Στη Ζουγκλα....μερος 8ον

  ΔΕΥΤΕΡΑ 5^Η ΜΕΡΑ

Ξυπνήσαμε αχάραγα, προτού τα ξυπνητήρια αρχίσουν. Στο δωμάτιο ήταν έντονη η νευρικότητα από την προσμονή. Ήταν η πρώτη μέρα του cull. Η πρώτη μέρα συστηματικού κυνηγιού στη σαβάνα. Η μέρα που όλοι ελπίζαμε να μας γεμίσει αξέχαστες αναμνήσεις. Ντυθήκαμε σχολαστικά με τις παραλλαγές και ελέγξαμε τους σάκους που θα παίρναμε μαζί μας. Ο καθένας φρόντιζε να πάρει ό,τι θεωρούσε απαραίτητο και είχε κουβαλήσει από την άλλη άκρη της γης. Πρώτα απ’ όλα σφαίρες. Πολλές. Εγώ έριξα και μερικές σοκολάτες εκτός των άλλων. Η ζέστη δε βοηθούσε στην κατανάλωση, αλλά κυνήγι χωρίς σοκολάτα δε νοείται! Ξεκινήσαμε και οι τέσσερις για το σπίτι που ήταν υπ’ατμόν.

Στο τραπέζι υπήρχαν κάθε είδους λιχουδιές για ένα πλούσιο πρωινό, αλλά και για να πάρουμε μαζί μας στο κυνήγι. Θα γυρνούσαμε το βράδυ εκτός απροόπτου. Ετοίμασα δύο σάντουιτς, πήρα μερικά μπισκότα, φρούτα, ένα χυμό και τα έβαλα στην τσάντα. Γέμισα το ενσωματωμένο camelback με γάργαρο, παγωμένο νερό. Δεν περίμενα να παραμείνει παγωμένο με τη ζέστη, αλλά τουλάχιστον δε θα διψάσω. Η τσάντα ήταν έτοιμη. Πήρα το πρωινό μου βηματίζοντας νευρικά και μιλώντας με τους υπόλοιπους που ήταν στην ίδια κατάσταση. Ακόμα και στους επαγγελματίες ήταν φανερή μια διάχυτη ανησυχία. Ο μόνος ψύχραιμος ήταν ο Κρις που γονατισμένος κοίταζε σκεφτικός ένα χάρτη της φάρμας που είχε σωθεί από την πυρκαγιά και «έβγαζε» τα καρτέρια. Μετά από λίγο σηκώθηκε. Όλοι γύρισαν και τον κοίταξαν.

-          Πάμε!

Δεν χρειάστηκε να πει τίποτ’άλλο. Σαν κοπάδι ψάρια στραφήκαμε όλοι συγχρονισμένα προς την πόρτα και πήγαμε να πάρουμε τον εξοπλισμό μας για να ξεκινήσουμε. Η αναμονή μας είχε φτάσει στο τέλος της. Μπήκα στο μικρό δωμάτιο που είχαμε ακουμπήσει τα όπλα, τα σακίδια και τα σκοπευτικά ραβδιά μαζί με τον αδελφό μου και τους άγγλους. Τσεκάραμε άλλη μια φορά και με τα πράγματα στο χέρι βγήκαμε στην αυλή όπου μας περίμενε το Land Rover. Ο Κρις βρισκόταν ήδη στη θέση του οδηγού. Χώθηκα πίσω μαζί με άλλους. Ο Κρις ξεκίνησε να μας μοιράσει στα καρτέρια.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να σπάει το σκοτάδι. Το Land Rover έκανε συνεχή ζικ-ζακ για να αποφύγει τις μυρμηγκοφωλιές από τους τερμίτες καθώς προχωρούσε στη σαβάνα. Σταμάτησε στη βάση ενός λοφίσκου. Άκουσα το όνομά μου. Ξαφνιάστηκα. Τα διεγερμένα επινεφρίδιά μου έδωσαν μια γερή κλοτσιά στην καρδιά μου που επιτάχυνε. Μάζεψα τα πράγματά μου και κατέβηκα μέσα σε πειράγματα και ευχές. Πήγα δίπλα στο παράθυρο του οδηγού για τις τελευταίες οδηγίες από τον Κρις. Έπρεπε να μάθω πού θα ήταν οι άλλοι κοντά μου και που να μην τουφεκίσω. Ο Κρις ήταν ξεκάθαρος και κατατοπιστικός. Τον χαιρέτισα και περίμενα να φύγει από μπροστά μου το αυτοκίνητο. Πέρασα μέσα από τη σκόνη και τράβηξα για ένα μικρό αγκαθωτό “waitabit” δεντράκι που διάλεξα να με φιλοξενήσει για την υπόλοιπη μέρα.           

Σκαρφάλωσα τα πολύαιχμα κόκκινα βράχια που τα μεγαλύτερα μου φτάναν μέχρι το γόνατο και βολεύτηκα δίπλα στο φτωχό δεντράκι με την ελπίδα να μου παρέχει λίγη σκιά όταν ο ήλιος αρχίσει να καίει. Τα ραβδιά ήταν άχρηστα. Ο τόπος ήταν όλο βράχια και τα ραβδιά πολύ μεγάλα. Ευτυχώς ένας επίπεδος βράχος έφτιαχνε ωραία θέση για να ρίχνω γονατιστός στηριζόμενος στην τσάντα. Έβγαλα από μέσα το rangefinder, τα κιάλια και τις σφαίρες, την τοποθέτησα κατάλληλα, έκανα μερικές πρόβες και κάθισα με το όπλο στα πόδια. Φόρτωσα το γεμιστήρα και τον πέρασα στο όπλο. Έβαλα μια σφαίρα στη θαλάμη και έσπρωξα τον ουραίο μπροστά  χωρίς να τον κατεβάσω να οπλίσει.

Παρατήρησα το τοπίο μπροστά μου και χαρτογράφησα τη γύρω περιοχή με το rangefinder σημαδεύοντας βράχια και τα λιγοστά δέντρα και θάμνους. Είχα βολές μέχρι τα 250 μέτρα. Ένα μονοπάτι διέτρεχε τη σαβάνα μπροστά μου λοξά από τα αριστερά προς τα δεξιά. Πέρναγε από τη ρίζα του λοφίσκου που βρισκόμουν περίπου 50 μέτρα από μένα και απομακρυνόταν μέχρι που δημιουργούσε ένα πλάτωμα και εξαφανιζόταν από το οπτικό μου πεδίο 250 μέτρα μακριά μου πίσω από ένα άλλο λόφο. Υπολόγιζα ότι αυτό το μονοπάτι θα  ακολουθούσαν τα ζώα και έλπιζα να σταματούσαν κοντά για να έχω βολή. Ένα φαρδύ μονοπάτι-ρέμα περνούσε εφαπτομενικά από δεξιά πλησιάζοντας το λοφίσκο μου στα 70 μέτρα και εξαφανιζόταν 300 μέτρα μακριά πηγαίνοντας προς τη θέση που θα αφήναν τον Ντέιβιντ. Για να κάνω βολή άνετα εδώ έπρεπε να περάσω πίσω από το δεντράκι. Δεν αισθανόμουν ακόμα άνετα με το όπλο για να ρίξω σε ζώο μακρύτερα από τα 200 μέτρα, ιδίως όταν έπρεπε να το χτυπήσω στο κεφάλι. Φόρεσα την μάσκα παραλλαγής κάτω από το καπέλο και σήκωσα το ύφασμα από το πρόσωπό μου. Κάθισα σε ένα βραχάκι και έμεινα να παρατηρώ την ανατολή και να σαρώνω το χώρο με τα κιάλια. Η αναμονή, το κύριο χαρακτηριστικό του καρτεριού, είχε αρχίσει.

Δεν είχε ξημερώσει ακόμα καλά όταν έπιασα κίνηση δεξιά με την άκρη του ματιού μου. Ένα κοπάδι wildebeest ανέβαιναν το φαρδύ μονοπάτι με γρήγορο βηματισμό. Κατέβασα την μάσκα να κρύψω το πρόσωπό μου, όπλισα κατεβάζοντας τον ουραίο και κινήθηκα προσεκτικά προς ένα σημείο που θα μου επέτρεπε βολή. Έφερα τη διόπτρα στο μάτι και παρακολούθησα τα ζώα στην πορεία τους μέχρι που χαθήκανε. Ξεφύσηξα και κατέβασα το όπλο. Ασυναίσθητα είχα κρατήσει την ανάσα μου τα λίγα αυτά δευτερόλεπτα που κράτησε η παρακολούθηση. Άκουγα την καρδιά μου να σφυροκοπά και το αίμα να σφυρίζει στους κροτάφους μου. Δεν έριξα. Τα ζώα μου φάνηκαν μεγάλα για να καταβληθούν από αυτό το διαμέτρημα. Η απόσταση, αν και όχι οριακή, ήταν για μένα απαγορευτική για βολή σε κινούμενο ζώο στο κεφάλι. Αν είχα μεγαλύτερη εμπειρία με το όπλο ίσως το επιχειρούσα. Γύρισα στη θέση μου και κάθισα να ηρεμήσω. Σήκωσα τον ουραίο. Περίμενα να ακούσω πυροβολισμό από τον Ντέιβιντ. Μάταια. Τα ζώα είχαν πάρει πορεία προς τους λόφους.

Η ώρα περνούσε και η μέρα γινόταν όλο και πιο φωτεινή. Σύντομα θα έπρεπε να αρχίσω να βγάζω ρούχα. Γύρω μου το cull βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Άκουγα σποραδικά μακρινούς πυροβολισμούς με τις αισθήσεις μου σε επιφυλακή. Η φαντασία μου με ταξίδευε εκεί που έγινε η βολή. Η αδρεναλίνη ανέβαινε με κάθε κρότο μαζί με την προσμονή της δικής μου συνάντησης με το πολυπόθητο θήραμα. Κοιτούσα τριγύρω όσο μπορούσα αθόρυβα λουφαγμένος κάτω από την σκιά του αγκαθωτού χαμόδεντρου. Τα ζώα στην Αφρική είναι πάντα σε επιφυλακή, πόσο μάλιστα τώρα που είναι ξεσηκωμένα.

Δεν άργησα να μπω στο παιχνίδι. Ένα μικρό κοπάδι springbok ήρθε τρέχοντας από αριστερά. Ακολούθησαν το μονοπάτι και σταματήσαν στο πλάτωμα όπως είχα υπολογίσει. Η απόσταση ήταν 220 μέτρα. Ήρθε η ώρα να επιβεβαιώσω την ευθεία τροχιά του 222. Ήμουνα ήδη σε θέση βολής και παρακολουθούσα από τη διόπτρα. Τα μεγεθυμένα ζώα κοίταζαν τριγύρω διερευνητικά. Διάλεξα το πιο ήσυχο και προσπάθησα να σταθεροποιήσω το νηματόσταυρο ακριβώς πίσω από το μάτι. Πήρα βαθειά ανάσα και άφησα λίγο αέρα πριν ακινητοποιηθώ πλήρως.  Το κεφάλι μου άδειασε και επικεντρώθηκα στο σημάδι. Αποκόπηκα από τα πάντα. Όλος μου ο κόσμος στένεψε και χώρεσε μέσα στη διόπτρα. Σα να χώθηκα και εγώ εκεί μέσα. Όλο μου το είναι επικεντρώθηκε να σταματήσει τον τρελό χορό του σταυρού. Όταν η σάμπα έγινε μπλουζ το μαλακό μαξιλαράκι στην τελική φάλαγγα του δείκτη μου άρχισε να πιέζει τη μεταλλική λεπίδα. Αργά αλλά σταθερά, μέχρι που ο ήχος από την εκπυρσοκρότηση με εκτίναξε στην πραγματικότητα. Το κοπάδι τρομαγμένο εξαφανίστηκε από το οπτικό μου πεδίο χωρίς απώλειες. Είχα προλάβει να δω ένα μικρό συννεφάκι σκόνης μέσα από το γυαλί.

Έκανα πίσω να καθίσω στο βραχάκι ψαχουλεύοντας τη θέση από κάτω μου με το αριστερό χέρι σα γέρος. Ένα φλογισμένο κύμα διέτρεξε τα αγγεία μου που έτσουξαν. Κοίταξα τα χέρια μου. Εξαιρετικά για να ρίχνουν τυρί σε μακαρόνια. Στο στήθος μου κάλπαζε ένα θηρίο. Τα μηλίγγια μου με ξεκούφαιναν. Λες και τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που σημάδευα τα όργανά μου ρούφαγαν την αδρεναλίνη για να με βοηθήσουν και τώρα έχασαν τον έλεγχο. Ανάσαινα γρήγορα. Η πρώτη μου βολή στο cull ήταν άστοχη, αλλά η εμπειρία μοναδική. Αχαλίνωτη και πρωτόγονη με κατέκλυσε για αρκετή ώρα. Μηχανικά έβγαλα το γεμιστήρα και αντικατέστησα τη σφαίρα.

Καθόμουνα στο βράχο προσπαθώντας να ηρεμήσω και να απολαύσω τη στιγμή όταν ένας κοφτός ηλεκτρονικός ήχος και μία δόνηση από την τσέπη μου με έκοψαν. Καταραμένη τεχνολογία! Είχα μήνυμα στο κινητό μου. Μόνο ένας θα μπορούσε να είναι τόσο ακατάλληλη στιγμή. Η μικρή οθόνη γυάλιζε από τον ήλιο και δε με άφηνε να δω τα γράμματα. Έκρυψα την οθόνη στη χούφτα και την έφερα κοντά στα μάτια μου.

   «Πώς πάει γιατρέ μου; Πήρες τίποτα; Εγώ έχω πάρει ένα springbok!»

Τί να απαντήσω τώρα!

   «Συγχαρητήρια. Εγώ μόλις αστόχησα.»

Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν. Πάτησα την αποστολή. Σα να έβλεπα το χαμόγελο  στο πρόσωπό του. Ήμουνα έτοιμος για την απάντηση. Ευτυχώς δεν ήρθε. Προφανώς είχε κίνηση εκεί που ήταν.

Δεν πρόλαβα να αφήσω το τηλέφωνο όταν ένα μεγάλο κοπάδι springbok εμφανίστηκε πάλι από αριστερά και προχώρησε μέχρι το πλάτωμα. Όπλισα και έσκυψα μπροστά να ακουμπήσω στην τσάντα το όπλο. Κοίταξα μέσα από τη διόπτρα. Τα ζώα προχωρούσαν ακόμα. Τα παρακολούθησα μέχρι που ακινητοποιήθηκαν εκεί που είχαν σταματήσει και τα προηγούμενα. Αυτή τη φορά χρησιμοποίησα περισσότερη ώρα για να σταθεροποιηθώ. Ήθελα να κάνω καλύτερη βολή. Διάλεξα ένα ζώο με ωραία κέρατα και έβαλα το σταυρό στη βάση τους. Αν η σφαίρα χαμήλωνε θα το έβρισκε στο λαιμό. Πήρα ανάσα, σιγούρεψα το σταυρό και τράβηξα προσεκτικά τη σκανδάλη. Μια από τα ίδια. Το κοπάδι εξαφανίστηκε και με άφησε μετέωρο να απορώ. Μα τί κάνω λάθος;! Απογοητεύτηκα. Η προηγούμενη έκρηξη αδρεναλίνης αντικαταστάθηκε τώρα από θυμό. Έβγαλα τον κάλυκα και τοποθέτησα καινούρια σφαίρα.

Ξανακάθισα στο βράχο συλλογισμένος. Έπρεπε κάτι να κάνω. Σκέφτηκα να αλλάξω θέση και να πάω πιο κοντά στο πλάτωμα. Άρχισα να επεξεργάζομαι την ιδέα στο μυαλό μου και να ψάχνω για κατάλληλη κρυψώνα. Την αναζήτησή μου διέκοψε ένα άλλο κοπάδι springbok που εμφανίστηκε από αριστερά. Όπλισα το όπλο και πήρα θέση βολής. Αυτή τη φορά μερικά ζώα σταμάτησαν στη μέση του μονοπατιού 150 μέτρα μακριά. Τώρα δεν είχα δικαιολογία. Έπρεπε να ευστοχήσω! Έψαξα λίγο μέσα από τη διόπτρα μέχρι να εντοπίσω ένα ζώο σε κατάλληλη θέση. Μόλις το είδα μαρμάρωσα και πήρα βαθειά ανάσα για μια ακόμη φορά. Το μεγεθυσμένο κεφάλι έδινε τέλειο στόχο. Σταθεροποιήθηκα, σημάδεψα πίσω από το μάτι, έριξα. Τα ζώα έφυγαν τρέχοντας. Αυτή τη φορά όμως είχαν αφήσει ένα πίσω! Τα κατάφερα! Η πρώτη μου γαζέλα κείτονταν άψυχη. Μπορούσα να τη διακρίνω με γυμνό μάτι από εκεί που βρισκόμουν. Είχε πέσει σε καθαρό σημείο, αν και είχα την αρχική εντύπωση πως στεκόταν λίγο χαμηλότερα. Πέρασα καινούρια σφαίρα στη θαλάμη, πήρα τη φωτογραφική μηχανή, έλεγξα για άλλα ζώα και ξεκίνησα προσεκτικά να πάω να ματώσω το θήραμα.

Έφτασα εύκολα και σταμάτησα μια στιγμή να θαυμάσω από κοντά το όμορφο ζώο. Ήταν πεσμένο στο αριστερό  πλάι και μπορούσε κανείς να θαυμάσει το τέλειο τρίχωμα με τα υπέροχα χρώματα. Την τελειότητα της φύσης χαλούσε μια μικρή κουκίδα πάνω από τον ώμο. Έσκυψα να δω. Το αίμα μου πάγωσε. Αυτό δεν μπορούσε παρά να είναι τρύπα από σφαίρα! Γύρισα το ζώο από την άλλη. Η τρύπα της εξόδου απλά επιβεβαίωσε την αρχική μου διάγνωση: Χτύπημα στον ώμο! Μα πως είναι δυνατόν! Το κεφάλι από τον ώμο απέχει μισό μέτρο! Τόση αστοχία! Έβγαλα το μαχαίρι, το έβαλα πάνω στο ζώο με το όπλο για να πάρω φωτογραφία και στη συνέχεια τράβηξα το κεφάλι σε έκταση και πέρασα την κοφτερή λάμα από κάτω. Έσυρα το κουφάρι στη σκιά με το κεφάλι στην κατηφόρα για να στραγγίσει από το αίμα. Ευτυχώς που ο αδελφός μου έφερε μαζί πιστωτική. Τουλάχιστον ήξερα τί θα τρώγαμε για βραδινό: springbok!

Γύρισα πίσω στεναχωρημένος και προβληματισμένος. Άφησα τη φωτογραφική και σήκωσα τον ουραίο. Ξανάπαιξα με το μυαλό μου την βολή για να καταλάβω τί πήγε στραβά. Κοίταξα με προσοχή το τοπίο και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πέτυχα το λάθος ζώο! Καθώς φαίνεται αστόχησα και πέτυχα ένα ζώο που καθόταν πιο πίσω και δεν το είχα προσέξει. Γι’αυτό και μου φάνηκε αρχικά ότι έπεσε ψηλότερα από ότι νόμιζα. Η εξήγηση με ηρέμησε κάπως. Δεν είχα αστοχήσει τόσο άσχημα. Τώρα έπρεπε να ανασυγκροτηθώ μέχρι να εμφανιστεί το επόμενο θήραμα.

Ο ήλιος είχε ανέβει αρκετά στον ουρανό και με έκανε να αποζητώ την φτωχή σκιά του δέντρου. Είχα ήδη βγάλει την μπλούζα που φορούσα από μέσα. Η μάσκα κρατούσε τις ενοχλητικές μύγες μακριά από το πρόσωπο, όμως δε βοηθούσε με τη ζέστη. Το μυαλό μου πήγε στα μάλλινα που στοιβάξαμε στην ντουλάπα του δωματίου. Αν δεν άλλαζε κάτι ριζικά στον καιρό ήταν άχρηστα. Θα μπορούσαμε να είχαμε έρθει με το μισό τουλάχιστον φορτίο. Χάζευα το τοπίο αποχαυνωμένος. Οι τουφεκιές είχαν σταματήσει εδώ και λίγη ώρα. Η έλλειψη ύπνου σε συνδυασμό με την ακινησία με χαλάρωναν επικίνδυνα. Σηκώθηκα από τη θέση μου να  κινηθώ λίγο. Η κίνηση μου έκανε καλό. Αισθάνθηκα το αίμα να κυκλοφορεί ξανά και τα βλέφαρά μου ελάφρυναν. Να είχα λίγο καφέ! Πρέπει οπωσδήποτε να τον βάλω στη λίστα για αύριο.

 Έφερα στο στόμα μου το ειδικό στόμιο του camelback και ρούφηξα λαίμαργα. Το στόμα μου πλημμύρισε δροσερό νερό με γεύση AVA! Ασυναίσθητα ήρθε στο μυαλό μου η ατάκα «Ένα καλλυντικό στην κουζίνα σας». Παραλίγο να το φτύσω. Είχα πλύνει σχολαστικά την κύστη του νερού στην Αθήνα προτού φύγω, αλλά προφανώς δεν την είχα ξεπλύνει αρκετά! Κατάπια όλο αηδία. Η μέρα αποδεικνύεται ενδιαφέρουσα. Κατέβασα λίγο νερό ακόμα και πήρα τα κιάλια να κοιτάξω τριγύρω. Επικρατούσε ηρεμία. Πήρα μια σοκολάτα να ξεπλύνω το στόμα μου και να ντοπαριστώ με ζάχαρη. Έφαγα δυο κομμάτια και σταμάτησα απότομα. Μια ομάδα springbok ερχόταν ήρεμα από αριστερά. Πέρασαν πιο κοντά στο λοφίσκο και κατευθύνθηκαν προς το πλάτωμα. Πήρα το όπλο με ήρεμες κινήσεις και το ακούμπησα στην τσάντα. Η αποχαύνωσή μου είχε εξανεμιστεί. Μέσα από τη διόπτρα παρακολουθούσα τα ζώα να περπατούν αμέριμνα. Ήταν περίπου 100 μέτρα μακριά. Αν περίμενα θα πήγαιναν πάλι μέχρι το πλάτωμα της αστοχίας. Το μυαλό μου έκαιγε γρήγορα τη γλυκόζη που του πρόσφερε η σοκολάτα. Αποφάσισα να ρίξω σε ένα ζώο που κινείται πριν απομακρυνθούν. Σήκωσα το μάτι από τη διόπτρα να διαλέξω. Αυτή τη φορά ήθελα να αποκλείσω τις παράλληλες απώλειες. Είδα ένα ζώο στο τέλος που είχε λίγο ξεκοπεί. Τέλεια! Γύρισα το όπλο προς τα κει.

Το ανυποψίαστο ζωντανό συνέχιζε την νωχελική του πορεία χωρίς να ξέρει ότι έχει μπει στο στόχαστρο. Η μικρή κίνηση του όπλου προς τα δεξιά στην πραγματικότητα σταθεροποιούσε το νηματόσταυρο που έμενε κολλημένος στον κρόταφο του ζώου. Πήρα την απαραίτητη ανάσα να προετοιμαστώ. Μόλις αισθάνθηκα έτοιμος πίεσα τη σκανδάλη. Ο κρότος τρόμαξε τα ζώα που βάλθηκαν να δικαιολογήσουν το όνομά τους. Άρχισαν να χοροπηδούν σαν να έχουν ελατήρια στα πόδια και στη συνέχεια εξαφανίστηκαν τρέχοντας. Το μόνο που μου απέφερε αυτή η βολή ήταν να απολαύσω ένα μπαλέτο της φύσης σε ελεύθερη εκτέλεση. Όλα τα μέλη του κοπαδιού είχαν τραπεί σε άτακτη φυγή αφήνοντάς με για άλλη μια φορά να μην πιστεύω στα μάτια μου.

Σα να μην έφτανε αυτό, το γνωστό κουδούνισμα με την εκνευριστική δόνηση ήρθε από την τσέπη μου. Κάθισα στη σκιά να διαβάσω

  «Μόλις πήρα δύο gemsbok! Εσύ τί κάνεις;»

Τί να απαντήσω; Έστειλα τη... μισή αλήθεια.

  «Πήρα και εγώ ένα springbok. Αστόχησα σε άλλα τρία.»

Η απάντηση ήρθε άμεσα:

  «Μπράβο! Τα κατάφερες... τελικά!»

Αυτές τις τελίτσες τί τις ήθελε; Μάλλον έτρεμε το χέρι του από την αδρεναλίνη. Δεν ήθελα να δώσω συνέχεια. Κάθισα στον βράχο να απολαύσω την υπόλοιπη σοκολάτα πριν τη λιώσει ο ήλιος.

Η αστοχία μου με είχε ανησυχήσει. Φταίω εγώ ή το όπλο; Να έπρεπε τελικά να πάρω το 308 του επαγγελματία; Όπως και να έχει το πράμα έπρεπε κάτι να κάνω. Δεν γινόταν να συνεχίσω έτσι. Είχα αρχίσει να αυθυποβάλλομαι να ανακτήσω τη χαμένη μου εμπιστοσύνη όταν εμφανίστηκε το φορτηγάκι περισυλλογής των ζώων. Βγήκα από την κρυψώνα μου να με δούνε και τους έδειξα το μέρος που είχα σύρει το κουφάρι. Αλλάξανε πορεία και το μαζέψανε. Τους χαιρέτισα και ξαναλούφαξα κάτω από το δεντράκι. Δεν είπαν τίποτα. Για την ώρα την είχα γλυτώσει!

« Το κεφάλι του springbok μοιάζει με του απατημένου συζύγου: έχει αυτιά, μάτια και κέρατα! Πίστευα ότι ένας νευροχειρουργός μπορεί να ξεχωρίσει το κεφάλι από τον ώμο...»

Κοιτούσα την οθόνη του κινητού αναθεματίζοντας την τεχνολογία. Η καζούρα είχε αρχίσει. Κάποιος του τα πρόλαβε. Μάλλον ο Κρις. Ευτυχώς δεν έγραφε τίποτα για τιμή. Η καλύτερη επίθεση είναι η άμυνα. Αποφάσισα να μην απαντήσω. Λούφαξα στην λιγοστή σκιά και πήρα στα χέρια το rangefinder. Η οργάνωση είναι το ήμισυ του παντός. Ξανατσέκαρα τα σημάδια μου πριν ξεμείνω από αρχαία γνωμικά. Έπρεπε να ρεφάρω!

Προσπαθούσα να ξεσκαλώσω το καπέλο μου από τα γυριστά αγκάθια του waitabit. Το χαμόδεντρο σα να μου ζητούσε τα ρέστα που σφετερίστηκα τη σκιά του. Ήμουν αρκετά απορροφημένος όταν είδα τον γκρι όγκο να κατεβαίνει το λοφίσκο που υψωνόταν μπροστά μου. Ήταν ακόμη μακριά. Σήκωσα τα κιάλια. Το αποκρουστικό παρουσιαστικό ήταν σε πλήρη αντίθεση με το χοροπηδηχτό όλο χάρη περπάτημα. Χοντρό, σχεδόν καραφλό σώμα με μια προσπάθεια χαίτης. Το κεφάλι του πλατύ με μικρά μάτια και δυο εξογκώματα για μάγουλα. Φακόχοιρος!

-          Το 222 δεν κάνει για φακόχοιρους

Είχε πει ο αδελφός μου.

-          Αν σημαδέψεις σωστά το 222 μπορεί να καταβάλει όλα τα θηράματα στη φάρμα

Είχε πει ο Κρις.

Το 222 μπορεί να μπορεί. Εγώ μπορώ; Άφησα κάτω τα κιάλια. Το ζώο ήταν στα 250 μέτρα και πλησίαζε. Αμφιταλαντεύτηκα λίγο και άρπαξα το όπλο. Τους φακόχοιρους δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να τους χτυπήσουμε στο κεφάλι. Θα μπορούσα να ρίξω χωρίς άγχος. Η απόφαση πάρθηκε στη στιγμή. Η συνέχεια της παρακολούθησης θα παρεμποδιζόταν από το νηματόσταυρο.

Το ανυποψίαστο ζώο πέρασε σύντομα το ψυχολογικό όριο των διακοσίων μέτρων. Από εδώ και πέρα είχα το δικαίωμα για βολή. Ο όγκος του γέμιζε όλο και περισσότερο το οπτικό πεδίο της διόπτρας. Δε με ενδιέφερε όμως όλος. Έπρεπε να πετύχω μια μικρή περιοχή. Είχα διαλέξει το κρανίο πάνω από το αριστερό μάτι. Στο κέντρο το κόκκαλο είναι πολύ χοντρό. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να σταματήσει να κινείται. Σα να ήθελε να με δοκιμάσει, σταμάτησε δίπλα σε ένα θάμνο που είχα μετρήσει στα 185 μέτρα. Δεν είχα χρόνο για χάσιμο. Η βολή έπρεπε να γίνει γρήγορα και κυρίως επιτυχημένα. Κράτησα την ανάσα μου. Σταθεροποίησα τον νηματόσταυρο όλο αυτοπεποίθηση. Ο δεξιός μου δείκτης φλέρταρε με τη μεταλλική λεπίδα. Δεν το είχα καταλάβει ακόμα, αλλά είχε έρθει η ώρα να γράψω την προσωπική μου ιστορία.

Για άλλη μια φορά το μυαλό μου με χώρεσε σε 30mm σωλήνα. Απομονωμένος από ο,τιδήποτε άλλο τράβηξα αποφασιστικά τη σκανδάλη. Η βολή που θα συζητούσα με τους κυνηγούς το βράδυ στο δείπνο και που θα γέμιζε τα όνειρά μου από εδώ και πέρα είχε πάρει το δρόμο της. Ήμουνα πλέον παρατηρητής. Μέσα από το πεντακάθαρο κρύσταλλο πρόλαβα να δω τη σφαίρα να σφηνώνεται στο θώρακα περνώντας ξυστά από το αριστερό αυτί. Είχα παρεκκλίνει οριακά δεξιά, μάλλον τραβώντας τη σκανδάλη. Δεν άργησε να φτάσει στα αυτιά μου ο ήχος της βίαιης πρόσκρουσης της σάρκας με το βλήμα. Ανακύκλωσα γρήγορα τον ουραίο. Οι επόμενες στιγμές εκτυλίχθηκαν σε fast forward!

Ο φακόχοιρος άρχισε μια μεθυσμένη κατηφορική πορεία μέχρι ένα θάμνο στα 165 μέτρα. Το κεφάλι του είχε εξαφανιστεί από τα κλαδιά. Σημάδεψα ανάμεσα στις ωμοπλάτες. Σίγουρος πλέον για το όπλο τράβηξα τη σκανδάλη. Το μολύβι πέρασε ακριβώς εκεί που ήθελα να είναι ο νηματόσταυρος. Ο γνωστός ήχος επιβεβαίωσε το χτύπημα. Πέρασα καινούρια σφαίρα στη θαλάμη. Ο φακόχοιρος άρχισε να κατηφορίζει με πλάγια βήματα σαν κάβουρας. Εξαφανίστηκε πέφτοντας με το αριστερό πλάι πίσω από ένα μικρό θάμνο. Κατέβασα το όπλο και ασυναίσθητα σωριάστηκα πάνω στην πέτρα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Τέντωσα το χέρι μου μπροστά και άνοιξα τα δάχτυλα. Έτρεμε από την ένταση της στιγμής και την αδρεναλίνη. Κοίταξα το μικροκαμωμένο όπλο με θαυμασμό. Είχε κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη μου!

Σηκώθηκα αργά με τα μάτια καρφωμένα στο μικρό θάμνο. Καμία κίνηση. Ήξερα ότι οι βολές μου ήταν καίριες. Έπρεπε όμως να βεβαιωθώ ότι το ζώο ήταν νεκρό. Δεν ήθελα να το αφήσω να ξεψυχάει για ώρα. Έλεγξα το γύρω χώρο. Έριξα την κάμερα στην τσέπη μου. Άφησα τη σκιά και ξεκίνησα για το μικρό θάμνο. Προχωρούσα αργά με τα μάτια καρφωμένα στο σημείο όπου έπεσε ο φακόχοιρος. Μόλις πλησίασα, έκανα ένα μικρό κύκλο να βγω από την πίσω μεριά του πεσμένου ζώου, οπότε αν σηκωθεί να μην με βρει μπροστά του. Το είδα πεσμένο στο πλάι να κοντανασαίνει. Σήκωσα το όπλο και συνέχισα να προχωράω για να έχω καλύτερη βολή. Ξαφνικά ο ετοιμοθάνατος φακόχοιρος πετάχτηκε και άρχισε να απομακρύνεται τρέχοντας! Τον παρακολούθησα μέσα από τη διόπτρα για καμιά τριανταριά μέτρα και έβαλα το σταυρό δεξιά στο στήθος. Η σφαίρα τον βρήκε στο δεξί πλευρό και βγήκε από τη βάση του λαιμού παίρνοντας μαζί της το τελευταίο ψήγμα ζωής. Σωριάστηκε. Τα πόδια του χάθηκαν κάτω από το ογκώδες σώμα. Όπλισα και πλησίασα με το όπλο να κρέμεται από τον ώμο μισοεπωμισμένο. Το ζώο κείτονταν ακίνητο. Έφτασα δίπλα του ακούμπησα το δεξί του μάτι με την κάνη. Καμιά αντίδραση. Κατέβασα το όπλο. Ήταν επί τέλους νεκρό! 

Μέσα στην ένταση της στιγμής έριξα την τέλεια βολή σε ένα ζώο που έτρεχε πλημμυρισμένο από αδρεναλίνη ελέγχοντας το δικό μου χείμαρρο. Το γέλιο μου ξεχύθηκε μέσα από την πλερέζα. Τα πόδια μου λύγισαν και γονάτισα δίπλα στο νεκρό ζώο. Μπροστά στην λεπτεπίλεπτη πλουμιστή γαζέλα ήταν αντικειμενικά κακάσχημο. Μονόχρωμο γκρι με σκόρπιες γουρουνότριχες, ζαρωμένο δέρμα και χαρακτηριστικά εξογκώματα στα μάγουλα. Σα να τα έπλασε άλλος Θεός. Τα δυο ζευγάρια δόντια που εξείχαν εκατέρωθεν έσωζαν λίγο την κατάσταση. Στα μάτια μου όμως έμοιαζε υπέροχο! Το χάιδεψα με τρυφερότητα. Αναζήτησα και ψηλάφισα τις πύλες εισόδου ξαναζώντας την κάθε τουφεκιά. Μου πρόσφερε στιγμές που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στην ψυχή μου. Ήμουν ευγνώμων. Ευλαβικά έστησα το σκηνικό και πήρα φωτογραφίες. Αποδεικτικές, όχι αναμνηστικές. Η ανάμνησή μου δεν εγκλωβίζεται από ένα μηχάνημα. Απεικονίζεται στο χαμόγελό μου κάθε φορά που με πλημμυρίζει η θύμηση. Με κρύα καρδιά δούλεψα το μαχαίρι. Έσυρα το κουφάρι στη σκιά να το προστατέψω από τον καυτό ήλιο και ξεκίνησα για το γιατάκι μου γεμάτος. Όσο με αφορούσε, το ταξίδι μου στην Αφρική θα μπορούσε να τελειώσει εδώ.

Ο άνθρωπος είναι άπληστο ον. Δεν είχε περάσει πολλή ώρα από την καταβολή του φακόχοιρου. Είχα ήδη περάσει από την άλλη μεριά του μικρού δέντρου και προσπαθούσα να βολευτώ για να βάλω τη μία από τις δύο γαζέλες στη διόπτρα. Είχαν έρθει από τα δεξιά αυτή τη φορά αλαφιασμένες. Προφανώς είχαν ξεκοπεί από κάποιο κοπάδι που είχε βληθεί. Τις παρακολουθούσα που επιβραδύνανε μέχρι που σταματήσανε 100 μέτρα από μένα. Κοντοσταθήκανε σε εγρήγορση να πάρουν ανάσα. Έβλεπα καθαρά μέσα από το κρύσταλλο της Swarovski τα ρουθούνια της μιας να ρουφάν άπληστα τον ζεστό αέρα. Αυτή τη φορά δεν την ξαναπατάω. Έβαλα το σταυρό στη βάση του κεφαλιού. Από πάνω κρανίο, από κάτω αυχένας. Συγκεντρώθηκα στο δεξιά-αριστερά πριν πατήσω τη σκανδάλη. Ο πυροβολισμός έσκισε την γαλήνη. Η έτερη γαζέλα έφυγε πηδώντας. Αυτή που σκόπευα απλά σωριάστηκε. Γέλασα. Αυτή τη φορά όλα έγιναν γρήγορα, αυτόματα. Δεν δίστασα ούτε στιγμή.

Πάνω που ετοιμαζόμουνα να πάω στη γαζέλα εμφανίστηκε το φορτηγάκι περισυλλογής να έρχεται προς εμένα. Αντί να πάω στο κουφάρι βγήκα στο δρόμο. Το φορτηγάκι σταμάτησε δίπλα μου. Οδηγούσε ο Κρις. Του μίλησα από το ανοιχτό παράθυρο και τον οδήγησα στο φακόχοιρο. Βοήθησα να τον βάλουμε στην καρότσα. Ήταν πάνω από 80 κιλά και χρειαστήκαμε και οι τρεις να τον ανεβάσουμε στην καρότσα. Στη συνέχεια του είπα που να σταματήσει για να φορτώσουμε τη γαζέλα. Προχώρησε μπροστά και σταμάτησε στο δρόμο μέχρι να φτάσω εγώ στο ακριβές σημείο. Περπάτησα γρήγορα για να προλάβω να δω που την πέτυχα και να τη ματώσω πριν πλησιάσει. Έβγαλα το μαχαίρι και σήκωσα το κεφάλι από τα κέρατα έτοιμος να κόψω τα μεγάλα αγγεία του τραχήλου. Έμεινα με το μαχαίρι μετέωρο. Η σφαίρα είχε εξαφανίσει το πρόσθιο μέρος του λαιμού ακριβώς κάτω από το κεφάλι. Χαμογέλασα από την ευστοχία της βολής μου και παρακάλεσα τον Κρις να με βγάλει μια φωτογραφία προτού τη φορτώσει. Ήταν η πρώτη μου αποδεκτά χτυπημένη γαζέλα στο cull! 

Ξαναγύρισα στο γιατάκι μου ευχαριστημένος. Δυο γαζέλες και ένας φακόχοιρος για την ώρα. Καθόλου άσχημα. Μάλλον ήταν ώρα να γράψω ένα μήνυμα να δω τι κάνει ο αδελφός μου. Είχε καιρό να μου γράψει...

  «Τί νέα; Πήρες τίποτα;»

Η απάντηση δεν άργησε να έρθει

  «Δυο springbok. Εσύ;»

  «Ένα springbok και ένα φακόχοιρο.»

  «Ευτυχώς τους φακόχοιρους δεν τους πληρώνουμε. Το springbok είναι βαρύ;»

  Άρχισε τις κακίες.

  «Βολές άριστες. Έχω και φωτό για τους δύσπιστους. Ακόμα και για αυτούς που δεν καταφέρνουν να σκοτώσουν φακόχοιρο με 222 έχω.»

   «Δεν έχω ξαναδεί μωρό φακόχοιρο. Να μου τις δείξεις. Κοίτα να βαρέσεις τίποτα ακόμα και τα λέμε αργότερα.»

Κάνε αδελφό να δεις καλό! Θα δει το φακόχοιρο και θα πάθει. Αν δεν του τα προλάβει ο Κρις. Θέλω να του βγει κανένας αυτουνού και να μην τον κρατήσει. Έ ρε γλέντια! Κάθισα στην απρόσμενα αναπαυτική πέτρα μου και πήρα τα κιάλια να παρατηρήσω τριγύρω. Να μην ξεχνάμε ότι ήρθαμε εδώ για δουλειά!

Η μέρα πλησίαζε στο τέλος της. Ο Κρις είχε ξαναπεράσει μια-δυο φορές, αλλά αυτό ήταν όλο. Άλλα ζώα δεν πέρασαν. Η ζέστη είχε υποχωρήσει και ο ουρανός άρχισε να παίρνει ένα πορτοκαλομώβ χρώμα. Αρχικά μια υποψία απόχρωσης η οποία γινόταν όλο και πιο εμφανής. Είχα πιαστεί να κάθομαι στις πέτρες και σηκώθηκα όρθιος να παρατηρώ τις αλλαγές των χρωμάτων και τις σκιές που μάκραιναν. Ήμουνα καταπονημένος από την πολύωρη έκθεση στη ζέστη. Θυμήθηκα το σωρό με τα μάλλινα που στοιβάξαμε στην ντουλάπα και σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να πω δυο λογάκια στον αδελφό μου για το βαρύ φορτίο που με ξεχέριασε. Το μυαλό μου ταξίδεψε και σε άλλες σκέψεις. Ταξιδεύει όμορφα ο νους όταν η ψυχή είναι χορτάτη. Και η δικιά μου είχε χορτάσει. Είχε χορτάσει εμπειρίες και στιγμές παρακαταθήκη για αναμνήσεις. Την πρώτη κιόλας μέρα του cull.

Περιεργαζόμουνα τα σημάδια στο κοντάκι του 222 και χάζευα τη φύση που άλλαζε χρώμα. Είχα πιστέψει ότι η μέρα είχε φτάσει στο τέλος της και περίμενα να ακούσω το γνώριμο ήχο του Land Rover που θα ερχόταν να με μαζέψει. Το μάτι μου σα να έπιασε μια κίνηση στη ρίζα του υψώματος που βρισκόμουν δεξιά. Σήκωσα το όπλο στον ώμο και περίμενα να εμφανιστεί το ζώο στο μονοπάτι χαμηλά μπροστά μου. Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα. Τίποτα. Χαμήλωσα το όπλο και πέρασα προσεκτικά από την άλλη μεριά του “waitabit” για να έχω ορατότητα προς την άλλη μεριά του μονοπατιού. Εκεί ανάμεσα στα σκορπισμένα βράχια είδα ένα φακόχοιρο να χαζεύει στα 50 μέτρα. Δε με είχε πάρει χαμπάρι. Ήταν μικρότερος από τον πρώτο. Γύρω στα 50 κιλά, με μικρούς χαυλιόδοντες. Η σιλουέτα του γέμισε τη διόπτρα. Το 222 μπορεί να καταβάλει φακόχοιρο. Δεν έκανα προσπάθεια να ακουμπήσω για να σταθεροποιηθώ. Το καλοζυγισμένο ελαφρύ όπλο κούμπωσε στον ώμο μου. Έβαλα το σταυρό στον αριστερό ώμο του ζώου. Όπως μου είχε πει ο αδελφός μου. Η στενή σκανδάλη φιλοξένησε για μια ακόμη φορά το μαλακό μαξιλαράκι του δεξιού μου δείκτη. Ήξερα ακριβώς τη στιγμή που θα «έσπαγε». Την έμαθε και ο φακόχοιρος που έπεσε επί τόπου στο δεξί πλάι.

Έκανα να χαμογελάσω, αλλά με έκοψε ένας μικρότερος φακόχοιρος που τρομαγμένος από την τουφεκιά εμφανίστηκε ανάμεσα στα βράχια και άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου! Ξαφνιασμένος ανακύκλωσα τον ουραίο και άρχισα να τον ψάχνω μέσα από τη διόπτρα. Χοροπηδούσε με την ουρά όρθια πίσω από το νηματόσταυρο και πλησίαζε γρήγορα. 40 μέτρα, 35, 30,... Άρχισα να πιστεύω ότι θα περάσει από πάνω μου! Ο νηματόσταυρος φλέρταρε ακατάπαυστα με το μισοκαραφλό δέρμα, αλλά δεν είχα σίγουρη βολή. Δεν ήθελα να τραυματίσω το ζώο. Συνέχισα να το παρακολουθώ ελπίζοντας ότι θα στρίψει να μου δώσει ώμο. Το έκανε καμιά εικοσαριά μέτρα από μένα στρίβοντας αριστερά. Τον παρακολούθησα για ένα δύο βήματα ακόμα μέχρι που χάθηκε ανάμεσα στα κόκκινα βράχια. Κατέβασα το όπλο και απέμεινα όρθιος να τα βγάλω πέρα με το τσουνάμι αδρεναλίνης. Κοντανάσαινα και τα χέρια μου έτρεμαν σαν να ήμουνα εγώ αυτός που έτρεχε. Αυτή η ιστορία με το τρέμουλο είχε αρχίσει να με ανησυχεί. Αν συνεχίσω έτσι με βλέπω να παρατάω τα χειρουργεία. Πήρα βαθιές ανάσες, ξαναέφερα στη μνήμη μου το νωπό συμβάν για να το απολαύσω και να ηρεμήσω και κατηφόρισα τα βράχια να «ματώσω» τον νεκρό φακόχοιρο.

Η βολή τέλεια. Ένα μικρό κόκκινο σημαδάκι στον αριστερό ώμο. Πέρασα το μαχαίρι από τα μεγάλα αγγεία του τραχήλου και τοποθέτησα το κουφάρι μισοανεβασμένο σε ένα βράχο με τα πίσω πόδια ψηλά. Απομακρύνθηκα καθώς το κόκκινο υγρό έβαφε μαύρο το ξερό χώμα κάτω από το κεφάλι με τους μικρούς χαυλιόδοντες. 

Ο ήχος του Land Rover και το συννεφάκι σκόνης που πλησίαζε στο μισόφως σήμαινε ένα πράγμα: το τέλος της πρώτης μέρας του cull. Άρχισα να μαζεύω τα πράγματά μου και κατέβηκα στο δρόμο να με μαζέψουν. Μόλις έφτασε φόρτωσα το φακόχοιρο και πήδηξα μέσα. Βόλεψα τα πράγματα να μην πιάνουν χώρο. Το αυτοκίνητο χοροπηδούσε στην πορεία περισυλλογής των κυνηγών. Κάθε τόσο κάποιος πηδούσε μέσα και τα σχόλια και τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν. Ήμασταν όλοι ταλαιπωρημένοι από την έκθεσή μας στη σαβάνα, αλλά ευχαριστημένοι.

Φτάσαμε στο σπίτι και κατεβήκαμε αργά από το αυτοκίνητο. Πήραμε τα πράγματά μας και πήγαμε να τα βολέψουμε καθώς το σπίτι γέμιζε από καταπονημένες φιγούρες. Οι κινήσεις όλων ήταν νωθρές. Ο αδελφός μου είχε ήδη φτάσει.

Στη Ζουγκλα....Μερος 7ον!

  ΚΥΡΙΑΚΗ 4^Η ΜΕΡΑ

Αυτή τη φορά ήξερα τι με ξύπνησε. Ο στριγκός βήχας του Ίμπις με βρήκε μισοντυμένο με παραλλαγή. Η έξαψη της πρώτης περιήγησης στη σαβάνα με το όπλο ανά χείρας μόλις που μου επέτρεψε να συναντηθώ με το Μορφέα. Είχα σηκωθεί αχάραγα μαζί με τον αδελφό μου για να είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση με το πρώτο φως. Οι άγγλοι απέναντι καταστρώναν το δικό τους σχέδιο για την εξόρμηση. Το πρωινό γεύμα προμηνυόταν σύντομο. Κοίταξα τον αδελφό μου που ντυνόταν. 

-           Τα μακριά σώβρακα θα τα βάλεις πάνω από την παραλλαγή; Είναι άσπρα, αν ξέχασες.

-          Δεν αφήνεις την πλάκα πρωί-πρωί;

-          Απλά το λέω γιατί θα σου χαλάσει την κάλυψη...

-          Δεν κάνει τόσο κρύο.

-     Ά! Ξέχασα. Κουβάλαγα τριάντα κιλά μάλλινα από την Ελλάδα για να τα αερίσω στον αφρικάνικο αέρα. Ή μήπως θα τα φοράμε για να σκληραγωγηθούμε δυσκίνητοι σε συνθήκες αφόρητης ζέστης; Έπρεπε να μου το έχεις πει να κάνω αίτηση για πυροσβέστης. Να τρέχει μέχρι να γυρίσουμε μην χάνω χρόνο…

-   Καλάααα… Ήθελα να χρειαζόσουνα ρούχα και να μην έχεις. Να πάθεις κρυοπαγήματα στη σαβάνα. Να έβλεπα τι θα έλεγες τότε.

-       Θα σε πάω και εγώ στην Αλάσκα για κυνήγι με μπικίνι. Μην πάθεις θερμοπληξία και δεν έχεις τι να πεις. Έχε χάρη που με περιμένει η δόξα εκεί έξω. Ήρθε η ώρα να διδάξω!

-          Δεν αφήνεις τις σοφιστείες λέω εγώ; Θα σε δω με το 7Χ57. Κοίτα μην ξεχάσεις τις σφαίρες.

-          Εγώ θα κοιτάξω και κοίτα να κοιτάξεις και εσύ μήπως μάθεις τίποτα για το κυνήγι στη σαβάνα! Ακόμα και με το 7Χ57 που δεν έχω τουφεκίσει.

-          Σήκω προφέσορα, εκτός και αν ήρθες εδώ για διαλέξεις. Ιδού η Ρόδος…

-          Το υπόλοιπο άστο σε μένα. Πάμε.

Πήραμε τα πράγματά μας και κατευθυνθήκαμε στο σπίτι. Το τραπέζι στην βεράντα ήταν στρωμένο. Η Σάντη είχε ετοιμάσει τα δέοντα, αλλά όλοι μας αρκεστήκαμε σε ένα φλιτζάνι καφέ και λίγα μπισκότα. Πιο πολύ ασχοληθήκαμε να διαλέξουμε αυτά που θα βάζαμε στις τσάντες που θα παίρναμε μαζί μας. Λίγα φρούτα, μπισκότα, ένα σάντουιτς και κανένα χυμό (οι σοκολάτες ήταν ήδη μέσα). Θα γυρίζαμε πίσω για το μεσημέρι, οπότε οι προμήθειές μας ήταν περιορισμένες. Ο αδελφός μου έκανε να βγει από το δωμάτιο.

-          Παραλίγο να ξεχάσω! Περίμενε λίγο. Έρχομαι.

-          Πού πας;

-          Θα δεις. 
 Ήρθε μετά από δύο λεπτά κρατώντας δύο χαρτιά υγείας με πρόσωπο να λάμπει. Μου πρότεινε το ένα.

-          Πάρε! Θα σου χρειαστεί.

-          Όλο αυτό; Έχω πάρει μερικά κομμάτια αν χρειαστώ…

-          Πάρε που σου λέω.

Πρώτη φορά έβλεπα προφήτη γαστρεντερολόγο και τύχαινε να είναι αδελφός μου. Το πήρα διστακτικά να μην του χαλάσω το χατίρι. Δεν πρέπει να τους λες όχι….

-          Δε με πονάει η κοιλιά μου….

-          Δεν είναι για σένα!

-     Ναι, αλλά εγώ θα το κουβαλάω. Αν είναι να συναντήσουμε καμιά φυλή είναι πιο αποτελεσματικά τα καθρεφτάκια. Με τα χαρτιά υγείας δεν το γλυτώνουμε το καζάνι.

-          Το τοπίο στη σαβάνα είναι μονότονο. Θα σου χρειαστεί για να μαρκάρεις το μέρος.

Η αλήθεια είναι ότι δεν την ξέρω καλά τη φάρμα και είναι μεγάλη. Φαντάστηκα τον εαυτό μου να περπατάει και να αφήνει πίσω του τετράγωνα χαρτάκια.

-          Καλά, κάτι θα ξέρεις εσύ. Αν πέσουμε όμως πάνω σε κανένα μπαμπουίνο με διάρροια θα την πατήσουμε σαν τον Κοντορεβιθούλη….

-          Δε θα γεμίσουμε τον τόπο! Θα τυλίξουμε ψηλά πάνω στα δέντρα που από κάτω θα βάλουμε τα ζώα που θα σκοτώσουμε. Για να μπορέσουμε να τα βρούμε εύκολα στο μάζεμα. Το χαρτί είναι άσπρο και φαίνεται από μακριά. Όταν πάρουμε τα ζώα θα το βγάλουμε για να μην μπερδευτούμε άλλη μέρα. Αλλά τώρα που το σκέφτηκα, έχεις δίκιο. Εσένα δε σου χρειάζεται.

-          Χα! Γελάσαμε. Πού το βρήκες, να ξέρω μήπως και χρειαστεί να έρθω για ανεφοδιασμό;

-          Βάρα εσύ και θα σου δώσω και το δικό μου. Μη φοβάσαι. Άντε πάμε.

Χώσαμε τα χαρτιά στις τσάντες, ήπιαμε την τελευταία γουλιά σχεδόν ταυτόχρονα και αρχίσαμε να φορτωνόμαστε. Η Σάντη μας ζήτησε να χτυπήσουμε κανένα springbok για το βραδινό τραπέζι. Σήμερα θα επέστρεφε ο Κρις και θα ερχόταν και οι επαγγελματίες που θα συμμετείχαν στο cull. Με την ευθύνη να πέφτει βαριά στους ώμους μας, τη χαιρετίσαμε και επιτέλους πήραμε το δρόμο για τη σαβάνα να κάνουμε το χρέος μας!

 Μετά από λίγο οι δρόμοι μας με τους άγγλους χώρισαν. Εγώ με τον αδελφό μου θα πηγαίναμε στις πεδιάδες γύρω από τις τεχνητές λιμνούλες και οι άγγλοι στα υψώματα. Τα ζώα πιθανότατα θα έβοσκαν, αλλά άλλο να τα κοιτάς από μακριά και άλλο να φτάσεις σε απόσταση βολής. Εμείς θα τα βλέπαμε, αλλά οι άγγλοι θα είχαν περισσότερες πιθανότητες να πλησιάσουν για βολή. Όχι ότι χρειαζόταν να έρθουν και πολύ κοντά αν κρίνω από τη μαϊμού στο σκοπευτήριο….

Περπατούσαμε για αρκετή ώρα μιλώντας χαμηλόφωνα με συχνές στάσεις για να παρατηρήσουμε τριγύρω με τα κυάλια. Βλέπαμε ζώα να βόσκουν στα ανοιχτά, αλλά ο αέρας δεν ήταν ευνοϊκός για να πλησιάσουμε. Τουλάχιστον αυτό έλεγε η στάχτη που έχυνε περιοδικά (σα να έκανε μικρές σπονδές) ο αδελφός μου από το μικρό μπουκαλάκι που έκρυβε επιμελώς στην τσέπη του. Δεν ξέρω τι είχε κάψει, αλλά το εμπιστευόταν απόλυτα.

Πλησιάζαμε την πιο απομακρυσμένη τεχνητή λιμνούλα και ο αδελφός μου πρότεινε να χωριστούμε. Εγώ θα πήγαινα προσεκτικά γύρω-γύρω σύρριζα με το λοφίσκο που βρισκόταν στο άνω όριο ενώ αυτός θα προχωρούσε ευθεία για να συναντηθούμε στην όχθη όπου τελείωναν οι πεδιάδες. Ελπίζαμε να πετύχουμε κανένα ζώο που ξέκοψε για να σβήσει τη δίψα του. Ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να καίει.

Χωρίς να κάνω σχόλια για τα μάλλινα που κουβάλησα, ξεκίνησα την κυκλική πορεία με προσοχή. Τα μάτια μου δεκατέσσερα. Τα αυτιά μου ραντάρ. Όλες μου οι αισθήσεις στην τσίτα. Έπρεπε να επιστρατεύσω όλες μου τις δυνάμεις για να νικήσω τις αδυναμίες μου ως είδος και τις χαμένες μου δεξιότητες ως μόνιμος θαμώνας μαλακών μαξιλαριών. Γιατί η επιβίωση στην φύση δε συγχωρεί….

Είχα ήδη διανύσει τα μισά της προσυμφωνημένης διαδρομής. Είχα αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου και να χαλαρώνω. Η μαύρη παραγεμισμένη τσάντα με τραβούσε προς τα πίσω και το όπλο βάραινε στο χέρι μου. Ο καυτός ήλιος με έκανε να σκέφτομαι το μικρό απαγορευμένο μπουκαλάκι που σοφά με προμήθευσε η γυναίκα μου πριν φύγω από την  πόλη. Τα μαύρα γυαλιά, η μόνη μου ανακούφιση στην αντηλιά, βάραιναν και γλιστρούσαν στην ιδρωμένη μου μύτη. Εγώ στεκόμουν ακίνητος. Η περιφερική μου όραση είχε συλλάβει κάτι παράταιρο. Μπορεί τα ραβδία να φημίζονται για την ικανότητά τους να διακρίνουν στο σκοτάδι, εδώ όμως ξεχώρισαν ένα άσπρο στίγμα λουσμένο στο φως. Springbok! Το παρατηρούσα να χαζεύει σε ένα μικρό ξέφωτο δίπλα στη λίμνη μασουλώντας το πράσινο χορτάρι. Δε με είχε δει. Ήμουνα αρκετά μακριά για να ρίξω. Αν και δεν είχα το μπουκαλάκι του αδελφού μου να κάνω σπονδή, αποφάσισα να συνεχίσω την πορεία μου μέχρι τη ρίζα του λοφίσκου και να βγω μπροστά του για να μην με μυρίσει. Χαμήλωσα και ξεκίνησα προσεκτικά μην κάνω φασαρία.

Ακολούθησα μικρά μονοπατάκια και έφτασα στον λόφο χωρίς να μπορώ να δω τη γαζέλα. Την πορεία μου εμπόδιζαν κάτι βράχια. Τα ανέβηκα με μεγάλη προσοχή γιατί τώρα κάθε λάθος θα γκρέμιζε όλη την προσπάθεια. Πίσω από τα βράχια ξεκινούσε ένα μονοπάτι που έβγαζε στη λίμνη μπροστά από το άνοιγμα που είχα δει τη γαζέλα να βόσκει. Όπλισα, καθώς η πολυπόθητη συνάντηση ήταν λίγα μέτρα μακριά. Κάθε βήμα μου γινόταν αργά, βασανιστικά. Τα πόδια μου μπορούσα να τα ελέγξω, σε αντίθεση με την καρδιά μου που έκανε τα δικά της. Είχα αφήσει τα βράχια καμιά δεκαριά μέτρα πίσω. Με το βλέμμα καρφωμένο μπροστά έσκυψα να περάσω ένα αγκαθωτό κλαδί που απλωνόταν και απειλούσε το καπέλο μου.

Πάγωσα. Το μικρό άνοιγμα που οδηγούσε στη λίμνη ήταν κατειλημμένο. Ένας φακόχοιρος με ανήσυχη ουρά είχε πάρει πόζα καμιά πενηνταριά μέτρα μακριά, ή μάλλον κοντά! Η σαβάνα είναι γεμάτη εκπλήξεις. Άθελά μου βρέθηκα στο τελικό στάδιο του τεστ κοπώσεως χωρίς να περάσω από τα προηγούμενα! Η υπερβολική δόση αδρεναλίνης έτσουζε μέσα στις φλέβες μου. Κατέβασα το πόδι μου από το βράχο προσεκτικά και πάτησα ξανά στο χώμα. Με καρδιά κολυμπριού και σώμα βραδύποδα γονάτισα και έφερα το όπλο στον ώμο. Αν και δεν είχα ξαναρίξει με αυτό, ήταν ρυθμισμένο στα 100 μέτρα. Έφερα τη διόπτρα στο μάτι και το πεδίο γέμισε από ένα τρεμάμενο φακόχοιρο με φόντο μία λίμνη. Τα ρίχτερ ήταν πολλά. Έμεινα ακίνητος σα να περίμενα το τσουνάμι. (Αλήθεια, οι λίμνες κάνουν τσουνάμι;). Το ζωντανό δε φάνηκε να το έχει καταλάβει και συνέχιζε τη νωχελική του πορεία αποκαλύπτοντας το αριστερό του προφίλ. Πήρα βαθειά ανάσα και ξανακοίταξα. Ο σεισμός είχε μειωθεί. Ο δεξής μου δείκτης άρχισε να αναζητά στα τυφλά τη σκανδάλη. Κατάπια. Είχα την πολυτέλεια του χρόνου και πήρα ακόμα μία ανάσα. Έφερα το νηματόσταυρο μπροστά από το ζώο. Αγνόησα το κεφάλι και σταμάτησα  στον ώμο, όπως είχε πει ο αδελφός μου. Το μυαλό μου άδειασε. Όλο μου το είναι ταυτίστηκε με ένα μισοκαραφλό καφετί σώμα. Τα μυτερά πετραδάκια που βρίσκονταν κάτω από το γόνατό μου εξαφανίστηκαν μαζί με το υλικό μου σώμα. Είχα περάσει σε άλλη διάσταση. Αυτή που κυριαρχείται από κυρτές σκανδάλες και πωρωμένους εγκεφάλους. Άρχισα να ζω σε αργή κίνηση.

Το μάγουλό μου βολεύτηκε στο κοντάκι και μαρμάρωσε. Τα βλέφαρά μου πέρασαν πάνω από τα μάτια μου να τα υγράνουν. Οι κόρες μου διαστάλθηκαν και τα μάτια μου γέμισαν φως. Μισοέβγαλα τον αέρα και σταμάτησα. Όλα αυτά έγιναν αυτόματα, αποτέλεσμα πολλών ωρών προπόνησης υπό σταθερές συνθήκες, για να είμαι έτοιμος όταν οι συνθήκες δε θα ήταν σταθερές. Όπως τώρα. Η σκανδάλη ήταν σκληρή. Κρατούσα ένα όπλο κυνηγετικό στην Αφρική και όχι ένα αγωνιστικό αεροβόλο στο σκοπευτήριο. Συνέχισα την πίεση περιμένοντας το απότομο σπάσιμο. Ο κρότος με ξάφνιασε. Δεν είχα βάλει τις ωτοασπίδες που μου προμήθευσε ο αδελφός μου. Δεν είχα μυαλό για ωτοασπίδες όταν έπρεπε να τις φορέσω. Τα μάτια μου έκλεισαν ενστικτωδώς πριν ακόμα αρχίσει το βούισμα που με ξανάφερε στην πραγματικότητα.

 Ο φακόχοιρος είχε εξαφανιστεί. Σηκώθηκα και το αριστερό μου γόνατο άρχισε να παραπονιέται για τα πετραδάκια. Το έτριψα καθώς επιτάχυνα προς το φακόχοιρο. Δεν είχε νόημα να κινηθώ προσεκτικά, μια και ο θόρυβος της τουφεκιάς σίγουρα έδιωξε ό,τι μπορούσε να κινηθεί. Οι δυο τουφεκιές από την πλευρά του αδελφού μου ήρθαν ως επιβεβαίωση ότι έθεσα τα ζώα σε κίνηση. Έλπιζα να είχε πετύχει τη γαζέλα. Διέσχισα τα λίγα μέτρα μέχρι το σημείο που ήταν ο φακόχοιρος για να επιβεβαιώσω αυτό που είπα πριν. Ό,τι μπορούσε να κινηθεί είχε εξαφανιστεί. Ο φακόχοιρος πουθενά! Κοίταξα γύρω-γύρω για αίμα, αλλά τα σκούρα γυαλιά μάλλον δε με αφήναν να δω καλά. Τα έβγαλα και τα κρέμασα στην τσέπη του πουκάμισου ενώ τα μάτια μου σάρωναν το γύρω χώμα. Πάλι τίποτα. Άρχισα να κινούμαι αργά προς την κατεύθυνση που κοιτούσε το ανυποψίαστο ζώο ψάχνοντας για ίχνη. Το χώμα ήταν γεμάτο πατημασιές και ήταν αδύνατο να ξεχωρίσω τα χνάρια του πανικόβλητου ζώου λίγα μέτρα μετά. 

Είχα αρχίσει να κάνω κύκλους κοιτώντας το χώμα και εικασίες για το που μπορεί να πήγε το τραυματισμένο ζώο, όταν εμφανίστηκε ο αδελφός μου. 

-          Τι έγινε κυνηγέ μου; Άκουσα τουφεκιά.

-          Φακόχοιρος. Από τους μεγάλους. Του έριξα από τα πενήντα μέτρα, αλλά δεν έπεσε. Εσύ πήρες τίποτα;

-      Πήρα ένα springbok και αστόχησα σε ένα που ήρθε τρέχοντας μετά την τουφεκιά σου. Άκουσες τη σφαίρα να βρίσκει στο σώμα;

-          Μετά το μπαμ, απορώ που ακούω και σένα. Η γαζέλα που ήρθε τρέχοντας έβοσκε εδώ.

-          Άμα δεν άκουσες δεν τον πέτυχες. Πού ήταν όταν του έριξες;

Πήγα και του έδειξα το σημείο, ψάξαμε πολύ ώρα προς όλες τις κατευθύνσεις μέχρι που κατάλαβα ότι ήταν μάταιο. Τώρα απλά έλπιζα να έχω αστοχήσει για να μην πάει χαμένο το ζώο. Ο ήλιος μας είχε ψήσει.

-          Πάμε να φύγουμε. Δε βγάζουμε άκρη.

-          Καλά. Πάω εγώ από κάτω γύρω από τη λίμνη. Εσύ έλα από πάνω να συναντηθούμε από την άλλη μεριά.

Με άφησε και ξεκίνησε για την κάτω μεριά. Έφερα το χέρι στο στήθος να πάρω τα γυαλιά. Η αντηλιά τύφλωνε. Η προστασία για τα μάτια μου έμοιαζε βάλσαμο. Το χέρι μου έπιασε αέρα. Κοίταξα εκεί που έπρεπε να κρέμονται τα γυαλιά και δεν είδα τίποτα. Βλαστήμησα! Θα μου έπεσαν ενώ έψαχνα! Άρχισα πάλι τους κύκλους, χωρίς αποτέλεσμα. Η σαβάνα είχε πάρει τι τρόπαιό της για τη συγκίνηση που μου πρόσφερε. Τις πρώτες δύο μέρες έχασα τους καλύτερους συμμάχους μου για τον καυτό αφρικάνικο ήλιο. Μου έμειναν τα μάλλινα. Αναστέναξα και ξεκίνησα να κάνω του γύρο από την πάνω μεριά της λιμνούλας με τα μάτια μισόκλειστα.

Αν ποτέ δείτε στη σαβάνα ένα φακόχοιρο με γυαλιά ηλίου σας παρακαλώ πολύ να του πείτε να μου τα επιστρέψει!

Σκαρφάλωσα το βραχώδες έδαφος και πέρασα από την άλλη μεριά της λίμνης. Δεν είχα δει τίποτα. Άρχισα να περπατάω προς την πεδιάδα όπως είχαμε συνεννοηθεί. Στο βάθος έβοσκαν πολλά ζώα, αλλά ο αέρας δεν ήταν ευνοϊκός για να πλησιάσω. Είχα την λίμνη πίσω αριστερά μου, όταν είδα ένα φακόχοιρο να περπατά ανάμεσα σε μένα και τον αδελφό μου με κατεύθυνση την πεδιάδα. Ήταν μακριά για βολή. Αποφάσισα να του κλείσω το δρόμο για να πάει προς τα κάτω όπου κινείται ο αδελφός μου. Ήθελα να κρατηθώ μακριά του προς την πεδιάδα για να του κόψω το δρόμο και να είμαι έξω από την τροχιά της σφαίρας αν ρίξει ο αδελφός μου. Ο φακόχοιρος με είδε και άλλαξε πορεία όπως ήθελα. Αρχίσαμε ένα άτυπο κυνηγητό που έληξε μετά από με ένα υπόκωφο ήχο που τον σώριασε στο έδαφος. Περίμενα να δω τον αδελφό μου για να κάνω αισθητή την παρουσία μου. Δεν άργησε να φανεί. Κούνησα το χέρι μου να με δει και πήγα να τον βρω.

-          Είδες που τον βάρεσα;

-         Φυσικά και τον είδα. Αφού τον σαλαγούσα κανένα χιλιόμετρο να σου τον φέρω, φυσικά και τον είδα. Εμφανίστηκε στη μέση της λίμνης και πήγαινε προς την πεδιάδα. Από εκεί τον φέρνω.

Πήραμε φωτογραφίες, κουβαλήσαμε το ζώο στη σκιά να το ετοιμάσουμε και ο αδελφός μου πήρε τον Πιέρ τηλέφωνο να έρθει να μας μαζέψει. Η ώρα είχε περάσει. Το καθήκον μας το είχαμε κάνει. Ήταν ώρα να γυρίσουμε σπίτι.

Το Land Rover έκανε θορυβώδη άφιξη μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης. Έσερνε από πίσω ένα τρέιλερ όπου φορτώσαμε τον φακόχοιρο. Μπήκαμε μέσα και υπό τις οδηγίες του αδελφού μου κατευθυνθήκαμε προς τη γαζέλα. Ήξερε τη φάρμα σαν την τσέπη του! Εγώ μπορούσα να χαθώ δέκα μέτρα έξω από το σπίτι. Ούτε χαρτί υγείας δεν είχε βάλει στο δέντρο. Φορτώσαμε το κουφάρι στο τρέιλερ και γυρίσαμε στο σπίτι.

Ο Πιέρ πάρκαρε στο πλάι του σπιτιού. Εκεί πρόσεξα για πρώτη φορά ένα σιδερένιο κατασκεύασμα σαν σκελετό από μικρό δωμάτιο. Τέσσερις κολώνες που στηρίζαν ένα τετράγωνο δύο και κάτι μέτρα πάνω από το έδαφος. Ο Γκάρεθ και ο Ντέιβιντ ήρθαν να μας βρουν. Ο Πιέρ ειδοποίησε δύο εργάτες της φάρμας να μας βοηθήσουν με τα ζώα. Οι άνθρωποι ήταν απίστευτοι. Κρέμασαν τα κουφάρια στο μεταλλικό κατασκεύασμα που ήταν ειδικό για επεξεργασία των κουφαριών. Τα έγδαραν σε ελάχιστο χρόνο και με τα μικρά τους μαχαιράκια αφαίρεσαν όλο το κρέας από τα ζώα και άφησαν το σκελετό να κρέμεται. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο, .η μάλλον είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο στα ανατομεία, αλλά με πολύ μικρότερη ταχύτητα. Η επιδεξιότητά τους ήταν αξιοθαύμαστη. Προφανώς το έχουν κάνει πολλές φορές….

Μετά την απρόσμενη επίδειξη πήγαμε σπίτι. Οι άγγλοι αποφάσισαν να βγουν για μια απογευματινή βόλτα ενώ εμείς αποφασίσαμε να μείνουμε σπίτι να περιμένουμε τον ιδιοκτήτη της φάρμας Κρις και τους επαγγελματίες κυνηγούς (αυτούς ακόμα δεν καταλαβαίνω τι τους χρειαζόμαστε) γιατί αύριο αρχίζει το cull!

Ο Κρις έφτασε μετά από λίγο. Χαιρετήθηκε εγκάρδια με τον αδελφό μου και έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις. Στιβαρός άνθρωπος. Ψημένος από τη ζωή. Το βλέμμα του φιλικό και φιλόξενο. Ήξερες όμως ότι δεν πρέπει να τον προκαλέσεις. Δεν ήταν σωματώδης. Απλά σίγουρος για τον εαυτό του. Δεν είναι εύκολο πράμα να διατηρείς μία φάρμα μακριά από τον πολιτισμό.

Περιμέναμε λίγο να τακτοποιηθεί και σύντομα βρεθήκαμε στην αυλή με ποτά στο χέρι να κουβεντιάζουμε σαν παλιοί φίλοι γύρω από μια αναμμένη φωτιά τρώγοντας biltong (αποξηραμένο κρέας γαζέλας κομμένο λεπτές φέτες). Ο Γκάρεθ και ο Ντέιβιντ επέστρεψαν και προστέθηκαν στην παρέα. Οι επαγγελματίες άρχισαν να καταφτάνουν και να βολεύονται στο κατάλυμα που είχε ετοιμαστεί να τους υποδεχτεί. Το σπίτι άρχισε να γίνεται ένα πολύβουο μέρος με ανθρώπους που μιλούσαν δυνατά κρατώντας ένα ποτήρι. Κοινός μας τόπος το κυνήγι! Μιλούσαμε για όπλα, διαμετρήματα, θηράματα. Τα ψέματα έδιναν και έπαιρναν. Απίστευτες βολές και ακόμα πιο απίστευτα θηράματα σήκωναν ποικίλα σχόλια χωρίς τελειωμό. Όταν έφτασαν όλοι αποσύρθηκαν στο χώρο τους να φάνε και να ξεκουραστούν, μια και αύριο ξεκινά μια κουραστική μέρα.

Εμείς φάγαμε στην τραπεζαρία το δείπνο που ετοίμασε η Σάντη. Το φαγητό ήταν υπέροχο και καταναλώθηκε με ευχαρίστηση. Όλοι ήμασταν σε έξαψη περιμένοντας την επόμενη μέρα. Ο Κρις μας κατατόπισε κατά τη διάρκεια του γεύματος και αμέσως μετά το springbok ice cream μαζευτήκαμε γύρω από το χάρτη της φάρμας για μια πρώτη ενημέρωση. Η νύχτα αυτή προμηνυόταν μακριά. Η αναμονή του cull δε θα μας άφηνε να κοιμηθούμε. Είχε φτάσει επιτέλους η ώρα να κάνουμε αυτό για το οποίο είχαμε διασχίσει τη μισή γη: τη δουλειά μας! Όταν τελικά αποσυρθήκαμε για ύπνο ήταν ήδη αργά.