Το μόνο που θα μπορούσε να την κάνει καλύτερη ήταν να παρατηρούσαμε τα ζώα από άλλου είδους φακούς, αλλά ήμουν απλά ανυπόμονος. Είχε σχεδόν έρθει η ώρα! Το πρόγραμμα έλεγε επίσκεψη στο αυτοσχέδιο σκοπευτήριο για έλεγχο του εξοπλισμού. Όταν έρθει η ώρα θα είμαστε πανέτοιμοι!
Κάναμε μια υποχρεωτική στάση στο σπίτι για να αλλάξουμε τα ρούχα μας με αυτά που θα χρησιμοποιούσαμε στο κυνήγι, γιατί θα ξαπλώναμε κάτω στο σκοπευτήριο και να φορτώσουμε το Land Rover με τα δέοντα. Με την ευκαιρία τσιμπήσαμε και κάτι και πήραμε μαζί μας νερό, μια και ο ήλιος έκαιγε.
Θα πηγαίναμε να ελέγξουμε τα όπλα και να σετάρουμε τις διόπτρες. Ευκαιρία και για μένα να ρίξω με το 222 να το συνηθίσω. Η προπόνησή μου είχε να κάνει μόνο με δυνατά αεροβόλα ελατηρίου. Ό,τι κοντινότερο στα ραβδωτά μπορώ να χρησιμοποιώ στην Ελλάδα, σχεδόν χωρίς πρόβλημα. Απ’ότι άκουσα, το μικρό αυτοσχέδιο σκοπευτήριο απείχε 10 λεπτά δρόμο από το σπίτι στην άκρη της φάρμας κοντά στη φυτεία με τα καρύδια. Ένα επίπεδο χωράφι με 100 μέτρα ευθεία στο τέλος της οποίας θα έμπαιναν οι στόχοι μπροστά από το λόφο. Εμείς θα ξαπλώναμε στην αρχή δίπλα στο δρόμο πάνω στα ειδικά στρώματα που φορτώθηκαν στο Land Rover μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Το πίσω μέρος γέμισε από τις μακριές θήκες και δεν υπήρχε χώρος να καθίσουμε στις πτυσσόμενες θέσεις στο χώρο αποσκευών. Εγώ το φακίρη δεν τον ξανάκανα! Το μάτι μου πήρε ένα μικρό εντουράκι στην άκρη του γκαράζ. Ίσως ήταν ευκαιρία να κάνω βόλτα στη σαβάνα με μηχανή. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα! Γύρισα στον Πιέρ.
- Το Land Rover γέμισε. Να πάρω το Suzuki να σας ακολουθήσω μέχρι το σκοπευτήριο;
- Φυσικά! Ξέρεις από μηχανές; Από μένα κανένα πρόβλημα. Μόνο να προσέχεις μην πέσεις και χτυπήσεις.
- Η κόρη μου ορκίζεται ότι αν δεν είχα παντρευτεί θα είχα τουλάχιστον νικήσει το Παρίσι-Ντακάρ! Οδηγάω μηχανή χρόνια στην Αθήνα χωρίς κανένα πρόβλημα.
- Πόσο χρονών είναι η κόρη σου είπαμε;
- Τεσσάρων.
- Καλά, πριν δηλώσεις συμμετοχή στο Παρίσι-Ντακαρ έλα χωρίς να πέσεις μέχρι το σκοπευτήριο. Τα κλειδιά είναι πάνω. Πήγαινε μπροστά να ανοίγεις και τις πόρτες να μην ανεβοκατεβαίνουμε από το αμάξι.
- Οκ!
Έφυγα γελώντας προς το γκαράζ. Εντουράδα στη σαβάνα! Τί σου είναι η ζωή! Φόρεσα τα γυαλιά του ηλίου και καβάλησα τη σέλλα.
Το μικρό δίτροχο χόρευε ανάμεσα στα πόδια μου καθώς οι ρόδες γλιστρούσαν πάνω στην λεπτή στρώση ψιλής σαν πούδρας άμμου που κάλυπτε το χωματόδρομο. Αισθανόμουν σα να οδηγούσα πάνω σε κουραμπιέ! Μουρμούριζα μέσα από τα δόντια μου φράσεις ακατάλληλες για ανηλίκους και ίδρωνα από την ένταση και την προσπάθεια γαντζωμένος από το τιμόνι. Πήγαινα με χαμηλή ταχύτητα προσπαθώντας να μην πέσω και ρεζιλευτώ ή ακόμα χειρότερα τραυματιστώ και περάσω τις υπόλοιπες μέρες καθισμένος σε μια καρέκλα να γυμνάζω τους μασητήρες μου ακούγοντας κυνηγετικές ιστορίες από τους άλλους. Το Land Rover κοντανάσαινε πίσω μου και αισθανόμουν τα μάτια όλων καρφωμένα στην πλάτη μου. Έλπιζα κάποιος από τους επιβάτες να ήξερε πολλά ανέκδοτα, γιατί σα να άκουγα πολλά γέλια εκεί πίσω...
Σταμάτησα με ανακούφιση να ανοίξω την πανύψηλη πόρτα από συρματόπλεγμα. Τα χέρια μου έτρεμαν και η πλάτη μου πονούσε από το σφίξιμο. Το κέρδος μου διπλό. Είχα την ευκαιρία να ξεπιαστώ και το αυτοκίνητο θα ήταν τώρα μπροστά μου και θα μπορούσα να κινηθώ με το δικό μου αργό ρυθμό. Τους χαμογέλασα μόλις περάσανε και έκλεισα πίσω τους την πόρτα. Ξανακαβάλησα το εντουράκι και ξεκίνησα με προσοχή και την ψυχή στην κωλότσεπη. Η εντουράδα μου έλειπε στη σαβάνα! Όταν έφτασα στο χώρο του σκοπευτηρίου οι άλλοι είχαν ήδη κατέβει και κουβέντιαζαν. Έβαλα το σταντ και κατέβηκα ξεφυσώντας προσπαθώντας να κρύψω στο πίσω μέρος του μυαλού μου το ταξίδι της επιστροφής που με περίμενε σε λίγο.
Ο ήλιος έκαιγε. Ο ξηρός αέρας που σάρωνε το πρόσωπό μου πάνω στη μηχανή έκανε το δέρμα μου να τεντώνει. Έβαλα το χέρι στην τσέπη. Είχα μαζί μου αυτό ακριβώς που χρειαζόμουνα. Το σούπερ-ντούπερ αντηλιακό που μου πήρε η γυναίκα μου! Τριάντα βαθμοί προστασίας και ενυδάτωσης ήταν ό,τι χρειαζόμουνα στη σαβάνα. Πόσο δίκιο είχε! Έβγαλα τα γυαλιά και άπλωσα το πηχτό υγρό στο χέρια και το πρόσωπό μου. Το δέρμα μου το ρούφηξε με ανακούφιση. Με πλημμύρισε ένα άρωμα καρύδας που ανέσυρε αυτόματα μνήμες από παραλία και θάλασσα. Τί σου είναι ο εγκέφαλος! Έχωσα το μπουκαλάκι στην τσέπη μου ευτυχής για το νέο μου σύμμαχο στις αντίξοες συνθήκες της σαβάνας. Πήγα αναπτερωμένος κοντά στους άλλους που είχαν αρχίσει το ξεφόρτωμα.
- Τί μυρίζει έτσι;
Ρώτησε ο Πιέρ.
- Έβαλα αντηλιακό. Ωραία μυρωδιά, ε! Σα να είσαι στην παραλία! Θέλει κανένας; Είναι βάλσαμο με τόση ξηρασία και ζέστη.
Έβγαλα το μπουκαλάκι από την τσέπη όλο καμάρι. Ο Πιέρ πλησίασε.
- Βάλσαμο μπορεί να είναι, αλλά εδώ δεν έχει ψάρια, έχει ζώα. Σε παίρνουν χαμπάρι από χιλιόμετρα! Δεν πιστεύω να σκοπεύεις να το βάλεις στο cull!
- Ό...όχι βέβαια....
τραύλισα και έβαλα το μπουκαλάκι στην τσέπη. Πάει ο σύμμαχός μου.
- Για τώρα λέω που κάνουμε εξάσκηση....
- Για τώρα καλό είναι. Μόνο που θα λιγδώσουμε τα όπλα. Άσε καλύτερα.
Ασυναίσθητα έτριψα τις παλάμες μου στο παντελόνι. Ένιωθα σα μαθητούδι μετά από αταξία που έβλεπε το χάρακα στα χέρια του δασκάλου. Φόρεσα τα γυαλιά που γλιστράγανε στη λαδωμένη μύτη και πήγα να πάρω το όπλο μου από το Land Rover. Είχε έρθει η ώρα να δω τί μπορώ να κάνω.
Οι δύο άγγλοι ήταν ήδη ξαπλωμένοι στα στρώματα. Τα όπλα τους ξερνούσαν μολύβι με εκνευριστική ακρίβεια στο κέντρο του στόχου που βρισκόταν εκατό μέτρα μακριά κάνοντας μία τρύπα. Είχαν αντέξει το ταξίδι αλώβητα με το “zero” να παραμένει ακλόνητο. Η Leupold του Ντέιβιντ και η Smith & Bender του Γκάρεθ δικαιολόγησαν τη φήμη τους και την τιμή τους. Το μόνο που τους στεναχωρούσε ήταν πως είχαν λάθος πληροφορίες για το υψόμετρο και οι κατάλογοι με τους βαλλιστικούς υπολογισμούς που είχαν καταρτίσει στην Αγγλία ήταν για κάτι πόδια υψόμετρο λιγότερο. Η απόκλιση μπορεί και να ξεπερνούσε τη μία ίντσα στις χίλιες γυάρδες. Τράτζικ!
Συνέχεια είχε ο αδελφός μου. Το πακέτο όπλο-διόπτρα κόσμημα απέδιδε τα αναμενόμενα. Η φωτιζόμενη κουκίδα λες και καθοδηγούσε το μολύβι όπως το laser τους πυραύλους. Μετά τις πρώτες τρεις βολές κάθε πυροβολισμός ήταν χαράμισμα σφαίρας. Σηκώθηκε χαμογελώντας.
Ξάπλωσα με τη σειρά μου σε ένα από τα στρώματα. Όπλισα το 222 και το έφερα στον ώμο. Στα εκατό μέτρα με περίμενε ένα τυπωμένο κεφάλι springbok σε φυσικό μέγεθος. Θα προτιμούσα κάτι πιο μικρό, αλλά και εδώ μία τρύπα θα έκανα. Σημάδεψα λίγο πίσω από το μάτι. Έριξα τρεις βολές. Με το Χ8 της ταλαιπωρημένης Swarovski δεν έβλεπα τις τρύπες στο χαρτί. Ο Ντέιβιντ παρακολουθούσε με τη δική του και έδινε το αποτέλεσμα. Ένα σπασμένο κέρατο και δυό ψόφιες μύγες! Όπως το περίμενα. Είχα κάνει μία τρύπα. Στο νερό! Θα έφταιγε το λιγδωμένο μου δάχτυλο που μύριζε καρύδα, ή ο αέρας, ή η διόπτρα. Ίσως έπρεπε να βγάλω τα γυαλιά... Δεν εξηγείται αλλιώς! Μήπως να μίλαγα με τον αδελφό μου για εκείνο το φτυαράκι...
Ο Γκαρεθ μου ζήτησε να δοκιμάσει και αυτός να βρούμε τί φταίει. Του έδωσα τη θέση μου. Το 222 έβηξε ακόμα τρεις φορές. Το τυπωμένο κεφάλι τώρα ήταν τυφλό. Τρείς φορές. Στραβοκατάπια. Λες να έχουν και πιο μεγάλα φτυάρια; Πήγαμε να δούμε το στόχο από κοντά και να τον αντικαταστήσουμε. Η διόπτρα του Ντέιβιντ βλέπει πολύ καλά. Οι βολές του Γκάρεθ μόλις που δεν ακουμπούσαν και αποφασίστηκε ότι θα μπορούσε να σφίξει η συγκέντρωση αν καθαρίζαμε την κάνη. Εγώ πρότεινα να τη γυαλίσουμε!
Ξάπλωσα πάλι στο στρώμα να ρίξω μερικές να συνηθίσω, ενώ ο αδελφός μου με τους άγγλους χτύπαγαν βράχια ψηλά στο βουνό. Αυτή τη φορά το πέτυχα το κεφάλι. Έριξα βέβαια περισσότερες βολές....
- Μαϊμού!
Αναφώνησε ο Πιέρ και τέντωσε το χέρι του προς το λόφο αριστερά. Πρέπει να έχει τα μάτια αετού, ή ενός έμπειρου αφρικάνου κυνηγού.
- Εκεί πέρα πάνω στα βράχια. Οι άτιμες δεν πλησιάζουν. Ξέρουν τι τις περιμένει.
Οι υπόλοιποι προσπαθούσαμε να την εντοπίσουμε με τα κιάλια. Οι δύο άγγλοι ήρθαν κοντά σα να προσπαθούσαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Κοίταζαν μέσα από τα κιάλια και μουρμούριζαν χαμηλόφωνα. Σχεδόν ταυτόχρονα έδειξαν προς το ανέμελο δίποδο και έγνεψαν συμφωνώντας. Ο Γκάρεθ σήκωσε το rangefinder.
- 750 μέτρα αναφώνησε.
- Να τη χτυπήσω;
Ρώτησε ο Ντέιβιντ με ύφος μικρού παιδιού που ζητάει γλειφιτζούρι.
Ο Πιέρ τον κοίταξε με δυσπιστία.
- Φυσικά. Αν μπορείς.
Ο Ντέιβιντ δεν περίμενε να του το πει δεύτερη φορά. Άρπαξε το όπλο του και σκαρφάλωσε στην οροφή του Land Rover. Ξάπλωσε και άνοιξε τον δίποδα. Ζήτησε επιβεβαίωση απόστασης από τον φίλο του και κοίταξε σκεφτικός τον αέρα. Πάλεψε λίγο με τις ρυθμίσεις της διόπτρας και έβαλε το μάγουλό του στο κοντάκι. Οι υπόλοιποι γυρίσαμε τα κιάλια προς τη μαϊμού. Την έβλεπα να κάθεται πάνω στο βράχο και να παρατηρεί τριγύρω. Κράτησα την ανάσα μου ασυναίσθητα λες και ήμουν εγώ που θα τραβούσα την σκανδάλη. Ο πυροβολισμός έσκισε τη σιωπή πάνω που πήγαινα να σκάσω.
Η σφαίρα έπεσε μισό μέτρο χαμηλότερα πάνω στο βράχο. Η μαϊμού κοίταξε κάτω σαστισμένη προσπαθώντας να καταλάβει τί ήταν αυτό. Η σκέψη της δεν ήταν το τελευταίο πράγμα που πέρασε από το μυαλό της. Το όπλο του Ντέιβιντ φρόντισε γι’αυτό. Ο δεύτερος πυροβολισμός με ξάφνιασε. Πρόλαβα όμως να δω το μικρό δίποδο και κατρακυλά άψυχο.
- Τη χτύπησες!
Φώναξε ο Πιέρ σαστισμένος.
- Τη χτύπησες!
Ξαναείπε για να το πιστέψει. Μπορεί να ήταν έμπειρος κυνηγός, αλλά τέτοια βολή δεν πρέπει να είχε ξαναδεί, πόσο μάλλον να τολμήσει.
Ήταν η σειρά του Ντέιβιντ να σαστίσει. Σήκωσε το κεφάλι από τη διόπτρα και ψέλλισε διστακτικά σαν να τον μαλώσανε.
- Μα είπες να τη χτυπήσω. Έτσι δεν είπες;
- Ναι, βέβαια το είπα! Μα είναι 750 μέτρα! 750 Μέτρα! Τί βολή! Τί βολή!
Στραβοκατάπια. Μου είχε πει ο αδελφός μου ότι οι φίλοι του είναι καλοί σκοπευτές, αλλά αυτό ξέφευγε. Τα όπλα τους ήταν προέκταση του εαυτού τους. Σα να ρίχνανε τηλεκατευθυνόμενες σφαίρες! Η προπόνησή μου με αεροβόλα στην Ελλάδα φαινόταν σαν αστείο. Κοίταξα το ταλαιπωρημένο 222. Ευτυχώς που δεν έχεις στόμα γιατί προβλέπω να ζήσεις πράγματα ανομολόγητα!
Μετά από λίγο μαζέψαμε και φύγαμε για το σπίτι. Εγώ μπροστά με το δίτροχο να χορεύει το χορό του Ζαλόγγου και οι άλλοι στο Land Rover. Μετά την πόρτα τους ακολουθούσα. Περίμενα λίγο να ξεμακρύνει το αυτοκίνητο να γλυτώσω από τη σκόνη. Έκανα την υπόλοιπη διαδρομή χαλαρά, σχεδόν σαν να περπατάω. Είχα την ευκαιρία να χαζέψω το τοπίο με τις μακριές σκιές και τον ουρανό που άρχισε να βάφεται καθώς ο ήλιος άρχιζε να βουτάει προς τη δύση. Άφησα το Suzuki στο γκαράζ και δεν το ξαναακούμπησα.
- Πάμε μια βόλτα μέχρι την πρώτη λίμνη μέχρι να βραδυάσει;
Ήταν η πρώτη φορά από τότε που φτάσαμε που η φωνή του αδελφού μου ακούστηκε σα μουσική στα ταλαιπωρημένα από τους πυροβολισμούς αυτιά μου.
- Προλαβαίνουμε; Σε λίγο θα νυχτώσει.
- Έχουμε πάνω από μία ώρα φως. Η λίμνη είναι δίπλα.
- Φύγαμε! Όχι τίποτ’άλλο, μήπως χτυπήσεις και εσύ τίποτα γιατί δε μπορώ να σε έχω να λες ότι δεν είχες την ευκαιρία…
- Καλάααα…. Πάω να φέρω το 7Χ57 του Κρις να πάρεις μαζί σου μην πέσεις πάνω σε κανένα φακόχοιρο. Το 222 δεν κάνει για φακόχοιρους.
- Δεν κάνει άμα δεν ξέρεις σημάδι. Τέλος πάντων, φέρε ό,τι θέλεις. Μόνο βιάσου, ο ήλιος δεν περιμένει!
Με τα όπλα στον ώμο ξεμακρύναμε από το σπίτι για την τεχνητή λιμνούλα. Ο ήλιος συνέχισε να ξεραίνει το ταλαιπωρημένο μας δέρμα ακόμα και τώρα που κάλπαζε προς τη δύση. Δεν είπα τίποτα για τα μάλλινα, ούτε για το μπουκαλάκι που έπιανε χώρο στην αριστερή μου τσέπη. Η ώρα ήταν πολύ μαγική για σχόλια. Σούρουπο στη σαββάνα μπροστά στη λίμνη, ακούγεται σα τίτλος νουβέλας! Περπατούσαμε μιλώντας σπάνια και χαμηλόφωνα μην προδώσουμε την παρουσία μας στα ζώα. Συναντήσαμε μεγάλες τρύπες που είχαν σκάψει οι σκαντζόχοιροι, όπως μαρτυρούσαν τα αγκάθια που βρήκαμε και μαζέψαμε γύρω τους.
Φτάσαμε στη λίμνη που χρύσιζε από τις πλάγιες ακτίνες. Εγώ κάθισα δίπλα σε ένα πεσμένο κορμό, ενώ ο αδελφός μου κινήθηκε προς την άλλη άκρη. Παρατηρούσα τα πουλιά που ψαχούλευαν για σκουλήκια και απολάμβανα την εναλλαγή των χρωμάτων. Δεν έλπιζα σε κάποια συνάντηση, απλά χαλάρωνα ρουφώντας τη στιγμή. Μια μικρή μαϊμού ήρθε να πιεί νερό, αλλά δε σήκωσα το όπλο. Δεν άξιζε να χαλάσω τη στιγμή και να βιάσω τη σιωπή. Εξ άλλου πόσες φορές θα έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω μια μαϊμού να πίνει νερό από μια χρυσή λίμνη; Ούτε καν έφερα τη διόπτρα στο μάτι.
Έμεινα εκεί μέχρι που άκουσα ένα θόρυβο προς τη μεριά που είχε απομακρυνθεί ο αδελφός μου. Το ζώο ήταν μεγάλο. Ίσως να άξιζε τον κόπο να πυροβολήσω. Έφερα το όπλο σε βολική θέση και σήκωσα προσεκτικά το κεφάλι μου πάνω από τον κορμό. Είχα δίκιο. Ήταν μεγάλο το ζώο. Σηκώθηκα όρθιος.
- Αν δε σηκωνόσουνα δε θα σε έπλεπα!
- Ελληνική παραλλαγή ερήμου! Δεν υπάρχει καλύτερη. Μόνο στο Μοναστηράκι, αν ξέρεις που να ψάξεις. Είδες τίποτα;
- Μπα! Χάζευα τα χρώματα.
- Εγώ είδα μια μαϊμού. Ήρθε να πιεί νερό.
- Γιατί δεν της έριξες; Ήταν μακριά;
- Μακριά δεν ήταν, αλλά δεν της έριξα. Απλά τη χάζεψα. Πάμε πίσω;
- Πάμε. Με έφαγε ο ήλιος.
- Πάμε, να δούμε και για σκόρους.
- Για τί;
- Για σκόρους. Μη μας φάνε τα μάλλινα, γιατί δε βλέπω να τα κουνάμε από εκεί.
- Δεν αφήνεις την πλάκα; Πάμε μη μας πάρει η νύχτα. Ώρα για ποτάκι.
Η ιδέα του ποτού μου άρεσε. Περπατήσαμε κουβεντιάζοντας μέχρι το σπίτι και πήγαμε να αντικαταστήσουμε τα ρούχα μας με τη λάιτ παραλλαγή σπιτιού. Έκανα ένα μπάνιο να διώξω τη σκόνη και να δώσω την ευκαιρία στο δέρμα μου να ρουφήξει νερό. Αναζογωνημένος με καθαρά ρούχα ήμουν έτοιμος για το βραδυνό πρόγραμμα.Πήγα να καθίσω στην βεράντα με τους άλλους που πίναν ήδη το ποτό τους. Η νύχτα ήταν γλυκιά και δροσερή. Δεν υπήρχε λόγος να μπούμε στο σπίτι. Καθαρίσαμε την κάνη του 222 πριν το απολαυστικό δείπνο. Πήγαμε στο κρεβάτι σχετικά νωρίς. Το 222 θα χρειαζόταν μερικές βολές για να στρώσει η κάνη μετά το καθάρισμα. Θα χρησιμοποιούσα το 7Χ57 του Κρις για λίγο. Ήταν δοκιμασμένο και μάχιμο. Θέλαμε να σηκωθούμε πρωί-πρωί να βγούμε βόλτα στη σαβάνα. Ο ύπνος με πήρε μετά από πολλή ώρα. Το μυαλό μου είχε πολλά να τακτοποιήσει, γιατί αύριο ήταν μια καινούρια μέρα στη σαββάνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου