Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Προετοιμασιες....

Σαν να φανηκε το καλοκαιρακι σημερα...Μετα απο μερες και βδομαδες βροχης, αερα, μονοψηφιων θερμοκρασιων, επιτελους σημερα ο καιρος ανοιξε: ηλιος, ζεστη, νηνεμια, χαρα Θεου! Κλεισμενος στο γραφειο ολη μερα, δεν εβλεπα την ωρα και τη στιγμη να τελειωσω τις δουλειες μου και να βγω εξω, να με δει λιγο το φως, να νοιωσω την ανοιξιατικη αυρα στο προσωπο μου και να κανω κατι διαφορετικο, κατι που δεν εχω κανει εδω και μηνες...

 Μου φαινεται ηταν Νοεμβρης, οταν ενας φιλος πουλουσε μια διοπτρα Zeiss. Την ειχα βαλει απο καιρο στο ματι, αλλα η κριση και ενα σωρο αλλες υποχρεωσεις δεν μου επετρεπαν την οικονομικη ανεση να την αγορασω καινουρια, και ετσι, οταν ειδα να την πουλαει αυτος, πολυ ελαφρα χρησιμοποιημενη και αρκετα φτηνοτερη, εμασα οτι ψιλα ειχα και καταφερα να την αγορασω. Ενα καταπληκτικο επιτευγμα της οπτικης μηχανικης, η Zeiss Victory Diavari FL 6.5-24x56, με φωτιζομενο νηματοσταυρο τυπου Rapid Z7 ηταν πια δικη μου και ειχα ακριβως το οπλο για να την τοποθετησω. Την εβαλα στο Sako 75 I Varmint σε .204Ruger που, απο τοτε που το ειχα, φορουσε μια υπεροχη Leupold VXIII LRT 6.5-20x40. Εκανε τη δουλεια της θαυμασια, αλλα, μου ειχαν μπει ψυλλοι στα αυτια και ηθελα να την αλλαξω για κατι διαφορετικο και μια κλαση παραπανω. Ετσι, τοποθετησα την Zeiss, πηγα σε μια κλειστη αιθουσα 100μετρων και εριξα πεντε τουφεκιες για να την φερω στο μηδεν, και εβαλα το οπλο στον οπλοβαστο, ονειρευομενος τα κυνηγια που θα εκανα με αυτη και ανυπομονωντας για την ανοιξη που θα μου επετρεπε την χρηση της.

Στους μηνες που περασαν, πηρα το οπλο δυο-τρεις φορες για κυνηγι, πιο πολυ για να ετοιμασω το σκυλι παρα για τιποτα σοβαρο και, παρ'ολο που μπορουσα να χτυπησω κουνελια μεχρι και 250 μετρα μακρια, αστοχουσα παραπανω απο οτι η περιορισμενη μου ικανοτητα θα εξηγουσε... H ελλειψη χρονου στο σκοπευτηριο και η εξασκηση, αρχισε να δειχνει στην τεχνικη μου και την ετοιμοτητα του οπλου. Στο κατω κατω, το κυνηγι ειναι 80% προετοιμασια και 20% εκτελεση, και το οφειλα στα θηραματα να τα κυνηγω με τις καλυτερες δυνατες προϋποθεσεις και οσο το δυνατον καλυτερα προετοιμασμενος μπορω να ειμαι. Αλλα δεν ευρισκα την ευκαιρια να καταφερω να παω να το μελετησω λιγο το θεμα και να δω αν ειμαι πραγματικα 'εκτος' και να ρυθμισω τη διοπτρα αναλογα.

Μεχρι σημερα...Εφυγα απο το γραφειο αρον-αρον, τηλεφωνοντας στη γυναικα μου που ταξιδευε απο το Λονδινο οπου ηταν για δουλεια, και λεγοντας της οτι τα σκυλια ειναι δικη της ευθυνη σημερα, μιας και εγω θα πηγαινα στο χωραφι. Εφτασα στο σπιτι, επαιξα για λιγο με τα κουταβια που με κοιταζαν με το βλεμμα που μονο ο σκυλος μπορει να σου δωσει, και ανεβηκα στο δωματιο για να αλλαξω και να ετοιμαστω.

Μεσα σε 10 λεπτα ειχα τα παντα διπλα στην πορτα και εκανα ενα καφε περιμενοντας τη γυναικα μου, μεσα μου σχεδιαζοντας τι θα εκανα οταν θα ημουν στο χωραφι. Η γυναικα μου εφτασε στην ωρα της, χαιρετηθηκαμε και αφου αλλαξαμε πεντε κουβεντες, φορτωσα ολα τα μαντζαλα και τζαντζαλα και ξεκινησα για το χωραφι.

Ανοιξα την πυλη, και οδηγησα τα 500 μετρα μεχρι τον τοπο που θα μπορουσα να τουφεκισω ανενοχλητος, αγνοησα τις δεκαδες κουνελια που ετρεχαν μπροστα στους τροχους, και παρκαρα το αυτοκινητο. Πρωτα εστησα το τουφεκι. Ανοιξα ενα στρωμα σκοποβολης, εβαλα το διποδο, εφαρμοσα το ουραιο και το τοποθετησα στο χωμα, για να εχω κατι να αντανακλα το αποστασιομετρο μιας και ηθελα να ξερω οτι ειμαι στις 100 γιαρδες με το στοχο.

Photobucket Εβαλα ενα στοχο που ειναι ρυθμισμενος σε εκατοστα σε ενα χαρτοκουτο και τον εστησα στις 100 γιαρδες.

 Photobucket

Η εικονα που ειχα οταν ημουν ξαπλωμενος πισω απο το οπλο ηταν αυτη:
Photobucket

Χαλαρωσα πισω απο το κοντακι, ρυθμισα το παραλλαξ στην διοπτρα, μεχρι που καθαρισε ο στοχος, εβαλα τεσσερις σφαιρες στο γεμιστηρα και αρχισα να ριχνω. Οντας η σφαιρα μονο 5 χιλιοστα, ειναι δυσκολο να δει κανεις που χτυπαει στο στοχο, αλλα δεν πτοηθηκα. Με το κεντρο του στοχου το σημειο σκοπευσης, εριξα και τις 4 σφαιρες και πηγα να δω τον στοχο. Καθως τον πλησιαζα, αρχισα να χαμογελαω! Και οι τεσσερις σφαιρες ηταν συγκεντρωμενες γυρω απο μια τρυπα οχι μεγαλυτερη απο 7 χιλιοστα, λιγο πιο δεξια απο εκει που σημαδευα, 2 ποντους για να ειμαστε ακριβεις.

Γυρισα πισω στο οπλο, εκανα μια διορθωση και εριξα αλλες δυο σφαιρες. Η πρωτη επεσε λιγο πιο κατω και αριστερα απο το προηγουμενο γκρουπ, ξανα διορθωσα την διοπτρα και εριξα την δευτερη που πηγε λιγο αριστερα απο το κεντρο. Οι σφαιρες που εριχνα ειναι ιδιογομωσεις σε καλυκες που εχουν ηδη βληθει 7 φορες (αυτη ηταν η ογδοη) και ετσι δεν πτοηθηκα, θεωρησα αυτο ως το σημειο μηδεν της διοπτρας.

Photobucket

Αλλαξα τον στοχο, και τον πηγα τωρα στα 200 μετρα. Ο νηματοσταυρος της διοπτρας αυτης ειναι σαν χριστουγεννιατικο δεντρο, με πολλαπλα σημεια σκοπευσης, και ηθελα να δω ποιο σημειο αντιστοιχει στα 200 μετρα. Μιας και δεν μπορουσα να δω τις τρυπες του στοχου με την αντηλια και την αποσταση, εριξα 4 σφαιρες πριν ξαναπαρω την ανηφορα και ελεγξω τον στοχο.

Το θεαμα που αντικρυσα με καθησυχασε: και οι τεσσερις βολες ηταν σε ενα γκρουπ λιγοτερο απο 2.5 εκατοστα, λιγο κατω (οπως αναμενοταν) και δεξια απο το σημειο σκοπευσης. Το λαθος μπορει να ηταν της διοπτρας, αλλα το πιο πιθανο ηταν να ευθυνοταν ο ελαφρος αερας που φυσαγε απο τα αριστερα προς τα δεξια, και φυσικα, δικο μου. Τουλαχιστον ομως τωρα ηξερα σε πιο σταδιο του νηματοσταυρου αντιστοιχουν τα 200 μετρα. Γυρισα στο οπλο και εριξα αλλες δυο βολες. Η πρωτη επεσε παλι κατω απο εκει που σημαδευα, αλλα η τελευταια μου πηγε ακριβως εκει που την προεβλεψα.

Photobucket
Μπορει να φαινονται λιγο παραταιρα αυτα τα γκρουπ, αλλα, αν μου ελεγε καποιος οτι το τουφεκι αυτο θα μπορουσε να χτυπησει ενα στοχο οσο ενα λεπτο, 4 φορες στα 200 μετρα, και δεν ηταν δικο μου το τουφεκι, θα τον ζηλευα! Photobucket

Ησυχος πλεον οτι το οπλο κανει αυτα που θελω, γυρισα πισω στο στρωμα και πηρα τα κυαλια μπας και βρω κανενα κουνελι να επιβεβαιωσω την ευστοχια του οπλου και σε θηραμα. Βρηκα ενα στα 189 μετρα και το 'απογειωσα' με μια τουφεκια. Ανοιξα το ουραιο, ανακαθησα, κοιταξα γυρω μου αλλη μια φορα, να αποτυπωσω την μερα και την εμπειρια και να θυμηθω οτι την τελευταια φορα που ημουν σε τουτο το χωραφι με οπλο ηταν με τον αγαπημενο μου τον Οσκαρ, τρια χρονια πριν...('Μια βολτα με τον Οσκαρ', ειναι η περιπετεια, γραμμενη στο μπλογκ απο καιρο).

 Η ωρα ειχε φτασει 8, και ετσι αρχισα να μαζευω. Εβαλα τα πραγματα στο αμαξι, μαζεψα το στοχο, εγραψα πεντε σημειωσεις για το ημερολογιο του οπλου, και ξεκινησα για το σπιτι. O ηλιος εδυε, τα παντα βαμμενα χρυσαφια και κοκκινα, και στο ραδιο, λες και ηταν προκαθορισμενο, το τραγουδι με τις καλυτερες συμβουλες...θυμιζοντας μας οτι οι μερες περνουν και οτι κανουμε που μας ευχαριστει κανει την μερα αξιωμενη...

 

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Απλα πραγματα...

Στην προσπαθεια μας να βελτιωθουμε ως κυνηγοι, πολλες φορες, αφοσιωνομαστε σε εργαλεια, τεχνικες, ματζουνια και κολπα, που θα μας κανουν καλυτερους, θα σιγουρεψουν την καθε τουφεκια, θα εγγυηθουν την επιτυχια. Ενοχος και εγω, που καθε φορα που βγαινω με το τουφεκι ειμαι λες και σχεδιαζω την αποβαση στην Νορμανδια!! Εκτος απο το οπλο και τα φυσσιγγια, πρεπει να εχω κυαλια, αποστασιομετρα, μαχαιρια, διποδες, ανεμομετρα και δεν ξερω γω τι αλλο...

Μας εχει μουρλανει ο καιρος τωρα τελευταια (εξ'ου και η διαδικτυακη σιγη...) και δεν εχω την ευκαιρια να παω για κυνηγι οσο θα ηθελα, ή οσο ειχα καταφερει τις προηγουμενες χρονιες. Αερας, βροχη, θερμοκρασιες μονοψηφιες, αν δεν ηταν η μερα τοσο μεγαλη θα νομιζε κανεις οτι ειναι Νοεμβρης οχι Μαης...

Προχθες ομως, τα συννεφα ανοιξαν, ο αερας σιγησε και μια γλυκια λιακαδα φωτιζε τα λιβαδια. Κοιταξα τον καιρο, κοιταξα και τον παγκο (εχω αρχισει ενα σταδιακο και εντονο προγραμμα ασκησης για να προετοιμαστω για το ταξιδι στην Ν.Ζηλανδια και να δυναμωσω το χειρουργημενο μου γονατο) και εβγαλα την αποφαση στιγμιαια: Γυμναστικη αυριο και μεθαυριο, σημερα παμε για κυνηγι! Ηθελα να κανω κατι διαφορετικο. Πριν δυο βδομαδες ειχα καταφερει αλλη μια εξοδο, οπου πηρα και την σκυλα μου και πηγαμε για κουνελια με το .204Ruger, πιο πολυ για να την συνηθισω στην τουφεκια και την επαναφορα/ευρεση των θηραματων παρα για 'αριθμους' στα κουνελια. Ηθελα να κανω κατι που δεν εχω κανει εδω και καιρο, και ετσι, ανεβηκα στο παταρι και πηρα το πιστο μου CZ452 Varmint σε .17ΗΜR. Το οπλο αυτο το εχω εδω και 6 χρονια, και ηταν καποτε το πιο αγαπημενο μου. Τον τελευταιο χρονο ομως με το ζορι να ειχε κανει 40 τουφεκιες (τελευταιο του θηραμα ηταν μια φασσα που χτυπησε το Κολλητηρι περισυ τον Σεπτεμβρη, περιπετεια που θα δημοσιευθει οταν δεησει και την γραψει...), και ετσι αποφασισα οτι ηρθε η ωρα του.

Βιαστικα, αλλαξα στα παλια μου ρουχα για το κυνηγι, εβαλα τις μποτες, πηρα 70 σφαιρες, το ουραιο, τους γεμιστηρες και την τσαντα μου και μπηκα στο αμαξι. Σαν να μην ηθελα να χασω χρονο, με ειχε πιασει μια προσμονη που με εκανε να ξεχασω τα 'ματζουνια'...Στη μεση της διαδρομης για τη φαρμα του Τζον, θυμηθηκα οτι δεν εχω κυαλια, αποστασιομετρο ή διποδα. Για μια στιγμη σκεφτηκα να γυρισω πισω και να τα παρω, αλλα, κατι μεσα μου με σταματησε, και συνεχισα την διαδρομη για τη φαρμα. Σκεφτηκα τις μερες που ειχα μονο το οπλο και τιποτε αλλο και με επιασε μια νοσταλγια. Ημουν πιο νεος, ειχα περισσοτερο χρονο, το κυνηγι ηταν καθημερινοτητα και οχι ιδιαιτερη περιπτωση. Ετσι λοιπον εκανα μια επιστροφη στο παρελθον...

Βγηκα απο το αμαξι, εβαλα το ουραιο στο οπλο, γεμισα τους γεμιστηρες, εβαλα την τσαντα στο χερι και πηρα τα ραβδια (που ειναι μονιμως στο αυτοκινητο παρεα). Ανταμωθηκα με τον αγροτη και ειπαμε δυο κουβεντες και, αφου χαιρετηθηκαμε ανεβηκα την ανηφορα. Σταματησα διπλα σε δυο κουτσουρα και ατενισα το χωραφι που εκτεινονταν μπροστα μου. Δυο κουνελια εβοσκαν ψηλα, κοντα στο φραχτη καπου 80-100 μετρα μακρια. Εστησα το οπλο σε ενα κουτσουρο, τα βρηκα στη διοπτρα και πηρα το ενα, ενω αστοχησα στο αλλο. Δεν με ενοιαζε, αρκει να μην το τραυματιζα. Απο την ιδια θεση πηρα αλλα 3 και αστοχησα σε αλλα 6, μεχρι που η κινηση σταματησε.

Ανεβηκα την ανηφορα και πλησιασα προσεχτικα ενα αλλο λαγουμι. 3-4 κουνελια ηταν μπροστα του και καταφερα αλλα 2, ενω αστοχησα κανα δυο φορες ακομα...Το οπλο βαρουσε ψηλοτερα απο εκει που σημαδευα και προσπαθουσα να κανω διορθωσεις εχοντας ως οδηγο μου το που βαρεσε η προηγουμενη τουφεκια, μεχρι που καταφερα να το διορθωσω.

Μιση ωρα αργοτερα, ανεβηκα ακομα παραπανω, σε ενα μικρο λοφακι που μου επετρεπε να αγναντευω τα ορια ενος δασυλλιου που ηταν γεματο λαγουμια. Περασα 2 ωρες ακομα εκει, πηρα αλλα 12 κουνελια και απολαυσα το ομορφο σουρουπο. Κατα της 8 η ωρα, αποφασισα να παω να μαζεψω και να δω τι θα παρω σπιτι. Τα περισσοτερα κουνελια που ειχα παρει ηταν μικρα, μισομεγαλωμενα και μικροτερα ακομα, και μονο ενα ηταν ενηλικο. Τα καθαρισα με το φτηνο μαχαιρι που ειχα μες την τσαντα και κρατησα οτι δεν ειχε καταστρεψει η σφαιρα για φαΐ, τα'βαλα σε μια σακουλα και ξεκινησα για το αμαξι.

Το προγραμμα της γυμναστικης που εχω εφαρμοσει εδω και 5 μηνες εδειξε την αξια του: πηδηξα φραχτες φορτωμενος το οπλο και την τσαντα με τα κουνελια, περπατησα ενα δυο χιλιομετρα μεσα στο ψηλο γρασιδι, ανεβηκα λοφους και παρ'ολα αυτα δεν εχασα ανασα. Ενοιωσα αναζωογονημενος, χαρουμενος, αναλαφρος. Το οτι δεν ειχα τα κυαλια, το διποδο και το αποστασιομετρο δεν με πειραζε πια, η αξια της εξοδου ηταν πια απτη, ζωγραφισμενη στο προσωπο μου και το αναλαφρο μου βημα στο δρομο για το αμαξι. Μπορει τα χρονια να περνουν, οι ικανοτητες και τα εργαλεια μας να πληθαινουν αλλα τιποτα δεν προκειται να αντικαταστησει την ελευθερια που σε κανει να νοιωθεις μια τετοια, απλη, εξοδος.

Εφτασα στο αμαξι, εριξα μια ματια στα χωραφια που τα χρωματιζε το ηλιοβασιλεμα, τα πουλια που πηγαιναν για κουρνια. Δεν ηξερα αν επρεπε να χαρω για την ευκαιρια που ειχα να ζησω αυτη την εμπειρια ή να λυπηθω για το τελος της μερας αυτης...

Ανοιξα την πορτα απο το αμαξι, εβαλα τα πραγματα μεσα και ξεκινησα για το σπιτι....Ενα ουΐσκι και η παρεα της γυναικας μου και των σκυλιων μου με περιμενουν, καμια φορα ειναι καλυτερο να εισαι τυχερος παρα καλος...

ΥΓ: Δεν εχει φωτογραφιες σε αυτο το κειμενο, μιας και τα τοπια τα εχω δειξει ξανα και ξανα, οπως και το οπλο και τα θηραματα.