‘Kαι τι θες να κανω εγω?’ της απαντησα, σκεφτομενος τα εξοδα, την αποσταση και το γεγονος οτι ο Μαρτιος ειναι ο μηνας που ειμαι ιδιαιτερα απασχολημενος με τη δουλεια
μου και αρχισα ηδη να αναρωτιεμαι αν εχω τις ημερομηνιες κλεισμενες...
‘ Eιναι τα γενεθλια μου, τα ‘σημαντικα’ τον Μαρτιο και θα μπορουσαμε να συνδυασουμε την συμμετοχη μου στο συνεδριο με ενα ταξιδι στην Ν. Ζηλανδια να δουμε τον Ντεϊβιντ και την οικογενεια του’, μου απαντησε, και διεκρινα μια ενταση στον τονο της.
Καταλαβα οτι το πραγμα ειχε την πιθανοτητα να εξελιχθει σε κριση, και ετσι, εκανα διπλωματικους ελιγμους....
‘Eιδες? Τα ειχα ξεχασει, μαλλον, δεν το συνδυασα οτι το ταξιδι μπορει να συμπεσει με τα γενεθλια σου αγαπη μου, ειναι σχεδον δυο χρονια απο τωρα. Και φυσικα θα κανουμε κατι ιδιαιτερο για τα γενεθλια σου, ειναι δυνατον?’, ειπα με συγκαταβατικο υφος, και φορωντας το πιο γοητευτικο μου χαμογελο! Δεν μπορουσα να ξεφυγω, γιατι για τα δικα μου γενεθλια πηγαμε για κυνηγι στην Αφρικη...
‘Bαλ’τες τις ημερομηνιες στο ημερολογιο σου τωρα μην ξεχαστεις και κλεισεις τιποτα δουλειες εκεινο τον καιρο!’, μου ειπε χαρωπα, και καταλαβα οτι η κριση ειχε αποφευχθει, τουλαχιστον για την ωρα.
Ο καιρος περνουσε με δουλειες, ταξιδια και τρεχαματα, πηγα και γυρισα στην Αφρικη (οπου αποφασιστηκε οτι επρεπε να βρω ημερομηνιες και για το επομενο ταξιδι εκει...Βασανα που’χει ο κοσμος...), ηρθε και εφυγε το καλοκαιρι, και ταυτοχρονα αρχισαν μερικα μηνυματα να πηγαινοερχονται μεταξυ εμας και του φιλου μας του Ντεϊβιντ στην Ν. Ζηλανδια.
Το ταξιδι ειχε εργασιακο χαρακτηρα για τη γυναικα μου, οπου θα συμμετειχε στο ερευνητικο προγραμμα του πανεπιστημιου, ενω εγω θα πηγαινα για παρεα, εχοντας δωσει συγκαταβαση για δυο διαλεξεις και μονο, ωστε να εχω το χρονο μου ελευθερο. Mιας και θα πηγαινα χωρις συγκεκριμενο προγραμμα, δεν ειχα πολυ-δωσει σημασια στο ταξιδι, μιας και δεν ειχα ιδιαιτερες προσδοκιες: θα πηγαινα να περασω ενα μηνα σε μια αλλη χωρα με την αγαπη μου, και αυτο ηταν ολο. Καπου μεσα μου ειχα βεβαια τις αμφιβολιες μου, και λυπομουν για το χρονο που θα εχανα στην Αγγλια, μιας και ο Μαρτιος ειναι ιδιαιτερα συναρπαστικος μηνας απο κυνηγετικης αποψης. Ετσι λοιπον, οταν ο Ντεϊβιντ μας πηρε στο Skype ενα βραδυ, τον Νοεμβριο του 2010 για να συζητησουμε το προγραμμα, δεν ειχα στο νου μου εξορμησεις κυνηγετικες και αλιευτικες.
‘Μιας και η Ναντιν (η γυναικα μου) θα ειναι απασχολημενη μες την εβδομαδα, συζητησα με την κορη μου για τις πιθανοτητες που εχεις για κυνηγι. (Η κορη του Ντεϊβιντ, η Μαριαν, ειναι 23 ετων, αθλητρια του τριαθλου, με χρονια υπηρεσιας στο στρατο και μανιακη με οπλα, σκυλια και κυνηγια). Απ’οτι καταλαβαινω, εχει κανονισει κυνηγι για κουνελια και επισης κατι αλλα μου ελεγε για ελαφια και κατσικες και γουρουνια, θα σου τα πει αυτη οταν θα’ρθεις. Παντως θα καταφερεις να πας μερικες φορες...’
Αμεσως η διαθεση μου ‘ανεβηκε’! Απ’εκει που περιμενα να το παιζω ‘τουριστας’, αρχισε το ταξιδι να γινεται πιο ελκυστικο με την υποσχεση εστω και λιγοστων κυνηγιων! Τις επομενες εβδομαδες μιλησαμε μεσω email με τη Μαριαν, και μου εδωσε μια πολυ καλη εικονα της καταστασης που με περιμενε...
Πηρα φυσικα τον αδερφο μου να του πω τα καλα νεα! Του εξηγουσα για κουνελια, ελαφια, γουρουνια και ενα σωρο αλλα εξωτικα ζωα που θα κυνηγουσα στην Ν. Ζηλανδια, και τον εβλεπα να με ακουει με προσοχη. Αφου τελειωσα την αφηγηση, μου λεει:
‘Πιο μακρια δεν ειχε, να πας για δυο τουφεκιες??’
Παντα αισιοδοξος ο μικρος, να μην χασει ευκαιρια!
Οι μερες περασαν και στις 28 του Φλεβαρη ξεκινησαμε με τη γυναικα μου το μακρυ ταξιδι για τη Ν. Ζηλανδια...Μαντσεστερ, Λονδινο, Λος Αντζελες, Ωκλαντ και απο εκει μια εσωτερικη πτηση για το νοτιο ακρο της Ν. Ζηλανδιας οπου μενει ο φιλος μου, στο Οταγκο. Παρα την κουραση που εβγαλαν τοσες ωρες πτησης, τα ματια μου ηταν κολλημενα στο παραθυρο του αεροπλανου, απ’οπου εβλεπα αχανεις εκτασεις πρασινων βουνων, ποταμων, κοιλαδων και πεδιαδων, με ελαχιστη καλυψη απο κατοικημενες περιοχες και καλλιεργειες...Παραδεισος!
Φτασαμε επιτελους στον προορισμο μας και οι φιλοι μας, μας παρελαβαν απο το αεροδρομιο και μας πηγαν στο διαμερισμα που μας ειχαν κλεισει για την διαμονη μας των υπολοιπων 30 ημερων. Με το ζορι καταφεραμε να παμε να φαμε και πεσαμε σαν νεκροι για υπνο, ζαλισμενοι απο το ταξιδι, τις καινουριες παραστασεις και το γευμα με τους φιλους.
Οι υπολοιπες 3-4 μερες περασαν με βολτες, μια εκδρομη στο Milford Sound (αξιζει να κανει κανεις μια ερευνα για αυτο το μερος στο google) και ανανηψη απο το jetlag που μας ειχε δημιουργησει η διαφορα της ωρας. Την Κυριακη, μαζευτηκαμε ολοι στο σπιτι του Ντεϊβιντ για φαγητο. Ειχαν ερθει και οι δυο απο τις τρεις του κορες, οποτε βρηκα την ευκαιρια να μιλησω με τη Μαριαν.
Δεν το ηξερα καλα το κοριτσι, τελευταια φορα που την ειδα ηταν στο γαμο μου, 11 χρονια πριν, που ηταν τοτε ενα παιδακι. Και ετσι, δεν επεδιωξα ιδιαιτερες συζητησεις για κυνηγι, μιας και δεν ηθελα να αποξενωσω και τη γυναικα μου, που, στο κατω κατω, γιαυτην γινοταν το ταξιδι. Παρ’ολα αυτα, αφου ειχαμε φαει και καθομασταν γυρω απο τη φωτια, καναμε μια κουβεντα.
‘Το ξερεις οτι δουλευω σε μαγαζι που πουλαει κυνηγετικα ειδη?’
‘Κατι μου ειπε ο πατερας σου, αλλα δεν ξερω λεπτομερειες. Για πες!!’
‘Λοιπον, ο ενας συναιτερος εκει εχει ενα πολυ καλο σπανιελ και δεχθηκε να σε παρει για κουνελια με αυτο την Τριτη. Την Τεταρτη εχω κανονισει με ενα αλλο παιδι απο το μαγαζι να πατε για ψαρεμα στο ποταμι. Την επομενη εβδομαδα θα μας παει ενας φιλος που ειναι επαγγελματιας κυνηγος για γουρουνια και κατσικες, θα παμε για wallabies παρεα με ενα φιλο απο το στρατο, και την Παρασκευη εχω κανονισει να παμε για ελαφια στα Blue Mountains οι δυο μας. Ταυτοχρονα θα βγει και κανενα κυνηγι για κουνελια ακομα και οτι αλλο προκυψει...’
Εμεινα με το στομα ανοιχτο. Ειχα φερει μαζι μου ενα παντελονι ‘της εξοχης’, τις μποτες μου με δυο ζευγαρια καλτσες χοντρες, και ενα φλης...Καλα που ειχα αποφασισει να φερω τα κυαλια και ενα ColdSteel Pocket Bushman μαχαιρι, να μην φαινομαι τελειως για ‘γιαπης’! Απ’εκει που περιμενα οτι θα ειμαι τυχερος αν παω για ενα κυνηγι, μου βγηκε ολοκληρο προγραμμα, εφαμιλλο με αυτο της Αφρικης! Μην ξεχναμε οτι θα εμενα για ενα μηνα, οποτε υπηρχε αρκετος καιρος για να τα κανω ολα αυτα, συν το γεγονος οτι για 8 ημερες θα ημουν μονος στην Ν. Ζηλανδια, καθως η γυναικα μου θα πηγαινε για το συνεδριο της στην Αυστραλια, παρεα με τον φιλο μας τον Ντεϊβιντ....
‘Καλα, μην το φωναζεις, ασε να κανονισω και με τη γυναικα μου. Παντως αυριο θα ερθω απο το μαγαζι να γνωρισω και τα παιδια και να δω και την πραματια και να κανονισω που θα βρεθουμε για το κυνηγι με τα κουνελια και τα σχετικα.’
Την επομενη μερα περπατησα απο το πανεπιστημιο μεχρι το μαγαζι και με καλοσωρισε ενας χαρωπος τυπος, καπου 45 χρονων, γυμνασμενος, που φαινοταν οτι ειχε περασει μεγαλο μερος της ζωης του στην εξοχη.
‘Καλημερα! Εισαι ο Howie?’
‘Nαι!’ μου απαντησε, ‘εσυ πρεπει να εισαι ο Μπιριγκογκος! Χαρηκα πολυ, μου μιλησε η Μαριαν για σενα, ελπιζω να εισαι ετοιμος για το κυνηγι αυριο!’
‘Μα γιαυτο ηρθα στο μαγαζι, να ετοιμαστω! Περα απο τις μποτες μου και ενα παντελονι δεν εχω τιποτα το κυνηγετικο μαζι μου, ηρθα να δω τι εχει εδω το μαγαζι και να εξοπλιστω!’
Αφου αλλαξαμε μερικες ακομα κουβεντες για την κυνηγετικη εμπειρια του καθενος, πηγα και εκανα μια βολτα στο μερος του μαγαζιου με τα κυνηγετικα ρουχα και επελεξα κανα δυο πουκαμισα, τα πληρωσα, κανονισα με τον Howie που θα βρεθουμε την επομενη και γυρισα στο πανεπιστημιο.
Πριν σας πω για την κυνηγετικη εξορμηση, ισως θα ηταν χρησιμο να σας δωσω μια ‘ιδεα’ απο τις συνθηκες στην Ν. Ζηλανδια, οσον αφορα την οπλοκατοχη και τις αδειες κυνηγιου.
(αυτη τη φωτογραφια την πηρα σε ενα βιβλιοπωλειο. Τα περισσοτερα περιοδικα που απεικονιζονται ειναι κυνηγετικου περιεχομενου, και ειτε δεκαπενθημερα ή εβδομαδιαια!)
Η Νεα Ζηλανδια εχει μια μακροχρονη παραδοση οπλοκατοχης και κυνηγιου, και δεν φαινεται ουτε ως παραξενο ουτε ως μεμπτο. Εχει επισης μακροχρονη παραδοση στο κυνηγι και την περιπετεια. Αυτο αντικατοπριζεται στους νομους που διεπουν το κυνηγι:
- Δεν υπαρχει κυνηγετικη αδεια. Ο καθε κυνηγος καθεται εξετασεις για μια φορα, παιρνει δυο συστασεις, τις καταθετει στην αστυνομια και, αν κριθει αξιος, του δινεται η αδεια οπλοκατοχης.
- Με αυτη την αδεια μπορει να παει στο οπλοπωλειο και να παρει οτι και οσα οπλα (ραβδωτα και λειοκανα) και πυρομαχικα θελει. Για τα πιστολια υπαρχει ειδικη αδεια και ειναι πιο δυσκολο να τα αποκτησει κανεις, αλλα μιας και δεν με ενδιεφεραν, δεν το εψαξα.
- Οσον αφορα την προσβαση σε κυνηγετικους τοπους υπαρχουν δυο τροποι. Ο ενας αφορα αδεια απο τον γεωκτημονα να κυνηγησει στην φαρμα του. Οι φαρμες στην Ν. Ζηλανδια μετριωνται σε τετραγωνικα χιλιομετρα και οχι σε στρεμματα. Ειναι αχανεις εκτασεις που περιλλαμβανουν καλλιεργειες, βουνα και ποταμους (συνηθως).
- Ο δευτερος τροπος ειναι να κυνηγησει σε δημοσιους χωρους. Το τοπικο δασαρχειο χωριζει την περιοχη σε τμηματα (πολλων τετραγωνικων χιλιομετρων το καθενα) και, οταν αποφασισει ο κυνηγος που θελει να κυνηγησει και ποιες μερες, ειδοποιει το δασαρχειο που του δινει αδεια και τα κλειδια για τις πυλες που πρεπει να ανοιξει για να παει στην περιοχη και να κυνηγησει. Αλλα, τις ημερες που τις εχει κλεισμενες, δεν επιτρεπετε να παει κανενας αλλος κυνηγος εκει.
- Δεν υπαρχει κοστος για κανενα απο τους δυο τροπους, εκτος και εαν ο κυνηγος θελει να παρει τροπαια, τα οποια συνηθως ειναι γνωστα στους αγροτες και τα ‘πουλανε’ καθε κυνηγετικη περιοδο.
Ο θηραματικος πλουτος της Ν. Ζηλανδιας ειναι πραγματικα αξιοθαυμαστος. Καθως οι εποικοι εφεραν πολλα ειδη που δεν ηταν γηγενη της Ν. Ζηλανδιας (η οποια δεν ειχε ποτε θηλαστικα, μονο πουλια) εχει γεμισει ο τοπος κουνελια, ελαφια, γουρουνια, wallabies, μουστελιδες, possum, και λαγους. Φυσικα και παρα πολλα βοοειδη και προβατα. Ολα τα ειδη που δεν ειναι γηγενη στην Ν. Ζηλανδια θεωρουνται επιβλαβη, και, κατα συνεπεια δεν υπαρχουν περιορισμοι στο κυνηγι τους. Μπορουν να κυνηγηθουν οποιαδηποτε εποχη και δεν υπαρχει περιορισμος στην καρπωση κατα ειδος.
Με αλλα λογια: ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου