Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Ηλιολουστος Μαρτης

'Φερε και το βουτυρο απο το ψυγειο!' μου φωναξε η γυναικα μου, καθως εμπαινα στο γκαραζ, διπλα στο σπιτι οπου εχουμε τα ψυγεια και τους καταψυκτες.
Ανοιξα το ψυγειο και πηρα το πακετο βουτυρο που ηθελε η αγαπημενη μου, και ανοιξα τον καταψυκτη για να παρω την πιτσα που θα τρωγαμε εκεινο το βραδυ. Εσυρα το συρταρι του καταψυκτη και το ελαφρυ του βαρος μαζι με τα μιζερα 3 πακετα με κιμα και κρεας απο τα ελαφια που ειχα βαρεσει τους προηγουμενους 3 μηνες, εστειλαν συναγερμο στο μυαλο μου.

'Δεν ειναι δυνατον...' ειπα μεσα μου, 'ετσι που παμε θα μεινουμε απο κρεας!' Η σκεψη επισκεψης στον χασαπη με γεμισε με τρομο. Εχω να αγορασω κρεας (εκτος απο λουκανικα και μπεϊκον και καμια χοιρινη μπριζολα) πανω απο 5 χρονια, και δεν ειχα σκοπο να αλλαξω το εθιμο τωρα.

Με το βουτυρο και την πιτσα στο χερι επεστρεψα στην κουζινα.

 'Παω να κανω ενα τηλεφωνο', ειπα στη γυναικα μου, 'ειδες την κατασταση στους καταψυκτες? Δεν εχουμε τιποτα!'
Με κοιταξε απορρημενη, αλλα δεν περιμενα για απαντηση...Ειχα ηδη πατησει το κουμπι για να καλεσω τον φιλο μου που εχει την εκταση με τα ελαφια.
'Ελα Ντεϊβιντ, ο Μπιριγκογκος ειμαι, τι κανεις?'
'Κι'ελεγα ποτε θα με παρεις! Ειμαι στο δασος αυτη τη στιγμη και βλεπω 9-10 ελαφια μπροστα μου!' 'Γι'αυτο σε παιρνω! Ποτε βολευει να παμε καμια βολτα? Μπορεις αυριο?'
'Κοιτα, δεν πας μονος σου? Θα'ρθω εγω αργοτερα το πρωι, θα σε παρω τηλεφωνο μολις φτασω στην φαρμα'
'Εγινε! θα ειμαι εκει στις 6.30 αμα σε ρωτησει ο αγροτης!', του απαντησα ενθουσιασμενος και εκλεισα το τηλεφωνο.
'Παω κυνηγι αυριο το πρωι, το κανονισα', ειπα στη γυναικα μου, και εφυγα τρεχοντας πανω στις σκαλες, να δω αν εχω οτι χρειαζομαι για την εξορμηση. Εβαλα το μαχαιρι, 12 σφαιρες, το ουραιο και το σιγαστηρα στην ακρη και ελεγξα το τουφεκι στον οπλοβαστο.

Πηγα στο γκαραζ και διαλεξα τα ρουχα και το δισακι που θα επαιρνα μαζι, και εβαλα την καμερα και το νερο μεσα για να μην τα ξεχασω. Σειρα ειχε το αμαξι: εβγαλα το ενα κλουβι απο μεσα και εκανα χωρο οπου εβαλα το φορητο ψυγειο που χωραει ενα ολοκληρο ελαφι. Μεσα σε μιση ωρα ημουν ετοιμος!

'Ετοιμος!' ειπα στη γυναικα μου, 'παω για ελαφια αυριο!'

'Ειπα και γω! τι τον επιασε!...Καλα, εγω θα ειμαι στο Λονδινο απο το πρωι. Καλα θα κανεις, πραγματικα, εχουν τελειωσει οι προμηθειες!'
'Ειναι και τελευταια ευκαιρια', προσπαθησα να δικαιολογηθω,'την αλλη εβδομαδα κλεινει η περιοδος και δεν θα μπορεσω να ξαναπαω μεχρι τον Αυγουστο μετα...'

Το επομενο πρωι επινα καφε στις 6 η ωρα. Εβαλα το λουρι στην σκυλα μου, και ο σκυλος μου ενθουσιαστηκε, πιστευοντας οτι θα παμε βολτα. 'Οχι Τζακ, εσυ θα κατσεις να φιλας το σπιτι...Ειναι της Ρουμπι η σειρα, θα παμε για ελαφια!' τον καθησυχασα.

Σαν να καταλαβε, και πηγε στο κρεβατακι του, απ'οπου με κοιταζε με παραπονο...Εβαλα τα πραγματα στο αυτοκινητο, φορτωσα το σκυλι, και εφυγα για το δασος.

Η μερα μουντη, με μια πρωινη ανταρα παντου, προιδεαζε για μια ζεστη ημερα, και ελπιζα να εχει ηλιο, τουλαχιστον να ευχαριστηθουμε την βολτα στο δασος.

Μιση ωρα αργοτερα, γεμιζα το οπλο καθως εμπαινα στο δασος, με την σκυλιτσα μου στο πλαϊ. Περασαμε μια πυλη και αρχισαμε στην ανηφορα προς το δασος. Στα αριστερα μου, ενα ανοιγμα με γρασιδι, που οδηγουσε σε ενα φρεσκοσπαρμενο χωραφι. Αποφασισα να κανω μια παρακαμψη και να κοιταξω στο χωραφι, μιας και μπορει να ηταν ελαφια εκει. Ησυχα, αρχισα το περπατημα προς το χωραφι. Δεν ειχα κανει 100 μετρα, οταν απο τα αριστερα μου, εμφανιστηκε ενα αρσενικο πλατωνι. Με τα μεγαλα του κερατα και το αθλητικο του σωμα, σταθηκε στη μεση του δρομου και με κοιταξε. Παγωσα.

Αργα, εβγαλα το τουφεκι απο τον ωμο, ριχνοντας ταυτοχρονα μια ματια στο σκυλι, που ειχε τωρα καθησει διπλα στο ποδι μου, και κοιτουσε το ελαφι. Εβαλα το οπλο στα ραβδια και τον παρατηρησα μεσα απο τη διοπτρα. Ηταν πραγματικα υπεροχο δειγμα της ρατσας του.

Αργα, κατεβασα το οπλο απο τα ραβδια και το ξανακρεμασα στον ωμο. Αφου μας περιεργαστηκε για αλλα δυο δευτερολεπτα, περασε κατω απο ενα συρματινο φραχτη λες και ηταν αλεπου και χαθηκε στα δεξια μας, μες το δασος. Περιμενα αλλα 2-3 λεπτα στο ιδιο σημειο, μιας και τα πλατωνια ειναι σπανια μονα τους, αλλα μιας και δεν φανηκαν αλλα ελαφια, γυρισα πισω και συνεχισα την πορεια μες το δασος.

'Τουλαχιστον εχει ελαφια το μερος', σκεφτηκα μεσα μου, χαρουμενος που μεσα σε πεντε λεπτα απο την εναρξη της εξορμησης ειχα ηδη δει ενα ελαφι. Περπατησαμε αρκετα, ψαχνοντας καθε γωνια του δασους, με την προσδοκια να κορυφωνεται καθε φορα που εμπαινα σε καινουριο τομεα.

Η μερα ηταν ιδανικη: ηλιος, ζεστη, αερας μηδεν, το δασος σαν ονειρο, ακομα με τα καφετια και γκριζα του χειμωνα αλλα παρ'ολα αυτα χαρουμενο με τα τραγουδια των πουλιων, τα χρωματα των φασιανων που ακομα περιφερονταν μεσα του, τις φασσες και τις κισσες που φωναζαν απο τα δεντρα.

Σ'ενα σταυροδρομι αποφασισα να κανω μια πορεια που δεν ειχα κανει πριν. Πηρα το φαρδυ δασικο δρομο και προχωρησα προσεκτικα, σταματωντας καθε λιγο για να ανιχνευσω τα δεντρα, μηπως και πετυχω τα ελαφια πουθενα. Η σκυλιτσα μου ηταν υποδειγμα μεχρι τωρα, περπατουσε ησυχα διπλα μου και καθε που σταματαγα καθοταν κατω.

Αγναντευα το δασος με τα κυαλια, οταν, γεμισαν οι φακοι τους με το κεφαλι ενος αρσενικου πλατωνιου. Καπου 80-90 μετρα μπροστα μου, το ιδιο αρσενικο που ειχα δει νωριτερα καθοταν αναμεσα στα κωνοφορα και μυρηκαζε, κοιτωντας μπροστα του, χωρις να εχει παρει ειδηση οτι το παρατηρουσαμε. Η μυτη της σκυλιτσας μου επαιζε στον αερα, και τα ματια της ηταν καρφωμενα μπροστα. Εβγαλα την καμερα που ειχα στο δισακι και πηρα μερικες φωτογραφιες απο το μερος που καθοταν. Η καμερα δεν ειναι τιποτα το ιδιαιτερο, την ειχα μαζι μου για να παρω φωτογραφιες απο το ελαφι που θα επαιρνα, τρομαρα να μου'ρθει!

Πηρα μια φωτογραφια

Photobucket
το βλεπετε? Μιας και δεν ημουν σιγουρος οτι φαινεται, πηρα αλλη μια, αφου πρωτα ρυθμισα το πρωτογονο zoom της καμερας


Photobucket
Θα δειτε το ζωο στην μεση της φωτογραφιας, ιδιαιτερα αν παρατηρησεται τα κερατα του που κλινουν προς τα αριστερα.

 Το παρατηρησαμε για μερικα λεπτα, μεχρι που αποφασισε να ξαπλωσει. Ελπιζα οτι θα απομακρυνθει απο μονο του πριν ξεκινησω, αλλα τωρα που ξαπλωσε δεν μου εδωσε αλλη επιλογη απο το να ξεκινησω παλι το δρομο που πηγαινα. Εντοπισε την κινηση και σταθηκε ορθιο, και, αφου μας περιεργαστηκε για μερικα δευτερολεπτα, εφυγε με το χαρακτηριστικο χοροπηδηχτο του καλπασμο μεσα στο δασος.

Συνεχισα την πορεια μου, παραδεχομενος πια οτι δεν προκειται να βρω θυληκα ελαφια. Μιας και ειχα το σκυλι μαζι ομως, ηθελα να παρατεινω το κυνηγι ωστε να της δωσω μια ευκαιρια να καταλαβει περι τινος προκειται. Μπορει αμα εβρισκα και κανενα λαγο να τον τουφεκαγα για να την βαλω στον ντορο και να της δειξω τι γινεται μετα την τουφεκια, και ετσι εψαχνα το δασος για οποιαδηποτε σημαδια κινησης.

Η ζεστη της ημερας ειχε ξυπνησει ολα τα πλασματα του δασους τωρα, και τα σκιουρελια εκαναν τη ζωη δυσκολη καθως ξεπεταγονταν μπροστα μου καθε φορα και επρεπε να συμμαζευω το σκυλι πριν τα κυνηγησει. Περπατησαμε για αλλη μια ωρα, οταν, μεσα σε ενα πυκνο παρατηρησα κινηση παλι.

Εβαλα τα κυαλια, και ο φιλος μου το αρσενικο πλατωνι, ηταν παλι εκει...'Μπα....δοκιμαζει την τυχη του σημερα ο κυριος...'ειπα μεσα μου, 'ειπαμε, καλος-καλος, αλλα μην με κολαζεις παλι πρωι πρωι!'. Βλεπετε, τα ελαφια αυτα δεν εχουν καλη γευση και το κρεας τους μυριζει απο την τεστοστερονη του οιστρου που περνανε καθε χειμωνα. Εκτος αυτου, ομορφα και υγιη αρσενικα ελαφια τα αφηνουμε ωστε οι απογονοι τους να κληρονομησουν τα δυνατα χαρακτηριστικα τους. Αμα ηθελα τροπαια, μια χαρα ηταν αυτος αλλα για τον καταψυκτη δεν εκανε!

 Εβγαλα την καμερα παλι, και πηρα αλλη μια φωτογραφια.
 Photobucket τον βλεπετε? Οχι?? Μα να'τος!

Photobucket
Η ωρα ειχε περασει και ετσι, αφου τον ειδα να εξαφανιζεται παλι στην αντιθετη μερια του δασους, πηρα των οματιων μου και ξεκινησα για το αυτοκινητο. Δεν κυνηγουσα πλεον, μονο αν εβρισκα κανενα λαγο θα εριχνα.

Χαιρομουν την ημερα, το σκυλι, την τυχη μου και το δωρο που μου εκανε το δασος, δειχνοντας μου αυτο το πανεμορφο ζωο τρεις φορες. Ελπιζω μονο να με ανταμειψει για την εγκρατεια μου την αλλη φορα που θα παω με μια παχουλη και τρυφερη ελαφινα!

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Το δασος του Βασιλια- Επιλογος

Εφτασα στο ξενοδοχειο μετα απο 20 λεπτα, χαρουμενος με την εξελιξη του πρωινου και ανακουφισμενος που θα μπορουσα να περασω μια δυο ωρες ξεκουραστα. Ειχα ετσι τον καιρο να σκεφτω τις εμπειριες που περασα και να ξαναζησω τις τουφεκιες. Ημουν ευχαριστημενος, μιας και ολα πηγαν κατ'ευχην..

.Οι χθεσινες εμπειριες ηταν μονο μια αναμνηση τωρα, και μπορεσα να ανασανω ελευθερα, χωρις την πιεση της απογοητευσης στο στηθος. Εβγαλα τα ματωμενα ρουχα, επλυνα τα μαχαιρια και σκουπισα το οπλο με λιγο WD40 που ειχα θυμηθει να παρω μαζι μου και ελεγξα τα πυρομαχικα μου.

Ικανοποιημενος οτι ολα ηταν οπως τα ηθελα, ξαπλωσα και εκλεισα τα ματια, για να βρεθω αμεσως παλι στο δασος, να περπατω τα βηματα του πρωινου, να βλεπω το ελαφι μεσα απο την διοπτρα και να ξαναζω τις βολες που εκανα....

Ειχα γλαρωσει, οταν το ξυπνητηρι μου υπενθυμισε οτι ηταν ωρα να ξαναπαω να βρω τον Ντεζ, για το απογευματινο κυνηγι. Μιση ωρα αργοτερα, ημουν μπροστα στο σπιτι του, φρεσκος και ανυπομονος για την απογευματινη περιπετεια.

Μπηκαμε στο αυτοκινητο του και ξεκινησαμε τον γνωριμο πια δρομο προς το δασος. Περασαμε τις πυλες που δηλωναν την αρχη του κτηματος οπου ειχαμε δικαιωμα να κυνηγησουμε και προχωρησαμε προς το μερος οπου το πρωι ειχα παρει το muntjac.

Δεν ειχαμε κανει 500 μετρα στον δασικο δρομο, οταν, στα δεξια μας, ειδαμε ενα κοπαδι αρσενικα πλατωνια.
 'Δεν βγαινεις να κοπανισεις ενα?', μου ειπε ο Ντεζ
'Ετσι, απο το δρομο???', του απαντησα απορρημενος.
'Πρεπει να τα ελαττωσω αυτα τα ατιμα, και μιας και τα βρηκαμε εδω, ευκαιρια ειναι. Τωρα που ειδα οτι μπορεις να τουφεκισεις, και σε εμπιστευομαι, ειναι ευκαιρια να μειωσουμε τους αριθμους. Αμα σου δωθει ευκαιρια και για δευτερο, παρ'το και αυτο!'

Δεν χρειαστηκε να μου το πει δευτερη φορα. Προσεκτικα, ανοιξα την πορτα του αυτοκινητου και πηρα απο την πισω θεση το τουφεκι μου. Εβαλα ησυχα το γεμιστηρα και γεμισα την θαλαμη.

Κρυμμενος απο τον ογκο του αυτοκινητου, δεν ειχα ανησυχησει τα ελαφια ιδιαιτερα, αν και ειχαν σταματησει καπου 200 μετρα μακρια μας, και κοιτουσαν προς την κατευθυνση μας. Με το οπλο στο δεξι μου χερι, σκυφτος και με αργα βηματα διεσχισα το δρομο. Ειχα δει ενα βολικο δεντρο καπου 60 μετρα μακρια που, αν το εφτανα χωρις να τρομαξω το κοπαδι, θα μου επετρεπε να διαλεξω ενα ελαφι.

Σιγα σιγα, και με το κεφαλι χαμηλα, εφτασα διπλα στην λευκα. Οταν ημουν πισω απο τον κορμο της, σηκωθηκα και, διστακτικα, με το οπλο στον ωμο τωρα, κοιταξα προς εκει που ειχα δει τελευταια φορα τα πλατωνια. Πραγματικα, ηταν ακομα εκει. Σε εγρηγορση μιας και μας ειχαν εντοπισει, αλλα ακομα στο σημειο που τα ειχα δει τελευταια φορα. Εβαλα το ματι στη διοπτρα και προσπαθησα να ξεχωρισω ενα πλατωνι που μου εδινε την καλυτερη βολη.

Ενα νεαρο πλατωνι στο πισω μερος του κοπαδιου, μου εδωσε την λυση. Το ειδα μεσα απο την διοπτρα, να κοιταει περιεργο προς την μερια μου, το σωμα του παραλλο με το δρομο πισω μου και σε ιδανικη θεση για βολη. Η τελεια στο κεντρο του σταυρονηματος του Zeiss, σταματησε στην κορφη της αριστερης του ωμοπλατης, και ενα μικροδευτερολεπτο αργοτερα επεφτε κατακεραυνωμενο απο τα 120grains σφαιρας που το βρηκαν εκει ακριβως που σημαδευα. Γρηγορα, ξαναοπλισα, αλλα ειδα οτι τα αλλα πλατωνια τωρα καλπαζαν μεσα στο δασος και εφευγαν με ταχυτητα στην αντιθετη κατευθυνση.

Γυρισα για να δω τον Ντεζ να χαμογελαει απο την θεση του οδηγου, με τα κυαλια στα χερια. Ανοιξε την πορτα και ηρθε εκει που στεκομουν.
'Ελπιζω να μην βαρεσες κανενα σαν αλογο, δεν ερχεται το αμαξι μεχρι εκει! Σε βλεπω να κουβαλας!', μου ειπε μισο-αστεια, μισο-σοβαρα.
'Διαλεξα ενα νεαρο! δεν ειμαι οσο χαζος οσο φαινομαι! Λες να μην την ηξερα την τυχη μου αμα βαρουσα κανενα μεγαλο??'
'Παμε να το δουμε τοτε!', μου ειπε, και ξεκινησαμε μεσα στις φτερες, προς το μερος που το ειχα τουφεκισει. Ηταν καπου 120 μετρα μακρια, και η βολη το ειχε βρει ακριβως εκει που σημαδευα, σκοτωνοντας το ακαριαια. Ενα ομορφο νεαρο αρσενικο πλατωνι, με περιεργους χρωματισμους, μαυρους, γκριζους και λευκους.
'Ωραιο ζωο...' ειπα, 'δεν εχω ξαναδει τετοια χρωματα...'

Photobucket 'Ειναι αυτα της περιοχης ενα περιεργο μιγμα μελανων και κλασσικων πλατωνιων. Πιασε το πισω ποδι να τον παμε μεχρι το δρομο και να φερω το αυτοκινητο. Θα παμε σε ενα αλλο μερος να τον επεξεργαστουμε.'

Συραμε το ζωο τα 100 μετρα μεχρι το δρομο, και ο Ντεζ εφερε το αμαξι. Αφου τον βαλαμε στην καροτσα, αρχισε να οδηγαει βαθυτερα μες το δασος. 'Να παμε καπου απομακρα, δεν χρειαζεται να βρει κανενας οδοιπορος με το σκυλο του τα εντοσθια μες τη μεση του δρομου!', μου ειπε, καθως εστριβε σε ενα πλατυ δασικο δρομο, στρωμενο με γρασιδι, λες και ηταν καποιου η αυλη....
'Ζαρκαδια!' του ειπα, καθως εντοπισα στην αλλη ακρη του δρομου δυο ελαφια να βοσκουν.

Photobucket (και συγχαρητηρια στον Caveman Κωστα και .308Win Παναγιωτη, στο ε-artemis, που πρωτοι αυτοι αετοματηδες εντοπισαν τα δυο ζαρκαδια στο βαθος!)

'Ναι! Μανα με το μικρο της ειναι. Κατσε, ας μην τα ενοχλησουμε, να περιμενουμε μεχρι να φυγουν.' Και ετσι, εσβησε τη μηχανη και βαλαμε τα κυαλια στα ματια να τα παρακολουθησουμε. Εβγαλα την μηχανη απο την τσεπη μου και πηρα μια δυο φωτογραφιες. Τα ζαρκαδια παρεμειναν στα ορια του δασους για λιγη ωρα αλλα σιγα σιγα χαθηκαν σαν φαντασματα στις σκιες. Ο Ντεζ εβαλε μπρος και εκανε αλλα 100 μετρα πριν σταματησει στη δεξια μερια του δρομου. Κατεβηκαμε απο το αμαξι και βρηκαμε ενα βολικο κλαδι, οπου κρεμασαμε το πλατωνι, το ματωσαμε και το ξεκοιλιασαμε.

Σ'αυτες τις ασκησεις, ο Ντεζ μου εδειξε μερικα κολπα που ηταν ιδιαιτερα χρησιμα και θα μου μεινουν ως πρακτικες λυσεις στην μεταχειριση του κουφαριου για ολη μου τη ζωη. Μου εδειξε πως, επαγγελματικα και με συνεση μπορει κανεις να επεξεργαστει το θηραμα μετα την τουφεκια και να το ετοιμασει με τον καλυτερο δυνατο τροπο για το ψυγειο, χωρις κινδυνο επιμολυνσης απο τα εντερα και τα περιεχομενα του στομαχου. Αφου θαψαμε τα εντοσθια και φορτωσαμε το κουφαρι πισω στην καροτσα, ξεκινησαμε, αργα το σουρουπο πια, τον δρομο της επιστροφης.

Αλλη μια μερα ειχε τελειωσει, ευτυχως με επιτυχια και μαθηματα που θα μεινουν για παντα. Με αφησε διπλα στο αυτοκινητο μου, και αφου κανονισαμε τι θα κανουμε το επομενο πρωινο, τον καληνυχτησα και εφυγα για το ξενοδοχειο.

Το επομενο πρωι, παλι στις 7.00 η ωρα ημουν στην συνηθισμενη μου πια θεση. Ολα μου τα πραγματα πακεταρισμενα, μιας και ειχα αφησει το δωματιο μου στο ξενοδοχειο, και ετοιμος για την τελευταια μας εξορμηση.

Αυτη τη φορα πηγαμε σε ενα διαφορετικο κομματι του δασους, με διαφορετικη βλαστηση και κατανομη, αλλα, παρ'ολα αυτα, ευκολο να το περπατησεις και να ψαξεις για ελαφια. Αφησαμε το αυτοκινητο και ξεκινησαμε την βολτα μας. Οπου και να κοιτουσες, εβλεπες μονοπατια που ειχαν ανοιξει τα ελαφια ολα τα χρονια που τριγυριζαν στο δασος.

Photobucket Δεξια και αριστερα βλασταρια απο δεντρα και βοτανα ειχαν μασουληθει, το χωμα ειχε σκαφτει απο κερατα των πλατωνιων που ψαχνουν για ριζες. Το προηγουμενο βραδυ ειχε γεματο το φεγγαρι, και ετσι δεν ειχαμε πολλες ελπιδες για ελαφια σημερα. Η νυχτα τους προσφερει καταφυγιο και δεν ειναι σπανιο να βοσκαν ολη τη νυχτα και να μενουν στα πυκνα ολη την ημερα.

Ο Ντεζ μου εδειχνε τα σημαδια που δεν εβλεπα πρωτος εγω, τα πατηματα στο μαλακο εδαφος και τα περασματα μεσα απο τα δεντρα. Κουβεντιαζαμε για το μελλον του δασους και την σημασια του ως κυνηγοτοπου, και την εκπαιδευση που μπορει να προσφερει σε εμπειρους και απειρους κυνηγους. Περπατουσαμε σε ενα δρομο, οταν, με τα κυαλια εντοπισα ενα πλατωνι να κοιμαται αναμεσα στα πυκνα. Σταματησα και ενευσα στον Ντεζ, που ηταν 3 μετρα πισω μου.

'Πλατωνι...εκει, κατω απο το δεντρακι, κοιμαται.'

Ο Ντεζ εβαλε τα κυαλια, και μισο λεπτο αργοτερα μου ψιθυρισε 'Ειναι αλλα τρια, εχουν καθησει, αλλα τωρα μας κοιτανε'

Εβαλα τα κυαλια στα ματια και ειδα, μαζι με αυτο που ηταν ξαπλωμενο, αλλα 3 πλατωνια να στεκονται γυρω του, και να μας κοιτανε. Ενα δευτερολεπτο αργοτερα, ειχαν ολα εξαφανιστει μεσα στα πυκνα.
'Δεν ειχαμε τουφεκια εκει...Ηταν μεγαλη η πιθανοτητα εξοστρακισμου απο κανενα κλαδι, και αντε να τα βρεις εκει μεσα μετα...'
'Πραγματι', μου απαντησε.

Προχωρησαμε αλλα 100 μετρα, οταν, καπου 400 μετρα μπροστα μας, μες τη μεση του δρομου, εμφανιστηκαν δυο ζαρκαδια. Ενα θυληκο και ενα μικροτερο, αρσενικο. Το θυληκο φαινοταν αγανατκισμενο με το αρσενικο, κυνηγωντας το και διωχνοντας το απο κοντα του. Photobucket (τα ζαρκαδια ηταν στο βαθος, εκει που ασπριζει λιγο ο δρομος...)

'Ειναι το μικρο της προηγουμενης περιοδου, και η μανα τον εχει βαρεθει, σαν να του λεει 'τραβα τωρα μοναχος σου, ωρα ειναι να τα βγαλεις περα χωρις εμενα...', μου ψιθυρισε ο Ντεζ με τα κυαλια στα ματια, διπλα μου.
'Θα κανω μια προσπαθεια δεν ξερεις...' του απαντησα και ξεκινησα με βημα ταχυ, αλλα και προσεκτικα, διπλα στα δεντρα που ηταν στην ακρη του δρομου. Αλλα, οσο γρηγορα και να περπατησα δεν τα προλαβα.

Χαθηκαν μεσα στα πυκνα. Ψαξαμε λιγο ακομα δεξια και αριστερα για αλλα ελαφια, αλλα η τυχη μας ειχε τελειωσει. Θα ηταν και πλεονεξια, 4 ελαφια σε 3 κυνηγια δεν συμβαινει ευκολα, και ετσι, οταν φτασαμε παλι στο αυτοκινητο, δεν ενοιωσα απογοητευση για το οτι δεν ειχαμε παρει ελαφι σημερα, μονο για το τελος αυτης της περιπετειας.

Γυρισαμε πισω στο σπιτι του Ντεζ, οπου ξεφορτωσα τα πραγματα μου απο το δικο του αμαξι και τα εβαλα στο δικο μου. Ειπαμε μερικες κουβεντες σχετικα με το διπλωμα που πρεπει να ετοιμασει και την αναφορα στους εξεταστες, χαιρετηθηκαμε και μπηκα στο αμαξι για να αρχισω το ταξιδι των 3 ωρων που θα με εφερνε πισω στο σπιτι.

Στο δρομο το μυαλο μου στριφογυρνουσε γυρω απο ολες τις στιγμες του κυνηγιου, τα δεντρα, τους δρομους, τα λιβαδια που κοιτουσαμε με τα κυαλια να εντοπισουμε τα ελαφια, και το μονο πραγμα για το οποιο ημουν πια σιγουρος ηταν οτι θα γυρνουσα πισω μια μερα να τα ξαναζησω ολα αυτα... Photobucket