Το Ελαφι που Γαυγιζει...

Τρεις και εικοσι ελεγε το ξυπνητηρι...Ο οξυς του ηχος με εκανε να πεταχτω απο το κρεβατι, ψαχουλευοντας το κομοδινο για να το κλεισω γρηγορα πριν ξυπνησει την γυναικα μου. 'Να βρασω και τα κυνηγια και το κρυο και τα παντα...' σκεφτηκα μεσα μου, γυρνωντας πλευρα και νοιωθοντας την ζεστη του κρεβατιου, την αγαπημενη αισθηση της γυναικας μου διπλα μου. Αλλα, το οπλο στο χωλ, τα ρουχα που ειχα αφησει παρατεταγμενα, το δισακι μου και το κιβωτιο για τη μεταφορα του θηραματος, το κολατσιο στο ψυγειο, μα πανω απ'ολα η 'αρρωστια' του κυνηγιου, δεν μ'αφησε να αγνοησω το ακαρδο καλεσμα απο το ξυπνητηρι. Με αργες κινησεις, βγηκα απο το κρεβατι και, αφου ντυθηκα στο σκοταδι, κατεβηκα στην κουζινα. Εφτιαξα δυο φλασκια καφε, ελεγξα οτι εχω ολα τα απαραιτητα, τα φορτωσα στο αμαξι, χαϊδεψα τα κουταβια μου που κοιμοταν αγκαλια στο κρεββατι τους, και, πινοντας μια τελευταια γουλια καφε, εκλεισα το φως και ξεκινησα για την μιαμιση ωρα ταξιδι που θα με εφερνε στο δασος.

Η εξορμηση αυτη ειχε διοργανωθει απο τον καρδιακο μου φιλο, τον Γκαρεθ (επισης γνωστο και ως 'Μορφονιο'!). Παθιασμενος κυνηγος ελαφιων, με πολυ καλη φημη στην Μ. Βρεττανια για το ηθος και την αποτελεσματικοτητα του, ηταν η φυσικη επιλογη της Εταιριας που εχει το δασος οπου θα κυνηγουσαμε. Καθε χρονο γινονται εξορμησεις απο το Νοεμβριο μεχρι τον Μαρτιο για τον ελεγχο των ζαρκαδιων και των περιεργων ελαφιων muntjac (Muntiacus Reevesi). Tα ελαφια αυτα εισηχθησαν στην Αγγλια τον προηγουμενο αιωνα και, μετα απο αποδραση τους απο το παρκο οπου ζουσαν, εχουν εξαπλωθει με ραγδαιους ρυθμους στις περισσοτερες περιοχες της Αγγλιας αλλα και της Σκωτιας. Ενα μικρο ελαφι, 50εκ υψους και 90εκ μακρους, που φτανει μεχρι και τα 15 κιλα.



Δεν εχει συγκεκριμενες περιοδους αναπαραγωγης, και το θυληκο ειναι πιθανο να εχει μικρα ή να ειναι εγγυος ολο το χρονο. Ζει μες τα πυκνα, τρεφομενο με βατα, χορτα και μικρα δεντρα. Εαν μεινει ο πληθυσμος του ανεξελεγκτος ειναι ικανο να κανει εκτεταμενες ζημιες σε δεντρα, καθως μπορει και τρεφεται και απο τον φλοιο τους. Τα ελαφια αυτα επικοινωνουν το ενα με το αλλο με ενα χαρακτηριστικο ηχο που μοιαζει με γαυγισμα και ετσι πολλοι τα λενε 'τα ελαφια που γαυγιζουν'.

Το δασος που ειχαμε να κυνηγησουμε ειναι καπου 400 στρεμματα και αποτελει καταφυγιο πεταλουδων της περιοχης, συνεπως ειναι σημαντικης αξιας για την πανιδα και χλωριδα της Αγγλιας. Ετσι, για να διατηρηθει ο χαρακτηρας του, γινονται συνεχεια δασοπονικες δουλειες και, καθε Νοεμβρη με Μαρτη, ελεγχος του αριθμου των ελαφιων ωστε να μην 'ξεπατωσουν' τα δεντρα και θαμνους.

Ο αυτοκινητοδρομος στις 4 η ωρα το πρωι ηταν σχεδον αδειος. Αφου ξεπαγωσα το αυτοκινητο, εβαλα το GPS με τις συντεταγμενες του δασους και ξεκινησα να διανυσω τα 140 χιλιομετρα που χωριζαν το σπιτι μου απο το δασος. Θα συναντουσα τον Γκαρεθ και αλλους 3 κυνηγους στο παρκινγκ μιας εκκλησιας καπου ενα χιλιομετρο μακρια απο το δασος, απ'οπου θα ξεκινουσαμε για το κυνηγι. Μιας και το δασος ειναι ανοιχτο για το κοινο, το κυνηγι γινεται απο υπερυψωμενες θεσεις, καρεκλες που ειναι στο τελος μιας σκαλας. Οι κυνηγοι καθονται σε αυτες τις θεσεις, εποπτευοντας την περιοχη μπροστα τους, με την ελπιδα οτι καποιο ελαφι θα περασει.

Λες και ηταν στρατιωτικη επιχειρηση, φτασαμε ολοι στο παρκινγκ την ιδια ωρα. Βγηκαμε απο τα αυτοκινητα μες το σκοταδι, χαιρετηθηκαμε, και αρχισαμε να εξοπλιζομαστε για την πορεια προς το δασος. Στις 5.30 το πρωι, ηταν ακομα νυχτα, και ο σκοπος μας ηταν να ειμαστε στις θεσεις μας πριν την αυγη, καθως τοτε ειναι που τα ελαφια ακομα κινουνται και εχουμε τις μεγαλυτερες πιθανοτητες να τα πετυχουμε. Η θερμοκρασια ηταν 3 βαθμοι κελσιου, ο ουρανος συννεφιασμενος και ενα ελαφρο αερακι φυσαγε απο τα βορειοδυτικα...'Θα ξεπαγιασουμε παλι...' σκεφτηκα, καθως εβαζα στην τσεπη του μπουφαν μου το δευτερο ζευγαρι γαντια. Παρ'ολη την συνεπομενη ταλαιπωρια, ημουν ιδιαιτερα αισιοδοξος για το σημερινο κυνηγι. Ειχα παρει μαζι μου το αγαπημενο μου Sako75 Hunter σε 6.5x55SE διαμμετρημα, που, σαν ναζιαρα γυναικα με εχει ταλαιπωρησει εδω και ενα χρονο.



Του αλλαξα καννη, εξελιξα καινουρια φορτια, περασα μερες στο σκοπευτηριο μαθαινοντας και μελετωντας την συμπεριφορα του και τωρα ηθελα να μου δοθει η ευκαιρια να το δοκιμασω σε 'κυνηγετικες συνθηκες'. Αλλα, και η ευκαιρια να κυνηγησω Muntjac, ηταν αλλος ενας λογος που ειχα ενθουσιαστει. Οχι οτι αμα επαιρνα κανενα ζαρκαδι θα με πειραζε, αλλα ο καθε κυνηγος θελει να βαλει αλλο ενα ειδος θηραματος στο βιβλιο του....

Διασχισαμε τα λασπωμενα χωραφια και τα λειβαδια, σιωπηλοι, επικοινωνοντας ο ενας με τον αλλο ψιθυριστα, περιοριζοντας το θορυβο κατα την προσεγγιση μας στο δασος. 300 μετρα πριν την εισοδο, ο Γκαρεθ μας μαζεψε γυρω του και εξηγησε τις θεσεις που θα παρει ο καθενας. Οταν φτασαμε στην εισοδο, πηρε ο καθενας μας ενα μονοπατι και, με τους φακους στο κεφαλι, ψαχναμε να βρουμε τα δεντρα με τις θεσεις επανω τους. Η δικη μου ηταν καπου 250 μετρα απο την εισοδο, δεμενη πανω σε μια μελια, επιβλεποντας μια περιοχη καπου 40 στρεμματα μπροστα μου και ενα μικρο δασακι πισω μου. Εβγαλα το σακιδιο, γεμισα το οπλο και, με προσοχη και ησυχια, ανεβηκα μες το σκοταδι στην καρεκλα. Κοιταξα γυρω μου, προσπαθωντας να διαπερασω το σκοταδι, να καταλαβω την περιοχη. Δεν φαινοταν τιποτα παρα οι κορφες των δεντρων καπου 100 μετρα μακρια που ξεχωριζαν απο τον ουρανο που ειχε αρχισει να αχνοφεγγει. Εβαλα τα κυαλια στα ματια, αλλα και παλι, παρ'ολη την ικανοτητα τους να μαζευουν το φως, δεν εβλεπα τιποτα.

Παραιτηθηκα απο τις ματαιες προσπαθειες, και χαλαρωσα στην καρεκλα, προσπαθωντας να ζεσταθω και να βρω την καλυτερη θεση για το οπλο, περιμενοντας την αυγη. Οι καργιες και οι κουρουνες ειχαν ηδη ξυπνησει και ενας χαλασμος απο τα κακοφωνα καλεσματα τους ακουγοταν απο μια συσταδα ψηλων κωνοφορων καπου 400 μετρα μακρια. Λες και ειχαν ολες συνενοηθει, σηκωθηκαν απο την κουρνια τους και, κραζοντας αδιακοπα, περασαν πανω απο τη θεση που ημουν εγω, ξεσηκωνοντας τον τοπο, πετωντας προς τα ανατολικα, στην αναζητηση του φαγητου τους. Σαν να ειχε κλεισει ενα διακοπτη καποιος και επεσε το δασος στην σιωπη παλι. Μια γκριζα ανταυγεια ειχε αρχισει να φαινεται στον ουρανο, αχνοφωτιζοντας το δασος, γεμιζοντας το περιεργα σχηματα και την ψευδαισθηση κινησης. Εβαλα ξανα τα κυαλια στα ματια, αλλα μολις μπορουσα να διακρινω μερικα κλαδια λιγα μετρα μπροστα μου...

Απο τα δεξια μου ακουστηκε ενας παραξενος ηχος. Σαν βηχας, σαν γαυγισμα...5-6 φορες, και μετα τιποτα. 'Να'το πρωτο...' σκεφτηκα. Μαλλον ενα αρσενικο muntjac που δηλωνε την 'περιοχη' του, προσκαλωντας τα θυληκα και προειδοποιωντας τα αρσενικα. Απο τα αριστερα, απομακρα, ακουστηκε ενας παρομοιος ηχος...Τουλαχιστον ειμασταν σιγουροι οτι υπηρχαν ελαφια στο δασος! Η ωρα περνουσε αργα, λες και δεν θα ξημερωνε ποτε. Αλλα, 10-15 λεπτα αργοτερα, το φως ειχε αυξηθει, και μπορουσα τωρα με γυμνο ματι να διακρινω μερικα δεντρα 60-70 μετρα μακρια. Ημουν στο οριο ενος δασυλλιου, και η περιοχη που επεβλεπα ηταν ενα μικρο λιβαδι, καπου 10-15 στρεμματα, μπροστα μου, ενω στα αριστερα μου ηταν μια περιοχη οπου οι δασοπονοι ειχαν καθαρισει ενα σωρο θαμνους και μικρα δεντρα, ντανιαζοντας τα ετοιμα για καψιμο. 'Καλο ειναι το μερος...' σκεφτηκα και εβαλα τα κυαλια στα ματια μου, κοιτωντας γυρω γυρω. Το φως επετρεπε, μες απ'τα κυαλια, να διακρινω σχηματα μεχρι 200 μετρα μακρια, και προσπαθουσα να καταλαβω αν κατι ηταν κουτσουρο ή ελαφι...

Οπως κοιταγα, ειδα ενα περιεργο κλαδι, σ'ενα ανοιγμα απο μια συσταδα φουντουκιες και σημυδες καπου 100 μετρα μακρια. Μερικοι θαμνοι μπροστα απο αυτο το ανοιγμα δεν αφηναν καθαρη εικονα, και ετσι, επεμενα στην παρατηρηση μου. Τα ματια μου εστιασμενα σ'εκεινο το σημειο, με το αχνο φως της αυγης να κανει τα πραγματα ακομα πιο δυσκολα, προσπαθουσαν να διακρινουν ενα σχημα...Ξαφνικα, τα 'κλαδια' κινηθηκαν, και στο ανοιγμα φανηκε ενα ζαρκαδι! Αυτο που νομιζα κλαδια ηταν τα μπροστινα του ποδια. Φαινοταν να βοσκαει τα φυλλα απο τις φουντουκιες, και να το απολαμβανει, καθως του επαιρνε πολυ ωρα να κινηθει απο το ενα σημειο στο αλλο.

Αυτο που απεμενε τωρα ηταν να διαπιστωσω αν ηταν αρσενικο ή θυληκο. Μετα την 31η Οκτωμβριου τα αρσενικα ζευγαρια δεν ειναι στη λιστα και ετσι δεν ηθελα να κανω κανενα λαθος. Τα φυλλα των θαμνων εκρυβαν το κεφαλι του και η αποσταση, μαζι με το λιγοστο φως, εκαναν την αναγνωριση του ζωου, που τωρα καθοταν στην ιδανικη θεση για βολη, με το σωμα του τοποθετημενο καθετα με εμενα, δυσκολη. Οσο και να προσπαθουσα δεν μπορουσα να καταλαβω αν ηταν αρσενικο ή θυληκο. Εβαλα το αποστασιομετρο και πηρα μια ενδειξη, διαπιστωνοντας οτι ηταν μακρυτερα απ'οτι περιμενα: 168 μετρα...Δυσκολη βολη ακομα και με ιδανικες συνθηκες, και ετσι προσπαθησα να καταβαλω τον ενθουσιασμο μου, καθως δεν ηθελα να καταληξω με ενα τραυματισμενο ζωο και, ακομα χειροτερα, ενα ζωο που δεν ημουν σιγουρος οτι ηταν νομιμο να τουφεκισω...Το ζαρκαδι παρεμεινε στο ιδιο σημειο για 5 λεπτα, σχεδον ακινητο, σαν να με ταλανιζε...Στο τελος, εκανε μια στροφη 90 μοιρων και εξαφανιστηκε νωχελικα πισω απο τους θαμνους....



'Γαμωτο...!' ειπα μεσα μου...Ειχα σχεδιασει την τουφεκια μες το μυαλο μου, ειχα την εικονα του στη διοπτρα και το εβλεπα κιολας πεσμενο εκει που ηταν μετα την τουφεκια μου, αλλα...ειχε αλλα σχεδια. Τελος παντων, τουλαχιστον ειδα ενα, οποτε δεν παει χαμενη η μερα. Η ωρα περασε, τα χερια μου ηταν καταπαγωμενα και το αορατο ελαφι στα αριστερα μου συνεχιζε το γαυγισμα...Η αυγη ειχε ερθει τωρα και εβλεπα γυρω μου καλα. Ενας σκιουρος κατεβηκε απο ενα δεντρο στα δεξια μου και εψαχνε το εδαφος εδω και εκει, με γρηγορες κινησεις, τρεχοντας απο το ενα μερος στο αλλο. Τον χαζευα μεχρι που εξαφανιστηκε σε κατι ψηλα χορτα στη ριζα του δεντρου που ημουν, τα οποια καταλαμβαναν μια εκταση καπου μισο στρεμμα προς τα αριστερα. Ξαφνικα, ακουσα ενα θορυβο μες τα χορτα, τα ειδα να κινουνται βιαια, και 2 ελαφια muntjac να βγαινουν τρεχοντας απο τα χορτα και να εξαφανιζονται μες το δασυλλιο πισω μου! Τα ατιμα! πρεπει να ηταν εκει απο το βραδυ, και ο σκιουρος πρεπει να τα τρομαξε...

Οι ελπιδες μου αναζωογονηθηκαν! Εχοντας δει ηδη 3 ελαφια με το πρωτο φως σημαινει οτι η πυκνοτητα των ελαφιων στο δασος ειναι μεγαλη και ετσι η πιθανοτητα να δω καποιο που θα μου επιτρεψει την τουφεκια επισης καλη! Ανακαθησα στη καρεκλα και φυσηξα μες τα χερια μου, προσπαθωντας να τα ζεστανω, κοιτωντας ταυτοχρονα δεξια και αριστερα μπας και εντοπισω καμια κινηση. Εβγαλα το τηλεφωνο απο την τσεπη και ειδα την ωρα...7.45...Αλλη μιαμιση ωρα πριν τελειωσει το πρωινο κυνηγι. Η μερα ξημερωσε συννεφιασμενη, με σταγονες βροχης να πεφτουν αραια. Το δασος ηταν τελειως ησυχο με την εξαιρεση τα διαδοχικα γαυγισματα των δυο ελαφιων. Ειχα εστιασει την προσοχη μου σε ενα μερος του δασους στα δεξια μου για αρκετη ωρα, οταν αποφασισα να κοιταξω και προς τα αριστερα.

Εκει που ειχαν οι δασοπονοι ξεκαθαρισει το δασος, αναμεσα στα σπασμενα κλαδια, τα φυλλα και τους κορμους των δεντρων, ειδα ενα σχημα που δεν το θυμομουν να ηταν εκει νωριτερα. Εβαλα τα κυαλια, και ανακαθησα ξαφνιασμενος στην καρεκλα: ελαφι! Ενα μικροσωμο θυληκο muntjac εβοσκε, προσωπο με μενα, δινοντας μου ενα πολυ μικρο στοχο. Η αποσταση ηταν γυρω στα 120 μετρα και οι μερες που ειχα περασει στο σκοπευτηριο ξαφνικα εγιναν ανεκτιμητες...Ενα χαρακτηριστικο των muntjac ειναι οτι δεν καθονται στο ιδιο σημειο για πολυ ωρα, κινουνται απο εδω και απο εκει συνεχεια, κανοντας την βολη ιδιαιτερα απαιτητικη. Με την ανησυχια του οτι θα χασω την ευκαιρια, εφερα το οπλο στον ωμο, βρηκα το ελαφι στη διοπτρα (το οποιο ακομα ειχε το κεφαλι κατω και απολαμβανε αυτο που ειχε βρει) και οταν ο νηματοσταυρος σταθηκε στη μεση της μπαλας που ηταν το σωμα του, πιεσα την σκανδαλη. Το ελαφι παρεμεινε στην ιδια θεση για μερικα δευτερολεπτα, οταν σηκωσε το κεφαλι, κοιταξε μια αριστερα, μια δεξια και αρχισε να καλπαζει προς μια συσταδα θαμνων, οπου το εχασα.

Δεν πιστευα την βλακεια μου...Παρ'ολο που ημουν ικανοποιημενος οτι η βολη εγινε σωστα, δεν μπορουσα να καταλαβω τον λογο για την αστοχια μου...Aπογοητευμενος, καθισα στην καρεκλα και συνεχισα να κοιταω γυρω γυρω. Θυμηθηκα τα δυο ελαφια που εξαφανιστηκαν πισω μου νωριτερα το πρωι, και γυρισα το κεφαλι να δω αν κινειται τιποτα πισω μου. Και εκει το ειδα! Ενα μικρο αρσενικο περπατουσε αναμεσα στα δεντρα 70-80 μετρα μακρια, σταματωντας εδω και εκει να παρει ενα φυλαρακι. Για να κανω την τουφεκια επρεπε να σηκωθω απο την καρεκλα, να κανω μεταβολη πανω στα σκαλια και να ακουμπησω το οπλο στον κορμο του δεντρου που ηταν δεμενη η καρεκλα. Με ηρεμες κινησεις, ηρθα στην καταλληλη θεση, εβαλα τον σταυρο πισω απο το αριστερο του ποδι, και πυροβολησα.



Ταυτοχρονα με την εκπυρσοκροτηση σχεδον, ειδα το ελαφι να σωριαζεται στο χωμα και να μενει ακινητο! 'Ευτυχως!' σκεφτηκα μεσα μου 'θα'χουν ακουσει οι αλλοι τις τουφεκιες και θα αναρρωτιουνται τι εκανα. Τουλαχιστον εχω ενα ελαφι τωρα να τους δειξω!'. Η ωρα ειχε παει 9.10, οποτε μετα απο 10 λεπτα, κατεβηκα απο την καρεκλα, αφησα το οπλο στον κορμο του δεντρου και πηγα να παρω το ελαφι. Ανυπομονουσα να το δω απο κοντα, και θυμηθηκα οτι εχω παρει μαζι μου το μαχαιρι μου απο τον Αlan Wood, οποτε θα ειχα την ευκαιρια να το χρησιμοποιησω, κανοντας ακομα μια πρακτικη για τα διαγωνισματα που εχω να περασω για την τελικη αδεια κυνηγου ελαφιων. Το εφερα εκει που ειχα τα πραγματα μου και αφου το ξεκοιλιασα, το περιεργαστηκα για τυχον ασθενειες, και μαζεψα το αιμα σε ενα μπουκαλακι για να το εχω για εκπαιδευση των σκυλιων μου, το φορτωσα και αρχισα την πορεια προς την εισοδο του δασους οπου ηταν το ραντεβου με τους αλλους. Δεν ειχα κανει 5 βηματα οταν ακουσα μια τουφεκια απο το μερος που ηταν ο Γκαρεθ. Εφτασα στην πυλη μετα απο 2-3 λεπτα, οπου ο Νορμαν και ο Τζον περιμεναν ηδη.


- ποιος τουφεκαγε? τους ρωτησα

- Ο Γκαρεθ. Εχει ενα ελαφι που το ξεκοιλιαζει εδω παρακατω. Τι εκανες εσυ?

- Αστοχησα σε ενα και πηρα ενα αλλο. Ειδατε τιποτα εσεις?'

- Ειδα τρια ζαρκαδια, αλλα δεν μπορεσα να τα ξεχωρισω αν ηταν αρσενικα ή θυληκα και ετσι δεν εριξα, απαντησε ο Τζον. Ο Νορμαν δεν ειδε τιποτα...

Ενω καναμε αυτη την κουβεντα, ηρθε και ο αλλος Τζον.

-εσυ τουφεκισες δυο φορες? με ρωτησε γελαστος

- ναι...πηρα ενα

- ακουστηκε σαν να χτυπησες και το αλλο. Εισαι σιγουρος?

- Δεν αντεδρασε καθολου στην τουφεκια, μαλιστα, συνεχισε να βοσκαει, και εφυγε μετα απο 3-4 δευτερολεπτα απ'την ωρα που το τουφεκισα. Ειμαι σιγουρος οτι αστοχησα.

- μμμμ...Ειμαι σιγουρος οτι ακουσα τη σφαιρα να χτυπαει στο στοχο....Θα παω στο αμαξι να φερω το σκυλι, καλυτερα να ειμαστε σιγουροι.

Και με τα λογια αυτα, ξεκινησε για το παρκινγκ.

Ο Γκαρεθ εφτασε 2-3 λεπτα αργοτερα, με ενα θυληκο muntjac να κρεμεται απο τον ωμο του.

- Που ειναι το δικο σου? με ρωτησε

- Μες το σακο, του απαντησα. Ειδα 5 ελαφια σημερα το πρωι, εχει πραμα!

- Με το αλλο τι εγινε? εσυ δεν εριξες δυο τουφεκιες?

- Εγω ειμαι σιγουρος οτι αστοχησα στην πρωτη, αλλα ο Τζον ακουσε την σφαιρα να χτυπαει. Παει να φερει το σκυλι για να δουμε αν εχει ιχνη.

- Θα τον περιμενω να παμε μαζι, μου απαντησε.


Ο Τζον και ο Νορμαν ξεκινησαν για το παρκινγκ, ενω εγω και ο Γκαρεθ πηγαμε πισω εκει που εκανα την τουφεκια να δουμε αν υπαρχουν ιχνη απο τραυματισμο. Ψαξαμε απ'εδω, κοιταξαμε απο εκει, δεν βρηκαμε τιποτα...

- Αστοχησα σου λεω...Μαλλον θα βρηκε η σφαιρα κανενα κλαδακι που δεν το εβλεπα και πηγε κατα διαολου.


- Ασε να βαλουμε και το σκυλι, δεν ξερεις. Το τελευταιο που μας χρειαζεται ειναι να βρεθει κανενας 'οικολογος' με ενα τραυματισμενο ελαφι και να μας λενε μετα οτι αφηνουμε ελαφια τραυματισμενα.

Ο Τζον εφτασε μετα απο 10 λεπτα με την Χαϊντι, ενα Bavarian Mountain hound 6 ετων. Πηγαμε στο σημειο που εριξα στο ελαφι και αμεσως η Χαϊντι πηρε το ντορο, ακολουθωντας μια πορεια γυρω απο την ντανα με τα ξυλα και μεσα σε κατι θαμνους και απ'εκει προς το δασος. Αφου ακολουθησαμε τον ντορο για 600 μετρα, και παιρνοντας υποψη την αντιδραση απο το σκυλι, ικανοποιηθηκαμε οτι πραγματικα ειχα αστοχησει, και ξεκινησαμε για τα αυτοκινητα.

Φαγαμε το κολατσιο μας, ηπιαμε καφεδες και ανταλλαξαμε κυνηγετικες ιστοριες και περιστατικα, ενω ο Νορμαν μας εκανε διαλεξη για την εξελιξη των κερατων των ελαφιων και τις διαφορες μεταξυ ειδων καθως και τα σημεια ασθενειων που μπορει να μην τα καταλαβουμε απο την πρωτη. Καθως ειναι κτηνιατρος εδω και 45 χρονια, με πολλα χρονια ως κυνηγος στην Αφρικη, ειναι ενας θησαυρος πληροφοριων αλλα και ιστοριων, και ετσι ακουσαμε τις αφηγησεις του με ενδιαφερον και κεφι, πειραζοντας τον και βομβαρδιζοντας τον με ερωτησεις.

Η ωρα περασε ευχαριστα και, κατα τις 2.30 το μεσημερι ξαναξεκινησαμε για το δασος. Επαναλαβαμε την ιδια διαδικασια, αλλαζοντας τις θεσεις μας τωρα για να αλλαξει λιγο το σκηνικο, και καθησαμε μεχρι να σκοτεινιασει. Αυτη τη φορα δεν ειδα τιποτα, και ο μονος που καταφερε κατι ηταν ο Γκαρεθ που παλι πηρε αλλο ενα muntjac. Γυρισαμε στα αυτοκινητα μες το σκοταδι παλι, αλλαξαμε απο τα ρουχα μας και τα λασπωμενα παπουτσια και χαιρετηθηκαμε, φευγοντας ο καθενας για τον προορισμο μας, και ανανεωνοντας το ραντεβου για τις 28 Νοεμβριου! Αλλες δυο βδομαδες και θα ξαναπαω!!

YΓ: Αυτο που μου εκανε, για αλλη μια φορα, τρομερη εντυπωση ηταν η συνεση, το μερακι και η γνωση των φιλων μου συγκυνηγων. Οπως ειδατε απο την διηγηση τιποτα δεν αφεθηκε στην τυχη οσον αφορουσε την τουφεκια που αστοχησε, και οι κυνηγοι ηρθαν εξοπλισμενοι στο επακρο των δυνατοτητων τους για το κυνηγι της ημερας. Ειχαμε στη διαθεση μας 4 σκυλια (ενα του Τζον και 3 του Νορμαν), καθως και τα χρονια εμπειριας τους. Ο δε Νορμαν κρατησε το κεφαλι απο το ελαφι που βαρεσα εγω (καθως ηταν ενα νεαρο αρσενικο) γιατι ηθελε να μελετησει στο κτηνιατρειο του τα κερατα του, οσο μικρα και να ηταν αυτα, και να κανει σημειωσεις για την εξελιξη τους στην ηλικια αυτη...Ανθρωποι και κυνηγοι που εμπνεουν εμπιστοσυνη και ειναι τιμη μου να κυνηγαω μαζι τους...