.Οι χθεσινες εμπειριες ηταν μονο μια αναμνηση τωρα, και μπορεσα να ανασανω ελευθερα, χωρις την πιεση της απογοητευσης στο στηθος. Εβγαλα τα ματωμενα ρουχα, επλυνα τα μαχαιρια και σκουπισα το οπλο με λιγο WD40 που ειχα θυμηθει να παρω μαζι μου και ελεγξα τα πυρομαχικα μου.
Ικανοποιημενος οτι ολα ηταν οπως τα ηθελα, ξαπλωσα και εκλεισα τα ματια, για να βρεθω αμεσως παλι στο δασος, να περπατω τα βηματα του πρωινου, να βλεπω το ελαφι μεσα απο την διοπτρα και να ξαναζω τις βολες που εκανα....
Ειχα γλαρωσει, οταν το ξυπνητηρι μου υπενθυμισε οτι ηταν ωρα να ξαναπαω να βρω τον Ντεζ, για το απογευματινο κυνηγι. Μιση ωρα αργοτερα, ημουν μπροστα στο σπιτι του, φρεσκος και ανυπομονος για την απογευματινη περιπετεια.
Μπηκαμε στο αυτοκινητο του και ξεκινησαμε τον γνωριμο πια δρομο προς το δασος. Περασαμε τις πυλες που δηλωναν την αρχη του κτηματος οπου ειχαμε δικαιωμα να κυνηγησουμε και προχωρησαμε προς το μερος οπου το πρωι ειχα παρει το muntjac.
Δεν ειχαμε κανει 500 μετρα στον δασικο δρομο, οταν, στα δεξια μας, ειδαμε ενα κοπαδι αρσενικα πλατωνια.
'Δεν βγαινεις να κοπανισεις ενα?', μου ειπε ο Ντεζ
'Ετσι, απο το δρομο???', του απαντησα απορρημενος.
'Πρεπει να τα ελαττωσω αυτα τα ατιμα, και μιας και τα βρηκαμε εδω, ευκαιρια ειναι. Τωρα που ειδα οτι μπορεις να τουφεκισεις, και σε εμπιστευομαι, ειναι ευκαιρια να μειωσουμε τους αριθμους. Αμα σου δωθει ευκαιρια και για δευτερο, παρ'το και αυτο!'
Δεν χρειαστηκε να μου το πει δευτερη φορα. Προσεκτικα, ανοιξα την πορτα του αυτοκινητου και πηρα απο την πισω θεση το τουφεκι μου. Εβαλα ησυχα το γεμιστηρα και γεμισα την θαλαμη.
Κρυμμενος απο τον ογκο του αυτοκινητου, δεν ειχα ανησυχησει τα ελαφια ιδιαιτερα, αν και ειχαν σταματησει καπου 200 μετρα μακρια μας, και κοιτουσαν προς την κατευθυνση μας. Με το οπλο στο δεξι μου χερι, σκυφτος και με αργα βηματα διεσχισα το δρομο. Ειχα δει ενα βολικο δεντρο καπου 60 μετρα μακρια που, αν το εφτανα χωρις να τρομαξω το κοπαδι, θα μου επετρεπε να διαλεξω ενα ελαφι.
Σιγα σιγα, και με το κεφαλι χαμηλα, εφτασα διπλα στην λευκα. Οταν ημουν πισω απο τον κορμο της, σηκωθηκα και, διστακτικα, με το οπλο στον ωμο τωρα, κοιταξα προς εκει που ειχα δει τελευταια φορα τα πλατωνια. Πραγματικα, ηταν ακομα εκει. Σε εγρηγορση μιας και μας ειχαν εντοπισει, αλλα ακομα στο σημειο που τα ειχα δει τελευταια φορα. Εβαλα το ματι στη διοπτρα και προσπαθησα να ξεχωρισω ενα πλατωνι που μου εδινε την καλυτερη βολη.
Ενα νεαρο πλατωνι στο πισω μερος του κοπαδιου, μου εδωσε την λυση. Το ειδα μεσα απο την διοπτρα, να κοιταει περιεργο προς την μερια μου, το σωμα του παραλλο με το δρομο πισω μου και σε ιδανικη θεση για βολη. Η τελεια στο κεντρο του σταυρονηματος του Zeiss, σταματησε στην κορφη της αριστερης του ωμοπλατης, και ενα μικροδευτερολεπτο αργοτερα επεφτε κατακεραυνωμενο απο τα 120grains σφαιρας που το βρηκαν εκει ακριβως που σημαδευα. Γρηγορα, ξαναοπλισα, αλλα ειδα οτι τα αλλα πλατωνια τωρα καλπαζαν μεσα στο δασος και εφευγαν με ταχυτητα στην αντιθετη κατευθυνση.
Γυρισα για να δω τον Ντεζ να χαμογελαει απο την θεση του οδηγου, με τα κυαλια στα χερια. Ανοιξε την πορτα και ηρθε εκει που στεκομουν.
'Ελπιζω να μην βαρεσες κανενα σαν αλογο, δεν ερχεται το αμαξι μεχρι εκει! Σε βλεπω να κουβαλας!', μου ειπε μισο-αστεια, μισο-σοβαρα.
'Διαλεξα ενα νεαρο! δεν ειμαι οσο χαζος οσο φαινομαι! Λες να μην την ηξερα την τυχη μου αμα βαρουσα κανενα μεγαλο??'
'Παμε να το δουμε τοτε!', μου ειπε, και ξεκινησαμε μεσα στις φτερες, προς το μερος που το ειχα τουφεκισει. Ηταν καπου 120 μετρα μακρια, και η βολη το ειχε βρει ακριβως εκει που σημαδευα, σκοτωνοντας το ακαριαια. Ενα ομορφο νεαρο αρσενικο πλατωνι, με περιεργους χρωματισμους, μαυρους, γκριζους και λευκους.
'Ωραιο ζωο...' ειπα, 'δεν εχω ξαναδει τετοια χρωματα...'
'Ειναι αυτα της περιοχης ενα περιεργο μιγμα μελανων και κλασσικων πλατωνιων. Πιασε το πισω ποδι να τον παμε μεχρι το δρομο και να φερω το αυτοκινητο. Θα παμε σε ενα αλλο μερος να τον επεξεργαστουμε.'Συραμε το ζωο τα 100 μετρα μεχρι το δρομο, και ο Ντεζ εφερε το αμαξι. Αφου τον βαλαμε στην καροτσα, αρχισε να οδηγαει βαθυτερα μες το δασος. 'Να παμε καπου απομακρα, δεν χρειαζεται να βρει κανενας οδοιπορος με το σκυλο του τα εντοσθια μες τη μεση του δρομου!', μου ειπε, καθως εστριβε σε ενα πλατυ δασικο δρομο, στρωμενο με γρασιδι, λες και ηταν καποιου η αυλη....
'Ζαρκαδια!' του ειπα, καθως εντοπισα στην αλλη ακρη του δρομου δυο ελαφια να βοσκουν.
(και συγχαρητηρια στον Caveman Κωστα και .308Win Παναγιωτη, στο ε-artemis, που πρωτοι αυτοι αετοματηδες εντοπισαν τα δυο ζαρκαδια στο βαθος!)'Ναι! Μανα με το μικρο της ειναι. Κατσε, ας μην τα ενοχλησουμε, να περιμενουμε μεχρι να φυγουν.' Και ετσι, εσβησε τη μηχανη και βαλαμε τα κυαλια στα ματια να τα παρακολουθησουμε. Εβγαλα την μηχανη απο την τσεπη μου και πηρα μια δυο φωτογραφιες. Τα ζαρκαδια παρεμειναν στα ορια του δασους για λιγη ωρα αλλα σιγα σιγα χαθηκαν σαν φαντασματα στις σκιες. Ο Ντεζ εβαλε μπρος και εκανε αλλα 100 μετρα πριν σταματησει στη δεξια μερια του δρομου. Κατεβηκαμε απο το αμαξι και βρηκαμε ενα βολικο κλαδι, οπου κρεμασαμε το πλατωνι, το ματωσαμε και το ξεκοιλιασαμε.
Σ'αυτες τις ασκησεις, ο Ντεζ μου εδειξε μερικα κολπα που ηταν ιδιαιτερα χρησιμα και θα μου μεινουν ως πρακτικες λυσεις στην μεταχειριση του κουφαριου για ολη μου τη ζωη. Μου εδειξε πως, επαγγελματικα και με συνεση μπορει κανεις να επεξεργαστει το θηραμα μετα την τουφεκια και να το ετοιμασει με τον καλυτερο δυνατο τροπο για το ψυγειο, χωρις κινδυνο επιμολυνσης απο τα εντερα και τα περιεχομενα του στομαχου. Αφου θαψαμε τα εντοσθια και φορτωσαμε το κουφαρι πισω στην καροτσα, ξεκινησαμε, αργα το σουρουπο πια, τον δρομο της επιστροφης.
Αλλη μια μερα ειχε τελειωσει, ευτυχως με επιτυχια και μαθηματα που θα μεινουν για παντα. Με αφησε διπλα στο αυτοκινητο μου, και αφου κανονισαμε τι θα κανουμε το επομενο πρωινο, τον καληνυχτησα και εφυγα για το ξενοδοχειο.
Το επομενο πρωι, παλι στις 7.00 η ωρα ημουν στην συνηθισμενη μου πια θεση. Ολα μου τα πραγματα πακεταρισμενα, μιας και ειχα αφησει το δωματιο μου στο ξενοδοχειο, και ετοιμος για την τελευταια μας εξορμηση.
Αυτη τη φορα πηγαμε σε ενα διαφορετικο κομματι του δασους, με διαφορετικη βλαστηση και κατανομη, αλλα, παρ'ολα αυτα, ευκολο να το περπατησεις και να ψαξεις για ελαφια. Αφησαμε το αυτοκινητο και ξεκινησαμε την βολτα μας. Οπου και να κοιτουσες, εβλεπες μονοπατια που ειχαν ανοιξει τα ελαφια ολα τα χρονια που τριγυριζαν στο δασος.
Δεξια και αριστερα βλασταρια απο δεντρα και βοτανα ειχαν μασουληθει, το χωμα ειχε σκαφτει απο κερατα των πλατωνιων που ψαχνουν για ριζες. Το προηγουμενο βραδυ ειχε γεματο το φεγγαρι, και ετσι δεν ειχαμε πολλες ελπιδες για ελαφια σημερα. Η νυχτα τους προσφερει καταφυγιο και δεν ειναι σπανιο να βοσκαν ολη τη νυχτα και να μενουν στα πυκνα ολη την ημερα.Ο Ντεζ μου εδειχνε τα σημαδια που δεν εβλεπα πρωτος εγω, τα πατηματα στο μαλακο εδαφος και τα περασματα μεσα απο τα δεντρα. Κουβεντιαζαμε για το μελλον του δασους και την σημασια του ως κυνηγοτοπου, και την εκπαιδευση που μπορει να προσφερει σε εμπειρους και απειρους κυνηγους. Περπατουσαμε σε ενα δρομο, οταν, με τα κυαλια εντοπισα ενα πλατωνι να κοιμαται αναμεσα στα πυκνα. Σταματησα και ενευσα στον Ντεζ, που ηταν 3 μετρα πισω μου.
'Πλατωνι...εκει, κατω απο το δεντρακι, κοιμαται.'
Ο Ντεζ εβαλε τα κυαλια, και μισο λεπτο αργοτερα μου ψιθυρισε 'Ειναι αλλα τρια, εχουν καθησει, αλλα τωρα μας κοιτανε'
Εβαλα τα κυαλια στα ματια και ειδα, μαζι με αυτο που ηταν ξαπλωμενο, αλλα 3 πλατωνια να στεκονται γυρω του, και να μας κοιτανε. Ενα δευτερολεπτο αργοτερα, ειχαν ολα εξαφανιστει μεσα στα πυκνα.
'Δεν ειχαμε τουφεκια εκει...Ηταν μεγαλη η πιθανοτητα εξοστρακισμου απο κανενα κλαδι, και αντε να τα βρεις εκει μεσα μετα...'
'Πραγματι', μου απαντησε.
Προχωρησαμε αλλα 100 μετρα, οταν, καπου 400 μετρα μπροστα μας, μες τη μεση του δρομου, εμφανιστηκαν δυο ζαρκαδια. Ενα θυληκο και ενα μικροτερο, αρσενικο. Το θυληκο φαινοταν αγανατκισμενο με το αρσενικο, κυνηγωντας το και διωχνοντας το απο κοντα του.
(τα ζαρκαδια ηταν στο βαθος, εκει που ασπριζει λιγο ο δρομος...)'Ειναι το μικρο της προηγουμενης περιοδου, και η μανα τον εχει βαρεθει, σαν να του λεει 'τραβα τωρα μοναχος σου, ωρα ειναι να τα βγαλεις περα χωρις εμενα...', μου ψιθυρισε ο Ντεζ με τα κυαλια στα ματια, διπλα μου.
'Θα κανω μια προσπαθεια δεν ξερεις...' του απαντησα και ξεκινησα με βημα ταχυ, αλλα και προσεκτικα, διπλα στα δεντρα που ηταν στην ακρη του δρομου. Αλλα, οσο γρηγορα και να περπατησα δεν τα προλαβα.
Χαθηκαν μεσα στα πυκνα. Ψαξαμε λιγο ακομα δεξια και αριστερα για αλλα ελαφια, αλλα η τυχη μας ειχε τελειωσει. Θα ηταν και πλεονεξια, 4 ελαφια σε 3 κυνηγια δεν συμβαινει ευκολα, και ετσι, οταν φτασαμε παλι στο αυτοκινητο, δεν ενοιωσα απογοητευση για το οτι δεν ειχαμε παρει ελαφι σημερα, μονο για το τελος αυτης της περιπετειας.
Γυρισαμε πισω στο σπιτι του Ντεζ, οπου ξεφορτωσα τα πραγματα μου απο το δικο του αμαξι και τα εβαλα στο δικο μου. Ειπαμε μερικες κουβεντες σχετικα με το διπλωμα που πρεπει να ετοιμασει και την αναφορα στους εξεταστες, χαιρετηθηκαμε και μπηκα στο αμαξι για να αρχισω το ταξιδι των 3 ωρων που θα με εφερνε πισω στο σπιτι.
Στο δρομο το μυαλο μου στριφογυρνουσε γυρω απο ολες τις στιγμες του κυνηγιου, τα δεντρα, τους δρομους, τα λιβαδια που κοιτουσαμε με τα κυαλια να εντοπισουμε τα ελαφια, και το μονο πραγμα για το οποιο ημουν πια σιγουρος ηταν οτι θα γυρνουσα πισω μια μερα να τα ξαναζησω ολα αυτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου