Χιονισε...Στου Ριτσαρντ (μερος 3ο)

Τελικά ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι βολικό όργανο. Το μεγαλύτερό του πλεονέκτημα η επιλεκτική μνήμη. Καθόμουν στο άβολο σκαμνί σκευρωμένος και παγωμένος και απορούσα πως μου ξέφυγαν τέτοιες ‘λεπτομέρειες’. Και να πεις ότι πέρασε πολύς καιρός! Χθες ήμουνα εδώ! Θυμόμουνα τη φύση, το τοπίο, τα θηράματα, το Sirocco. Τίποτα για παγωμένα πόδια και άβολη στάση. Θα πρέπει να πω στον αδελφό μου να αγοράσει άλλο σκαμνί ή να γυμνάσω τα οπίσθιά μου. Με τη συχνότητα που έρχομαι στην Αγγλία μάλλον θα παραπονιέμαι κάθε φορά. Ευτυχώς που υπάρχει η επιλεκτική μνήμη.

Καθόμουν στο ίδιο σημείο πίσω από το θάμνο. Παρατηρούσα τις κουνελότρυπες και τα δέντρα με την ελπίδα να έρθει κάτι. Τα πόδια μου ήταν αναίσθητα μέσα στις Lakeland. Οι μονές κάλτσες σίγουρα δε βοηθούσαν. Είχε περάσει καμμιά ώρα και βρισκόμουν στο δεύτερο πακέτο Minstrels όταν άρχισε να ψιλοχιονίζει. Ήμουν αποφασισμένος να παραμείνω στη θέση μου ακόμα και αν με έθαβε το χιόνι. Έβαλα μερικές σφαίρες στο στόμα. Έφτυσα τα χνούδια που είχαν κολήσει πάνω τους στην τσέπη και άφησα το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στο χώρο. Παρατηρούσα μία τα δέντρα και μία τα λαγούμια μπροστά μου όταν το μάτι μου έπιασε μια κίνηση στα αριστερά. Από μία τρύπα που δε μου είχε γεμίσει το μάτι είχε βγει ένα κουνέλι! Είχε ήδη διασχίσει δύο-τρία μέτρα όταν το πήρα χαμπάρι. Προχωρούσε αμέριμνο κοιτώντας μακριά από μένα. Σηκώθηκα να βλέπω καλύτερα. Ήταν περίπου είκοσι μέτρα μακριά. Ή μήπως κοντά. Έφερα το όπλο στον ώμο και κοίταξα μέσα από τη διοπτρα. Η καφετιά φιγούρα γέμισε την εικόνα. Έβαλα το κέντρο στη βάση του κεφαλιού. Τα αυτιά του δε χωρούσαν στην εικόνα. Δεν είμαι ο καλύτερος σκοπευτής, αλλά έτσι είχα περιθώριο για ένα πόντο πάνω, ένα πόντο κάτω. Πόλύ περισσότερο από αρκετό. Έβγαλα την ασφάλεια και πήρα βαθειά ανάσα. Άρχισα να πιέζω τη σκανδάλη.

Σίγουρα δεν ήταν η πιό δύσκολη βολή που έχω κάνει. Αυτό όμως δεν μείωσε καθόλου την ικανοποίηση που πήρα όταν άκουσα τον κοφτό ήχο του μολυβιού πάνω στο κόκκαλο. Το κουνέλι έπεσε μπρούμητα σα να το είχε σπρώξει κάποιος από πίσω. Τα πίσω πόδια άργησαν λίγο να πάρουν το μήνυμα. Χαμογέλασα. Αυτό το κουνέλι δε θα μου το μαγαρίσει ο Όσκαρ! Έσπασα το όπλο να γεμίσω. Τα πόδια μου γέμισαν βελόνες. Με το κουνέλι είχα ξεχάσει πόσο κρύωναν. Έπιασα μια σφαίρα από το στόμα με παγωμένα δάχτυλα και την έβαλα στην κάνη. Σήκωσα το όπλο να ελέγξω αν χρειαζόταν δεύτερη το κουνέλι. Δεν είδα κίνηση μέσα από τη διοπτρα. Κατέβασα το όπλο και ετοιμάστηκα να καθίσω όταν είδα ένα άλλο κουνέλι να βγαίνει από την ίδια ασήμαντη τρύπα! Τόσες ώρες τίποτα και τώρα δεν σταματάνε! Όχι ότι με πείραζε.

Έμεινα ακίνητος μέχρι να αρχίσει να κινείται. Μόλις βγουν είναι σε εγρήγορση έτοιμα να χωθούν πάλι πίσω με την παραμικρή υποψία κινδύνου. Τουλάχιστον έτσι λέει ο αδελφός μου. Πολύ σύντομα το κουνέλι ξεκίνησε με μικρά πηδηματάκια μια πορεία παράλληλη σε εμένα. Σε κάθε πήδημα σταματούσε σα να έψαχνε το φίλο του. Έπρεπε κάτι να κάνω να τους φέρω πάλι κοντά. Το έφερα μέσα στη διοπτρα. Έβλεπα ένα τέλειο προφίλ. Νηματόσταυρος στη βάση του αυτιού, βαθειά ανάσα, σταθεροποίηση, πρώτο στάδιο, μικροδιόρθωση, δεύτερο στάδιο. Η βολή εκτελέστηκε τέλεια. Τα πίσω πόδια του άργησαν λίγο να συμορφωθούν. Ίσως να ήταν παγωμένα σαν τα δικά μου. Σίγουρα θα γινόταν σε λίγη ώρα.

Γέμισα γρήγορα. Με αυτά τα αγγλικά κουνέλια καλύτερα να είσαι πάντα έτοιμος. Σάρωσα την περιοχή με το βλέμμα μου. Καμμία κίνηση. Δε χρειαζόταν χαριστική. Κάθισα να χαλαρώσω και έχωσα το χέρι στην τσέπη. Ψάρεψα ένα Minstrel και το έφερα στο στόμα μην μπορώντας ακόμα να πιστέψω τι είχε μόλις συμβεί. Δυό κουνέλια με δύο βολές σε πέντε λεπτά! Δάγκωσα το σοκολατάκι περιμένοντας τη γλυκιά γεύση να ολοκληρώσει την ευτυχία. Η δαγκωματιά έμεινε στη μέση. Κάτι σκληρό εμπόδισε τα δόντια μου να ενωθούν. Άτιμη accupell! Παραλίγο να σπάσω το δόντι! Έσκυψα μπροστά, έφτυσα μία μάζα από σοκολάτα και μολύβι και έβρισα. Τώρα κατάλαβα γιατί είναι επικίνδυνο να βάζεις τα σφαιράκια στο στόμα! Ξανακάθισα με μια σουβλιά στον τραπεζίτη. Το χαλάρωμα είχε πάει περίπατο. Είπα να πνίξω τον πόνο μου στη σοκολάτα, έβγαλα μια χούφτα Minstrels και άρχισα να μασουλάω. Άφησα το βλέμμα μου να περιπλανιέται. Πέρασε έτσι αρκετή ώρα χωρίς να συμβεί τίποτα και άρχισα να βαριέμαι. Το χιόνι είχε σταματήσει, αλλά ξεκίνησε ένα αεράκι.

Πρώτα την άκουσα και μετά την είδα. Πέρασε πάνω από το κεφάλι μου και προσγειώθηκε στο ξερό δέντρο μπροστά μου πίσω από τον κισσό. Το σφύριγμα από τα φτερά και η γαλάζια φιγούρα μόνο ένα πράγμα σημαίνει: Φάσσα. Περίμενα λίγη ώρα πριν σηκώσω το κεφάλι να την αναζητήσω. Μόλις προσγειώνονται είναι πολύ ευαίσθητες. Τουλάχιστον έτσι λέει ο αδελφός μου. Το καπέλο και η πλερέζα κρύβουν το άσπρο δέρμα από τα ερευνητικά της μάτια. Άρχισα να σηκώνω το κεφάλι σιγά-σιγά και να ψάχνω τον πυκνό κισσό. Έφτασα στον ουρανό χωρίς να την εντοπίσω. Άρχισα να κατεβαίνω χωρίς αποτέλεσμα. Μία λυση μου έμενε. Να ψάξω με τη διοπτρα. Σήκωσα το όπλο αργά και έφερα τη διοπτρα στο μάτι. Ξανάρχισα να ανεβαίνω αργά. Μέσα από τα φυλλώματα είδα ένα χρωματιστό σημάδι. «Να’το το πουλάκι μου!» είπα σαν άλλος Γκουζγκούνης, αλλά κυριολεκτούσα.

Η απόσταση δεν ήταν μεγάλη. Έπρεπε όμως να σηκωθώ και να γείρω αριστερά για να έχω βολή. Σηκώθηκα, έγειρα, σημάδεψα. Τότε θυμήθηκα τον αδελφό μου: «Προσοχή στο canting!». Με είχε στοιχιώσει! Ίσιωσα το όπλο. Έβλεπα μόνο ένα μικρό τμήμα από το στήθος. Περίπου 1Χ2 εκατοστά. Αρκετό. Νηματόσταυρος στο στόχο, βαθειά ανάσα, σταθεροποίηση, πρώτο στάδιο, μικροδιόρθωση, δεύτερο στάδιο. Τρία στα τρία! Όχι άσχημα για ένα παγωμένο έλληνα στη μέση της αγγλικής υπαίθρου. Το πουλί έπεσε βαριά στο μουσκεμένο χώμα. Έμεινε ακίνητο. Ακίνητος έμεινα και εγώ εκείνο το θαυμάσιο μεσημέρι που χιόνισε ...στου Ρίτσαρντ!

Σωριάστηκα στο σκαμνί ανίκανος ακόμα να πιστέψω τί είχε συμβεί. Παραμύθια της Χαλιμάς με σάρκα και οστά, γούνα και πούπουλα! Πώς να τα πω αυτά στην Ελλάδα; Θα με πάρουν με τις ντομάτες! Ακόμα και οι κυνηγοί και οι ψαράδες! Ακόμα και εγώ, αν δεν ήμουν εδώ! Έκλεισα τα μάτια να απολαύσω τη στιγμή. Έβγαλα την πλερέζα και έριξα το κεφάλι πίσω παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Να το ρουφήξω βαθιά μέσα μου όλο αυτό. Δε συμβαίνει κάθε μέρα, δυστυχώς. Ίσως και ευτυχώς, γιατί αποκτά άλλη διάσταση, άλλη σημασία. Είμαι πολύ τυχερός που ξεπαγιάζω πάνω στο άβολο σκαμνί. Είχε έρθει όμως η ώρα να το εγκαταλείψω. Αποφάσισα ότι είχα αρκετά για σήμερα. Σηκώθηκα γελώντας, με τον αέρα να χαϊδεύει το γυμνό πρόσωπο μου και πήγα να μαζέψω τα σκόρπια θηράματα. Σήκωσα τα δύο κουνέλια από τα πίσω πόδια και τα χάιδεψα για να στρώσω τη γούνα. Ή για να τα ευχαριστήσω. Δεν ξέρω γιατί. Βγήκε από μέσα μου. Σειρά είχε η φάσσα. Ένα μικρό κόκκινο σημάδι λέρωνε το τέλειο φτέρωμα εκεί που είχα σημαδέψει. Το σκούπισα.  Γύρισα στο θάμνο να μαζέψω το σκαμνί και να πάρω το Sirocco. Ξεκίνησα για πίσω.

Έψαχνα να βρω τον αδελφό μου περπατώντας περίεργα. Τα αγγεία σα να είχαν εγκαταλείψει τα κάτω άκρα μου. Ήμουν στα πρόθυρα κρυοπαγήματος. «Παιδιά της Ελλάδος παιδιάαα...», τραγουδούσε η Βέμπω στο μυαλό μου. Θα πρέπει να με βάρεσε το κρύο. Αν το κεφάλι μου ήταν πιο κοντά στα πόδια μου θα ήμουν σίγουρος. Περπατούσα δίπλα στις φτέρες όπου το μονοπάτι ήταν πιό εύκολο και οι πιθανότητες να ανακαλύψω τον κρυμένο αδελφό μου μεγαλύτερες. Το περπάτημα φαίνεται να βοήθησε τα παγωμένα πόδια μου. Βοήθησε τρόπος του λέγειν. Απλά γέμισαν βελόνες. Αλλά ό,τι έχει αίσθηση δεν είναι νεκρό. Κάτι είναι και αυτό. Τον αδελφό μου τον είδα στην κλασική του φυλάχτρα κοντά στην αποθήκη. Κοιτούσε προς το μεγάλο λαγούμι και έπινε καφέ. Ήταν χαλαρός. Πλησίασα με το βλέμα στα βάτα. Λες;

- Τί έγινε μεγάλε κυνηγέ; Δεν άκουσα τίποτα. Τσάμπα το κρύο;
- Καλά θα κάνεις να έχεις σε μεγαλύτερη εκτίμιση το μικρό σου αδελφό! Δυό κουνέλια και δυό φάσσες. Με τέσσερις βολές!
- Ώπα! Καλά δεν είχε χορό σήμερα; Για φέρε να δω.
- Ορίστε. Τί χοροί και αηδίες; Σήμερα μίλησε η εμπειρία!
- Πρόσεχε μη σκίσεις κανένα καλτσόν έμπειρε, αν και περισσότερο κινδυνεύει να το βρέξεις. Δεν πάμε να πάρουμε και τη φάσσα στο βάλτο να την κάνουμε; Δε βλέπω κίνηση σήμερα εδώ, μάλλον  λόγω κρύου ή χθεσινής ανασκαφής.
- Α! Δε χτυπήσαμε τίποτα σήμερα; Της κοντής τσουτσούς της φταίει... το κρύο. Πάμε γιατί δεν μπορώ τις δικαιολογίες.
Σηκώθηκε από την καρέκλα μουρμουρίζοντας ένα ‘καλά’ και άφησε το θερμός κάτω. Τεντώθηκε και...
- Μην κουνιέσαι! Κουνέλι.
- Πού; Ψιθύρισα.
- Εκεί, στο χωράφι.
Κοίταξα ‘εκεί’ και δεν είδα τίποτα. Ξανακοίταξα και κάπου στη μέση εξήντα μέτρα μακριά σα να είδα κάτι αυτιά.
- Εκεί κάτω;
- Ναι. Εκεί.
- Έχουμε τίποτα καρότα μαζί μας;
- Άσε τις αηδίες και κάτσε ακίνητος.
Σήκωσε το 97Κ Venom Lazaglide και σημάδεψε. Μάλλον τον χτύπησε και αυτόν το κρύο. Κακόμοιρο παιδί! Πήρε ανάσα, σταθεροποιήθηκε. Να δεις που θα ρίξει! Τι κάνει ο άνθρωπος όταν είναι απελπισμένος! Ελπίζω να μην πάρει κατάκαρδα την αποτυχία. Κοίταξα στη μέση του χωραφιού. Κοίταξα τα αυτιά. Ο πυροβολισμός με τρόμαξε αν και τον περίμενα. Ενστικτωδώς έκλεισα τα μάτια μου και όταν τα άνοιξα τα αυτιά είχαν εξαφανιστεί. Κοίταξα τον αδελφό μου που γελούσε. Έχει γούστο...
 

- Το πήρα!
- Σερνικό ήταν;
- Το πήρα σου λέω! Κάτσε να πάω να δω.

Όπλισε και πέρασε μέσα από τις φτέρες. Προχώρισε προσεκτικά μέσα στο χωράφι, σταμάτησε στα μισά, σήκωσε το όπλο και πυροβόλησε. Κάλυψε την υπόλοιπη απόσταση θαρρετά, έσκυψε και σήκωσε το κουνέλι από τα πίσω πόδια. Τελικά δεν ήταν και τόσο κοντή... Το αγγλικό φαρμάκι (venom) είχε φτάσει μέχρι εκεί. Έπρεπε να σκεφτώ κάτι γρήγορα γιατί ερχότανε χαμογελαστός.

- Σε παραδέχομαι! Από όραση σκίζεις. Αλλά, δεν είπαμε ότι δε μαζεύουμε τα ψόφια από μυξομάτωση;
- Ποιά μυξομάτωση! Από μόλυβδίαση πήγε! Στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Και οι δύο στο κεφάλι! Και η δεύτερη δε χρειαζότανε. Τσάμπα την έριξα.
Ήτανε πολύ χαρούμενος. Η πρώτη βολή ήταν πράγματι εντυπωσιακή.
- Το χαλασμένο το ρολόι δυό φορές τη μέρα λέει τη σωστή την ώρα.
- Ζηλεύουμε; Ζηλεύουμε;
Έπρεπε να πω ψέμματα.
- Εγώ φταίω που σε άφησα. Έπρεπε να σηκώσω το Sirocco να σου δείξω. Άσε το κουνέλι να πάμε να ψάξουμε για τη φάσσα. Στα πουλιά φαίνεται η τέχνη του κυνηγού. Πάρε το όπλο μην έχουμε τίποτα συναντήσεις.

Δε χρειαζόταν να του το πω. Το όπλο δεν το αφήναμε ποτέ από τα χέρια μας στο κυνήγι. Ξεκίνησα και με ακολούθησε χαμογελώντας από ευχαρίστηση.

- Ελπίζω να ξέρεις που πάμε.
- Πόσες φορές πρέπει να σου το πω; Εγώ είμαι βελτιωμένο μοντέλο. Εσύ ήσουνα η δοκιμή. Έχω ενσωματωμένο GPS. Θα σε πάω τζαστ!
Μετα από κανένα δεκάλεπτο κύκλους κατάλαβα ότι δεν ήξερα το δάσος σαν την τσέπη μου.

- Βλέπεις τίποτα κάλτσες να κρέμονται από κανένα κλαδί;
- Χάθηκες;
- Όχι βέβαια! Απλά δοκιμάζω τις αισθήσεις σου. Όραση και όσφρηση.
- Κατάλαβα. Θα μας πάρει το βράδυ. Καλά ούτε ένα σημάδι δεν μπορείς να βάλεις;
- Έβαλα, αλλά το κολόπουλο μάλλον πέταξε.
- Δεν παίζεσαι! Θα τη χάσουμε τη φάσσα. Πάμε πίσω από εκεί που ερχόσουνα μήπως και θυμηθείς το μέρος.

Ήμασταν έτοιμοι για αναστροφή όταν αναγνώρισα τον πεσμένο κορμό που κάθισα να βγάλω τις γαλότσες.

- Τάξε μου!
- Τί έγινε;
- Εκεί έκατσα να βγάλω την μπότα. Έλα!

Έκανα ένα μικρό κύκλο για να μην ξαναβουτήξω στο βάλτο και σταμάτησα μπροστά στον κορμό.

- Τις γαλότσες τις έβγαλα εδώ, τις κάλτσες τις κρέμασα εκεί και η φάσσα έχει πέσει εκεί.
Είπα δείχνοντας σα τον Κολοκοτρώνη.
- Η φάσσα είναι από την άλλη μεριά του βάλτου! Πρέπει να ξανακάνουμε το γύρο!

Γύρισε και με κοίταξε αγριεμένος. Εγώ χαμογέλασα επιτηδευμένα και έπαιξα τα βλέφαρά μου σαν τη Βουγιουκλάκη.
- Κάτσε εσύ εδώ, μάζεψε τις βρωμόκαλτσες και περίμενε να πάω από την άλλη να μου δώσεις οδηγίες. Άμα σε πάρω μαζί θα σε μαζεύω από τις λάσπες. Το καλό που σου θέλω είναι να τη βρω.

Αντί για απάντηση τρεμόπαιξα τις βλεφαρίδες. Ο αδελφός μου έφυγε και εγώ πήγα και ξεκρέμασα τις κάλτσες. Τις έβαλα σε μια πλαστική σακούλα και τις έχωσα στην τσέπη της φόρμας. Μετά κάθισα στον κορμό και το έριξα στο σημάδι μέχρι να με φωνάξει ο αδελφός μου. Όσο το χρησιμοποιούσα τόσο με κέρδιζε το όπλο. Μικρό, συμπαγές, όμορφο. Έμοιαζε με παιχνίδι, αλλά ήταν τρομερά αποτελεσματικό. Ήταν επιλογή του αδελφού μου. Μου τα έλεγε από το τηλέφωνο για gas-ram, για Theoben, dampa και άλλα, όμως τότε δεν είχαμε internet και η μόνη πηγή πληροφόρησης ήταν τα περιοδικά που ήταν στη Αγγλία. Το Diana 34 που χρησιμοποιούσα μέχρι τώρα μου φαινόταν καρυοφίλι. Ήταν ακριβό το παιχνίδι μου, αλλά άξιζε. Εξ’άλλου από αυτό ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδρέλια: από το κόστος των παιχνιδιών τους. Για να πω την αλήθεια δεν το αγόρασα εγώ, οπότε δε με ένοιαζε το κόστος! Συνέχισα να ρίχνω μέχρι που με φώναξε από την άλλη άκρη του βάλτου. Είχε φτάσει εκεί που του είχα δείξει.

- Σε αυτό το δέντρο;
Κοίταξα, έφερα τη νωπή ακόμα σκηνή στο μυαλό μου.
- Εκεί και λίγο πιο δεξιά. Κοντά στο θαμνάκι.

Τον παρακολουθούσα που έψαχνε. Ήθελα να τον δω να τη σηκώνει από κάτω. Δεν άργησε να σκύψει. Πήρε τη φάσσα από κάτω και τη σήκωσε ψηλά να τη δω. Πάλι καλά που ήταν εκεί που νόμιζα. Σήκωσα τη γροθιά με τον αντίχειρα να εξέχει. Είδε το σήμα μου και έκανε αναστροφή να γυρίσει. Σηκώθηκα και εγώ και πήγα να τον συναντήσω στο πάνω μέρος κοντά στις φτέρες όπου είχαμε αφήσει τα πράγματα. Είχε φτάσει όταν βγήκα.

- Ούτε μοιρογνωμόνιο να είχα! Σε πήγα ακριβώς.
- Αφού γυρίσαμε πρώτα όλο το δάσος!
- Υπερβολές! Μιά μικρή βόλτα στην αγγλική ύπαιθρο και το έκανες θέμα. Εδώ άλλοι έχουν γράψει βιβλία γι’αυτούς τους περιπάτους. Έπρεπε να μου είσαι ευγνώμων.
- Μόνο που εδώ ήρθαμε για κυνήγι, όχι να εμπεδώσουμε την αγγλική λογοτεχνία. Μάζεψε τα πράγματα να πηγαίνουμε γιατί έχω ξεπαγιάσει.
- Τώρα που ζεσταθήκαμε; Δεν καθόμαστε μέχρι να σκοτεινιάσει;
- Εγώ μαζεύω. Εσύ γύρνα με το Γιέτι το βράδυ.
- Καλά ούτε μια πλάκα να μην κάνουμε; Πάμε, αλλά θα κάνουμε νάνι. Δε θέλω τα χθεσινά!
- Πρώτα θα γδάρουμε τα κουνέλια και θα ξεπουπουλιάσουμε τις φάσσες. Μετά βλέπουμε.
-  Άσε, κατάλαβα. Πάει περίπατο ο Μορφέας.
- Ναι, στην αγγλική ύπαιθρο!
- Θα κάνεις τουλάχιστον καφέ;
- Καφέ θα πιούμε και μάλιστα διπλό.
Μαζέψαμε τα πράγματα και πήγαμε στο αυτοκίνητο. Με το χέρι καθάρισα το πλαϊνό τζάμι που είχε ήδη θολώσει. Παρακολούθησα την φιλόξενη αποθηκούλα να ξεμακραίνει καθώς ξεκίνησε ο αδελφός μου για το σπίτι τη μέρα που χιόνισε...στου Ρίτσαρντ!