Ετσι, 8.30 το πρωι ηταν εκει, και ξεκινησαμε για τον ποταμο Clutha, που ειναι στο Κεντρικο Οταγκο. Ενας απο τους μεγαλυτερους ποταμους του Νοτιου Νησιου της Ν. Ζηλανδιας, με διασημα σημεια ψαρεματος και μεγαλη ιστορια.
Λογω του οτι οι βροχες ειχαν γεμισει το ποταμι με νερο, ο Τρισταν ειχε επιλεξει την μεθοδο του spinning για το σημερινο ψαρεμα. Ευτυχως δηλαδη, γιατι αν πηγαιναμε για ψαρεμα με μυιγες, θα γελοιοποιουμουν τελειως!
Στο ταξιδι (μας πηρε καπου μιαμιση ωρα να φτασουμε) συζητουσαμε τις λεπτομερειες του ψαρεματος και συγκριναμε εμπειριες απο τα ψαρεματα που ειχαμε κανει ο καθενας. Η δικη μου εμπειρια στο ψαρεμα ειναι περιορισμενη στο ψαρεμα απο βαρκα στην θαλασσα, ειτε με δολωμα ειτε με συρτη. Ο Τρισταν απο την αλλη ειχε κανει τα παντα! Ψαρεμα σε θαλασσα, απο ακτη, βαρκα, με δολωμα, με συρτη, με μυιγα, ψαρεμα σε ποταμι με μυιγα και τεχνητα δολωματα, ψαροντουφεκο... Καταλαβα οτι εχω πολλα να μαθω και ας ημουν 14 χρονια μεγαλυτερος απο τον Τρισταν.
Περασαμε την μικρη κωμοπολη του Lawrence, με τα ορυχεια χρυσου και την πρωτη πολη της Ν. Ζηλανδιας που προσφερει δωρεαν συνδεση με το διαδικτυο σε ολους που μενουν ή περνουν απο εκει...Πολιτισμος....Τελος παντων! 20 λεπτα αργοτερα ο Τρισταν αφησε την ασφαλτο, στη γεφυρα του Βeaumont, και πηρε ενα χωματοδρομο που προχωρουσε παραλληλα με το ποταμι, στους προποδες λοφων. Ηταν η αρχη ενος διασημου μονοπατιου στο Κεντρικο Οταγκο, του Millenium Trail. Δεν το ηξερα τοτε, αλλα θα το γνωριζα ιδιαιτερα καλα στις επομενες ημερες....
Σταματησαμε σε μια γεφυρουλα που μας επετρεπε να δουμε τα νερα ενος μικρου ποταμου που ανοιγε στον Clutha. Τα νερα του σαν αραιο τσαϊ, με λυγαριες και ιτιες στις οχθες του.
Παρ'ολα αυτα ηταν διαυγη και μας επετρεψαν να δουμε μια πεστροφα να κανει κυκλους κατω απο μια ιτια και να 'ανεβαινει' που και που, για να φαει σκουληκακια και εντομα που επεφταν απο την ιτια.
'Την βλεπεις?' με ρωτησε ο Τρισταν.
'Ναι...πως την πιανουν ομως??' του απαντησα
'Δεν εχουμε καμια ελπιδα με αυτην. Σε παιρνουν χαμπαρι με την πρωτη μολις εμφανιστεις στην οχθη και εξαφανιζονται. Η μεθοδος εδω ειναι να τις πλησιασεις υπουλα και να πεταξεις το δολωμα σου μακρια απ'αυτες, φερνοντας το προκλητικα με το μηχανακι του καλαμιου, ωστε να τις προκαλεσεις να του επιτεθουν. Να δουμε πως θα τα καταφερουμε στο ποταμι, ειναι γεματο νερο και αρκετα ορμητικο σημερα, θα ειναι τα ψαρια σκορπια. Πρεπει να βρουμε ησυχες οχθες, οπου το νερο σχεδον λιμναζει. Εκει καθονται οι πεστροφες και εχουμε καποια πιθανοτητα για τσιμπιες.'
Eπιστρεψαμε στο αυτοκινητο και καναμε αλλα 2-3 χιλιομετρα πριν σταματησουμε ξανα.
'Απο εδω θα αρχισουμε το ψαρεμα. Εχει μια καλη οχθη εδω παρακατω και μπορουμε να την περπατησουμε χωρις να μπερδευτουμε.'
Ο Τρισταν ψαρευε την περιοχη εδω και παρα πολλα χρονια, απο παιδι και την ηξερε σαν την παλαμη του. Στην διαδρομη μου ελεγε ιστοριες οπου εμπαινε στις φαρμες στα κλεφτα για να παει σε σημεια του ποταμου που δεν μπορουσε να παει αλλος, και να προσπαθησει για το 'μαγικο', το 'μεγαλο' ψαρι...Ο ενθουσιασμος του ηταν μεταδοτικος, και ειχα αρχισει και εγω να ανυπομονω για το ψαρεμα!
Παρ'ολο που ημουν ντυμενος λες και θα πηγαινα κυνηγι, η αισθηση του καλαμιου με το πολυχρωμο
Rapala στην ακρη της πετονιας, με εκανε να νοιωθω ανυπομονησια να το 'βρεξω' και να νοιωσω το δυνατο τραβηγμα του ψαριου να λυγιζει το καλαμι, τα φρενα να 'τσιριζουν' καθως θα παλευε να ξεφυγει τις σαλαγγιες...
Για την ωρα, επρεπε να προσεχω που παταω, καθως ειμασταν ετοιμοι να πηδηξουμε ενα φραχτη με αγκαθωτο συρμα, για να περπατησουμε μεσα σε ενα χωραφακι, γεματο με κοπριες απο προβατα και αγκαθωτους θαμνους. Η πορεια δυσκολη, με στενα μονοπατια, θαμνους που διαπερνουσαν οτι ρουχο φορουσαμε με τα μακρια, μυτερα αγκαθια τους ή επιαναν τα καλαμια και τις πετονιες που κουβαλουσαμε στα χερια.
Φτασαμε στην οχθη και ο Τρισταν με αφησε σε μια αμμουδια, ενω αυτος προχωρησε λιγο παρακατω, για να ψαρεψει αλλα νερα.
Την ωρα που του πηρε να παει στο δικο του μερος, συναρμολογησα το δικο μου καλαμι, και εριξα μια ματια στον ποταμο. Επιβλητικος, με γαλαζια νερα, ερεε με ταχυτητα μπροστα μου. Βραχοι στη μεση της κοιτης του τον εκαναν να αφριζει και να κανει δινες, ενω οι οχθες ηταν σχετικα ηρεμες με λιγη κινηση.
'Ιδου η Ροδος...' ειπα μεσα μου, και ξεσκαλωσα το ψαρακι απο το μηχανισμο του καλαμιου, απελευθερωσα την πετονια και εριξα το ψαρακι στα νερα του ποταμου, αντιθετα με τη ροη του. Το αφησα να προχωρησει λιγο στο ρεμα και αρχισα να μαζευω την 20αρα πετονια με ρυθμικες περιστροφες της μανιβελας. Το εκανα αυτο καμια 10αρια φορες, ριχνοντας το ψαρακι στις σκιες (εκει μου ειχε πει ο Τρισταν οτι πανε και καθονται οι πεστροφες), αλλα δεν ειχα τυχη.
Eιπα να προχωρησω λιγο παρακατω, και ετσι, μαζεψα την πετονια και τα πραγματα μου, και περπατησα μερικα βηματα παραλληλα με τη ροη του ποταμου. Καμια 60αρια μετρα παρακατω, και ενω κοιτουσα το ποταμι να δω τυχον σημεια απο ψαρια, δυο πεστροφες τιναχτηκαν σχεδον κατω απο τα ποδια μου και, κολυμπωντας με ταχυτητα καθετα στη ροη του ποταμου, χαθηκαν 20 μετρα απο την οχθη!
Χωρις να χασω χρονο, παρατησα την τσαντα μου και εριξα το ψαρακι εκει που τις ειδα να χανονται. Με γρηγορες περιστροφες της μανιβελας στο μηχανακι, εκανα το ψαρακι να γυαλιζει, αλλα οι πρωτες δυο ριξιες δεν ειχαν κανενα αποτελεσμα... Στην τριτη ριξια ομως, η τυχη μου χαμογελασε! Λες και κολλησε σε βραχο το ψαρακι, το καλαμι λυγισε σχεδον στα δυο και το φρενο αρχισε να τσιριζει! Εδωσα δυο 'χτυπους' στο καλαμι να την αγκιστρωσω καλα και αρχισα να την μαζευω. Εσφιξα λιγο το φρενο και γυρνουσα τη μανιβελα σαν τρελος! Προσεχοντας το νερο για να δω που ειναι το ψαρι
ανεβοκατεβαζα το καλαμι στο ρυθμο του μαζεματος της πετονιας, φωναζοντας ταυτοχρονα στον Τρισταν οτι ειχα αγκιστρωσει το ψαρι. Αυτος, παρατησε το καλαμι του στην οχθη και ετρεξε με την αποχη προς το μερος μου, κοιταζοντας και καθοδηγωντας το μαζεμα της πετονιας.
Δεν περασε 1 λεπτο και η πεστροφα αρχισε να φαινεται, 4-5 μετρα απο την οχθη, να ακολουθει την πετονια, κουρασμενη απο την προσπαθεια να ξεφυγει. Την επομενη στιγμη, ηταν μεσα στο διχτυ της αποχης και, ο Τρισταν και εγω, γελωντας την θαυμαζαμε!
' Η τυχη του πρωταρη ξαναδουλεψε μου φαινεται!', ειπα στον Τρισταν και του διηγηθηκα το ιστορικο της ριξιας που την επιασε.
' Ετσι δουλευει το πραγμα, αυτο το ψαρεμα ειναι σαν κυνηγι. Ριχνεις το δολωμα στα ψαρια που εχεις δει! Θες να την κρατησεις, ή θα την ριξουμε παλι μεσα?'
Ηξερα οτι θα πηγαινα για τραπεζι στο σπιτι του φιλου μου του Ντεϊβιντ και οτι και σε αυτον και στη γυναικα μου αρεσει το ψαρι.
'Αν επιτρεπεται να παρουμε τα ψαρια απο το ποταμι, θα ηθελα να την κρατησω...Γινεται?'
' Βεβαια!' μου απαντησε και την κοπανησε στο κεφαλι με ενα γκλοπακι που ειχε στην τσεπη του γιαυτη τη δουλεια.
Ηταν μια ομορφη καφετια πεστροφα, αρσενικη, γυρω στα 2.5 κιλα. Το μεγαλυτερο ψαρι που εχω πιασει μεχρι σημερα, και το πρωτο μου ψαρι σε γλυκο νερο. Οι χρωματισμοι της υπεροχοι, σχεδον ηταν κριμα να το παρουμε το ψαρι απο το νερο.
Μετα τις φωτογραφιες, το καθαρισα, και συνεχισαμε να ψαρευουμε. Πηγαμε σε διαφορετικα σημεια πανω και κατω την οχθη, αλλα φαινεται, οτι το υψος της σταθμης του ποταμου ειχε σκορπισει τα ψαρια, και μετα απο αλλες 2 ωρες προσπαθεια, ειπαμε να σταματησουμε και να παμε για φαγητο.
Πηγαμε σε ενα γραφικο χανι στην ακρη του δρομου, 4-5 χιλιομετρα απο το μερος που ψαρευαμε, και
καθησαμε αναμεσα σε αγροτες και ξυλοκοπους να απολαυσουμε μια κρυα μπυρα και ενα
χαμπουργκερ.
(στο βαθος φαινεται η γεφυρα που περναει ο ποταμος Clutha απο κατω).
'Ειναι υπο απειλη το ψαρεμα στη Ν. Ζηλανδια', μου ειπε ο Τρισταν. 'Πριν απο μερικα χρονια, ηρθε ενας Αμερικανος ψαρας με τα δικα του καλαμια να ψαρεψει. Δεν τα ειχε καθαρισει καλα ομως και εβαλε στο ποταμι ενα φυκι, που ειναι σαν μυξα πρασινη. Αυτο εχει κατακλυσει τους ποταμους τωρα και σε πολλους εχουμε ηδη ψαρια νεκρα. Καταναλωνει βλεπεις το οξυγονο αυτο το ατιμο και πανε τα ψαρια χαμενα...'
Η Ν. Ζηλανδια, καθως εξελιχθηκε οικολογικα τελειως ξεκομμενη απο τον υπολοιπο κοσμο εχει ενα δικο της οικοσυστημα το οποιο ειναι πολυ ευαισθητο σε εισαγωγες βιοποικιλοτητας που δεν ειναι μερος αυτης της οικολογιας.
'Και να'ταν μονο αυτο...' συνεχισε, 'η κυβερνηση ψεκαζει με δηλητηριο 1080 ανα εποχες, που καταληγει μες τους ποταμους και εχουμε περαιτερω μειωσεις των πληθυσμων. Βαλε και τα φραγματα που θελουν να χτισουν και καταλαβαινεις τι εχει να γινει. Δεν θα υπαρχει ποταμι για ποταμι ελευθερο σε λιγα χρονια...'
Καταλαβαινα οτι τον ενοχλουσε αυτη η κατασταση. Οι Νεοζηλανδοι ειναι ελευθεροι ανθρωποι, με υψηλα ανεπτυγμενο το ενστικτο της ανεξαρτησιας και των δικαιωματων τους να χαιρονται τη φυση. Και, παρ'ολο τον πλουτο που εχουν γυρω τους (απο αλιευτικης και θηραματικης πλευρας) δειχνουν τετοια αυτοσυγκρατηση που ειναι αξιοζηλευτη... Limit your bag, don't bag your limit (περιορισε την καρπωση, μην καρπωνεσε στο οριο...) ειναι τα συνθηματα στα κυνηγετικα περιοδικα τους και τα κυνηγετικα μαγαζια.
Αφου τελειωσαμε το φαγητο, ξαναπηγαμε στο ποταμι, αλλα αυτη τη φορα σε αλλο μερος, κοντα στη γεφυρα. Χωρισαμε στο στομα του μικροποταμου που ερχοταν να χυθει στον Clutha και πηγα σ'ενα μερος που φαινοταν ησυχο και αρχισα να ριχνω το ψαρακι. Για μενα ομως το ψαρεμα ειχε τελειωσει με το που γιαλωσα την πεστροφα. Ετσι, πεταγα το ψαρακι εδω και 'κει, ισα για να περναει η ωρα, ενω ταυτοχρονα χαζευα το τοπιο.
Ενα ζευγαρι παπιες του παραδεισου (paradise ducks) χαρακτηριστικες της Ν. Ζηλανδιας, ηρθαν και καθισαν σε μια νησιδα καπου 100 μετρα μακρια και τις φωτογραφησα.
Λιγο αργοτερα, ηρθε και ο Τρισταν, και αφου συμφωνησαμε οτι η τυχη μας τελειωσε, τα μαζεψαμε και ξεκινησαμε για το ταξιδι της επιστροφης. Μιαμιση ωρα αργοτερα με αφησε εξω απο την πανσιον.
'Δεν θα χαθουμε, μιας και θα κατσεις μερες ακομα. Κανονισε το με τη Μαριαν, και, την επομενη εβδομαδα παμε για ψαρεμα σολωμου στη θαλασσα. Μπορει να μην εχει πολλους σολωμους, αλλα σιγουρα κατι θα πιασουμε, μαλλον μπαρακουντα!'
'Μπαρακουντα!!?? φυγαμε οποτε μου πεις! το'χω καημο να πιασω ενα απο δαυτα, σολωμος δεν με νοιαζει και τοσο! Σ'ευχαριστω για την εμπειρια σημερα, περασα καταπληκτικη μερα! Τα ξαναλεμε!!'
Τον αποχαιρετησα και με το δισακι μου στο ενα χερι και την πεστροφα στο αλλο, ετρεξα τις σκαλες για να δειξω το ψαρι στη γυναικα μου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου