Ετσι λοιπον, το κουνελι ειναι το δευτερο πιο κυνηγημενο θηλαστικο στην Ν. Ζηλανδια
(το πρωτο ειναι το possum, αλλα αυτο ειναι αλλη ιστορια!). Κυνηγεται ολες τις εποχες, με τουφεκι, λειοκανο, σκυλια και παγιδες. Και εδω αρχιζει η πρωτη μου κυνηγετικη περιπετεια στην Ν. Ζηλανδια!
Το πρωι εκεινης της Τριτης ξεπεταχτηκα απο το κρεββατι λες και με ειχε χτυπησει ηλεκτρισμος. Αφου εφαγα πρωινο, ετοιμασα το δισακι μου με νερο, την καμερα, το μαχαιρι μου, ενα ελαφρυ μπουφαν, φορεσα τις κυνηγετικες μου μποτες, και εφυγα για το πανεπιστημιο. Περασα λιγη ωρα με τη γυναικα μου και μερικους συναδελφους εκει, αλλα το μυαλο μου ηταν στο απογευματινο κυνηγι.
Ο Howie θα περνουσε απο την πανσιον οπου μεναμε με τη γυναικα μου στις 2 η ωρα το μεσημερι. Απο τις 12.30 ημουν στο δωματιο, ελεγχα και ξαναελεγχα τα πραγματα να μην ξεχασω κατι, διαβασα λιγο το βιβλιο μου, και στις δυο παρα δεκα κατεβηκα στο πεζοδρομιο να τον περιμενω.
Πραγματικα, ακριβως στις 2 ηταν εκει. Το παλιο μεγαλο Mitsubishi παρκαρε μπροστα απο την πανσιον και μπηκα μεσα. Στο πισω μερος (ηταν καραβαν το αυτοκινητο) ηταν η σκυλα του Howie, η Billie, ενα σπρινγκερ σπανιελ, 2.5ετων που ηδη ειχε κερδισει διαγωνισμους φερμας και επαναφορας. Ο Howie μου εξηγουσε οτι το μερος οπου θα παμε ειναι η αγαπημενη του φαρμα. Μια εκταση που την υπολογισαμε γυρω στα 25 τετραγωνικα χιλιομετρα, καπου 70 χιλιομετρα μακρια απο την πολη. Καθως τα λεγαμε αυτα περνουσαμε εντυπωσιακα τοπια με λοφους γεματους γρασιδι και δεντρα, ρυακια και ποταμια, ιδανικο περιβαλλον για ολων των ειδων τα κυνηγια...Παραδεισος! και ημουν εκει για να παω να κυνηγησω! Ακομα δεν το πιστευα! Επαιρνα φωτογραφιες στην διαδρομη απο τοπια που δεν μπορουσε να τα χωρεσει το μυαλο μου ακομα, πρεπει να φαινομουν σαν παιδι στο λουνα παρκ...
H πορεια μας εφερνε ολο και πιο προς τα μεσογεια του Οταγκο, και η κλιματικη αλλαγη ηταν εμφανης απο το περιβαλλον: Το τοπιο ειχε αλλαξει. Απο το πρασινο δασος που μας περιτριγυριζε αρχικα, περασαμε σε ενα τοπιο σχεδον αφρικανικο. Βραχοι διασπαρτοι μεσα σε λιβαδια, το γρασιδι κιτρινο, ξερο, δεντρα λιγοστα και μικρα. Σαν να εχει το δικο του μικρο-κλιμα, που του επιτρεπει να εχει σχεδον Αμαζονιες συνθηκες προς τα νοτιοανατολικα και συνθηκες ερημου στα βορειοδυτικα. Ισως λογω των μεγαλων οροσειρων που παιρνουν τα καιρικα μετωπα και τα κατευθυνουν μακρια απο τα υψιπεδα του κεντρικου Οταγκο...
‘Ειχαμε μεγαλη ξηρασια φετος το καλοκαιρι (μην ξεχναμε οτι οι εποχες στην Ν. Ζηλανδια ειναι το αναποδο απο αυτες που εχουμε στο βορειο ημισφαιριο. Μαρτιος ειναι ο ισοδυναμος μηνας με τον Σεπτεμβριο εδω). Οι αγροτες ειναι ολοι ανησυχοι που θα βγει αυτο το πραγμα. Ο Σαϊμον (ο αγροτης στη φαρμα του οποιου θα κυνηγουσαμε) εχει παρα πολλα προβατα μερινο, και γιαυτους ειναι μεγαλο το προβλημα που θα τα πανε για βοσκες...Οποτε, οπως καταλαβαινεις, οτιδηποτε ανταγωνιζεται τα προβατα για γρασιδι, δεν ειναι ευπροσδεκτο... Κουνελια, λαγοι, ελαφια, ολα πρεπει να ειναι σε μικρους αριθμους για να επιβιωσει η φαρμα...’
‘Εχει και ελαφια?’ ειπα με προσδοκια...
‘Εχει, αλλα οχι στο μερος που θα παμε εμεις. Θα δεις...Ειναι απο την αλλη μερια της φαρμας που ειναι πιο δασωδης, και εχει και παρα πολλα αγρια γουρουνια’.
Μου πηρε λιγο καιρο για να καταλαβω οτι τα αγρια γουρουνια της Ν. Ζηλανδιας δεν ειναι το ιδιο με τον ευρωπαϊκο αγριοχοιρο. Ειναι καθ’αυτα, αγρια γουρουνια, ζωα που προερχονται απο οικιακες ρατσες και υπαρχουν ελευθερα στην Ν. Ζηλανδια απο τοτε που την ‘ανακαλυψε΄ο Κουκ.
Φτασαμε στις πυλες της εκτασης που θα κυνηγουσαμε, παρκαραμε το αυτοκινητο και βγηκαμε εξω. Πηρα το δισακι μου, φορεσα τα κυαλια μου, και πηγα στο πισω μερος του αυτοκινητου οπου ο Howie ετοιμαζοταν και αυτος μαζι και το σκυλι.
‘Αυτο ειναι το οπλο που εχω, ελπιζω να σου κανει. Δεν ειναι τιποτα το ιδιαιτερο, αλλα με εχει βολεψει πολλα χρονια τωρα!’, και τραβηξε απο μια θηκη που ηταν στο πορτ μπαγκαζ, οπου, απο μεσα εβγαλε ενα σουπερποζε Yildiz, διαμμετρηματος 20bore.
Τον πειραξα: ‘Εφερες Ελληνα να τουφεκισει με τουρκικο οπλο?’
Με κοιταξε λες και με προσβαλε, μεχρι που εβαλα τα γελια! ‘Φερ’το να το δω, πλακα σου κανω!’ Δεν με ηξερε καλα και με επαιρνε στα σοβαρα μεχρι τωρα.
‘Η πανω καννη ειναι 2 αστρα, η κατω 3. Τα τουφεκαμε με φυσσιγια νουμερο 5 στην κατω καννη, 32 γρμ, και με νουμερο 4 στην πανω, σε περιπτωση που ειναι μακρια, ή εχει φυγει απο την πρωτη.’
‘Τριανταδυο γραμμαρια φυσσιγγι?! Σε εικοσαρακι?? Εγω τα τουφεκαω με 24 γραμμαρια εξαρια στην Αγγλια!’
‘Μπορει να βρουμε και κανενα λαγο, αυτη η τουφεκια μου εχει ταιριαξει, δεν θα εχεις προβλημα, βαλε αυτα στην τσεπη σου και θα φερω και ακομα μερικα στο δικο μου δισακι.
Μονο προσεχε που τουφεκας σε σχεση με το σκυλι, καμια φορα ακομα τα κυνηγαει!’
Και με αυτες τις κουβεντες, με το οπλο στο χερι, και αυτος με τη σφυριχτρα στο στομα και το σκυλι να ‘κοβει’ 20-30 μετρα μπροστα μας, ξεκινησαμε προς τα δυτικα, οπου ηταν μια ανηφορα ενος λοφου, με μια ρεματια στα δεξια. Το σκυλι εκοψε στην απεναντι μερια και, οι δυο μας, περπατουσαμε παραλληλα με αυτο. Μεσ’ τη ρεματια ηταν μικροι θαμνοι, διασπαρτοι με κατι βουρλα, ιδανικο μερος για κουνελι.
Δεν ειχαν περασει 10 λεπτα, και βλεπω ενα κουνελι να φευγει σφαιρα μπροστα απο το σκυλι, την σφυριχτρα του Howie να διαταζει το σκυλι να κατσει και το κουνελι να φευγει ευθεια μπροστα μου και κατω στη ρεματια! Εφερα το οπλο στον ωμο, το μαγουλο μου κολλημενο στο κοντακι, ακολουθησα το κουνελι, και πατησα τη σκανδαλη....
Την πατησα, την ξαναπατησα, δεν πηγαινε πουθενα! ‘Ασφαλεια!’ σκεφτηκα μεσα μου, ‘γαμωτο!!!...’ και ο αντιχειρας μου εψαξε το κουμπι στο πανω μερος του οπλου, το εσπρωξα προς τα εμπρος και αυτη τη φορα δεν εκανα λαθος! Με την εκπυρσοκροτηση του οπλου, το κουνελι αρχισε να κατρακυλαει με ταχυτητα κατω στη ρεματια. Η τουφεκια ηταν καπου στα 30 -35 μετρα και ανακουφιστηκα που δεν ντροπιαστηκα στην πρωτη δοκιμασια!
‘Ειχε ασφαλεια!’ γυριζω και λεω στον Howie
Φαινεται οτι δεν με ακουσε, και μου απαντησε, ‘ναι, εγινε η βολη με ασφαλεια, το σκυλι δεν κινδυνεψε!’
‘Οχι! Το οπλο ειχε ασφαλεια, δεν ειδες ποση ωρα μου πηρε να το τουφεκισω?!’ του απαντησα γελωντας!
Ο Howie φορουσε κατι γυαλια που ειχαν μια καμερα επανω τους και καταφερε να βιντεοσκοπησει το περισσοτερο κυνηγι που καναμε. Οριστε το πρωτο κουνελι:
(Αγνοηστε την ωρα και ημερομηνια, το κυνηγι εγινε μεσημερι στις 8 Μαρτιου 2011, και οχι το πρωι του Αυγουστου 2010!)
Προχωρησαμε παρακατω, και εστειλε το σκυλι να πιασει το κουνελι, ενω ταυτοχρονα εβγαζε το δισακι του για να αρχισει την επεξεργασια του κουνελιου. Το σκυλι εφερε το κουνελι στα ποδια του, και, αφου το χαρηκε και το παινεψε, αρχισε να γδερνει το κουνελι.
(o Howie και η Billie, με το πρωτο κουνελι)
‘Τα τρως?’, τον ρωτησα
‘Παιρνω μονο τις πλατες για μας και τα ποδια για τα σκυλια. Ειναι κριμα να πανε χαμενα και μου αρεσει το κρεας τους, αρεσει και στην οικογενεια, τα δε σκυλια τρελαινονται!’
Αφου τελειωσε την διαδικασια, πεταξαμε το υπολοιπο κουφαρι στο ανοιχτο, οπου ηδη εφερνε κυκλο πανω απο τα κεφαλια μας ενα γερακι. Προχωρησαμε προς την κορυφη του λοφου, οπου ειδαμε το τοπιο να ανοιγει μπροστα μας σε ενα οροπεδιο που πηγαινε οσο εβλεπε το ματι. Και οσο εβλεπε το ματι, βλεπαμε κουνελια! Λογω των εδαφικων συνθηκων, τα κουνελια δεν εχουν τρυπες αλλα ζουν μεσα στους βραχους που τους δινουν φυσικο καταφυγιο.
(οι προποδες της οροσειρας στο βαθος, ειναι το δυτικο οριο της φαρμας!!!)
Το σκυλι ειχε ενθουσιαστει απο το πρωτο κουνελι και τις μυρουδιες που πρεπει να ηταν παντου και ‘εκοβε’ δεξια και αριστερα, μπροστα μας, διπλα μας πισω μας με περισση χαρα και λεπτομερεια.
‘Εχεις κανει καλη δουλεια με το σκυλι, ειναι απιθανη!’ του ειπα. Ηταν η πρωτη φορα που εκανα τετοιο κυνηγι και σκεφτομουνα κιολας πως θα το φερω στη γυναικα μου να παρουμε ενα σπανιελ!
‘Τα περισσοτερα τα ξερει απο μονη της. Η δυσκολια ειναι να καταφερεις να την κανεις να σταματησει αμα το βγαλει. Διαγωνιζομαι βλεπεις με αυτη, και εχω φαει μερικους αποκλεισμους γιατι τρεχει ακομα πισω απο το κουνελι...Ωπ! στασου! Κουνελι! Εκει, διπλα στο θαμνο!’
Οσο και να κοιτουσα, δεν καταφερνα να το δω... ‘Παρε το οπλο και ριξ’του εσυ, δεν το βλεπω!’ του ειπα, ταυτοχρονα δινοντας του το τουφεκι.
Το εφερε στον ωμο και, μολις ειδα την τουφεκια, ειδα και το κουνελι να πεφτει στο πλαϊ. Εστειλε παλι το σκυλι και καναμε την ιδια διαδικασια.
Το απογευμα ηταν θαυμασιο. Η θερμοκρασια ευχαριστη, ο ηλιος να ‘σπαει’ απο αραια συννεφα, ολες οι συνθηκες ιδανικες. Το σκυλι δουλευε ακοπα, αν και, οποτε βρισκαμε ευκαιρια, εβγαζε το νερο απο το δισακι και του εδινε να πιει. Τα θηραματα πολλα, οι τουφεκιες απο ευκολες εως και πολυ απαιτητικες, και μετα απο 2 ωρες ειχαμε 9 κουνελια στο δισακι, απο τα 11 που βρηκε το σκυλι. Αποφασισαμε να σταματησουμε μιας και ειχε ζεστανει αρκετα ο καιρος και δεν θελαμε να ζορισουμε το σκυλι. Ουτως ή αλλως, περασα ενα παρα πολυ ευχαριστο απογευμα, εκανα ενα καινουριο φιλο, γνωρισα αλλη μια γωνια της Ν. Ζηλανδιας που πολλοι δεν θα εχουν δει ποτε, και επισης γνωρισα ενα καινουριο και συναρπαστικο τροπο κυνηγιου.
Στην επιστροφη ο Howie μου ελεγε οτι τον ευχαριστησε ο τροπος που χειριστικα το κυνηγι και δεν θα δισταζε να με παρει να ξαναπαμε μαζι. Εγω ημουν χαρουμενος που δεν ντροπιαστηκα με την επιδοση μου στις τουφεκιες, και που καταφερα να κερδισω την εμπιστοσυνη του.
‘Tι κανεις το επομενο Σαββατο? Καθε Σαββατο, ανελιπως, ερχομαι εδω και βγαζω το σκυλι. Πολλες φορες ερχεται και η Μαριαν. Τι λες?’
‘Δυστυχως δεν μπορω αυτο το Σαββατο ειμαστε καλεσμενοι σε ενα αλλο μερος με τη γυναικα μου και θα λειψουμε μεχρι και την Κυριακη...’ του ειπα απογοητευμενος...
‘ Δεν πειραζει, παμε το επομενο!’
Το επομενο Σαββατο μπορουσα!
YΓ: Κοιταξα ξανα το βιντεο του Howie και βρηκα και τα στιγμιοτυπα παρακατω που δειχνουν ακομα μια τουφεκια.
Αυτο το κουνελι ηταν το πεμπτο απο τα 9 και το τελευταιο που πηρε η καμερα μιας και 'γεμισε' ο σκληρος της μετα απο μια ωρα κυνηγι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου