-‘Λοιπον, για σημερα εχουμε να κανουμε κατι διαφορετικο. Θα σας παρω να παμε στο αλλο ‘μισο’ της φαρμας, που το αφησαμε ακυνηγητο’ μας ειπε ο Κρις. ‘Θα σας βαλω σε διαφορετικα σημεια, και εγω θα πηγαινοερχομαι με το αυτοκινητο, για να κινουνται τα ζωα. Εχει ενα ματσο springbok εκει μεσα και δεν εχουμε παρει κανενα, πρεπει να τα λιγοστεψουμε και εκει. Παμε πρωτα απο το περιβολι μια στιγμη, θελω να παρω ενα προβατο για το προσωπικο, και μετα φυγαμε. Τι λετε?’
Κοιταξαμε ο ενας τον αλλο και ολοι μαζι τον Κρις λες και ειχαμε αμφιβολιες για την ισορροπια του! ‘Λες να μην μας αρεσει?’ του ειπε ο Γκαρεθ, ‘τελευταια μερα σημερα, οτι και να κανουμε χαρα μας και καινουρια περιπετεια θα ειναι!’.
Δεν περασαν 15 λεπτα και ειμασταν ολοι ετοιμοι, διπλα απο το LandRover του Κρις. Ο Κρις ειχε το .222 Sako Vixen που τουφεκουσε ο αδερφος μου τις προηγουμενες μερες και ολοι οι αλλοι ειχαμε τα δικα μας τουφεκια. Ο αδερφος μου σημερα ειχε το Model 70 Winchester σε 7x57Mauser του Πιερ, μιας και αυτος ειχε να κανει δουλειες και δεν θα μας συντροφευε στο κυνηγι.
Πηραμε το δρομο για το περιβολι, με τα ματια ολων να κοιτουν το τοπιο, απ’τη μια για να εντοπισουμε τυχον θηραματα (κυριως φακοχοιρους και μπαμπουινους) αλλα και απο την αλλη, εν γνωση μας οτι θα περασει καιρος μεχρι να το ξαναδουμε... Φτασαμε στο περιβολι απο την ανατολικη μερια. Μπροστα μας ο Orange River και στα δεξια μας ο φραχτης που ειχε βαλει ο Κρις για να εμποδισει τους μπαμπουινους και φακοχοιρους να μπαινουν στο περιβολι. Κοιτουσαμε τις οχθες ενω ο Κρις μας εξηγουσε τις προσπαθειες που εχει καταβαλει για να νικησει τον αγωνα κατα των μπαμπουινων. Εκει που μιλαγαμε και χαζευαμε, ξαφνικα ο Nτεϊβιντ απλωσε το χερι του και εδειξε ενα σημειο στα δεντρα στην οχθη του ποταμου. ‘Μαϊμουδες!’. Ειχε εντοπισει μια ομαδα μαϊμουδες που πηγαιναν απο δεντρο σε δεντρο χωρις να ειναι ιδιαιτερα ανησυχισμενες απο την παρουσια μας αλλα δειχνοντας σημεια οτι μας ειχαν εντοπισει.
Τοσες μερες στην Αφρικη, ολοι ειχαν βαρεσει απο μια μαϊμου, εκτος απο μενα! Οποτε, χωρις δευτερη κουβεντα, ειχα βγει απο το αυτοκινητο, γεμισα την θαλαμη και σε λιγοτερο απο 30 δευτερολεπτα ειχα εντοπισει μια, η διοπτρα ηταν ηδη επανω της, και η τουφεκια την εστειλε κατρακυλωντας μες τους θαμνους! Ουτε εγω δεν το πιστευα. Η αποσταση γυρω στα 140 μετρα και ουτε που μου περασε απο το μυαλο να ακουμπησω πουθενα.
Μετα την τουφεκια ο Κρις γυρισε και μου ειπε: ‘ Δεν εχασες και τον χρονο σου! Ειναι πολλα χρονια που εχω ξαναδει τοσο γρηγορη τουφεκια ...’.
‘Την πετυχα?’ ρωτησα εγω, ξεροντας κιολας την απαντηση, καθως ειδα την μαϊμου να κατρακυλα απο το δεντρο με την εκπυρσοκροτηση σχεδον του οπλου.
‘Πλακα μου κανεις?’ ειπε ο Κρις,σκασμενος στα γελια ενω εβαζε ταχυτητα ξεκινωντας για το περιβολι.
‘Ειπα, μηπως και αστοχησα...’ τον πειραξα με τη σειρα μου, γελωντας και ‘γω! Οι τοσες μερες που περασαμε με τα οπλα στον ωμο φαινεται οτι ειχαν σαν αποτελεσμα να ειναι τα οπλα προεκταση των χεριων μας...
Βρηκαμε το κοπαδι με τα προβατα, ο Κρις επελεξε αυτο που ηθελε να σφαξει, το τουφεκισε στο κεφαλι και το φορτωσαμε στο τρεϊλερ που εσερνε το τζιπ. Πεντε λεπτα αργοτερα σταματουσαμε μπροστα στη μικρη συνοικια του εργατικου προσωπικου οπου το ξεφορτωσαμε για να το επεξεργαστουν. Την προηγουμενη εβδομαδα ειχε πεθανει ενας γεροντας απο το προσωπικο και οι συγγενεις και φιλοι του ερχοντουσαν απο ολες τις ακρες της Ν. Αφρικης για την κηδεια του. Το αρνι, μαζι με καμποσα απο τα γουρουνια που τους ειχαμε δωσει τις προηγουμενες μερες, και ενα δαμαλι, θα ηταν μερος του γευματος που θα προσφεραν μετα την κηδεια.
Αφου τους μιλησε για καμποση ωρα στα Αφρικαανς, τους χαιρετησαμε και ξεκινησαμε για το κυνηγι. Η μερα καπως σκοτεινη, με συννεφια και ψυχρα, και ενα αερα που σε περονιαζε, ηταν διαφορετικη απο τις προηγουμενες...Φαινεται μεχρι και ο καιρος μας προετοιμαζε για το τελος του ταξιδιου...
Το συντομο ταξιδι μας εφερε στην πυλη στο νοτιοανατολικο μερος της φαρμας, που την χωριζε ο κεντρικος δρομος στη μεση. Πεταχτηκα εξω μολις σταματησε το αυτοκινητο, και ανοιξα την πυλη, κοιτωντας δεξια και αριστερα. Το μερος κατι μου θυμιζε, καθως ηταν το τελευταιο μερος που ειχαμε επισκευτει την προηγουμενη φορα που ειχα παει με τη γυναικα μου, δυο χρονια πριν.
Ο Κρις μας εξηγουσε οτι το μερος εδω ειναι πιο επιπεδο, με μια συσταδα μικρων λοφων στη μεση. Θα αφηνε τον αδερφο μου, τον Γκαρεθ και τον Ντεϊβιντ σε διαφορετικα σημεια στους προποδες των λοφων, και εμενα μεσα στην πεδιαδα, 2-3 χιλιομετρα μακρια. Στη διαδρομη συναντησαμε μεγαλα κοπαδια gemsbok που μας κοιταζαν καθως περνουσαμε, ασφαλη στην γνωση οτι το αυτοκινητο δεν αποτελει κινδυνο, μιας και ποτε δεν τα τουφεκανε μεσα απο το αμαξι.
Λιγο παρακατω ειδαμε μια κινηση μεσα στην σαβαννα. Ζητησα απο τον Κρις να σταματησει το αυτοκινητο, για να δουμε τι ηταν αυτο. Και εκει, 20 μετρα απο το μονοπατι που ειχαμε παρει, ηταν η φωλια απο μια αποικια meerkats! 4-5 ειχαν ξεπροβαλει απο το λαγουμι τους και μας επεξεργαζοταν! Εβγαλα την καμερα και πηρα αυτο το βιντεο
Αφου τις χαζεψαμε για λιγη ωρα και πηραμε φωτογραφιες, ξεκινησαμε παλι και ο πρωτος που κατεβηκε απο το αυτοκινητο ηταν ο Ντεϊβιντ. Ο Κρις του εδωσε οδηγιες να κρυφτει στο λοφο πισω απο κατι βραχια και συνεχισαμε την πορεια προς το πισω μερος των λοφων, οπου κατεβηκε ο αδερφος μου με παρομοιες οδηγιες. Ο Γκαρεθ ηταν ο επομενος και, αφου εφυγε και αυτος, ο Κρις εβαλε πορεια για τη μεση της πεδιαδας, εξηγωντας μου οτι, εαν τα ζωα φυγουν απο τους λοφους επειδη ειναι εκει οι αλλοι, θα ερθουν προς το μερος αυτο της φαρμας.
Καθως ηταν η τελευταια μερα και ειχα ειδη καπου 26 ζωα στο συνολο μου κιολας, δεν με πειραζε να μην παρω αλλα σημερα. Πιο πολυ με ενδιεφερε να παρει ο αδερφος μου μερικα και να το ευχαριστηθει, παρα να αυξησω παραπανω τον αριθμο. Ταυτοχρονα, ειχα και μια μελαγχολια καθως ηξερα οτι η περιπετεια μας φτανει στο τελος της, και δεν θα με πειραζε να ειμαι καπου ησυχα οπου θα μπορουσα να αναπολησω τις μερες που περασαν.
Ενα μοναχικο springbok καθοταν στη μεση της πεδιαδας καθως πλησιαζε το αυτοκινητο, και ο Κρις μου εξηγησε οτι ειναι η περιοχη του εδω μαλλον, και κοιταζει να την διαφεντευσει. Αλλα, μολις πλησιασαμε, ο κινδυνος το εκανε να απομακρυνθει γρηγορα. Ο Κρις σταματησε το αυτοκινητο και κατεβηκα διπλα σε ενα θαμνο, να κανω την κρυψωνα μου, ενω το LandRover απομακρυνοταν απο την θεση μου, με πορεια προς τους προποδες των λοφων, για να ξεσηκωσει τυχον κοπαδακια απο γαζελες ωστε να περασουν απο τις θεσεις των αλλων.
Καθησα στο χωμα και, με κρυα καρδια, εστησα το οπλο πανω στα ραβδια. Η συνειδητοποιηση του οτι η περιπετεια μας εφτανε στο τελος της, μου ειχε συννεφιασει την διαθεση, ενοιωθα μια μελαγχολια συναμα με την λαχταρα να μην χαραμισω ουτε δευτερολεπτο απο την τελευταια μας ημερα... Πηρα τα κυαλια και αρχισα να επεξεργαζομαι το τοπιο. Ο αερας ηταν στο προσωπο μου, τριγυρω μου το μερος αδειο, χωρις ιδιαιτερα χαρακτηριστικα, μερικα χαμοδεντρα εδω και εκει και το κιτρινο, ξερο γρασιδι που λυγαγε με την δυναμη του αερα, μυρωδιες απο σκονη και ξερο χορταρι γεμιζαν τον αερα. Ουτε καν ειχα σφαιρα στο οπλο, ειχα τα κυαλια στα ματια και χαζευα δεξια και αριστερα. Μπροστα μου, καπου 2 χιλιομετρα μακρια ηταν οι λοφοι οπου ηξερα οτι ειναι διεσπαρμενοι οι φιλοι μου, ενω λιγο πιο αριστερα εβλεπα το σχημα του LandRover να κουνιεται πανω κατω καθως αργα και προσεκτικα ο Κρις το οδηγουσε γυρω απο τους λοφους για να ξεσηκωσει τα ζωα. Αυτα, ειχαν σχηματισει ενα τεραστιο κοπαδι απο καπου 300 ζωα και γυρνουσαν γυρω γυρω στους λοφους.
Ξαφνικα ακουστηκε μια τουφεκια και τα ζωα ξεχυθηκαν σαν ποταμι απο τη βαση των λοφων και αρχισαν να τρεχουν προς τη δικη μου κατευθυνση. Καθως ηταν τοσο μακρια μπορουσα να τα παρακολουθω με τα κυαλια και να ξερω οτι δεν επροκειτω να φτασουν προς τα εμενα, μιας και ειχαν αλλα μερη να ξεφυγουν. Τα παρακολουθησα για λιγο και μετα αφησα τα κυαλια κατω, τυλιχτηκα με το μπουφαν μου, ξαπλωσα στο χωμα και εκλεισα τα ματια μου, απολαμβανοντας τον πρωινο ηλιο που ξεσκασε μεσα απο τα συννεφα, ισα ισα για να με ζεστανει.
Δεν περασε πολυ ωρα που ακουσα την μηχανη του LandRover να πλησιαζει. Ανοιξα τα ματια και ανασηκωθηκα, για να δω τον Κρις να ερχεται προς το μερος μου.
‘Ανεβα’ μου ειπε.. ‘δεν φαινεται οτι θα κανεις τιποτα εδω, θα σε παω σε αλλο μερος’. ‘Μην σκας’ του απαντησα, ‘και εδω καλα περναω!’. ‘Παμε απο την αλλη μερια των λοφων’ μου απαντησε, ‘και ζωα να μην τουφεκισεις, τουλαχιστον θα βλεπεις περισσοτερα και μπορει να τα διωχνεις κατα την μερια των αλλων’.
Μας ειχε προσεξει καθ’ολη την διαρκεια του ταξιδιου, παντα κανοντας τα αδυνατα δυνατα για να περασουμε καλα. Καθε φορα μας ρωταγε αν ειδαμε ζωα, δεν τον ενδιεφερε να τα τουφεκαγαμε, αρκει να ειχαμε ‘περατζαδα’ απο το καρτερι και να μην βαριομασταν. Ετσι και σημερα, δεν μπορουσα να βρω λαθος στην λογικη του, και, μιας και ηταν και το αφεντικο, δεν σηκωνε και πολλες αντιρρησεις! Στο κατω κατω, τι ξερω εγω μπροστα σε αυτον? Πηρα τα συμπραγκαλα μου και μπηκα στη θεση του συνοδηγου. Ηταν ευκαιρια να τα πουμε κιολας, καθως δεν ειχαμε πολυ ευκαιρια να συζητησουμε για το κυνηγι με ολο τον κοσμο γυρω γυρω.
‘Δεν μου ειπες, πως σου φαινεται η ολη εμπειρια?’ τον ρωτησα. ‘Καλυτερα δεν μπορουσε να παει. Τα παιδια ειναι ‘πρωτης’, εχετε παρει περισσοτερα ζωα απο τους επαγγελματιες ολους μαζεμενους και δεν εχουμε πει μια αψια κουβεντα ολη τη βδομαδα. Εχει παει τοσο καλα η επιχειρηση που σκεφτομαστε με τον Πιερ να την επαναλαβουμε του χρονου αλλα αυτη τη φορα να μην εχουμε τους επαγγελματιες. Θα κρατησουμε εμεις τα ζωα και θα τα κανουμε λουκανικα και κρεας για την τοπικη αγορα. Παντως να μην το σκεφτεσαι, καλυτερη ομαδα δεν μπορουσαμε να εχουμε!’
‘Εεε...Ειναι και το Κολλητηρι, που θελει λιγη εκπαιδευση με το τουφεκι, θα μπορουσε να εχει παρει περισσοτερα ζωα...Ελπιζω να μην σε πειραξε που ηρθαμε παρεα?’, του ειπα διστακτικα. Ηξερα οτι ο αδερφος μου εχει περισσοτερο ενθουσιασμο απο εμπειρια στα ραβδωτα (παρ’ολο που ειναι καλυτερος κυνηγος απο εμενα στην υπομονη και επιμονη) και δεν ηθελα να δωσω την εντυπωση οτι δεν το παιρναμε σοβαρα το θεμα. ‘Πλακα μου κανεις?’ μου απαντησε. ‘Ειναι και ο πρωτος! Εχουμε κανει γελια με τα αστεια του και το χιουμορ, και παντα πρεπει να ειναι καποιος που μαθαινει, ετσι γινεται πλακα και βγαινουν και οι ιστοριες! Δεν ειδες τι επαθε ο Πιερ προχτες?’, αναφερομενος στο περιστατικο οπου ο Πιερ τουφεκισε ενα gemsbok (oρυξ) στην κορυφη του βουνου, επεσε με τα μουτρα πανω στα βραχια, καθως πηγε να το παρει, τσακιστηκε με το μηχανακι καθως πηγαινε να φερει το τρακτερ, και περασε μια μερα στο βουνο προσπαθωντας να το κατεβασει απο εκει.
Γελασαμε παρεα, και, καθησυχασμενος οτι δεν ειχα προσβαλλει ή απογοητευσει τον φιλο μου και οικοδεσποτη μας, συνεχισαμε το δρομο για την αλλη ακρη της φαρμας. Φτασαμε σε μια συσταδα δεντρων και κατεβηκα. Βρηκα ενα βολικο μερος με θεα στα 4 σημεια του οριζοντα, κατω απο κατι σκιερα δεντρα, και εκανα την παγανα μου. Φευγοντας ο Κρις μου ειπε οτι αν περασει ενα μονοκερο ορυξ να το τουφεκισω, και, μολις εφυγε εστειλα μηνυμα στον αδερφο μου λεγοντας του την ιδια πληροφορια. Το ειχα καϋμο να τουφεκισει και αυτος ενα ορυξ, μιας ειχε καταφερει μονο γουρουνια και γαζελες.
Μερικες γαζελες περασαν απο ενα ξεφωτο καπου 300 μετρα μακρια μου, και ετοιμαστηκα για να τους ριξω αν ερχοντουσαν πιο κοντα. Αλλα, δεν ξαναφανηκαν, χαθηκαν αναμεσα στα δεντρα. Το ιδιο συνεβει αλλες δυο φορες. Ακουγα τουφεκιες απο τους λοφους και φανταζομουν οτι οι αλλοι θα εχουν καταφερει αρκετα ζωα, περνουσα την ωρα μου ευχαριστα, χαζευοντας την πανιδα και χαμενος στη σκεψη μου. Λιγη ωρα μετα το τηλεφωνο βουιξε στην τσεπη μου: ‘Παει ο μονοκερος’, ελεγε το μηνυμα! Χαμογελασα και προσπαθησα να φανταστω την λαχταρα του αδερφου μου οταν θα τον ειδε στο τηλεσκοπιο!
Δεν προλαβα να διαβασω το μηνυμα, και το LandRover ηταν διπλα μου. ‘Ανεβα, παμε να βρουμε τους αλλους’ μου ειπε ο Κρις. ‘Πηρε το ενα ορυξ ο αδερφος μου!’ του ειπα ενθουσιασμενος. ‘Το ξερω, ειμασταν μαζι. Μπες μεσα θα σε παω να σε αφησω εκει’. Στην διαδρομη μου εξηγησε οτι βρηκαν το κοπαδι ενω ηταν ολοι μεσα στο αυτοκινητο ερχομενοι να με βρουν, και πηραν απο ενα ορυξ ο αδερφος μου και ο Γκαρεθ, μιας και οι δυο τους δεν ειχαν καταφερει ενα τις προηγουμενες μερες! Οση ωρα του πηρε να μου τα πει ολα αυτα ειχαμε φτασει στο σημειο που καθοταν ο αδερφος μου με το ορυξ. Σταματησε το τζιπ και πηδηξα εξω, ενω ο Κρις πηγε να φερει το τρεϊλερ και τον Γκαρεθ με τον Ντεϊβιντ που ηταν στο σημειο που ειχε χτυπησει ο Γκαρεθ το αλλο ορυξ.
Εβγαλα την καμερα και αρχισα να παιρνω βιντεο, σκασμενος στα γελια απο την επιτυχια του αδερφου μου. Αυτος, καθοταν με το τουφεκι στα χερια διπλα στο ορυξ, θαυμαζοντας το. Ηταν ενα μικρο ζωο, ισως 2-3 ετων με μια ανωμαλια στο ενα κερατο που το εκανε να γερνει σαν γαϊταγανι προς το πισω μερος του λαιμου του. Ηταν φανερο οτι σε 1-2 χρονια, το πολυ, θα το πληγωνε καθως θα μεγαλωνε.
Ταχτοποιησαμε το ζωο και πηραμε μερικες φωτογραφιες, ενω ο αδερφος μου μου ελεγε την ιστορια: ‘Ηρθε και με πηρε ο Κρις απ’εκει που ημουν, μαζι με τους αλλους δυο στο αυτοκινητο. Στη διαδρομη μας ειπε οτι ειδε τα δυο μονοκερα ορυξ σε ενα κοπαδι και εβαλε πορεια για το κοπαδι, καθως ηθελε να τα απομακρυνει απο το γεννετικο υλικο του κοπαδιου. Μολις ειδαμε το μεγαλο κοπαδι, γιναν ενα σωμα, αλλα, τα δυο με το παραμορφωμενο κερατο ηταν στα ορια του κοπαδιου, και καθε φορα που εκαναν να ενσωματωθουν, τα αλλα τα κουτουλουσαν και τα εβγαζαν παλι εξω. Πρωτος τουφεκισε ο Γκαρεθ. Η τουφεκια του βρηκε το ζωο στο λαιμο, αλλα δεν το σκοτωσε, και ετσι του ξαναεριξε στον ωμο και το κατεβασε. Τα ζωα εφυγαν αλλα οχι ιδιαιτερα τρομαγμενα, και ετσι ηρθε η σειρα μου. Ξεχωρισα το ζωο που επρεπε να παρω, και, αφου ο Κρις το ενεκρινε, του εριξα στον ωμο. Επεσε στον τοπο!!’
Η χαρα μου πρεπει να ηταν ιδια με την δικη του, αν οχι μεγαλυτερη. Το ολο ταξιδι ειχε ως σκοπο να περασουμε ολοι καλα, αλλα περισσοτερο αυτος να παρει μια εμπειρια μοναδικη που θα την εχει για ολη του τη ζωη. Παιρνοντας ακομα ενα ειδος γαζελας, και μαλιστα ισως της πιο πολυποθητης (εστω και μικρη, εστω και με ενα κερατο, εστω και απο το αυτοκινητο...) ολοκληρωσε την γκαμα ζωων που ειχαμε στη λιστα και, συναμα, εβαλε και τον αδερφο μου στην ιδια ομαδα με τους υπολοιπους που ολοι τωρα ειχαμε παρει τουλαχιστον απο ενα ορυξ!
Το τρεϊλερ συρομενο πισω απο το τζιπ εκανε θορυβο σαν να βαρουσαν τενεκεδες και προδωσε την αφιξη του LandRover που ερχοταν σειομενο-κουνομενο απο μακρια, καθως διαπραγματευοταν την πορεια ο Κρις μεσα στην πεδιαδα. Δυο λεπτα αργοτερα ειχαν σταματησει διπλα μας και κατεβηκαν απο το αυτοκινητο ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ μαζι με τον Κρις. Γελασαμε, αστειευτηκαμε, βγαλαμε φωτογραφιες, και, αφου φορτωσαμε στο τρεϊλερ και το ζωο του αδερφου μου, ανεβηκαμε στο αμαξι για να επιστρεψουμε στη φαρμα. Η διαθεση ηταν ευθυμη και πειραζαμε ο ενας τον αλλο καθ’ολη την διαδρομη.
Ξαφνικα, καθως ατενιζα εξω απο το παραθυρο, πηρε το ματι μου δυο φακοχοιρους, καπου 60-70 μετρα απο το φραχτη που ξεχωριζε τη φαρμα απο το δρομο. ‘Γουρουνια!’ αναφωνησα, ‘σταματα το αυτοκινητο Κρις!’. ‘Τραβα!’ μου απαντησε, καθως σταματησε το αυτοκινητο καμια εκατοστη μετρα απ’εκει που ειδα τα ζωα, και δεν χρειαστηκε να μου το πει δευτερη φορα. Προσεκτικα, ανοιξα την πορτα, κατεβηκα με το οπλο και τα κυαλια μου μονο, και αρχισα να περπαταω αργα προς το σημειο οπου ειχα δει τους φακοχοιρους, ενω ταυτοχρονα εβαζα σφαιρα στη θαλαμη.
Ενα φουντωτο δεντρο εκρυβε την προσεγγιση μου προς το σημειο που ηταν τα γουρουνια, και μολις το ειδα, εβαλα το οπλο στον ωμο και αρχισα να περπαταω σαν τον καβουρα, περιμενοντας να φανουν τα γουρουνια απο στιγμη σε στιγμη. Μολις περασα το δεντρο, εμφανιστηκε το πρωτο γουρουνι, που σταματησε να σκαβει με τη μουσουδα του και αρχισε να με κοιταζει. Δεν εχασα το χρονο μου: το οπλο ηρθε αυτοματα στον ωμο και η κοκκινη κουκιδα του Schmidt&Bender ειχε ηδη προδιαγραψει την μοιρα του: την τοποθετησα στη μεση του μετωπου του και του εριξα χωρις να χασω χρονο.
Ταυτοχρονα με την εκπυρσοκροτηση του οπλου και το σωριασμα του γουρουνιου, ενα δευτερο γουρουνι που ηταν μαλλον διπλα σ’αυτο που μολις ειχα καταφερει αλλα το εκρυβε ενας θαμνος αρχισε να τρεχει με πορεια προς τα δεξια μου. Το παρακολουθησα μεσα απο τη διοπτρα μηπως και σταματησει, αλλα αυτο ισα που κοντοσταθηκε για μια στιγμη και κοιταξε προς την μερια μου πριν εξαφανιστει μεσα στους θαμνους.
Αδειασα το οπλο και το κρατησα στο αριστερο μου χερι, σαν να ηταν ζωντανο πραγμα. Αυτο το τουφεκι εχει πλεον γινει μελος του σωματος μου, οταν δεν το κραταω ειναι σαν να μου λειπει κατι απο επανω μου...Ενοιωσα μια αγαλιαση, ευγνωμοσυνη για την τυχη μου και την ευκαιρια να περασω οχι μονο την εμπειρια που περναγα αλλα ακομα ακομα και την στιγμη, αυτη τη στιγμη που με βρηκε σε ενα χωματοδρομο, στη μεση της Αφρικης, μια ηλιολουστη μερα, να κανω αυτο που αγαπαω με αυτους που αγαπαω...Καπως ετσι πρεπει να’νοιωσε κι ο Ζορμπας, γιατι και εγω, σαν κι’αυτον, αρχισα να χορευω!
Το LandRover ειχε κανει κιολας αναστροφη κανενα χιλιομετρο παραπερα και τωρα το ακουγα να πλησιαζει. Σηκωσα το κεφαλι απο τα βηματα του χορου, και ειδα ολους τους φιλους μου μεσα να γελαν, προφανως γιατι με ειδαν να ριχνω τις ζεμπεκιες μου καταμεσις στην ερημο! Οταν σταματησε το αυτοκινητο, κατεβηκαν ο αδερφος μου με τον Γκαρεθ και τον Ντεϊβιντ, ενω ο Κρις συνεχισε λιγο παρακατω, οπου ειχε χωρο για να κανει και παλι αναστροφη.
‘Το πηρες?’, με ρωτησε ο αδερφος μου. ‘Οχι ρε, ετσι χορευω, γιατι μερακλωσα! Ακους εκει, ‘το πηρες’??? Και φυσικα! Το laser εκανε την δουλεια του παλι και το κατακεραυνωσε με μια βολη!, Παμε να το δουμε!’.
Πηδηξαμε το φραχτη και τους οδηγησα εκει που ηταν το γουρουνι, ενα θυληκο καπου 50 κιλα. Η βολη το ειχε βρει λιγο πιο αριστερα απο το δεξι του ματι και το ειχε αφησει επιτοπου. Το πιασαμε με τον αδερφο μου απο τα πισω ποδια και το τραβηξαμε λιγο πιο περα που ειχε καθαρο τοπο για να παρουμε μερικες φωτογραφιες.
‘Πρεπει να παρουμε και το χορο!’ επεμενε ο Γκαρεθ, οποτε εριξα κανα-δυο στροφες ακομα, για να αποθανατιστει η στιγμη (αλλα αυτο το βιντεο, θα μεινει προσωπικο!). Εβγαλα μετα το μαχαιρι μου, και το ξεκοιλιασα, υπο την εποπτια του Ντεϊβιντ και του Κρις, που ειχε αφησει το αυτοκινητο στην ακρη του δρομου και ηρθε να δει και αυτος. Μεσα σε 3 λεπτα το ειχα τελειωσει, και πιασαμε απο ενα ποδι με τον Ντεϊβιντ, το τραβηξαμε ως το τρεϊλερ και το φορτωσαμε και αυτο.
Το τρεϊλερ ηταν τωρα γεματο. Εξι springbok (3 για τον Γκαρεθ, 2 του Ντεϊβιντ και ενα του αδερφου μου), δυο ορυξ και το δικο μου γουρουνι ηταν ο απολογισμος του πρωινου.
Λιγες στιγμες αργοτερα ειμασταν στην αυλη της φαρμας οπου παρκαραμε το τρεϊλερ και μας καλωσορισε ο Πιερ. Εριξε μια ματια στα ‘αποτελεσματα’ της εξοδου μας και, με ενα χαμογελο απο το ενα αυτι ως το αλλο, ηρθε να ακουσει και αυτος τις ιστοριες του πρωινου. Οι τεσσερεις μας ξεφορτωσαμε το τρεϊλερ και κρεμασαμε τα ζωα στα τσιγκελια που εχουν γι’αυτη τη δουλεια, ενω ο Κρις πηγε να βρει τα μελη του προσωπικου που θα εγδερναν και θα εκοβαν τα ζωα. Πηραμε ακομα μερικες φωτογραφιες, και, χωρις να χασουμε χρονο, βγαλαμε ολοι τα μαχαιρια μας και αρχισαμε να γδερνουμε ο καθενας απο ενα ζωο, μεχρι να φτασουν οι επαγγελματιες.
Ειχαμε καταφερει καπου απο μισο ο καθενας οταν 3 μελη του προσωπικου της φαρμας εφτασαν με τα μαχαιρια τους και τα ακονιστηρια τους, και καναμε ολοι στην ακρη. Πηγαμε και πηραμε απο ενα αναψυκτικο και τους παρακολουθησαμε να επεξεργαζονται τα κουφαρια, με θαυμασμο.
Σε χρονο μηδεν τα ειχαν γδαρει, και σαν πεπειραμενοι ανατομοι, ειχαν αρχισει ηδη να ξεχωριζουν τα κοψιδια απο το καθε ζωο, με περισση τεχνη και προσοχη
Η Sandy μας φωναξε απο την βεραντα: ‘ελατε να φατε κατι, το γευμα ειναι στο τραπεζι!’. Δεν χρειαστηκε να το πει δευτερη φορα, ολοι μαζι πλυναμε τα χερια μας στην βρυση της αυλης και πηγαμε στο τραπεζι οπου μας περιμεναν διαφορα καλουδια που η τρομερη μας οικοδεσποινα ειχε ετοιμασει. Σε 10 λεπτα το τραπεζι ηταν λες και ειχε περασει σιφουνας! Δεν ειχε μεινει ψιχουλο! Ο πρωινος αερας, και η εξαψη της περιπετειας μας εκανε και πεινουσαμε σαν λυκοι, και μεσα σε αστεια και καλαμπουρια, καταβροχθισαμε οτι υπηρχε στο τραπεζι σε χρονο μηδεν.
Φτιαξαμε απο ενα καφε, και πηγαμε να δουμε πως παει η χασαπικη στα τσιγκελια. Τα ζωα ειχαν, στην κυριολεξια, ξεκοκαλιστει και τα κοψιδια ηταν παρατεταγμενα στους δισκους, ετοιμα για να γινουν ‘biltong’, η τοπικη επεξεργασια κρεατος οπου, μετα απο μια διαδικασια με μπαχαρικα, ξυδι και αλατι, το κρεας κρεμιεται απο τσιγκελια σε ενα καλα αεριζομενο αλλα στεγνο μερος για να αποξηρανθει. Ειχαμε, ολες αυτες τις μερες, ολοι μας απο ενα τετοιο κοψιδι στο δισακι και ηταν το κλασσικο κολατσιο μας στην σαβαννα.
Περασαμε λιγη ωρα κουβεντιαζοντας για οπλα, φυσσιγγια, τη φαρμα και τις εμπειριες του πρωινου. Ομως, στο μυαλο ολων μας ηταν το γεγονος οτι σημερα ηταν η τελευταια μερα του κυνηγιου, η τελευταια ευκαιρια να ζησουμε τη σαβαννα, πριν αρχισουμε το πακεταρισμα για την αναχωρηση την επομενη... (συνεχιζεται...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου