N. Ζηλανδια 'Σαν καρυδες που πεφτουν στην αμμο..Pt2'

Iκανοποιημενοι οτι τα οπλα εριχναν εκει που τα θελαμε, και αφου ριξαμε και μια ματια πισω απο την πλαγια που ηταν το πεδιο βολης για κανενα γουρουνι, μαζεψαμε τα πραγματα και πηγαμε στο αυτοκινητο.
'Ειναι δυο ωρες μακρια ο κυνηγοτοπος για τα wallabies, στα βοριοανατολικα απο εδω που ειμαστε τωρα. Εχω παρει αδεια απο τον αγροτη και μας περιμενει πως και πως...', μου εξηγησε η Μαριαν

'Μες τη χαρα ειμαι! Για μενα ολα αυτα ειναι καινουρια, μην ξεχνας, και, ο,τι και να κανουμε ειναι ευχαριστηση μου να παιρνω μερος. Ακομα και παρατηρητης να ειμαι, την ιδια χαρα θα εχω' της απαντησα. 'Δεν μου ειπες, πως σου φαινεται το οπλο??' αναφερομενος στο 6.5x55.

'Με εβαλες σε σκεψεις....' μου απαντησε, 'ιδιαιτερα με το σιγαστηρα και την ευθυβολια του. Να δουμε τι κανει και στα θηραματα και θα αποφασισω τοτε...'

Παρ'ολο το νεαρο της ηλικιας της, η Μαριαν ειναι ιδιαιτερη κοπελα. Πρωταθλητρια του τριαθλου, αξιωματικος στο στρατο και διδακτορικη φοιτητρια στην Γυμναστικη Ακαδημια, ηξερα οτι το μυαλο της δουλευει και δεν ειναι οσο παρορμητικη οσο αρχικα φαινεται. Δεν την ρωτησα παραπανω, την αφησα να σκεφτει μονη της τι θα κανει.

Ειμασταν ηδη στο αυτοκινητο, με τον Σεμ να οδηγαει, και περνουσαμε τα διαφορα μικρα χωρια και κωμοπολεις που ηταν στον μονο Εθνικο δρομο που εχει το Νοτιο Νησι της Ν. Ζηλανδιας. Περιεργα ονοματα, που, η προσπαθεια μου να τα προφερω εφερνε γελιο στα παιδια μες το αυτοκινητο και διασκεδαζαμε με ιστοριες κυνηγετικες, περιπετειες που ειχαμε περασει και εμπειριες στα βουνα και τα κυνηγια. Ηταν χαρα μου να ειμαι με τα παιδια αυτα, και, παρ'ολο που ημουν 20 χρονια μεγαλυτερος τους, ξεχαστηκα, ενοιωσα και εγω οτι ημουν τοσο νεος οσο και αυτοι...Ποσο λαθος ημουν!

Δυομιση ωρες μετα την αναχωρηση μας απο το πεδιο βολης, σταματησαμε μπροστα σε μια πυλη, διπλα σε δυο λοφους, με την πυλη να κλεινει ενα φραχτη που οδηγουσε σε μια χαραδρα μπροστα μας. Ο Σεμ εκλεισε την μηχανη.

'Φτασαμε', ειπε η Μαριαν, 'θα περασουμε την πυλη και θα κυνηγησουμε τους λοφους που ειναι δεξια και αριστερα. Δεν μπορεις να το δεις απο εδω, αλλα αυτη η χαραδρα ειναι γεματη gorse (ενας θαμνος με κιτρινα λουλουδια, γεματος αγκαθια, που τον εφεραν οι Σκωτσεζοι αποικοι οταν εφτασαν στην Ν. Ζηλανδια και που εχει κατακλεισει τον τοπο!), και συνηθως εδω ειναι που κρυβονται τα wallabies το πρωι. Βγαινουν απο το γιατακι τους το βραδυ και βοσκουν γρασιδι. Καθε ενα wallabie καταναλωνει οσο γρασιδι οσο ενα προβατο, και οι αγροτες τα μισουν. Οτι δουμε το τουφεκαμε'.

Οντας βραδυ, το ηξερα οτι θα κυνηγουσαμε με φακο. Περιμενα κατι αναλογο με το κυνηγι του κουνελιου που κανουμε στην Αγγλια, αλλα ρωτησα για να βεβαιωθω.

'Δηλαδη θα προχωραμε στο λοφο και θα κανουμε το φως δεξια αριστερα μεχρι να δουμε το ματι τους να γυαλιζει??', ρωτησα.

'Οχι', μου απαντησε ο Σεμ, 'θα προχωραμε στο μονοπατι στο σκοταδι. Τα wallabies εχουν οξειες αισθησεις και, αν δουν το φως θα κρυφτουν και δεν θα κανουμε τιποτα. Οπως προχωραμε αυτα θα κινουνται στις πλαγιες, και θα τα ακουσουμε'.

'Γιατι, φωναζουν μεταξυ τους? εχουν καποιο καλεσμα??' ρωτησα παραξενεμενος αλλα και ενθουσιασμενος για τον καινουριο τροπο κυνηγιου που θα εκανα.

'Οχι. Θα ακουσουμε τα βηματα τους οπως προσπαθουν να απομακρυνθουν. Θα δεις, ειναι σαν να πεφτουν καρυδες στην αμμο...' μου απαντησε η Μαριαν. 'Οταν θα ακουσουμε τον ηχο, τοτε βαζουμε το φως να τα δουμε. Αυτα, μολις ριξεις το φως επανω τους, σταματουν για κανα-δυο στιγμες και τοτε πρεπει να τα τουφεκισεις'.

'ΟΚ!!' της απαντησα, 'ο μονος τροπος για να το καταλαβω ειναι να το κανουμε!! Παμε!'

Βγηκαμε απο το αυτοκινητο, και πηραμε τα πραγματα. 'Παρε εσυ το 6.5x55, θα παρω εγω το δικο μου το .22-250 και ο Σεμ το Mini-14', μου ειπε η Μαριαν. Ενθουσιαστηκα ακομα παραπανω!!

'Ενταξει', της απαντησα, 'αλλα, θα ριχνουμε εναλλαξ. Μια βολη ο καθενας και μετα ειναι η σειρα του επομενου, δεν θα ειμαι εγω ο 'ιδιαιτερος'...!!'

'Παμε και βλεπουμε', μου χαμογελασε η Μαριαν. 'Εμεις ημασταν εδω την προηγουμενη εβδομαδα και πηραμε πεντε, και θα ξαναρθουμε ξανα και ξανα. Εσυ, δεν ξερω αν θα εχουμε την ευκαιρια να ξαναρθεις...'.

Πηρα το οπλο και καμια 30αρια σφαιρες, η Μαριαν ειχε το δικο της και το φακο, ενω ο Σεμ εβαλε στην πλατη ενα τεραστιο αδειο σακο και πηρε στο χερι το δικο του τουφεκι. 'Ειναι για να βαλουμε μεσα τα κομματια που θα κουβαλησουμε πισω. Παιρνουμε τα ποδια και τις πλατες, το υπολοιπο το αφηνουμε στο λοφο.'

Ξεκινησαμε μεσα στο σκοταδι....

Το wallabie ειναι ενα μαρσιποφορο σαν μικρο καγκουρω. Ενω τα καγκουρω γινονται μεχρι 200 κιλα, το wallabie δεν ξεπερναει τα 20. Εχει μεγαλα αυτια, σαν λαγος, και παρομοια μουσουδα. Ειναι γκριζο στο χρωμα, σαν κουνελι και η γουνα του ειναι πολυ μαλακη, σαν χνουδι. Τα μεγαλα του πισω ποδια ειναι ο κυριως 'μηχανισμος' προωθησης του, ενω τα μπροστινα του ποδια ειναι σαν 'χερια' σχεδον, που τα χρησιμοποιει για να βοσκαει.

Δεν ειχαμε κανει 150 μετρα μες τη χαραδρα, οταν απο τα αριστερα μας ακουστηκε ενας περιεργος ηχος...Ντουπ, ντουπ, ντουπ, ντουπ...σαν καρυδες που πεφτουν στην αμμο!!!
 Ψιθυρισα στην Μαριαν: 'Αυτα ειναι??'
'Ναι! αλλα ειναι πολυ πυκνα εδω, δεν εχει νοημα να βαλουμε το φως, δεν θα τα δουμε καθολου. Παμε λιγο παραπανω, που ανοιγει ο τοπος, θα ειναι στα λιβαδια τωρα και θα εχουμε καλυτερες πιθανοτητες επιτυχιας εκει, θα δεις!', μου απαντησε με χαρα. Ειχα καταλαβει οτι η εξαψη του κυνηγιου μας ειχε επηρρεασει ολους.

Γεμισα το γεμιστηρα του οπλου με 4 σφαιρες και περασα μια στην θαλαμη, βαζοντας ταυτοχρονα την ασφαλεια. Η νυχτα ηταν σκοτεινη, χωρις φεγγαρι, αλλα ενα αχνο φως απο τ'αστερια φωτιζε το μονοπατι και περιεγραφε τους λοφους και το τοπιο μπροστα μας. Αρχισαμε να ανηφοριζουμε, και τοτε καταλαβα οτι ημουν πραγματικα 20 χρονια μεγαλυτερος απο την παρεα μου...! Αγκομαχωντας, καταφερα να μεινω κοντα τους, μεχρι που φτασαμε σε ενα υψιπεδο, που ανοιγε ενα λιβαδι με γρασιδι, κοντοκομμενο απο την συνεχη βοσκη των προβατων. Η θερμοκρασια ευχαριστη, το εδαφος στεγνο, περπατουσαμε ευκολα πανω στο γρασιδι, λες και ημασταν σε γηπεδο.

Η Μαριαν εβαλε το φακο και εκανε ενα γρηγορο περασμα, μπας και δουμε τιποτα. Καταφερα και ειδα λιγο περισσοτερο το τοπιο, απ'οτι μου επετρεπαν τα ματια μου στο σκοταδι. Θαμνοι gorse διασπαρτοι εδω και εκει μες το γρασιδι, μερικα προβατα μερινο σκορπια στην πλαγια και η καμπυλη του λοφου να πεφτει χαμηλα καπου 300 μετρα στα δεξια μας. Κινηθηκαμε στο υψιπεδο, προς μια συσταδα θαμνων, οταν ακουστηκε παλι ο χαρακτηριστικος ηχος των βηματων των wallabies. Η Μαριαν μου εκανε νοημα να ετοιμαστω και εβαλε το φακο. Και εκει, μπροστα μας, καπου 100 μετρα μακρια, φανηκε το περιεργο σχημα ενος wallabie που προσπαθουσε να απομακρυνθει απο εμας. Εβαλα το οπλο στον ωμο και το βρηκα μες απο την διοπτρα.

Μια στιγμη αργοτερα, σταματησε και γυρισε να μας κοιταξει. Ισως γιατι το οπλο ηταν καινουριο στα χερια μου, ισως γιατι η εξαψη και ο ενθουσιασμος με εκαναν να πιασω το οπλο λιγο πιο δυνατα απ'οτι επρεπε, δεν ξερω τι εφταιγε, αλλα στην τουφεκια, το ζωο εφυγε χωρις να του εχω πηραξει τριχα....Γαμωτο!

'Αστοχησα...' ειπα στην Μαριαν και τον Σεμ. 'Πρεπει να ηταν μακρυτερα απ'οτι υπολογισα, ή εκανα βλακεια στην τουφεκια', ειπα απολογητικα...

'Δεν πειραζει, δεν πρεπει να εχει παει μακρια, ετσι κι'αλλιως εχει πολλα εδω, θα δουμε και αλλα', μου απαντησε, και προχωρησαμε λιγο παρακατω. Δεν περασαν 3 λεπτα, ο χαρακτηριστικος ηχος ξανακουστηκε.

Η Μαριαν εβαλε το φακο, και βρηκε το wallabie που τωρα στεκοταν μπροστα σε ενα θαμνο, μισογυρισμενο μακρια απο εμας, προσπαθωντας να εντοπισει τι ειναι πισω απο το φως. 140gn  σφαιρα ειναι πισω απο το φως, και αυτη τη φορα δεν εκανα λαθος. Η βολη μου το βρηκε καταστηθα, αφηνοντας το στον τοπο! Γυρισα χαμογελωντας προς τα παιδια, που και αυτα τωρα χαμογελουσαν μαζι μου!

'Το πρωτο σου! Παμε να το δουμε!'

Προχωρησαμε ως εκει που ειχε πεσει και ειδα απο κοντα το πρωτο μου wallabie. Ηταν ενα μεσου μεγεθους αρσενικο.

'Κατσε να σε παρουμε καμια φωτογραφια, δεν θα σε πιστευουν οτι τα κυνηγησες!', με πειραξε η Μαριαν
'Μην το γελας!' της απαντησα, 'δεν θα ξερουν τι ειναι αυτο το wallabie, και, ουτως ή αλλως θελω και μερικες για να εχω για το κυνηγετικο μου ημερολογιο, να θυμαμαι τι ειδη ζωων εχω κυνηγησει!'

Αφου τελειωσαμε με τις φωτογραφιες, ο Σεμ εβγαλε την τσαντα απο τον ωμο του και με ενα μαχαιρι της κακης συμφορας, αρχισε να εξαρθρωνει τα πισω ποδια και να παιρνει τις πλατες απο το ζωο, βαζοντας τα στην τσαντα. Αφου τελειωσαμε, βαλαμε το υπολοιπο κουφαρι μεσα σε ενα θαμνο και συνεχισαμε την πορεια.

Ο αγροτης ειχε αρκετα προβατα μες την πλαγια, τα οποια τα συγκρατουσε με ενα ηλεκτροφορο φραχτη. Προχωρησαμε παραλληλα με τον φραχτη, κοιταζοντας προς τα αριστερα μας, οπου ανοιγοταν μια μεγαλη πλαγια με γρασιδι. Ο Σεμ εντοπισε ενα wallabie καπου 200 μετρα μακρια και καταφερε μια εντυπωσιακη τουφεκια στο κεφαλι, σε ενα μεγαλοσωμο αρσενικο wallabie.



Επαναλαβαμε την ιδια διαδικασια με το κρεας και συνεχισαμε την πορεια μας παραλληλα με τον φραχτη. Εγω και η Μαριαν ειμασταν λιγο πιο μπροστα, σκαναρωντας την πλαγια με το φακο, οταν ακουσαμε μια στριγγλια πισω μας και ενα γδουπο. Γυρισαμε ξαφνιασμενοι, μονο για να δουμε τον Σεμ να κυλιεται στο γρασιδι, κρατωντας το χερι του. Καθως προχωρουσε, του ηρθε να δοκιμασει αν ο φραχτης ειναι πραγματικα ηλεκτροφορος και τον ακουμπησε με το χερι του, μονο και μονο για να παραλαβει ενα ηλεκτροσοκ που τον εστειλε στο χωμα. Πεθαναμε στα γελια με τις γκριματσες του, και, αφου τον βοηθησαμε να σηκωθει, συνεχισαμε τωρα, με πορεια προς το αυτοκινητο, εχοντας διαγραψει ενα ευρυ κυκλο στα λιβαδια. Η Μαριαν εβαζε το φακο εδω και εκει, αλλα η τεχνικη της ηταν ανοργανωτη και βιαστικη. 'Δωσε μου λιγο το φακο', της ειπα. Με αργες, μεθοδικες κινησεις, εψαξα το μερος που ειχε ηδη φωτισει. 'Κρατα λιγο το φακο σε παρακαλω, σ'εκεινο το θαμνο που φωτιζω τωρα...' της ειπα.

Εβαλα το οπλο στον ωμο, βρηκα το ματι του ζωου που μας κοιταζε πισω απο ενα θαμνακι και εριξα. 'Το ειδες?', την ρωτησα.
'Οχι, που ηταν?', μου απαντησε προβληματισμενη
'Μες το θαμνο που μολις ειχες περασει 2 φορες με το φακο...' της απαντησα, 'παμε να το παρουμε!'

Πηγαμε στο θαμνο και πραγματικα, εκει κοιτωνταν ακομα ενα wallabie. Ειχε ενα περιεργο προσωπο, σαν τον Bugs Bunny, ετσι που ειχε πεσει ανασκελα, και το πηρα μια φωτογραφια.



Εβγαλα το σουγια μου απο την τσεπη και το εκοψα σε 2 λεπτα. Ο Σεμ και η Μαριαν με κοιταγαν λες και ειχα λεπια για δερμα...

'Τι παθατε?' τους ρωτησα
'Καλα, πως το εκοψες τοσο γρηγορα?' μου ειπε ο Σεμ
'Το εργαλειο ειναι, οχι η τεχνη...! Μου φαινεται οτι πρεπει να μου δωσετε τα μαχαιρια σας για να τα περιποιηθω, δεν νομιζω οτι κοβουν πανω απο βουτυρο!' τους πειραξα.
 Βαλαμε τα κοψιδια στην τσαντα, που τωρα φαινοταν γεματη και βαρια. Παρ'ολα αυτα, ο Σεμ την κουβαλαγε λες και ηταν πουπουλο...Καταραμενα νειατα...!!

Καθησαμε και φαγαμε απο μια σοκολατα που ειχαμε και ηπιαμε λιγο νερο. Η Μαριαν μου εξηγησε οτι μονο στην περιοχη αυτη υπαρχουν wallabies, σε ολη τη Ν. Ζηλανδια. Τα ειχαν φερει απο την Αυστραλια, για τροφη και για να ριξουν λιγο την βλαστηση, αλλα πολλαπλασιαστηκαν με απιστευτους ρυθμους και γρηγορα χαρακτηριστηκαν ως επιβλαβη. Παρ'ολο που τα κυνηγουν ολοι, αυτα εχουν καταφερει και εχουν επιβιωσει, διατηρωντας τους αριθμους τους σταθερους. Αφου ξεκουραστηκαμε λιγο, ειπαμε να παμε προς το αυτοκινητο, μιας και ηταν ηδη 1.30 το βραδυ και ειχαμε και 2.5 ωρες οδηγηση μεχρι να παμε σπιτι. Στην επιστροφη καταφερα να παρω αλλο ενα στην πλαγια με τα gorse.

Ηθελα να εχω μια αποψη του ζωου στη πιο φυσικη του σταση, και για να καταλαβω το μεγεθος του, εβαλα και το τουφεκι απο πανω, και πηρα αλλη μια φωτογραφια.



Ηταν το μικροτερο απ'ολα που ειχαμε παρει, 4 ολα και ολα, αλλα μου εδινε ενα ενθυμιο απο την βραδια και το περιεργο θηραμα που προσθεσα τωρα στην λιστα των θηραματων που ειχα την τυχη να κυνηγησω. Kαι μαλιστα στην περιοχη με το αστειοτερο ονομα, αν εισαι Ελληνας: Waimate...

Φτασαμε στο αυτοκινητο, ξεφορτωσαμε τα πραγματα και πηραμε το μακρυ δρομο της επιστροφης. Εφτασα στο ξενοδοχειο μου στις 4.30 το πρωι, ψοφιος απο την κουραση, αλλα γεματος αναμνησεις και εμπειριες που δεν τις εχουν πολλοι. Καμια φορα ειναι καλυτερο να εισαι τυχερος παρα πλουσιος, μου ειχε πει ενας φιλος, και την ωρα εκεινη καταλαβα τι ηθελε να πει....


ΥΓ: Μερικες μερες μετα, στο σπιτι του φιλου μου, πατερα της Μαριαν, ειχαμε την ευκαιρια να φαμε τα κοψιδια απο το wallabie. Νοστιμο κρεας, σκουρο σαν ελαφι αλλα με μια ιδιαιτερη γευση σχεδον σαν κατσικι και ελαφι μαζι.