Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Ν. Ζηλανδια 2011: Κουνελια, ο πρωτος σταθμος!

Tα κουνελια στην Ν. Ζηλανδια ειναι ειναι ενα απο τα μεγαλυτερα οικολογικα τους προβληματα. Εισηχθει στις αρχες του 19ου αιωνα απο τους εποικους, ως πηγη τροφης και για το δερμα τους, αλλα μετα απο λιγο καιρο, μιας και δεν υπαρχουν ζωα που να τρεφονται με κουνελια στην Ν. Ζηλανδια, εξαπλωθηκε σε τεραστιους αριθμους. Το προβλημα ειναι σε τετοιο επιπεδο, που, η κυβερνηση της Ν. Ζηλανδιας ειχε την ‘φαεινη’ ιδεα να εισαγαγει νυφιτσες. Και λεω ‘φαεινη ιδεα’ γιατι το πρωτο πραγμα που εξολοθρευσαν οι νυφιτσες ηταν τα πουλια της Ν. Ζηλανδιας, τα οποια, λογω ελλειψης αρπακτικων, δεν μπορουσαν να πεταξουν...Αυτο οδηγησε σε σπασμωδικες ενεργειες δηλητηριασμου της νυφιτσας που δεν απεδωσαν ιδιαιτερα και δημιουργησαν τα δικα τους προβληματα.

Ετσι λοιπον, το κουνελι ειναι το δευτερο πιο κυνηγημενο θηλαστικο στην Ν. Ζηλανδια
(το πρωτο ειναι το possum, αλλα αυτο ειναι αλλη ιστορια!). Κυνηγεται ολες τις εποχες, με τουφεκι, λειοκανο, σκυλια και παγιδες. Και εδω αρχιζει η πρωτη μου κυνηγετικη περιπετεια στην Ν. Ζηλανδια!

Το πρωι εκεινης της Τριτης ξεπεταχτηκα απο το κρεββατι λες και με ειχε χτυπησει ηλεκτρισμος. Αφου εφαγα πρωινο, ετοιμασα το δισακι μου με νερο, την καμερα, το μαχαιρι μου, ενα ελαφρυ μπουφαν, φορεσα τις κυνηγετικες μου μποτες, και εφυγα για το πανεπιστημιο. Περασα λιγη ωρα με τη γυναικα μου και μερικους συναδελφους εκει, αλλα το μυαλο μου ηταν στο απογευματινο κυνηγι.

Ο Howie θα περνουσε απο την πανσιον οπου μεναμε με τη γυναικα μου στις 2 η ωρα το μεσημερι. Απο τις 12.30 ημουν στο δωματιο, ελεγχα και ξαναελεγχα τα πραγματα να μην ξεχασω κατι, διαβασα λιγο το βιβλιο μου, και στις δυο παρα δεκα κατεβηκα στο πεζοδρομιο να τον περιμενω.

Πραγματικα, ακριβως στις 2 ηταν εκει. Το παλιο μεγαλο Mitsubishi παρκαρε μπροστα απο την πανσιον και μπηκα μεσα. Στο πισω μερος (ηταν καραβαν το αυτοκινητο) ηταν η σκυλα του Howie, η Billie, ενα σπρινγκερ σπανιελ, 2.5ετων που ηδη ειχε κερδισει διαγωνισμους φερμας και επαναφορας. Ο Howie μου εξηγουσε οτι το μερος οπου θα παμε ειναι η αγαπημενη του φαρμα. Μια εκταση που την υπολογισαμε γυρω στα 25 τετραγωνικα χιλιομετρα, καπου 70 χιλιομετρα μακρια απο την πολη. Καθως τα λεγαμε αυτα περνουσαμε εντυπωσιακα τοπια με λοφους γεματους γρασιδι και δεντρα, ρυακια και ποταμια, ιδανικο περιβαλλον για ολων των ειδων τα κυνηγια...Παραδεισος! και ημουν εκει για να παω να κυνηγησω! Ακομα δεν το πιστευα! Επαιρνα φωτογραφιες στην διαδρομη απο τοπια που δεν μπορουσε να τα χωρεσει το μυαλο μου ακομα, πρεπει να φαινομουν σαν παιδι στο λουνα παρκ...

Photobucket

H πορεια μας εφερνε ολο και πιο προς τα μεσογεια του Οταγκο, και η κλιματικη αλλαγη ηταν εμφανης απο το περιβαλλον: Το τοπιο ειχε αλλαξει. Απο το πρασινο δασος που μας περιτριγυριζε αρχικα, περασαμε σε ενα τοπιο σχεδον αφρικανικο. Βραχοι διασπαρτοι μεσα σε λιβαδια, το γρασιδι κιτρινο, ξερο, δεντρα λιγοστα και μικρα. Σαν να εχει το δικο του μικρο-κλιμα, που του επιτρεπει να εχει σχεδον Αμαζονιες συνθηκες προς τα νοτιοανατολικα και συνθηκες ερημου στα βορειοδυτικα. Ισως λογω των μεγαλων οροσειρων που παιρνουν τα καιρικα μετωπα και τα κατευθυνουν μακρια απο τα υψιπεδα του κεντρικου Οταγκο...

Photobucket

‘Ειχαμε μεγαλη ξηρασια φετος το καλοκαιρι (μην ξεχναμε οτι οι εποχες στην Ν. Ζηλανδια ειναι το αναποδο απο αυτες που εχουμε στο βορειο ημισφαιριο. Μαρτιος ειναι ο ισοδυναμος μηνας με τον Σεπτεμβριο εδω). Οι αγροτες ειναι ολοι ανησυχοι που θα βγει αυτο το πραγμα. Ο Σαϊμον (ο αγροτης στη φαρμα του οποιου θα κυνηγουσαμε) εχει παρα πολλα προβατα μερινο, και γιαυτους ειναι μεγαλο το προβλημα που θα τα πανε για βοσκες...Οποτε, οπως καταλαβαινεις, οτιδηποτε ανταγωνιζεται τα προβατα για γρασιδι, δεν ειναι ευπροσδεκτο... Κουνελια, λαγοι, ελαφια, ολα πρεπει να ειναι σε μικρους αριθμους για να επιβιωσει η φαρμα...’

‘Εχει και ελαφια?’ ειπα με προσδοκια...

‘Εχει, αλλα οχι στο μερος που θα παμε εμεις. Θα δεις...Ειναι απο την αλλη μερια της φαρμας που ειναι πιο δασωδης, και εχει και παρα πολλα αγρια γουρουνια’.

Μου πηρε λιγο καιρο για να καταλαβω οτι τα αγρια γουρουνια της Ν. Ζηλανδιας δεν ειναι το ιδιο με τον ευρωπαϊκο αγριοχοιρο. Ειναι καθ’αυτα, αγρια γουρουνια, ζωα που προερχονται απο οικιακες ρατσες και υπαρχουν ελευθερα στην Ν. Ζηλανδια απο τοτε που την ‘ανακαλυψε΄ο Κουκ.

Φτασαμε στις πυλες της εκτασης που θα κυνηγουσαμε, παρκαραμε το αυτοκινητο και βγηκαμε εξω. Πηρα το δισακι μου, φορεσα τα κυαλια μου, και πηγα στο πισω μερος του αυτοκινητου οπου ο Howie ετοιμαζοταν και αυτος μαζι και το σκυλι.

Photobucket

‘Αυτο ειναι το οπλο που εχω, ελπιζω να σου κανει. Δεν ειναι τιποτα το ιδιαιτερο, αλλα με εχει βολεψει πολλα χρονια τωρα!’, και τραβηξε απο μια θηκη που ηταν στο πορτ μπαγκαζ, οπου, απο μεσα εβγαλε ενα σουπερποζε Yildiz, διαμμετρηματος 20bore.

Τον πειραξα: ‘Εφερες Ελληνα να τουφεκισει με τουρκικο οπλο?’

Με κοιταξε λες και με προσβαλε, μεχρι που εβαλα τα γελια! ‘Φερ’το να το δω, πλακα σου κανω!’ Δεν με ηξερε καλα και με επαιρνε στα σοβαρα μεχρι τωρα.

‘Η πανω καννη ειναι 2 αστρα, η κατω 3. Τα τουφεκαμε με φυσσιγια νουμερο 5 στην κατω καννη, 32 γρμ, και με νουμερο 4 στην πανω, σε περιπτωση που ειναι μακρια, ή εχει φυγει απο την πρωτη.’

‘Τριανταδυο γραμμαρια φυσσιγγι?! Σε εικοσαρακι?? Εγω τα τουφεκαω με 24 γραμμαρια εξαρια στην Αγγλια!’

‘Μπορει να βρουμε και κανενα λαγο, αυτη η τουφεκια μου εχει ταιριαξει, δεν θα εχεις προβλημα, βαλε αυτα στην τσεπη σου και θα φερω και ακομα μερικα στο δικο μου δισακι.
Μονο προσεχε που τουφεκας σε σχεση με το σκυλι, καμια φορα ακομα τα κυνηγαει!’

Και με αυτες τις κουβεντες, με το οπλο στο χερι, και αυτος με τη σφυριχτρα στο στομα και το σκυλι να ‘κοβει’ 20-30 μετρα μπροστα μας, ξεκινησαμε προς τα δυτικα, οπου ηταν μια ανηφορα ενος λοφου, με μια ρεματια στα δεξια. Το σκυλι εκοψε στην απεναντι μερια και, οι δυο μας, περπατουσαμε παραλληλα με αυτο. Μεσ’ τη ρεματια ηταν μικροι θαμνοι, διασπαρτοι με κατι βουρλα, ιδανικο μερος για κουνελι.

Δεν ειχαν περασει 10 λεπτα, και βλεπω ενα κουνελι να φευγει σφαιρα μπροστα απο το σκυλι, την σφυριχτρα του Howie να διαταζει το σκυλι να κατσει και το κουνελι να φευγει ευθεια μπροστα μου και κατω στη ρεματια! Εφερα το οπλο στον ωμο, το μαγουλο μου κολλημενο στο κοντακι, ακολουθησα το κουνελι, και πατησα τη σκανδαλη....

Την πατησα, την ξαναπατησα, δεν πηγαινε πουθενα! ‘Ασφαλεια!’ σκεφτηκα μεσα μου, ‘γαμωτο!!!...’ και ο αντιχειρας μου εψαξε το κουμπι στο πανω μερος του οπλου, το εσπρωξα προς τα εμπρος και αυτη τη φορα δεν εκανα λαθος! Με την εκπυρσοκροτηση του οπλου, το κουνελι αρχισε να κατρακυλαει με ταχυτητα κατω στη ρεματια. Η τουφεκια ηταν καπου στα 30 -35 μετρα και ανακουφιστηκα που δεν ντροπιαστηκα στην πρωτη δοκιμασια!

‘Ειχε ασφαλεια!’ γυριζω και λεω στον Howie

Φαινεται οτι δεν με ακουσε, και μου απαντησε, ‘ναι, εγινε η βολη με ασφαλεια, το σκυλι δεν κινδυνεψε!’

‘Οχι! Το οπλο ειχε ασφαλεια, δεν ειδες ποση ωρα μου πηρε να το τουφεκισω?!’ του απαντησα γελωντας!

Ο Howie φορουσε κατι γυαλια που ειχαν μια καμερα επανω τους και καταφερε να βιντεοσκοπησει το περισσοτερο κυνηγι που καναμε. Οριστε το πρωτο κουνελι:



(Αγνοηστε την ωρα και ημερομηνια, το κυνηγι εγινε μεσημερι στις 8 Μαρτιου 2011, και οχι το πρωι του Αυγουστου 2010!)

Προχωρησαμε παρακατω, και εστειλε το σκυλι να πιασει το κουνελι, ενω ταυτοχρονα εβγαζε το δισακι του για να αρχισει την επεξεργασια του κουνελιου. Το σκυλι εφερε το κουνελι στα ποδια του, και, αφου το χαρηκε και το παινεψε, αρχισε να γδερνει το κουνελι.

Photobucket

(o Howie και η Billie, με το πρωτο κουνελι)

‘Τα τρως?’, τον ρωτησα

‘Παιρνω μονο τις πλατες για μας και τα ποδια για τα σκυλια. Ειναι κριμα να πανε χαμενα και μου αρεσει το κρεας τους, αρεσει και στην οικογενεια, τα δε σκυλια τρελαινονται!’

Αφου τελειωσε την διαδικασια, πεταξαμε το υπολοιπο κουφαρι στο ανοιχτο, οπου ηδη εφερνε κυκλο πανω απο τα κεφαλια μας ενα γερακι. Προχωρησαμε προς την κορυφη του λοφου, οπου ειδαμε το τοπιο να ανοιγει μπροστα μας σε ενα οροπεδιο που πηγαινε οσο εβλεπε το ματι. Και οσο εβλεπε το ματι, βλεπαμε κουνελια! Λογω των εδαφικων συνθηκων, τα κουνελια δεν εχουν τρυπες αλλα ζουν μεσα στους βραχους που τους δινουν φυσικο καταφυγιο.

Photobucket

(οι προποδες της οροσειρας στο βαθος, ειναι το δυτικο οριο της φαρμας!!!)

Το σκυλι ειχε ενθουσιαστει απο το πρωτο κουνελι και τις μυρουδιες που πρεπει να ηταν παντου και ‘εκοβε’ δεξια και αριστερα, μπροστα μας, διπλα μας πισω μας με περισση χαρα και λεπτομερεια.

‘Εχεις κανει καλη δουλεια με το σκυλι, ειναι απιθανη!’ του ειπα. Ηταν η πρωτη φορα που εκανα τετοιο κυνηγι και σκεφτομουνα κιολας πως θα το φερω στη γυναικα μου να παρουμε ενα σπανιελ!

‘Τα περισσοτερα τα ξερει απο μονη της. Η δυσκολια ειναι να καταφερεις να την κανεις να σταματησει αμα το βγαλει. Διαγωνιζομαι βλεπεις με αυτη, και εχω φαει μερικους αποκλεισμους γιατι τρεχει ακομα πισω απο το κουνελι...Ωπ! στασου! Κουνελι! Εκει, διπλα στο θαμνο!’

Οσο και να κοιτουσα, δεν καταφερνα να το δω... ‘Παρε το οπλο και ριξ’του εσυ, δεν το βλεπω!’ του ειπα, ταυτοχρονα δινοντας του το τουφεκι.

Το εφερε στον ωμο και, μολις ειδα την τουφεκια, ειδα και το κουνελι να πεφτει στο πλαϊ. Εστειλε παλι το σκυλι και καναμε την ιδια διαδικασια.

Το απογευμα ηταν θαυμασιο. Η θερμοκρασια ευχαριστη, ο ηλιος να ‘σπαει’ απο αραια συννεφα, ολες οι συνθηκες ιδανικες. Το σκυλι δουλευε ακοπα, αν και, οποτε βρισκαμε ευκαιρια, εβγαζε το νερο απο το δισακι και του εδινε να πιει. Τα θηραματα πολλα, οι τουφεκιες απο ευκολες εως και πολυ απαιτητικες, και μετα απο 2 ωρες ειχαμε 9 κουνελια στο δισακι, απο τα 11 που βρηκε το σκυλι. Αποφασισαμε να σταματησουμε μιας και ειχε ζεστανει αρκετα ο καιρος και δεν θελαμε να ζορισουμε το σκυλι. Ουτως ή αλλως, περασα ενα παρα πολυ ευχαριστο απογευμα, εκανα ενα καινουριο φιλο, γνωρισα αλλη μια γωνια της Ν. Ζηλανδιας που πολλοι δεν θα εχουν δει ποτε, και επισης γνωρισα ενα καινουριο και συναρπαστικο τροπο κυνηγιου.

Photobucket

Στην επιστροφη ο Howie μου ελεγε οτι τον ευχαριστησε ο τροπος που χειριστικα το κυνηγι και δεν θα δισταζε να με παρει να ξαναπαμε μαζι. Εγω ημουν χαρουμενος που δεν ντροπιαστηκα με την επιδοση μου στις τουφεκιες, και που καταφερα να κερδισω την εμπιστοσυνη του.

‘Tι κανεις το επομενο Σαββατο? Καθε Σαββατο, ανελιπως, ερχομαι εδω και βγαζω το σκυλι. Πολλες φορες ερχεται και η Μαριαν. Τι λες?’

‘Δυστυχως δεν μπορω αυτο το Σαββατο ειμαστε καλεσμενοι σε ενα αλλο μερος με τη γυναικα μου και θα λειψουμε μεχρι και την Κυριακη...’ του ειπα απογοητευμενος...

‘ Δεν πειραζει, παμε το επομενο!’

Το επομενο Σαββατο μπορουσα!

YΓ: Κοιταξα ξανα το βιντεο του Howie και βρηκα και τα στιγμιοτυπα παρακατω που δειχνουν ακομα μια τουφεκια.



Αυτο το κουνελι ηταν το πεμπτο απο τα 9 και το τελευταιο που πηρε η καμερα μιας και 'γεμισε' ο σκληρος της μετα απο μια ωρα κυνηγι.

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

‘Πιο μακρια δεν ειχε?’

Ηταν φθινοπωρο του 2009, οταν η γυναικα μου μου ανακοινωσε οτι ενας επιστημονικος ομιλος του οποιου ειναι ιδρυτικο μελος, οργανωνει το επομενο συνεδριο του τον Μαρτιο του 2011, στην Μελβουρνη.

‘Kαι τι θες να κανω εγω?’ της απαντησα, σκεφτομενος τα εξοδα, την αποσταση και το γεγονος οτι ο Μαρτιος ειναι ο μηνας που ειμαι ιδιαιτερα απασχολημενος με τη δουλεια
μου και αρχισα ηδη να αναρωτιεμαι αν εχω τις ημερομηνιες κλεισμενες...

‘ Eιναι τα γενεθλια μου, τα ‘σημαντικα’ τον Μαρτιο και θα μπορουσαμε να συνδυασουμε την συμμετοχη μου στο συνεδριο με ενα ταξιδι στην Ν. Ζηλανδια να δουμε τον Ντεϊβιντ και την οικογενεια του’, μου απαντησε, και διεκρινα μια ενταση στον τονο της.

Καταλαβα οτι το πραγμα ειχε την πιθανοτητα να εξελιχθει σε κριση, και ετσι, εκανα διπλωματικους ελιγμους....

‘Eιδες? Τα ειχα ξεχασει, μαλλον, δεν το συνδυασα οτι το ταξιδι μπορει να συμπεσει με τα γενεθλια σου αγαπη μου, ειναι σχεδον δυο χρονια απο τωρα. Και φυσικα θα κανουμε κατι ιδιαιτερο για τα γενεθλια σου, ειναι δυνατον?’, ειπα με συγκαταβατικο υφος, και φορωντας το πιο γοητευτικο μου χαμογελο! Δεν μπορουσα να ξεφυγω, γιατι για τα δικα μου γενεθλια πηγαμε για κυνηγι στην Αφρικη...

‘Bαλ’τες τις ημερομηνιες στο ημερολογιο σου τωρα μην ξεχαστεις και κλεισεις τιποτα δουλειες εκεινο τον καιρο!’, μου ειπε χαρωπα, και καταλαβα οτι η κριση ειχε αποφευχθει, τουλαχιστον για την ωρα.

Ο καιρος περνουσε με δουλειες, ταξιδια και τρεχαματα, πηγα και γυρισα στην Αφρικη (οπου αποφασιστηκε οτι επρεπε να βρω ημερομηνιες και για το επομενο ταξιδι εκει...Βασανα που’χει ο κοσμος...), ηρθε και εφυγε το καλοκαιρι, και ταυτοχρονα αρχισαν μερικα μηνυματα να πηγαινοερχονται μεταξυ εμας και του φιλου μας του Ντεϊβιντ στην Ν. Ζηλανδια.

Το ταξιδι ειχε εργασιακο χαρακτηρα για τη γυναικα μου, οπου θα συμμετειχε στο ερευνητικο προγραμμα του πανεπιστημιου, ενω εγω θα πηγαινα για παρεα, εχοντας δωσει συγκαταβαση για δυο διαλεξεις και μονο, ωστε να εχω το χρονο μου ελευθερο. Mιας και θα πηγαινα χωρις συγκεκριμενο προγραμμα, δεν ειχα πολυ-δωσει σημασια στο ταξιδι, μιας και δεν ειχα ιδιαιτερες προσδοκιες: θα πηγαινα να περασω ενα μηνα σε μια αλλη χωρα με την αγαπη μου, και αυτο ηταν ολο. Καπου μεσα μου ειχα βεβαια τις αμφιβολιες μου, και λυπομουν για το χρονο που θα εχανα στην Αγγλια, μιας και ο Μαρτιος ειναι ιδιαιτερα συναρπαστικος μηνας απο κυνηγετικης αποψης. Ετσι λοιπον, οταν ο Ντεϊβιντ μας πηρε στο Skype ενα βραδυ, τον Νοεμβριο του 2010 για να συζητησουμε το προγραμμα, δεν ειχα στο νου μου εξορμησεις κυνηγετικες και αλιευτικες.

‘Μιας και η Ναντιν (η γυναικα μου) θα ειναι απασχολημενη μες την εβδομαδα, συζητησα με την κορη μου για τις πιθανοτητες που εχεις για κυνηγι. (Η κορη του Ντεϊβιντ, η Μαριαν, ειναι 23 ετων, αθλητρια του τριαθλου, με χρονια υπηρεσιας στο στρατο και μανιακη με οπλα, σκυλια και κυνηγια). Απ’οτι καταλαβαινω, εχει κανονισει κυνηγι για κουνελια και επισης κατι αλλα μου ελεγε για ελαφια και κατσικες και γουρουνια, θα σου τα πει αυτη οταν θα’ρθεις. Παντως θα καταφερεις να πας μερικες φορες...’

Αμεσως η διαθεση μου ‘ανεβηκε’! Απ’εκει που περιμενα να το παιζω ‘τουριστας’, αρχισε το ταξιδι να γινεται πιο ελκυστικο με την υποσχεση εστω και λιγοστων κυνηγιων! Τις επομενες εβδομαδες μιλησαμε μεσω email με τη Μαριαν, και μου εδωσε μια πολυ καλη εικονα της καταστασης που με περιμενε...

Πηρα φυσικα τον αδερφο μου να του πω τα καλα νεα! Του εξηγουσα για κουνελια, ελαφια, γουρουνια και ενα σωρο αλλα εξωτικα ζωα που θα κυνηγουσα στην Ν. Ζηλανδια, και τον εβλεπα να με ακουει με προσοχη. Αφου τελειωσα την αφηγηση, μου λεει:
‘Πιο μακρια δεν ειχε, να πας για δυο τουφεκιες??’

Παντα αισιοδοξος ο μικρος, να μην χασει ευκαιρια!

Οι μερες περασαν και στις 28 του Φλεβαρη ξεκινησαμε με τη γυναικα μου το μακρυ ταξιδι για τη Ν. Ζηλανδια...Μαντσεστερ, Λονδινο, Λος Αντζελες, Ωκλαντ και απο εκει μια εσωτερικη πτηση για το νοτιο ακρο της Ν. Ζηλανδιας οπου μενει ο φιλος μου, στο Οταγκο. Παρα την κουραση που εβγαλαν τοσες ωρες πτησης, τα ματια μου ηταν κολλημενα στο παραθυρο του αεροπλανου, απ’οπου εβλεπα αχανεις εκτασεις πρασινων βουνων, ποταμων, κοιλαδων και πεδιαδων, με ελαχιστη καλυψη απο κατοικημενες περιοχες και καλλιεργειες...Παραδεισος!

Φτασαμε επιτελους στον προορισμο μας και οι φιλοι μας, μας παρελαβαν απο το αεροδρομιο και μας πηγαν στο διαμερισμα που μας ειχαν κλεισει για την διαμονη μας των υπολοιπων 30 ημερων. Με το ζορι καταφεραμε να παμε να φαμε και πεσαμε σαν νεκροι για υπνο, ζαλισμενοι απο το ταξιδι, τις καινουριες παραστασεις και το γευμα με τους φιλους.

Οι υπολοιπες 3-4 μερες περασαν με βολτες, μια εκδρομη στο Milford Sound (αξιζει να κανει κανεις μια ερευνα για αυτο το μερος στο google) και ανανηψη απο το jetlag που μας ειχε δημιουργησει η διαφορα της ωρας. Την Κυριακη, μαζευτηκαμε ολοι στο σπιτι του Ντεϊβιντ για φαγητο. Ειχαν ερθει και οι δυο απο τις τρεις του κορες, οποτε βρηκα την ευκαιρια να μιλησω με τη Μαριαν.

Δεν το ηξερα καλα το κοριτσι, τελευταια φορα που την ειδα ηταν στο γαμο μου, 11 χρονια πριν, που ηταν τοτε ενα παιδακι. Και ετσι, δεν επεδιωξα ιδιαιτερες συζητησεις για κυνηγι, μιας και δεν ηθελα να αποξενωσω και τη γυναικα μου, που, στο κατω κατω, γιαυτην γινοταν το ταξιδι. Παρ’ολα αυτα, αφου ειχαμε φαει και καθομασταν γυρω απο τη φωτια, καναμε μια κουβεντα.

‘Το ξερεις οτι δουλευω σε μαγαζι που πουλαει κυνηγετικα ειδη?’
‘Κατι μου ειπε ο πατερας σου, αλλα δεν ξερω λεπτομερειες. Για πες!!’
‘Λοιπον, ο ενας συναιτερος εκει εχει ενα πολυ καλο σπανιελ και δεχθηκε να σε παρει για κουνελια με αυτο την Τριτη. Την Τεταρτη εχω κανονισει με ενα αλλο παιδι απο το μαγαζι να πατε για ψαρεμα στο ποταμι. Την επομενη εβδομαδα θα μας παει ενας φιλος που ειναι επαγγελματιας κυνηγος για γουρουνια και κατσικες, θα παμε για wallabies παρεα με ενα φιλο απο το στρατο, και την Παρασκευη εχω κανονισει να παμε για ελαφια στα Blue Mountains οι δυο μας. Ταυτοχρονα θα βγει και κανενα κυνηγι για κουνελια ακομα και οτι αλλο προκυψει...’

Εμεινα με το στομα ανοιχτο. Ειχα φερει μαζι μου ενα παντελονι ‘της εξοχης’, τις μποτες μου με δυο ζευγαρια καλτσες χοντρες, και ενα φλης...Καλα που ειχα αποφασισει να φερω τα κυαλια και ενα ColdSteel Pocket Bushman μαχαιρι, να μην φαινομαι τελειως για ‘γιαπης’! Απ’εκει που περιμενα οτι θα ειμαι τυχερος αν παω για ενα κυνηγι, μου βγηκε ολοκληρο προγραμμα, εφαμιλλο με αυτο της Αφρικης! Μην ξεχναμε οτι θα εμενα για ενα μηνα, οποτε υπηρχε αρκετος καιρος για να τα κανω ολα αυτα, συν το γεγονος οτι για 8 ημερες θα ημουν μονος στην Ν. Ζηλανδια, καθως η γυναικα μου θα πηγαινε για το συνεδριο της στην Αυστραλια, παρεα με τον φιλο μας τον Ντεϊβιντ....

‘Καλα, μην το φωναζεις, ασε να κανονισω και με τη γυναικα μου. Παντως αυριο θα ερθω απο το μαγαζι να γνωρισω και τα παιδια και να δω και την πραματια και να κανονισω που θα βρεθουμε για το κυνηγι με τα κουνελια και τα σχετικα.’

Την επομενη μερα περπατησα απο το πανεπιστημιο μεχρι το μαγαζι και με καλοσωρισε ενας χαρωπος τυπος, καπου 45 χρονων, γυμνασμενος, που φαινοταν οτι ειχε περασει μεγαλο μερος της ζωης του στην εξοχη.

‘Καλημερα! Εισαι ο Howie?’
‘Nαι!’ μου απαντησε, ‘εσυ πρεπει να εισαι ο Μπιριγκογκος! Χαρηκα πολυ, μου μιλησε η Μαριαν για σενα, ελπιζω να εισαι ετοιμος για το κυνηγι αυριο!’
‘Μα γιαυτο ηρθα στο μαγαζι, να ετοιμαστω! Περα απο τις μποτες μου και ενα παντελονι δεν εχω τιποτα το κυνηγετικο μαζι μου, ηρθα να δω τι εχει εδω το μαγαζι και να εξοπλιστω!’

Αφου αλλαξαμε μερικες ακομα κουβεντες για την κυνηγετικη εμπειρια του καθενος, πηγα και εκανα μια βολτα στο μερος του μαγαζιου με τα κυνηγετικα ρουχα και επελεξα κανα δυο πουκαμισα, τα πληρωσα, κανονισα με τον Howie που θα βρεθουμε την επομενη και γυρισα στο πανεπιστημιο.

Πριν σας πω για την κυνηγετικη εξορμηση, ισως θα ηταν χρησιμο να σας δωσω μια ‘ιδεα’ απο τις συνθηκες στην Ν. Ζηλανδια, οσον αφορα την οπλοκατοχη και τις αδειες κυνηγιου.

Photobucket

(αυτη τη φωτογραφια την πηρα σε ενα βιβλιοπωλειο. Τα περισσοτερα περιοδικα που απεικονιζονται ειναι κυνηγετικου περιεχομενου, και ειτε δεκαπενθημερα ή εβδομαδιαια!)

Η Νεα Ζηλανδια εχει μια μακροχρονη παραδοση οπλοκατοχης και κυνηγιου, και δεν φαινεται ουτε ως παραξενο ουτε ως μεμπτο. Εχει επισης μακροχρονη παραδοση στο κυνηγι και την περιπετεια. Αυτο αντικατοπριζεται στους νομους που διεπουν το κυνηγι:
- Δεν υπαρχει κυνηγετικη αδεια. Ο καθε κυνηγος καθεται εξετασεις για μια φορα, παιρνει δυο συστασεις, τις καταθετει στην αστυνομια και, αν κριθει αξιος, του δινεται η αδεια οπλοκατοχης.
- Με αυτη την αδεια μπορει να παει στο οπλοπωλειο και να παρει οτι και οσα οπλα (ραβδωτα και λειοκανα) και πυρομαχικα θελει. Για τα πιστολια υπαρχει ειδικη αδεια και ειναι πιο δυσκολο να τα αποκτησει κανεις, αλλα μιας και δεν με ενδιεφεραν, δεν το εψαξα.
- Οσον αφορα την προσβαση σε κυνηγετικους τοπους υπαρχουν δυο τροποι. Ο ενας αφορα αδεια απο τον γεωκτημονα να κυνηγησει στην φαρμα του. Οι φαρμες στην Ν. Ζηλανδια μετριωνται σε τετραγωνικα χιλιομετρα και οχι σε στρεμματα. Ειναι αχανεις εκτασεις που περιλλαμβανουν καλλιεργειες, βουνα και ποταμους (συνηθως).
- Ο δευτερος τροπος ειναι να κυνηγησει σε δημοσιους χωρους. Το τοπικο δασαρχειο χωριζει την περιοχη σε τμηματα (πολλων τετραγωνικων χιλιομετρων το καθενα) και, οταν αποφασισει ο κυνηγος που θελει να κυνηγησει και ποιες μερες, ειδοποιει το δασαρχειο που του δινει αδεια και τα κλειδια για τις πυλες που πρεπει να ανοιξει για να παει στην περιοχη και να κυνηγησει. Αλλα, τις ημερες που τις εχει κλεισμενες, δεν επιτρεπετε να παει κανενας αλλος κυνηγος εκει.
- Δεν υπαρχει κοστος για κανενα απο τους δυο τροπους, εκτος και εαν ο κυνηγος θελει να παρει τροπαια, τα οποια συνηθως ειναι γνωστα στους αγροτες και τα ‘πουλανε’ καθε κυνηγετικη περιοδο.

Ο θηραματικος πλουτος της Ν. Ζηλανδιας ειναι πραγματικα αξιοθαυμαστος. Καθως οι εποικοι εφεραν πολλα ειδη που δεν ηταν γηγενη της Ν. Ζηλανδιας (η οποια δεν ειχε ποτε θηλαστικα, μονο πουλια) εχει γεμισει ο τοπος κουνελια, ελαφια, γουρουνια, wallabies, μουστελιδες, possum, και λαγους. Φυσικα και παρα πολλα βοοειδη και προβατα. Ολα τα ειδη που δεν ειναι γηγενη στην Ν. Ζηλανδια θεωρουνται επιβλαβη, και, κατα συνεπεια δεν υπαρχουν περιορισμοι στο κυνηγι τους. Μπορουν να κυνηγηθουν οποιαδηποτε εποχη και δεν υπαρχει περιορισμος στην καρπωση κατα ειδος.

Με αλλα λογια: ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ!!

Αφρικη 2010: Οι Λεπτομερειες...

Το ταξιδι που περιεγραψα πηρε μερος τον Μαϊο του 2010. Φυγαμε απο την Αγγλια στις 20 Μαϊου και επιστρεψαμε στις 30 του μηνα. Για να εξασφαλισουμε ασφαλη μεταφορα των οπλων και πυρομαχικων, ταξιδεψαμε με Emirates που επιτρεπουν 30 κιλα αποσκευων και, μετα απο χορηγηση ειδικης αδειας, επιτρεπουν την μεταφορα οπλων και πυρομαχικων.
Ο δικος μου εξοπλισμος ηταν
- Οπλο: το οπλο μου ηταν βασισμενο σε ενα μηχανισμο (action) Sako L691 LH, με καννη Pac-Nor Select Match. Το οπλο φτιαχτηκε απο τον Mike Norris, φορουσε κοντακι ΜacMillan Sako Hunter, oπου τα μεταλλικα μερη ειναι bedded με marine tex και aluminium pillars.
- Σιγαστηρας: AceUltra JetZ 7mm
- Διοπτρα: Schmidt&Bender Zenith 2.5-10x56
- Πυρομαχικα: χρησιμοποιησα δυο τυπων πυρομαχικα. Ο ενας ηταν δικη μου ιδιογομωση, 140gn Sierra Gameking βλημμα, πυριτιδα 47.8gn Reloader 19, καψουλι CCIBR2 και καλυκες Norma. O δευτερος τυπος ηταν τα εξαιρετα πυρομαχικα της PMP: 150gn βλημμα.
- Κυαλια: Swarovski 10x42 EL
- Αποστασιομετρο: Leica 1200LRF
- Μαχαιρια: Alan Wood Custom, Buck 110, Fallkniven NL5 Idun
- Μποτες: Lundhags Professional High (αν και ηταν λαθος επιλογη καθως ειναι χειμωνιατικες μποτες και ζεσταιναν το ποδι πολυ, με αποτελεσμα να ιδρωσει ιδιαιτερα και να παθω φουσκαλες...Την επομενη φορα θα παρω τις BlackHawk Desert Ops Coyote Tan, που ειναι ειδικα σχεδιασμενες για αυτο το περιβαλλον).
- Καμερα: Cannon Ixus 55 και Sony Eriksson C902 (του τηλεφωνου μου!)

Την επομενη φορα θα παρω ενα μικρο πριονι (για να καθαριζω θαμνους στα γιατακια μου) και λιγοτερα ρουχα (για να μην εχω το βαρος, αφου ετσι κι'αλλιως το προσωπικο της φαρμας μας επλενε τα ρουχα το πρωι και ηταν ετοιμα το απογευμα). Ισως να επενδυσω και χρηματα σε ενα σακιδιο Maxpedition, μιας και το σακιδιο αποδειχθηκε ιδιαιτερα χρησιμο...

Οι ημερομηνιες για την Αφρικη 2012 εχουν ηδη αποφασιστει! Το μονο που απομενει ειναι να περασει τωρα γρηγορα ο καιρος!

Photobucket

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Aφρικη 2010: Φευγουμε...

H τελευταια μερα ξημερωσε...αυτο που φοβομασταν ολοι εφτασε: το τελος της κυνηγετικης μας περιπετειας. Ηταν ομως? Απλως μια ‘κυνηγετικη περιπετεια’? Δεν ηρθαμε σε οργανωμενο κυνηγι, δεν μας πηραν απο το αεροδρομιο καλογυαλισμενοι ‘τυποι της ζουγκλας’ να μας πανε να τουφεκισουμε ‘ζωα της κονσερβας’, δεν ηταν τα λεφτα το κινητρο... Ηρθαμε να δουμε φιλους, πηρα ανθρωπους κοντα στην καρδια μου να τους συστησω σε ενα καλο μου φιλο, που γνωρισα πριν δυο χρονια, και την οικογενεια του...Περιεργα συναισθηματα, σκεψεις και αισθησεις γεμισαν το μυαλο μου με το που ανοιξα τα ματια.

Ο Ντεϊβιντ ειχε φυγει απο τις 6 το πρωι με την ‘γουρουνα’ του Κρις, να παει πισω στο σημειο που πηρε τα γουρουνια χθες, για να ψαξει για το τελευταιο του θηραμα, ο Γκαρεθ ειχε φυγει για το περιβολι για μια τελευταια εξορμηση (μιας και δεν βγηκε το προηγουμενο απογευμα), ενω εγω και ο αδερφος μου καθισαμε στο σπιτι για να μαζεψουμε τα πραγματα και να αρχισουμε να πακεταρουμε.

Ο Γκαρεθ γυρισε ενω πιναμε καφε μαζι με τον Πιερ και τον Κρις. Ειχε παρει ενα γουρουνι κοντα στο περιβολι και κανονιζε με τον Πιερ να πανε να το μαζεψουν. Ο αδερφος μου πηγε και αυτος μαζι και εγω εμεινα με τον Κρις. Πιναμε τον καφε μας και συζηταγαμε για το επομενο κυνηγι, την επομενη χρονια. Και αυτος και ο Πιερ μειναν ιδιαιτερα ευχαριστημενοι απο την πορεια της εξορμησης, και αποφασισαν να κανουν το ιδιο καθε χρονο, ισως με μια χρεωση για τους κυνηγους (αν επεκταθει η επιχειρηση) και εκμεταλλευομενοι τα ζωα οι ιδιοι, αντι να τα πουλαν στους επαγγελματιες.

Υποσχεθηκα οτι, βρεξει-χιονισει, ακομα και αν δεν μπορω να ερθω εγω, θα κανω τα αδυνατα δυνατα να τους βοηθησω απο την Αγγλια. Ο Κρις με καθησυχασε: ‘Αν δεν μπορεις εσυ, τοτε δεν γινεται και κυνηγι, ειναι τοσο απλα. Αυτο που κανουμε ειναι γιορτη, διακοπες και για μας, δεν ειναι επιχειρηση, και αμα δεν ερθουν οι φιλοι, καλυτερα να μην γινει και καθολου. Τα ζωα ειναι μεν πολλα, αλλα δεν ειναι τοσα που να κινδυνευουν ακομα απο υπερπληθυσμο. Εχω και κατι ιδεες να φερω καινουριο αιμα, και ισως να εισαγαγω μερικα ακομα ειδη, μπλεσμποκ, χαρτεμπηστ, μπορει ακομα και σεϊμπλ αντιλοπες. Θα δουμε...’

Μεχρι να πουμε αυτες τις κουβεντες εφτασε το τζιπ με το γνωριμο ηχο του τρεϊλερ να ακουγεται σαν κουδουνι απο πισω. Πηγαμε να δουμε τι εγινε. Ο Πιερ, ο αδερφος μου και ο Γκαρεθ βγηκαν απο το αμαξι, και ηταν ολοι χαμογελαστοι.

- Τι εγινε?
- Πηγαμε και φορτωσαμε το γουρουνι που πηρε ο Γκαρεθ και στο γυρισμο βρηκαμε και αλλο ενα, το πηρε και αυτο!
- Για να δουμε!

Και πηγαμε προς το τρεϊλερ, οπου μεσα ηταν 4 γουρουνια (το χθεσινο του Ντεϊβιντ, το δικο μου και τα δυο που βαρεσε ο Γκαρεθ). Μεχρι να αστειευτουμε λιγο με τον Γκαρεθ, ακουστηκε και η γουρουνα και φανηκε ο Ντεϊβιντ, που, αν κριναμε απο το υφος του, εβραζε, καθως δεν ειχε καταφερει να βρει το γουρουνι της χθεσινης εξορμησης.

Photobucket

(ο Γκαρεθ, δειχνοντας τον springhare που πηρε το προηγουμενο βραδυ. Στο βαθος ειναι τα δυο springbok που πηρα εγω, και ενα μικρο γουρουνι που πηρε ο Γκαρεθ στο δρομο της επιστροφης με τον Πιερ εκεινο το πρωινο. Στα δεξια του Γκαρεθ ειναι το γουρουνι που πηρα εγω ενω πισω του ειναι το γουρουνι του Ντεϊβιντ και το δευτερο του Γκαρεθ).

Αφησαμε τα ζωα στην φροντιδα του προσωπικου και πηγαμε στον ξενωνα μας να αρχισουμε να μαζευουμε. Με κρυα καρδια, γυρνουσαμε μεσα στο σπιτι να δουμε που ειχαμε παρατησει διαφορα πραγματα, κατα καποιο τροπο επιβραδυνοντας την στιγμη της αναχωρησης. Ο Πιερ θα μας πηγαινε ολους στο αεροδρομιο, και θα ξεκινουσαμε σε καμια ωρα. Ο Κρις και η Σαντυ εβγαλαν ενα σωρο καρυδια παραγωγης τους για να παρουμε παρεα, και ολοι εβαλαν καμποσα μεσα στις τσαντες τους εκτος απο εμενα που ειχα φερει του κοσμου τα συμπραγκαλα και δεν με επαιρνε το βαρος!

Μεσα σε μια ωρα ειχαμε τα παντα πακεταρισμενα, και φορτωμενα στο LandRover. Ολοι μας ειχαμε σκοτεινη διαθεση που προσπαθουσαμε να την κρυψουμε με αστειασμους και χαμογελα...Ολοι μας ομως, και εμεις οι επισκεπτες αλλα και οι οικοδεσποτες μας, ξεραμε οτι το πανηγυρι τελειωσε και η καθημερινοτητα θα αρχιζε και παλι απο αυριο. Μεχρι την τελευταια στιγμη συζητουσαμε για το κυνηγι, για του χρονου, με τιποτα δεν θελαμε να τελειωσει αυτη η γιορτη...Αλλα η ωρα εφτασε, και μαζευτηκαμε ολοι γυρω απο το αυτοκινητο. Μετα απο μερικες αναμνηστικες φωτογραφιες, χαιρετησαμε τον Κρις και τη Σαντυ που μας κατασκλαβωσαν με την απλοχερια και την φιλοξενια τους και μπηκαμε στο αμαξι για το ταξιδι της μιας ωρας που θα μας εφερνε στο αεροδρομιο του Κιμπερλι.

Στο δρομο, καναμε υπολογισμους για το ποσα ζωα πηραμε σαν συνολο, τα εργαλεια μας, τα μαθηματα που μαθαμε, τι θα καναμε διαφορετικα του χρονου...Γυρω μας η σαβαννα απεραντη, που και που διαφορες αντιλοπες ηταν στα ορια του δρομου, δεν μας αφηναν να ξεφυγουμε καθολου απο το πλαισιο των τελευταιων εφτα ημερων...

Φτασαμε στο αεροδρομιο, ξεπακεταραμε και περιμεναμε τον ελεγχο των οπλων στον χωρο των αποσκευων...Γυρω μας και αλλοι κυνηγοι, τουριστες και επιχειρηματιες που θα ταξιδευαν για το Γιοχανεσμπουργκ. Ολοι με το ιδιο υφος απελπισιας του τελους μιας αξεχαστης περιπετειας... Περασαμε τα συμπραγκαλα στον ιμαντα, χαιρετηθηκαμε με τον Πιερ και περασαμε στο χωρο αναχωρησεων.

Photobucket

Και εκει μας ‘χτυπησε’ η πραγματικοτητα. Ολοι μας ειμασταν λιγομιλητοι, χαμενοι στις σκεψεις μας, που και που αλλαζαμε καμια κουβεντα αλλα, πισω απο τα ματια του καθενος η σκεψη χαμενη στην σαβαννα... Στο Γιοχανεσμπουργκ τακτοποιησαμε τις αποσκευες και παλι, μανουβραρωντας με υπομονη την ΝοτιοΑφρικανικη γραφειοκρατια και ‘λαδωνοντας’ τους τροχους της για να περασουμε τα οπλα (μιας και η Αφρικη ‘δουλευει’ καλυτερα με γρασσο....) και αργα το βραδυ του Σαββατου 29 Μαϊου 2010, επιβιβαστηκαμε στο αεροπλανο που θα μας εφερνε στις πατριδες μας...

Photobucket

Αποχαιρετησα τον αδερφο μου στον Ντουμπαϊ, και οι τρεις μας (ο Ντεϊβιντ, ο Γκαρεθ και εγω) συνεχισαμε για Αγγλια. Μετα απο μια αιωνιοτητα ειμασταν στο σπιτι μου, με τα κουταβια μου να χοροπηδουν στα ποδια μου, την αγκαλια της γυναικας μου και τις γνωριμες μυρουδιες του σπιτικου φαγητου...Δεν περασαν 2 μερες, και ημουν παλι στο γραφειο, να κυνηγαω τις υποθεσεις που με περιμεναν μετα τις 10 μερες απουσιας, μονη η εικονα της σαβαννας με τα δυο ορυξ σαν πινακας, στο desktop του υπολογιστη μου να μου θυμιζει που ημουν...

Photobucket

Το ταξιδι, ειχε πραγματικα τελειωσει....


Επιλογος

Η βροχη δερνει το παραθυρο του σαλονιου, ο κηπος εξω ειναι μουντος, γκριζος, ο αερας γερνει την φυστικια και, με το ποτο μου στο χερι, ατενιζω το χωραφι με το γρασιδι εξω απο το σπιτι μου. Η φωτια ειναι αναμμενη και σπαει την υγρασια και την ψυχρα της ημερας...Ειναι 20 Μαϊου 2011, ακριβως ενας χρονος απο την ηλιολουστη Πεμπτη που σημανε την αρχη της περιπετεια μας...

Η γυναικα του Γκαρεθ περιμενει να γεννησει σε λιγοτερο απο 3 βδομαδες, ο Ντεϊβιντ ειναι στο νοσοκομειο με οξεια οσφυαλγια και εγω ειμαι 4 μερες μακρια απο το ραντεβου μου με το χειρουργειο για την αφαιρεση μηνισκου...Ο αδερφος μου δουλευει σαν παλαβος, ο Πιερ εχει παρει καινουρια δουλεια στην Ολλανδια και ο Κρις με τη Σαντυ ετοιμαζονται για την καινουρια σοδεια, παλευοντας με τις πλημμυρες που εφερε φετος ο χρονος.

Το κυνηγι για φετος ειχε ακυρωθει απο τον Οκτωμβρη, καθως ειχε ξηρασια και πολλα απο τα ζωα χαθηκαν λογω των συνθηκων. Πως αλλαζουν τα πραγματα....

Δεν εχει περασει ουτε μια μερα που να μην σκεφτω την αφρικανικη περιπετεια μας, συνοδευει τα ονειρα μου καθε νυχτα. Χρονια ονειρευομουνα την στιγμη που θα μπορεσω να κυνηγησω με τον αδερφο μου σε τετοιο περιβαλλον, και δεν μπορουσα να φανταστω οτι θα γινει αληθεια αυτο το ονειρο.

Εχω την εντυπωση οτι θα συζηταμε για χρονια πολλα ακομα την περιπετεια αυτη, και ας ακολουθησουν αλλες. Η πρωτη φορα ειναι παντα ιδιαιτερη, τα παντα καινουρια, συναρπαστικα, τιποτα γνωριμο. Μπορει και να μην καταφερουμε να παμε ξανα η ιδια παρεα, μπορει και να μην καταφερουμε να παμε ξανα... Οτι και να γινει ομως, οι εμπειριες και τα βιωματα που περασαμε μαζι μας ‘εδεσαν’ σαν φιλους, ηταν παραπανω απο μια κυνηγετικη περιπετεια αυτο που περασαμε.

Ηταν η εμπειρια μιας ζωης, και η μνημη της θα μας συνοδευει για πολλα χρονια, οταν πια τα ματια μας δεν θα βλεπουν, τα χερια μας δεν θα μπορουν να κρατησουν το τουφεκι και τα ποδια μας δεν θα μας κουβαλαν επανω στους κακοτραχαλους αφρικανικους λοφους. Αλλα ειναι οι αναμνησεις που κανουν τη ζωη υποφερτη, και αυτο το ταξιδι μας τις εδωσε με το παραπανω!

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Αφρικη 2010: H Τελευταια Ημερα (η συνεχεια...)

Σαν να το ειχε καταλαβει ο Κρις, και ισως για να μας βγαλει απο την απογνωση που ολοι νοιωθαμε, αρχισε την κουβεντα:

‘Τι θελετε να κανετε τωρα?’
‘Οτι μας πεις εσυ Κρις, το πρωι περασε φανταστικα, δεν εχουμε κανενα παραπονο.’
‘Ο Γκαρεθ θελει να ερθει μαζι μου στο περιβολι να μιλησουμε για τα δεντρα (ο Γκαρεθ, οντας δασολογος, με ιδιαιτερο ενδιαφερον στα δεντρα και την σωστη τους διαχειρηση, ειχε κανει κουβεντες με τον Κρις για το περιβολι, και ο Κρις ηθελε να εκμεταλλευτει το ενδιαφερον και τις γνωσεις του Γκαρεθ, οποτε μεταξυ τους ειχαν κανονισει αυτη τη βολτα). Θελετε να παρω τους τρεις σας και να σας παω εκει που ημαστε το πρωι για κανενα γουρουνι ή οτι αλλο προκυψει?’.

Ειχα κατι αλλο στο μυαλο μου, μια περιπλανηση που την ονειρευομουν καιρο τωρα, και αν δεν το εκανα σημερα, θα περνουσε τουλαχιστον αλλος ενας χρονος (και οπως αποδειχθηκε δυο, ισως και παραπανω...) πριν το κανω, οποτε τωρα ηταν η ευκαιρια να το συζητησω με τον Κρις: ‘Θα σε πειραζε να παω βολτα μονος μου Κρις?’ του προτεινα εγω. ‘Δεν εχω καταφερει να κανω τη διαδρομη στο ξεραμενο ποταμι, που τελευταια φορα την εκανα με τη γυναικα μου πριν δυο χρονια. Αν δεν χαλαει τα σχεδια σου, παρε τον Ντεϊβιντ και τον αδερφο μου και πηγαινε τους εκει, ενω εγω θα ξεκινησω με τα ποδια. Το σουρουπο μπορουμε να βρεθουμε ολοι και να σε παρουμε τηλεφωνο να μας παρεις, ή θα γυρισουμε μονοι μας.’ Οι αλλοι δυο ενευσαν την συγκαταβαση τους.
‘Ωραια, δεν εχω καμια αντιρρηση’ χαμογελασε ο Κρις ‘παμε!’.

Και με αυτες τις κουβεντες ο αδερφος μου και ο Ντεϊβιντ ανεβηκαν στο LandRover με τον Κρις, και, δυο λεπτα αργοτερα το μονο που παρεμενε ηταν η σκονη που σηκωσε το αμαξι στην πορεια του προς τη φαρμα.

Τελειωσα τον καφε μου, ελεγξα οτι εχω αρκετες σφαιρες, το μαχαιρι, νερο και το τηλεφωνο μου φορτισμενο, τις καμερες στο δισακι, τα κυαλια και χαιρετωντας την Σαντυ και τον Γκαρεθ ξεκινησα. Η πορεια που ειχα διαλεξει, θα με εφερνε πρωτα στο φραγμα που ηταν κοντα στο σπιτι, απ’οπου θα μπορουσα να παρω την αρχη του ξεραμενου χειμαρου, που ετρεχε παραλληλα με το δρομο, καπου μισο χιλιομετρο νοτια απ’αυτον.
Πεντε λεπτα αργοτερα, ημουν στο φραγμα, και, ακολουθωντας τα ορια του νερου, βρηκα το αμμωδες εδαφος, πλατους καπου 3 μετρων, που χαρακτηριζε τον χειμαρρο. Δεξια και αριστερα μου, πυκνη βλαστηση με ψηλους θαμνους και ακακιες, που μου δεν επετρεπε να βλεπω ολο το πεδιο μπροστα μου, εκτος απο τα σημεια οπου η βλαστηση ηταν καπως πιο αραιη.

Photobucket

Περπατουσα αργα, προσεκτικα ωστε να μην κανω θορυβο, και επισης για να παρατηρω τυχον μικροκινησεις, ή σιλουεττες μεσα στους θαμνους που μπορει να προδιδαν ενα φακοχοιρο ή καποιο απο τα μικροτερα ειδη αντιλοπης που επισης μπορουσα να κυνηγησω, κυριως duiker. Η αργη πορεια επισης μου επετρεπε να χαρω τις τελευταιες μου ωρες αυτου του ταξιδιου, να γεμισει η μνημη μου χρωματα, ηχους, μυρουδιες, το ολο κλιμα της εξοδου αυτης....

Ειχα περπατησει περιπου μισο χιλιομετρο, οταν, χωρις καν να καταλαβω απο που, ενας μεγαλος φακοχοιρος ξεπεταχτηκε 20 μετρα μπροστα μου, και διεσχισε το χειμαρρο απο τα δεξια προς τα αριστερα, με τετοια ταχυτητα που δεν ειχα καν προλαβει να βαλω το οπλο στον ωμο! Χαθηκε μες τα πυκνα, αλλα η παρουσια του με ενθουσιασε, μιας και χαρηκα που τον ειδα, επιβεβαιωνοντας συναμα οτι τα ζωα κυκλοφορουσαν, παρ’ολο που ηταν 3 το απογευμα, ωρα που περιμενεις να ειναι τα θηραματα κρυμμενα στη σκια.

Συνεχισα την πορεια μου επαγρυπνισμενος, ολες μου οι αισθησεις ‘τεντωμενες’ στο επακρο, προσπαθωντας να δω κινησεις ή να ακουσω ενα κλαδακι να σπαει, οτιδηποτε που θα με εκανε να αισθανθω την παρουσια ενος θηραματος πριν με καταλαβει αυτο. Καπου ενα χιλιομετρο αργοτερα, ειδα οτι η βλαστηση μπροστα και δεξια μου γινοταν πολυ αραιη, και το τοπιο ανοιγε σε κλασσικη σαββανα, με κοκκινη αμμο, μικρους γκριζοπρασινους θαμνους και αραιο γρασιδι, τοπιο που προτιμουν και τα springbok αλλα και οι φακοχοιροι. Εκμεταλλευτηκα την παρουσια ενος θαμνου που εφτανε μεχρι το στηθος μου, και στηθηκα πισω του για να κοιταξω με τα κυαλια.

Καθως τα εφερνα στα ματια μου, ειδα μια κινηση καπου 100 μετρα μπροστα και δεξια μου, και αμεσως εστιασα την προσοχη μου εκει. Ενας αρσενικος φακοχοιρος, γυρω στα 40-50 κιλα, περπατουσε αμεριμνος, αλλα και με σκοπο, χωρις να σταματαει να βοσκησει ή να εξετασει την περιοχη. Γρηγορα, εβαλα τα ραβδια στο μαλακη αμμο, στερεωσα την παπια του οπλου στο ανοιγμα που εκαναν, και εβαλα το ματι πισω απο την διοπτρα, βρισκοντας τον φακοχοιρο μετα απο μια συντομη περιφορα της στο τοπιο. Ημουν απολυτα καμουφλαρισμενος στην σκια των δεντρων και διπλα σε ενα μικρο θαμνο που ειχε τα ιδια χρωματα με το σακακι μου, και ετσι δεν φοβομουν οτι θα με προδωσουν οι κινησεις ή η σιλλουετα μου. Τον παρακολουθουσα με το νηματοσταυρο εστιασμενο επανω του, περιμενοντας να σταθει, για να κανω τη βολη...Η εικονα πεντακαθαρη, μου επετρεπε να δω τη λασπη στο δερμα του και τα δοντια του και, μεσα μου, σαν να του μιλουσα: ‘στασου μισο λεπτο...’

Σαν να μ’ακουσε, ή μπορει και να μυριστηκε κατι. Τα ζωα αυτα δεν εχουν καλη οραση αλλα η ακοη και η οσφρηση τους ειναι οι πιο οξεις τους αισθησεις και τις χρησιμοποιουν για την επιβιωση τους περισσοτερο απο καθε αλλη. Κοντοσταθηκε διπλα σε ενα θαμνο, δινοντας μου την ευκαιρια να εστιασω στο σημειο πισω απο την αριστερη του ωμοπλατη και να στειλω, δευτερολεπτα αργοτερα, μια σφαιρα που το βρηκε ακριβως εκει που σημαδευα. Ειδα τη σκονη να τιναζεται στο δερμα του, και, ταυτοχρονα να πεφτει στην αριστερη του μερια, και να μενει ακινητος.

Εβγαλα το αποστασιομετρο και πηρα μια μετρηση: 134 γιαρδες μεχρι το θαμνο. Με το οπλο πανω του, περιμενα 3 λεπτα πριν σηκωθω και παω εκει που ειχε πεσει. Η σφαιρα τον ειχε διαπερασει, διαλυοντας (οπως φανηκε αργοτερα, οταν το κατεργαστηκα) στην πορεια του τους πνευμονες και την καρδια του, σκοτωνοντας τον ακαριαια. Πηρα μια δυο φωτογραφιες

Photobucket

και μετα τον ξεκοιλιασα αφηνοντας τον στην σκια του θαμνου. Πηρα μια τουφα γρασιδι και εφτιαξα ενα προχειρο σκοινι που πηγα και το εδεσα σε ενα σημειο παραλληλα με το θαμνο που ηταν ο αγριοχοιρος, καπου 200 μετρα μακρια, εκει που ηταν ο φραχτης που χωριζε τη φαρμα απο το δρομο, ωστε να μπορεσουμε να τον βρουμε αργοτερα οταν θα ερχομασταν με το τζιπ να τον μαζεψουμε.

Photobucket

Αφου τελειωσα μ’ολα αυτα, μαζεψα τα πραγματα μου, ελεγξα το οπλο οτι ειναι οπλισμενο, και επεστρεψα στην ξεραμενη κοιτη του ποταμου, οχι μονο για να ειμαι κρυμμενος αλλα και για να περπαταω στη σκια. Ο ηλιος εκαιγε στο απομεσημερο και ακομα τα 15-20 λεπτα που ειχα περασει επεξεργαζομενος τον φακοχοιρο με ειχαν αφησει λουσμενο στον ιδρωτα. Καθησα διπλα σ’ενα δεντρο και εβγαλα το νερο απο το δισακι μου, αφηνοντας την ματια μου να περιπλανηθει στο τοπιο γυρω μου. Τα παντα ειχαν αυτη τη μεταλλικη, σχεδον εκθαμβωτικη λαμψη που τους δινει το φως του εντονου ηλιου, κανοντας το τοπιο να φαινεται σκληρο, σχεδον εχθρικο. ‘Πως τα καταφερνουν οι βουσμανοι και ζουν εδω μεσα....’ αναρρωτηθηκα...
Μιας και δροσιστικα, ξαναπηρα το δρομο προς τα δυτικα. Για αλλη μια ωρα, ισως και παραπανω, περπατησα και εκανα ενεδρες σε διαφορετικα σημεια, μα δεν ειδα τιποτα.

Πρεπει να ημουν κοντα στο δευτερο φραγμα της φαρμας, οταν ειδα στα αριστερα μου ενα ανοιγμα στη βλαστηση που θα μου επετρεπε να παω να εξερευνησω ενα μερος που δεν ειχα παει ποτε. ‘Τι εχω να χασω?’, ειπα μεσα μου, και αργα και προσεχτικα αρχισα να διαπραγματευομαι την πορεια μου αναμεσα στους κοντους θαμνους, που εφταναν μεχρι τη μεση μου. Ο ηλιος ειχε τωρα αρχισει να χαμηλωνει στον οριζοντα, και αρχισα να αναρρωτιεμαι ποση ωρα φως εχω ακομα. Πρεπει κανεις να το ζησει για να το καταλαβει, αλλα η νυχτα πεφτει στην αφρικανικη σαββανα σε 15 λεπτα! Καθως σκεφτομουν ολα αυτα, και κοιτουσα μπροστα μου, ξαφνικα ειδα μια αχτιδα ηλιου να περναει μεσα απο τα δεντρα και να φωτιζει κατι εντονα ασπρο. Σαν σκηνη απο ταινια, μπροστα μου το μερος ηταν τωρα ανοιχτο, λες και περασα ενα τοιχο απο ακακιες και ψηλους θαμνους, που εκρυβε ενα μικρο λιβαδι, με ανοιχτο τοπο, σπαρμενο με φουντωτα δεντρα εδω και εκει.

Προσεκτικα, εβαλα τα κυαλια στα ματια μου για να δω καπου 10-12 γαζελες να βοσκουν ανεμελες καπου 130 μετρα μακρια μου. ‘Ευκαιρια να δοκιμασω την τεχνη μου στην υπουλη προσεγγιση’, σκεφτηκα, και ταυτοχρονα, διπλωσα στα δυο, βαζοντας το οπλο μπροστα μου με το αριστερο μου χερι, ενω με το δεξι κρατουσα τα ραβδια. Προχωρησα εκμεταλλευομενος τις σκιες, παντα με τα ματια μου καρφωμενα στις γαζελες, που ακομα δεν εδειχναν οτι ειχαν καταλαβει την παρουσια μου, τα βηματα μου προσεκτικα, οι πατουσες μου να κυλουν πανω στο χωμα σε καθε πατησια, προσεχοντας να μην κανω τον παραμικρο θορυβο. Οι γαζελες παρεμεναν ανυποπτες της παρουσιας μου, λες και αυτες καταλαβαιναν οτι τελειωνε το κυνηγι και δεν ειχαν λογο να ανησυχουν, οπως τις τελευταιες 4 μερες.

Οταν εφτασα καπου 70-80 μετρα μακρια, καθησα στο εδαφος, σταυρωσα τα ποδια, ανοιξα τα ραβδια μπροστα μου και με μικρες, αργες κινησεις εφερα το οπλο να αναπαυτει στο ανοιγμα τους. Μιας και δεν ηθελα να κανω περιττες κινησεις, χρησιμοποιουσα τωρα τη διοπτρα για να κατασκοπευσω το κοπαδι. Ειδα 3-4 αρσενικα και καπου 7-8 θυληκα να περιφερονται ηρεμα γυρω απο το ιδιο μερος, βοσκωντας ή αναπαυμενα στο χωμα. Καθως η ωρα περνουσε, ηθελα να περιμενω τοσο οσο το δυνατο περισσοτερο χρειαζοταν για να εξασφαλισω τελειες βολες, ωστε να μην τραυματισω τα ζωα, μιας και δεν θα ειχα χρονο να τα ακολουθησω. Ξεχωρισα ενα κριαρι με ομορφα και εντυπωσιακα κερατα που ηταν λιγο ξεμακρα απο το κοπαδι. Με τα ματια μου καρφωμενα στη διοπτρα, την κοκκινη τελεια αναμμενη, το παρακολουθησα μεχρι που σταθηκε κοιταζοντας στα δεξια μου, δινοντας μου την τελεια παρουσιαση για βολη. Η σφαιρα μου το βρηκε στην ωμοπλατη και το σωριασε σχεδον ταυτοχρονα με την πιεση της σκανδαλης.

Αμεσως, ξαναοπλισα, και συνεχισα να παρακολουθω το κοπαδι που, ενω ειχε αναταραχθει, δεν το εβαλε στα ποδια. Τα ζωα τριποδισαν λιγο δεξια και αριστερα, ανημπορα να εντοπισουν την πηγη του ηχου της τουφεκιας, αλλα μετα απο 2-3 λεπτα συνεχισαν να βοσκουν λες και δεν συνεβει τιποτα! Ειχα ηδη ξεχωρισει ακομα ενα κριαρι με εξισου εντυπωσιακα κερατα και, αφου βεβαιωθηκα οτι δεν υπηρχαν αλλα ζωα πισω του, οταν και αυτο μου εδωσε την καλυτερη παρουσιαση για βολη, το κατακεραυνωσα με αλλη μια σφαιρα, ακριβως στο ιδιο σημειο που πηρα και το πρωτο.
Αυτη τη φορα, το κοπαδι δεν περιμενε να δει τι συμβαινει: με ηγετη μια μεγαλοσωμη θυληκη καλπασαν προς τα αριστερα μου και χαθηκαν μεσα στη σαβαννα. Γρηγορα, μαζεψα τα ραβδια, εβαλα το οπλο στον ωμο και πηγα να δω τα θηραματα μου. Και τα δυο κριαρια ειχαν πεσει καπου 25-30 μετρα το ενα απο το αλλο, και ετσι τραβηξα το ενα διπλα στο αλλο.
Αφου πηρα στα γρηγορα μερικες φωτογραφιες και λιγο βιντεο



Photobucket

εβγαλα το μαχαιρι να τα ξεκοιλιασω. Το φως χανοταν γρηγορα και ειχα το νου μου να μην νυχτωθω μες τη μεση της σαβαννας. Ο Κρις μας ειχε πει αρκετες ιστοριες απο φιλους κυνηγους που περασαν ωρες χαμενοι να πλανωνται μεσα στη νυχτα μεχρι να τους βρουν, και δεν ηθελα να παθω και ‘γω τετοιο μυθο. Ετσι, με γρηγορες κινησεις, ετοιμασα τα ζωα, εβαλα κομματια απο χαρτοπετσετες που ειχα στο δισακι πανω σε μια ακακια για να μπορεσω να τα ξαναβρω, και πηρα πορεια προς εκει που ηρθα. Ηδη τα χρωματα του δειλινου ειχαν αρχισει να σβηνουν, και τα παντα γυρω μου ηταν ενα γκριζομαυρο μπλε, που ισα-ισα με αφηνε να διακρινω τους θαμνους μπροστα μου. Πεντε λεπτα αργοτερα ημουν στην κοιτη του ποταμου, και συνεχισα καθετα προς αυτη, για να βρω το φραχτη, που θα με εφερνε στο δρομο, ωστε να παρω την πορεια της επιστροφης.

Photobucket

(το τετραγωνο ειναι το σπιτι και η φαρμα, το πρωτο √ ειναι το φραγμα, ενα μικρο τετραγωνο αμεσως παραπανω ειναι το σημειο που πηρα το γουρουνι, και τα δυο √ στα αριστερα ειναι το σημειο οπου αφησα τα δυο κριαρια. Το τετραγωνο στην απεναντι μερια του δρομου ειναι το σημειο που ξεκινησαν ο αδερφος μου με τον Ντεϊβιντ το απογευματινο κυνηγι. Ο χειμαρος διακρινεται απο τα δεντρα που φυτρωνουν δεξια και αριστερα της οχθης του, ενω ο δρομος ειναι η ασπρη λωριδα στα δεξια του χειμαρου. Η εντονη γραμμη καθοριζει (περιπου) τα συνορα της φαρμας).

Καθ’ολη τη διαρκεια του απογευματινου κυνηγιου, δεν ειχα λαβει μηνυματα ειτε απο τον αδερφο μου, ειτε απο τον Ντεϊβιντ, και δεν ηξερα καν που ειναι. Ειχα ακουσει μια τουφεκια μια-δυο ωρες νωριτερα, αλλα απο εκεινη την ωρα και μετα, τιποτα. Αυτο ομως δεν σημαινε τιποτα, μιας και οι αποστασεις ηταν τετοιες που, πολλες φορες, οι τουφεκιες μας δεν ακουγοταν απο τους αλλους.

Ο ασημενιος δισκος της πανσεληνου μολις ειχε αρχισει να ξεπροβαλλει, κανοντας τον δρομο να αχνοφεγγιζει μες το σκοταδι, και η θεα του με εκανε να ταχυνω το βημα. Πριν πηδηξω το φραχτη, εκανα αλλο ενα σκοινι απο γρασιδι και το εδεσα στο συρμα, ωστε να εχω ενα σημειο αναφορας για να ξαναβρω τα ζωα.

Πηδηξα το φραχτη και εβγαλα το τηλεφωνο απο την τσεπη να το ελεγξω για μηνυματα. Τιποτα...Αρχισα λοιπον να περπαταω προς τα ανατολικα, στη μεση του δρομου, εχοντας το νου μου μπας και ακουσω ειτε τον αδερφο μου ειτε τον Ντεϊβιντ, οταν ακουσα ενα σιγανο σφυριγμα. Σφυριξα και εγω, εξισου σιγανα, για να δω αν ακουσα σωστα. Πραγματικα, μετα το δικο μου σφυριγμα ο Ντεϊβιντ ακουστηκε λιγο παρακατω ‘Εδω!’. Περπατησα γρηγορα, και, καμια εκατοστη μετρα παρακατω διεκρινα την φυσιογνωμια του στη μεση του δρομου, να με περιμενει.

‘Πως πηγε?’, τον ρωτησα
‘Ειδα δυο μεγαλα γουρουνια και σκοτωσα το ενα. Πετυχα και το δευτερο δυο φορες, αλλα δεν μπορεσα να το βρω...!’, μου απαντησε αλαφιασμενος. ‘Εχω περασει τις τελευταιες δυο ωρες να ψαχνω, εχω σκασει, ηταν οσο μεγαλο οσο του Γκαρεθ..!’...

Ηταν σκασμενος, καθως δεν ειχε καταφερει να παρει φακοχοιρους που να υπερβαιναν τα 30 κιλα τις προηγουμενες μερες και δεν ειχε δοντια να παρει μαζι του για ενθυμιο. Ολοι οι υπολοιποι ειχαμε καταφερει απο ενα-δυο μεγαλα και το ειχαμε καμαρι!
‘Εβαλες σημαδια? Μπορει να καταφερουμε να το βρουμε ειτε αποψε αργοτερα με τη λαμπα, ειτε αυριο το πρωι’, προσπαθησα να τον καθησυχασω, αν και μεσα μου ηξερα οτι οι πιθανοτητες να βρει το φακοχοιρο ηταν μικρες...

‘Με εχει στοιχειωσει! Δεν φευγω αν δεν το βρω!’, μου απαντησε, και καταλαβα απο τον τονο της φωνης του οτι ηταν πραγματικα ενοχλημενος. Γιαυτους που δεν ξερουν τον Ντεϊβιντ ειναι δυσκολο να καταλαβουν το πεισμα και την επιμονη του. Δεν υπαρχει τιποτα γι’αυτον που ειναι δυσκολο, κανενα προβλημα δεν ειναι αδυνατο να επιλυθει, καμια περιπετεια δεν ειναι μεγαλη αρκετα για να τον κανει να κανει πισω. Ξεροκεφαλος, πεισματαρης αλλα παντα εκει για τους φιλους του, με χρυση καρδια και το γελιο στα χειλη μονιμο και το χιουμορ συνεχες, ακομα στις χειροτερες δυσκολιες. Χαρακτηριστικος βορειος Εγγλεζος, που μεγαλωσε στη φαρμα και μοναχος του εφερνε βολτα 400 κεφαλια καθε μερα...

Αρχισαμε να περπαταμε με βημα ταχυ και πρεπει να φαινομασταν σαν στρατιωτες, με τα οπλα και τα δισακια μας στον ωμο. Ο δισκος της πανσεληνου ειχε φτασει το μεσο της διαδρομης του και φωτιζε τα παντα με ενα ασημενιο χρωμα, δινοντας μια αποχρωση στη νυχτα που οσο και να ζω δεν την ξεχνω. Με τους λοφους να φαινονται μαυροι και επιβλητικοι, λουσμενοι στο φως του φεγγαριου στα δεξια μας για σημαδι περπατουσαμε με βημα ταχυ καθως ειχαμε να διανυσουμε καπου 4 χιλιομετρα πριν φτασουμε στη φαρμα. Ταυτοχρονα σχολιαζαμε την ομορφια του τοπιου και την τυχη που ειχαμε να δουμε αυτο το θεαμα....

‘Ειδες τον αδερφο μου?’, ρωτησα.
‘Χωρισαμε οταν μας αφησε ο Κρις, αυτος πηγε πιο δυτικα απο εμενα, ενω εγω συνεχισα προς τα βορεια. Ακουσα μια τουφεκια, αλλα δεν ξερω τι εκανε.’
‘Κατσε να τον παρω ενα τηλεφωνο, να δω που ειναι...’, του απαντησα, ενω ταυτοχρονα πατουσα το κουμπι ταχειας κλησης του αριθμου του στο τηλεφωνο μου.
Μετα απο δυο κτυπους, μου απαντησε:

‘Ελα, που εισαι?’
‘Εχω τους λοφους στα δεξια και πισω μου, περπαταω στο δρομο. Εσυ που εισαι?
‘Με τον Ντεϊβιντ, και εμεις στο δρομο, αλλα οι λοφοι ειναι ακομα μπροστα και δεξια μας, πρεπει να εισαι αρκετα μπροστα απο εμας. Προχωρα και θα τα πουμε στη φαρμα. Αν φτασεις πολυ νωριτερα απ’εμας, πες τους οτι ειμαστε στο δρομο, μπας και στειλουν το τζιπ. Εκανες τιποτα?’
‘Εριξα σε ενα γουρουνι μακρια, αλλα δεν το πηρα, ελπιζα να το διωξω κατα τον Ντεϊβιντ. Καλα, θα τα πουμε στη φαρμα.’

Με το που εκλεισα το τηλεφωνο, εξηγησα στο Ντεϊβιντ την κατασταση και συνεχισαμε την πορεια, συζητωντας την εμπειρια, θαυμαζοντας το φεγγαρι και αναλυοντας που πηγαν λαθος και σωστα οι τουφεκιες μας. Με την κουβεντα περασε ευχαριστα η ωρα και τα 45 λεπτα που περπαταγαμε δεν τα καταλαβαμε καν. Φτασαμε στη φαρμα, οπου ο Πιερ, ο Γκαρεθ, ο Κρις και η Σαντυ μας περιμεναν πινοντας ενα ποτο στην βεραντα.

‘Πως πηγε?’, ρωτησε ο Πιερ.
‘Καναμε ωραια βολτα! Πηραμε και μερικα ζωα, ενα γουρουνι εγω, συν ενα αλλο που δεν μπορεσα να το βρω και ο Μπιριγκογκος πηρε δυο springbok και ενα γουρουνι. Το Κολλητηρι δεν ξερουμε τι εκανε, περιμεναμε οτι θα τον βρουμε εδω, δεν εχει ερθει?’ απαντησε ο Ντεϊβιντ.
‘Δεν φανηκε...Που σας ειπε οτι ειναι?’ ρωτησε η Σαντυ
‘Περπατουσε στο δρομο και απ’οτι καταλαβα, πρεπει να ηταν μπροστα απο εμας...’ της απαντησα, και προτου να προλαβω να προσθεσω τιποτε αλλο, η Σαντυ απευθυνθηκε στον Πιερ:

‘Παρε το τζιπ και βρες τον! Μπορει να ειναι μακρια ακομα, μηπως εχει χαθει κιολας...’
‘Να εχει χαθει το βρισκω δυσκολο, στο δρομο περπαταγε και απ’οτι καταλαβα, ηξερε που ειναι’, την καθησυχασα εγω

Ο Πιερ ομως ειχε τα κλειδια στο χερι κιολας και βαδιζε προς το αυτοκινητο: ‘θα παω να τον μαζεψω, γιατι να περπαταει με τις ωρες?’ μας ειπε καθως εβαζε μπροστα.
Με τον Ντεϊβιντ μπηκαμε στο σπιτι και ξεφορτωθηκαμε τα δισακια μας, βεβαιωθηκαμε οτι τα οπλα ειναι αδεια και, βαζοντας απο ενα ποτο, βγηκαμε στη βεραντα οπου καθοντουσαν οι υπολοιποι. Η διαθεση ευθυμη, αν και καπως ‘κατατονημενη’ απο αυτη των προηγουμενων ημερων.

‘Τελικα, ειχαμε δεν ειχαμε, θα ψαχνουμε παλι ζωα την τελευταια νυχτα!’, με πειραξε ο Κρις, αναφερομενος στο τελευταιο μου ταξιδι στην φαρμα πριν απο δυο χρονια, οταν και εγω και ο φιλος του ο Αντρε ειχαμε παρει απο ενα ζωο και φαγαμε τη νυχτα να τα βρουμε.

‘Ελα ντε, θα γινει παραδοση!’ ειπα καπως αμηχανα, καθως καταλαβα την γκαφα που εκανα με τον ενθουσιασμο μου για το κυνηγι. ‘Αυτη τη φορα ομως ξερω ακριβως που ειναι τα ζωα, οποτε δεν εχει ταλαιπωρια! Ασε που θα δοθει και η ευκαιρια να ζησουν την αφρικανικη νυχτα και οι υπολοιποι, που δεν ειχαν τη δικη μου τυχη!’, προσπαθησα να αστειευτω. Η Αφρικανικη νυχτα ειναι το κατι αλλο και δεν θα ξεχασω την εντυπωση που μου ειχε κανει οταν την εζησα για πρωτη φορα, στην σκεπη του LandRover ενω ο Κρις μας πηγαινε εδω και εκει μες τη φαρμα...
(http://huntingbirigogos.blogspot.com/2010/06/blog-post_2992.html)

Ο Πιερ γυρισε πισω με τον αδερφο μου στη θεση του συνοδηγου, μετα απο 10 λεπτα. Η Σαντυ ειχε το τραπεζι στρωμενο και, αφου πλυθηκαμε και καπως σιγυριστηκαμε λιγακι, καθησαμε στο τραπεζι. Ολοι ξεραμε οτι ηταν το τελευταιο γευμα μας μαζι και η διαθεση ηταν μουντη, αμηχανη... Ενοιωσα οτι ηταν καθηκον μου να ευχαριστησω τους οικοδεσποτες μας: ‘Λοιπον, μιας και θα περασει λιγος καιρος πριν καταφερουμε να το ξανακανουμε αυτο, ας κανουμε μια προποση’, ειπα. ‘Κρις, Σαντυ, Πιερ, μας υποχρεωσατε με την φιλοξενια σας, οπως ανοιξατε το σπιτι σας για μας και μας κανατε να νοιωσουμε σαν να ειμαστε μερος της οικογενειας. Περασαμε εμπειριες και μερες που δεν θα τις ξεχασουμε για την υπολοιπη ζωη μας και ενδυναμωσαμε τις φιλιες μας τοσο οσο δεν περιμεναμε να συμβει. Ολοι μας νοιωθουμε ιδιαιτερα τυχεροι που μας δοθηκε η ευκαιρια να κανουμε αυτο το ταξιδι και ακομα πιο τυχεροι που εγινε το ταξιδι αυτο στη φαρμα σας. Σαντυ, μας εχεις ολους σκλαβωσει: τα κουλουρακια σου και το κολατσιο που μας συνοδευαν στο κυνηγι, τα πλουσια τραπεζια καθε βραδυ και η υπομονη σου πανω απ’ολα με τοσους αντρες στο σπιτι ειναι ολα αξιοθαυμαστα. Εκανες την διαμονη μας αξεχαστη, δεν εχουμε λογια να σ’ευχαριστησουμε! Στην υγεια σας λοιπον, ολη την οικογενεια, και ας ελπισουμε να καταφερουμε μια μερα να σας ανταποδωσουμε την φιλοξενια!’. Σηκωσα το ποτηρι και σηκωθηκα απο την καρεκλα, οι φιλοι μου και ο αδερφος μου επισης και τους χαιρετησαμε με τα ποτηρια.

Ο Κρις, παντα γελαστος και με το αστειο στα χειλη, ενοιωσε οτι επρεπε να ανταποδωσει: ‘Η χαρα ηταν δικη μας. Ειναι ξεχωριστες μερες οι μερες του κυνηγιου στη φαρμα και δινουν και σε’μας ενα διαλλειμα απο την καθημερινοτητα. Ηταν χαρα μας να σας εχουμε εδω και μακαρι να καταφερουμε να εχουμε το ιδιο κυνηγι καθε χρονο! Στην υγεια μας!!!’

Τελειωσαμε το φαγητο και βοηθησαμε να καθαρισει το τραπεζι. Ειχαμε τωρα να παμε να παρουμε τα ζωα απο τη σαβαννα, και ετσι ετοιμασαμε τα πραγματα: ο Πιερ πηρε τον Γκαρεθ και πηγαν στην αποθηκη να παρουν ενα στρωμα, ενω εγω και ο Κρις πηγαμε στο LandRover με την λαμπα που του ειχα φερει σαν δωρο για να δουμε πως θα την συνδεσουμε. Ο Κρις εφερε και την παλια του λαμπα, ενα προβολεα απο ενα παλιο αυτοκινητο, που ειχε κανει με πατεντα να στηριζεται σε ενα χερουλι με καλωδια που συνδεονταν πανω στην μπαταρια του αυτοκινητου. Ο αδερφος μου με τον Ντεϊβιντ ετοιμαζαν οπλα που θα επαιρναν μαζι.

Το στρωμα στρωθηκε στην σκεπη του αυτοκινητου, ο Γκαρεθ με τον Ντεϊβιντ ανεβηκαν στην σκεπη με τον Γκαρεθ στο οπλο και τον Ντεϊβιντ με τη λαμπα, ενω εγω, ο Πιερ και ο αδερφος μου μπηκαμε στο αυτοκινητο, με τον Κρις να οδηγαει. ‘Που παμε?’ με ρωτησε. ‘Τα βαρεσα καπου 100 μετρα αριστερα απο την κοιτη του χειμαρου, εκει που ο χειμαρος ενωνεται με τον παλιο δρομο’ του ειπα, και αυτος ενευσε και ξεκινησε για εκεινο το σημειο. Περνουσε το αυτοκινητο μεσα απο τους θαμνους, σε σημεια που δεν πιστευα οτι μπορουσε να περασει αυτοκινητο, ιδιαιτερα με δυο ανθρωπους στην σκεπη! Ταυτοχρονα, χρησιμοποιουσαμε τις λαμπες για να δουμε εαν βρουμε κανενα τσακαλι, βλεποντας μυρια ματια μες τη σαβαννα, κυριως απο springbok, λαγους και διαφορα αλλα ζουλαπια που ειχαν βγει την νυχτα. Ιδιαιτερα διασκεδαστικοι ηταν οι springhares, ενα ζωο που σαν να προερχοταν απο την διασταυρωση του λαγου με το καγκουρω!

Φτασαμε στο σημειο που ειχα υποδειξει στον Κρις, και μιας και το αμαξι δεν εφτανε ως εκει που τα ειχα αφησει, ο αδερφος μου και εγω βγηκαμε απο το αμαξι με ενα φακο στο χερι για να παμε να βρουμε τα ζωα.

‘Ξερεις που παμε ρε?’, αρχισε ο μικρος...
‘σκασε και ακολουθα, θα σε παω ακριβως!’, του απαντησα, αλλα μεσα μου δεν ημουν τοσο σιγουρος οσο ακουγομουν. Το σκοταδι ειχε κανει το τοπιο τελειως διαφορετικο απο οτι θυμομουν, και ετσι, απο ενστικτο παρα ακολουθωντας τα σημαδια, εκανα δεξια και αρχισα να περπαταω, φωτιζοντας μπροστα μου τα δεντρα, μπας και δω πουθενα το χαρτι που ειχα βαλει επανω τους.

‘Ειναι μακρια ακομα μπαρμπα-Στρουμφ??’
‘Ρε κοιτα μπροστα σου μπας και δουμε το χαρτι, καπου εδω τα ειχα βαρεσει!’
‘Μπας και το ονειρευτηκες και θα το ξενυχτησουμε αποψε μες την ερημο?’
‘Παμε πισω’ του απαντησα, ‘θα βρω το σημειο απ’οπου μπηκα στο λιβαδι και μετα ολα θα ειναι ευκολα’
‘χμμμμ το’χω ξαναδει αυτο το ονειρο μου φαινεται, το περι ‘ευκολα’’, μ’απαντησε.

Προχωρησα γρηγορα μεχρι που βγηκα στο χειμαρο παλι. Τα φωτα του LandRover ηταν μπροστα μας, οπου, με τη μηχανη αναμενη, μας περιμεναν...Ενοιωθα πιεση να βρω τα ζωα γρηγορα, μιας και ειχα να βρω και το γουρουνι μετα! Περπατησα λιγο παρακατω στον χειμαρο, οταν ειδα το φυσικο μονοπατακι που οδηγουσε στο λιβαδι!
‘Παμε’, ειπα στον αδερφο μου, ‘τωρα ειμαι σιγουρος!’
‘Ναι, αμε! Αμα σου λεω θα τσαντιστουν οι αλλοι και θα μας αφησουν καταμεσις στην ερημο...’

‘Ρε προχωρα που σου λεω!’ και σαρωσα με το φακο το τοπιο μπροστα μου, εντοπιζοντας το δεντρο με το χαρτι επανω του. ‘Χα! Το βλεπεις το κολοχαρτοδεντρο? Αυτο με τους ‘ωραιους’ καρπους? Εκει διπλα ειναι τα ζωα, προχωρα!’

Και με βημα ταχυ φτασαμε στο δεντρο, πηραμε απο ενα ζωο απο τα κερατα και αρχισαμε να προχωραμε προς το αμαξι. Φτανοντας, ο Πιερ βγηκε να μας βοηθησει να τα βαλουμε στο τρεϊλερ, και μετα μπηκαμε μεσα.

‘Δεν νομιζα οτι θα τα βρεις...’ μου ειπε ο Κρις, ‘δεν θυμασαι τι παθαμε την αλλη φορα?’ αναφερομενος παλι στο ταξιδι πριν δυο χρονια.

‘Ειχα βαλει καλο σημαδι αυτη την φορα, δεν την ξαναπαθαινω! Το γουρουνι ειναι πιο ευκολο, ειναι εδω παρακατω. Δεν καθεστε εδω να παω να το βρω εγω και θα σας κανω σημα με το φακο οταν το βρω?’

‘Τραβα!’ μου απαντησε ο Κρις, μιας και το μερος ηταν δυσβατο για το αμαξι και δεν ηταν οτι καλυτερο να κανουμε ζιγκ ζαγκ ψαχνοντας. Κατεβηκα απο το αμαξι και κινησα για το φραχτη, ωστε να βρω το σημαδι που ειχα βαλει με τα χορτα και μετα να εντοπισω το γουρουνι. Μεσα σε 5 λεπτα το ειχα βρει και εκανα σημα να ερθουν να το φορτωσουμε.

Μαζι με τον αδερφο μου το πεταξαμε στο τρεϊλερ και μετα ξεκινησαμε για το μερος που ειχε βαρεσει ο Ντεϊβιντ το δικο του γουρουνι. Επιτελους ενοιωσα την πιεση να σηκωνεται απο τους ωμους μου, μιας και τα δικα μου ζωα ηταν τωρα στο τρεϊλερ. Ο Κρις ανοιξε το παραθυρο, εβγαλε το κεφαλι του εξω απο το αμαξι και ειπε στους δυο στην σκεπη:

‘Αμα δουμε springhares, να τους τουφεκισετε, ειναι παρα πολλοι εδω μεσα και πρεπει να παρουμε μερικους’, και συνεχισε να οδηγαει. Ο Πιερ ανοιξε την πυλη και πηραμε το δρομο προς εκει που εδωσε οδηγιες ο Ντεϊβιντ οτι ηταν το γουρουνι. Εγω με τη λαμπα στο χερι, σκαναρα το μερος. Γεματος ο τοπος ματια, που σαν να ηταν σε κινουμενο σχεδιο, πηδουσαν 3-4 βηματα, σταματουσαν και παλι μετα το ιδιο. ‘Μποϊνγκ, Μποϊνγκ, Μποϊνγκ’ γεματος ο τοπος springhares! O Kρις σταματησε το αυτοκινητο και εγω συνεχισα να φωτιζω ενα τετοιο λαγο καμια 60-70 μετρα μακρια. Ηξερα οτι ο Γκαρεθ ηταν στο τουφεκι, οποτε περιμενα μολις σταματησει ο λαγος να του ριξει. Πραγματικα, τα ματια σταματησαν, και το .308 του Γκαρεθ ‘εβηξε’ πανω απο τα κεφαλια μας, σηκωνοντας ενα συννεφο σκονη μπροστα απο το λαγο, που, παραξενεμενος αρχισε παλι τα πηδηματακια.

‘Μποϊνγκ, Μποϊνγκ, Μποϊνγκ, Μποϊνγκ, Μποϊνγκ’ ‘Μποοοουυυυμ’! Η τουφεκια του Γκαρεθ και ο λαγος παλι ανενοχλητος συνεχισε την πορεια ‘Μποϊνγκ, Μποϊνγκ, Μποϊνγκ’. Μεσα στο αυτοκινητο ειχαμε πεθανει στο γελιο! Φωναζαμε αστεια στον Γκαρεθ που δεν ηταν συνηθισμενος να αστοχει, και γελουσαμε με τις απαντησεις του. Τελικα, με την τριτη τουφεκια τον καταφερε, κατεβηκε απο την σκεπη και τον εβαλε στο τρεϊλερ μαζι με τα αλλα θηραματα. Συνεχισαμε την πορεια, οταν, λιγα λεπτα αργοτερα, ο Ντεϊβιντ βαρεσε την σκεπη του αυτοκινητου, για να σταματησει, μιας και ειχε εντοπισει το σημειο που ειχε αφησει το γουρουνι. Ο Κρις πηγε το αυτοκινητο εκει και βαλαμε το γουρουνι στο τρεϊλερ και επιστρεψαμε στο σπιτι. Η φωτια εκαιγε στο σαλονι και πηγαμε ολοι και καθησαμε στις ανετες πολυθρονες, αφου πλεον ειχαμε τελειωσει και βαλαμε ενα ποτο ο καθενας. Ο Πιερ ηρθε με το καθιερωμενο Jaegermeister, το λικερ των κυνηγων, που το ειχαμε ως τιμωρια αυτων που εκαναν κοτσανες στην σαβαννα. Με 6 σφηνακια στο χερι, μας εδωσε απο ενα και τα γεμισε. Τωρα επρεπε να βρουμε τις δικαιολογιες για να ‘τιμωρησουμε’ ο ενας τον αλλο:

‘Πρωτος το Κολλητηρι, γιατι πετυχε το springbok πισω απ’αυτο που σημαδευε’, ειπε ο
Κρις, γελωντας. Ο αδερφος μου δεν ειχε αλλη επιλογη, και το κατεβασε με τη μια, ζαρωνοντας το προσωπο του καθως η γευση του ποτου κατεβαινε τον οισοφαγο του 

‘Δευτερος ο Πιερ, γιατι βαρεσε το ορυξ στην κορφη στο λοφο και πηρε μια μερα να το κατεβασει!’ οποτε ο Πιερ το ηπιε μονογουλι.

‘Τριτος ο Μπιριγκογκος που μας εβαλε να τρεχουμε μες τη νυχτα να βρουμε τα καταραμενα τα ζωα που βαρεσε, τελευταια στιγμη!’, και ετσι, με τη σειρα μου το κατεβασα και εγω.

‘Τεταρτος ο Γκαρεθ, μιας και δεν μπορουσε να χτυπησει ενα μιζερο springhare με την πρωτη’ και, γελωντας, το κατεβασε και ο Γκαρεθ.

‘Πεμπτος ο Nτεϊβιντ, για το γουρουνι που εχασε (μιας και ειχε βαρεσει δυο και βρηκαμε μονο το ενα)’ και ο Ντεϊβιντ, σιγοψιθυριζοντας κατι μεσα απο τα μουστακια του, κατεβασε το ‘γιατρικο’.

‘Εκτος ο Κρις’ ειπα εγω, ‘γιατι μας πεθανε στον ποδαροδρομο τελευταια μερα, και δεν ειπε να ερθει να μας παρει!’, ψαχνοντας να βρω μια δικαιολογια.

‘Στην υγεια σας και του χρονου!’ ειπε ο Κρις, και το κατεβασε και αυτος, και ολοι μαζι γελασαμε. Καθησαμε γυρω απο τη φωτια και κουβεντιαζαμε διαφορες εμπειριες, ιστοριες απο παλια κυνηγια και ‘κολπα’ για την συντηρηση των οπλων και καλυτερες σκοπευτικες τεχνικες. Ο Κρις, παρ’ολη την πειρα του και τα χρονια που ασχολειται, ηθελε να μαθει ακομα περισσοτερα για τα οπλα μας και την βαλλιστικη τους συμπεριφορα, τους τυπους βλημματων και το καλυτερο φυσσιγγι για την σαβαννα. Κατα την διαρκεια του κυνηγιου, ο Κρις ειχε εκφρασει ενδιαφερον για διαφορα πραγματα, οποτε, σαν μια τελευταια χειρονομια ευγνωμοσυνης, του τα δωσαμε: ενα ρολο ταινια καμουφλαζ, τα ρουχα παραλλαγης του αδερφου μου, ενα καπελο δικο μου...το λιγοτερο που μπορουσαμε να κανουμε για να ανταποδωσουμε την φιλοξενια και την απλοχερια με την οποια ανοιξαν το σπιτι τους σε 4 ξενους.

Η φωτια ζεσταινε το δωματιο, καθως η χειμωνιατικη αφρικανικη νυχτα επεφτε για τα καλα, ειχε παει πλεον μια η ωρα το βραδυ και ειμασταν στο ποδι απο τις 7 η ωρα το πρωι, αλλα κανεις μας δεν εκανε να σηκωθει για να παει για υπνο. Ξεραμε ολοι οτι αυτες ειναι οι τελευταιες στιγμες, και θελαμε να μην χασουμε ουτε μια. Τελικα ομως, δεν αντεξαμε αλλο και αφου αδειασαμε ολοι τα ποτηρια μας, καληνυχτησαμε ο ενας τον αλλο και πηγαμε στο ξεχωρο σπιτακι που ηταν ο ξενωνας μας. Πεσαμε για υπνο και πριν περασουν 5 λεπτα κοιμωμασταν ολοι...Νομισα οτι ειχε τελειωσει το κυνηγι, αλλα, για ακομα μια φορα εκανα λαθος....

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Αφρικη 2010: Η Τελευταια Ημερα....

Πλεον οι θορυβοι του Αφρικανικου πρωινου μας ειχαν γινει συνηθειο, και δεν μας ξενιζαν. Ετσι, την Παρασκευη το πρωι, σχεδον δεν ακουσαμε τα κακοφωνα ibis και τις αιγυπτιακες χηνες, παρ’ολα αυτα ομως ημασταν ολοι στο ποδι απο τις 7 η ωρα το πρωι. Ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ ειχαν αποφασισει να ξυπνησουν ακομα νωριτερα και απο τις 6 ηταν στην πεδιαδα, μηπως και πετυχουν κανενα μπαμπουινο. Ηταν αποφασισμενοι να μην αφησουν ουτε ενα λεπτο να περασει αναξιοποιητο... Κατα τις 9.30 η ωρα ημασταν ολοι στη βεραντα και πιναμε τον καφε μας. Ο Κρις μιλουσε με τον Πιερ για κατι δουλειες στη φαρμα, και, αφου τα ειπαν μεταξυ τους, ηρθαν και μας εκαναν παρεα και ρωτουσαν για να μαθουν πως πηγε το πρωινο κυνηγι για τους μπαμπουινους.

-‘Λοιπον, για σημερα εχουμε να κανουμε κατι διαφορετικο. Θα σας παρω να παμε στο αλλο ‘μισο’ της φαρμας, που το αφησαμε ακυνηγητο’ μας ειπε ο Κρις. ‘Θα σας βαλω σε διαφορετικα σημεια, και εγω θα πηγαινοερχομαι με το αυτοκινητο, για να κινουνται τα ζωα. Εχει ενα ματσο springbok εκει μεσα και δεν εχουμε παρει κανενα, πρεπει να τα λιγοστεψουμε και εκει. Παμε πρωτα απο το περιβολι μια στιγμη, θελω να παρω ενα προβατο για το προσωπικο, και μετα φυγαμε. Τι λετε?’

Κοιταξαμε ο ενας τον αλλο και ολοι μαζι τον Κρις λες και ειχαμε αμφιβολιες για την ισορροπια του! ‘Λες να μην μας αρεσει?’ του ειπε ο Γκαρεθ, ‘τελευταια μερα σημερα, οτι και να κανουμε χαρα μας και καινουρια περιπετεια θα ειναι!’.

Δεν περασαν 15 λεπτα και ειμασταν ολοι ετοιμοι, διπλα απο το LandRover του Κρις. Ο Κρις ειχε το .222 Sako Vixen που τουφεκουσε ο αδερφος μου τις προηγουμενες μερες και ολοι οι αλλοι ειχαμε τα δικα μας τουφεκια. Ο αδερφος μου σημερα ειχε το Model 70 Winchester σε 7x57Mauser του Πιερ, μιας και αυτος ειχε να κανει δουλειες και δεν θα μας συντροφευε στο κυνηγι.

Πηραμε το δρομο για το περιβολι, με τα ματια ολων να κοιτουν το τοπιο, απ’τη μια για να εντοπισουμε τυχον θηραματα (κυριως φακοχοιρους και μπαμπουινους) αλλα και απο την αλλη, εν γνωση μας οτι θα περασει καιρος μεχρι να το ξαναδουμε... Φτασαμε στο περιβολι απο την ανατολικη μερια. Μπροστα μας ο Orange River και στα δεξια μας ο φραχτης που ειχε βαλει ο Κρις για να εμποδισει τους μπαμπουινους και φακοχοιρους να μπαινουν στο περιβολι. Κοιτουσαμε τις οχθες ενω ο Κρις μας εξηγουσε τις προσπαθειες που εχει καταβαλει για να νικησει τον αγωνα κατα των μπαμπουινων. Εκει που μιλαγαμε και χαζευαμε, ξαφνικα ο Nτεϊβιντ απλωσε το χερι του και εδειξε ενα σημειο στα δεντρα στην οχθη του ποταμου. ‘Μαϊμουδες!’. Ειχε εντοπισει μια ομαδα μαϊμουδες που πηγαιναν απο δεντρο σε δεντρο χωρις να ειναι ιδιαιτερα ανησυχισμενες απο την παρουσια μας αλλα δειχνοντας σημεια οτι μας ειχαν εντοπισει.

Τοσες μερες στην Αφρικη, ολοι ειχαν βαρεσει απο μια μαϊμου, εκτος απο μενα! Οποτε, χωρις δευτερη κουβεντα, ειχα βγει απο το αυτοκινητο, γεμισα την θαλαμη και σε λιγοτερο απο 30 δευτερολεπτα ειχα εντοπισει μια, η διοπτρα ηταν ηδη επανω της, και η τουφεκια την εστειλε κατρακυλωντας μες τους θαμνους! Ουτε εγω δεν το πιστευα. Η αποσταση γυρω στα 140 μετρα και ουτε που μου περασε απο το μυαλο να ακουμπησω πουθενα.

Μετα την τουφεκια ο Κρις γυρισε και μου ειπε: ‘ Δεν εχασες και τον χρονο σου! Ειναι πολλα χρονια που εχω ξαναδει τοσο γρηγορη τουφεκια ...’.

‘Την πετυχα?’ ρωτησα εγω, ξεροντας κιολας την απαντηση, καθως ειδα την μαϊμου να κατρακυλα απο το δεντρο με την εκπυρσοκροτηση σχεδον του οπλου.

‘Πλακα μου κανεις?’ ειπε ο Κρις,σκασμενος στα γελια ενω εβαζε ταχυτητα ξεκινωντας για το περιβολι.

‘Ειπα, μηπως και αστοχησα...’ τον πειραξα με τη σειρα μου, γελωντας και ‘γω! Οι τοσες μερες που περασαμε με τα οπλα στον ωμο φαινεται οτι ειχαν σαν αποτελεσμα να ειναι τα οπλα προεκταση των χεριων μας...

Βρηκαμε το κοπαδι με τα προβατα, ο Κρις επελεξε αυτο που ηθελε να σφαξει, το τουφεκισε στο κεφαλι και το φορτωσαμε στο τρεϊλερ που εσερνε το τζιπ. Πεντε λεπτα αργοτερα σταματουσαμε μπροστα στη μικρη συνοικια του εργατικου προσωπικου οπου το ξεφορτωσαμε για να το επεξεργαστουν. Την προηγουμενη εβδομαδα ειχε πεθανει ενας γεροντας απο το προσωπικο και οι συγγενεις και φιλοι του ερχοντουσαν απο ολες τις ακρες της Ν. Αφρικης για την κηδεια του. Το αρνι, μαζι με καμποσα απο τα γουρουνια που τους ειχαμε δωσει τις προηγουμενες μερες, και ενα δαμαλι, θα ηταν μερος του γευματος που θα προσφεραν μετα την κηδεια.

Αφου τους μιλησε για καμποση ωρα στα Αφρικαανς, τους χαιρετησαμε και ξεκινησαμε για το κυνηγι. Η μερα καπως σκοτεινη, με συννεφια και ψυχρα, και ενα αερα που σε περονιαζε, ηταν διαφορετικη απο τις προηγουμενες...Φαινεται μεχρι και ο καιρος μας προετοιμαζε για το τελος του ταξιδιου...
Το συντομο ταξιδι μας εφερε στην πυλη στο νοτιοανατολικο μερος της φαρμας, που την χωριζε ο κεντρικος δρομος στη μεση. Πεταχτηκα εξω μολις σταματησε το αυτοκινητο, και ανοιξα την πυλη, κοιτωντας δεξια και αριστερα. Το μερος κατι μου θυμιζε, καθως ηταν το τελευταιο μερος που ειχαμε επισκευτει την προηγουμενη φορα που ειχα παει με τη γυναικα μου, δυο χρονια πριν.

Ο Κρις μας εξηγουσε οτι το μερος εδω ειναι πιο επιπεδο, με μια συσταδα μικρων λοφων στη μεση. Θα αφηνε τον αδερφο μου, τον Γκαρεθ και τον Ντεϊβιντ σε διαφορετικα σημεια στους προποδες των λοφων, και εμενα μεσα στην πεδιαδα, 2-3 χιλιομετρα μακρια. Στη διαδρομη συναντησαμε μεγαλα κοπαδια gemsbok που μας κοιταζαν καθως περνουσαμε, ασφαλη στην γνωση οτι το αυτοκινητο δεν αποτελει κινδυνο, μιας και ποτε δεν τα τουφεκανε μεσα απο το αμαξι.



Λιγο παρακατω ειδαμε μια κινηση μεσα στην σαβαννα. Ζητησα απο τον Κρις να σταματησει το αυτοκινητο, για να δουμε τι ηταν αυτο. Και εκει, 20 μετρα απο το μονοπατι που ειχαμε παρει, ηταν η φωλια απο μια αποικια meerkats! 4-5 ειχαν ξεπροβαλει απο το λαγουμι τους και μας επεξεργαζοταν! Εβγαλα την καμερα και πηρα αυτο το βιντεο



Photobucket

Αφου τις χαζεψαμε για λιγη ωρα και πηραμε φωτογραφιες, ξεκινησαμε παλι και ο πρωτος που κατεβηκε απο το αυτοκινητο ηταν ο Ντεϊβιντ. Ο Κρις του εδωσε οδηγιες να κρυφτει στο λοφο πισω απο κατι βραχια και συνεχισαμε την πορεια προς το πισω μερος των λοφων, οπου κατεβηκε ο αδερφος μου με παρομοιες οδηγιες. Ο Γκαρεθ ηταν ο επομενος και, αφου εφυγε και αυτος, ο Κρις εβαλε πορεια για τη μεση της πεδιαδας, εξηγωντας μου οτι, εαν τα ζωα φυγουν απο τους λοφους επειδη ειναι εκει οι αλλοι, θα ερθουν προς το μερος αυτο της φαρμας.

Καθως ηταν η τελευταια μερα και ειχα ειδη καπου 26 ζωα στο συνολο μου κιολας, δεν με πειραζε να μην παρω αλλα σημερα. Πιο πολυ με ενδιεφερε να παρει ο αδερφος μου μερικα και να το ευχαριστηθει, παρα να αυξησω παραπανω τον αριθμο. Ταυτοχρονα, ειχα και μια μελαγχολια καθως ηξερα οτι η περιπετεια μας φτανει στο τελος της, και δεν θα με πειραζε να ειμαι καπου ησυχα οπου θα μπορουσα να αναπολησω τις μερες που περασαν.

Ενα μοναχικο springbok καθοταν στη μεση της πεδιαδας καθως πλησιαζε το αυτοκινητο, και ο Κρις μου εξηγησε οτι ειναι η περιοχη του εδω μαλλον, και κοιταζει να την διαφεντευσει. Αλλα, μολις πλησιασαμε, ο κινδυνος το εκανε να απομακρυνθει γρηγορα. Ο Κρις σταματησε το αυτοκινητο και κατεβηκα διπλα σε ενα θαμνο, να κανω την κρυψωνα μου, ενω το LandRover απομακρυνοταν απο την θεση μου, με πορεια προς τους προποδες των λοφων, για να ξεσηκωσει τυχον κοπαδακια απο γαζελες ωστε να περασουν απο τις θεσεις των αλλων.

Καθησα στο χωμα και, με κρυα καρδια, εστησα το οπλο πανω στα ραβδια. Η συνειδητοποιηση του οτι η περιπετεια μας εφτανε στο τελος της, μου ειχε συννεφιασει την διαθεση, ενοιωθα μια μελαγχολια συναμα με την λαχταρα να μην χαραμισω ουτε δευτερολεπτο απο την τελευταια μας ημερα... Πηρα τα κυαλια και αρχισα να επεξεργαζομαι το τοπιο. Ο αερας ηταν στο προσωπο μου, τριγυρω μου το μερος αδειο, χωρις ιδιαιτερα χαρακτηριστικα, μερικα χαμοδεντρα εδω και εκει και το κιτρινο, ξερο γρασιδι που λυγαγε με την δυναμη του αερα, μυρωδιες απο σκονη και ξερο χορταρι γεμιζαν τον αερα. Ουτε καν ειχα σφαιρα στο οπλο, ειχα τα κυαλια στα ματια και χαζευα δεξια και αριστερα. Μπροστα μου, καπου 2 χιλιομετρα μακρια ηταν οι λοφοι οπου ηξερα οτι ειναι διεσπαρμενοι οι φιλοι μου, ενω λιγο πιο αριστερα εβλεπα το σχημα του LandRover να κουνιεται πανω κατω καθως αργα και προσεκτικα ο Κρις το οδηγουσε γυρω απο τους λοφους για να ξεσηκωσει τα ζωα. Αυτα, ειχαν σχηματισει ενα τεραστιο κοπαδι απο καπου 300 ζωα και γυρνουσαν γυρω γυρω στους λοφους.

Ξαφνικα ακουστηκε μια τουφεκια και τα ζωα ξεχυθηκαν σαν ποταμι απο τη βαση των λοφων και αρχισαν να τρεχουν προς τη δικη μου κατευθυνση. Καθως ηταν τοσο μακρια μπορουσα να τα παρακολουθω με τα κυαλια και να ξερω οτι δεν επροκειτω να φτασουν προς τα εμενα, μιας και ειχαν αλλα μερη να ξεφυγουν. Τα παρακολουθησα για λιγο και μετα αφησα τα κυαλια κατω, τυλιχτηκα με το μπουφαν μου, ξαπλωσα στο χωμα και εκλεισα τα ματια μου, απολαμβανοντας τον πρωινο ηλιο που ξεσκασε μεσα απο τα συννεφα, ισα ισα για να με ζεστανει.

Δεν περασε πολυ ωρα που ακουσα την μηχανη του LandRover να πλησιαζει. Ανοιξα τα ματια και ανασηκωθηκα, για να δω τον Κρις να ερχεται προς το μερος μου.

‘Ανεβα’ μου ειπε.. ‘δεν φαινεται οτι θα κανεις τιποτα εδω, θα σε παω σε αλλο μερος’. ‘Μην σκας’ του απαντησα, ‘και εδω καλα περναω!’. ‘Παμε απο την αλλη μερια των λοφων’ μου απαντησε, ‘και ζωα να μην τουφεκισεις, τουλαχιστον θα βλεπεις περισσοτερα και μπορει να τα διωχνεις κατα την μερια των αλλων’.

Μας ειχε προσεξει καθ’ολη την διαρκεια του ταξιδιου, παντα κανοντας τα αδυνατα δυνατα για να περασουμε καλα. Καθε φορα μας ρωταγε αν ειδαμε ζωα, δεν τον ενδιεφερε να τα τουφεκαγαμε, αρκει να ειχαμε ‘περατζαδα’ απο το καρτερι και να μην βαριομασταν. Ετσι και σημερα, δεν μπορουσα να βρω λαθος στην λογικη του, και, μιας και ηταν και το αφεντικο, δεν σηκωνε και πολλες αντιρρησεις! Στο κατω κατω, τι ξερω εγω μπροστα σε αυτον? Πηρα τα συμπραγκαλα μου και μπηκα στη θεση του συνοδηγου. Ηταν ευκαιρια να τα πουμε κιολας, καθως δεν ειχαμε πολυ ευκαιρια να συζητησουμε για το κυνηγι με ολο τον κοσμο γυρω γυρω.

‘Δεν μου ειπες, πως σου φαινεται η ολη εμπειρια?’ τον ρωτησα. ‘Καλυτερα δεν μπορουσε να παει. Τα παιδια ειναι ‘πρωτης’, εχετε παρει περισσοτερα ζωα απο τους επαγγελματιες ολους μαζεμενους και δεν εχουμε πει μια αψια κουβεντα ολη τη βδομαδα. Εχει παει τοσο καλα η επιχειρηση που σκεφτομαστε με τον Πιερ να την επαναλαβουμε του χρονου αλλα αυτη τη φορα να μην εχουμε τους επαγγελματιες. Θα κρατησουμε εμεις τα ζωα και θα τα κανουμε λουκανικα και κρεας για την τοπικη αγορα. Παντως να μην το σκεφτεσαι, καλυτερη ομαδα δεν μπορουσαμε να εχουμε!’

‘Εεε...Ειναι και το Κολλητηρι, που θελει λιγη εκπαιδευση με το τουφεκι, θα μπορουσε να εχει παρει περισσοτερα ζωα...Ελπιζω να μην σε πειραξε που ηρθαμε παρεα?’, του ειπα διστακτικα. Ηξερα οτι ο αδερφος μου εχει περισσοτερο ενθουσιασμο απο εμπειρια στα ραβδωτα (παρ’ολο που ειναι καλυτερος κυνηγος απο εμενα στην υπομονη και επιμονη) και δεν ηθελα να δωσω την εντυπωση οτι δεν το παιρναμε σοβαρα το θεμα. ‘Πλακα μου κανεις?’ μου απαντησε. ‘Ειναι και ο πρωτος! Εχουμε κανει γελια με τα αστεια του και το χιουμορ, και παντα πρεπει να ειναι καποιος που μαθαινει, ετσι γινεται πλακα και βγαινουν και οι ιστοριες! Δεν ειδες τι επαθε ο Πιερ προχτες?’, αναφερομενος στο περιστατικο οπου ο Πιερ τουφεκισε ενα gemsbok (oρυξ) στην κορυφη του βουνου, επεσε με τα μουτρα πανω στα βραχια, καθως πηγε να το παρει, τσακιστηκε με το μηχανακι καθως πηγαινε να φερει το τρακτερ, και περασε μια μερα στο βουνο προσπαθωντας να το κατεβασει απο εκει.

Γελασαμε παρεα, και, καθησυχασμενος οτι δεν ειχα προσβαλλει ή απογοητευσει τον φιλο μου και οικοδεσποτη μας, συνεχισαμε το δρομο για την αλλη ακρη της φαρμας. Φτασαμε σε μια συσταδα δεντρων και κατεβηκα. Βρηκα ενα βολικο μερος με θεα στα 4 σημεια του οριζοντα, κατω απο κατι σκιερα δεντρα, και εκανα την παγανα μου. Φευγοντας ο Κρις μου ειπε οτι αν περασει ενα μονοκερο ορυξ να το τουφεκισω, και, μολις εφυγε εστειλα μηνυμα στον αδερφο μου λεγοντας του την ιδια πληροφορια. Το ειχα καϋμο να τουφεκισει και αυτος ενα ορυξ, μιας ειχε καταφερει μονο γουρουνια και γαζελες.

Μερικες γαζελες περασαν απο ενα ξεφωτο καπου 300 μετρα μακρια μου, και ετοιμαστηκα για να τους ριξω αν ερχοντουσαν πιο κοντα. Αλλα, δεν ξαναφανηκαν, χαθηκαν αναμεσα στα δεντρα. Το ιδιο συνεβει αλλες δυο φορες. Ακουγα τουφεκιες απο τους λοφους και φανταζομουν οτι οι αλλοι θα εχουν καταφερει αρκετα ζωα, περνουσα την ωρα μου ευχαριστα, χαζευοντας την πανιδα και χαμενος στη σκεψη μου. Λιγη ωρα μετα το τηλεφωνο βουιξε στην τσεπη μου: ‘Παει ο μονοκερος’, ελεγε το μηνυμα! Χαμογελασα και προσπαθησα να φανταστω την λαχταρα του αδερφου μου οταν θα τον ειδε στο τηλεσκοπιο!

Δεν προλαβα να διαβασω το μηνυμα, και το LandRover ηταν διπλα μου. ‘Ανεβα, παμε να βρουμε τους αλλους’ μου ειπε ο Κρις. ‘Πηρε το ενα ορυξ ο αδερφος μου!’ του ειπα ενθουσιασμενος. ‘Το ξερω, ειμασταν μαζι. Μπες μεσα θα σε παω να σε αφησω εκει’. Στην διαδρομη μου εξηγησε οτι βρηκαν το κοπαδι ενω ηταν ολοι μεσα στο αυτοκινητο ερχομενοι να με βρουν, και πηραν απο ενα ορυξ ο αδερφος μου και ο Γκαρεθ, μιας και οι δυο τους δεν ειχαν καταφερει ενα τις προηγουμενες μερες! Οση ωρα του πηρε να μου τα πει ολα αυτα ειχαμε φτασει στο σημειο που καθοταν ο αδερφος μου με το ορυξ. Σταματησε το τζιπ και πηδηξα εξω, ενω ο Κρις πηγε να φερει το τρεϊλερ και τον Γκαρεθ με τον Ντεϊβιντ που ηταν στο σημειο που ειχε χτυπησει ο Γκαρεθ το αλλο ορυξ.

Εβγαλα την καμερα και αρχισα να παιρνω βιντεο, σκασμενος στα γελια απο την επιτυχια του αδερφου μου. Αυτος, καθοταν με το τουφεκι στα χερια διπλα στο ορυξ, θαυμαζοντας το. Ηταν ενα μικρο ζωο, ισως 2-3 ετων με μια ανωμαλια στο ενα κερατο που το εκανε να γερνει σαν γαϊταγανι προς το πισω μερος του λαιμου του. Ηταν φανερο οτι σε 1-2 χρονια, το πολυ, θα το πληγωνε καθως θα μεγαλωνε.

Ταχτοποιησαμε το ζωο και πηραμε μερικες φωτογραφιες, ενω ο αδερφος μου μου ελεγε την ιστορια: ‘Ηρθε και με πηρε ο Κρις απ’εκει που ημουν, μαζι με τους αλλους δυο στο αυτοκινητο. Στη διαδρομη μας ειπε οτι ειδε τα δυο μονοκερα ορυξ σε ενα κοπαδι και εβαλε πορεια για το κοπαδι, καθως ηθελε να τα απομακρυνει απο το γεννετικο υλικο του κοπαδιου. Μολις ειδαμε το μεγαλο κοπαδι, γιναν ενα σωμα, αλλα, τα δυο με το παραμορφωμενο κερατο ηταν στα ορια του κοπαδιου, και καθε φορα που εκαναν να ενσωματωθουν, τα αλλα τα κουτουλουσαν και τα εβγαζαν παλι εξω. Πρωτος τουφεκισε ο Γκαρεθ. Η τουφεκια του βρηκε το ζωο στο λαιμο, αλλα δεν το σκοτωσε, και ετσι του ξαναεριξε στον ωμο και το κατεβασε. Τα ζωα εφυγαν αλλα οχι ιδιαιτερα τρομαγμενα, και ετσι ηρθε η σειρα μου. Ξεχωρισα το ζωο που επρεπε να παρω, και, αφου ο Κρις το ενεκρινε, του εριξα στον ωμο. Επεσε στον τοπο!!’

Photobucket

Η χαρα μου πρεπει να ηταν ιδια με την δικη του, αν οχι μεγαλυτερη. Το ολο ταξιδι ειχε ως σκοπο να περασουμε ολοι καλα, αλλα περισσοτερο αυτος να παρει μια εμπειρια μοναδικη που θα την εχει για ολη του τη ζωη. Παιρνοντας ακομα ενα ειδος γαζελας, και μαλιστα ισως της πιο πολυποθητης (εστω και μικρη, εστω και με ενα κερατο, εστω και απο το αυτοκινητο...) ολοκληρωσε την γκαμα ζωων που ειχαμε στη λιστα και, συναμα, εβαλε και τον αδερφο μου στην ιδια ομαδα με τους υπολοιπους που ολοι τωρα ειχαμε παρει τουλαχιστον απο ενα ορυξ!

Το τρεϊλερ συρομενο πισω απο το τζιπ εκανε θορυβο σαν να βαρουσαν τενεκεδες και προδωσε την αφιξη του LandRover που ερχοταν σειομενο-κουνομενο απο μακρια, καθως διαπραγματευοταν την πορεια ο Κρις μεσα στην πεδιαδα. Δυο λεπτα αργοτερα ειχαν σταματησει διπλα μας και κατεβηκαν απο το αυτοκινητο ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ μαζι με τον Κρις. Γελασαμε, αστειευτηκαμε, βγαλαμε φωτογραφιες, και, αφου φορτωσαμε στο τρεϊλερ και το ζωο του αδερφου μου, ανεβηκαμε στο αμαξι για να επιστρεψουμε στη φαρμα. Η διαθεση ηταν ευθυμη και πειραζαμε ο ενας τον αλλο καθ’ολη την διαδρομη.

Ξαφνικα, καθως ατενιζα εξω απο το παραθυρο, πηρε το ματι μου δυο φακοχοιρους, καπου 60-70 μετρα απο το φραχτη που ξεχωριζε τη φαρμα απο το δρομο. ‘Γουρουνια!’ αναφωνησα, ‘σταματα το αυτοκινητο Κρις!’. ‘Τραβα!’ μου απαντησε, καθως σταματησε το αυτοκινητο καμια εκατοστη μετρα απ’εκει που ειδα τα ζωα, και δεν χρειαστηκε να μου το πει δευτερη φορα. Προσεκτικα, ανοιξα την πορτα, κατεβηκα με το οπλο και τα κυαλια μου μονο, και αρχισα να περπαταω αργα προς το σημειο οπου ειχα δει τους φακοχοιρους, ενω ταυτοχρονα εβαζα σφαιρα στη θαλαμη.

Ενα φουντωτο δεντρο εκρυβε την προσεγγιση μου προς το σημειο που ηταν τα γουρουνια, και μολις το ειδα, εβαλα το οπλο στον ωμο και αρχισα να περπαταω σαν τον καβουρα, περιμενοντας να φανουν τα γουρουνια απο στιγμη σε στιγμη. Μολις περασα το δεντρο, εμφανιστηκε το πρωτο γουρουνι, που σταματησε να σκαβει με τη μουσουδα του και αρχισε να με κοιταζει. Δεν εχασα το χρονο μου: το οπλο ηρθε αυτοματα στον ωμο και η κοκκινη κουκιδα του Schmidt&Bender ειχε ηδη προδιαγραψει την μοιρα του: την τοποθετησα στη μεση του μετωπου του και του εριξα χωρις να χασω χρονο.

Ταυτοχρονα με την εκπυρσοκροτηση του οπλου και το σωριασμα του γουρουνιου, ενα δευτερο γουρουνι που ηταν μαλλον διπλα σ’αυτο που μολις ειχα καταφερει αλλα το εκρυβε ενας θαμνος αρχισε να τρεχει με πορεια προς τα δεξια μου. Το παρακολουθησα μεσα απο τη διοπτρα μηπως και σταματησει, αλλα αυτο ισα που κοντοσταθηκε για μια στιγμη και κοιταξε προς την μερια μου πριν εξαφανιστει μεσα στους θαμνους.

Αδειασα το οπλο και το κρατησα στο αριστερο μου χερι, σαν να ηταν ζωντανο πραγμα. Αυτο το τουφεκι εχει πλεον γινει μελος του σωματος μου, οταν δεν το κραταω ειναι σαν να μου λειπει κατι απο επανω μου...Ενοιωσα μια αγαλιαση, ευγνωμοσυνη για την τυχη μου και την ευκαιρια να περασω οχι μονο την εμπειρια που περναγα αλλα ακομα ακομα και την στιγμη, αυτη τη στιγμη που με βρηκε σε ενα χωματοδρομο, στη μεση της Αφρικης, μια ηλιολουστη μερα, να κανω αυτο που αγαπαω με αυτους που αγαπαω...Καπως ετσι πρεπει να’νοιωσε κι ο Ζορμπας, γιατι και εγω, σαν κι’αυτον, αρχισα να χορευω!

Το LandRover ειχε κανει κιολας αναστροφη κανενα χιλιομετρο παραπερα και τωρα το ακουγα να πλησιαζει. Σηκωσα το κεφαλι απο τα βηματα του χορου, και ειδα ολους τους φιλους μου μεσα να γελαν, προφανως γιατι με ειδαν να ριχνω τις ζεμπεκιες μου καταμεσις στην ερημο! Οταν σταματησε το αυτοκινητο, κατεβηκαν ο αδερφος μου με τον Γκαρεθ και τον Ντεϊβιντ, ενω ο Κρις συνεχισε λιγο παρακατω, οπου ειχε χωρο για να κανει και παλι αναστροφη.

‘Το πηρες?’, με ρωτησε ο αδερφος μου. ‘Οχι ρε, ετσι χορευω, γιατι μερακλωσα! Ακους εκει, ‘το πηρες’??? Και φυσικα! Το laser εκανε την δουλεια του παλι και το κατακεραυνωσε με μια βολη!, Παμε να το δουμε!’.

Πηδηξαμε το φραχτη και τους οδηγησα εκει που ηταν το γουρουνι, ενα θυληκο καπου 50 κιλα. Η βολη το ειχε βρει λιγο πιο αριστερα απο το δεξι του ματι και το ειχε αφησει επιτοπου. Το πιασαμε με τον αδερφο μου απο τα πισω ποδια και το τραβηξαμε λιγο πιο περα που ειχε καθαρο τοπο για να παρουμε μερικες φωτογραφιες.

Photobucket

‘Πρεπει να παρουμε και το χορο!’ επεμενε ο Γκαρεθ, οποτε εριξα κανα-δυο στροφες ακομα, για να αποθανατιστει η στιγμη (αλλα αυτο το βιντεο, θα μεινει προσωπικο!). Εβγαλα μετα το μαχαιρι μου, και το ξεκοιλιασα, υπο την εποπτια του Ντεϊβιντ και του Κρις, που ειχε αφησει το αυτοκινητο στην ακρη του δρομου και ηρθε να δει και αυτος. Μεσα σε 3 λεπτα το ειχα τελειωσει, και πιασαμε απο ενα ποδι με τον Ντεϊβιντ, το τραβηξαμε ως το τρεϊλερ και το φορτωσαμε και αυτο.

Photobucket

Το τρεϊλερ ηταν τωρα γεματο. Εξι springbok (3 για τον Γκαρεθ, 2 του Ντεϊβιντ και ενα του αδερφου μου), δυο ορυξ και το δικο μου γουρουνι ηταν ο απολογισμος του πρωινου.

Photobucket

Λιγες στιγμες αργοτερα ειμασταν στην αυλη της φαρμας οπου παρκαραμε το τρεϊλερ και μας καλωσορισε ο Πιερ. Εριξε μια ματια στα ‘αποτελεσματα’ της εξοδου μας και, με ενα χαμογελο απο το ενα αυτι ως το αλλο, ηρθε να ακουσει και αυτος τις ιστοριες του πρωινου. Οι τεσσερεις μας ξεφορτωσαμε το τρεϊλερ και κρεμασαμε τα ζωα στα τσιγκελια που εχουν γι’αυτη τη δουλεια, ενω ο Κρις πηγε να βρει τα μελη του προσωπικου που θα εγδερναν και θα εκοβαν τα ζωα. Πηραμε ακομα μερικες φωτογραφιες, και, χωρις να χασουμε χρονο, βγαλαμε ολοι τα μαχαιρια μας και αρχισαμε να γδερνουμε ο καθενας απο ενα ζωο, μεχρι να φτασουν οι επαγγελματιες.

Ειχαμε καταφερει καπου απο μισο ο καθενας οταν 3 μελη του προσωπικου της φαρμας εφτασαν με τα μαχαιρια τους και τα ακονιστηρια τους, και καναμε ολοι στην ακρη. Πηγαμε και πηραμε απο ενα αναψυκτικο και τους παρακολουθησαμε να επεξεργαζονται τα κουφαρια, με θαυμασμο.

Photobucket

Σε χρονο μηδεν τα ειχαν γδαρει, και σαν πεπειραμενοι ανατομοι, ειχαν αρχισει ηδη να ξεχωριζουν τα κοψιδια απο το καθε ζωο, με περισση τεχνη και προσοχη

Photobucket

Η Sandy μας φωναξε απο την βεραντα: ‘ελατε να φατε κατι, το γευμα ειναι στο τραπεζι!’. Δεν χρειαστηκε να το πει δευτερη φορα, ολοι μαζι πλυναμε τα χερια μας στην βρυση της αυλης και πηγαμε στο τραπεζι οπου μας περιμεναν διαφορα καλουδια που η τρομερη μας οικοδεσποινα ειχε ετοιμασει. Σε 10 λεπτα το τραπεζι ηταν λες και ειχε περασει σιφουνας! Δεν ειχε μεινει ψιχουλο! Ο πρωινος αερας, και η εξαψη της περιπετειας μας εκανε και πεινουσαμε σαν λυκοι, και μεσα σε αστεια και καλαμπουρια, καταβροχθισαμε οτι υπηρχε στο τραπεζι σε χρονο μηδεν.

Φτιαξαμε απο ενα καφε, και πηγαμε να δουμε πως παει η χασαπικη στα τσιγκελια. Τα ζωα ειχαν, στην κυριολεξια, ξεκοκαλιστει και τα κοψιδια ηταν παρατεταγμενα στους δισκους, ετοιμα για να γινουν ‘biltong’, η τοπικη επεξεργασια κρεατος οπου, μετα απο μια διαδικασια με μπαχαρικα, ξυδι και αλατι, το κρεας κρεμιεται απο τσιγκελια σε ενα καλα αεριζομενο αλλα στεγνο μερος για να αποξηρανθει. Ειχαμε, ολες αυτες τις μερες, ολοι μας απο ενα τετοιο κοψιδι στο δισακι και ηταν το κλασσικο κολατσιο μας στην σαβαννα.

Περασαμε λιγη ωρα κουβεντιαζοντας για οπλα, φυσσιγγια, τη φαρμα και τις εμπειριες του πρωινου. Ομως, στο μυαλο ολων μας ηταν το γεγονος οτι σημερα ηταν η τελευταια μερα του κυνηγιου, η τελευταια ευκαιρια να ζησουμε τη σαβαννα, πριν αρχισουμε το πακεταρισμα για την αναχωρηση την επομενη... (συνεχιζεται...)