Οπλοβαστος...

Η μερα βροχερη, μουντη, κρυα...Μονος στο σπιτι, μιας και 'το αφεντικο'εχει παει διακοπες με τις φιλες της, τα κουταβια κοιμουνται μπροστα στη φωτια (αρχες Ιουνιου, και εχω τη φωτια αναμενη!)...Γυρναω το σπιτι να βρω κατι να κανω. Καθαρισα τα δυο μου οπλα που ειχα χρησιμοποιησει προχτες (το ενα για σκοποβολη, το αλλο για κουνελια) και τα εβαλα κοντα στο τζακι να στεγνωσουν, πριν τα βαλω στον οπλοβαστο.



Βρηκα μια ευκαιρια, μες τον παλιοκαιρο, και πηγα για μια ωρα για κυνηγι, στην φαρμα του Τζον. Φαινεται ο ελαφρυς χειμωνας που ειχαμε, και η αφθονια φαγητου τα εκανε να πολλαπλασιαστουν σε χρονο μηδεν και οπου και να κοιτουσες εβλεπες κουνελια παντου. Μεσα σε λιγοτερο απο μια ωρα ειχα παρει ηδη 19, και μου πηρε αλλες 3 ωρες να τα γδαρω, να τα καθαρισω και να τα τεμαχισω. Τα κουταβια μου ειναι μεσα στη χαρα που θα τρωνε κουνελι για την υπολοιπη εβδομαδα!

Ηπια το τσαϊ που ειχα στο χερι για να ζεσταθω, ελεγξα τα οπλα να σιγουρευτω οτι δεν ειχαν αλλο υγρασια, τα περασα με ενα χερι WD40 (θαυματουργο! μονο γαργαρες δεν κανω, αν ειναι να πιστευουμε οτι μας λενε μερικοι-μερικοι...!), και ανεβηκα στο δωματιο οπου εχω το φυλακιο με τον οπλοβαστο. Βλεπεται, οι κανονισμοι οπλοκατοχης εδω μας οριζουν οτι τα πυροβολα οπλα πρεπει να ειναι προσιτα μονο απο τον κατοχο αδειας και φυλαγμενα ετσι ωστε να μην μπορει να τα χρησιμοποιησει αλλος. Με αλλα λογια, δεν τα αφηνουμε πισω απο την πορτα της κουζινας, με κανα-δυο σφαιρες κοντα, μπας και φανει κανενα ζλαπ'!

Ανοιξα τη βαρια πορτα με τις 5 μπαρες, και τα τοποθετησα στις θεσεις τους. Δεν ξερω τι ηταν αυτο που με εκανε να κοιταξω στην δεξια γωνια του οπλοβαστου...Μαλλον το μικρο κομματι δερμα απο τον αορτηρα, ή ισως το ταπεινο ξυλο του κοντακιου...Μιας και ειχα χρονο (ειπαμε, το αφεντικο ειναι διακοπες!), παραμερισα τα οπλα που ηταν μπροστα του, και εβαλα το χερι μου να πιασω το τουφεκι αυτο.

Η γνωριμη αισθηση των καμπυλων, το βαρος, το αψεγαδιαστο blueing, ακομα και η μυρωδια απο το παλιο δερμα του αορτηρα, ολα ηταν οικεια....Η μισο-τυλιγμενη κομπρα στο κλειστρο, με τη γλωσσα εξω προδιδε την 'μεταλλαξη' που ειχε περασει αυτο το οπλο απο την πρωτη του μορφη...Εβγαλα τα καπακια απο την ταπεινη Simmons 3.5-10x50 και εριξα μια ματια στο χωραφι εξω απο το παραθυρο του υπνοδωματιου. Δεν ειδα το γρασιδι, ή τα δεντρα...Ειδα το χωμα σκαμμενο απο κουνελια, μυρισα το δασος γυρω μου, ενοιωσα την κρυαδα του φθινοπωρινου πρωινου, τα κοκκαλα μου θυμηθηκαν την αβολη θεση πανω στο μικρο σκαμνακι, απ'οπου εκανα το καρτερι στα κουνελια.

Το HW97 μου ηταν το πρωτο μου οπλο στην Αγγλια. Το πηρα τον Οκτωμβρη του 1998, 3 μηνες μετα απο τα γενεθλια μου, οταν μου ειχε παρει η γυναικα μου ενα ματσο περιοδικα για το κυνηγι και τα οπλα. Κι'αν εριξα βολιδες μ'αυτο το οπλο. Εφευγα νωρις απο τη δουλεια για να παω στο σπιτι, ν'ανοιξω το παραθυρο που εβλεπε στην πισω αυλη, οπου ειχα στησει ενα μικρο, ιδιωτικο μου σκοπευτηριο, με στοχους τα πακετα απο τσιγαρα (καπνιζα τοτε...) και ενα τσιγκο, να 'πιανει' τις σφαιρες.

Ενας φιλος (ο...Ριτσαρντ!!) με αφηνε να παω στο κτημα του για κουνελια. Που να το σκεφτομουν...Το πρωτο κουνελι που χτυπησα, το πηρα στα 10 μετρα και μου πηρε τρεις τουφεκιες να το αποτελειωσω...! Η καρδια μου εκανε 2 ωρες να ηρεμησει απο την εξαψη! Ξυπναγα στις 5 το πρωι, πηγαινα 2 ωρες κυνηγι, γυρναγα σπιτι, αλλαζα και πηγαινα μετα στην δουλεια....Τι χαρες ειχα περασει με αυτο το οπλο, ποσες συγκινησεις, ταπεινα θηραματα μπροστα σ'αυτα που παιρνω τωρα, τοτε μου φαινοντουσαν τα καλυτερα τροπαια...


Πηρα το βλεμμα μου απο το παραθυρο και κοιταξα το οπλο στα χερια μου, γεματος νοσταλγια...Νοσταλγια για τα χρονια που περασαν, τις συγκινησεις που μου χαρισε, τα μαθηματα που μου εμαθε...Ψεκασα λιγο λαδι σε ενα πανι που εχω στον οπλοβαστο και, ευλαβικα, το σκουπισα. Η γυαλαδα του το εδειχνε καινουριο, μονο οι χαρακιες στο κοντακι προδιδαν τη χρηση που εχει δει. Παραμερισα τα αλλα οπλα απο τον οπλοβαστο, το τοποθετησα με προσοχη στη θεση του και εκλεισα την βαρια πορτα του οπλοβαστου. Σαν τις μνημες που μου χαρισε, θα μεινει παντα μαζι μου.