Στην προσπαθεια μας να βελτιωθουμε ως κυνηγοι, πολλες φορες, αφοσιωνομαστε σε εργαλεια, τεχνικες, ματζουνια και κολπα, που θα μας κανουν καλυτερους, θα σιγουρεψουν την καθε τουφεκια, θα εγγυηθουν την επιτυχια. Ενοχος και εγω, που καθε φορα που βγαινω με το τουφεκι ειμαι λες και σχεδιαζω την αποβαση στην Νορμανδια!! Εκτος απο το οπλο και τα φυσσιγγια, πρεπει να εχω κυαλια, αποστασιομετρα, μαχαιρια, διποδες, ανεμομετρα και δεν ξερω γω τι αλλο...
Μας εχει μουρλανει ο καιρος τωρα τελευταια (εξ'ου και η διαδικτυακη σιγη...) και δεν εχω την ευκαιρια να παω για κυνηγι οσο θα ηθελα, ή οσο ειχα καταφερει τις προηγουμενες χρονιες. Αερας, βροχη, θερμοκρασιες μονοψηφιες, αν δεν ηταν η μερα τοσο μεγαλη θα νομιζε κανεις οτι ειναι Νοεμβρης οχι Μαης...
Προχθες ομως, τα συννεφα ανοιξαν, ο αερας σιγησε και μια γλυκια λιακαδα φωτιζε τα λιβαδια. Κοιταξα τον καιρο, κοιταξα και τον παγκο (εχω αρχισει ενα σταδιακο και εντονο προγραμμα ασκησης για να προετοιμαστω για το ταξιδι στην Ν.Ζηλανδια και να δυναμωσω το χειρουργημενο μου γονατο) και εβγαλα την αποφαση στιγμιαια: Γυμναστικη αυριο και μεθαυριο, σημερα παμε για κυνηγι! Ηθελα να κανω κατι διαφορετικο. Πριν δυο βδομαδες ειχα καταφερει αλλη μια εξοδο, οπου πηρα και την σκυλα μου και πηγαμε για κουνελια με το .204Ruger, πιο πολυ για να την συνηθισω στην τουφεκια και την επαναφορα/ευρεση των θηραματων παρα για 'αριθμους' στα κουνελια. Ηθελα να κανω κατι που δεν εχω κανει εδω και καιρο, και ετσι, ανεβηκα στο παταρι και πηρα το πιστο μου CZ452 Varmint σε .17ΗΜR. Το οπλο αυτο το εχω εδω και 6 χρονια, και ηταν καποτε το πιο αγαπημενο μου. Τον τελευταιο χρονο ομως με το ζορι να ειχε κανει 40 τουφεκιες (τελευταιο του θηραμα ηταν μια φασσα που χτυπησε το Κολλητηρι περισυ τον Σεπτεμβρη, περιπετεια που θα δημοσιευθει οταν δεησει και την γραψει...), και ετσι αποφασισα οτι ηρθε η ωρα του.
Βιαστικα, αλλαξα στα παλια μου ρουχα για το κυνηγι, εβαλα τις μποτες, πηρα 70 σφαιρες, το ουραιο, τους γεμιστηρες και την τσαντα μου και μπηκα στο αμαξι. Σαν να μην ηθελα να χασω χρονο, με ειχε πιασει μια προσμονη που με εκανε να ξεχασω τα 'ματζουνια'...Στη μεση της διαδρομης για τη φαρμα του Τζον, θυμηθηκα οτι δεν εχω κυαλια, αποστασιομετρο ή διποδα. Για μια στιγμη σκεφτηκα να γυρισω πισω και να τα παρω, αλλα, κατι μεσα μου με σταματησε, και συνεχισα την διαδρομη για τη φαρμα. Σκεφτηκα τις μερες που ειχα μονο το οπλο και τιποτε αλλο και με επιασε μια νοσταλγια. Ημουν πιο νεος, ειχα περισσοτερο χρονο, το κυνηγι ηταν καθημερινοτητα και οχι ιδιαιτερη περιπτωση. Ετσι λοιπον εκανα μια επιστροφη στο παρελθον...
Βγηκα απο το αμαξι, εβαλα το ουραιο στο οπλο, γεμισα τους γεμιστηρες, εβαλα την τσαντα στο χερι και πηρα τα ραβδια (που ειναι μονιμως στο αυτοκινητο παρεα). Ανταμωθηκα με τον αγροτη και ειπαμε δυο κουβεντες και, αφου χαιρετηθηκαμε ανεβηκα την ανηφορα. Σταματησα διπλα σε δυο κουτσουρα και ατενισα το χωραφι που εκτεινονταν μπροστα μου. Δυο κουνελια εβοσκαν ψηλα, κοντα στο φραχτη καπου 80-100 μετρα μακρια. Εστησα το οπλο σε ενα κουτσουρο, τα βρηκα στη διοπτρα και πηρα το ενα, ενω αστοχησα στο αλλο. Δεν με ενοιαζε, αρκει να μην το τραυματιζα. Απο την ιδια θεση πηρα αλλα 3 και αστοχησα σε αλλα 6, μεχρι που η κινηση σταματησε.
Ανεβηκα την ανηφορα και πλησιασα προσεχτικα ενα αλλο λαγουμι. 3-4 κουνελια ηταν μπροστα του και καταφερα αλλα 2, ενω αστοχησα κανα δυο φορες ακομα...Το οπλο βαρουσε ψηλοτερα απο εκει που σημαδευα και προσπαθουσα να κανω διορθωσεις εχοντας ως οδηγο μου το που βαρεσε η προηγουμενη τουφεκια, μεχρι που καταφερα να το διορθωσω.
Μιση ωρα αργοτερα, ανεβηκα ακομα παραπανω, σε ενα μικρο λοφακι που μου επετρεπε να αγναντευω τα ορια ενος δασυλλιου που ηταν γεματο λαγουμια. Περασα 2 ωρες ακομα εκει, πηρα αλλα 12 κουνελια και απολαυσα το ομορφο σουρουπο. Κατα της 8 η ωρα, αποφασισα να παω να μαζεψω και να δω τι θα παρω σπιτι. Τα περισσοτερα κουνελια που ειχα παρει ηταν μικρα, μισομεγαλωμενα και μικροτερα ακομα, και μονο ενα ηταν ενηλικο. Τα καθαρισα με το φτηνο μαχαιρι που ειχα μες την τσαντα και κρατησα οτι δεν ειχε καταστρεψει η σφαιρα για φαΐ, τα'βαλα σε μια σακουλα και ξεκινησα για το αμαξι.
Το προγραμμα της γυμναστικης που εχω εφαρμοσει εδω και 5 μηνες εδειξε την αξια του: πηδηξα φραχτες φορτωμενος το οπλο και την τσαντα με τα κουνελια, περπατησα ενα δυο χιλιομετρα μεσα στο ψηλο γρασιδι, ανεβηκα λοφους και παρ'ολα αυτα δεν εχασα ανασα. Ενοιωσα αναζωογονημενος, χαρουμενος, αναλαφρος. Το οτι δεν ειχα τα κυαλια, το διποδο και το αποστασιομετρο δεν με πειραζε πια, η αξια της εξοδου ηταν πια απτη, ζωγραφισμενη στο προσωπο μου και το αναλαφρο μου βημα στο δρομο για το αμαξι. Μπορει τα χρονια να περνουν, οι ικανοτητες και τα εργαλεια μας να πληθαινουν αλλα τιποτα δεν προκειται να αντικαταστησει την ελευθερια που σε κανει να νοιωθεις μια τετοια, απλη, εξοδος.
Εφτασα στο αμαξι, εριξα μια ματια στα χωραφια που τα χρωματιζε το ηλιοβασιλεμα, τα πουλια που πηγαιναν για κουρνια. Δεν ηξερα αν επρεπε να χαρω για την ευκαιρια που ειχα να ζησω αυτη την εμπειρια ή να λυπηθω για το τελος της μερας αυτης...
Ανοιξα την πορτα απο το αμαξι, εβαλα τα πραγματα μεσα και ξεκινησα για το σπιτι....Ενα ουΐσκι και η παρεα της γυναικας μου και των σκυλιων μου με περιμενουν, καμια φορα ειναι καλυτερο να εισαι τυχερος παρα καλος...
ΥΓ: Δεν εχει φωτογραφιες σε αυτο το κειμενο, μιας και τα τοπια τα εχω δειξει ξανα και ξανα, οπως και το οπλο και τα θηραματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου