To δασος του βασιλια....Πρωτη Μερα

'Λοιπον, δεν παει αλλο', μου ειπε ο Γκαρεθ
'Τι επαθες παλι?', του απαντησα.

'Πρεπει να ξεμπερδευεις με το Deer Stalking Certificate Level 2 (DSC2 εν συντομια). Τωρα που εχουμε αυτη την υποχρεωση στο Νοτο, δεν μπορω να σε εχω στην ομαδα των κυνηγων χωρις το χαρτι αυτο. Για τους πρωτους λιγους μηνες εχεις αδεια, αλλα απο δω και μπρος πρεπει να το εχεις....' Τα λογια του ηταν, οσο δυσκολο να τα ακουω, αλλο τοσο αληθινα.

Πραγματικα το DSC2 ειναι το κυριως πιστοποιητικο της ικανοτητας του κυνηγου για να μπορει να κυνηγα ελαφια και σιγα σιγα, ακομα και η αστυνομια θα το ζητησει για να εγκρινει τα αναλογα οπλα. Η αληθεια ειναι οτι το ειχα αρχισει αυτο το παραμυθι πριν απο 3 χρονια και ειχα κανει τα αναλογα χαρτια, ακομα ακομα και τρια κυνηγια υπο εποπτευση (που ειναι το αναγκαιο) αλλα ο τυπος που με πηγε δεν μου ειχε πει οτι επαψε να ειναι αναγνωρισμενος απο το συλλογο που το διαχειριζεται αυτο το πιστοποιητικο και ετσι δεν μετρησαν τα κυνηγια αυτα. Μετα, με δουλειες και με το ενα και το αλλο, το ειχα αφησει. Τωρα, εφτασε το μαχαιρι στο κοκκαλο ομως και δεν πηγαινε αλλο...

'Ναι ρε συ, το ξερω...Αλλα ποτε να προφτασω? ο δικος μου δεν ειναι εγγεγραμμενος αλλο πια και που να βρω τα λεφτα και το χρονο να τρεχω τρια διαφορετικα κυνηγια σε τρια διαφορετικα μερη σε ημερομηνιες που με βολευουν και μενα και τους κυνηγους? Εχω σκασει που εχασα αυτην την ευκαιρια με τον κυνηγο διπλα στο σπιτι μου, αλλα, εδω που τα λεμε ειναι και ο λογος που την επαθα...'.
'Εμ, γιαυτο εχεις φιλους!' μου απαντησε. 'Πηρα τηλεφωνο τον φιλο μου τον Τζιμ, που ειναι ο υπευθυνος της διαχειρησης ελαφιων για την BASC (British Association for Shooting and Conservation). Εισαι μελος, δεν εισαι?'
'Ειμαι', του απαντησα απορρημενος, μιας και δεν ηξερα που το πηγαινε...'Και λοιπον??'
'Εχει η BASC μια εκταση καπου 5000 στρεμματα στην Νοτιοανατολικη Αγγλια. Ειναι γεματη ελαφια. Ο κυνηγος που ειναι υπευθυνος για τη διαχειρηση της γης αυτης ειναι μισθωμενος απο την BASC να παιρνει ανθρωπους για κυνηγι και ειναι και μαρτυρας για το διπλωμα που θες να κανεις. Εξαιρετος ανθρωπος, πεπειραμενος και λογικος. Με αυτον εκανα και εγω το δικο μου το διπλωμα. Το κανονισα με τον Τζιμ. Θα τον παρεις τηλεφωνο και θα κλεισεις ημερομηνιες μες το Γεναρη, εχουν πολλα κενα. Τραβα τρεις μερες, και σιγουρα θα παρεις τα ελαφια που χρειαζονται για την αξιολογηση σου για το DSC2. Και δεν θελω να ακουσω κουβεντα!'

Καταλαβα οτι ειχαν τελειωσει τα ψεμματα...Λεφτα ξε-λεφτα, αδεια ξε-αδεια, επρεπε να βρω το χρονο και να ξεμπερδευω με αυτη την υποθεση. Εαν θελω να συνεχισω να κυνηγω ελαφια, επρεπε να το παρω αυτο το χαρτι... 'Καλως....θα σε παρω να σου πω τι κανονισα. Σ'ευχαριστω παντως που εκανες τον κοπο!'
'Τιποτα, και εσυ στη θεση μου αυτο θα εκανες. Παρε τον Τζιμ και θα τα πουμε μετα.' Ετσι και εκανα.

Μολις εκλεισα το τηλεφωνο με τον Γκαρεθ, πηρα το νουμερο που μου εδωσε για τον Τζιμ. Ηξερα τον πατερα του, τον Τζον, με τον οποιο κυνηγουσαμε παρεα στα νοτια της Αγγλιας (εκει που πηρα το πρωτο μου muntjac και το ζαρκαδι στην αρχη του χρονου). Απαντησε το τηλεφωνο και οταν του εξηγησα ποιος ειμαι και που βρηκα τον αριθμο του, αμεσως με αντιμετωπισε σαν φιλο. Του εξηγησα το προβλημα μου και με καθησυχασε οτι δεν θα μπορουσα να ειμαι σε καλυτερα χερια. Βρηκαμε ημερομηνιες που βολευαν το ημερολογιο μου, και εκλεισα το ταξιδι... Ολα αυτα τον Νοεμβριο του 2011.

Το ταξιδι ειχε καθοριστει για 3 ημερες, 10-12 του Γεναρη 2012. Εψαξα και βρηκα ολα μου τα εγχειρηδια και βιβλια που καλυπταν τις ερωτησεις που ηταν πιθανο να με ρωτησει ο κυνηγος, δανειστηκα απο φιλους DVD που εξηγουσαν πως ειναι ο καλυτερος τροπος να ξεκοιλιασεις ενα ελαφι χωρις κινδυνο να το μολυνεις απο το περιβαλλον ή απο τα σωθικα του, και εξελιξα και ενα φορτιο στο τουφεκι μου, ωστε να ειμαι σιγουρος για το οτι εχω ενα οπλο που μπορω να εμπιστευτω.
Εκανα σημαδι, διαβαζα, εκανα επαναληψεις και γενικα οτι ελευθερο χρονο ειχα, τον αφιερωνα στην προετοιμασια για το ταξιδι. Δεν ηθελα να αφησω τιποτα στην τυχη, μιας και ηθελα να ξεμπερδευω με αυτη την κατασταση.

Οι μερες μεχρι την αναχωρηση για το ταξιδι περασαν χωρις ουτε να τις καταλαβω. Κατι με τις γιορτες κατι με τη δουλεια, εφτασε 9 Ιανουαριου. Ειχα κανονισει να φτασω στο σημειο ραντεβου αργα το πρωι της 10ης Γεναρη, οπου θα συναντουσα τον Ντεζ, τον κυνηγο και οδηγο μου για τις επομενες τρεις μερες. Ετσι, το προηγουμενο βραδυ ημουν υπ'ατμον. Πηρα οτι ρουχα ειχα για το κυνηγι, ζεστα και κανονικα, 4 μαχαιρια, 50 σφαιρες, κυαλια, αποστασιομετρο, συνεργα για το ακονισμα μαχαιριων, δυο τυπους μποτες, και οτι αλλο μπορουσα να φανταστω οτι μπορει να χρειαζομουν για το ταξιδι αυτο. Μιας και θα ταξιδευα μονος μου, ειχα χωρο στο αυτοκινητο να παρω οτι ηθελα.

Τα φορτωσα ολα (πλην του οπλου και των πυρομαχικων) το προηγουμενο βραδυ, και, το επομενο πρωι, στις 7.30, ημουν στο δρομο. Εφτασα στο δασος στις 11.20, 10 λεπτα νωριτερα απο το προκαθορισμενο ραντεβου. Ο Ντεζ μενει μες το δασος, σε ενα σπιτι που αγορασε πριν απο 40 χρονια με τη γυναικα του. Γεννημα-θρεμμα της περιοχης, 45 χρονια δασοπονος και κυνηγος. Ειχε ξεχασει περισσοτερα πραγματα για το κυνηγι ελαφιων απ'οσα θα μαθαινα (ή ξερω) σ'ολη μου τη ζωη. Ενω ταχτοποιουσα τα πραγματα μεσα στο αυτοκινητο, ηρθε να με χαιρετησει.

'Καλημερα! Εισαι ο Μπιριγκογκος?'
'Καλημερα! ναι! χαρηκα!'
Αφου ανταλλαξαμε μερικες κουβεντες για το ταξιδι και το μερος, μου ειπε το προγραμμα: 'Παρε μαζι σου οτι χρειαζεσαι για το απογευματινο κυνηγι. Θα παμε πρωτα σε ενα πεδιο βολης να ριξουμε 3-4 σφαιρες για να ικανοποιησουμε τους κανονες ασφαλειας, και μετα θα παμε στο δασος οπου θα κυνηγησουμε απο τις 1.30 μεχρι να σκοτεινιασει.'

Ετσι μαζεψα ολα μου τα συμπραγκαλα και τα μετεφερα στο Ford Ranger του Ντεζ, και ξεκινησαμε για το πεδιο βολης. Στο δρομο χαζευα το δασος και ρωτουσα λεπτομερειες για το ποιος κυνηγαει εκει, καθε ποτε βγαινει για κυνηγι ο Ντεζ, τα ειδη ελαφιων που υπαρχουν και αν υπαρχει καμια προτιμηση για το ποιο ειδος πρεπει να παρουμε πρωτο. 'Εχουμε 4 ειδη ελαφιων εδω. Κοκκινο, ζαρκαδι, πλατωνι και muntjac. Τα πιο πολυαριθμα ειναι μαλλον τα muntjac και μετα τα πλατωνια. Ολα τα ειδη επιτρεπονται, κοιταμε μονο να αποφυγουμε τα κοκκινα, μιας και δεν ειναι και τα πιο ευκολα να μετακινηθουν απο το δασος αμα τα χτυπησεις. Η περιοχη που θα κυνηγησουμε ειναι καπου 10 χιλιομετρα απο εδω, στο King's Forest (το Δασος του Βασιλια). Το εδαφος ειναι ομαλο, δεν εχει λασπη και τετοια πραγματα, και τα ελαφια δεν ειναι τρομαγμενα, οποτε θα εχεις ωρα, απαξ και το εντοπισεις και δεν σε εντοπισει πρωτο, να το τουφεκισεις. Βεβαια τα muntjac δεν σταματανε, οποτε πρεπει να εισαι γρηγορος με δαυτα...'

Με τις κουβεντες φτασαμε στο σκοπευτηριο, οπου γρηγορα βαλαμε ενα στοχο στα 100 μετρα και εριξα 5 βολες για να σιγουρευτω οτι το οπλο μου θα πηγαινε εκει που ηθελα. Ειχα παρει μαζι μου το 6.5x55SE, μιας και ηθελα να αρχισω να το εμπιστευομαι και παλι, και ηταν το ελαφρυτερο οπλο για το οποιο ειχα και τα περισσοτερα πυρομαχικα. Με φορτιο 120gn Sierra Prohunter, στα 2900fps, ηταν αρκετα γρηγορο για να μην χρειαζεται διορθωση σκοπευσης μεχρι τα 150-200 μετρα και το Zeiss 2.5-10x50 Victory Diavari που φοραει ειναι ιδανικο για βολες μεσα στο δασος, μιας και μαζευει το φως σαν ‘φωτομαγνητης’!

Αφου ικανοποιηθηκε οτι μπορω να πετυχω το στοχο και οτι το οπλο μου δουλευε με ασφαλεια, κλειδωσαμε την πυλη του πεδιου βολης και ξεκινησαμε για το δασος. Φτασαμε 10 λεπτα αργοτερα και παρκαραμε το αμαξι στην ακρη ενος δασικου δρομου. Γυρω γυρω Κορσικανικα πευκα, τεραστια στο υψος, σπαρμενα ολα σε απολυτη γεωμετρικη διαταξη, με λιγοστη βλαστηση αναμεσα τους, και πλατυς δασικοι δρομοι, στρωμενοι με γρασιδι που επετρεπαν ησυχη και ευκολη διαβαση απο το ενα μερος του δασους στο αλλο. Παραδεισος!

 Καθησαμε για λιγο στο αυτοκινητο, πινοντας καφε και συζητωντας, για να περασει λιγο η ωρα και να ησυχασει ο τοπος απο την αφιξη του αυτοκινητου. 20 λεπτα αργοτερα ο Ντεζ μου ενευσε να ξεκινησουμε. Πηρα τα κυαλια, το οπλο και το δισακι μου, ενω ο Ντεζ εφερε απο την κλουβα του ημιφορτηγου τα ραβδια.

Μου εξηγησε πως θα κυνηγησουμε: 'Θα παμε μεχρι το τελος αυτου του δρομου, και μετα θα κανουμε αριστερα. Θα δεις οτι, στο τελος του δρομου, ανοιγει το μερος, και ειναι πιθανο να δουμε muntjac εκει, οποτε εχε το νου σου. Εγω θα περπαταω 2-3 μετρα πισω σου, για να μην ενοχλω. Αμα δεις κατι, μην περιμενεις να το δω και εγω, κανε την βολη σαν να εισαι μονος σου. Εχε το νου σου, δεξια και αριστερα, εχει μονοπατια που μπορει να δεις πλατωνια και ζαρκαδια. Καλη τυχη!', μου ψιθυρισε.


Οπλισα το τουφεκι, εβαλα την ασφαλεια, και το κρεμασα στον ωμο. Με τα ματια μου δεκατεσσερα, αρχισα την πορεια. Ημουν σε εγρηγορση, αλλα επρεπε να ειμαι και ηρεμος για να μπορεσω να εκτιμησω το τοπιο, και να αξιολογησω την καθε πιθανοτητα. Προσπαθουσα να φανταστω απο που ηταν δυνατο να φανουν τα ελαφια, αλλα, παρατηρωντας το γρασιδι εδω και εκει καταλαβα οτι ηταν ματαιος ο κοπος: παντου υπηρχαν μονοπατια απο το περασμα των ελαφιων, και οπου και να κοιτουσα, το γρασιδι ηταν βοσκημενο. Εκτος αυτου, ηξερα οτι ειμαι κατω απο την αγρυπνη επιτηρηση του Ντεζ, που, οχι μονο με οδηγουσε στον τοπο του κυνηγιου, αλλα με αξιολογουσε για το σκοπο του διπλωματος. Ετσι, εκτος του οτι επρεπε να εχω πληρη αντιληψη του περιβαλλοντος για να εντοπισω τυχον θηραματα, ειχα και το αγχος του οτι εξεταζομαι... Η μερα ηταν ιδανικη για κυνηγι. Πολυ λιγος αερας, θερμοκρασια 8-10 βαθμους, και ηλιοφανεια. Το εδαφος, οντας αμμωδες, δεν ειχε λασπη. Εδινε την εντυπωση οτι μπορεις να πας κυνηγι με παντοφλες. Καλυτερα δεν θα μπορουσε να ειναι. Αλλα παλι, αν δεν ηταν τοσο ιδανικο, δεν θα λεγοταν και το 'Δασος του Βασιλια'.

Απο νωρις στην ιστορια της Αγγλιας, η περιοχη ηταν το προσωπικο κυνηγετικο καταφυγιο των ευγενων, μιας και τα θηραματα ηταν πολυαριθμα και οι συνθηκες ιδανικες. Περπατησαμε για καπου μισο χιλιομετρο, φτανοντας ενα μικρο λευκο πασσαλο, οπου στριψαμε δεξια, παιρνοντας αλλο ενα πλατυ δασικο δρομο, με τα τεραστια δεντρα δεξια και αριστερα. Αναμεσα τους μονο γρασιδι και μικροι θαμνοι, πραγμα που επετρεπε να βλεπει κανεις μακρια, και να εντοπισει τυχων κινησεις ελαφιων. Περπατουσαμε αργα, σταματωντας καθε τοσο για να δουμε με τα κυαλια, προσπαθωντας να βρουμε τα ελαφια αναμεσα στα δεντρα. Ο τοπος ηταν ιδανικος για την διαμονη των ελαφιων, μιας και δεν ειχε ανοιχτωσιες και επετρεπε να παιρνουν καταφυγιο απο τον καιρο, ενω οι θαμνοι, το γρασιδι και τα βοτανα αναμεσα στα δεντρα τους εδινε αρκετη τροφη για να τα κρατησει.



Ειχε περασει καμια ωρα που καναμε αυτη τη δουλεια και ημουνα σιγουρος οτι σε καθε μας στροφη θα βρισκαμε ελαφια...Η προσδοκια μου ειχε φερει την εγρηγορση μου στο επακρο, αλλα ταυτοχρονα καταλαβαινα την σημασια που θα ειχε η καταληξη αυτου του κυνηγιου, μιας και η αξιολογηση μου ηταν συνεχης. Η ταχυτητα του βηματισμου μου, η χρηση των κυαλιων, η αναγνωριση του τοπου και η χρηση φυσικων εμποδιων για να κρυβω την κινηση μου, ειναι απο τα βασικα στοιχεια που ο αξιολογητης θα εξεταζει για να δει αν ξερω τι κανω σαν κυνηγος. Φυσικα, οταν θα βρισκαμε ελαφια, επρεπε να αποδειξω οτι μπορω να τα αναγνωρισω σωστα και, εαν δινοταν η ευκαιρια γοα βολη, οτι μπορω να τα καταβαλω αμεσα και με ασφαλεια. Σταματησα σε ενα σταυροδρομι δασικων δρομων και εβαλα τα κυαλια στα ματια. Οι σκιες των δεντρων και καθε θαμνακι μου εμοιαζε με ελαφι, οταν, διπλα στον κορμο ενος δεντρου εντοπισα μια μικρη κινηση. Εστιασα τα κυαλια εκει, και διεκρινα το κεφαλι ενος μικρου ζαρκαδιου που εγλυφε τα ποδια του....

'Ζαρκαδι' ψιθυρισα στον Ντεζ, που τωρα ηταν δυο βηματα πισω μου.

'Κανε οτι χρειαζεται...!' μου απαντησε χαμογελαστος, και, χωρις να χρειαστει να μου πει δευτερη κουβεντα, ειχα ανοιξει τα ραβδια μπροστα μου, καθως ταυτοχρονα ξεκρεμουσα το οπλο απο τον αριστερο μου ωμο. Εβαλα το οπλο αναμεσα στα ραβδια, και ανοιξα τα καπακια απο τη διοπτρα. Μου πηρε μερικα δευτερολεπτα να βρω το ζαρκαδι με την διοπτρα. Ηταν μπροστα απο ενα δεντρο (ή ετσι μου φαινοταν...) και δεν ειχε παρει ειδηση οτι το παρακολουθουσα.

Εβαλα το σταυρονημα πισω απο εκει που υπολογιζα οτι ηταν ο αριστερος του ωμος, και πυροβολησα.... Ειδα το ζαρκαδι να κανει μερικα βηματα προς τα δεξια και να χανεται μεσα σε μια συσταδα ξεραμενης φτερης. Δεν ηξερα τι να σκεφτω...Δεν το ειδα να αντιδρα στην τουφεκια σαν να το χτυπησε η σφαιρα, και, ακομα πιο ανησυχητικα, δεν ακουσα τον γνωριμο 'γδουπο' που κανει η σφαιρα οταν βρισκει το στοχο της....Παρ'ολα αυτα, διατηρησα την ψυχραιμια μου, εβγαλα τον καλυκα απο την θαλαμη και οπλισα το οπλο με καινουρια σφαιρα, εβαλα την ασφαλεια και το κρεμασα παλι στον ωμο.

Γυρισα να δω τον Ντεζ. 'Ειδες την τουφεκια?', τον ρωτησα 'Οχι, δεν μπορουσα να δω το ζωο και δεν ηθελα να κινηθω μηπως και μας παρει χαμπαρι. Τι ειδες?' 'Μετα την τουφεκια δεν αντεδρασε. Εκανε μερικα βηματα και μετα το εχασα στις φτερες....' Τα ματια μου δεν ειχαν ξεκολλησει απο το δεντρο που ειχα δει το ζαρκαδι, και την περιοχη γυρω του, καθως περιμενα να δω καποια κινηση, στην περιπτωση που το ζωο ηταν τραυματισμενο και δεν ειχε πεθανει ακομα.

Η τακτικη που ακολουθειτε σε αυτες τις περιπτωσεις (σε καθε περιπτωση, εδω που τα λεμε, που πυροβολουμε θηραμα) ειναι να περιμενουμε στην θεση μας για μερικα λεπτα, ουτως ωστε, εαν το θηραμα ειναι θανασιμα τραυματισμενο, να εκπνευσει, ή, στην περιπτωση που ειναι τραυματισμενο αλλα δεν ειναι θανασιμο το τραυμα, να το αφησουμε να ‘κουραστει’ απο το τραυμα και να πλησιασουμε, οσο το δυνατον πιο αθορυβα γινεται (ωστε να μην το ανησυχησουμε) και να δωσουμε την τελικη τουφεκια. Ετσι, περιμεναμε 5-6 λεπτα στο ιδιο σημειο με τον Ντεζ, και μετα κινηθηκαμε προς το σημειο που ηταν το ζαρκαδι. Φτασαμε στο δεντρο που ηταν, και κοιταξαμε γυρω γυρω για τα σημαδια της βολης (τριχες και αιμα, pins and paint, οπως τα λενε οι κυνηγοι). Οσο και να ψαχναμε δεν ειδαμε τιποτα, οταν ξαφνικα, απο την συσταδα με τις φτερες, ακουσαμε ενα θορυβο και ειδαμε ενα μεγαλο θυληκο ζαρκαδι να ξεπεταγεται και να τρεχει ενω, ενα αλλο, μικροτερο, ζαρκαδι, κοιτουσε προς την αντιθετη μερια, αποκαλυπτοντας μονο το πισω μερος του κεφαλιου του και το λαιμο. Ειδα οτι ηταν θυληκο, και, πιστευοντας οτι ειναι τραυματισμενο, σηκωσα το οπλο, σημαδεψα στο κεντρο του κεφαλιου του, και πυροβολησα παλι. Εχασα την εικονα του θηραματος μες απο την διοπτρα με την ανακρουση του οπλου. Παλι ημουν στο σκοταδι, οσον αφορουσε την καταληξη του θηραματος. Αλλα, και παλι δεν ειχα ακουσει τον χαρακτηριστικο ηχο της κρουσης της σφαιρας στο θηραμα, οποτε οι ελπιδες μου δεν ηταν μεγαλες, οτι θα βρουμε το θηραμα εκει.... ‘Σαν να μου φανηκε οτι το χτυπησες το δευτερο...’, ειπε ο Ντεζ ‘Το ειδες? Αφου εφυγε το πρωτο, αυτο απλως σηκωσε το κεφαλι και καθοταν εκει. Το μονο που εβλεπα ηταν το πισω μερος του κεφαλιου του, και γιαυτο και μονο πυροβολησα. Το σκεπτικο μου ηταν οτι ή σταματαω τραυματισμενο ζαρκαδι, ή αν το πετυχω θα το σκοτωσω και αν αστοχησω δεν εχω πιθανοτητα να το τραυματισω’, του απαντησα.

‘Ξερω οτι δεν πρεπει να κανουμε βολες στο κεφαλι, αλλα η σκεψη του οτι ηταν η μονη βολη που ειχα σε τραυματισμενο ζωο με εκανε να αποφασισω να του ριξω...’ ‘Εχεις δικιο...για παμε να δουμε...’ Πηγαμε στις φτερες και αργα περπατησαμε 4-5 μετρα ο ενας απο τον αλλο, για να δουμε αν θα βρουμε το ζαρκαδι. Πηγαμε απο εδω, κοιταξαμε απ’εκει....Τιποτα...Στην καρδια μου ενα παγωμενο αισθημα, σαν φιλι της πεθερας... ‘Τα σκατωσα’ σκεφτομουν, ‘μανταρα γιναν ολα...Δυο βολες και οι δυο στο γαμο του καραγκιοζη...Αντε να δω τωρα πως θα τα βγαλω περα με αυτη την αξιολογηση...’

Αφου περασαμε 5-10 λεπτα ψαχνοντας, διευρυνοντας τον κυκλο συνεχως, και ικανοποιηθηκαμε οτι δεν εχουμε χασει τραυματισμενο ζωο, γυρισαμε πισω στο δρομο απ’οπου εγινε η βολη, για να συνεχισουμε το κυνηγι. Η πορεια που ειχε σχεδιασει ο Ντεζ ηταν κυκλικη, με τελικο προορισμο το αυτοκινητο, φυσικα. Περπατησαμε για ενα ακομα χιλιομετρο στο δρομο εκεινο, οταν στριψαμε αριστερα, προς τα ορια του δασους. Ξαφνικα, με τα κυαλια μου εντοπισα αλλα δυο ζαρκαδια. Χωρις να χασω χρονο, απλωσα τα ραβδια, και εβαλα το οπλο σε θεση, μονο και μονο για να δω τα ανοιχτοχρωμα οπισθια δυο ζαρκαδιων να χανονται χοροπηδωντας μες το δασος.

‘Μας πηραν χαμπαρι...’ γυρισα και ειπα στον Ντεζ. Μου ενευσε συγκαταβατικα και συνεχισαμε την πορεια μας, οταν ξαφνικα ενα νεαρο αρσενικο πλατωνι ξεπεταχτηκε μεσα απο τις φτερες και αρχισε να τρεχει παραλληλα με εμας και μετα αριστερα, παραλληλα με το φραχτη των οριων του δασους.

‘Μαλλον θα ξεκουραζοταν μες το δασος και μας ακουσε, ή πηρε τη μυρωδια μας’, μου ψιθυρισε ο Ντεζ. ‘Περιεργο που ειναι μοναχο του’, απαντησα, μιας και τα πλατωνια ειναι συνηθως κοπαδιαστα. Το παρακολουθησαμε μεχρι που χαθηκε, αλλα σημαδεψαμε την πορεια του, σε περιπτωση που το ξαναβρισκαμε καθως συνεχισαμε το δρομο μας.

Γυρω μας τα δεντρα ειχαν αρχισει να ριχνουν μακριες σκιες, το φως ειχε αρχισει να λιγοστευει και σκεφτομουν οτι δεν μενει πολυ ωρα για να βρουμε ενα ελαφι...Παρ’ολα αυτα, αρχισα να νοιωθω καπως καλυτερα μετα απο τις αποτυχημενες μου προσπαθειες νωριτερα, και να απολαμβανω την βολτα. Συνεχισα να κοιταζω καθε λεπτομερεια του δασους με τα κυαλια και να προσεχω για τυχον κινηση που θα προδιδε την παρουσια ελαφιων.

Φτασαμε σ’ενα ακομα σταυροδρομι, και στριψαμε αριστερα, παραλληλα με ενα μικρο τετραγωνισμενο τεμαχιο δασους στα δεξια μας, που, στο τελος του ειχε ενα μεγαλο ξεφωτο. Ο Ντεζ μου ειχε πει οτι θα φταναμε σε αυτο το ξεφωτο και θα περιμεναμε λιγο, μιας και ειναι λημερι των πλατωνιων. Αυτη τη φορα, αναμεσα στα δεντρα ειχε πυκνα βατα, που τα προτιμουν τα muntjac. Ετσι, παλι, ολες οι αισθησεις ηταν σε συναγερμο, μιας και τα μικρα αυτα ελαφια δεν αφηνουν πολλες ευκαιριες για τουφεκια. Ξαφνικα, καπου 150 μετρα μακρια μας, διεκρινα δυο ζαρκαδια να μας κοιτουν επιμονα, πριν καλπασουν, κρυμμενα απο κατι δεντρακια, μεσα σε μια αλλη συσταδα μπροστα μας. Μιας και υπηρχε ενα μικρο ανοιγμα μεταξυ των δεντρων που πηγαν, πλησιασαμε την περιοχη σιγα-σιγα, σταματωντας στην μια ακρη αυτου του ξεφωτου, που πηγαινε παραλληλα με το δασος, εφοσον οι δασοπονοι το ειχαν κοψει στη μεση, παιρνοντας τα δεντρα απο δυο σειρες.

Εβαλα τα κυαλια στο μετωπο, και σαρωσα την ακρη του δασους, σταματωντας ξαφνικα, οταν ειδα ενα γκριζο σχημα που δεν φαινοταν σαν δεντρο. Εχοντας δει τα ζαρκαδια να μπαινουν σε αυτο το κομματι του δασους, πιστεψα οτι εβλεπα ενα ζαρκαδι. Το χρωμα του ηταν λιγο πιο σκουρο, αλλα το αποδωσα στο γεγονος οτι τωρα το σουρουπο ειχε φτασει για τα καλα.

Γυρισα στον Ντεζ, και ψιθυρισα ‘θυληκο ζαρκαδι...!’. Εβαλα τα ραβδια, και τωρα, το ‘ζαρκαδι’ ειχε γυρισει με το κεφαλι στα δεξια, δινοντας μου την καλυτερη εικονα για βολη. Ενα λεπτο δεντρακι ηταν μεταξυ μας, αλλα δεν επηρρεαζε την βολη. Αυτη τη φορα, δεν βιαστηκα. Προσεκτικα, εβαλα το κεντρο του σταυρονηματος στην κορυφη της δεξιας του ωμοπλατης και πιεσα την σκανδαλη. Η ανακρουση του οπλου αυτη τη φορα ηταν καλυτερα ελεγχομενη λογω της θεσης μου, και ειδα το ελαφι να σωριαζεται ταυτοχρονα με την απηχηση της βολης να κρουει το σωμα του! Γυρισα και κοιταξα τον Ντεζ, αυτη τη φορα χαμογελωντας! ‘Επεσε στον τοπο’, του ψιθυρισα.

‘Ωραια, τωρα τι θα κανουμε?’, μου απαντησε. ‘Θα περιμενουμε 3-4 λεπτα, και μετα θα το πλησιασουμε με τον αερα στο προσωπο μας, σε περιπτωση που δεν ειναι ακομα νεκρο και χρειαστει ακομα μια βολη’, του απαντησα σαν μαθητης στον δασκαλο, προσπαθωντας να διασωσω οτι μπορουσα απο την εξεταση.

‘Να σου πω την αληθεια, ηταν πολυ σκουρο, μπορει και να μην ηταν ζαρκαδι, αλλα θυληκο πλατωνι...’ προσθεσα, σε περιπτωση που ειχα κανει κανενα λαθος. Για ενα πραγμα ημουν σιγουρος, οτι το ελαφι αυτο δεν ηταν (οποιουδηποτε ειδους) αρσενικο.

‘Παμε’, μου ειπε ο Ντεζ, ‘θα περασει η ωρα και δεν θα εχουμε φως’. Και ετσι ξεκινησαμε για το σημειο που ηταν το ελαφι. Το ειδαμε απο 20 μετρα μακρια, και πραγματικα φαινοταν μεγαλυτερο απο ζαρκαδι...Οσο πλησιαζαμε, τοσο μεγαλωνε! Μεχρι που οταν το φτασαμε, ηταν οσο ενα γαϊδουρι!...
‘Τι διαολο....’ψιθυρισα, ‘αυτο δεν ειναι ουτε ζαρκαδι, ουτε πλατωνι...’
‘Αααρα, ειναι κοκκινο ελαφι...!’, συμπληρωσε ο Ντεζ...




‘Μα δεν εχει τιποτα κοκκινο επανω του!’, ειπα απελπισμενος, ‘οσα εχω δει ειναι κατακοκκινα...! Ειναι τεραστιο, πως διαολο το περασα για ζαρκαδι???’

‘Δεν εισαι ο πρωτος...Δεν πειραζει, επιτρεπεται και αυτο, απλως δεν τα προτιμουμε λογω του οτι δεν ειναι και τοσα πολλα αλλα ειναι και μανικι να τα βγαλουμε απο δω...Αρχισε με την επεξεργασια, γιατι θα μας τελειωσει το φως.’

Ανοιξα το ουραιο του οπλου, εβγαλα την σφαιρα και το εδειξα στον Ντεζ, μεχρι που το δηλωσε ‘ασφαλες’ και το ακουμπησα σε ενα δεντρο. Εβγαλα το σακακι μου, και το δισακι, και βρηκα το μαχαιρι μου. Του καρφωσα τη λαμα στη βαση του λαιμου και εκανα δυο κινησεις αριστερα και δεξια, ωστε να κοψω τις αορτες, και μετα, πιανοντας το απο τα πισω ποδια, με μεγαλη δυσκολια το εσυρα σε ενα αναχωμα ωστε το κεφαλι να ειναι χαμηλοτερα απο τα ποδια για να αδειασει το αιμα. Τοτε εκοψα και τις καρωτιδες και το αφησα για 3-4 λεπτα να στραγγισει.

Με τον Ντεζ να κραταει το ενα πισω ποδι, γονατισα και αρχισα να το ξεκοιλιαζω, ακομα παραξενεμενος και απογοητευμενος που δεν το αναγνωρισα σωστα... Υπο την αγρυπνη εποπτεια του Ντεζ, το ανοιξα μεχρι το λαρυγγα, και αφαιρεσα τα εντοσθια. Η βολη μου το ειχε βρει ψηλα στον δεξι πνευμονα, ειχε κοψει τα μεγαλα αγγεια, και ειχε χτυπησει και την κατω πλευρα της σπονδυλικης στηλης, που εξηγουσε γιατι το ζωο επεσε στον τοπο. Αναγνωρισα τους λεμφαδενες και τα οργανα, εδειξα στον Ντεζ την τοποθεσια τους, και αφαιρεσα το κεφαλι, με τα οργανα να ειναι ακομα συνδεδεμενα. Με αυτο τον τροπο, δεν υπηρχε περιπτωση να ερθουν σε επαφη τα περιεχομενα του στομαχου, ή του εντερου με το κρεας του ζωου. Νωριτερα ειχα περιδεσει το παχυ εντερο με ηλεκτρολογικα δεσιματα πριν το κοψω, οποτε ηταν και αυτο σφραγισμενο. Αφου αφαιρεσαμε τα εντοσθια απο το κεφαλι, τα τραβηξα μεσα στο δασος και τα καλυψα με πευκοβελονες, αφηνοντας τα για τις αλεπουδες. Τωρα ειχαμε το μικρο θεμα της μεταφορας του ζωου σε ενα σημειο οπου θα μπορουσαμε να το φορτωσουμε στο αυτοκινητο....

‘Moυ φαινεται οτι μπορω να φερω το αμαξι μεχρι εδω...’ ειπε αφηρημενα ο Ντεζ, ενω κοιτουσε τον τοπο δεξια και αριστερα. ‘Δεν ειναι μακρια απο εδω, ειναι στην απο πανω μερια αυτου του ξεφωτου που ειμαστε τωρα. Θα παω να το παρω, εσυ περπατα αυτο το διαδρομο, να δεις αν εχει τιποτα κορμους, μην βρει το αμαξι’, μου ειπε.

Ετσι, φυγαμε σε αντιθετη κατευθυνση ο ενας με τον αλλο, αυτος για να παρει το αμαξι και εγω να κανω αναγνωριση της περιοχης ωστε να μην ‘μεινει’ το αμαξι στην πορεια για το ελαφι. Μεσα μου τα αισθηματα αναμικτα...Απο τη μια ημουν ικανοποιημενος με την τουφεκια και την αναγνωριση των εντοσθιων του ζωου καθως και την επιδειξη της ικανοτητας μου να το τουφεκισω και να το αφησω στον τοπο, απο την αλλη, δεν μπορουσα να πιστεψω οτι μπερδεψα ενα κοκκινο ελαφι με ενα ζαρκαδι... Καμια φορα το μυαλο παιζει περιεργα παιχνιδια: εχοντας δει τα δυο ζαρκαδια να μπαινουν σε εκεινο το δασακι, ημουν σιγουρος οτι θα δω ζαρκαδι. Ολα αυτα, επαιζαν μες το μυαλο μου, οταν ειδα τα φωτα και ακουσα τη μηχανη του αυτοκινητου του Ντεζ. Ενευσα οτι ολα ηταν καθαρα, και ο Ντεζ εβαλε το αμαξι μες το πυκνο, και αρχισε αργα την διαδρομη των 200 μετρων μεχρι το ελαφι.

Εφτασε διπλα του και σταματησε το αμαξι οπου εβγαλε μια μεγαλη λεκανη απο την καροτσα. Φορτωσαμε το ελαφι στη λεκανη και το σηκωσαμε μεσα στην καροτσα. Οταν το επιασα για να το σηκωσω, χαρηκα που μπορεσε να φερει το αμαξι μεχρι εκει... Πηραμε ολα τα συμπραγκαλα απο εκει που το ξεκοιλιαζα, μαχαιρια, δισακι, μπουφαν, οπλο, ραβδια, και μπηκαμε στο αμαξι.

‘Καλα τα πηγες!’, μου χαμογελασε ο Ντεζ, ‘αν εξαιρεσεις το μικρο θεμα του μπερδεματος ως προς το ειδος του ελαφιου...’ με πειραξε.

‘Να σου πω, δεν μπορω να πιστεψω και εγω οτι εκανα τετοιο λαθος. Ημουν σιγουρος οτι ηταν θυληκο, μου φανηκε λιγο παραταιρο για ζαρκαδι, αλλα, αφου ειχαμε δει ζαρκαδια να μπαινουν στο δασος, ημουν σιγουρος οτι ηταν ζαρκαδι. Μα καλα, οποτε εχω δει κοκκινα ελαφια, δεν ειναι ποτε μονα τους...Πως διαολο αυτο ηταν ολομοναχο? Ασε που ειναι και τοσο γκριζο που παει για μαυρο, δεν εχει κοκκινο πουθενα... Τι να σου πω, εχω σκασει ειναι η αληθεια!’

‘Σου’πα, δεν εισαι ο πρωτος. Ανθρωποι που εχουν βγει μαζι μου ποσες φορες, πεπειραμενοι κυνηγοι με χρονια στην πλατη τους, εχουν κανει τα ιδια λαθη. Δεν λες καλα που επεσε στον τοπο, ετσι και του’ρχοταν να τρεξει, ακομα θα το ψαχναμε.’ Γυρω μας ολα ηταν σκοτεινα τωρα, και η πιθανοτητα του να ψαχναμε ελαφι σ’αυτο το σκοταδι δεν μου πολυαρεσε.

‘Ειναι αυτη η σφαιρα, το κατι αλλο. Αμα τη βαλεις εκει που πρεπει, διαλυει οτι περασει. Δεν ειδες που δεν εχει βγει απο την αλλη μερια? Να ξερεις, ο ωμος του ελαφιου στα δεξια θα ειναι κομματια. Τι θα το κανεις τωρα?’

‘Θα παμε να σε αφησω στο αμαξι σου, και θα το παω στο ψυγειο του δασαρχειου. Εχει εκει βιντσι και θα μπορεσω να το ξεφορτωσω και να το αποθηκευσω. Ειναι μεγαλη επιχειρηση, αυριο, αμα παρουμε ελαφια το πρωι, θα σε παω να δεις.’ Και με τετοιες κουβεντες φτασαμε στο σπιτι του, οπου ηταν το αμαξι μου.

Ξεφορτωσα ολα μου τα πραγματα απο το αυτοκινητο του και τα μετεφερα στο δικο μου. ‘Τι θα κανουμε αυριο το πρωι?’ τον ρωτησα

‘Να εισαι εδω στις 7.00, ακομα δεν θα εχει ξημερωσει, οποτε θα παμε στο δασος πριν βγει ο ηλιος’, μου απαντησε και τον καληνυχτησα, καθως εφευγε για το ψυγειο.

 Κοιταξα τα ρουχα μου και καταλαβα οτι ημουν μες το αιμα απο την κορφη μεχρι τα νυχια...
‘Πως θα παω στο ξενοδοχειο ετσι...’ σκεφτηκα. Εβαλα ενα αδιαβροχο παντελονι πανω απο το παντελονι που φορουσα, και μπηκα στο αμαξι για να κανω το συντομο ταξιδι μεχρι το ξενοδοχειο.

Ο βαριεστημενος υπαλληλος στην υποδοχη, ουτε καν γυρισε να με κοιταξει καθως μου εδινε τα κλειδια για το δωματιο. Και καλα εκανε, γιατι θα τρομαζε με το θεαμα που με αντικρυσε οταν εφτασα στο δωματιο και κοιταχτηκα στον καθρεφτη!

Εκανα ενα μπανιο, εβαλα ενα ποτο που ειχα φερει μαζι μου, και καθησα να αναπολησω την ημερα. Πηρα μερικα τηλεφωνα, και πηγα στο εστιατοριο διπλα στο ξενοδοχειο για ενα γρηγορο γευμα, πριν πεσω για υπνο, γεματος προσδοκιες για την επομενη μερα....