- Ο Ρον ειναι πολυ ενδιαφερων ανθρωπος, μας ελεγε ο Κρις. Ειναι αυθεντια στις ασθενειες των αλογων (ως κτηνιατρος) αλλα αυτο που τον ενδιαφερει περισσοτερο ειναι ο πολεμος των Μποερ και τα οπλα που χρησιμοποιουσαν οι δυο στρατοι (Βρεττανικος και Ν. Αφρικανικος) κατα την διαμαχη. Ειναι τετοια η γνωση του, που εχει γραψει δυο τομους επανω στο θεμα, και θεωρειται παγκοσμια αυθεντια. Θα του ζητησω να μας δειξει το οπλοστασιο του στο τελος της μερας, να δειτε τη συλλογη του.
Ειχαμε ξεκινησει απο τις 5.30 το πρωι, την τριτη μερα του κυνηγιου, και ξεραμε απο την ωρα που ξεκινησαμε απο τις πατριδες μας οτι θα κυνηγησουμε 2 φαρμες. Αυτο που δεν ξεραμε ηταν η κουραση που θα μας επιανε τις πρωτες δυο μερες. Πες η εξαψη του κυνηγιου, πες οι λιγες ωρες υπνο ή το αλκοολ καθε βραδυ, και ειμασταν ολοι σε μια κατασταση μεταξυ υπνου και ξυπνιου μεσα στο αυτοκινητο. Η ταλαντωση της αναρτησης στον χωματοδρομο, λες και μας νανουριζε και δεν εκανε την αφυπνηση μας πιο ευκολη.
Μεχρι να φτασουμε στη φαρμα, ειχε πια χαραξει για τα καλα. Το τοπιο διαφορετικο εδω: απεραντες πεδιαδες, με πολυ λιγους βραχους ή λοφους, γεματες γρασιδι και παρα πολυ λιγα δεντρα. Περιμεναμε στην αυλη της φαρμας οπου ο Ρον μας καλοδεχτηκε. Ενας προσχαρος ανθρωπος, εξηνταρης και ισως και παραπανω, με ευγενικους αλλα και ευθυς τροπους, κοφτες κινησεις και φυσικη κατασταση που προδινε χρονια ζωης στο υπαιθρο, καθοδηγουσε το προσωπικο του για να μας διευκολυνουν να παρκαρουμε και να τακτοποιηθουμε πριν ξεκινησουμε για το κυνηγι. Αφου εφτασαν και οι επαγγελματιες, μας μαζεψε ολους σε ενα κυκλο και μας εξηγησε τους κανονες του κυνηγιου
- Ο μονος στοχος ειναι τα springbok. Δεν θελω να παρετε καμια αλλη γαζελα, εχω μονο 3 reedbuck, και μου φαινεται οτι το ενα απ’αυτα το επιασαν τα τσακαλια χθες το βραδυ. Ουτε τσακαλια μην βαρεσετε, ειναι ευκολο να μπερδεψετε τις bat-eared foxes για τσακαλια και δεν θελω να τις πειραξετε. Εκτος απο τους ανθρωπους πανω στα αλογα που θα κινουνται στους λοφους, δεν εχετε να προσεξετε τιποτ’αλλο, θα ειστε τοποθετημενοι πολυ μακρια ο ενας απο τον αλλο οποτε δεν υπαρχει προβλημα ασφαλειας. Καλη τυχη και ο Θεος μαζι σας!
Και με αυτες τις οδηγιες ενευσε σε μενα, και τον Κρις να μπουμε στο αυτοκινητο του. Δηλαδη, ο Κρις να μπει στο αυτοκινητο, γιατι ηταν ενα ημιφορτηγο με 2 θεσεις, οποτε εγω μπηκα στην καροτσα μαζι με ενα μελος του προσωπικου της φαρμας, που ηταν εκει για να ανοιγει και να κλεινει τις πυλες. Κινησαμε προς τα βορεια της φαρμας, σε ενα κακοτραχαλο δρομο που δεν φαινοταν να απασχολουσε τον Ρον ιδιαιτερα, καθως οδηγουσε με ταχυτητα. Ειχε ξεχασει φαινεται οτι ημουν και εγω στην καροτσα! Περασα μερικες ‘ενδιαφεροντες’ στιγμες οταν επρεπε να σκυψω με ταχυτητα γατας για να αποφυγω τα αγκαθωτα κλαδια της ακακιας που ηταν σκορπισμενες γυρω απο τη φαρμα, και ταυτοχρονα να κρατιεμαι απο την καροτσα καθως ανα πασα στιγμη ηταν πιθανο να αναπηδησει το αυτοκινητο σε λακουβες και βραχους και να βρεθω εκτος! Ευτυχως, 2-3 χιλιομετρα μακρια απο τη φαρμα, το αυτοκινητο αφησε το δρομο και σταματησε στη μεση της πεδιαδας. Ο Ρον βγηκε απο το αυτοκινητο και μου ειπε να σταθω σ’εκεινο το σημειο και να κοιταω στα ορια του φραχτη, γιατι εκει συγκεντρωνονται τα περισσοτερα springbok.
Πηρα τα πραγματα μου και πηδηξα απο την καροτσα, κοιταζοντας το καινουριο μερος.
Ημουν τελειως ακαλυπτος απο ολες τις μεριες. Μονο η ακινησια και το σακακι που φορουσα μαζι με την πλερεζα ηταν η μονη καλυψη που ειχα απο τα ματια των γαζελων. Καθως επρεπε να περιορισω τις κινησεις μου, προσπαθησα να βρω την καλυτερη θεση για βολη, ωστε να μην χρειαζεται να μετακινηθω οταν φανει το κοπαδι. Τακτοποιηθηκα, εβαλα το οπλο στο διποδα αυτη τη φορα, που ευτυχως ειχα θυμηθει να δωσω στον αδερφο μου οταν ημουν στην Ελλαδα, και πηρα μερικες μετρησεις απο θαμνους για να ξερω μεχρι που μπορω να τουφεκισω τα ζωα.
Χαζευα την ανατολη και τα χρωματα της σαβαννας, οταν ακουσα απο τα δεξια μου και πισω μου τους χαρακτηριστικους ηχους που κανουν οι οπλες των ζωων οταν ερχονται βιαστικα. Παρ’ολη την περιεργεια και τον συνειπαρμο που ενοιωσα, κρατηθηκα και δεν γυρισα να δω την πηγη του ηχου, πιστευοντας οτι θα με νομισουν για βραχο και θα φυγουν με πορεια προς το φραχτη που θα τις εφερνε ακριβως εκει που τις ηθελα.
Η τακτικη μου δουλεψε! Ενα κοπαδι καπου 100 ζωα παρουσιαστηκε απο τα δεξια μου, κινουμενο προς τα αριστερα, συρριζα στο φραχτη. Τα ζωα, αν και φαινοντουσαν σε διεγερση, δεν ειχαν πανικοβληθει, και σταματησαν 130 μετρα μπροστα μου. Εριξα μια ματια να δω αν ειναι κανενα τραυματισμενο, και ταυτοχρονα, επελεξα και ενα αρσενικο στη μεση του κοπαδιου. Οταν ικανοποιηθηκα οτι δεν ειναι κανενα αναμεσα τους χτυπημενο, εβαλα το ματι πισω απο την διοπτρα, και σταματησα το νηματοσταυρο στη βαση του κερατου του αρσενικου που ειχα σταμπαρει.
Η βολη το σωριασε στο εδαφος, ενω ταυτοχρονα το κοπαδι αρχισε να καλπαζει συρριζα στο φραχτη και να εξαφανιζεται 400-500 μετρα μακρια μου στο φρυδι που εκανε η γη. Ηξερα οτι ο Κρις ειναι απο την αλλη μερια της εσοχης αυτης και, πραγματικα, 2-3 λεπτα αργοτερα ακουσα 3 τουφεκιες, η μια μετα την αλλη, να συνοδευονται απο τον χαρακτηριστικο ηχο που κανει η σφαιρα οταν βρισκει το στοχο της. Πηρα τα κυαλια, και κοιταξα γυρω γυρω μηπως δω αλλες γαζελες, και, οταν ειδα οτι δεν υπαρχει τιποτα, σηκωθηκα απο τη θεση μου και πηγα να δω το ζωο που ειχα τουφεκισει και να του κοψω το λαιμο.
Ηταν ενα εντυπωσιακο αρσενικο που ελαμπε καθως ο ηλιος το χτυπουσε απο τα ανατολικα, δινοντας του ιδιαιτερα ομορφους χρωματισμους. Το εβαλα σε μια σκια, και, γρηγορα γυρισα πισω στο γιατακι μου. Δεν περασαν 20 λεπτα και το ιδιο σεναριο επαναληφθηκε, δινοντας μου το δευτερο κριαρι μεσα σε λιγοτερο απο 1 ωρα απο την στιγμη που ειχα καθησει στο χωμα.
Περνουσα την ωρα μου οσο περιμενα τα ζωα να ερθουν, κοιτωντας γυρω μου. Εψαχνα ταυτοχρονα και για αλλη θεση, καθως δεν μου αρεσε ο τοπος που στεκομουν. Ειχα δει ηδη ενα κοπαδι γαζελες να περναει απο τα βορεια, με πορεια προς τους λοφους, αλλα μακρυτερα απο οσο ενοιωθα ανετα για βολη. Ενα μελος του προσωπικου με ενα ημιφορτηγο ηρθε και περισυνελεξε τα ζωα, εχοντας ηδη 4-5 στην καροτσα. ‘Καλα παμε και σημερα’ σκεφτηκα...
Ειδα ενα θαμνο καπου 140 μετρα στα αριστερα μου και πηγα να τον ελεγξω. Ειδα οτι απο εκει θα εχω καλυτερη αποψη του τοπου που ημουν υπευθυνος εγω, και μετακινηθηκα εκει. Οι θαμνοι με εκρυβαν καλα και ικανοποιηθηκα οτι το μερος ηταν καταλληλο, βαζοντας το οπλο σε μια θεση και κινωντας το δεξια-αριστερα ωστε να ξερω που θα σκοπευσω αν ερθουν τα ζωα.
Δεν πρεπει να ειχαν περασει 15 λεπτα στην καινουρια μου θεση, οταν, απο τα αριστερα μου, ειδα στα 400 μετρα ενα κοπαδι γαζελες να περιφερονται και να κοντοστεκονται. Τις περιμενα, καθως ειχα καταλαβει τις προθεσεις τους: Ο Κρις τις ειχε τουφεκισει ηδη, αλλα πρεπει να θυμοντουσαν οτι ειχαν τουφεκιστει και στην περιοχη που ηθελαν να πανε, οποτε καθοντουσαν αναμεσα στις δυο θεσεις, αναποφασιστες για το τι πρεπει να κανουν. Τις παρατηρουσα για ωρα, οταν ειδα μερικες να παιρνουν φορα και να πηδουν το φραχτη, τρεχοντας προς την αντιθετη κατευθυνση απο εκει που ημουν εγω. Οι υπολοιπες, αρχισαν να κινουνται παραλληλα με το φραχτη ερχομενες προς τα εμενα.
Η πορεια τους ηταν αργη, διστακτικη. Περιοδικα, μερικες μεσα απο το κοπαδι, τριποδιζαν προς το εμπρος μερος του κοπαδιου, ενω οι περισσοτερες ηταν πολυ επιφυλακτικες. Ξαφνικα αρχισαν ολες να κινουνται με ταχυτητα προς το μερος που ημουν εγω, οποτε προετοιμαστηκα για τη βολη. Οι δυο μπροστινες ομως, σταματησαν, κοιταξαν προς τα εμπρος, και εκαναν μεταβολη, παιρνοντας και το υπολοιπο κοπαδι μαζι τους. Δεν πρεπει να με ειδαν, γιατι δεν κοιτουσαν προς το μερος μου, φαινεται ομως οτι η διαισθηση τους τις ειδοποιησε για τον κινδυνο που τις περιμενε, και ετσι δεν ηρθαν προς τη μερια μου.
Στα δεξια μου φανηκε ενα αρσενικο με δυο θυληκα. Ερχοντουσαν με θαρρος προς το μερος που ημουν εγω, οταν ξαφνηκα σταματησαν 90-100 μετρα μακρια μου. Προσεκτικα, γυρισα το οπλο και βρηκα το αρσενικο μεσα απο τη διοπτρα. Σκοπευσα αναμεσα στο αυτι και το ματι του και εριξα την τουφεκια. Το ζωο κατερευσε στο εδαφος, μονο και μονο για να ξανασηκωθει, δευτερολεπτα αργοτερα και να αρχισει να καλπαζει σαν μεθυσμενο προς την αντιθετη κατευθυνση, ακολουθωντας τις δυο θυληκες που ειχαν ηδη το προβαδισμα καθως εξαφανιστηκαν με τον πυροβολισμο. ‘το πετυχα στο κερατο....’ σκεφτηκα μεσα μου και θυμηθηκα τα λογια του Κρις, οταν μας ελεγε τα πιθανα αποτελεσματα μετα την τουφεκια
- Μπορει να το χτυπησεις στο σαγονι, στην οποια περιπτωση δεν θα σταματησει καθολου. Τους φευγει ολο το σαγονι και δεν καταλαβαινουν τιποτα, μονο εαν περασει απο αλλο κυνηγο και το δει μπορει να το παρουμε τετοιο ζωο. Επισης, αν το χτυπησεις στη βαση του κερατου, πεφτει σαν σκοτωμενο αλλα σε δευτερολεπτα σηκωνεται και τρεχει σαν παλαβο. Τουλαχιστον σε αυτη την περιπτωση δεν εχει προβλημα και μπορει να επιβιωσει. Το αλλο που μπορει να συμβει ειναι να το χτυπησεις στα ιγμορια, στην οποια περιπτωση κουναει το κεφαλι λες και του επιτεθηκαν ενα σμηνος μυγες και φευγει αλλα οχι με μεγαλη ταχυτητα. Αυτο πρεπει να το σταματησεις παση θυσια, γιατι, οπως και στην περιπτωση με το σαγονι, δεν προκειται να επιβιωσει.
Τα λογια του ηρθαν στο μυαλο μου, και, εκτος απο την απογοητευση που ενοιωσα για το οτι δεν κρατησα το ζωο, ενοιωσα και ανακουφιση οτι δεν θα παει χαμενο. Κανοντας μια παρενθεση εδω, ειναι παρα πολυ σημαντικο να ξερουμε την αντιδραση του ζωου γιατι αυτη η αντιδραση μετα τη βολη θα μας πει που το πετυχαμε. Ετσι, εαν κλωτσησει τα δυο του μπροστινα ποδια εμπρος και αρχισει να τρεχει, τοτε ειναι σιγουρο οτι το πετυχαμε στην καρδια/πνευμονια. Αν ‘διπλωσει’ και κλωτσησει τα πισω ποδια, τοτε η βολη το βρηκε στην κοιλια. Η αντιδραση στη βολη μπορει να προβλεψει και ποσο μακρια θα παει το ζωο, οποτε ειναι σημαντικο να μπορεσουμε να δουμε απο τη διοπτρα την κρουση της σφαιρας. Η ομαλοτητα της λειτουργιας του οπλου μου, σε συνδυασμο με το ‘μαλακο’ χαρακτηρα του 7x57 Mauser φυσσιγγιου που χρησιμοποιουσα, μου επετρεπαν μεχρι τωρα να δω ολες τις κρουσεις, αλλα και που πηγαινε η σφαιρα αν αστοχουσα, ωστε να μαθαινω για την επομενη φορα.
Ανακαθησα στα βραχια και περιμενα και παλι να δω αν θα φανουν ζωα. Ο ηλιος ηταν τωρα στο υψηλοτερο σημειο του, και εψηνε την πεδιαδα. Οπου και να κοιτουσα, αχανεις εκτασεις σαβαννας, με μερικους λοφους στο βαθος και αυτους πισω μου, τοπιο σκληρο και αφιλοξενο. Δεν μπορεσα παρα να αναρρωτηθω πως τα καταφεραν οι πρωτοι Ευρωπαιοι οταν ηρθαν σ’αυτο το μερος και να θαυμασω την ικανοτητα των Βουσμανων που θεωρουν αυτη τη γη πατριδα τους...
Τα ζωα φανηκαν παλι απο τα αριστερα, και αυτη τη φορα δεν διστασαν: με γρηγορο βηματισμο πηραν μια πορεια διαγωνια με το φραχτη στοχευοντας τους λοφους. Η κυριως κολωνα του κοπαδιου περασε 200 μετρα μακρια, αλλα καμια 50αρια ζωα αποφασισαν να περασουν πιο σιγα, επιτρεποντας μου ακομα μια τουφεκια, που καταφερε μια μικρη θυληκη γαζελα. Οταν πηγα να την επεξεργαστω, το ημιφορτηγο σταματουσε κιολας διπλα μου
- Μπες μεσα! μου ειπε ο Τζιμ, ο φιλος του Γιοχαν, ενας γελαστος στρουμπουλος ΝοτιοΑφρικανος. ‘Θα παμε για γευμα στη φαρμα’
- Μισο λεπτο να παρω τα πραγματα μου! του απαντησα και ετρεξα στο θαμνο που ειχα αφησει το δισακι μου. Εβαλα μεσα τα πυρομαχικα, νερο, μαχαιρι και καμερα και, δυο λεπτα αργοτερα, πηδηξα στην καροτσα, ενω το προσωπικο ξεκοιλιαζε την γαζελα.
Η διαδρομη δεν ειχε γινει πιο ευκολη! Τα νεροχαντακα που χαραζαν το χωματοδρομο εκαναν το ημιφορτηγο να τιναζεται και εμας στην καροτσα να κρατιομαστε με χερια σαν μεγγενες πανω στο αμαξωμα. 10 λεπτα αργοτερα, παρκαραμε μπροστα στην πυλη που οδηγουσε στη φαρμα και πηγαμε προς το σπιτι. Σε μια βρυση εξω απο την βεραντα, συναντηθηκαμε και με τους υπολοιπους κυνηγους. Ανταλλαξαμε ιστοριες, και εκει εμαθα οτι ο αδερφος μου χτυπησε ενα πολυ μεγαλο springbok, που ισα-ισα προλαβε να το βγαλει φωτογραφια πριν το παρουν στο φορτηγακι. Ο Γκαρεθ δεν ειχε καταφερει τιποτα και ο Ντεϊβιντ ειχε παρει μια γαζελα.
Αυτος που μας εβαλε ολονων τα γυαλια ηταν ο Κρις: ειχε παρει 8 γαζελες, ολες στο κεφαλι. Ηταν η πρωτη μερα που ειχε το ρολο του κυνηγου, ενω τις προηγουμενες δυο ηταν συντονιστης του κυνηγιου στην δικη του φαρμα. Αφου τα ειπαμε για λιγο, ο Ρον μας καλεσε στην κουζινα και, αφου εκανε μια συντομη προσευχη για να ευχαριστησει για τα αγαθα που εχουμε και την παρεα που φιλοξενουσε, κρατωντας την παραδοση στην φαρμα, μας οδηγησε στην τραπεζαρια. Εκει, το προσωπικο της φαρμας μας περιμενε με καραφες φρεσκο καφε, αυγα, λουκανικα, και ενα σωρο αλλες λιχουδιες, που τις εβαζαν χαμογελαστα στα πιατα μας καθως περνουσαμε στην ουρα. Γεμισαμε τα πιατα μας και καθησαμε στην ευρυχωρη βεραντα οπου τα καταβροχθισαμε, λεγοντας ιστοριες και εμπειριες που περασαμε απο το πρωι.
Μετα το φαγητο, ο Ρον μας εξηγησε οτι τωρα θα παμε σε ενα διαφορετικο μερος της φαρμας να κυνηγησουμε. Ενευσε σε μενα, τον Γκαρεθ και τον Τιμ να μπουμε στην καροτσα του ημιφορτηγου και, με τον Κρις στη θεση του συνοδηγου, πηρε το δρομο για το καινουριο μερος. Πρωτος κατεβηκε ο Γκαρεθ, και, 2 χιλιομετρα αργοτερα, ο Ρον σταματησε το αυτοκινητο στην κορυφη ενος λοφου και ενευσε σε μενα
- Θελω να πας εκει που ειναι αυτη η συσταδα των δεντρων. Απ’εκει θα βλεπεις ολη την πεδιαδα, 360 μοιρες. Τι οπλο εχεις?
- 7 χιλιοστα, του απαντησα
- Τι φυσσιγγι?
- 7x57 Mauser
Απλωσε το χερι του, το εβαλε στον ωμο μου, και με ενα χαμογελο στα χειλη μου απαντησε:
- Εξαιρετικο!!! Μπραβο! Ειναι το αγαπημενο μου διαμμετρημα. Μεχρι το φραχτη ειναι 300 μετρα, δεν θα εχεις κανενα προβλημα με τετοιο οπλο. Τι σφαιρα εχεις?
- 140 gn, γυρω στα 2600 ποδια το δευτερολεπτο.
- Επρεπε να εχεις 120gn...Τροχια σαν λεϊζερ. Δεν πειραζει, μου εφτιαξες το κεφι! Καλη τυχη!
Και με τις κουβεντες αυτες, εφυγε για το αυτοκινητο, αφηνοντας με να αποφασισω που θα σταθω. Βρηκα μια σκια, και καθησα στο χωμα, βγαζοντας το αποστασιομετρο για να παρω μερικες μετρησεις και να ξερω που θα σκοπευω. Μπροστα μου εξαπλωνοταν ολη η πεδιαδα, και ειχα πανοραμικη αποψη ολης της κυνηγετικης εξορμησης: τα αυτοκινητα πηγαινοερχοταν στην πεδιαδα, σκορπιζοντας τα κοπαδια των ζωων, ενω τουφεκιες ακουγοντουσαν απο μακρια. Περασα αρκετη ωρα ατενιζοντας αυτο το θεαμα, οταν, στα δεξια μου ειδα μερικες γαζελες να ερχονται προς το μερος μου. Ο Ρον με ειχε προειδοποιησει οτι θα ερθουν για το φραχτη, οποτε ημουν ετοιμος.
Πηρα θεση πισω απο το οπλο και περιμενα να ερθουν οσο πιο κοντα γινεται. Ενα εντυπωσιακο κριαρι εφτασε 130 μετρα μακρια μου και σταθηκε για μια στιγμη. Δεν χρειαστηκα περισσοτερο χρονο για να περασω μια σφαιρα μεσα απο το ματι του. Η τουφεκια εκανε μερικα ζωα που στεκοταν πισω του να τριποδισουν προς τη μερια μου, καθως δεν ηταν σιγουρα για το απο που ηρθε ο θορυβος, και ετσι καταφερα να παρω και αλλη μια θυληκη γαζελα με μια βολη στο κεφαλι. Η δευτερη βολη εκανε τα ζωα να σκορπισουν, και, αφου σιγουρευτηκα οτι δεν θα τρομαξω κανενα, σηκωθηκα απο τη θεση μου και πηγα να τα δω. Το κριαρι ηταν ενα εντυπωσιακο ζωο, με ομορφα κερατα, που, αν δεν το ειχα χτυπησει στο κεφαλι, θα ηταν καλο για ταριχευση.
Αφου ηταν μολις το δευτερο ‘διπλο’ που ειχα καταφερει, πηρα και την θυληκη, την εβαλα διπλα στο αρσενικο και τα φωτογραφησα μαζι, για να απαθανατησω την στιγμη, αν και δεν νομιζω να την ξεχασω τοσο ευκολα...
Η ωρα περνουσε ευχαριστα, παρατηρωντας την πεδιαδα μπροστα μου, και μερικα ζωα που περασαν μακρια, κανοντας με να αστοχησω. Η μερα σημερα ηταν διαφορετικη, η θερμοκρασια ειχε πεσει και ενας νοτιοανατολικος ανεμος γυρω στα 4-6 χιλιομετρα φυσουσε συνεχως. Ευτυχως δηλαδη, γιατι εκανε υποφερτη την παραμονη στην πεδιαδα. Ειδα μια νεαρη γαζελα να ειναι καπως αποπροσανατολισμενη, να περιφερεται χωρις να ξερει τι γινεται και την πηρα βιντεο:
Η αποσταση γυρω στα 400 μετρα, αλλα μπορειτε να δειτε και το τοπιο οπου ημουν.
Λιγο αργοτερα, παρατηρησα οτι τα ζωα τωρα ερχοντουσαν απο τα δεξια μου, πηγαινοντας προς τον φραχτη που χωριζε το κομματι της φαρμας οπου ημουν απο τους λοφους. Παρατηρησα μια γαζελα να κινειται καπως παραξενα, αλλα δεν μπορουσα να δω με σιγουρια αν ηταν τραυματισμενη. Για να ειμαι σιγουρος ομως οτι δεν θα εφευγε το ζωο, καθησα πισω απο το οπλο, πηρα μια μετρηση με το αποστασιομετρο που μου εδειξε οτι η γαζελα ηταν 268 μετρα μακρια, και, αφου συμβουλευτηκα την καρτα με την βαλλιστικη συμπεριφορα της σφαιρας μου, σημαδεψα ψηλοτερα και αριστερα (για τον αερα) και την πυροβολησα. Την ειδα να πεφτει, μονο και μονο για να ξανασηκωθει λιγο αργοτερα και να αρχισει να περπαταει αργα και κοπιαστικα προς τα αριστερα μου. Νοιωθοντας τωρα την πιεση οτι το ζωο ειναι τραυματισμενο, σημαδεψα λιγο καλυτερα και το πυροβολησα ξανα. Επεσε ακινητο στον τοπο και ξεφυσηξα απο την ανακουφιση. Πηρα μια μετρηση με το αποστασιομετρο και μου εδειξε 292 μετρα! Η μακρυνοτερη βολη που ειχα κανει μεχρι τωρα! Βιαστικα, πηγα να την δω και να την επεξεργαστω. Η πρωτη μου βολη την ειχε βρει αρκετα πισω, στο λαγονι. Φαινεται ο αερας ηταν πιο δυνατος απο οτι περιμενα, ή μπορει να ηταν σκοπευτικο λαθος. Η δευτερη βολη την βρηκε στο μετωπο και της διελυσε το κεφαλι.
Ειχα απορροφηθει με το να την περιεργαζομαι και δεν ειδα οτι ο Ρον πλησιαζε με το ημιφορτηγο. Του εκανα νοημα να ερθει εκει που ηταν η γαζελα και κατεβηκε να με χαιρετησει
- Πως παει? με ρωτησε.
- Ολα καλα, μονο που αυτην εδω δεν την τουφεκισα καλα, χρειαζοταν δευτερη τουφεκια. Ηταν ομως καλη! 292 μετρα!
- Δεν σου ειπα οτι δεν εχεις προβλημα με αυτο το φυσσιγγι? Οι αλλοι δυσκολευονται κατω στην πεδιαδα. Ελπιζω ομως να περνουν καλα.
- Αν κρινουμε απο την μερα που εχω εγω μεχρι τωρα, ουτε να το φανταστω δεν μπορουσα! Δεν εχω λογια να σε ευχαριστησω που μας καλοδεχτηκες στον τοπο σου...
- Η χαρα ειναι δικη μου. Αλλωστε δεν εχουμε και τοσους πολλους επισκεπτες, ειναι και για μας ενα διαλλειμα απο την καθημερινοτητα. Εχεις τιποτα αλλες?
- Ειναι αλλες δυο, λιγο παρακατω απο εδω. Παρε το αμαξι, θα παω με τα ποδια να σου τις δειξω.
Του ειπα και αρχισα να περπαταω προς τις δυο γαζελες που ειχα βαρεσει νωριτερα. Τις φορτωσαμε στην καροτσα, και εφυγε να παρει ζωα απο τους αλλους.
Δεν ειχαν περασει 15 λεπτα, οταν, συρριζα με το φραχτη, εμφανιστηκε μια θυληκη γαζελα που καποιος την ειχε βαρεσει στο κερατο. Μια γραμμη αιμα φαινοταν στο προσωπο της, και η γαζελα περπατουσε παραταιρα, με δυσκολια. Σκεφτηκα τις κουβεντες του Κρις, και ετσι, χωρις να εστιαζω στο κεφαλι αυτη τη φορα, σημαδεψα στο στηθος της και την πυροβολησα.
Ο γνωριμος ηχος της κρουσης της σφαιρας στο ζωο αντηχησε μετα απο τον πυροβολισμο, και το ζωο επεσε στο χωμα. Εβγαλα το οπλο απο τον ωμο, και πηρα τα κυαλια για να μαρκαρω που επεσε, καθως ηταν καπου 250 μετρα μακρια. Δεν μπορειτε να φανταστειτε την εκπληξη μου, οταν την ειδα να στεκεται παλι! Βιαστικα, εβαλα το οπλο στον ωμο και την πυροβολησα παλι. Αυτη τη φορα, επεσε και δεν μπορεσα να την δω αν ξανασηκωθηκε, καθως την εκρυβε ενας θαμνος. Μεσα μου ειπα οτι, αποκλειεται να σηκωθει, 2 σφαιρες στο στηθος απο 7 χιλιοστα φτανουν!
Ετσι σηκωθηκα να παω να την βρω...Εψαξα απ’εδω, εψαξα απ’εκει, πηγα 100 μετρα αριστερα και αλλα τοσα δεξια, το ζωο αφαντο! Δεν μπορουσα να το πιστεψω! Οσο και να το σκεφτομουν, τοσο απιθανο μου φαινοταν...αλλα και παλι, η Αφρικη μου εδειξε, με τον τροπο της, την σκληραδα του τοπου και ποσο ανθεκτικα πρεπει να ειναι τα ζωα για να επιβιωσουν εκει...Απογοητευμενος, πηγα πισω στο γιατακι μου και καθησα να περιμενω. Τα ματια μου ηταν καρφωμενα εκει που τουφεκισα τη γαζελα για τελευταια φορα, λες και θα ξαναφαινοταν...Λιγο αργοτερα, δυο νεαρες γαζελες περασαν απο το φραχτη, αλλα δεν τις πειραξα, καθως ηταν πολυ μικρες. Οι τουφεκιες ειχαν αραιωσει απο την πεδιαδα, καθως τα ζωα πρεπει να ειχαν καταφερει να ξεγλυστρισουν απο τρυπες στο φραχτη και να ζητησουν καταφυγιο στην ασφαλεια που τους εδιναν οι λοφοι.
Λιγο αργοτερα, μια μικρη γαζελα περασε απο το φραχτη αλλα σταθηκε για αρκετη ωρα. ‘Δεν τη γλυτωνεις εσυ...’ ειπα μεσα μου και στηθηκα πισω απο το οπλο. Το ζωο ειχε παραμεινει ακινητο, επιτρεποντας μου αρκετη ωρα να συνθεσω τη βολη. Η σφαιρα το βρηκε καταμετωπα. Τουλαχιστον μπορουσα να τουφεκισω σωστα, ειπα μεσα μου, και πηγα να την κρεμασω στο φραχτη για να την βρουμε αργοτερα. Τρεις μεγαλυτερες γαζελες περπατουσαν νωχελικα απο την αλλη μερια του φραχτη. Πηρα μια μετρηση με το αποστασιομετρο και ειδα οτι ειναι 359 μετρα μακρια... ‘τι εχω να χασω?’ ειπα μεσα μου, ‘μπας και θελω να φερω τις σφαιρες πισω μαζι μου?’. Αφου συμβουλευτηκα την καρτα μου, υπολογισα την πτωση της σφαιρας και σημαδεψα την γαζελα που ηταν κοντυτερα απο τις αλλες δυο.
Ελαφρα, αυξησα την πιεση στη σκανδαλη, ενω ο νηματοσταυρος ηταν λιγο ψηλοτερα και πιο μπροστα απο την αριστερη ωμοπλατη της γαζελας ενω εβοσκε. Αφησα την ανασα μου, αυξησα την πιεση στην σκανδαλη και ενοιωσα την ανακρουση στον ωμο μου. Η γαζελα αναπηδησε 2 μετρα στον αερα, κλωτσωντας τα μπροστινα της ποδια, και αρχισε αργα να τρεκλιζει προς την βαση των λοφων, στην κατευθυνση οπου οι αλλες δυο ειχαν αρχισει να τριποδιζουν. Χαθηκαν σε μια χαραδρουλα, αλλα μονο οι δυο εμφανιστηκαν απο την αλλη μερια.
Η βολη με ευχαριστησε ιδιαιτερα. Δεν ηθελα να αφησω το μερος μου ομως, καθως τωρα ο ηλιος ειχε αρχισει να δυει και η πανσεληνος εκανε την εμφανιση της στα ανατολικα.
Το τοπιο ηταν μαγευτικο στα χρωματα του σουρουπου, και το χαζευα, μαγεμενος απο την εμπειρια της μερας που εφτανε στο τελος της, ευχαριστημενος απο την τελευταια βολη, πιστευοντας οτι θα παμε με τους υπολοιπους να μαζεψουμε το ζωο οταν θα φευγουμε πλεον για τη φαρμα.
Πραγματικα, μιση ωρα αργοτερα διεκρινα το λευκο ημιφορτηγακι του Ρον να πλησιαζει. Μαζεψα τα πραγματα μου, τα εβαλα στο δισακι μου, και αρχισα να περπαταω προς τη γαζελα που ηταν στο φραχτη. Τους εκανα νοημα να σταματησουν εκει, και, αφου την φορτωσα στην καροτσα, πηδηξα και εγω επανω, και τους ειπα τι εγινε με την τελευταια μου βολη. Ενευσαν οτι καταλαβαν, και ξεκινησαμε προς τη φαρμα. Περασαμε το σημειο οπου πετυχα τη γαζελα και χτυπησα την οροφη του αυτοκινητου, για να σταματησουμε. Ο Ρον σταματησε και με ρωτησε τι εγινε. Του εξηγησα οτι το ζωο θα ειναι καπου 50 μετρα απο εκει που ειμαστε, αλλα αυτος δεν φανηκε ενοχλημενος, απλα μου ειπε οτι ‘δεν πειραζει, να εχεις κατι να θυμασαι για την επομενη φορα!’ και εβαλε ταχυτητα και συνεχισε προς την φαρμα...
Εμεινα με την απορια για αυτη τη γαζελα...τουλαχιστον θα την θυμαμαι οσο ζω. Οσην ωρα γραφω αυτη την ιστορια, λες και ειναι βιντεο κολλημενο στο replay, παιζει η βολη μες το μυαλο μου...
Κουβεντιαζαμε με τον Τιμ και τον Γκαρεθ στην καροτσα οσην ωρα μας πηρε να φτασουμε στη φαρμα. Ο Γκαρεθ δεν ειχε καταφερει να πετυχει τιποτα σημερα, και ηταν απογοητευμενος με την αποδοση του. Παρ’ολα αυτα δεν φαινοταν ιδιαιτερα δυσαρεστημενος, καθως ειχε καταφερει να δει πολλα πουλια και να παρει φωτογραφιες απο τις στρουθοκαμηλους που ηταν στη φαρμα.
Φτασαμε στο σπιτι και κατεβηκαμε απο το αυτοκινητο. Ειχε πλεον νυχτωσει, και οι υπολοιποι κυνηγοι ηταν στο δρομο για το σπιτι επισης. Το μεσημερι, 2 απο τους επαγγελματιες, αδερφια Ιταλοι μεταναστες που εμεναν στο Γιοχανεσμπουργκ, ειχαν ηδη φυγει, καθως θα τους επαιρνε 7-8 ωρες να φτασουν στο σπιτι τους. Ο αδερφος μου και ο Ντεϊβιντ θα περισυλλεγοντουσαν απο τον Γιοχαν και τον Τζιμ.
Ο Κρις, ο Πιερ, ο Γκαρεθ, ο Τιμ και εγω, ακολουθησαμε τον Ρον που μας οδηγουσε σε ενα οικισμα διπλα στο σπιτι του οπου ειχε την πολυτιμη συλλογη των οπλων του.
Ανοιξε μια θωρακισμενη πορτα που οδηγουσε σε ενα ευρυχωρο δωματιο γεματο με βιβλια, εξαρτηματα ιδιογομωσης, αφισες, παραδοσιακα κονταρια και 2-3 κεφαλια ταριχευμενων ζωων που ειχε χτυπησει ο Ρον πριν απο πολλα χρονια. Μια δευτερη πορτα, σαν απο θησαυροφυλακιο τραπεζας οδηγουσε στο οπλοστασιο.
Ηταν σαν τη σπηλια του Αλαντιν...Οπλα καθε ηλικιας, διαμμετρηματος και τυπου κοσμουσαν καθε τοιχο και γωνια του δωματιου. Ο Ρον, φανερα ενθουσιασμενος απο την υποδοχη που καναμε στην συλλογη του με τα ματια μας να λαμπουν και τις ερωτησεις που του απευθυναμε με ταχυτητα πολυβολου.
- Αυτο τι ειναι?
- 500ΝΕ ειναι αυτο το φυσσιγγι?
- Αυτο πρεπει να ειναι Farquharson...ή μηπως ειναι Martini?
Απαντουσε στις ερωτησεις μας ευγενικα και με λεπτομερεια, δινοντας μας το ιστορικο καθε οπλου και εξηγωντας πως μπορεσε να το αγορασει. Ειχε αρχισει την συλλογη του απο παιδι, και τωρα ειχε φτασει σε επιπεδα μουσειακα.
- Παιδια, οτι θελετε πιαστε, μονο σας παρακαλω να μου κανετε μια χαρη?
- Οτιδηποτε, τι θελετε?
- Να σας ψεκασω τα χερια με λιγο λαδι, ωστε να μην μενουν δαχτυλιες στα οπλα.
Δεν χρειαστηκε να μας το ξαναπει! Ολοι μας, (τωρα ειχαν ερθει και οι υπολοιποι της παρεας απο την πεδιαδα), σαν ζητιανοι απλωσαμε τα χερια μας μπροστα μας και ο Ρον μας εβαλε λιγο WD40 στις παλαμες. Περασαμε καπου μια ωρα μεσα στο οπλοστασιο, και καθε λιγο ο Ρον εβγαζε και απο ενα ακομα ‘θησαυρο’ μεσα απο θηκες, και για καθε οπλο ειχε μια συναρπαστικη ιστορια να μας πει...
Η ωρα ειχε περασει ομως, και η νυχτα ειχε πλεον πεσει για τα καλα. Ο Κρις μας εκανε νοημα οτι ηρθε η ωρα να φυγουμε και, με ευγνωμοσυνη για τον φιλοξενο οικοδεσποτη μας, τον χαιρετησαμε και υποσχεθηκαμε να ξαναπαμε του χρονου. Μαζεψαμε τα οπλα μας και τα δισακια που τα ειχαμε παρατημενα σε ενα δεντρο στην εισοδο της αυλης, και μπηκαμε ολοι στο LandRover για το συντομο ταξιδι της επιστροφης.
Στο δρομο οι κουβεντες μας λιγοστες, καθως, παρ’ολη την διεγερση του κυνηγιου, ειμασταν και κουρασμενοι, ψημενοι μες τον ηλιο ολη μερα και με λιγο υπνο. Ο Κρις μας ειπε οτι σημερα ηταν η τελευταια μερα με τους επαγγελματιες, θα φευγαν αυριο πρωι-πρωι, και οτι τις επομενες 2 μερες που απομενουν μεχρι να φυγουμε, θα τις περασουμε στη φαρμα κυνηγωντας για διασκεδαση.
Φτασαμε στο σπιτι μετα απο 40 λεπτα, και κατευθειαν ολοι μας πηγαμε για να πλυθουμε και να αλλαξουμε για το γευμα. Το Jack Daniels που ειχα στα χερια μου μια ωρα αργοτερα, καθισμενος μπροστα στη φωτια στην βεραντα του σπιτιου, καθαρος και αναζωογοννημενος απο το μπανιο ηταν βαλσαμο, ισως το πιο απολαυστικο ποτο που ειχα ποτε μου. Οι φιλοι μου και ο αδερφος μου ηρθαν και αυτοι μετα απο λιγο και αναπολησαμε την ημερα που περασαμε. Αποφασισαμε οτι το επομενο πρωι δεν θα βιαστουμε να ξυπνησουμε και συμφωνησαμε οτι μεχρι τωρα το ταξιδι ηταν τρομερη επιτυχια. Ουτε μια στιγμη δεν νοιωσαμε οτι κατι δεν παει καλα, παρ’ολες τις απογοητευσεις των βολων που δεν ευστοχησαν, των ζωων που δεν βρεθηκαν ή των θεσεων που δεν περασαν ζωα απο εκει. Ηδη με ανυπομονησια περιμεναμε να ακουσουμε τι θα μας προτεινει ο Κρις για την επομενη μερα. Οπως εξακριβωθηκε, η ανυπομονησια μας ηταν δικαιολογημενη, γιατι η περιπετεια που ειχε στο νου του ο Κρις αποδειχθηκε πιο συναρπαστικη απο οτι θα μπορουσαμε να εχουμε φανταστει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου