- Εμένα μου αρέσει να κάθομαι όσο μπροστά γίνεται. Δε με ενδιαφέρει παράθυρο ή διάδρομος, αρκεί να είναι μπροστά. Έχει λιγότερους κραδασμούς και φασαρία, άσε που κατεβαίνεις και αμέσως και δεν περιμένεις μια ώρα. Άρχοντας! Πάντα πάω νωρίς στο τσεκ-ιν και παίρνω θέση μπροστά. Εμείς θα πάμε στο αεροδρόμιο πολύ νωρίς για να μην έχουμε τίποτα μπλεξίματα με τα διαδικαστικά, οπότε θα σου κλείσω και σένα θέση δίπλα μας από το Ντουμπάϊ μέχρι το Γιοχάνεσμπουργκ. Το μόνο που θέλω είναι να βρεθώ στο Κίμπερλι με τη θήκη στο χέρι. Μόνο τότε θα ησυχάσω!
Αυτά μου έλεγε ο αδελφός μου στο σπίτι μου στην Αθήνα. Καθόμασταν στη βεράντα και πίναμε το ποτό μας χαλαρά καθώς ο ήλιος έδυε. Τον φιλοξενούσα για λίγες μέρες. Είχε έρθει να κάνει ένα σεμινάριο και θα έφευγε για Αγγλία ίσα να προλάβει να ετοιμαστεί για το ταξίδι μας στην Αφρική. Το κανόνισε να πάμε μαζί για τα 40οστά μου γεννέθλια που καταφτάνουν οσονούπω. Θα έπαιρνε μαζί και ένα από τα όπλα του για πρώτη φορά! Είχε φέρει όλα σχεδόν τα ρούχα του να τα πάρω εγώ, μια και το όπλο με τα σιμπράγκαλα σχεδόν συμπλήρωνε το επιτρεπόμενο βάρος για το αεροπλάνο. Αν δεν πήγαινα εγώ ήταν ικανός να πάει ξεβράκωτος. Το όπλο δεν το άφηνε! Τα γεννέθλιά μου φάνηκαν σα δικαιολογία όταν είδα τα πράγματα που μου έφερε να κουβαλήσω. Μάλλον γι’αυτό και να ήθελε να πάμε μαζί!
- Εσύ μάλλον θα τουφεκάς το 222. Είναι ελαφρύ, με επίπεδη τροχιά και πολύ εύστοχο. Βέβαια η σφαίρα που ρίχνει είναι 55 grains αλλά αυτό της δίνει μεγάλη ταχύτητα...
Είχε αρχίσει τα κινέζικα. Μπαρούτια, μολύβια, loads, grains, ft/sec, 222, 308… πού τα θυμάται! Κάθε φορά μου τα λέει και εγώ όλα ίδια τα νομίζω. Πήρα συγκαταβατικό ύφος.
- Α.....
- Εγώ θα πάρω τα 7 χιλιοστά μαζί μου με το McMillan stock. Είναι αυτό που τουφέκισες την Πρωτοχρονιά όταν ήρθατε.
Αυτό ήτανε; Τί λες βρε παιδάκι μου!
- Α...
- Έφτιαξα ένα καινούριο load καταπληκτικό. Μισή ίντσα στα 200μ. Εσύ δυστυχώς θα χρησιμοποιήσεις σφαίρες του εμπορίου, αλλά σε αυτό το διαμέτρημα βρίσκεις υποφερτές.
- Α...
- Βέβαια εσύ με το .222 δε θα μπορείς να χτυπήσεις μεγάλα θηράματα, αλλά για Springbok και Wildebeest είναι ό,τι πρέπει αν τα χτυπήσεις στο κεφάλι μέχρι τα 100-150 μέτρα. Άμα πάμε για warthogs θα χρειαστείς κάτι πιό βαρύ. Ίσως κανονίσω να πάρεις το .243 του Chris…
Ωχ! Τώρα μου θύμισε το βιβλίο με τα θηράματα της Αφρικής που μου είχε δώσει στην Αγγλία για να προετοιμαστώ. Πού να το έχω χώσει άραγε... Βλέπετε εδώ είναι που διαφέρουμε με τον αδελφό μου. Εγώ αγοράζω μιά συσκευή, την βάζω στην πρίζα και πατάω το play, ενώ αυτός πρώτα στέλνει με e-mail τις διορθώσεις στα ορθογραφικά λάθη του manual στην εταιρία!
Ήτανε πολύ αναστατωμένος, γεμάτος προσμονή. Όλο γι’αυτό το ταξίδι μιλούσε. Το οργάνωνε κοντά δύο χρόνια. Τα είχε σκεφτεί όλα. Θα ταξιδεύαμε με Emirates γιατί επιτρέπουν 30 κιλά αποσκευές και 8 κιλά χειραποσκευές, θα έπαιρνα εγώ τα ρούχα του, είχε ετοιμάσει όπλο ειδικά για την περίσταση, πήρε ειδική θήκη... Είχε όμως ένα δίλημμα που τον ταλάνιζε όλο αυτό τον καιρό: ποιό από τα 35 μαχαίρια του να πάρει μαζί, ή μάλλον ποιά! Ευτυχώς που έχουν περιορισμό στο βάρος!
Μαζί θα ερχόντουσαν και άλλοι δυό τρελλαμένοι Άγγλοι φίλοι του. Θα παίρνανε και αυτοί όπλα με τα συναφή. Τηλεφωνιόντουσαν με τον αδελφό μου καθημερινά. Απ’όσο έλεγαν κάλυπταν το όριο βάρους μόνο με τα όπλα και τα πυρομαχικά. Κυάλια, rangefinder, μπότες στη χειραποσκευή. Ήθελα να τους δω. Ή θα κυνηγούσαν γυμνοί ή θα ερχόντουσαν ντυμένοι σαν τα κρεμμύδια με όλα τους τα ρούχα. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να φοράει πέντε σώβρακα και τρία παντελόνια παραλαγής ερήμου και με έτρωγε η περιέργεια. Θα συναντιόμασταν όλοι στο Ντουμπάϊ και θα συνεχίζαμε μαζί μέχρι το Κίμπερλι. Έτσι έλεγε το άψογο σχέδιο.
Ήρθε η Κυριακή, ήρθε η ώρα να τον πάω στο αεροδρόμιο και του ήρθε κόλπος! Το άψογα οργανωμένο σχέδιο κινδύνευε να γίνει στάχτη εξ’αιτίας στάχτης! Για να επιστημονολογήσω εξ’αιτίας ηφαιστιακής τέφρας! Το ηφαίστειο με το απίστευτο όνομα στην Ισλανδία άρχισε να ξερνάει στάχτη και μαζί τίναξε στον αέρα τα σχέδιά μας! Τα αγγλικά αεροδρόμια έκλεισαν! Έπρεπε να αναβάλει το ταξίδι του επ’αόριστον και την Πέμπτη θα ξεκίναγε το ταξίδι για Αφρική! Το τί κατάρες άκουσα δε λέγεται. Τον έβαλα να κάτσει, του πήρα την πίεση, τον ηρέμησα και πήραμε τηλέφωνο τη Lufthansa. Επιβεβαιώσαμε κράτηση για τη Δευτέρα και καθήσαμε με τα δάχτυλα σταυρωμένα. Ευτυχώς ήρθαν δυό φίλοι το βράδυ και τα ξεσταυρώσαμε, αλλιώς θα πόναγα ακόμα.
Ευτυχώς την Δευτέρα έφυγε κανονικά και δεν έμαθε για την γενική απεργία που ανακοινώθηκε για την Πέμπτη που θα ξεκίναγα και εγώ από το Ελ Βενιζέλος. Για καλό και για κακό εγώ ξανασταύρωσα τα δάχτυλά μου.
«Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν, τον παιδικό μου φίλο
Θα πάω στη ζούγκλά με τον Ταρζάν, θα πάρω και ένα σκύλο
Κι αν θα μας φάνε τ’άγρια θηρία, θα μας γράψει και η Ιστορία
Πως μας φάγανε τα ζώα....»
Σιγοτραγουδούσα καθώς ετοίμαζα τη βαλίτσα. Τραγουδάκια για αγρίους εμπνευσμένα στη τη λογοκρισία της Χούντας, τώρα έβρισκαν νόημα και γινόντουσαν επίκαιρα. Δεν τα ήξερα καλά και αυτοσχεδίαζα. Τα απαραίτητα τα είχα ξεχωρήσει από καιρό και τα είχα βάλει στην άκρη για να μην ξεχάσω τίποτα. Πέρασαν και από την έγκριση του αδελφού μου πριν στριμωχτούν με τα δικά του στη βαλίτσα μου. Κυάλια, rangefinder, η καινούρια φόρμα παραλλαγής που θα ταίριαζε απόλυτα με τα χρώματα της σαββάνας, αρβύλες, ασπρόρουχα, κάλτσες....Πάνω απ’όλα τα μακριά εσώρουχα, τα fleece, τα πουλόβερ και τα τζάκετ. «Είναι χειμώνας τώρα εκεί. Θα κάνει ψόφο. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι» μου είχε πει ο αδελφός μου. Τι να κάνω, τον άκουσα. Στο κάτω κάτω τα περισσότερα ρούχα ήταν τα δικά του. Πήρα και δώρα για τους οικοδεσπότες που θα μας φιλοξενούσαν στη φάρμα τους όλες αυτές τις μέρες και θα κυνηγούσαμε στη γη τους. Όλα έτοιμα. Αν δε με σταματήσει καμμία απεργία σε δύο μέρες θα περιπλανιέμαι στη Σαββάνα με το όπλο στον ώμο. Δεν κρατιόμουνα!
« Τούμπου τούμπου ζά τούμπου ζίτσου
Στο καζάνι κι η μαμά του Κίτσου
Τούμπου τούμπου ζα τούμπου μάγοι
Θα μας φάνε οι ανθρωποφάγοι
Τούμπου τούμπου και ταμπού
Φάγαν τη γριά ντου ντού....»
Ανέβηκα πάνω στη βαλίτσα για να κλείσει. Πάτησα από’δω, ζούληξα από’κει, την έκλεισα. Δεν την ξανανοίγω για τίποτα! Μου βγήκε η πίστη. Ίδρωσα. Η γυναίκα μου μπήκε στο δωμάτιο χαμογελώντας.
- Έτοιμος; Μιά ώρα είσαι κλεισμένος εδώ μέσα! Ίδρωσες!
- Έτοιμος! Για τα κιλά δεν είμαι σίγουρος. Πρέπει να τη ζυγίσω. Με τα βίας έκλεισε το τέρας.
- Το αντιλιακό το πήρες; Μη σε κάψει ο ήλιος εκεί κάτω!
Δαγκώθηκα. Μου είχε πάρει αντηλιακό με δείκτη προστασίας τριάντα και εγώ το ξέχασα. Δεν είχε νόημα να πω ότι εκεί έιναι χειμώνας και έχω γεμίσει τη βαλίτσα μάλλινα. Ο ήλιος στη Σαββάνα ψήνει. Πρέπει να προσέχω το δέρμα μου!
- Φυσικά και το πήρα! Να πάω στην Αφρική χωρίς αντηλιακό; Είναι δυνατόν; Μέσα στο νεσεσέρ.
- Ωραία. Έλα να φάμε. Το τραπέζι είναι έτοιμο.
Έκανα πως τακτοποιώ τη βαλίτσα και περίμενα να βγει από το δωμάτιο. Χωρίς να χάσω χρόνο ξάπλωσα τη βαλίτσα στο πάτωμα και την άνοιξα. Το μπουκάλι ήταν πάνω από 100ml και δεν μπορούσα να το πάρω πάνω μου στο αεροπλάνο. Έτρεξα στο μπάνιο και πήρα το αντηλιακό από το ντουλαπάκι. Έβγαλα τις σοκολάτες να τις πάρω στη χειραποσκευή. Ευτυχώς δεν υπάρχει περιορισμός ακόμα για τις σοκολάτες! Τώρα για το βάρος, ευτυχώς που οι Emirates επιτρέπουν 8 κιλά! Έσφιξα το καπάκι από το μπουκάλι για σιγουριά, το έχωσα σε μιά γωνία και ξανάρχισα την πάλη. Βιαζόμουνα να την κλείσω πριν ξαναεμφανιστεί. Ίδρωσα ξανά και πήγα για φαγητό.
Τελικά το σταύρωμα των δαχτύλων φαίνεται ότι είναι πολύ αποτελεσματικό. Είχα μόλις φτάσει στο αεροδρόμιο όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Όλα καλά από Αγγλία. Τα όπλα είχαν φορτωθεί και είχαν κλείσει και τη θέση δίπλα τους για μένα στο Ντουμπάϊ-Γιοχάνεσμπουργκ. Μέχρι εδώ όλα καλά. Να περάσω και εγώ το τσεκ-ιν και φύγαμε! Ξέχασα να ρωτήσω τί θέση βρήκανε, αλλά δεν ανησυχούσα. Πήγαν στο αεροδρόμιο νωρίς. Θα ταξιδέψω άρχοντας, τουλάχιστον από Ντουμπάϊ.
Πλησίασα την χαμογελαστή κοπελιά με την καλοσιδερωμένη στολή όλο αυτοπεποίθηση. Η βαλίτσα μου ήταν 29.7 κιλά και το όριο 30. Δε χρειαζόμουν το «σίδερο». Έδωσα το διαβατήριό μου γεμάτος αυτοπεπίθηση και η κοπέλα τσέκαρε τον υπολογιστή. Το χαμόγελό της πάγωσε και άρχισε να παλεύει με το πληκτρολόγιο. Σήκωσε το βλέμα, φόρεσε το χαμόγελο που είχε μάθει στη σχολή γι’αυτές τις περιπτώσεις και σήκωσε το τηλέφωνο. Φαίνεται δεν είχα σταυρώσει τα δάχτυλά μου αρκετά...
- Συμβαίνει τίποτα; Μήπως θέλετε να σας δώσω το εισητήριό μου;
- Αν είναι εύκολο...
Άνοιξα την μπροστινή θήκη της τσάντας και το έβγαλα παγωμένος. Το ξεδίπλωσα και της το έδωσα. Ποιός τον ακούει! Αν έχει πρόβλημα το εισητήριο την έβαψα! Με έφαγε να το βγάλω τόσους μήνες και εγώ πήγα τελευταία στιγμή. Θα με φάει!
Το κοίταξε λίγη ώρα και έβαλε τον κωδικό στον υπολογιστή.
- Τί συμβαίνει; Δεν με βρίσκει το σύστημα;
- Εσάς σας βρίσκει, το εισητήριο δεν αναγνωρίζει.
- Πώς είναι δυνατόν; Ο αδελφός μου που ταξιδεύει από Αγγλία μου είπε ότι κανόνισε να μου κρατήσουν και θέση δίπλα του.
- Α! Έτσι εξηγείται! Σας έκλεισαν θέση από την Αγγλία γι’αυτό δεν μπορώ εγώ να σας δώσω θέση για Γιοχάνεσμπουργκ! Μισό λεπτό.
Σήκωσε το τηλέφωνο, μίλησε λίγο και με έστειλε στη θέση 36, λίγο πιό πέρα. Σήκωσα το βλέμμα. Μια κυρία ντυμένη με παραδοσιακή φορεσιά μου έκανε νόημα χαμογελώντας ζεστά. Πήρα τη βαλίτσα μου και πλησίασα με την ελπίδα να ξαναφουντώνει μέσα μου.
- Δώστε μου το διαβατήριό σας παρακαλώ.
Της το έδωσα και της ξαναεξήγησα ότι μου έχουν κλείσει θέση από την Αγγλία. Έγνεψε με κατανόηση ότι κατάλαβε, πάλεψε με το σύστημα, πέρασε το αυτοκόλλητο στη βαλίτσα που χάθηκε με τον κυλιόμενο διάδρομο και μου έδωσε δύο κάρτες επιβίβασης.
- Αυτή είναι για το Ντουμπάϊ, και αυτή για το Γιοχάνεσμπουργκ, θέση δίπλα στον αδελφό σας. Θα πρέπει να παραλάβετε τις αποσκευές σας εκεί για να πάτε στην εσωτερική πτήση για Κίμπερλι. Ίσως περάσετε και από τελωνείο. Καλό ταξίδι.
- Ευχαριστώ!
Το κόλπο με τα δάχτυλα είναι αλάνθαστο! Απομακρύνθηκα λίγο και ακούμπησα σε ένα πάγκο να βάλω το εισητήριο στην τσάντα. Κοίταξα τις κάρτες επιβίβασης. Αθήνα-Ντουμπάϊ θέση 17Κ. Μπροστά και παράθυρο. Άρχοντας!
Ντουμπάϊ-Γιοχάνεσμπουργκ θέση 45Η! Η 46 είναι που κρέμεσαι από την ουρά... ή μήπως η 45;
Για να πάρω τον αδελφό μου να μάθω...
- Έλα! Όλα εντάξει τελικά. Με έσκισες με την κράτηση! Παραλίγο να μην έρθω. Καλά θα σου τα πω από κοντά. Δε μου λες, η 45 που έκλεισες που είναι; .... Δίπλα σου, το ξέρω, αλλά μέσα στο αεροπλάνο, ή θα κρατιόμαστε από την ουρά; ...... Το ξέρω ότι είναι μεγάλα, αλλά και αυτά έχουν ουρά! Δεν πειράζει, τουλάχιστον θα είμαστε μαζί. Τα λέμε στο Ντουμπάΐ. Άρχοντα!
Αφρική! Σου’ρχομαι!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου