Η καλυτερη αρχη...

Πρωτη του μηνος και πρωτη του Χρονου...'Παει και το 2011', σκεφτηκα, 'αντε να δουμε τι θα μας φερει το 2012', καθως πηγαινα στην πορτα της κουζινας για να φωναξω τα σκυλια να ερθουν μεσα απο την αυλη, για να πεσω για υπνο. Κοιταξα εξω καθως τα περιμενα, και βουλιαξε η καρδια μου: ο αερας βουιζε σαν ενα σμηνος σφηκες, τα δεντρα, σαν τεραστιοι καλικαντζαροι, σειονταν δεξια και αριστερα και μια ψιλη παγωμενη βροχη εδερνε τον τοπο. Τα σκυλια μαζευτηκαν γρηγορα για να ξεφυγουν την καταιγιδα, και αφου τα στεγνωσα, ανεβηκα στο δωματιο.

Εδω και μερικες μερες η Μ. Βρεταννια ηταν στα χερια μιας καταιγιδας που δεν ελεγε να περασει. Ανεμοι 100χλμ/ωρα, βροχη και συννεφια εδερναν τον τοπο ασταματητα. Καταστροφες στην Σκωτια, αεροδρομια κλειστα στην Β. Ιρλανδια, αναποδογυρισμενα φορτηγα στους δρομους...Βιβλικα πραγματα...Και μεσα σε αυτο το χαμο ειχαμε να παμε για κυνηγι την επομενη μερα.

Με την καρδια 'περιβολι' εβγαλα τα ρουχα που θα φορουσα την επομενη, το τουφεκι απο τον οπλοβαστο, κυαλια, πυρομαχικα, το δισακι μου και ολα τα αλλα συμπραγκαλα που θα επαιρνα μαζι μου, για να ειναι ετοιμα για το πρωι, και επεσα για υπνο.

Το ραντεβου ηταν προκαθορισμενο απο τον Οκτωμβρη. Ξεραμε τις ημερομηνιες που ηταν το δασος κλειστο στο κοινο, για λογους ασφαλειας μιας και η ομαδα κυνηγων θα ηταν διεσπαρμενη σε καιρια σημεια του, με σκοπο να παρουμε οσα ελαφια μπορουσαμε για να προστατευσουμε τα καινουρια φιντανια και τα δεντρα που αποτελουσαν το καταφυγιο μιας πεταλουδας, προστατευμενης σε ολη τη Μ. Βρεττανια. Τα ζαρκαδια και τα muntjac ειχαν το 'ελευθερο' για πολλα χρονια, σε σημειο που η καινουρια βλαστηση ειχε ελαττωθει ως και εξαφανιστει σε ορισμενα σημεια και το αρχαιο αυτο δασος ειχε αρχισει να δειχνει σημεια καταπονησης που δεν ηταν οι καλυτεροι οιωνοι για το μελλον του. Ολα αυτα τα διοργανωνε ο φιλος μου ο Γκαρεθ, που, σαν πεπειραμενος κυνηγος και δασοπονος, του ειχαν εμπιστευθει την διαχειριση του δασους.

Το ξυπνητηρι με πεταξε απο τα ονειρα μου στις 4 η ωρα το πρωι. Απλωσα το χερι και το εκλεισα, ενω ταυτοχρονα εβγαινα προσεκτικα απο το κρεβατι. Το κρυο με περονιασε...'Ωραια αρχη...θα κοβουμε καρφια παλι σημερα' ειπα μεσα μου, και πηγα να ετοιμαστω. Μιας και ειχα ολα μου τα πραγματα ετοιμα, δεν μου πηρε πολυ ωρα και 5 λεπτα αργοτερα επινα τον καφε μου, παρεα με τα κουταβια μου που με κοιταζαν παραξενεμενα απο το κρεβατι τους. 

Βγηκα να φορτωσω το αυτοκινητο και με βρηκαν παγακια που επεφταν απο τον ουρανο...Δεν απογοητευτικα ομως. Ηξερα οτι η προβλεψη του καιρου ηταν για ηλιοφανεια και ηπιους ανεμους για αργοτερα...Ελπιζα! Αφου σιγουρευτηκα οτι ειχα παρει οτι μου χρειαζοταν, ξεκινησα για το ταξιδι των 130 χιλιομετρων που θα με εφερνε στο δασος. 

Χωρις απροβλεπτα, εφτασα μετα απο μια ωρα και ενα τεταρτο στο παρκινγκ της μικρης εκκλησιας που ηταν το σημειο συναντησης των κυνηγων. Ηδη, μπορουσα να διακρινω 3 αυτοκινητα να ειναι εκει, και, μολις παρκαρα, βγηκα απο το αυτοκινητο να χαιρετησω τους φιλους. Ανταλλαξαμε ευχες για τον καινουριο χρονο, και, αφου ηρθαν και οι υπολοιποι 3 που περιμεναμε, ξεκινησαμε μες το σκοταδι για το δασος, που ηταν καπου 1.5 χιλιομετρα απο το σημειο που ειχαμε παρκαρει. Με τους φακους στο χερι, διασχισαμε τα χωραφια μεχρι που φτασαμε στις πυλες του δασους. Εκει ο Γκαρεθ μας εδωσε οδηγιες, για το που θα ειμαστε ο καθενας. Οπως το'φερε η τυχη, με εβαλε στην πιο απομακρυσμενη θεση, στα νοτιοδυτικα ακρα του δασους. 'Να'σαι καλα! Φιλοι σου λεει αλλος!' του ειπα, 'εχω αλλο ενα χιλιομετρο να περπατησω μεχρι εκει!'. 'Τραβα, καλο θα σου κανει, παραεφαγες τα Χριστουγεννα και σου χρειαζεται η γυμναστικη!' με πειραξε.

Μαζι με αλλους δυο απο τους κυνηγους, αρχισαμε τον ανηφορο στο λασπωμενο δρομο. Οταν εφτασαν στις θεσεις τους, τους χαιρετησα, και συνεχισα για την δικη μου θεση. Ημουν εκει παλι, περισυ τον Φλεβαρη. Ηθελα να την ξεχασω εκεινη τη μερα, καθως με ειχε καταβαλει ενας βηχας που δεν αφησε κανενα ζωο να εμφανιστει, και ενα λαθος που εκανα στα ρουχα που επελεξα με αποτελεσμα να ξεπαγιασω για 5 ωρες...Ευτυχως σημερα δεν ειχα κανει κανενα απο αυτα τα λαθη.

Ειδα τη θεση οταν σχεδον επεσα επανω της, μες το σκοταδι. Ησυχα, αφησα το δισακι μου και τη θηκη του οπλου στη βαση του δεντρου, ελεγξα οτι ειχα πυρομαχικα, κυαλια, αποστασιομετρο, τηλεφωνο και τα σχετικα στην τσεπη μου, και ανεβηκα στο σκαμνι. Γυρω μου, μονο οι σκιες που εριχνε το αχνο φως της αυγης που μολις ειχε χαραξει. Ηξερα οτι θα περνουσε τουλαχιστον αλλη μιση ωρα πριν μπορεσω να διακρινω το τοπιο, και αλλα 20 λεπτα πριν μπορεσω να τουφεκισω.

Η θεση που καθομουν ηταν σε ενα δεντρο στην ακρη ενος δρομου. Δεξια και αριστερα μου ο δρομος, μπροστα μου πυκνο δασος και πισω μου δεντρα για καμια 10αρια μετρα, με ενα χωραφι πισω τους. Γυρω μου παιζαν σκιουρελια που ειχαν τωρα ξυπνησει, και οι φασσες αρχισαν και αυτες να πετουν δυο-δυο, τρεις-τρεις, πηγαινοντας να βρουν τους συντροφους τους, για να σχηματισουν τα τεραστια κοπαδια που γινονται μονο το χειμωνα. Ο ουρανος καθαρος πια, ενα ελαφρυ, σχεδον ανεπαισθητο αερακι και η θερμοκρασια πλεον ευχαριστη, γυρω στους 5 βαθμους. Ντυμενος οπως ημουν, με διπλα γαντια, μπαλακλαβα, μαλλινο σκουφι και 3 στρωσεις ρουχα, ημουν ανετα πανω στη θεση και απολαμβανα το δασος. 

 

Ειχε φωτισει για τα καλα τωρα, και μπορουσα να διακρινω σχηματα και κινηση μεσα στα δεντρα. Παρ'ολα αυτα, το μονο που με ξαφνιαζε, ηταν οι κινησεις των σκιουρων που πηγαινερχοταν στα δεντρα και το εδαφος, σκαλιζοντας το χωμα για να βρουν αυτα που ειχαν θαψει το καλοκαιρι, και παλευοντας ο ενας με τον αλλο. Ενας σκιουρος μπροστα μου αποφασισε να ανεβει το δεντρο και να ακολουθησει ενα κλαδι που θα τον εφερνε κατευθειαν επανω μου. 

Ειχα θυμηθει σημερα και ειχα παρει μια καμερα που εχω που μπορει να παρει βιντεο και φωτογραφιες, και ετσι, μιας και δεν γινοταν τιποτε αλλο και ειχα ψιλοβαρεθει να παιρνω μετρησεις με το αποστασιομετρο και να σημαδευω πετρες με το οπλο, την εβγαλα απο την τσεπη μου, ελπιζοντας οτι θα προλαβω να τον παρω βιντεο καθως θα ερχοταν επανω μου. Πρεπει να ειδε την κινηση μου ομως, και οταν εψαξα να τον βρω στο δεντρο, ειχε πια χαθει. Μιας και ειχα την καμερα στα χερια μου, ειπα να παρω ενα βιντεο της αποψης που ειχα απο την θεση μου. Ετσι λοιπον, αρχισα να παιρνω βιντεο οταν....

...καθως επαιρνα βιντεο απο τα αριστερα μου προς τα δεξια, φτανοντας στο τελος της τροχιας των 180μοιρων, ειδα να ξεπροβαλλει ενα ζαρκαδι, κατω απο το δευτερο δεντρο στο βαθος της εικονας, στα δεξια. (αν εχετε τροπο να σταματησετε, ή να κανετε το βιντεο σε αργη κινηση, θα το δειτε!!). 

Σχεδον πανικοβλητος, κατεβασα την καμερα, την εβαλα αναμεσα στα ποδια μου για να μην πεσει απο το υψος της θεσης, και εβαλα το οπλο στον ωμο βρισκοντας το ζαρκαδι στη διοπτρα. Η πρωτη μου δουλεια ηταν να σιγουρευτω οτι ηταν θυληκο, μιας και η εποχη για τα αρσενικα κλεινει στις 31 Οκτωμβριου. 

Ειχα την ανησυχια του οτι τα ζωα στο δασος αυτο ειναι παντα σε εγρηγορση και δεν καθονται σε ενα σημειο για πολυ ωρα, οποτε επρεπε να σιγουρευτω και να αποφασισω αν θα το τουφεκισω γρηγορα...Ειδα οτι δεν ειχε κερατα, και οτι ειχε τον λεπτο, ντελικατο λαιμο του θυληκου, και χωρις να χασω χρονο, εβαλα το κεντρο του σταυρονηματος στη μεση της αριστερης του ωμοπλατης. 

Την ημερα εκεινη ειχα μαζι μου το Sako L691 σε 7x57 (7mm Mauser) που ειχα μαζι μου στην Αφρικη. Απο τοτε που το ειχα φτιαξει αυτο το οπλο, δεν ειχε χτυπησει παρα μονο χαρτινους στοχους στην Αγγλια. Τα μονα ζωα που ειχε κυνηγησει ηταν στην Αφρικη, και, μαζι με την επιθυμια μου να παρω ενα ελαφι με το καθε ενα οπλο που εχω (νομιμο για το κυνηγι ελαφιου) το προτιμησα για το σημερινο κυνηγι. Χρησιμοποιουσα το ιδιο φορτιο στο πυρομαχικο που ειχα δοκιμασει με τοση επιτυχια στην Αφρικη, οποτε ημουν σιγουρος για την τουφεκια. 

Με το ματι καρφωμενο στη διοπτρα, το σταυρο να ειναι πια σταθερος στην ωμοπλατη του ελαφιου, πιεσα ελαφρα την σκανδαλη. Ο σιγαστηρας του οπλου και η απλα του δασους απορροφησαν τον ηχο της τουφεκιας, ενω η μαλακη ανακρουση του οπλου μου επετρεψε να δω την σφαιρα να χτυπαει ακριβως εκει που σημαδευα, μερικες τριχες που πεταχτηκαν ταυτοχρονα με την εκπυρσοκροτηση απο την δεξια πλευρα του ζωου, επιβεβαιωσαν οτι το ζωο ειχε χτυπηθει καιρια. 

Περιμενα να σωριαστει με την τουφεκια, οπως ολα τα ζωα που ειχα κυνηγησει με αυτο το οπλο μεχρι σημερα. Εμεινα με το στομα ανοιχτο οταν το ειδα να 'μαζευεται' με την κρουση της σφαιρας, να κανει μεταβολη στα πισω του ποδια και να εξαφανιζεται πισω, στο ιδιο μονοπατι απ'οπου ειχε βγει...Δεν ανησυχησα ομως, γιατι οταν εκανε μεταβολη, ειδα το τραυμα εξοδου στην δεξια ωμοπλατη, και ημουν σιγουρος οτι το ειχα κτυπησει καιρια. 

Αφησα λιγο την ωρα να περασει και, μιση ωρα αργοτερα, κατεβηκα απο την θεση μου και πηγα να το ψαξω. Η πρωτη μου δουλεια ηταν να βρω το σημειο που στεκοταν το ελαφι οταν το βρηκε η σφαιρα. Μερικες τριχες στο εδαφος, σκορπισμενες στην πορεια της σφαιρας, επιβεβαιωσαν την τοποθεσια, 89 μετρα μακρια απο το δεντρο που ηταν η θεση μου. 

Κοιταξα μες το δασος προς την πορεια που εξαφανιστηκε, με το βλεμμα καρφωμενο στο εδαφος, για να μπορεσω να εντοπισω κηλιδες αιμα που θα με οδηγουσαν εκει που ηταν το ζαρκαδι. Δεν χρειαστηκε να επιμεινω ομως: μολις 30 μετρα απο το σημειο που το πετυχα, ηταν το ζαρκαδι νεκρο. Το πηρα απο τα πισω ποδια και το εσυρα μεχρι παραπερα, σε ενα ανοιγμα στο δρομο για να μπορεσω να το ξεκοιλιασω και να το περιεργαστω.

Aφου τελειωσα την επεξεργασια, το εβαλα σε ενα σακο που ειχα μαζι μου γιαυτη τη δουλεια, το φορτωθηκα στην πλατη, μαζι με το σακιδιο μου και το οπλο και αρχισα την πορεια προς τις πυλες του δασους οπου ειχαμε ραντεβου με τους υπολοιπους κυνηγους στις 10 η ωρα το πρωι. Μου βγηκε ο πατος...15 κιλα το ελαφι, 5 κιλα το οπλο και αλλα 4-5 κιλα το σακιδιο, και ενοιωσα καθε μετρο απο το χιλιομετρο που χρειαστηκε να περπατησω. Η πηλωδης λασπη στους δρομους του δασους δεν εκανε την δουλεια πιο ευκολη, ουτε και ο αορτηρας του οπλου που γλυστραγε απο τον ωμο μου καθε 3 βηματα...

 

Εφτασα στο σημειο συναντησης, και μοιραστηκα την ιστορια με τους φιλους μου. Ημουν ο μονος που ειχε ευκαιρια να ριξει σε ελαφι εκεινο το πρωινο, αλλα ετσι ειναι το μερος αυτο...Σπανια θα δουμε 2 ελαφια. Ενοιωσα τυχερος και, παρ'ολο που ειχα αλλο 1.5 χιλιομετρο μεχρι το αμαξι, δεν με πειραζε...Η μερα ηταν υπεροχη, οι φιλοι μου πηραν το οπλο και το σακιδιο απο την πλατη μου να με βοηθησουν και, αστειευομενοι, πηραμε το δρομο του γυρισμου. Φτανοντας στα αυτοκινητα, βγηκαν τα δισακια με το κολατσιο, τα φλασκια με τον καφε και τα μπουκαλακια με τα 'ιαματικα' οινοπνευματωδη.

Αφου φαγαμε και ηπιαμε, πηγαμε ο καθενας στο αμαξι του για λιγη ξεκουραση, και στις 1.30 το μεσημερι ημασταν παλι ολοι στο ποδι για επαναληψη του πρωινου σεναριου. Αυτη τη φορα, πηγα σε μια θεση στην διαμετρικα αντιθετη πλευρα του δασους απ'αυτη που ημουν το πρωι, αλλα, παρ'ολη τις ιδανικες συνθηκες, δεν ειδα ουτε ενα ελαφι. Χαζεψα παλι με τους σκιουρους, ενα κιρκινεζι και μερικους σπινους για μερικες ωρες, και, οταν ηρθε το σουρουπο πηρα παλι τον οικειο πια, δρομο του γυρισμου. Οταν συναντηθηκαμε στις πυλες, ενας αλλος φιλος ειχε επισης καταφερει να παρει ενα θυληκο ζαρκαδι, και αυτα τα δυο (το δικο του και το δικο μου) ηταν τα μονα που καταφεραμε εκεινη την ημερα.

Χαιρετηθηκαμε στο παρκινγκ και ο καθενας μας πηρε το δρομο του γυρισμου. Η πρωτη κυνηγετικη εξορμηση του 2012 ηταν επιτυχημενη, η μερα υπεροχη, η παρεα εξαιρετικη, και, με τον αυτοκινητοδρομο να ανοιγεται μπροστα μου, δεν μπορουσα παρα μονο να νοιωθω ευγνωμοσυνη για την τυχη μου και τις επιλογες μου. Με ενα πλατυ χαμογελο στα χειλη και τις αναμνησεις της μερας που εφυγε να μου κανουν παρεα, τα 130 χιλιομετρα της επιστροφης περασαν μεσα σε ενα δευτερολεπτο...