Καλοκαιρι....

Ο θεος να το κανει!! Εχουμε τρελλαθει στη βροχη, τον αερα και το κρυο...Ιουνιος και Ιουλιος και η φωτια στο σπιτι δεν εχει παψει να καιει...
Γυρισα απο τη δουλεια προχθες και κοιταξα εξω απο το παραθυρο. Αγρια συννεφα, αερας και το μπουφαν απαραιτητο...Αναστεναξα, και κοιταξα τα σκυλια μου που χοροπηδουσαν στα ποδια μου αναμεσα, το βλεμμα τους αγνο, χαρουμενο, και γεματο ανυπομονησια συναμα, να βγουν εξω. Με βαρια την καρδια, ανεβηκα την σκαλα....'Αφριζ', ξ'αφριζ' θα το φαμε...' ειπα μεσα μου και ετοιμαστηκα να τα βγαλω εξω, παρα την νεροποντη....

Αλλα, λες και η διαθεση τους περασε και στον καιρο! Μεχρι να αλλαξω τα ρουχα μου, ο ηλιος ειχε βγει, ο τοπος ελαμπε και η θερμοκρασια ηταν πλεον ευχαριστη, δεν σε περονιαζε το κρυο. Βιαστηκα, εβαλα τα παπουτσια μου και τους φορεσα τα κολαρα. Βγηκαμε απο το σπιτι και, αφου πηδηξαμε ενα μικρο φραχτη, μπηκαμε στο τεραστιο χωραφι που ειναι πισω απο το σπιτι μου. Αφου βεβαιωθηκα οτι δεν εχει ζωντανα ο αγροτης μεσα, τους εβγαλα το λουρι και τα αφησα να τρεξουν.


 

Τα παρακολουθουσα με ενδιαφερον, χαμογελωντας με την ξενοιασια τους, την ευχαριστηση που παιρναν απο το παιχνιδι και τις μυρωδιες που κυνηγουσαν. Μπαινοβγαιναν στους φραχτες, ψαχνοντας να βρουν τα κουνελια που ηταν εκει το βραδυ, ακολουθουσαν τα χναρια που μονο οι μυτες τους μπορουσαν να εξιχνιασουν. Απο κοντα και γω, να χαιρομαι τον ηλιο στο προσωπο μου, και τον αερα που 'ξεβγαζε' την κουραση της δουλειας και επαιρνε μαζι του τις εννοιες που ταλανιζαν το μυαλο μου.

 

Και οπως περπατουσαμε συριζα στο φραχτη, διπλα σχεδον απο το κεφαλι μου, ακουσα ενα σουσουρο και μια φασσα βγηκε ξαφνικα απο το θαμνο, πετωντας ταραγμενη. Μιας και ειδα απο που βγηκε, ειπα να ριξω μια ματια, να δω τι εκανε μες τα χαμηλα. Και εκει, σε μια τρυπα στις φουντουκιες, ειδα το λογο που ηταν κουρνιασμενη...

   

Χαρηκα με αυτη την ανακαλυψη, αλλα ταυτοχρονα δεν ηθελα να διαταραξω το μερος και να διωξω το πουλι. Εβγαλα μια δυο φωτογραφιες και γρηγορα απομακρυνθηκα, παιρνοντας και τα σκυλια μαζι. Περπατησαμε ακομα κανενα χιλιομετρο, οταν τα σκυλια πια ειχαν κουραστει, πιο πολυ απο τον υγρο, ζεστο καιρο, παρα την πορεια, και περπαταγαν διπλα μου. Φτασαμε σε μια ποτιστρα για τα γελαδια, που ηταν μεγαλος πειρασμος και για τα δυο να αντισταθουν. Τα χαζευα και τα χαιρομουν για την εξυπναδα τους....   

  Τ'αφησα και ηπιαν μεχρι που χορτασαν, και ηρθαν παλι διπλα μου, ξανανοιωμενα. Περπατουσαμε τωρα για το σπιτι, και το ηξεραν. Το βημα τους αργο, περιμεναν ποτε θα τα καλεσω για το λουρι. 20 λεπτα αργοτερα, ημασταν πισω στο μικρο φραχτακι, που χωριζε τα ορια του σπιτιου μου απο το χωραφι. Ηρθαν διπλα μου χωρις παραπονο, κουνωντας την ουρα.


 

Γυρισαμε σπιτι. Η συντομη βολτα μας ειχε τελειωσει, αλλα και οι τρεις μας ημασταν πιο ηρεμοι, πιο χαρουμενοι και ικανοποιημενοι με τα δωρα που μας εκανε ακομα και αυτο το συντομο καλοκαιρι...