Aφρικη 2010: Φευγουμε...

H τελευταια μερα ξημερωσε...αυτο που φοβομασταν ολοι εφτασε: το τελος της κυνηγετικης μας περιπετειας. Ηταν ομως? Απλως μια ‘κυνηγετικη περιπετεια’? Δεν ηρθαμε σε οργανωμενο κυνηγι, δεν μας πηραν απο το αεροδρομιο καλογυαλισμενοι ‘τυποι της ζουγκλας’ να μας πανε να τουφεκισουμε ‘ζωα της κονσερβας’, δεν ηταν τα λεφτα το κινητρο... Ηρθαμε να δουμε φιλους, πηρα ανθρωπους κοντα στην καρδια μου να τους συστησω σε ενα καλο μου φιλο, που γνωρισα πριν δυο χρονια, και την οικογενεια του...Περιεργα συναισθηματα, σκεψεις και αισθησεις γεμισαν το μυαλο μου με το που ανοιξα τα ματια.

Ο Ντεϊβιντ ειχε φυγει απο τις 6 το πρωι με την ‘γουρουνα’ του Κρις, να παει πισω στο σημειο που πηρε τα γουρουνια χθες, για να ψαξει για το τελευταιο του θηραμα, ο Γκαρεθ ειχε φυγει για το περιβολι για μια τελευταια εξορμηση (μιας και δεν βγηκε το προηγουμενο απογευμα), ενω εγω και ο αδερφος μου καθισαμε στο σπιτι για να μαζεψουμε τα πραγματα και να αρχισουμε να πακεταρουμε.

Ο Γκαρεθ γυρισε ενω πιναμε καφε μαζι με τον Πιερ και τον Κρις. Ειχε παρει ενα γουρουνι κοντα στο περιβολι και κανονιζε με τον Πιερ να πανε να το μαζεψουν. Ο αδερφος μου πηγε και αυτος μαζι και εγω εμεινα με τον Κρις. Πιναμε τον καφε μας και συζηταγαμε για το επομενο κυνηγι, την επομενη χρονια. Και αυτος και ο Πιερ μειναν ιδιαιτερα ευχαριστημενοι απο την πορεια της εξορμησης, και αποφασισαν να κανουν το ιδιο καθε χρονο, ισως με μια χρεωση για τους κυνηγους (αν επεκταθει η επιχειρηση) και εκμεταλλευομενοι τα ζωα οι ιδιοι, αντι να τα πουλαν στους επαγγελματιες.

Υποσχεθηκα οτι, βρεξει-χιονισει, ακομα και αν δεν μπορω να ερθω εγω, θα κανω τα αδυνατα δυνατα να τους βοηθησω απο την Αγγλια. Ο Κρις με καθησυχασε: ‘Αν δεν μπορεις εσυ, τοτε δεν γινεται και κυνηγι, ειναι τοσο απλα. Αυτο που κανουμε ειναι γιορτη, διακοπες και για μας, δεν ειναι επιχειρηση, και αμα δεν ερθουν οι φιλοι, καλυτερα να μην γινει και καθολου. Τα ζωα ειναι μεν πολλα, αλλα δεν ειναι τοσα που να κινδυνευουν ακομα απο υπερπληθυσμο. Εχω και κατι ιδεες να φερω καινουριο αιμα, και ισως να εισαγαγω μερικα ακομα ειδη, μπλεσμποκ, χαρτεμπηστ, μπορει ακομα και σεϊμπλ αντιλοπες. Θα δουμε...’

Μεχρι να πουμε αυτες τις κουβεντες εφτασε το τζιπ με το γνωριμο ηχο του τρεϊλερ να ακουγεται σαν κουδουνι απο πισω. Πηγαμε να δουμε τι εγινε. Ο Πιερ, ο αδερφος μου και ο Γκαρεθ βγηκαν απο το αμαξι, και ηταν ολοι χαμογελαστοι.

- Τι εγινε?
- Πηγαμε και φορτωσαμε το γουρουνι που πηρε ο Γκαρεθ και στο γυρισμο βρηκαμε και αλλο ενα, το πηρε και αυτο!
- Για να δουμε!

Και πηγαμε προς το τρεϊλερ, οπου μεσα ηταν 4 γουρουνια (το χθεσινο του Ντεϊβιντ, το δικο μου και τα δυο που βαρεσε ο Γκαρεθ). Μεχρι να αστειευτουμε λιγο με τον Γκαρεθ, ακουστηκε και η γουρουνα και φανηκε ο Ντεϊβιντ, που, αν κριναμε απο το υφος του, εβραζε, καθως δεν ειχε καταφερει να βρει το γουρουνι της χθεσινης εξορμησης.



(ο Γκαρεθ, δειχνοντας τον springhare που πηρε το προηγουμενο βραδυ. Στο βαθος ειναι τα δυο springbok που πηρα εγω, και ενα μικρο γουρουνι που πηρε ο Γκαρεθ στο δρομο της επιστροφης με τον Πιερ εκεινο το πρωινο. Στα δεξια του Γκαρεθ ειναι το γουρουνι που πηρα εγω ενω πισω του ειναι το γουρουνι του Ντεϊβιντ και το δευτερο του Γκαρεθ).

Αφησαμε τα ζωα στην φροντιδα του προσωπικου και πηγαμε στον ξενωνα μας να αρχισουμε να μαζευουμε. Με κρυα καρδια, γυρνουσαμε μεσα στο σπιτι να δουμε που ειχαμε παρατησει διαφορα πραγματα, κατα καποιο τροπο επιβραδυνοντας την στιγμη της αναχωρησης. Ο Πιερ θα μας πηγαινε ολους στο αεροδρομιο, και θα ξεκινουσαμε σε καμια ωρα. Ο Κρις και η Σαντυ εβγαλαν ενα σωρο καρυδια παραγωγης τους για να παρουμε παρεα, και ολοι εβαλαν καμποσα μεσα στις τσαντες τους εκτος απο εμενα που ειχα φερει του κοσμου τα συμπραγκαλα και δεν με επαιρνε το βαρος!

Μεσα σε μια ωρα ειχαμε τα παντα πακεταρισμενα, και φορτωμενα στο LandRover. Ολοι μας ειχαμε σκοτεινη διαθεση που προσπαθουσαμε να την κρυψουμε με αστειασμους και χαμογελα...Ολοι μας ομως, και εμεις οι επισκεπτες αλλα και οι οικοδεσποτες μας, ξεραμε οτι το πανηγυρι τελειωσε και η καθημερινοτητα θα αρχιζε και παλι απο αυριο. Μεχρι την τελευταια στιγμη συζητουσαμε για το κυνηγι, για του χρονου, με τιποτα δεν θελαμε να τελειωσει αυτη η γιορτη...Αλλα η ωρα εφτασε, και μαζευτηκαμε ολοι γυρω απο το αυτοκινητο. Μετα απο μερικες αναμνηστικες φωτογραφιες, χαιρετησαμε τον Κρις και τη Σαντυ που μας κατασκλαβωσαν με την απλοχερια και την φιλοξενια τους και μπηκαμε στο αμαξι για το ταξιδι της μιας ωρας που θα μας εφερνε στο αεροδρομιο του Κιμπερλι.

Στο δρομο, καναμε υπολογισμους για το ποσα ζωα πηραμε σαν συνολο, τα εργαλεια μας, τα μαθηματα που μαθαμε, τι θα καναμε διαφορετικα του χρονου...Γυρω μας η σαβαννα απεραντη, που και που διαφορες αντιλοπες ηταν στα ορια του δρομου, δεν μας αφηναν να ξεφυγουμε καθολου απο το πλαισιο των τελευταιων εφτα ημερων...

Φτασαμε στο αεροδρομιο, ξεπακεταραμε και περιμεναμε τον ελεγχο των οπλων στον χωρο των αποσκευων...Γυρω μας και αλλοι κυνηγοι, τουριστες και επιχειρηματιες που θα ταξιδευαν για το Γιοχανεσμπουργκ. Ολοι με το ιδιο υφος απελπισιας του τελους μιας αξεχαστης περιπετειας... Περασαμε τα συμπραγκαλα στον ιμαντα, χαιρετηθηκαμε με τον Πιερ και περασαμε στο χωρο αναχωρησεων.



Και εκει μας ‘χτυπησε’ η πραγματικοτητα. Ολοι μας ειμασταν λιγομιλητοι, χαμενοι στις σκεψεις μας, που και που αλλαζαμε καμια κουβεντα αλλα, πισω απο τα ματια του καθενος η σκεψη χαμενη στην σαβαννα... Στο Γιοχανεσμπουργκ τακτοποιησαμε τις αποσκευες και παλι, μανουβραρωντας με υπομονη την ΝοτιοΑφρικανικη γραφειοκρατια και ‘λαδωνοντας’ τους τροχους της για να περασουμε τα οπλα (μιας και η Αφρικη ‘δουλευει’ καλυτερα με γρασσο....) και αργα το βραδυ του Σαββατου 29 Μαϊου 2010, επιβιβαστηκαμε στο αεροπλανο που θα μας εφερνε στις πατριδες μας...



Αποχαιρετησα τον αδερφο μου στον Ντουμπαϊ, και οι τρεις μας (ο Ντεϊβιντ, ο Γκαρεθ και εγω) συνεχισαμε για Αγγλια. Μετα απο μια αιωνιοτητα ειμασταν στο σπιτι μου, με τα κουταβια μου να χοροπηδουν στα ποδια μου, την αγκαλια της γυναικας μου και τις γνωριμες μυρουδιες του σπιτικου φαγητου...Δεν περασαν 2 μερες, και ημουν παλι στο γραφειο, να κυνηγαω τις υποθεσεις που με περιμεναν μετα τις 10 μερες απουσιας, μονη η εικονα της σαβαννας με τα δυο ορυξ σαν πινακας, στο desktop του υπολογιστη μου να μου θυμιζει που ημουν...



Το ταξιδι, ειχε πραγματικα τελειωσει....


Επιλογος

Η βροχη δερνει το παραθυρο του σαλονιου, ο κηπος εξω ειναι μουντος, γκριζος, ο αερας γερνει την φυστικια και, με το ποτο μου στο χερι, ατενιζω το χωραφι με το γρασιδι εξω απο το σπιτι μου. Η φωτια ειναι αναμμενη και σπαει την υγρασια και την ψυχρα της ημερας...Ειναι 20 Μαϊου 2011, ακριβως ενας χρονος απο την ηλιολουστη Πεμπτη που σημανε την αρχη της περιπετεια μας...

Η γυναικα του Γκαρεθ περιμενει να γεννησει σε λιγοτερο απο 3 βδομαδες, ο Ντεϊβιντ ειναι στο νοσοκομειο με οξεια οσφυαλγια και εγω ειμαι 4 μερες μακρια απο το ραντεβου μου με το χειρουργειο για την αφαιρεση μηνισκου...Ο αδερφος μου δουλευει σαν παλαβος, ο Πιερ εχει παρει καινουρια δουλεια στην Ολλανδια και ο Κρις με τη Σαντυ ετοιμαζονται για την καινουρια σοδεια, παλευοντας με τις πλημμυρες που εφερε φετος ο χρονος.

Το κυνηγι για φετος ειχε ακυρωθει απο τον Οκτωμβρη, καθως ειχε ξηρασια και πολλα απο τα ζωα χαθηκαν λογω των συνθηκων. Πως αλλαζουν τα πραγματα....

Δεν εχει περασει ουτε μια μερα που να μην σκεφτω την αφρικανικη περιπετεια μας, συνοδευει τα ονειρα μου καθε νυχτα. Χρονια ονειρευομουνα την στιγμη που θα μπορεσω να κυνηγησω με τον αδερφο μου σε τετοιο περιβαλλον, και δεν μπορουσα να φανταστω οτι θα γινει αληθεια αυτο το ονειρο.

Εχω την εντυπωση οτι θα συζηταμε για χρονια πολλα ακομα την περιπετεια αυτη, και ας ακολουθησουν αλλες. Η πρωτη φορα ειναι παντα ιδιαιτερη, τα παντα καινουρια, συναρπαστικα, τιποτα γνωριμο. Μπορει και να μην καταφερουμε να παμε ξανα η ιδια παρεα, μπορει και να μην καταφερουμε να παμε ξανα... Οτι και να γινει ομως, οι εμπειριες και τα βιωματα που περασαμε μαζι μας ‘εδεσαν’ σαν φιλους, ηταν παραπανω απο μια κυνηγετικη περιπετεια αυτο που περασαμε.

Ηταν η εμπειρια μιας ζωης, και η μνημη της θα μας συνοδευει για πολλα χρονια, οταν πια τα ματια μας δεν θα βλεπουν, τα χερια μας δεν θα μπορουν να κρατησουν το τουφεκι και τα ποδια μας δεν θα μας κουβαλαν επανω στους κακοτραχαλους αφρικανικους λοφους. Αλλα ειναι οι αναμνησεις που κανουν τη ζωη υποφερτη, και αυτο το ταξιδι μας τις εδωσε με το παραπανω!