Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Αφρικη 2010: το ταξιδι αρχιζει!

Kοιταζα την οθονη του υπολογιστη, με τα ματια ορθανοιχτα, με την καρδια μου να βροντοχτυπαει στο στηθος μου:
- Ειναι πολλα τα ζωα και πρεπει φετος να γινει εκκαθαριση, δεν μπορει η πεδιαδα να τα συντηρηση ολα. Θα’ρθεις να μας βοηθησεις?

Επεσα απο την καρεκλα μου! Το email του Πιερ σαν να μην ηταν πραγματικο, με εκανε να το ξαναδιαβασω! Ειχα λιγες ελπιδες για το ταξιδι αυτο, και καπου ειχα παραιτηθει, πιστευα οτι, παρ’ολη την καλη θεληση, δεν θα πραγματοποιηθει.

Γρηγορα, χτυπησα το κουμπι ‘απαντηση’ στον υπολογιστη, και, οσην ωρα του απαντουσα, το μυαλο μου υπολογιζε ολες τις λεπτομερειες του ταξιδιου. Ποιες ημερομηνιες, για ποσες μερες, ποσοι κυνηγοι θα πρεπει να ειμαστε, θα καταφερω να εξελιξω τις ιδιογομωσεις, θα εχει ερθει το κοντακι απο την Αμερικη για το καινουριο οπλο...Ανοιξα το ημερολογιο μου και, λες και τα ματια μου ειχαν ζουμ, επεσαν πανω στις 2 εβδομαδες που ειχα ελευθερες στο τελος του Μαϊου! ‘λες?’ ειπα μεσα μου.

‘Αγαπητε Πιερ, τα νεα που μου στελνεις ειναι μαννα εξ’ουρανου! Και φυσικα θα ερθω, δεν το χανω με τιποτα το ταξιδι! Συμφωνα με το ημερολογιο μου, η πανσεληνος ειναι στις 27 Μαϊου, μπορω να ερθω απο τις 20 μεχρι τις 30 του μηνος. Ταιριαζουν οι ημερομηνιες με το ημερολογιο της Φαρμας?’

Με το χερι τρεμαμενο απο την χαρα και την ανυπομονησια, πιεσα το κουμπι της ‘αποστολης’ και περιμενα σε αναμμενα καρβουνα. Μιση ωρα αργοτερα, ηρθε η απαντηση: ‘Το κυνηγι θα γινει οποτε σε βολευει, εμεις εδω δεν εχουμε πιεση χρονου και θα κανονισω να ειναι και οι επαγγελματιες εδω εκεινο τον καιρο’.

Το σχεδιο ηταν απλο: η φαρμα του φιλου μου Κρις (ο Πιερ ειναι ο γιος του) συντηρει καπου 2500 αντιλοπες σε μια εκταση 65000 στρεμματων. Η πλειοψηφια ειναι γαζελες (springbok) μαζι με αρκετα ορυξ και 24 black wildebeest (ενα ειδος γκνου) και καθε χρονο πρεπει να αφαιρεθουν 300-400 ζωα για να διατηρηθει η ισορροπια. Υπαρχουν και 6 ζεβρες, μερικα southern cape mountain reedbuck, steenbok, duiker και, το πιο σημαντικο, παρα πολλοι φακοχοιροι!! Ενω η προσοχη μας θα στρεφοταν στον ελεγχο των αντιλοπων, οτι αλλο (εκτος απο τις ζεβρες, τα southern cape mountain reedbuck και τα steenbok) ηταν επισης στη λιστα. Τις αντιλοπες πρεπει να τις χτυπησουμε στο κεφαλι, καθως θα επεξεργαζοντουσαν απο τους επαγγελματιες για την ευρωπαϊκη αγορα, ενω ολα τα αλλα θα μπορουσαμε να τα χτυπησουμε στον ωμο, καθως ηταν για δικη μας καταναλωση.

Το αγημα των κυνηγων θα αποτελουταν απο 10 ατομα. Τεσσερις απ’αυτους θα ειμασταν εμεις! Αμεσως μετα τα μηνυματα ημουν στο τηλεφωνο:

-Ελα! Μου εγραψε ο Πιερ! Η εξορμηση θα συμβει φετος! Μαη, 20 με 30. Κανονισε τις ημερομηνιες σου! Τι? Εχουν αυτοι οπλα να σου δωσουν, μη φοβασαι. Μη σε νοιαζει, μια χαρα ειναι! Οταν θα ερθεις τα Χριστουγεννα, θα ριξεις με τα δικα μου, να παρεις μια ιδεα!! Θα σου πω οταν ξερω λεπτομερειες απο τις πτησεις. 400 ζωα πρεπει να παρουμε! Κανονισε!!! Τα λεμε...θα σε ξαναπαρω αργοτερα...Γεια, γεια!

Το Κολλητηρι θα ερχοταν παρεα για πρωτη φορα σε τετοιο κυνηγι με πυροβολα και τοσα ζωα. Η συμμετοχη του ηταν το δωρο μου για τα 40στα του γενεθλια, και η απολυτη δικαιολογια να ξαναζησουμε στιγμες κυνηγιου που ειχαμε να περασουμε απο τοτε που ειμασταν παιδια...

Πηρα τηλεφωνο τους δυο αλλους φιλους μου, εδω στην Αγγλια, και τους μεταδωσα τα καλα νεα. Αμεσως αρχισαμε να μιλαμε για οπλα, σφαιρες, τυπους βλημματων και τα σχετικα. Η επομενη σκεψη μας ηταν στο διαδικαστικο: πως θα παρουμε τα οπλα στην Αφρικη...Αρχισα εκεινη την ωρα κιολας να γραφω το μηνυμα στον Πιερ....
Ολα αυτα εγιναν τον Οκτωμβριο του 2009...Οι μερες περνουσαν αργα...Οι γιορτες των Χριστουγεννων ηρθαν και εφυγαν, η δουλεια ανενδοτη να με τρεχει απ’το ενα ακρο της χωρας στο αλλο, και παρ’ολη την φασαρια, το μονο πραγμα που σκεφτομουν ηταν το ταξιδι στην Αφρικη. Καθως ο Κρις ηταν δικη μου επαφη, ανελαβα τον ρολο του διοργανωτη, και αρχισα τα διαδικαστικα με τον ταξιδιωτικο πρακτορα για τα εισητηρια και τις αδειες που χρειαζοταν για την μεταφορα των οπλων, καθως και με την ΝοτιοΑφρικανικη αστυνομια για τις κυνηγετικες αδειες που χρειαζομασταν οταν θα φταναμε εκει. Με πολυ λιγες ‘εκπληξεις’ ολα πηγαν κατ’ευχη, και τον Απριλιο ολα ηταν ετοιμα! Οι αδειες ειχαν βγει, τα εισητηρια ηταν κλεισμενα και πληρωμενα, τα οπλα ρυθμισμενα και οι ιδιογομωσεις ειχαν τελειοποιηθει. Οι μερες που περασαμε μες το κρυο και την βροχη να δοκιμαζουμε βολες σε στοχους τωρα πια ηταν παρελθον, αυτο που ολοι ειχαμε στο νου μας ηταν να τις δοκιμασουμε στη σαβαννα...

8 μερες πριν το ταξιδι ειχα μια υποχρεωση στην Ελλαδα. ‘Ωραια’ σκεφτηκα μεσα μου, ‘θα παρω και μερικα πραγματα να δωσω στο Κολλητηρι να τα φερει αυτος, μιας και δεν κουβαλαει τουφεκι και σφαιρες...’ Δεν ειχα και πολλα να κουβαλησω για το ταξιδι, και ετσι εβαλα ενα ματσο ρουχα και συμπραγκαλα στην τσαντα να τα αφησω να τα φερει εκεινος. Ο Πιερ, σε καθε συνεννοηση μας μου υπενθυμιζε: ‘Ειναι χειμωνας εδω, να φερετε τιποτα ζεστο, το πρωι εχει παγο...’. Τι να κανω και εγω, δοξα τω θεω, ενα σωρο χειμωνιατικα εχω, διαλεξα μερικα και τα πηγα στην Αθηνα.

Εμενα με τον αδερφο μου και την οικογενεια του, και, καθε ωρα που ειμαστε μαζι συζητουσαμε για το ταξιδι. Σχεδιαζαμε πορειες, εξεταζαμε πιθανοτητες και διαφορετικα σεναρια, του εδειχνα που πρεπει να βαραει τα ζωα για να τα καταφερνει με τη μια, και, γενικα, ολη μας η συζητηση για την Αφρικη ηταν και τα πραγματα που θα παιρναμε μαζι. ‘Μην ξεχασεις το λαδι! Να τους παμε κατι, στο σπιτι τους θα μεινουμε, μην μας παρουν και για γυφτους (αμερικανους!)!’.

Τελειωσα την υποχρεωση που ειχα την Κυριακη το μεσημερι και ο αδερφος μου ηρθε να με παρει να παμε στο σπιτι, να περασει λιγο η ωρα πριν πρεπει να παω στο αεροδρομιο. ‘Δεν ειναι καλα τα νεα’ μου λεει...Παγωσα! ‘Τι εννοεις???’ ‘Εχει βουϊξει το ραδιο απο το πρωι, εχουν κλεισει τα αεροδρομια στην Αγγλια λογω του ηφαιστειου...’. Αμαν! Αυτο μας χρειαζοταν τωρα! Την Πεμπτη πετουσαμε για ΝτουμπαΪ, καθ’οδον για Γιοχανεσμπουργκ, δεν υπηρχε περιθωριο για καθυστερησεις...Στο μυαλο μου ζωντανες οι στιγμες της ακυρωσης των πτησεων για μια βδομαδα πριν απο 10 μερες, με την απαγορευση στο Βρεταννικο εναεριο χωρο. Καθομουν σε αναμενα καρβουνα. Με το που φτασαμε σπιτι πηρα τηλεφωνο την εταιρια: ‘Η πτηση σας εχει ακυρωθει...εαν θελετε να σας κλεισουμε στην ιδια πτηση για αυριο.’ Τι να κανω, αυτο και εκανα, και πηγα στο σαλονι, βηματιζοντας πανω κατω σαν το λιονταρι στο κλουβι...8 μηνες προετοιμασια, τοσες συνεννοησεις, τοσα πραγματα κανονισμενα, και θα μας τα κατεστρεφε ολα το ηφαιστειο!

Ευτυχως, η τυχη ηταν με το μερος μου. Ο ανεμος αλλαξε, η τεφρα απομακρυνθηκε, και την επομενη ημερα ημουν στην Αγγλια. Ειχα δυο μερες δουλεια ακομα μεχρι την Πεμπτη, 20 του Μαη, που ηταν η μερα αναχωρησης για την Αφρικη. Περιττο να σας πω οτι η σκεψη μου μονο στην δουλεια δεν ηταν...Το μονο που μπορουσε να μου παρει το μυαλο απο την Αφρικη, ηταν το καινουριο μου κουταβι, που το καλοδεχτηκε η γυναικα μου (μιας και ημουν απεκλεισμενος λογω τεφρας!) την προηγουμενη Κυριακη.

Τα πραγματα ηταν ολα παρατεταγμενα στο διπλο κρεββατι του δευτερου υπνοδωματιου. Ειχα περασει 6 ωρες στο γκαραζ φτιαχνοντας τις 140 σφαιρες που θα επαιρνα μαζι, ειχα βγαλει ρουχα, καπελα, μαχαιρια, τα παντα με κοιταζαν απλωμενα...Το προβλημα τωρα ηταν πως τα πακεταρουν ολα αυτα για να ειναι 30 κιλα...το οπλο στην ειδικη θηκη και τα πυρομαχικα στην δικη τους ηταν 22 κιλα! Καλα που ειχα δωσει μερικα πραγματα στον αδερφο μου να φερει, θα κυνηγουσα με τις σαγιοναρες και το κοντο παντελονι!

Τα πακεταρα, τα ζυγισα, εβγαλα μερικα πραγματα, αλλαξα την βαλιτσα, τα ξαναζυγισα και μετα απο 3 τετοιες προσπαθειες, καταφερα να ειμαι στο οριο. Καθως κουβαλουσαμε οπλα θα μας περνουσαν απο το μικροσκοπιο και τα εξοδα ηταν ηδη πολλα για να μας παιρνει να πληρωσουμε 35 λιρες το κιλο για τα εξτρα...

Πεμπτη πρωι και ειχα ξυπνησει απο τις 7.00...Η ανυπομονησια μου δεν με αφηνε να μεινω στο κρεββατι παραπανω, και σηκωθηκα, ελεγξα ολα μου τα πραγματα για πολλοστη φορα, να σιγουρευτω οτι δεν ξεχασα τιποτα, και κατεβηκα στην κουζινα να κανω καφε. Τα κουταβια μου πηδουσαν με χαρα γυρω στα ποδια μου ενω ετοιμαζα πρωινο και περιμενα να ερθουν οι φιλοι μου για να φυγουμε για το αεροδρομιο. Ο Γκαρεθ, 1.98, μαραθωνοδρομος και φανατικος κυνηγος που εχει ξεχασει για τα οπλα περισσοτερα απο οτι ξερω εγω, και ο Ντεϊβιντ, πρωην αθλητης της αρσης βαρων, ημιεπαγγελματιας κυνηγος ζαρκαδιων με βαθεις γνωσεις βλητικης και οπλουργιας, θα ερχοντουσαν να με παρουν απο το σπιτι μου καθως ηταν στο δρομο τους για το αεροδρομιο. Η γυναικα μου εφυγε για τη δουλεια αφου μου ευχηθηκε να περασω οσο καλυτερα γινεται, και, για να περασει η ωρα βγηκα στον κηπο να παιξω με τα σκυλια. Κατα τις 8.30, οι φιλοι μου ειχαν παρκαρει στην αυλη μου. Ακουσα το αυτοκινητο και πηγα να τους βρω, μα με ξαφνιασαν ερχομενοι κατα πανω μου κρατωντας ενα περιεργο πακετο στο χερι. Γελωντας μου το εδωσαν και με παροτρυναν να το ανοιξω...
- Τι ειναι αυτο? Τι κανατε παλι?
- Ανοιξτο!
Ξεδιπλωσα το πανι που ηταν τυλιγμενο και απο μεσα εβγαλα ενα καλοφτιαγμενο θηκαρι, με ενα μαχαιρι. Ηξεραν τη μανια μου με τα μαχαιρια, και χαμογελασα με την επιλογη του δωρου τους. Τραβηξα το μαχαιρι απο το θηκαρι, και το στομα μου μονο που δεν χτυπησε το πατωμα! Alan Wood, εγραφε πανω η λαμα, και το χαρακτηριστικο σημαδι του ελαφιου (που ειναι η ‘σταμπα’ του συγκεκριμενου, διασημου, μαχαιροποιου) ηταν απο κατω απο το ονομα...Δεν το πιστευα! Ενας θρυλος στο χωρο του μαχαιριου, τα καλλιτεχνηματα του οποιου στολιζουν τοσες ιδιωτικες συλλογες και που ποτε δεν πιστευα οτι θα επεφτε στα χερια μου!
- Μα, καλα, ειστε με τα καλα σας? Γιατι? Τι εκανα να το αξιζω τετοιο δωρο?? Που το βρηκατε?
- Ειναι προσωπικος μας φιλος, μου απαντησαν. Σκιστηκες για τις αδειες, τα εισητηρια, ολες τις προετοιμασιες, σου αξιζει!
- Ολα αυτα τα εκανα γιατι ειστε φιλοι μου, και, αν εισασταν εσεις στη θεση μου το ιδιο θα κανατε...
- Να το παρεις στην Αφρικη! Του ειπαμε του Alan να το φτιαξει για αριστεροχειρο και ειδικα για κυνηγι. Κοιτα το θηκαρι! Ειναι για να το φορας στα δεξια στη ζωνη ωστε να τραβιεται το μαχαιρι με το αριστερο...
- Δεν γινεται να το παρω χωρις να παρετε λεφτα!
Και επιασα απο τον παγκο δυο διφραγκα και τους τα εδωσα.
- Πρεπει να τηρουμε τις παραδοσεις, ειναι κακη τυχη να παρεις δωρο μαχαιρι, παντα πρεπει να το ‘αγοραζεις’...!

Photobucket

Και με την κουβεντα αυτη, εφυγα για να παρω τη βαλιτσα μου, να βαλω το μαχαιρι μεσα. Εφτιαξα καφεδες και, μιση ωρα αργοτερα, φορτωναμε τα πραγματα μου στο αυτοκινητο. Η πτηση δεν θα εφευγε για αλλες 5 ωρες, αλλα, λογω των οπλων, θελαμε να ειμαστε εκει πρωτοι για να μην εχουμε τιποτα παρατραγουδα. Ευτυχως, ολα πηγαν ρολοϊ! Καταφερα να κλεισω και θεση για τον αδερφο μου διπλα μου για την πτηση απο το Ντουμπαϊ στο Γιοχανεσμπουργκ (παρ’ολο που η ‘ξανθια’ στο γκισε δεν καταλαβε τι σημαινει ‘οσο πιο μπροστα γινεται σας παρακαλω αν εχετε την καλωσυνη...’). 11 η ωρα ειμασταν στα Duty Free με το χαμογελο στα χειλη, και οι τρεις μας καταχαρουμενοι που το πολυποθητο ταξιδι ειχε επιτελους αρχισει. Δεν μας ενοιαζαν οι 20 ωρες που θα περνουσαμε σε αεροπλανα και αεροδρομια, η αϋπνια ή η ταλαιπωρια. Τα ματια μας εβλεπαν μονο πεδιαδες και αντιλοπες και περιπετειες που μας περιμεναν τις επομενες 8 μερες....

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Μια Κυριακη απογευμα...

Η ημερα ξημερωσε λιολουστη, με πολυ ζεστη. Ξυπνησαμε το πρωι και τα κουταβια μας μας περιμεναν στην κουζινα, με τοση χαρα που μονο ενα σκυλι μπορει να σου δειξει... Πηραμε το πρωινο μας, και, συζητουσαμε με τη γυναικα μου τι να κανουμε σημερα. Ο φιλος μου αγροτης John με ειχε παρει τηλεφωνο χτες να μου πει οτι τα κορακια εχουν παλι κανει επιδρομη στις ζωοτροφες, και ετσι αποφασισα να παρω την AL391 Ulrika και να παω μια βολτα για να τον βοηθησω.

Ετσι και εκανα. Μετα απο 2 κουπες καφε, παιχνιδι με τα κουταβια και κουβεντα με τη γυναικα μου, πηρα το οπλο και δυο κουτια φυσσιγγια και, βουρ για τη φαρμα.

Η ωρα ειχε περασει ομως, ο ηλιος καυτος στον ουρανο (μην ξεχναμε οτι εδω ξημερωνει στις 4.30 τετοια εποχη...) και τα κορακια μαλλον γελουσαν με τον τυπο που περιφεροταν στην αυλη της φαρμας περιμενοντας να τα δει, ενω αυτα ξεκουραζονταν στον ισκιο των δεντρων τριγυρω. Μετα απο μια ωρα, και μονο μια φασα στον τορβα, αποφασισα οτι φτανει πια.

Πηρα το δρομο για το σπιτι και ο νους μου ταξιδευε στην περιπετεια της Αφρικης. Ειναι η αληθεια οτι δεν εχω σκεφτει και πολλα αλλα απο την ωρα που γυρισα... Το μυαλο μου συνεχεια εκει, στις σαβαννες και τους λοφους, με τα κοπαδια απο τις γαζελες να μας περιτριγυριζουν, και τις τουφεκιες που καναμε με τον αδερφο μου και τους φιλους μου. Kαι, κατα συνεπεια, σκεφτομουν το οπλο που ειχα μαζι μου, που μαλλον τωρα δεν θα το ξαναχρησιμοποιησω μεχρι του χρονου το Μαη...

Σκεφτομουν ηδη πως θα μπορεσω να βελτιωσω την επιδοση του οπλου για του χρονου, που θα ξαναπαω. Τις προηγουμενες 3-4 μερες, τις ειχα περασει στο γκαραζ, ετοιμαζοντας καλυκες απο το 7x57 (7mmMauser) oπλο μου, για να τους εχω ολους ομοιομορφους για τα μελλοντα πυρομαχικα....

Μεχρι να τα σκεφτω ολα αυτα, ειχα φτασει σπιτι, και η ωρα ειχε πλησιασει για το παιχνιδι Αγγλιας εναντιον Γερμανιας, οποτε, πηρα μια μπυρα και καθησα μπροστα στην τηλεοραση να το απολαυσω. Μου δωθηκε η ευκαιρια την ωρα του ποδοσφαιρου να επιδοθω σε ενα αλλο χομπυ που εχω, της ξυλογλυπτικης. Με τα αγαπημενα μου μαχαιρια τριγυρω, την μπυρα, και ενα κομματι ιτιας, επαιζα, βλεποντας το ποδοσφαιρο, εχοντας στο νου μου να φτιαξω ενα κουταλι. Το ειχα σχεδιασει πριν απο καιρο και χρειαζοντουσαν μερικες τελικες 'επεμβασεις' για να μπει στο συρταρι. Μεχρι να μπει το 4ο γκολ, τα ειχα καταφερει. Το παιχνιδι τελειωσε, οι κλαψες αρχισαν γιατι εχασαν οι Αγγλοι, και εκλεισα την τηλεοραση. Η θερμοκρασια ειχε καπως πεσει απο τους 33 βαθμους που ηταν σημερα, και αποφασισαμε με τη γυναικα μου να παρουμε τα σκυλια για μια βολτα.

Πηραμε τα σκυλια και πηγαμε στο δασος, μαθαινοντας τα να τριγυρνουν κοντα μας χωρις να ειναι στο λουρι, και ταυτοχρονα απολαμβανοντας τη φυση τριγυρω μας. Το εχω πει ποσες φορες, δεν υπαρχει πιο ομορφο μερος απο την αγγλικη υπαιθρο μια ηλιολουστη μερα... Οι φτερες, ψηλες οσο η μεση μου, τα δεντρα γεματα φυλλα και λουλουδια, με το σουσουρισμα των κοτσυφιων και των κουνελιων να ακουγεται στο εδαφος και τα σκιουρελια να φαινονται στα κλαδια, περνοντας απο δεντρο σε δεντρο, δινουν ενα θεαμα και μια εικονα της φυσης που πρεπει κανεις να τη ζησει για να την εκτιμησει!

Τα σκυλια επαιζαν στα ποδια μας, ελευθερα απο το λουρι, μυριζοντας το εδαφος και ακολουθωντας χναρια που μονο η μυτη τους μπορουσε να καταλαβει, μας διασκεδαζαν στην βολτα μας.

Οταν γυρισαμε σπιτι, ειχα λιγη ωρα πριν ετοιμασει το φαγητο η γυναικα μου, και δεν εχασα χρονο: ανεβηκα στο γραφειο, πηρα τα εργαλεια και κλειδωθηκα στο γκαραζ για να περασω λιγο χρονο με μια αλλη αγαπημενη μου ενασχοληση, το φτιαξιμο των σφαιρων με ιδιογομωση. Ηθελα να κανω ενα πειραμα: Ο σκοπος μου ηταν να μελετησω εαν η διαφορετικη δομη των καλυκων απο διαφορετικους κατασκευαστες (σην προκειμενη περιπτωση Norma, PMP, RWS και Remington-Peters), θα επηρεαζε την ακριβεια της βολης. Και ετσι, με την ιδια συνταγη αλλα μονο τους καλυκες να ειναι διαφορετικοι, ετοιμασα μερικες σφαιρες.

Photobucket
μου πηρε καπου μια ωρα, για να καλιμπραρω ολα τα εργαλεια και να φτιαξω τις σφαιρες οσο ομοιομορφα γινεται η μια με την αλλη. Το μονο που μενει τωρα ειναι να βρω το χρονο να παω στο χωραφι με το χρονογραφο και να τις μελετησω... πριν ερθει η ωρα να τις δοκιμασω στα αφρικανικα πεδια που δεν εχουν φυγει απο την σκεψη μου...

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Introduction/Εισαγωγη

Φιλοι μου, γεια σας!

Καλως ηρθατε στο blog μας, που περιγραφει τις κυνηγετικες μας περιπετειες, στην Μ. Βρετανια και την Νοτιο Αφρικη. Δυο αδερφοι, στα σαραντα μας τωρα, που κυνηγαμε απο τοτε που μπορουσαμε να κραταμε οπλο, που ακομα χαιρομαστε την συντροφια ο ενας του αλλου και την συγκινηση του κυνηγιου και ψαχνουμε συνεχεια για καινουριες περιπετειες. Εδω θα διαβασετε τις εξορμησεις μας στην Αγγλια, τη Σκωτια και τη Νοτιο Αφρικη. Ελπιζω να σας διασκεδασουν!!

Hello everyone,

welcome to our blog detailing our shooting adventures in England and South Africa. Two brothers, now in our forties, who have been shooting since we can remember ourselves, and have had a lot of fun doing it. Hopefully we will have even more fun from now on, with new frontiers to conquer.

We hope you enjoy them and feel free to post comments.

Η ζωη συνεχιζεται...

Στις 14 Ιανουαριου 2010, στις 10.37 το βραδυ, εχασα το σκυλο μου ξαφνικα, απο πνευμοθωρακα υπο ταση...Το πληγμα του θανατου του ηταν τετοιο που δεν ειχα την διαθεση να κανω τιποτα...Η ιστορια που ακολουθει, ειναι το πρωτο κυνηγι που πηγα μετα το θανατο του...

Οι μερες μετα το θανατο του αγοριου μου περνουσαν αργα, η μνημη του ζωντανη, σε καθε γωνια του σπιτιου κατι να μου τον θυμιζει. Η δουλεια μου, ανενδοτη, συνεχιζε να μου τρωει ολες τις ωρες και να με παιρνει μακρια απο το σπιτι για ταξιδια, σε τετοιο σημειο που, τις τελευταιες 20 μερες, δεν ειχα ουτε μια μερα ρεπο... Η διαθεση μου, σαν τον Αγγλικο καιρο, κρυα και σκοτεινη, δεν μου εδινε λογο να επιδοθω στις αγαπημενες μου ενασχολησεις...

Μεχρι αυτη την εβδομαδα. Επιτελους, βρεθηκε ενα κενο και αποφασισα να μην το αφησω να παει χαμενο. Κατι πρεπει να κανω για να προχωρησω περαν της θλιψης που με εχει καταβαλει, και να βαλω τα πραγματα στους παλιους τους ρυθμους. Συγκεντρωσα ολη μου την προσοχη στο επικειμενο κυνηγι στην Αφρικη και ετσι αποφασισα να περασω λιγο χρονο με το καινουριο μου τουφεκι που θα με συνοδεψει στο κυνηγι αυτο. Σημαδιακο, καθως για πρωτη φορα θα παρω το δικο μου οπλο στην Αφρικη και, πανω απο ολα, θα παμε παρεα με το Κολλητηρι μιας και ειναι τα 'σημαδιακα' του γενεθλια εκεινο τον καιρο.

Ετσι λοιπον, πιεσα τον εαυτο μου να σκεφτει βαλλιστικες και πυροδοτησεις και συντελεστες και πυκνοτητες διατομης, ωστε να καταφερω να ιδιογομωσω μερικες σφαιρες για να τις δοκιμασω. Χτες το βραδυ λοιπον, πηρα τα σεα και και τα μεα μου και κλειστικα στο εργαστηριο. Συμβουλευτικα τις σημειωσεις μου και αποφασισα σε 5 διαφορετικους συνδυασμους για το 7mmMauser και, μιας και θα πηγαινα, θα'παιρνα και το 6.5x55 SE, να δω πως τα παει και αυτο.

Καμια φορα, συνωμοτουν οι περιστασεις. Ενω ειχα ολα αυτα στο μυαλο μου, με πηρε τηλεφωνο και ο επιστατης της επαυλης που κυνηγαω ολα τα επιβλαβη να μου πει οτι εχουν εμφανιστει κορακια που μπορει να θεσουν σε κινδυνο τις φωλιες απο τις παπιες και τα παπακια τους, που θα εμφανιστουν την ανοιξη. Με παρακαλεσε να παω οποτε μπορεσω. Ε! λοιπον, αφου θα πηγαινα για να δοκιμασω τα αλλα τουφεκια, δεν με εκοφτε να παω και μια βολτα απο εκει.

Σημερα το πρωι ημουν ετοιμος. Φορτωσα το αυτοκινητο με τα δυο οπλα, στοχους, σημειωσεις, ανεμομετρα, αποστασιομετρο, κυαλια και το τριτο τουφεκι με το οποιο θα πηγαινα να κυνηγησω.

Εφτασα στο πεδιο βολης μετα απο 10 λεπτα και τοποθετησα τους στοχους στα 100 μετρα, και αρχισα να δοκιμαζω τις ιδιογομωσεις. Τα οπλα με διασκεδασαν με την ευκολια που ειχαν στην σκοπευση και τη βολη, καθως και με τα γκρουπ που εκαναν στους στοχους.


Αφου εριξα τους συνδυασμους που με ενδιεφεραν, μαζεψα τους στοχους και ξεκινησα για την επαυλη. Στη διαδρομη περασα τα χωραφια που, την τελευταια φορα που ημουν εκει, ειχα το αγορι μου και κυνηγουσαμε κουνελια και φασσες παρεα...Η καρδια μου βαρυνε, αλλα χαμογελασα κιολας καθως θυμηθηκα την σπιρταδα και διαθεση του να δουλεψει με μενα και για μενα....

Πεντε λεπτα αργοτερα, ημουν στην επαυλη. Μετα απο μια συντομη συνομιλια με τον επιστατη, πηρα τα εργαλεια μου και ξεκινησα στην, συνηθισμενη πια, διαδρομη. Κορακια πουθενα, αλλα ειδα δυο σκιουρακια, ενα απο τα οποια πληρωσε την περιεργεια του, εισπρατοντας 17κοκκους δυστυχιας στη βαση του λαιμου. Το .17HMR, παρ'ολες τις 4000 σφαιρες που εχει ριξει, παραμενει ακριβεστατο.

Περπατουσα ακαταστατα, απροσεχτα, καθως ακομα η διαθεση μου δεν ηταν στο κυνηγι, και ετσι εδιωξα κατι φασσες που θα επρεπε να τις εχω τουφεκισει. Το ξαφνιασμενο τους φτερουγημα με εκανε να συγκεντρωθω αλλα δεν κρατησε πολυ αυτη η συγκεντρωση: 2-3 λεπτα αργοτερα ενα κουνελι ξεπεταχτηκε απο μπροστα μου και κρυφτηκε μεσα στους θαμνους. 'Να παρει...δεν ειναι κατασταση αυτη', ειπα μεσα μου και ξεκινησα για ενα αλλο μερος της επαυλης, το παρκο, οπου συνηθως τα σκιουρακια εβγαιναν απο τα γυρω δασυλλια και εψαχναν για κανενα καστανο. Η μερα ηλιολουστη αλλα το κρυο τσουχτερο, δεν επετρεπε να κατσω σε ενα μερος για πολυ ωρα και ετσι ημουν συνεχεια στην κινηση.

Φτανοντας στη γωνια απο ενα δασυλλιο, εβαλα τα κυαλια στα ματια μου και αργα, εσυρα τη ματια μου στο χωραφι. Μια ανεπαισθητη κινηση στη βαση μιας καστανιας με εκανε να παγωσω και, αργα να καθησω στο πατωμα, ανοιγοντας ταυτοχρονα τα ραβδια και τοποθετωντας το οπλο επανω τους, χωρις να παρω τα ματια μου απο το δεντρο. Το αποστασιομετρο ελεγε 141 μετρα και το αερακι που φυσαγε απο τα δεξια, με εκανε να σκεφτω την βολη προσεκτικα. Δεν περασε πολυ ωρα, οταν ο σκιουρος βγηκε απο το δεντρο και αρχισε να χαρχαλευει την γη μπροστα του. Ο νηματοσταυρος επαιξε λιγο πανω απο το κεφαλι του και σταθεροποιηθηκε 3 ποντους επανω και 2 δεξια.

Η βολη ακουστηκε ταυτοχρονα με την κινηση του σκιουρου, που τωρα ηταν ακινητος στη βαση του δεντρου. Η σφαιρα τον βρηκε στη βαση του λαιμου, σχεδον στο σαγονι και τον κατακεραυνωσε. Αφησα την ανασα μου, σαρωσα το χωραφι με τα κυαλια να δω αν υπαρχει κανενας αλλος πουθενα, και με αργες κινησεις, σηκωθηκα και πηγα να τον βρω. Με ικανοποιησε αυτη η βολη, καθως για πρωτη φορα απο τις 3 Ιανουαριου επιανα οπλο και δεν ημουν σιγουρος αν τα θυμαμαι ακομα....



Μιας και δεν υπηρχε κινηση, πηγα σε ενα διαφορετικο μερος να το ελεγξω αλλα και εκει τιποτα. Το κρυο και ενα ελαφρο χιονακι που ειχε αρχισει να περιφερεται με τον αερα φαινεται οτι κρατουσε τα ζωντανα στις φωλιες τους. Περασα λιγη ωρα κατω απο ενα δεντρο παρατηρωντας τις κορυφες για κανενα κορακι ή φασσα ή σκιουρο, αλλα ματαια....

Ξεκινησα για το αυτοκινητο. Στο μυαλο μου οι δουλειες που ειχα να κανω οταν γυρνουσα σπιτι: να αναψω φωτια, να καθαρισω τα οπλα, να ταχτοποιησω το εργαστηριο...Ειπα να ριξω αλλη μια ματια στο παρκο, μπας και εχουν βγει τα σκιουρελια και παλι. Ο καιρος ειχε ανοιξει και μια γλυκια λιακαδα ελουζε το γρασιδι, θυμιζοντας μας οτι η ανοιξη δεν ειναι μακρια.

Με προσεκτικα βηματα, εφτασα σε μια πυλη στα ορια του δασους, απ'οπου μπορουσα να δω μια μεγαλη εκταση του παρκου. Η ματια μου πηγε αυτοματα σε 3 φασιανους που εβοσκαν μπροστα μου, αμεριμνοι. Ευτυχως, σημαινε η συμπεριφορα τους οτι δεν ειχα επαγρυπνησει το μερος. Παρατηρωντας λιγο πιο προσεκτικα ειδα 4 σκιουρους να ειναι στο γρασιδι. Επελεξα τον κοντινοτερο και 30 δευτερολεπτα αργοτερα ειχε την ιδια μοιρα με τον ξαδελφο του. Ο πυροβολισμος εκανε τους υπολοιπους να σκορπισουν, αλλα ενας απ'αυτους επελεξε να κατσει στην κορυφη απο ενα φραχτη, προσπαθωντας να εντοπισει την πηγη του θορυβου. Η βολη 97 μετρα αυτη τη φορα και το αποτελεσμα το ιδιο.


Αφου τους φωτογραφησα, τους εβαλα σε μια ακρη για την αλεπου, που, σιγουρα, θα με ευχαριστουσε για το 'δωρο'. Ο καιρος εχει τρομακτικες επιπτωσεις στα ζωα αυτη την εποχη, και το συνεχες και επιμονο κρυο, μαζι με το χιονι, εχει κανει τους 'κυνηγους' της φυσης να υποφερουν.

Πηγα στο αμαξι, ξεφορτωθηκα τα πραγματα, καθαρισα τα χερια μου και κινησα για το σπιτι. Ενα αχνο χαμογελο ειχε χαραξει τα χειλη μου, και ημουν ευγνωμων για τις ευκαιριες που εχω. Ο ηλιος ελαμπε χαμηλα στον ουρανο, η φυση γυρω μου αστραφτε απο το κρυο και το φως και καπου μεσα σ'ολα αυτα ειδα μια ελπιδα, μια υποσχεση και κατι να μου λεει οτι ολα θα παν καλα απ'εδω και εμπρος....

Τα ξωτικα του δασους, μερος 3ο

Ο υπνος με βρηκε γρηγορα την νυχτα εκεινη, παρ'ολη την ανησυχια μου για τα γεγονοτα του απογευματος. Ο εφιαλτης της ακουνητης σκανδαλης μου ταλανιζε το μυαλο, αλλα η κουραση των λοφων και της οδοιποριας κερδισε, και συντομα ημουν στην αγκαλια του Μορφεα...

Ο ηχος απο το ξυπνητηρι σαν να αρχισε 2 λεπτα αφου με πηρε ο υπνος. Τα βλεφαρα μου βαρια, και ο πειρασμος για 'αλλα 10 λεπτα...' ηταν μεγαλος αλλα η αγωνια μου να μην χασω ουτε λεπτο απο την τελευταια μου μερα με εκανε να σηκωθω απο το κρεββατι, και να ντυθω γρηγορα ενω το νερο εβραζε για τον καφε. 10 λεπτα αργοτερα ειχα συμμαζευτει, σιγουρευτηκα οτι αδειασα το δωματιο (μιας και δεν θα ξαναγυρνουσα), εριξα στον ωμο το δισακι και το τουφεκι και, ησυχα, πηγα προς το αυτοκινητο.

Εικοσι λεπτα αργοτερα παρκαρα στο σημειο που ειχα διαλεξει και τις προηγουμενες δυο ημερες. Ημουν σε διλλημμα... 'να κανω πορεια που εκανα και τις προηγουμενες μερες, ή να δοκιμασω καινουριο τοπο?...' Μιας και ειχα μονο 3-4 ωρες πριν ξεκινησω για το ταξιδι της επιστροφης, αποφασισα να κινησω προς το κεντρο του τεμαχιου, εκει που ειχα παει κατα την πρωτη μου εξορμηση. Ο τοπος φαινοταν καλος και ηθελα να πιστευω οτι η τυχη ηταν με το μερος μου.

Μες το σκοταδι σχεδον, πηρα ολα τα πραγματα, κλειδωσα το αμαξι και, με το φακο στο μετωπο, αρχισα την κατηφορικη πορεια που θα με εφερνε στα ορια της πρωτης φυτειας, τα οποια θα ακολουθουσα μεχρις οτου να φτασω στην γωνια της, απ'οπου μπορουσα να εποπτευω 3-4 οχτους με βολες το πολυ στα 200 μετρα. Προσπαθουσα να ειμαι οσο το δυνατον πιο αθορυβος στην πορεια μου, και ετσι πηγαινα πολυ αργα, μιας και το φως δεν μου επετρεπε επισκοπηση με τα κυαλια, ωστε να σιγουρευτω οτι δεν θα τρομαξω τυχον ζαρκαδια που μπορει να εβοσκαν στην πορεια μου.

Η αυγη γλυκοχαραζε στα δεξια μου και, 15-20 λεπτα αργοτερα ειχα σβησει το φακο και, εκμεταλλευομενος τον αερα που ηταν στο προσωπο μου και με φορα προς το αυτοκινητο (Β-ΒΑ), και το λιγο φως, εβαλα τα κυαλια στα ματια και επισκοπησα την περιοχη που μπορουσα να δω. Δεν ειδα κινηση, και ετσι ξεκινησα αργα και παλι, προς το σημειο που ειχα επιλεξει.

Ειχα δει τις προηγουμενες ημερες πολλα περασματα απο τα ζαρκαδια εκει, και πολλα περιττωματα, οποτε ημουν αισιοδοξος. Λιγη ωρα αργοτερα ειχα βρει ενα σημειο στα ορια του δασους που μπορουσα να καθησω και να κοιταω 180 μοιρες μπροστα μου, με τον αερα ακομα στο προσωπο μου. Ο ηλιος ειχε βγει για τα καλα, και μερικα συννεφα εριχναν σκιες, κανοντας την εποπτευση με τα κυαλια ευκολη.



Θυμηθηκα οτι δεν ειχα βαλει το τηλεφωνο στο 'σιωπηλο' και εβαλα το χερι στην τσεπη να το βρω και να το σιωπησω. Αλλα δεν ηταν εκει! Εψαξα ολες μου τις τσεπες, μεχρι που θυμηθηκα οτι το ειχα βαλει στην κονσολα του αυτοκινητου απο συνηθεια... Δεν με πειραζε, αλλα δεν ειχα τροπο να παιρνω φωτογραφιες (τη φωτογραφια παραπανω την ειχα παρει την πρωτη μερα).

Τελος παντων, η ωρα περνουσε και ο ηλιος φωτιζε το τοπιο δινοντας του μια πολυ ομορφη εικονα. Χαζευα τα πουλια και αγναντευα τους οχτους που και που, παρατηρωντας την φορα του αερα ολη την ωρα και παιρνοντας μετρησεις με το αποστασιομετρο για να ξερω τις αποστασεις, εαν τυχον εβλεπα ζαρκαδια.

Οταν, ξαφνικα, μεσα στα ορια του δασους το ματι μου επιασε μια αχνη κινηση. Σαν να ειδα ενα αχνο λευκο σημειο να κινειται, πραγμα που μου επιστησε την προσοχη. Πραγματικα, βαζοντας τα κυαλια στο σημειο εκεινο, ειδα τρια ζαρκαδια παλι...Ενα νεαρο αρσενικο, μια ενηλικη θηλυκια και ενα ακομα, νεαρο ζαρκαδι και αυτο, που δεν μπορουσα με σιγουρια να καταλαβω το γενος του. Το αρσενικο ζαρκαδι ηταν αυτο που ειχα εστιασει ολη μου την προσοχη, καθως ηταν και ο πρωταρχικος μου στοχος....Η εξαψη της ανακαλυψης αυτης δεν αργησε να με επηρεασει, και παλι αργα και με μικρες κινησεις, εβαλα το οπλο στα ραβδια, βγαζοντας την ασφαλεια ταυτοχρονα (το δις εξ'αμαρτειν....)...

Τα ζαρκαδια ηταν ακομα μεσα στο δασος και δεν ειχα καθαρη οψη για βολη, οποτε επελεξα να περιμενω. Απ'τις κινησεις τους, καταλαβα οτι ερχονται προς τα ορια του δασους στον απεναντι οχτο και, συντομα, θα εβγαιναν στα ορια οπου θα μου εδιναν την καλυτερη ευκαιρια για βολη.

Πραγματι, ετσι και εγινε: μετα απο 3-4 λεπτα, ξεπροβαλλε η ενηλικη θηλυκια, ακολουθωμενη σχεδον αμεσως απο τα αλλα δυο. Αμεσως, με μια μικρη κινηση, εστριψα το σωμα μου και το τουφεκι συναμα, ωστε να ειμαι στην καλυτερη δυνατη θεση για βολη. Η εμπειρια της χθεσινης εξορμησης σαν να με ειχε προετοιμασει, και η αδρεναλινη, παρ'ολο που εκανε την καρδια μου να χτυπαει μες στα αυτια μου, δεν επηρεασε τα χερια μου οσο χθες.

Ο νηματοσταυρος κατεβηκε και χαλαρωσε στον δεξι ωμο του ζαρκαδιου. Ηξερα οτι η αποσταση δεν ηταν πανω απο 150 γιαρδες, οποτε δεν χρειαζοταν διορθωση στην σκοπευση. Πηρα μια βαθια ανασα...αφησα την μιση... εστιασα τα ματια μου και μετα απο μια ανεπαισθητη κινηση του δεικτη του αριστερου μου χεριου, ακουσα τον ηχο της σφαιρας να διαπερνα το ζαρκαδι και να τσακιζει τον αριστερο του ωμο, με ενα ηχο σαν να συνθριβω τσοφλι αυγου διπλα στο αυτι μου.

Η επαναφορα της διοπτρας μετα την ανακρουση μου εδειξε δυο ασπρα ημικυκλια να χανονται μες το δασος, καθως τα αλλα δυο ζαρκαδια, μετα τον ηχο του πυροβολισμου, εφυγαν στην ιδια κατευθυνση που ηρθαν:

(απ'το διαδικτυο)


Εβαλα καινουρια σφαιρα στην θαλαμη, κοιταξα με τα κυαλια, και 1 λεπτο αργοτερα κατηφοριζα τον οχτο που ημουν, περνουσα ενα μικρο ρυακι και εφτασα στο σημειο που υπολογισα οτι ηταν το ζαρκαδι οταν το πυροβολησα. 4-5 λεπτα αργοτερα, ψαχνοντας μεσα στα βουρλα, το εντοπισα, πεσμενο εκει που το βρηκε η σφαιρα και ξεψυχισμενο. Ηταν ενα νεαρο αρσενικο, με κερατα 3-4 ποντων, που εδειχνε οτι ηταν μαλλον περισινο.

Εβγαλα το μαχαιρι και του τρυπησα την αορτη, και το εβαλα με φορα προς τα κατω, ωστε να αδειασει το αιμα απο μεσα του. Η σφαιρα το ειχε βρει εκει ακριβως που σημαδευα και ειχε βγει απο την αλλη μερια, στην μεση της ωμοπλατης του, αφηνοντας ενα χασμα 5 εκατοστων σε διαμετρο, επιβεβαιωνοντας την σωστη αποδοση της σφαιρας.

Τα επομενα δεκα λεπτα περασαν με την προετοιμασια του κουφαριου: ξεκοιλιασμα, κοψιμο ποδιων και κεφαλης, επισκοπηση των οργανων για αρρωστιες και παρασιτα. Αφου ικανοποιηθηκα οτι ολα ηταν ενταξει, καθησα διπλα του, καθαρισα το μαχαιρι, εβγαλα τα γαντια και ταχτοποιησα ολα τα εργαλεια, και, με τον ηλιο να με ζεσταινει, ηπια ενα ποτηρι καφε και απολαυσα το πρωινο. Με περιμενε το δυσκολο εργο της αποκομιδης του ζωου απο τον τοπο στο αυτοκινητο, αλλα δεν με ενοχλουσε και πολυ...

Το εβαλα σε μια ειδικη σακουλα που μου επετρεπε να το βαλω στους ωμους, πηρα το δισακι στον ενα ωμο, το οπλο στον αλλο και τα ραβδια στο χερι, και αρχισα την δυσκολη πορεια προς το αυτοκινητο. Παρ'ολη την πρωινη ψυχρα, ο ιδρωτας εσταζε απο πανω μου λες και ηταν καταμεσημερο Αυγουστο στην οικοδομη...Τα ποδια μου εκαιγαν απο την προσπαθεια και σταματησα 3-4 φορες στο δρομο για το αμαξι. 40-50 λεπτα αργοτερα, εκανα τα τελευταια ανηφορικα βηματα προς το δρομο και την καλοδεχουμενη εικονα του αυτοκινητου μου να με περιμενει.

Εβαλα το ζαρκαδι στο ψυγειο, αδειασα το οπλο, ταχτοποιησα τα πραγματα, αλλαξα παντελονι και παπουτσια και, μετα απο ενα ελαφρο γευμα και πολυ νερο, μπηκα στο αμαξι και, μετα απο 10 λεπτα συνομιλια με το Κολλητηρι να του πω τα ευχαριστα, αρχισα το ταξιδι της επιστροφης. Η μερα γιορταζε μαζι μου: τα συννεφα ειχαν εξαφανιστει, και μπροστα μου ανοιγοντουσαν ηλιολουστα τοπια που εκαναν την οδηγηση με 40 υποχρεωτικη, ωστε να προλαβαινει το ματι να γλενταει το τοπιο. Σταματησα εδω και εκει και πηρα φωτογραφιες (τωρα ειχα το τηλεφωνο, ειχα και τη φωτογραφικη μηχανη, τρομαρα μου!!), για να εχω κατι να θυμαμαι τη μερα αυτη







Συντομα, αφηνα την Σκωτια πισω μου και εμπαινα στον πολυασχολο αυτοκινητοδρομο που θα με εφερνε μετα απο 3 ωρες στο σπιτι. Ενας αλλος κοσμος απ'αυτον που ζουσα για 3 μερες τωρα με υποδεχτηκε, με μποτιλιαρισματα, κινηση και πολυασχολια. Αλλα δεν με ενοιαζε... ακομα ημουν βρεγμενος απο την πρωινη δροσια, στη μυτη μου τα αρωματα των κωνοφωρων και στη σκεψη μου ευγνωμοσυνη για την τυχη μου, τις επιλογες μου, χαρα για τις ευκαιριες που μου δινει η ζωη και αισιοδοξια μαζι με ανυπομονησια για το μελλον. Ολα, τη μερα εκεινη, ηταν σωστα....

Με το που εφτασα στο σπιτι, πηρα τηλεφωνο ενα φιλο που εχει ενα ψυγειο-δωματιο, και κανονισα να αφησω το ζαρκαδι εκει. Το κρεμασα αγδαρτο για 7-8 μερες για να σιτεψει και πηρα τη μοναδικη φωτογραφια απ'αυτο:


Το εγδαρα το Σαββατο που μας περασε, το εκοψα την Κυριακη και σημερα φαγαμε με ολη την οικογενεια κοκκινιστο απ'αυτο.

Τα ξωτικα του δασους, μερος 2ο

Eφτασα στην πανσιον μετα απο 20 λεπτα, και οι ιδιοκτητες με καλωσορισαν με μια προσκληση να τους συνοδεψω στην τοπικη pub οπου θα πηγαιναν για φαγητο. Αλλαξα γρηγορα απο τα παλια μου, βρωμικα και ιδρωμενα ρουχα, εβαλα ενα παντελονι και ενα μπλουζακι και σε 3 λεπτα ημουν στο σαλονι.

Στη διαδρομη για το εστιατοριο, ειχαμε την ευκαιρια να πουμε κανα δυο κουβεντες. Εκει εμαθα οτι ο ιδιοκτητης της πανσιον ειναι επαγγελματιας κυνηγος, που νοικιαζει πανω απο 20000 εκταρια απο το δασαρχειο και τα χρησιμοποιει για την επινοικιαση σε πελατες που ειναι διπλωματουχοι ελαφοκυνηγοι και επισης ως πεδια εκπαιδευσης νεων κυνηγων. Ενας ανθρωπος απλος, που, μετα απο πολυχρονη καριερα στην αεροπορια, αποφασισε να μετακομισει απο την βορεια Αγγλια στην Σκωτια και να αρχισει αυτην την επιχειρηση. Μεσα απο αυτες τις κουβεντες μου ειπε λιγα απο τα μυστικα που χρησιμοποιουν για τον τοπο εκεινο και επισης, οντας γνωστης της περιοχης, μου εδωσε μερικες ιδεες για το που θα ηταν καλος τοπος για να κυνηγησω την επομενη μερα.

Μετα απο ενα γευστικο γευμα, επιστρεψαμε στην πανσιον, οπου εβαλα στον εαυτο μου ενα ποτηρακι Jack Daniels, και καθησα να ηρεμησω λιγακι απο την μακρια ημερα που ειχα. Ο υπνος δεν αργησε να με παρει, και το ξυπνητηρι ηταν βαλμενο για τις 5.30 το επομενο πρωι, καθως ηθελα να ειμαι στο βουνο πριν το χαραμα.

Οι σκεψεις μου καθως με επαιρνε ο υπνος στο δασος, στα ματια μου ακομα οι οχτοι και οι φυτειες που περασα ωρες να αγναντευω νωριτερα, και η καρδια μου ελαφρια απο την ελπιδα της επομενης...

Ξυπνησα μονος μου 10 λεπτα πριν το ξυπνητηρι. Με προσεκτικες κινησεις ετοιμαστηκα και 20 λεπτα αργοτερα ημουν στο δρομο για το δασος. Εφτασα μες το σκοταδι, και ετσι καταφερα να πιω ενα καφε απο το φλασκι μου και να φαω μια δυο σοκολατες για το πρωινο μου. Η αυγη αρχισε να γλυκοχαραζει στα δεξια μου, και ετσι, βγηκα απο το αυτοκινητο, οπλισα το οπλο, πηρα το δισακι μου, αξιολογησα την φορα του αερα, και αρχισα την πορεια προς τα δεξια (οπως φαινεται ο χαρτης) προς το βορειο/βορειοανατολικο συνορο του τεμαχιου.

Στο σημειο αυτο υπαρχει μια ξερολιθια που οριζει το οριο και, απο την αλλη μερια, εχει ενα κομματι δασους με ψηλα κωνοφορα. Τα ελαφια πανε και τρωνε απ'την αλλη μερια του δασους το βραδυ, και επιστρεφουν το πρωι προς τους οχτους που ειναι μεσα στο οριο του δικου μας τεμαχιου. Περπατησα για μιση ωρα περιπου, μεχρι που εφτασα στα ορια μιας μικρης φυτειας ενος φυλλοβολου κωνοφορου (larch). Προχωρησα στα ορια της, μεχρι που βρηκα ενα σημειο που μου επετρεπε να εχω τον αερα στο προσωπο μου και αποψη στα αριστερα μου ολης της πεδιαδας με το μικρο ρυακι που ηταν στη μεση της.


Καθησα πανω στα χορτα, τοποθετησα τα ραβδια ετσι ωστε να μπορω να τα χειριστω για βολες προς το μερος που περιμενα τα ζαρκαδια, και περιμενα....Τα κυαλια ηταν κολλημενα στο μετωπο μου, και κοιτουσα μες τα αχνα χρωματα της αυγης, μηπως μπορεσω και διακρινω κανενα ζαρκαδι που να βοσκει στα χορτα. Η πρωινη δροσια διαπερνουσε τα ρουχα μου, αλλα ευτυχως η θερμοκρασια ηταν γυρω στους 10 βαθμους (περιεργο γι'αυτη την εποχη), επιτρεποντας μου να ειμαι ανετος στο γιατακι μου. Ηξερα οτι το καμουφλαζ που φορουσα (καπελο, μασκα, γαντια, γιλεκο και σακκακι) με εκανε αορατο, αρκει οι κινησεις μου να ειναι αργες και μικρες.

Η ωρα περναγε και ο ηλιος αρχισε να φωτιζει το μερος, και μια ελαφρια συννεφια εσπαγε το πολυ φως, κανοντας την παρατηρηση με τα κυαλια ανετη. Ημουν κολλημενος στο σημειο αυτο για περιπου 2 ωρες, οταν αρχισα να αναρρωτιεμαι αν χρειαζεται να μετακινηθω. Κατι μεσα μου, μου ειπε να μην ειμαι ανυπομονος και να περιμενω... Τα ματια μου πια δεν εβλεπαν λεπτομερειες, καθως η ακινησια και η ανεση των ρουχων μου, με γλαρωνε, και επρεπε να 'πιανω' τον εαυτο μου και να με επαγρυπνω....

Ξαφνικα, η ματια μου επεσε σε 3 σημαδια που ημουν σιγουρος οτι δεν ηταν εκει πριν απο λιγο. Πριν ακομα βαλω τα κυαλια στα ματια, η καρδια μου φτερουγιζε στο στηθος μου, μεχρι να επιβεβαιωσουν τα κυαλια την παρατηρηση: Ζαρκαδια! Δυο θηλυκα και ενα αρσενικο, βγηκαν απο το δασος των κωνοφορων (τα σκουρα στα δεξια της φωτογραφιας, στο κατω δεξι σημειο) και βοσκαγαν αλλα σε συνεχη επαγρυπνηση.

Με αργες κινησεις, εβγαλα το Leica 1200 LRF αποστασιομετρο απο την τσεπη και πηρα μια μετρηση: 247 γιαρδες, που εκανε την αποσταση απαγορευτικη για τουφεκια, ιδιαιτερα με το συγκεκριμενο οπλο που δεν το εχω τουφεκισει τοσο οσο τα αλλα...ή μηπως γινοταν? Στο κατω κατω παιρνω κουνελια στο κεφαλι στα 280 μετρα, ενα ζαρκαδι δεν θα καταφερω... Οι διαλογοι συνεχιζαν μες το κεφαλι μου καθως συνεχιζα να τα παρακολουθω. Αποφασισα να τα περιμενω, μηπως αρχισουν να ερχονται προς τα εμενα και καταφερω να τουφεκισω το αρσενικο απο πιο λογικη αποσταση με καλυτερες πιθανοτητες επιτυχιας.

Για καθε ενδεχομενο, εβαλα το οπλο στα ραβδια, και προσπαθησα να δω τα θηραματα μεσα απο την διοπτρα. Πραγματικα, το 14x της Leupold VXIII LRT 4.5-14x40 που φοραει το τουφεκι, μου εδωσε καθαρη εικονα του ζαρκαδιου που, τωρα, ειχε ξεκοψει απο τις δυο θηλυκες (μανα και κορη πρεπει να ηταν αυτες) και εβοσκε 15-20 γιαρδες μακρια τους, αλλα ακολουθωντας μια πορεια που θα το πηγαινε παλι μες το δασος....

Εβγαλα απο την τσεπη μου την καρτα που εχει της λεπτομερειες της τροχιας της σφαιρας μου ανα διαστηματα 25 γιαρδων και ειδα οτι για 250 γιαρδες η σφαιρα θα πεσει 6.8 ιντσες... Η πιθανοτητα βολης γινοταν ολο και πιο δελεαστικη...

Αλλα 5 λεπτα περασαν και τα ζαρκαδια δεν ειχαν κουνηθει απο τον τοπο τους. Πες το απειρια, πες το ανυπομονησια, αποφασισα οτι μπορω να το καταφερω το ζαρκαδι απ'αυτην την αποσταση, και ετσι αρχισα την διαδικασια σκοπευσης. Πηρα βαθιες ανασες, μηπως και καταφερω να ριξω τους σφυγμους μου, προσπαθησα να χαλαρωσω τα τρεμαμενα, απο τον ενθουσιασμο και εξαψη, χερια μου, και να βρω το ζαρκαδι στην διοπτρα.

Στερεωσα το οπλο στον ωμο μου, και εβαλα το νηματοσταυρο στη μεση του στηθους του ζαρκαδιου, πισω απο τον αγκωνα του αριστερου του μπροστινου ποδιου και προσπαθησα να υπολογισω ποσο ειναι 6.8 ιντσες σε αυτη την αποσταση. Το μυαλο μου μου ειπε οτι πρεπει να βαλω τον νηματοσταυρο λιγο πιο πανω απο την γραμμη της ραχης του ζαρκαδιου και ετσι εκανα... Πηρα μια βαθια ανασα, περιμενα λιγο να δω το ζωο να γυρναει στο πλαι, και προσπαθησα να σταθεροποιησω τον νηματοσταυρο που 'χορευε' στα ματια μου. Ταυτοχρονα καταλαβα οτι πρεπει να βιαστω γιατι το ζαρκαδι αρχισε να κινειται αργα προς το δασος και παλι, και, πολυ πιθανο, να εξαφανιστει...

Η βολη με ξαφνιασε...Το οπλο αναπηδησε και για ενα κλασμα του χρονου εχασα την εικονα του στοχου... Οταν καταφερα να ξαναβαλω το ματι μου στη διοπτρα ειδα το αρσενικο ζαρκαδι να τρεχει αθικτο και να μπαινει μες το δασος, ενω τα δυο θηλυκα εμειναν για μια στιγμη στο ιδιο σημειο, αναρωτιουμενα τι ηταν αυτος ο θορυβος, πριν αρχισουν να τρεχουν παραλληλα με την ξερολιθια, να την διαπερνουν και να περασουν το ρυακι, με μια πορεια που τα εφερνε κατα πανω μου!

Σταματησαν 234 γιαρδες μακρια, σε ενα λοφισκο ακριβως στα αριστερα μου, οπου, αμεριμνες, αρχισαν να βοσκανε.... Τις παρατηρουσα με τα κυαλια, πηρα φωτογραφιες και της 'σημαδευα' με το αδειο μου οπλο για να δω πως θα φαινεται το ζαρκαδι (πιο ηρεμα τωρα!) μεσα απ'τη διοπτρα.


(αν παρατηρησετε ακριβως στο κεντρο της φωτογραφιας, λιγο μπροστα απο το οριο της φυτειας θα δειτε το μεγαλυτερο απο τα δυο ζαρκαδια- που πρεπει να ηταν η μανα- και λιγο πιο πισω ενα σκουρο σημαδι που ειναι το δευτερο θηλυκο, η κορη)

Οπως καταλαβατε κιολας, αστοχησα στο αρσενικο, πες λογω της τρεμουλας απο τον ενθουσιασμο, πες λογω λαθος διορθωσης στο σημαδι... Τελος παντων, ειπα μεσα μου, δεν θα φυγω 'ακαπνος'... Περιμενα μεχρις οτου να φυγουν τα ζαρκαδια απο το λοφισκο και να μπουν στο δασος πριν σηκωθω απο την θεση μου. Ο σιγαστηρας στο οπλο διαχεει τον ηχο της τουφεκιας με τετοιο τροπο που τα ζωα δεν ξερουν την κατευθυνση απ'οπου ηρθε η τουφεκια, και ετσι παρεμεινα αορατος καθ'ολη την διαρκεια αυτου του επισοδιου, που, απ'την ωρα που εμφανιστηκαν τα ζαρκαδια μεχρι που μπηκαν τα θηλυκα στη φυτεια, πρεπει να διαρκεσε λιγοτερο απο 40 λεπτα.

Εντωμεταξυ ο καιρος αρχισε να 'κλεινει' και ξαφνικα το αποστασιομετρο δεν 'εβλεπε' πανω απο 20 μετρα απο την ομιχλη. Καταλαβα οτι δεν υπαρχει λογος να ειμαι εκει αλλο πια, και αρχισα την ανηφορικη πορεια προς το δρομο και το αυτοκινητο. 20 λεπτα αργοτερα ημουν στη θεση του οδηγου, με την μηχανη αναμενη, κολατσιο που μου ειχε ετοιμασει η γυναικα μου στο χερι και ζεστο καφε. Αναπολησα τα γεγονοτα της ημερας και αποφασισα να ξεκουραστω λιγο πριν βγω ξανα στο δασος για το απογευματινο κυνηγι. Ο υπνος με πηρε γλυκα, με τα αρωματα του δασους γυρω μου, και την αναμονη του απογευματινου κυνηγιου και τις υποσχεσεις του να μου γεμιζουν τα ονειρα....

 Η ωρα περασε, και η ομιχλη φαινοταν να περναει... Το υψομετρο της τοποθεσιας του αυτοκινητου μου επετρεπε να παρακολουθω την πορεια του καιρου, και κανα-δυο ωρες αργοτερα, εβλεπα τον ηλιο να ερχεται προς το μερος μου.

Αργα, χασμουρηθηκα, και σηκωσα την θεση του αυτοκινητου, ταυτοχρονα φτανοντας το θερμος για αλλο ενα αναζωογονητικο κυπελο καφε. Ειδα τα συννεφα να χανονται, και μπροστα μου να αποκαλυπτονται οι πλαγιες που αρχισα ηδη να συνδεω με την τοπογραφια του δασους που ειχα το προνομιο να κυνηγαω.

Κατεβηκα απο την θεση του οδηγου και ανοιξα την πισω πορτα, να παρω το μπουφαν, δισακι, κυαλια και τουφεκι μου, και αρχισα την πορεια προς το δασος. Παρ'ολη την ωρα που περασα στο αυτοκινητο, τα ποδια μου, μου θυμιζαν τις πρωινες πορειες και αυτες της προηγουμενης ημερας... Ειδα λιγο το χαρτη πριν ξεκινησω, και αποφασισα να παω προς τα αριστερα του τοπου οπου ειχα παρκαρει, αυτην την φορα ακολουθωντας τα ορια μιας φυτειας κωνοφορων, και πηγαινοντας προς τον λοφο του Πιλοτου (μην με ρωτησετε γιατι τον ειπαν ετσι...)

Ο φιλος μου ο Κυνηγος, που κανονισε την αγορα του ενοικιου στο τεμαχιο αυτο, μου ειπε οτι εκει καμια φορα εχει ζαρκαδια, και, μιας και ειχα δοκιμασει την τυχη μου στο βοριο δυτικο κομματι, ειπα να παω ανατολικα-νοτιοανατολικα (προς τα αριστερα του χαρτη οπως τον βλεπουμε), να δοκιμασω την τυχη μου εκει. Ειχα αλλες 4 ωρες απο τη ωρα που ξεκινησα, πριν με προλαβει το σκοταδι.

Η πορεια ηταν αργη, το εδαφος αποτομο και λασπωδες στην υφη του, που εκανε καθε βημα θορυβωδες... Ευτυχως, ο αερας ηταν στο προσωπο μου (και γιαυτο αλλωστε διαλεξα αυτην την πορεια), πραγμα που μου εδινε ελπιδες για την ανευρεση του πολυποθητου θηραματος. Σε καθε στροφη με περιμενε και ακομα ενας λοφος... η προσσεγγιση μου προσεκτικη, με τα κυαλια κολλημενα στα ματια μου, περιμενοντας να δω μια κινηση ενος αυτιου, την κοκκιναδα του σωματος του ζαρκαδιου, την ασπραδα των οπισθιων τους καθως βοσκουσαν, ή, ακομα καλυτερα, τα κερατα που θα υποδυκνειαν το αρσενικο...

Ματαια ομως... Καθε κορφουλα μου εδειχνε ακομα μερικους οχτους, καθε βημα δυσκολο με την ανασα μου να ακουγεται εκκωφαντικη στα αυτια μου, καθως προχωρουσα με μοχθο πανω στις πλαγιες...

Σε καποια στιγμη εφτασα στην κορυφη ενος λοφισκου, με τις φυτειες στα δεξια μου και το μεγαλο λοφο του Πιλοτου στα αριστερα μου. Απ'το σημειο εκεινο ειχα την δυνατοτητα να αγναντευω μια μεγαλη εκταση (200-250 μετρα) μπροστα και δεξια μου. Καθησα σε ενα υψωμα απο μουσκλια και εβαλα τα κυαλια στα ματια, προσδοκωντας την εικονα των ζαρκαδιων. Καθως μου φαινοταν το μερος της προκοπης, καθησα εκει για μιση ωρα, ισως και παραπανω, αλλλα δεν ειδα τιποτα...

Αποφασισα να κρατησω πορεια στο οριο της φυτειας, και ετσι κινηθηκα προς τα δεξια μου. Φτανοντας στην γωνια της φυτειας, σιγα-σιγα, προωθησα το σωμα μου, σχεδον κολλημενος στο δεντρο, ετσι ωστε να μπορεσω να δω εαν υπαρχει τιποτα στις εκτασεις που ηταν στα δεξια μου...

Η ανασα μου κοπηκε, οταν εντοπισα με το γυμνο ματι τις σιλλουετες δυο ζωων να προχωρουν μες τα βουρλα και τα μουσκλια. Φαινεται οτι με ειχαν ακουσει, γιατι ακομα ο αερας φυσουσε προς το προσωπο μου, και με κινησεις που δεικνυαν την διεγερση τους, κινοντουσαν προς την ασφαλεια της φυτειας. Χωρις να ειναι σιγουρα ομως για τον κινδυνο, ειχαν και την περιεργεια να δουν τι ειναι αυτο που ακουσαν...

Προσεκτικα, εβαλα με πολυ αργες κινησεις τα κυαλια στα ματια μου και η καρδια μου σταματησε οταν ειδα οτι ηταν ενα αρσενικο και ενα θηλυκο ελαφι που με κοιτουσαν! Το διλλημα μεγαλο..Πως να καταφερω να βαλω το τουφεκι στα ραβδια, να βρω το στοχο στη διοπτρα και να καταφερω την βολη? Θα με καταλαβουν? Θα προγγιξουν???


Καταλαβα οτι αυτη ηταν και η ευκαιρια μου...επρεπε να καταφερω να φτασω σε θεση για βολη! Οσο πιο αργα μου επετρεπε η διεγερση που μου προκαλεσε η ανακαλυψη τους, εφερα τα ραβδια μπροστα μου, μεσα σε ενα αιωνα καταφερα να ξεκρεμασω το τουφεκι απο τον ωμο μου και να το τοποθετησω στην υφη των ραβδιων, να ανοιξω τις Butler Creek ασπιδες των φακων και να προσπαθησω να βρω το στοχο μες απο τη διοπτρα.


το φως επαιζε παιχνιδια με τις σκιες του δασους και των οχτων και μου πηρε μια αιωνιοτητα να βρω το αρσενικο ζαρκαδι μες απ'την διοπτρα. Η καρδια μου βροντοχτυπουσε απο την εξαρση στο στηθος μου, κανοντας τον νηματοσταυρο να χορευει μπροστα στα ματια μου... Ουτε που μου περασε απο το μυαλο οτι ηταν 6 η ωρα και σκοτεινιαζε σε 40 λεπτα, ουτε που μου περασε απο το μυαλο οτι τα ποδια μου καιγαν απο την πορεια, ουτε που μου περασε απο το μυαλο οτι ημουν 3 χιλιομετρα μακρια και ΚΑΤΩ απο το αυτοκινητο.

Η ματια μου, λες και ηταν εστιασμενη σε ενα σωληνα, στη μια ακρη του οποιου ηταν η διοπτρα και στην αλλη το αρσενικο ζαρκαδι, που, με ενα περηφανο και, σχεδον, ενοχλημενο βλεμα, κοιταζε αυτο το παραξενο σχημα στην ακρη της φυτειας, 156 γιαρδες μακρια, που το κοιταζε μεσα απο μια διοπτρα.....

Πηρα μια βαθεια ανασα, την αφησα αργα, ξαναπηρα αλλη μια, την αφησα αργα...και ο νηματοσταυρος σαν να ηρεμησε, ο ατιθασος χορος του εγινε ενα αργο τρεμουλο που εστιαζοταν πισω απο τον αριστερο αγκωνα του ζαρκαδιου, ενα τριτο ψηλοτερα απο την κατω γραμμη του, οπως ειχα μαθει κατα την διαρκεια του διπλωματος μου, του κυνηγου ελαφιων. Τα ματια του, σαν καρβουνα, με κοιταζαν μες απο την διοπτρα, ενω η συντροφος του ηταν στην ακρη της φυτειας, σαν να του ελεγε 'ΕΛΑ!, ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ!!'...

Το δακτυλο μου ενοιωσε την λεπιδα της σκανδαλης... Τα ματια μου σταθερα στον στοχο, τα παντα ετοιμα! Με μια τελευταια ανασα, αρχισα να αυξανω την πιεση στην λεπιδα, ηδη στην φαντασια μου να βλεπω το ζαρκαδι να σωριαζεται στο εδαφος ταυτοχρονα με την εκπυρσοκροτηση του οπλου....


Με μια τελικη προσπαθεια εδωσα τις τελευταιες λιβρες πιεσης στην σκανδαλη, και συνεχισα να πιεζω, να πιεζω, να ΠΙΕΖΩ!! αλλα τιποτα να μην συμβαινει!!! Μες την εξαψη μου, ειχα ξεχασει οτι ειχα το οπλο στην ασφαλεια.... ΓΑΜΩΤΟ!!!!! Πηρα το ματι μου απο την διοπτρα, ισως καπως αποτομα, εντοπισα την ασφαλεια και την εσπρωξα προς τα μπρος, οπλιζοντας το οπλο....Η κινηση μου ομως, φαινεται οτι ηταν σπασμωδικη, αποτομη, που αφυπνισε τα ζαρκαδια τα οποια με χαρισματικες κινησεις εκαναν οτι κανουν τα ξωτικα του δασους με τοση χαρη... Εξαφανιστηκαν...

Δεν το πιστευα....Τετοια τυχη, ολα να πηγαινουν κατ'ευχην και η τελευταια λεπτομερεια να ειναι ο λογος της αποτυχιας μου... Με την διαθεση χαλασμενη, την καρδια μου βουλιαγμενη και το μυαλο μου να λεει 'εμαθες κατι??', πηρα το δρομο της επιστροφης, καθως καταλαβα οτι παλι θα με παρει η νυχτα στο βουνο που δεν το ξερω.

Στο δρομο ειχα την ευκαιρια να αναλογιστω τα λαθη μου, τη βιασυνη μου και την τυχη μου αληθεια, γιατι δεν ειναι καθε μερα που καταφερνει ενας κυνηγος να φτασει να εχει την δυνατοτητα της τουφεκιας σε 2 ζαρκαδια. Τα λογια του ΝοτιοΑφρικανου φιλου μου, στην καταληξη ενος κυνηγιου Gemsbok (Oryx) που καταδιωκαμε για 12 χιλιομετρα ηρθαν στο μυαλο μου 'Το κυνηγι φιλε μου Μπιριγκογκο, τελειωνει οταν φτασεις στο σημειο να βαλεις το δακτυλο στην σκανδαλη... οτι γινει μετα απ'αυτο ειναι ασχετο...'

Με τα λογια αυτα προσπαθησα να με παρηγορησω, αν και μεσα μου δεν μπορουσα να συγχωρεσω τον εαυτο μου για το λαθος που εκανα... Ο δρομος της επιστροφης στην πανσιον ηταν συντομος και η κουραση της ημερας με κατεβαλλε γρηγορα... Εφτασα στο δωματιο μου, ελουσα το οπλο με WD40, το σκουπισα, εκανα ενα μπανιο, ντυθηκα και καθησα να φαω μαζι με τους οικοδεσποτες, σιωπηλος, αναλογιζομενος τα γεγονοτα της ημερας...

Ειπα μεσα μου: 'την πρωτη μερα δεν ειδες τιποτα, την δευτερη μερα αστοχησες σε ενα και θα επερνες το δευτερο αν ειχες το μυαλο σου μαζι... τριτη και τυχερη σου...'

Σαν ταινια απο χαλασμενο μαγνητοφωνο επαιζε αυτη η φραση μες το μυαλο μου, καθως πακεταριζα ολα μου τα ρουχα, τα φορτωσα στο αυτοκινητο και ετοιμαστικα για υπνο, με το ξυπνητηρι ετοιμο, βαλμενο για τις 5.50 το επομενο πρωινο... την τελευταια μου ευκαιρια να 'δαμασω' τα ξωτικα του δασους που σημερα μου εδωσαν τοσες συγκινησεις.... Που να'ξερα τι μου επιφυλασσε η τελευταια μου μερα....

Τα ξωτικα του δασους, μερος 1ο

Την τελευταια φορα που πηγα για ελαφια, περισυ το Μαρτη, ο Κυνηγος (που εχει γινει πια φιλος μου), μετα την επιτυχη καταληξη της 6ης απο τις 7 εξορμησης που καναμε παρεα, μου ειπε: 'ειμαι αρχηγος ενος συνδικατου με προσβαση σε 2500 στρεμματα δασους στην Σκωτια. Το συνδικατο εχει 6 μελη (τουφεκια), αλλα ενας απο τους παλιους αποφασισε να φυγει. Θες την θεση του?'

Ξαφνιαστηκα... Δασος στην Σκωτια? 2500 στρεμματα? 6 τουφεκια? ολα αυτα ακουγοντουσαν πολυ ομορφα για να ειναι αληθινα. Η ιστορια συνεχιστηκε:
" ο τροπος που λειτουργει το συνδικατο ειναι ο εξης: καθε μελος δηλωνει σε μενα ποτε θελει να παει. Παιρνω εγω τηλεφωνο το δασαρχειο (που ειναι και ο ιδιοκτητης του τεμαχιου) και τους λεω οτι ο ταδε θα ειναι εκει απο τις τοσο μεχρι τις τοσο του μηνος. Κανενας αλλος δεν εχει δικαιωμα να ερθει εκεινο τον καιρο, και μπορεις να τουφεκισεις οσα ελαφια θελεις, αρκει να ειναι στην εποχη τους. "

Ολο και πιο δελεαστικη γινοταν η προταση και ετοιμαζομουν για το ρεζουμε: ποσο?. Τον ρωτησα λοιπον, και οταν μου απαντησε επεσα απ'τα συννεφα! Τιμη λογικοτατη, που αντιστοιχει στον προϋπολογισμο μου για φυσσιγγια 12αρια το χρονο. 'Μεσα' του λεω λοιπον.

τους επομενους μηνες κανονισαμε τα διαδικαστικα (φωτοτυπιες αδειας οπλοφοριας, διπλωματος κυνηγου, ασφαλεια κλπ) και περασε ο καιρος με εμενα καινουριο μελος στο συνδικατο και λιγο χρονο για να παω...Σε συνομιλιες με τον φιλο μου Κυνηγο, μου ειπε οτι αλλο ενα μελος εχει καταφερει να παει απο την τελευταια φορα που μιλησαμε, και ειδε 12 ελαφια (πηρε 1, οχι γιατι δεν μπορουσε να παρει παραπανω, αλλα μονο 1 ηταν αρσενικο και μες την περιοδο).

Ο δελεασμος εντονος και προσπαθουσα με το ζορι να βρω το χρονο στο ημερολογιο μου να καταφερω να παω. Ξαφνικα, γινεται μια ακυρωση καποιων υποχρεωσεων και βρισκομαι με 3 μερες αδειες την προηγουμενη εβδομαδα. Λεω λοιπον στην Μπιριγκογκενα: Ξερεις, την εβδομαδα εκεινη του Οκτωμβρη, εφυγα για Σκωτια! 'Μονος σου?" μου λεει? Μονος μου, της απανταω, πρεπει να παω και να το κανω αυτο το πραγμα, εχω σκασει!

Οι μερες δεν περναγαν γρηγορα. Οπου και να ημουν, ο νους μου στο κυνηγι αυτο. Πηρα χαρτες, ελεγξα ολο μου τον εξοπλισμο, πηρα φορητο ψυγειο που να χωραει ενα ελαφι μεσα, και εχασα τον υπνο μου απο τον ενθουσιασμο.

Η μερα ηρθε! την προηγουμενη Τεταρτη το πρωι, το αυτοκινητο ηταν ηδη φορτωμενο και ελειπε μονο το τουφεκι απο μεσα. 7.30 ημουν στο ποδι, 8.05 η μηχανη επαιρνε μπρος! Μπροστα μου 5 ωρες οδηγηση, και αν ολα πηγαιναν καλα, θα εφτανα στον προορισμο μου με 4ωρες περισσευμα για απογευματινο κυνηγι.


Ο καιρος, οσο πηγαινα βορεια, εκλεινε, αλλα δεν με απασχολουσε, καθως ηξερα την προγνωση οτι θα ειχα καιρο με συννεφια και περιοδους ηλιοφανειας, με ελαχιστη πιθανοτητα βροχης. Η εθνικη οδος ξετυλιγοταν μπροστα μου, και το μυαλο μου ηταν σε αυτοματο πιλοτο ως προς την οδηγηση, καθως σκεφτομουν πως θα πλησιασω το κυνηγι αυτο, που δεν εχω ξανακανει, σε ενα τοπο που μονο απο το χαρτη και το διαδικτυο (μεσω GoogleEarth) καταφερα να τον γνωρισω.

Γνωριμα τοπια με προετοιμαζαν για την εισοδο στην Σκωτια και την αγρια ομορφια της:


Ο δρομος μπροστα μου φαινοταν ατελειωτος, μεχρι που εφτασα στα συνορα, τα περασα, και απο τον φαρδυ εθνικο δρομο, πηρα τους μικρους επαρχιακους που θα με εφερναν στον προορισμο μου. Ηδη το τοπιο αλλαξε εντελως: δαση, λοφοι και βουνα, με ελαχιστη κινηση στο δρομο που μου επετρεπε την χαλαρη οδηγηση και ευκαιριες για να 'χαζευω' την ομορφια του τοπιου:


Τεσσερεις ωρες αργοτερα, το GPS μου ειπε οτι φτανω στον προορισμο μου (ενα μικρο χωριο στην Νοτιο-δυτικη Σκωτια), απ'οπου επρεπε μετα να παω βαση χαρτου και να εντοπισω το τεμαχιο του δασους που ειναι του συνδικατου:


Κεντρικο του σημειο ο λοφος του Πιλοτου, τον οποιο ομως ο χαρτης δεν εδειχνε πουθενα και μονο οι ντοπιοι θα ξεραν που ειναι. Ετσι, με βαση τις πληροφοριες που μου ειχε δωσει ο φιλος μου, εστριψα εδω, πηγα δεξια εκει, προχωρησα μεχρι να περασω ενα φραχτη, και ξαφνικα, καταλαβα οτι εφτασα στον τοπο μου. Μια γρηγορη ματια στο περιβαλλον, επιβεβαιωσε μερικα απο τα σημεια στο χαρτη, και καταλαβα οτι η ωρα για το πολυποθητο οδοιπορικο στο δασος εφτασε.

Γρηγορα ετοιμαστηκα, συναρμολογησα και οπλισα το τουφεκι (πηρα το 6.5x55 μαζι μου, μιας και η πιθανοτητα για μεγαλυτερα ελαφια ηταν πραγματικοτητα) και, μετα απο μια τελευταια ματια στο χαρτη, κλειδωσα το αυτοκινητο και πηρα τον κατηφορο.



ο πρωταρχικος σκοπος της εξοδου, ηταν η αναγνωριση του τοπου, ωστε να μπορεσω την επομενη μερα να τον κυνηγησω πιο αποτελεσματικα. Το κυριως θηραμα ηταν το αρσενικο ζαρκαδι, ενα ζωο μοναχικο, που δεν σε προειδοποιει για την αφιξη του, απολυτα εναρμονισμενο με το περιβαλλον του, με οξυτατες τις αισθησεις της οσφρησης και της ακοης. Το ονομαζουν το ξωτικο του δασους, γιατι, εκει που κοιτας το τιποτα, την επομενη στιγμη ειναι μπροστα σου. Ο τροπος δε του κυνηγιου του ειναι η απολυτη ησυχια, το αργο και προσεκτικο περπατημα με τον αερα παντα στο προσωπο του κυνηγου, και η απολυτη ακινησια απαξ και εφτασες στο σημειο επισκοπησης της περιοχης που θα κυνηγησεις.

Η πορεια δυσκολη, μεσα σε ψηλα χορταρια που εκρυβαν ρυακια και λακουβες με λασπη, το εδαφος σαν σφουγγαρι να υποχωρει σε καθε βημα. Εφτασα μετα απο 25 λεπτα πορεια στην ακρη μιας φυτειας κωνοφορων, που μου επετρεπε να βλεπω μια πεδιαδα με οχτους στην απεναντι μερια που συνορευαν με αλλα δασυλλια.


Η απειρια μου σε αυτο το κυνηγι φανηκε καθ'ολη την διαρκεια των 4 ωρων που περασα στο δασος. Δεν μπορουσα να βρω το καταλληλο μερος να σταθω, καθε φορα που νομιζα οτι το βρηκα μου απαγορευε την δυνατοτητα βολης σε πανω απο 50% της περιοχης που μπορουσα να βλεπω, και, κατα συνεπεια φυσικα, ουτε που ειδα κανενα ζαρκαδι. Ειδα ομως τα μονοπατια που περνουν το βραδυ, τα σημεια της βοσκης τους καθως και πολλα περιττωματα τους, που δηλωναν εντονη παρουσια των ζωων στον τοπο.

Η ωρα περασε, και το σκοταδι ξαφνικα αρχισε να γινεται απειλητικο. Καταλαβα οτι ειμαι μακρια απο το αυτοκινητο και ετσι, βιαστικα, πηρα τον ανηφορικο δρομο της επιστροφης. Μετα απο 1.5ωρα γρηγορης πορειας (οσο γρηγορη την επετρεπε η μορφολογια του εδαφους....) καταφερα και βρηκα το δρομο. Η νυχτα ειχε πεσει για τα καλα, και ετσι, πηρα τον δρομο προς την πανσιον οπου θα εμενα για τα επομενα δυο βραδια. Παρ'ολο που δεν ειδα θηραματα, το προσωπο μου φωτιζε ενα χαμογελο, το μυαλο μου δουλευε με υπεραριθμες στροφες, και η εξαψη με εκανε να ιδρωνω παρ'ολη την ψυχρα της Σκωτζεζικης αυρας. Ηξερα οτι οση ωρα περνας στο βουνο ειναι μαθημα, και ελπιζα οτι η επομενη μερα θα μου μαθαινε ακομη κατι καινουριο για το συναρπαστικο αυτο κυνηγι. Και πραγματικα, δεν απογοητευτικα....

Φθινοπωρινο καλωσορισμα

Μετα απο πολλες μερες ακινησιας (ως προς τις κυνηγετικες εξορμησεις), λογω δουλειας κυριως αλλα και απουσια ευκαιριων, καταφερα σημερα να κανω ενα κυνηγι που με ευχαριστει ιδιαιτερα και ειναι, για μενα, η εναρξη της χειμερινης περιοδου. Με το πρωτο κρυο και την αλλαγη των χρωματων στα φυλλωματα των δεντρων, οι φθινοπωρινοι καρποι ειναι ετοιμοι για βρωση και τα θηραματα αρχιζουν τις τελευταιες τους εξορμησεις για κορεσμο των αποθηκων τους με τους καρπους της εποχης και ισως, γνωριζοντας το τι επεται, τρωνε μετα μανιας!

Ηξερα απο προηγουμενες χρονιες οτι οι σκιουροι απο τωρα μεχρι και τα τελη του Νοεμβρη θα ειναι πολυασχολοι με την συλλογη καστανων και αλλων καρπων, πραγμα που μου δινει την ευκαιρια να τους κυνηγησω. Ετσι λοιπον, πηρα το .17HMR, τα κυαλια μου και το δισακι μου και κινησα προς την επαυλη με τους περιποιημενους κηπους, οπου εχω την αποκλειστικοτητα για κυνηγι.

Φτανοντας στην εισοδο, το θεαμα που με καλωσορισε μου εδωσε πολλες υποσχεσεις για τις επομενες 2-3 ωρες που θα περναγα εκει: 6-7 σκιουροι διεσχισαν το δρομο μπροστα μου και πολλες φασσες επισης σηκωθηκαν απο τα δεντρα καθως αργα οδηγουσα προς τα κτιρια, οπου θα αφηνα το αυτοκινητο. Η μερα φωτεινη, χωρις πολλα συννεφα, αρκετο κρυο (8-10 βαθμους) και λιγο αερα. Τα δεντρα ειχαν αρχισει ηδη να αλλαζουν τα χρωματα τους και η ομορφια του φθινοπωρου ηταν παντου τριγυρω μου...



Αφησα το αυτοκινητο, οπλισα το τουφεκι και, αργα, προχωρησα προς ενα σημειο οπου εχει κεδρους, καστανιες και οξιες γυρω απο ενα ξεφωτο με γρασιδι. Καπου 80 μετρα μακρια ειδα το πρωτο σκιουρελι και, προσεκτικα, καθησα στο χωμα, εβαλα το οπλο στα ραβδια και τον εψαξα μεσα απο την διοπτρα. Η πρωτη μου τουφεκια αστοχησε, αφηνοντας τον σκιουρο αθικτο, να κοιταει δεξια και αριστερα ξαφνιασμενος, πριν εξαφανιστει μες τους θαμνους. Περιμενα λιγο ακομη αλλα δεν βγηκε τιποτα αλλο, και ετσι πηγα στην αντιθετη κατευθυνση σε ενα σημειο οπου παντα παιρνω σκιουρους.

Μετα απο 20 λεπτα ειχα ηδη παρει 3. Τους εβλεπα να βγαινουν απο ενα δασυλλιο και να κατευθυνονται προς μια καστανια μπροστα μου, στα 50-60 μετρα, αλλα αυτο ηταν και το τελευταιο τους λαθος.



Κατοπιν, εκανα μια βολτα στο παρκο οπου δεν ειδα σκιουρους, πραγμα που με ευχαριστησε, καθως περισυ και προπερσι ειχα δει τα πανδεινα να καταφερω να μειωσω τον πληθυσμο τους. Ετσι, γυρισα προς το αυτοκινητο και προχωρησα προς ενα αλλο ξεφωτο σε σχημα Γ οπου παντα εχει σκιουρους. Πραγματικα, με το που εφτασα εκει, 2 επεσαν αμεσως. Επιασα μια θεση κατω απ'ενα ροδοδεντρο που μου επετρεπε πανοραμικη αποψη του ξεφωτου και μεσα σε 40 λεπτα ειχα παρει αλλους 5.

Photobucket

(2 λειπουν απο την φωτογραφια καθως η σφαιρα τους 'κανονισε' ιδιαιτερα και δεν ειναι φωτογενεις!)

Η ωρα περασε και επρεπε να φυγω καθως ειχα δουλεια το απογευμα. Τους μαζεψα, και κινησα για το αυτοκινητο. Στο δρομο βρηκα τον επιστατη των κηπων ο οποιος ηταν ενθουσιασμενος με την 'σοδεια' μου, καθως τα σκαλισματα τους και η καταστροφη που κανουν στα νεοφυτα δεντρα ειναι ιδιαιτερος πονοκεφαλος για αυτον. Μιλησαμε για 10 λεπτα, και, αφου συμφωνησαμε οτι πρεπει να ξαναπαω οταν τα δεντρα χασουν το φυλλωμα τους, τον χαιρετησα και γυρισα σπιτι να παω βολτα με το σκυλο και να προετοιμαστω για τη δουλεια μου.

Μια ομορφη μερα, που περασε με την αγαπημενη μου ασχολια και μου επετρεψε να χαρω την εισοδο του φθινοπωρου. Τωρα ανυπομονω για την περιπετεια της επομενης εβδομαδας, που θα ειναι τελειως διαφορετικη με το οτι εχω κανει μεχρι τωρα...

Φασσες: Η δευτερη ευκαιρια....

To κυνηγι αυτο εγινε μετα απο μια αποτυχημενη εξοδο, οπου δεν διαβασα τα σημαδια καλα και εχασα την μερα μου χωρις να παρω πουλια.

Η γκαφα της Κυριακης με ειχε κατασκασει. Μου χαλασε την ημερα και δεν μπορουσα παρα μονο να σκεφτω τα κοπαδια της φασσας που ειδα οταν πηγα με το αυτοκινητο φευγοντας απο την αποτυχημενη μου εξοδο. Ετσι λοιπον, απο το πρωι σημερα, παρ'ολο που ειχα κατι δουλειες, το μυαλο μου ηταν συνεχως στην επομενη εξορμηση.

Τελειωσα ολα αυτα που ειχα να κανω και κατα τις 12, εβαλα τα οπλα στο αυτοκινητο (δεν το ειχα ξεφορτωσει απο εχτες! τοσο μανια το ειχα να ξαναπαω σημερα!), και στις 12.10 ημουν στο χωραφι. Η εικονα ενθαρυντικη, με μερικες φασσες να πετουν απο πανω και καμια 20αρια να ειναι στη μεση του χωραφιου και να βοσκουν. Εκανα μια βολτα με το αυτοκινητο γυρω στο χωραφι για να τις σηκωσω ολες, και πηγα να στησω την φυλαχτρα μου και να σχεδιασω τα ομοιωματα ουτως ωστε να ελκυουν τις υπολοιπες. Ειχα κρατησει και το κουφαρι της χτεσινης και το εβαλα στον κραχτη να την κανω να φαινεται σαν να πετα, και, αφου ικανοποιηθηκα οτι 'ποιο γυαλιστερο δεν γινεται', πηγα και καθησα στο σκαμνι να περιμενω. Οριστε η αποψη που ειχα:


Οι συνθηκες ηταν ιδιαιτερα ευνοικες: αερας 6-8 μιλια βορειοδυτικος (που σημαινε οτι, ετσι που ειχα τοποθετηθει, μου ερχοταν στην πλατη, και κατα συνεπεια τα πουλια θα ερχοντουσαν μπροστα μου), θερμοκρασια γυρω στους 15-16 βαθμους και συννεφια, που εκανε την παρατηρηση των πουλιων ιδιαιτερα ξεκουραστη, μιας και δεν με τυφλωνε ο ηλιος. Τα πουλια ερχοντουσαν κυριως απ'τα δεντρα στο βαθος δεξια, αλλα και απο μακρια ευθεια μπροστα μου. 3-4 φορες δε, ηρθαν ταυτοχρονα 5-6 φασσες και αρχισαν να κατεβαινουν με σπειροειδη πτηση προς τον σχηματισμο μου, μπερδευοντας με τοσο που καταφερα να παρω μια το πολυ! Δεν ειναι τυχαιο που την εχουν σε τοση υποληψη ως θηραμα: η ικανοτητα της να αλλαζει κατευθυνση και ταχυτητα, κανουν τη φασσα ενα απο τα πιο απαιτητικα πουλια στην τουφεκια...

Ειχα επιλεξει το 20αρακι μου ως το πρωτο οπλο, μιας και δεν το ειχα πολυτουφεκισει αυτη τη σαιζον, και ετσι ειπα να το παρω να παρει τον αερα του. Φορτωμενο με 24γρμ 6αρια, με μαλλινη ταπα, και τσοκαρισμενο 3* στην κατω και 2* στην επανω καννη, ειναι ενας συνδυασμος που με εχει βοηθησει στο παρελθον.

Δεν ειχαν περασει 4-5 λεπτα, να'σου οι πρωτες 2 φασσες. Τις ειδα να ερχονται απο πολυ μακρια, και, πλησιαζοντας στον σχηματισμο μου, εδειξαν οτι 'τσιμπησαν', διπλωνοντας τα φτερα τους σαν μαχητικα αεροπλανα, χανοντας αποτομα υψος και ελατωνοντας την ταχυτητα τους. Τις περιμενα να πλησιασουν αρκετα και, μολις τις ειχα σε αποσταση βολης, σηκωθηκα και πηρα το πρωτο διπλο της ημερας! Δυο βολες, δυο φασσες! Δεν προλαβα να γεμισω και μια ακομα φασα ηρθε απο τα αριστερα, δινοντας μου μια τραβερσα βολη, καθως πλαγιασε και μου εδειξε τις ασπρες ριγες στα φτερα της, λαμποντας στο φως της ημερας. Δυο βολες, και επεσε και αυτη σαν βρεγμενο πανι!

Περιμενα λιγο, και, βλεποντας οτι δεν ειχε αλλα πουλια, ετρεξα και πηρα την μια και την εβαλα στον αλλο κραχτη, δινοντας δυνατο οπτικο σημα σε πουλια που θα την εβλεπαν απο μακρια. Πραγματικα, το κολπο δουλεψε! Τα πουλια ερχοντουσαν σε τακτα διαστηματα, 2-2 η 1-1 και μου επετρεπαν ευκαιριες για 'μαζεμενες' βολες, και οχι αρπαχτες.

Ειχα πει οτι υπαρχουν μερες που το οπλο ερχεται σαν προεκταση του σωματος, ο ρυθμος της βολης ειναι αρμονικος, και μετα απο καθε εκπυρσοκροτηση, τα πουλια πεφτουν σαν πετσετες... Φαινεται οτι η σημερινη μερα ηταν μια απ'αυτες! Το 20αρακι με εβγαζε παληκαρι, αρκει να μην εκανα τουφεκιες 'ελπιδοφορες' (που εκανα αρκετες απ'αυτες, και 'χαιρετησα' αρκετα πουλια). Παρ'ολα αυτα, ο μπαμπακος ηταν σχετικα σιωπηλος σημερα. Εντωμεταξυ, ειχε τοση κινηση και τοσες τουφεκιες που δεν προσεξα οτι τα φυσσιγγια ελατωνονται δραματικα! Μετα απο 2.5ωρες ειχα εξαντλησει ολα τα πυρομαχικα για το 20αρι, και μου δοθηκε η ευκαιρια να παω και να συμμαζεψω λιγο το σχηματισμο, να τοποθετησω τα πουλια που ειχα χτυπησει ως ομοιωματα και να παω να παρω και το 12αρι απο το αυτοκινητο. Μου δοθηκε και η ευκαιρια να παρω αποψη των πουλιων της φυλαχτρας μου:


Πηρα την AL391 Ulrika (με 3* τσοκ) και 125 φυσσιγγια και γυρισα στην φυλαχτρα. Τα πουλια συνεχιζαν να παρουσιαζονται με τον ιδιο ρυθμο, αλλα, η αλλαγη του οπλου και τα παλια φυσσιγγια που ειχα με εκαναν να χασω μερικα πουλια που θα τα ειχα για σιγουρα. Πολλα πουλια τα βαρεσα, τους φυγαν ενα σωρο πουπουλα αλλα πεταξαν ανενοχλητα, που με εκανε να σκεφτω οτι πρεπει να τα ξεφορτωθω τα φυσσιγγια αυτα, παλιωσαν. Θυμηθηκα και τον φιλο μου το Χρηστο, που δεν του αρεσουν τα αυτογεμη: η αισθηση αλλαξε, το οπλο δεν ειχε το ιδιο ζυγισμα, αλλα μετα απο μερικες βολες καταφερα και βρηκα το ρυθμο του και τα πουλια αρχισαν παλι να πεφτουν.

Τα αδεια φυσσιγγια γεμισαν το κιβωτιο που τα εβαζα, θυμιζοντας μου το κεφι που εκανα τις προηγουμενες ωρες, αλλα ταυτοχρονα, μαζι με τον ηλιο που μετακινοταν στον οριζοντα, με εκαναν να νοιωθω μια θλιψη για το τελος του καλοκαιριου και το τελος της ομορφης και αξεχαστης αυτης ημερας... Ημουν ηδη στο χωραφι 4.5 ωρες, οταν αποφασισα να τα μαζεψω....


Αδειασα το οπλο, εβγαλα τις ωτοασπιδες, και βγηκα απο την φυλαχτρα, για να μαζεψω τα πουλια. Νομιζα οτι εχω χτυπησει καμια 40-50 πουλια, και τα επαιρνα 8-8 και τα εβαζα στην βαση απο μια απο τις μπαλες που ηταν στο χωραφι. Μαζευα, μαζευα, μαζευα και τελειωμο δεν ειχαν! Τελος παντων, αφου σιγουρευτηκα οτι τα εχω ολα, τα ταχτοποιησα και πηρα μια φωτογραφια:


Τελικος απολογισμος...: 73 πουλια, οι περισσοτερες φασσες που πηρα ποτε, το μονο αλλο πουλι που βαρεσα ηταν ενα περιστερι, και τιποτε αλλο. Βαρεσα 159 φυσσιγγια, που, σε σχεση με τις προηγουμενες ημερες, ειναι πολυ καλυτερη αναλογια απ'οτι σας εχω συνηθισει. Να'σαι καλα φιλε louis, βγηκαν τα λογια σου αληθεια! Πηρα 11 διπλα με το 20αρι και 3 με το 12αρι, που με ευχαριστησαν οσο δεν παει!

μαζεψα τα ομοιωματα, πακεταρισα την φυλαχτρα και στρωθηκα στο μαδημα. Γυρισα σπιτι, τα εβγαλα απο τα σακια να κρυωσουν, και πηγα το σκυλο μια βολτα. Οταν επεστρεψα, ηρθε ο Μορφονιος, με βοηθησε να μαδησω και τα υπολοιπα και να τα ξεστηθιασω, και μετα απο ενα γευμα φιλετο ελαφιου, πηγαμε και για 1-2 ωρες αρουραιους με το αεροβολο μες στους σταβλους, να ευχαριστησουμε τον αγροτη που με αφησε στο χωραφι.

Τωρα, το γκαραζ ειναι γεματο φτερα, εχω 2 οπλα να καθαρισω και ενα μεγαλο προβλημα: ακομα 350 φυσσιγγια για το 12αρι που πρεπει να τα καψω.... Λες να ξαναπαω????

Mια μερα στις καλαμιες για φασσες

Υπαρχουν μερες στο κυνηγι που ολα πανε καλα, τα θηραματα ειναι πολυπληθη, το οπλο ερχεται στον ωμο λες και ειναι προεκταση του σωματος και η καννη ακολουθα το θηραμα με αρμονια μπαλαρινας, καθε πιεση της σκανδαλης ανταμοιβεται με το θηραμα να διπλωνει στον αερα και να πεφτει στο καθαρο, μπροστα μας...Η χτεσινη μερα δεν ηταν μια απ'αυτες!

Μετα απο 25 μερες διακοπες και απουσια απο το τουφεκι, καταφερα να ξεκλεψω λιγο χρονο απο την δουλεια και να τον αφιερωσω στο αγαπημενο μου κυνηγι αυτης της εποχης, το κυνηγι της φασσας. Πηρα μερικα τηλεφωνα την Τριτη το βραδυ να δω που ειναι τα καλυτερα χωραφια, και εμαθα για ενα χωραφι που εχω 3 χρονια να το κυνηγησω, το οποιο μολις το ειχαν θερισει. Τις προηγουμενες φορες που ειχα παει εκει παντα επαιρνα πουλια, και ειχε μια σταθερη 'ροη' ολες τις μερες και ωρες.

Γεματος ενθουσιασμο λοιπον, την Τεταρτη το πρωι, φορτωσα το αμαξι με ολα τα συμπραγκαλα και βουρ για τον μπαχτσε! Φτανοντας ειδα μια πολυ ενθαρυντικη εικονα: το μισο χωραφι θερισμενο, το αλλο μισο να στεκεται, αλλα, μετα απο λεπτομερη παρατηρηση ειδα οτι δεν υπηρχε ουτε ενα πουλι στην περιοχη... Πηρα το οπλο και εκανα μια βολτα σε ενα δασακι στα ορια του χωραφιου και ειδα οτι πραγματικα θα εχανα το χρονο μου εαν επεμενα με αυτο το χωραφι...

Τοτε μου ηρθε μια φαεινη ιδεα! Πηρα τηλεφωνο ενα φιλο μου αγροτη, τον Κρις, που εχει το χωραφι οπου εχω παρει τις περισσοτερες φασσες σε μια μερα. Μου ειπε οτι το θερισαν το χωραφι πριν 2 εβδομαδες και ειμαι ευπροσδεκτος να δοκιμασω, αν και δεν ειχε δει σημαντικους αριθμους πουλιων. Μιας και αυτη η μερα ηταν αφιερωμενη στο κυνηγι της φασσας, δεν το εβαζα κατω! Ξεκινησα και 20 λεπτα αργοτερα ημουν στη φαρμα.

Πραγματι, τα πουλια δεν ηταν στο χωραφι, αλλα στα γυρω χωραφια μπορουσα να δω μερικα κοπαδακια, πραγμα που με εκανε αισιοδοξο. Μετα απο 15 λεπτα κουβεντα με το φιλο μου, πηρα τα πραγματα και στηθηκα κατω απο το δεντρο που ειχα καταφερει τις φασσες δυο χρονια πριν. Μιας και εχει και αρκετα κορακια η περιοχη, εβαλα και 3-4 ομοιωματα κορακα στο σμηνος, και καθησα στην φυλαχτρα μου.

Οριστε η αποψη που ειχα:



Δεν περασαν πεντε λεπτα, να'σου ενας κορακας. Η πρωτη τουφεκια τον σακουλιασε και τον αφησα εκει που επεσε να φερει και αλλους. Σιγα σιγα πουλια αρχισαν να εμφανιζονται. Μερικες τουφεκιες αργοτερα διαπιστωσα οτι η 25ημερη απουσια μου ειχε τις επιπτωσεις της....'Ντιν ντιν ντιν ντιν ντιν τιν τιριριρι' το τραγουδι του μπαμπακου καθε φορα που εφευγε η φασσα χαιρετισμενη απο τις τουφεκιες μου! Τελος παντων, κουτσα-στραβα, χτυπησα κανα-δυο και τις εβαλα στα ειδικα στατω που βλεπεται στην εικονα παραπανω.

Τα πουλια ερχοντουσαν σε ατακτες στιγμες, με ενα περιεργο τροπο, γρηγορα στον αερα, παρουσιαζοντας δυσκολες τουφεκιες και οχι με ιδιαιτερη συχνοτητα. Για να μην τα πολυλογω, περασα 5 ωρες στο δεντρο απο κατω, και πηρα 21 φασσες (μαζεψα τις 19), 12 κορακια και 2 περιστερια. Η αναλογια μου ηταν θλιβερη: 143 τουφεκιες για 35 πουλια...περιπου 25% η 1:4.



Δεν με πειραξε ομως, εκανα τουφεκιες που δεν επρεπε, εχασα πουλια που δεν επρεπε αλλα ειχα και στο μυαλο μου οτι τα φυσσιγγια αυτα τα ειχα απο περισυ, ισως και απο προπερσι μερικα, οποτε επρεπε να τα καψω. Ελπιζω τωρα να μου ξαναδωθει η ευκαιρια και να βγω με το 20αρακι μου και να επαναλαβω την περιπετεια.

Tα πολλα κερασια και η υπομονη!

Eιχα βρει χωραφια που περιμενα να αποδωσουν καλους αριθμους πουλιων καθως ειχαν θεριστει την προηγουμενη μερα. Ηταν χωραφια με αξιωσεις και περιμενα πως και πως να παω. Φορτωσα το αμαξι την Παρασκευη το πρωι με ενα σωρο φυσσιγγια, ομοιωματα, σεα μεα και ολα τα σχετικα και με την καρδια μου να πεταριζει απο τον ενθουσιασμο, βουρ για τη φαρμα.

Φτανοντας εκει, βρηκα την γυναικα του αγροτη που μου εδειξε το χωραφι και τον δρομο για να το φτασω με το αυτοκινητο. Μετα απο 5 λεπτα, εκοβα βολτες πανω στην καλαμια, και ο ενθουσιασμος αλλαξε σε απογοητευση... Ουτε ενα πουλι δεν ηταν στο χωραφι, που ειναι κακο σημαδι... Καθως δεν απογοητευομαι ευκολα, βρηκα ενα σημειο κατω απο μια βελανιδια, και εστησα την φυλαχτρα μου, εξαπλωσα τα ομοιωματα σε ενα σχηματισμο που θα ταιριαζε την φορα του αερα, μετακινησα το αυτοκινητο καμια 300αρια μετρα μακρια, και στηθηκα να περιμενω τι θα ερθει.

Περιμενα, περιμενα, και περιμενα και λιγο ακομα...Μετα 1.5 ωρα, καταλαβα οτι δεν προκειται να συμβει τιποτα και, απογοητευμενος, μαζεψα ολα τα πραγματα παλι και φορτωσα το αυτοκινητο. Ελα ντε ομως που σημερα, σωνει και καλα ηθελα να κυνηγησω φασσες! Δεν το εβαζα κατω. Πηρα κανα δυο τηλεφωνα, οι αγροτες ακομα δεν ειχαν θερισει κατι χωραφια που ηξερα απο περισυ οτι εχουν καλους αριθμους πουλιων, και ετσι η μονη επιλογη που μου παρεμεινε ηταν να παω πισω στο χωραφι οπου ημουν ο Μορφονιος και εγω πριν 3 μερες.

Καθως τωρα η ωρα ειχε περασει (ηταν κοντα 2.30 το απογευμα), ηθελα να πιστευω οτι μπορει να ερθουν τα πουλια για το απογευματινο τους γευμα. 15 λεπτα αργοτερα ημουν στο χωραφι. Πανω απο το δασακι στο βαθος του χωραφιου, πουλια πεταγαν περα-δωθε, αν και πολυ λιγα περναγαν απο το χωραφι. Ετσι λοιπον, πηγα κατω απο την βελανιδια που ημουν την Τεταρτη, να'χω και λιγη σκια, και παιρνοντας γραμμη απο την φορα του αερα, εξαπλωσα τα ομοιωματα οπως πιστευα καλυτερα, εβαλα την φυλαχτρα και στηθηκα παλι να περιμενω.



Το κυνηγι της φασας απο την φυλαχτρα δεν δινει ευκαιρια για περιπετειωδεις περιγραφες. Κατα 90% του χρονου, περιμενεις απραγος, μελετωντας τον οριζοντα για να δεις αν κινουνται τα πουλια, και αν σταμπαρουν το σχηματισμο των ομοιωματων απο μακρια, οποτε αρχιζουν ενα χαρακτηριστικο πεταγμα που δηλωνει οτι ερχονται να προσγειωθουν.... Η εξαψη αρχιζει οταν βλεπεις το πουλι να πλαναρει, να μαζευει τα φτερα του σαν μαχητικο αεροσκαφος, και να ερχεται (φαινομενικα) αργα να πεσει μες τον σχηματισμο. Τοτε πρεπει να κρινεις ποτε ειναι η σωστη ωρα να κινηθεις, να σηκωθεις απο την κρυψωνα και να καταφερεις να σκοπευσεις στο καταλληλο σημειο... Οταν η ανταμοιβη ειναι τα φτερακια στον ουρανο και η φασσα να σακουλιαζεται στο χωμα, αγαλλιαζει η ψυχη σου, χαιρεσαι για την επιλογη του σχηματισμου...Οταν η εικονα ειναι μια φασσα να φευγει τρομαγμενη αλλα 'καθαρη', βριζεις για την χαμενη ευκαιρια, και ευχεσαι να μην περασει πολυ ωρα πριν η επομενη επιλεξει το σχηματισμο σου για προσγειωση.

Ετσι και εγω λοιπον, περιμενα οταν, ξαφνικα, μια φασα ηρθε πετωντας γρηγορα απο τα αριστερα μου, ξαφνιαζοντας με. Ουτε προλαβα να σηκωθω απο το σκαμνι, και καθιστος την χαιρετησα 3 φορες. Οπως ηταν αναμενομενο, εφυγε τρομαγμενη μεν, αγρατζουνιστη δε... Δεν ειχα προλαβει να γεμισω το οπλο, οταν σταμπαρα δυο φασες να ερχονται, οχι για το σχηματισμο μου, αλλα σε πορεια που θα περνουσαν απο πανω απο το δεντρο που ημουν εγω. Αυτη τη φορα εβγαλα δυο τουφεκιες που θα τις θυμαμαι για πολυ καιρο. Η πρωτη φασσα επεσε σχεδον στα ποδια μου, κατακεραυνωμενη απο τα 30γρμ Νο.6, και η δευτερη εκανε μια απεγνωσμενη προσπαθεια να αποφυγει τη δευτερη τουφεκια, επιταχυνοντας καθως εστριψε δεξια απ'εκει που ημουν εγω. Το τουφεκι την ακολουθησε, την προσπερασε και η βολη την βρηκε 40-45 μετρα μακρια απο εκει που ημουν. Οταν αρχισε να πεφτει σαν σακι, δεν πιστευα τα ματια μου...

Πηγα και τις μαζεψα και τις εβαλα σε κατι ειδικες βεργες που τις κανει να φαινονται απο μακρια λες και ειναι ετοιμες να προσγειωθουν στο σχηματισμο μου (θα δειτε μια απο αυτες στην επανω αριστερα γωνια της παραπανω φωτογραφιας). Τα πραγματα καταλαγιασαν για αρκετη ωρα, κατι που με εκανε ανησυχο. Πηγα και ξανατοποθετησα τα ομοιωματα σε διαφορετικο σχηματισμο, καθως τα πουλια μερικες φορες τον εβλεπαν και εφευγαν αντι να πλησιαζουν. Το κολπο αυτο φανηκε να δουλευει, γιατι αστοχησα σε αλλες 4 που ηρθαν και καθησαν στο σχηματισμο ('ντιν ντιν ντιν ντιν ντιν τιν τιριρι' ακουγα να μου τραγουδαει ο μπαμπακος καθε φορα που τραβαγα την σκανδαλη και εφευγαν οι φασες...). Καταφερα και πηρα και μερικες, ενω, για πρωτη φορα βαρεσα 5 φασες, τους εφυγαν φτερα, αρχισαν να πεφτουν αλλα καταφεραν να πεταξουν μακρια σε σημεια που δεν θα μπορουσα να τις βρω... Να παρει!

Τελος παντων, καθησα ολο και ολο 4.5 ωρες στο σημειο εκεινο και οσο περναγε η ωρα τοσο αρχισαν τα πουλια να πληθαινουν. Που σημαινει οτι καναμε λαθος με το Μορφονιο να παμε το πρωι, επρεπε να παμε μετα τις 3 η ωρα στο χωραφι. Δεν πειραζει, θα ξερουμε για την επομενη φορα...

Ο τελικος απολογισμος ηταν 15 φασες, 10 καταφερα και τις μαζεψα, και η αναλογια μου ηταν 1:3.78 (εριξα 58 τουφεκιες). Λες και με νοιαζει δηλαδη, αλλα καλο ειναι να τα μελεταμε αυτα τα πραγματα, γιατι αν τουφεκαγα με καλυτερες αναλογιες θα μπορουσα να ειχα παρει 30 πουλια... Θα ξανα παω ομως δεν θα ξαναπαω???


Ηρθα σπιτι, καθαρισα τα πουλια και το οπλο και ετοιμασα τη φωτια καθως σημερα εχουμε φιλους που θα ερθουν για να ψησουμε μιας και ο καιρος ειναι καλος. Αμα τα καταφερω θα ξαναπαω συντομα...

Eνα διαλλειμα στη βροχη...

Οπως ειπα και στα προηγουμενα μηνυματα μου, ο καιρος μας εχει τρελλανει αυτες τις μερες: βροχη, αερας, κρυο, αν δεν ηταν οι μερες τοσο μεγαλες θα μπορουσαμε να νομιζουμε οτι ειμαστε στον Οκτωμβρη. Καθως εχω παρει αδεια απο την δουλεια, ειχα την ευκαιρια να ετοιμασω καμια 140αρια σφαιρες για το .204Ruger, και με ετρωγε να παω να τις δοκιμασω.

Ο Μορφονιος παρελαβε πριν κανα δυο μηνες το δικο του καινουριο παιχνιδι, ενα Sako 491 το οποιο το εφτιαξε σε διαμετρημα .20Tactical, ενα φυσιγγι παρομοιο του .204Ruger, το οποιο ειναι μεν λιγο αργοτερο στην ταχυτητα αλλα εχει τρομερη ακριβεια και, λογω των προδιαγραφων του οπλου του Μορφονιου, μπορει να ριχνει σφαιρες 50gn με ταχυτητες μεχρι τα 3600fps που ειναι ακρως σεβαστη τιμη...

Μας ετρωγε λοιπον και τους δυο να παμε να ριξουμε, αλλα, μιας και η βροχη δεν μας αφηνε, ειπαμε να βρεθουμε να δουμε καμια ταινια και να περασουμε τη βραδια παρεα. Οταν τα κανονιζαμε στο τηλεφωνο, του λεω 'δεν βαζεις και το τουφεκι στ'αμαξι, δεν ξερεις καμια φορα...'. Εφτασε στο σπιτι μου στις 6.30 χθες το απογευμα και, για καλη μας τυχη ειδαμε τους ουρανους να ανοιγουν και ο ηλιος να βγαινει διστακτικα μεσα απο τα συννεφα. Κοιταχτηκαμε και χωρις δευτερη κουβεντα φορτωσαμε τουφεκια και στοχους στο αυτοκινητο και φυγαμε για τη φαρμα του φιλου μου του χοιροτροφου, που εχει ενα δρομο οπου μπορουμε να στησουμε τους στοχους και να δοκιμασουμε το καινουριο τουφεκι.

Πραγματικα, 10 λεπτα αργοτερα ειμασταν στη φαρμα. Στη διαδρομη μεσα στην φαρμα, ο Μορφονιος καταφερε ενα κορακι και ενα κουνελι με το καινουριο τουφεκι, και ετσι ειμασταν κιολας στα κεφια. Μπροστα μας τα κουνελια πηγαινοερχοταν μεταξυ ενος φραχτη και ενος χωραφιου με πατατες, δινοντας μας πολλες ευκαιριες για βολες. Ο Μορφονιος καταφερε αλλα 3 σε αποστασεις απο 120 μεχρι 250 μετρα. Αφου τελειωσαν οι 'φυσικοι' στοχοι, στησαμε τους δικους μας για να δοκιμασουμε ορισμενες ιδιογομωσεις.



Πηγαινοντας να στησουμε τους στοχους, το ασπρο τετραγωνο στα αριστερα, βρηκαμε κατι πατατες πεταμενες απο την σοδεια και τις στησαμε στα 280 μετρα, για να κανουμε την πλακα μας αργοτερα, και να μελετησουμε ταυτοχρονα και την βαλλιστικη πορεια των βλημματων μας. Μετα απο 10-15 βολες ειμασταν ικανοποιημενοι οτι τα τουφεκια ηταν μηδενισμενα.

Οριστε ο Μορφονιος και τα δυο τουφεκια. Προσεξετε ποσο μεγαλυτερο ειναι το δικο του απο το δικο μου (στον αμμοσακο στο καπω). Ο Μορφονιος ειναι 1.98 και το τουφεκι εχει φτιαχτει στα μετρα του!! Δειτε επισης τον καιρο και τι ρουχα φοραμε για να γλυτωσουμε απο το κρυο:

Photobucket

Ενα αμεριμνο κουνελι εκανε το λαθος να βγει απο το λαγουμι να δει τι ηταν ολη αυτη η φασαρια και πληρωσε το τιμημα της περιεργειας του. Ετσι καταληξαμε με 5 κουνελια (2 δεν τα πηραμε καθως οι σφαιρες τα κατεστρεψαν) και ενα κορακι, ολα μεσα σε 45 λεπτα.



Αφου μαζεψαμε τα πραγματα, σταματησαμε να χαζεψουμε τα γουρουνια που παιζαν στην ακρη του δασους, θαυμαζοντας ταυτοχρονα το τοπιο και την ομιχλη που εβγαινε απο το δασος καθως αυτο στεγνωνε στο διαλλειμα απο την βροχη.



Ηρθαμε σπιτι οπου μας περιμενε η γυναικα μου, ενω πρωτα σταματησαμε στο Κινεζικο εστιατοριο και αγορασαμε φαγητο. Αφου φαγαμε ξεκουραστηκαμε μπροστα στο αναμενο τζακι, βλεποντας ταινιες (No country for old men, την οποια συνιστω ανεπιφυλακτα!) και λεγοντας ιστοριες και καλαμπουρια. Απ'το τιποτα, μια βαρετη κατα τ'αλλα ημερα, εγινε μια μερα διασκεδαστικη, με καλη παρεα και αλλη μια εμπειρια με το τουφεκι. Σκοτωσαμε και 4 πατατες!!

Δυο φιλοι πανε βολτα το βραδυ...

Οπως ειπαμε και παραπανω, πολλες μερες περασαν χωρις εξορμησεις με τα οπλα για κανενα κυνηγι και ελεγχο επιβλαβων. Καταφερα ενα δυο εξοδους (αποτυχημενες) για την καταβολη της αλεπους στο χτημα ενος φιλου, οπου μολις παρελαβε 1000 παπακια και 3000 φασιανους 3-4 εβδομαδων, και ειναι επειγον να κρατησουμε τις αλεπες μακρια απο τα γιατακια τους καθως μπορει να του κανουν μεγαλη ζημια. Αλλα, τιποτα αλλο.

Ετσι λοιπον, μιας και καταφερα να παρω 2-3 μερες αδεια απο τη δουλεια, πηγα να δω μερικους φιλους που μπορει να μου προσφεραν λυσεις και θεραπειες για την 'στερηση' μου! Ο πρωτος φιλος μου, ειναι αγροτης που εκτρεφει αγελαδες για την παραγωγη γαλακτος και τις αρμεγει επισης. Εχει στην δουλεψη του ενα παληκαρι που ειναι μερακλης με τα σκυλια και εχει 2 σπανιελ, 1 κοκκερ και ενα λαμπραντορ, ολες σκυλες. Η μια σπανιελ σκυλα και η λαμπραντορ ειχαν γεννησει πριν 5 εβδομαδες και ετσι ειπα να του κανω μια επισκεψη για να δω τα κουταβια και να δω επισης αν εχει κανενα προβλημα με αλεπουδες.

Οπως ηταν φυσικο, τα κουταβια με κερδισαν με την πρωτη ματια. Αν γεννιοντουσαν 3 βδομαδες αργοτερα ενα απο αυτα θα γινοταν δικο μου, αλλα φετος ετσι πως τα φεραν οι δουλειες δεν προεκυψε. 3 σκυλες και 6 σκυλια σε μια γεννα 9 κουταβιων για τα λαμπραντορ και 6 σκυλες και 2 σκυλια στα σπανιελ.



και




Πολυ εργατικα και σταθερα σκυλια, και θα ηταν τρομερη ευκαιρια, για να μπορεσω να μαθω και πεντε πραγματα απο τον πολυ εμπειρο φιλο μου.....

Τελως παντων, δεν ειναι αναγκη να ονειροπολουμε... Μετα απο 3-4 χωρατα και μιση ωρα κουβεντα, ανακαλυψα οτι οι αλεπες εχουν επιδραμει στα κοτετσια των φιλων και χρειαζεται αμεση δραση. Ετσι, υποσχεθηκα οτι το ιδιο βραδυ θα περασουμε με τον Μορφονιο να τις 'τακτοποιησουμε'.

Πραγματικα, ο Μορφονιος ηρθε στο σπιτι μου κατα τις 7.00 και, αφου φαγαμε και ετοιμαστηκαμε πηγαμε στη φαρμα του φιλου μου, που συνορευει με τη φαρμα του αλλου φιλου μου που εχεται συναντησει σε προηγουμενες περιπετειες, που ειναι χοιροτροφος. Αυτο για μας ηταν ιδανικη περιπτωση καθως θα μπορουσαμε να κυνηγησουμε και τις δυο φαρμες στην ιδια εξοδο. Για την εξορμηση αυτη ειχαμε μαζι μας το 6mmBR το δικο μου, μαζι με το CZ452 .17HMR (για κουνελια και τοιαυτα, καθως ο Μορφονιος δεν ειχε φερει το δικο του .22LR περιφερειακης αναφλεξης, και το δικο μου οπλο ειναι δεξιοχειρο με αμφιδεξιο κοντακι, οποτε μπορουσαμε και οι δυο να το τουφεκισουμε) και 2 οπλα του Μορφονιου: 6mmAIRemington και .20Tactical για τις αλεπουδες.

Οι συνθηκες παραμεναν αντιξοες: το φως ελαχιστο απο την συννεφια, ο αερας να στοβιλιζει και να βουιζει σαν σμηνος απο μελισσες και η βροχη να ερχεται και να φευγει σε ατακτα διαστηματα... Αυτες οι συνθηκες, με την εξαιρεση του ανεμου, ειναι ιδανικες για το κυνηγι της αλεπους, καθως δεν μπορουν να μας εντοπισουν συντομα.

Καθως θα τις κυνηγουσαμε με την λαμπα, και η ωρα δεν ειχε περασει τοσο ωστε να εχει σκοταδι, ειπαμε να παμε πρωτα απο τη φαρμα με τα γουρουνια για κανενα κουνελι και μετα να επιστρεψουμε για τις αλεπουδες εκει. Πραγματικα ετσι και καναμε. Εγω στο τιμονι του Landcruiser και με τη λαμπα στο αλλο χερι, ενω ο Μορφονιος με το τουφεκι στο χερι ετοιμος για τα κουνελια.

Κατα την εισοδο μας στη φαρμα εντοπισαμε ενα κουνελι απο την δικη μου μερια. Ο Μορφονιος γρηγορα και αποτελεσματικα πηρε την λαμπα απο το χερι μου και μου εδωσε το οπλο και μετα απο 2 δευτερολεπτα το πρωτο κουνελι ηταν στον τορβα. Το .17HMR ειναι καταπληκτικο φυσσιγγι, δινοντας μας εμβελεια μεχρι τα 150 μετρα, με ταχυτητες στα 2550fps με μια σφαιρα 17gn. Η δε σφαιρα ειναι ευθραυστη, που σημαινει οτι διασπαται κατα την κρουση με το θηραμα, επιτυγχανοντας αμεση καταβολη. Το πρωτο κουνελι επεσε στα 83 μετρα (ειχαμε το αποστασιομετρο μαζι).

Προχωρησαμε σε ενα δευτερο μερος της φαρμας και εκει ο Μορφονιος καταφερε 5 κουνελια απο το ιδιο λαγουμι. Επειτα προχωρησαμε στο σημειο οπου ειχα τουφεκισει περισυ το Σεπτεμβρη τις δυο αλεπουδες. Εκει νομισαμε οτι ειδαμε παλι μια αλεπου, οποτε ο Μορφονιος, με μια τεχνη που πρεπει να την ακουσει κανεις για να το πιστεψει, αρχισε να παριστανει το κουνελι που ξεψυχα. Βαζοντας το χερι του στα χειλη και με ενα περιεργο τροπο φυσηματος και ρουφηγματος καταφερνει να κανει τους πιο πιστευτους ηχους, οι οποιοι ειναι τρομερα αποτελεσματικοι στο να κανουν την αλεπου να ενδιαφερθει και να τρεξει προς το σημειο τους.

Δυστυχως ομως, δεν ηταν αλεπου αυτο που βλεπαμε στο βαθος αλλα λαγος οποτε μας αγνοησε, οπως ηταν φυσικο. Ετσι εκανα μια γυρα την λαμπα να δουμε αν μπορουμε να βρουμε τιποτε αλλο, οταν ξαφνικα, στα 70-80 μετρα μακρια και στα δεξια μου, ειδα δυο ματια. Ειδοποιησα με ενα ψιθυρο τον Μορφονιο, που προσπαθησε να το βρει στην διοπτρα, αλλα, καθως δεν ηταν βολικο, πηρε την λαμπα και μου εδωσε ξανα το οπλο. Εκανε παλι το 'ετοιμοθανατο κουνελι' και τα ματια μιας μικρης αλεπους φανηκαν τωρα 112 μετρα μακρια. Εβαλα το σταυρο της διοπτρας αναμεσα στα ματια και ελαφρα πιεσα την σκανδαλη...

Το .17HMR ειναι υπερηχητικο φυσσιγγι, αλλα δεν εχει μεγαλη χωρητικοτητα πυριτιδας, και ετσι το σπασιμο του φραγματος του ηχου απο την μικροσκοπικη (4χιλ διαμετρο) σφαιρα ειναι ο κυριως ηχος που ακουγεται μετα την εκπυρσοκροτηση. Οντας τοσο ελαφρυ δεν εχει σημαντικη ανακρουση που επιτρεπει να μην χανεται η εικονα του θηραματος μετα την βολη. Ετσι λοιπον, η κρουση της σφαιρας στην αλεπου ηταν σχεδον ταυτοχρονη με την πιεση της σκανδαλης. Ενα ελαφρυ 'γδουπ' επιβεβαιωσε οτι η σφαιρα βρηκε τον στοχο της, οπως επισης η εικονα απο την Leupold VXIII LRT 4.5-14x40 που φοραει το τουφεκι.

Πηραμε δυο φακους και πηγαμε να δουμε την αλεπου. Μετα απο 10 λεπτα ψαξιμο στο γρασιδι, που ηταν 30 ποντους κιολας, την εντοπισαμε να εχει μεινει 'στον τοπο' με την σφαιρα να την εχει βρει πανω απο το αριστερο ματι.



(η αλεπου και το οπλο).

Ηταν μια νεαρη αλεπου, μαλλον φετινη, σε παρα πολυ καλη φυσικη κατασταση, και χωρις να εχει γεννησει ακομα. Ειναι πολυ πιθανο οτι τα αδερφια της ειναι ακομα καπου εκει γυρω, οποτε μαλλον θα χρειαστει να ξαναπαμε...

Μετα απο ολα αυτα, ξαναγυρισαμε στο αρχικο λαγουμι οπου ο Μορφονιος καταφερε μερικα ακομα κουνελια. Γυρισαμε στην φαρμα του γαλακτοπαραγωγου φιλου μου, αλλα ο ανεμος ηταν στην πλατη μας που σημαινε οτι απλως θα χαναμε το χρονο μας αυτη τη βραδια. Ετσι, πηραμε τα συμπραγκαλα μας και γυρισαμε σπιτι να καθαρισουμε τα κουνελια και τα οπλα.

Τελικος απολογισμος 11 κουνελια και μια αλεπου



Αυριο θα ξαναπαω για να 'νικησω' μια πολυ εξυπνη αλεπου που μας εχει ξεγλυστρισει 3 φορες μεχρι τωρα. Αν ειμαι επιτυχης θα μοιραστω μαζι σας και αυτην την περιπετεια,

Δυο φιλοι βοηθανε τον αγροτη...

Αααχ...τι τραβαμε...! Η μερα ξεκινησε με πολλες δουλειες, το αλογο ειχε ραντεβου με το γιατρο, επρεπε να παω για ψωνια, και ολα τα σχετικα, και περασε η ωρα. Κατα τις 3, ηρθε ο Μορφονιος, και καθησαμε να σχεδιασουμε τι θα κανουμε. Εντω μεταξυ, οταν ημουν στη γυρα, πηγα απο τους φιλους αγροτες και εμαθα που κινειται τι, και ετσι ειχαμε μια ιδεα το τι να κανουμε.

Ετσι, μετα απο ενα καφε, πηραμε πρωτα τα λειοκανα (Beretta AL291 Synthetic, Browning B2) και πηγαμε στη φαρμα οπου οι καργιες, τα περιστερια και τα κορακια επεδραμαν στην ζωοτροφη. Στο δρομο για τη φαρμα περασαμε ενα χωραφι με σταρι, οπου θα ηταν 300 φασες μεσα... Μακαρι και να ηξερα τινος ηταν....

Φτανοντας στον προορισμο μας, χαιρετισαμε τον αγροτη και γεμισαμε τα οπλα. Ο ενας πηγε απο τη μια μερια του υποστεγου και αλλος απο την αλλη, σκεπτομενοι οτι θα πεταχτουν απο μεσα τα πουλια και θα τα παρουμε ειτε απο τη μια μερια, ειτε απο την αλλη. Οι πρωτες 3 τουφεκιες πηραν δυο περιστερια και μια καργια, ενω αστοχησα και με αλλες 2. Ο Μορφονιος πηρε και αυτος 2 με 2...

Μετα απο αυτη την αποστολη, περπατησαμε μεσα στα χωραφια. Στα πρωτα δυο βηματα, πεταχτηκε ενα κουνελι και το πηρα με μια τουφεκια στα 20 μετρα. Χωρισαμε, και ο ενας πηγε στη μια ακρη του χωραφιου και ο αλλος στην αλλη. Φτανοντας στο τελος του χωραφιου ειδα δυο φασες να ερχονται κατα μερος μου. Χωθηκα μεσα σε ενα φραχτη, και μετα απο μισο λεπτο περνουσαν απο πανω μου. Πηρα την πρωτη με 2 τουφεκιες, και δεν μπορεσα να παρω την δευτερη...

Καθησαμε κατω απο τα δεντρα για 15-20 λεπτα αλλα τιποτα δεν περναγε απο τη μερια μας, και ετσι αποφασισαμε να παμε σε ενα αλλο χωραφι με ενα δασακι γυρω γυρω. Πηραμε ο καθενας απο μια πλευρα απο το δασος, και περπατουσαμε σκεφτομενοι οτι θα πεταγαν τα πουλια ειτε απο τη μια μερια ειτε απο την αλλη. Εντωμεταξυ, ο καιρος αρχισε να κλεινει, και μια ψιλοβροχη και αερας εκανε τη μερα δυσκολη για το κυνηγι που καναμε. Ετσι, δεν πηραμε τιποτα εκει και αποφασισαμε να παμε πισω στη φαρμα.

Πραγματικα, τα πουλια γυρισαν στη φαρμα, και πηραμε αλλα 6 περιστερια. Περασε η ωρα και γυρισαμε σπιτι, οπου μαγειρεψαμε τις φασες (τα στηθη) και το κουνελι με λουκανικα στο φουρνο. Φαγαμε, και περιμεναμε λιγο να περασει η ωρα να παμε για αλεπουδες. Κατα τις 8.30 το βραδυ, βαλαμε τα πραγματα στο αυτοκινητο και σε 10 λεπτα ειμασταν στα χωραφια. Καθησαμε σε ενα λοφακι, με εμενα στο τουφεκι (6mmBR) και το Μορφονιο στη λαμπα. Ηταν ακομα φως (σκοτεινιαζει κατα τις 9.30 εδω τετοιο καιρο) και ετσι πηραμε τους κραχτες και παρισταναμε τα ετοιμοθανατα κουνελια, περιμενοντας καποια νεαρη αλεπου να εμφανιστει. Ο αερας ηταν λαθος ομως και δεν ειχαμε τυχη.

Ετσι, αποφασισαμε να παμε περπατητοι, μπας και πετυχουμε καμια αλεπου μες το χωραφι. Μετα απο 100 μετρα πορεια, η λαμπα επιασε τα ματια μιας καπου 150 μετρα μακρια. Μεχρι ομως να παρω θεση, εφυγε, πραγμα που δειχνει οτι μαλλον καποιος την ειχε 'φωτισει' προηγουμενως και ηξερε τι την περιμενε. Συνεχισαμε παραλληλα στο δασος, και ξαφνικα πηρε το ματι μου μια κινηση καπου 20 μετρα στα αριστερα μας. Στην αρχη νομισα οτι ηταν λαγος, αλλα ριξαμε την λαμπα και να'σου ενα κουταβι να μας κοιταει μεσα απο το γρασιδι. Η βολη το βρηκε στο στηθος και επεσε πριν ακουσω καν το θορυβο της τουφεκιας (δεν εχει φωτογραφια απο αυτο, καθως δεν εμειναν και πολλα πολλα για την καμερα).

Εδωσα το τουφεκι στον Μορφονιο, και πηρα τη λαμπα. Σχεδον αμεσως ειδαμε τα ματια απο δευτερο κουταβι καπου 100 μετρα μακρια. Βιαστηκε ομως και αστοχησε. Ετσι, προχωρησαμε προς το μερος οπου το ειδαμε και πραγματικα ηταν ακομα εκει. Ξανα πηρε σημαδι, εριξε, και αστοχησε ξανα (δεν ειχε το δικο του τουφεκι, καθως ειχε μεινει απο σφαιρες... Και ειπαμε: τουφεκι, γυναικα και αλογο δεν δινουμε!). Η τριτη τουφεκια στο ιδιο κουταβι, αστοχησε ξανα... Πηρα εγω το οπλο και μετα απο 5 λεπτα ειδαμε την τεταρτη αλεπου της βραδιας καπου 40 μετρα μπροστα μας, και ξανα επεσε ακαριαια μετα τη βολη. Προχωρωντας να την παρουμε, κοιταμε και ειναι αλλες 2 στα δεξια της, καπου 70 μετρα μακρια. Καθησα στο εδαφος, εβαλα τα shooting sticks και πηρα την 3 αλεπου μεσα σε 10 λεπτα. Οριστε και η φωτογραφια (δυστυχως μονο το τηλεφωνο ειχα, και δεν ειναι πολυ καθαρη...):



Αποφασισα λοιπον, οτι δεν θα ξαναριξω σημερα, και εδωσα το τουφεκι στο φιλο μου. Πηγαμε πισω ακολουθωντας την ιδια διαδρομη, πηγαινοντας για ενα χωραφι στην αλλη μερια του δρομου, οπου περισυ ειχαμε παρει δυο αλεπουδες. Μετα απο 20 λεπτα κραξιμο, δεν φανηκε τιποτα και αποφασισαμε να παμε πισω στο αμαξι και να δουμε τι θα κανουμε μετα. Στο δρομο, παιζαμε με τη λαμπα οταν ξαφνικα βλεπουμε ενα ζευγαρι ματια να φευγουν απο το κοτετσι! Βαλαμε το οπλο στα sticks, και αρχισαμε να κραζουμε την αλεπου που αρχισε να περπαταει βιαστικα στην αντιθετη κατευθυνση απο εμας. Δεν εδειχνε σε διαθεση να σταματησει, αλλα 134 μετρα μακρια μας σταματησε για μια τελευταια ματια προς την περιοχη οπου ημασταν εμεις. Και αυτο ηταν το τελευταιο της λαθος: σε μια απεγνωσμενη προσπαθεια να ξεντροπιαστει, ο Μορφονιος την κατακεραυνωσε με μια βολη στο κεφαλι (καθως ηταν και το μονο μερος του σωματος της που διακρινοταν μεσα απο το γρασιδι). Πηγαμε και την πηραμε και την φεραμε στην αυλη του αγροτη, ωστε να μας πιστευει οτι πηραμε και καμια (καθως ειναι μεγα πειραχτηρι, και θα μας εβγαζε την ψυχη στο καζο!).

Η ωρα εφτασε 11.30, και ο φιλος μου ενοιωθε την κουραση της εβδομαδας, και ετσι αναβαλαμε το κυνηγι κουνελιων για αυριο. Αν το καλοσκεφτουμε, δεν περασε και ασχημα η βραδια: ειδαμε 7 αλεπουδες, πηραμε τις 4 και καναμε τη βολτα μας στην εξοχη!

Αυριο εχει φασες το πρωι, σε χωραφι με σιταρι, και μετα κουνελια και ισως και αρουραιους. Παω για υπνο και εγω τωρα, να ειμαι φρεσκος για τις αυριανες περιπετειες, αν ο καιρος μας χαρισει...

Μια βολτα με τον Οσκαρ...Απριλιος 2009

Αλλη μια ομορφη μερα ξημερωσε σημερα. Ο ηλιος δυνατος, με μερικα συννεφα στον ουρανο και η θερμοκρασια τετοια που να μπορεις να κινεισαι με κοντομανικο (μην γελατε, εδω ειναι λογος ειδικης μνειας τετοια γεγονοτα!). Καθως ειμαι μπεκιαρης 4 μερες τωρα, επρεπε να κανω καμια δουλεια, γιατι το σπιτι παει κατα διαολου, και ετσι τακτοποιησα λιγο, κουρεψα το γρασιδι, τελειωσα και το καθαρισμα του Sako 75-I Varmint .204Ruger που ηταν στο γκαραζ, και εσκισα και κατι κουτσουρα να εχουμε για τη φωτια (ποτε δεν ξερεις.... smile.gif ).

Εφοσον χορτασε ο ωμος μου τουφεκιες εψες, αποφασισα σημερα να ξεσκονισω το 20αρακι μου, και να παω περπατητο κυνηγι με τον σκυλο μου. Eιναι ενας τροπος κυνηγιου που με διασκεδαζει αφανταστα, καθως μου επιτρεπει να χαρω το σκυλο μου και να παρω και κανενα κουνελι η οτι αλλο τυχη στην βολτα. Μονο που γερασε τωρα ο καημενος και, ενω το λεει η καρδουλα του, τα ποδια του δεν τον ακολουθουν. Παρ'ολα αυτα, η χαρα στο προσωπο του η ιδια...

Ετσι, οταν δροσισε λιγακι κατα τις 6.30, πηρα 40 φυσσιγγια στην τσεπη, φορτωσα το Ροβερ στο αμαξι και πηγαμε για την φαρμα. Φτανοντας, παρκαρα στο χωραφι και τον αφησα να ξεδωσει.



Προχωρησαμε προς το δασυλλιο μπροστα μας, καθως παντα κραταει κουνελια εκει, σε κατι συσταδες απο χορτα. Φτανοντας στο δρομακι ειδαμε 4-5 κουνελια, αλλα δεν μας δωσαν ευκαιρια για βολη. Ετσι, πηγαμε σε ενα χωραφι με καλαμποκι, και, μολις στριψαμε απ'την πυλη, ενα κουνελι στεκονταν 25 μετρα απ'εκει που ημασταν εμεις και επεσε με την πρωτη τουφεκια. Ο σκυλος ετρεξε και το επιασε ενω κλωτσουσε ακομα:



Η τουφεκια αδειασε το χωραφι, και ετσι πηγαμε σε ενα διπλανο, φρεσκοσπαρμενο με γρασιδι, οπου καταφερα και πηρα αλλα δυο. Μετα, πηραμε συρριζα μια σουδα, με πολλα δεντρα στα αριστερα μας, στην οχθη της, και περπατουσαμε στη σκια, καθως ο ηλιος μας ειχε ταλανισει. Η φαρμα φαινοταν σε ολο της το μεγαλειο και μου εδωσε την ευκαιρια να την θαυμασω μες τον ηλιο.



Ξαφνικα, βλεπω μια κινηση μεσα στα δεντρα, και μια φασα να πεταγεται 20-30 μετρα μπροστα μου, φευγοντας μακρια απο την θεση μου. Το οπλο ηρθε ενστικτωδως στον ωμο και το πουλι επεσε κατακεραυνωμενο με την τουφεκια! Πολυ την 'φχαριστηθηκα αυτη τη βολη, ιδιαιτερα καθως δεν ειχα
φαγητο στο σπιτι και η φασα μου εδωσε την λυση!


Μετα απ'αυτη την τουφεκια, γυρισαμε προς το δασυλλιο και κινησαμε κατα τα μερη οπου κυνηγουσα εχτες. Φτανοντας σε μια πυλη, ειδα 4-5 κουνελια να σκορπιζουν δεξια αριστερα, αλλα ενα να μενει εκει που ηταν και να μασουλαει αμεριμνο...Καταλαβα αμεσως οτι ειναι αρρωστο και το αφησα εκει που ηταν για να το πιασει ο σκυλος. Περασαμε την πυλη και τον εβαλα να δει το κουνελι που εκανε πενιχρες προσπαθειες για να ξεφυγει. Η μυξωματωση ειναι τρομερη ασθενεια στα κουνελια που τα κανει να αρρωσταινουν απο μεσα προς τα εξω, και μπορει ενα κουνελι που να φαινεται υγιες να ειναι ετοιμοθανατο. Η τελικη μορφη της ειναι ιδιαιτερα συγκλονιστικη, με το ζωο να χανει την οραση του και να αδυνατιζει τελειως. Ειναι μια ασθενεια που την δημιουργησαν στο εργαστηριο για να καταπολεμησουν τον υπερπληθυσμο κουνελιων στην Αυστραλια, αλλα βρηκε τον δρομο της και στον υπολοιπο κοσμο. Μεταφερεται απο τους ψυλλους απο κουνελι σε κουνελι.

Τελος παντων, αφου το απαλλαξαμε απο την μιζερια του, προχωρησαμε και βρηκαμε αλλα 3 σε παρομοια κατασταση που τα καθαρισα με 3 τουφεκιες. Αστοχησα και σε κατι γελοιες τουφεκιες, υπενθυμιζοντας μου οτι το δικανο δεν ειναι ραβδωτο... αλλα γιαυτο και το πηρα, για να αρχισει η προπονηση για τις φασσες σε κανα-δυο μηνες!! Ολα κι ολα εριξα 18 φυσσιγια, πηρα 6 κουνελια και μια φασσα (δυστυχως κανενα κουνελι δεν ηταν καταλληλο για βρωση...). Πηγαινοντας για το αυτοκινητο εριξα μια ματια στο λαγουμι που τουφεκαγα εχθες, και ειδα οτι δεν εκανα και ιδιαιτερη ζημια...



Μετα απ'αυτα, γυρισαμε σπιτι οπου ξεστηθιασα το πουλι και εβαλα το κουφαρι του στο φραχτη για την αλεπου, καθαρισα το οπλο και καθησα να μαγειρεψω. Εκανα την συνταγη που ειπα νωριτερα, με τη σαλατα. Οπως ειπα, τηγανιζουμε τα στηθη για 4-5 λεπτα (το πολυ!)



και μετα τα βαζουμε με λιγο λαδι και βαλσαμικο ξυδι σε σαλατα.


Αυτες οι χαρες της εξοχης και σημερα! Περασα μια πολυ ομορφη ημερα, παρεα με το φιλο μου, και εδρεψα τους καρπους των κοπων μου! εεεε ρε γλεντια!!