Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Αφρικη 2010: το κυνηγι αρχιζει!

6 η ωρα το πρωι και η φαρμα ηταν επι ποδος. Ολοι ειμασταν ετοιμοι, στην ουρα για καφε, και να γεμισουμε τα φλασκια μας με νερο και τα δισακια με κολατσιο, με τα οπλα ετοιμα στην βεραντα και περισσια πυρομαχικα στο δισακι, κυαλια, φωτογραφικες μηχανες, καπελα, ραβδια, διποδα, ολα ετοιμα για την πολυποθητη εξορμηση που τοσους μηνες περιμεναμε.

Ο Κρις ηγουσε την ολη αποστολη. Εδωσε οδηγιες στα Αφρικαανς στα ξαδερφια του, και ενευσε σε μενα, τον αδερφο μου, τον Γκαρεθ και τον Nτεϊβιντ να ανεβουμε στο Land Rover. H μερα δεν ειχε ξημερωσει ακομα, απλως ενας ροδινος ουρανος μας καλημεριζε απο τα ανατολικα. Το τζιπ προχωρουσε αργα στον κακοτραχαλο δρομο, και ολοι μας ειμασταν σιωπηλοι στο δρομο, γεματοι προσδοκια, ανυπομονησια και περιεργεια να δουμε που θα μας τοποθετησει ο Κρις. Λιγα χιλιομετρα βορειοδυτικα της φαρμας, το LandRover σταματησε και ο Κρις μου εκανε νοημα:

- Βλεπεις εκει, το δεντρακι στην κορφη απο τους βραχους? με ρωτησε ο Κρις, δειχνοντας μου ενα σωρο απο βραχους στα δεξια του δρομου.

- Ναι...

- Διπλα του εχει ενα μεταλλικο πασσαλο. Βρεσ’τον και κατσε εκει. Θα δεις, τα ζωα θα σου ερθουν απο τα δυτικα και τα βορεια. Θα περασω σε 2-3 ωρες ξανα. Καλη τυχη!

- Τα λεμε!

Και με αυτες τις κουβεντες, πηρα τα πραγματα μου και κινησα για το μερος που μου υποδειξε ο φιλος μου. Ηξερε την φαρμα του σπιθαμη προς σπιθαμη, και ετσι θα ηταν ανοητο να τον αγνοησω. Διεσχισα τα 200 μετρα απο το δρομο μεχρι το σημειο που θα εστεινα την ενεδρα μου, και, προσεχτικα, σκαρφαλωσα τους βραχους, και εφτασα στο δεντρακι που μου ειχε υποδειξει.

Πραγματικα, εκει, χωμενη μεσα σε μια φωλια απο τερμιτες ηταν μια σιδεροβεργα, και ετσι ηξερα οτι ημουν στο μερος που επρεπε. Κοιταξα γυρω μου, στο μισοσκοταδο, να δω πως θα βολευτω και 3 λεπτα αργοτερα ειχα κανει λιγο χωρο αναμεσα στους βραχους και εφτιαξα μια θεση. Εβαλα τα ραβδια, γεμισα το οπλο με 6 σφαιρες και το στηριξα πανω τους, δοκιμαζοντας το υψος τους και την ευελιξια τους, καθως ηθελα να μπορω να καλυπτω μεγαλο ευρος της περιοχης μπροστα μου. Με το αποστασιομετρο πηρα μετρησεις απο χαρακτηριστικους θαμνους για να εχω γρηγορη αναφορα και τοποθετησα το αποστασιομετρο, καμερα, τηλεφωνο και νερο σε θεση οπου μπορουσα να τα φτασω χωρις ιδιαιτερη προσπαθεια.

Αφου ικανοποιηθηκα οτι εχω τακτοποιηθει οσο πιο καλα γινεται, χαλαρωσα και απολαμβανα την Αφρικανικη αυγη, μια εμπειρια που πρεπει κανεις να την ζησει για να καταλαβει πληρως την μαγεια της...Στα ανατολικα, μια τεραστια πεδιαδα με μερικους λοφους στο βαθος ειχε αρχισει να βαφεται χρυσαφια με τα χρωματα της ανατολης, ενω, στα δυτικα, οι μεγαλοι λοφοι της φαρμας, ροδιζαν καθως αρχισαν να δεχονται τις πρωτες αχτιδες του ηλιου. Οντας χειμωνας, ο ηλιος ηταν χαμηλα ετσι κι’αλλιως, και συνδυαζοντας τα χρωματα του με την αγριαδα της Αφρικανικης σαββανας, εδινε μια ζεστη αποχρωση στα τοπια που εξαπλωνοντουσαν μπροστα μου. Καθως δεν ειχε τιποτα σπουδαια δεντρα εκει που ημουν εγω, οι μονοι ηχοι ερχοταν απο μερικους γρυλλους και τις περιστερες που αρχισαν να ξυπνανε καθως προχωραγε η μερα.



Σκεφτομουν που να ειναι το Κολλητηρι, και αν εχει καλο μερος. Ηθελα να ειναι η εμπειρια του μοναδικη, να συναρπαστει απο την περιπετεια, και να του μεινει η μερα αξεχαστη. Δεν ηταν στο χερι μου να τον τοποθετησω, ουτε να του φερω τα ζωα σε αποσταση βολης, αυτα ειναι ολα θεμα τυχης. Αλλα ηθελα να ξερω οτι ειναι ευχαριστημενος με το μερος και οτι τουλαχιστον θα ερθουν ετσι τα πραγματα που θα δει πολλα ζωα και ας αστοχησει και σε μερικα!

Η αυγη ροδισε για τα καλα και ενας χρυσαφης δισκος παρουσιαστηκε στα δεξια μου, πισω απο τους απομακρους λοφους που αναμεσα τους κυλουσε ο Πορτοκαλι ποταμος. Η πεδιαδα βαφτηκε με χρωμα, πορτοκαλι, μωβ, κοκκινο, καφε, με τον ηλιο σαν προβολεα να προσπαθει να παρουσιασει και τις πιο απομακρες γωνιες. Παρ’ολο που δεν ειχε σηκωθει πολυ πανω απο τον οριζοντα, η διαφορα στην θερμοκρασια ηταν κιολας αισθητη: αλλη μια ζεστη μερα προβλεποταν, ουτε ενα συννεφο στον ουρανο. Ενα ελαφρο αερακι με χτυπαγε στο προσωπο, δειχνοντας μου με την πορεια του που ηταν πιθανοτερο να εμφανιστουν ζωα.

Ειχα χαζεψει απο την ομορφια της ανατολης, επερνα φωτογραφιες και βιντεο, προσεχοντας ταυτοχρονα να μην κανω αποτομες κινησεις και ανακοινωσω την παρουσια μου σε τυχον ματια που παρακολουθουσαν το τοπιο. Το προσωπο μου ηταν καλυμενο απο την πλερεζα και τα μακρια μανικια απο το σακκακι, μαζι με το καπελο, ‘εσπαγαν’ το προφιλ μου, μπερδευοντας τα ζωα καθως δεν φαινομουν ως ανθρωπος, παρα μονο σαν αμορφo σχημα πανω σε ενα βραχο. Δυο μικροι θαμνοι στα αριστερα μου, με καλυπταν ακομα περισσοτερο. Η επιλογη του πρωτου σημειου για την ενεδρα δεν μπορουσε να ειναι καλυτερη, σκεφτηκα μεσα μου, μακαρι να εχουν και οι υπολοιποι την ιδια τυχη...

Τοσο με μαγεψε η αυγη που δεν προσεξα οτι στα αριστερα μου ειχε παρουσιαστει ενα μοναχικο αρσενικο springbok...! Σαν να εμφανιστηκε απο πουθενα, οταν το ειδα περπατουσε αργα, διστακτικα, ερχομενο προς το μερος μου, με τον ηλιο καταπροσωπο. Μαλλον η πορεια του τζιπ το ξεσηκωσε και το εφερε στην περιοχη μου, ενα ομορφο αρσενικο, που ελαμπε μες τον πρωινο ηλιο.

Αργα, εστριψα το σωμα μου και τοποθετησα τα ραβδια ωστε το οπλο να ειναι ακριβως στον ωμο μου και να μου επιτρεπει σταθερη και σιγουρη βολη. ‘Τερμα τα ψεμματα’ ειπα μεσα μου αναγνωριζοντας οτι απ’εδω και μπρος μαζευουμε ζωα, υπολογισα την αποσταση γυρω στα 150 μετρα, εβαλα το νηματοσταυρο στη βαση του κερατου της γαζελας, και εριξα την πρωτη μου βολη.

Η ανακρουση του 7x57, ιδιαιτερα οταν εχει και τον σιγαστηρα, ειναι μηδαμινη. Σχεδον ταυτοχρονα με την εκπυρσοκροτηση, ειδα το κεφαλι του ζωου να τιναζεται βιαια και το ζωο να σωριαζεται στο χωμα, ενω ο ηχος της κρουσης της σφαιρας στο κοκκαλο του κρανιου, εφτασε στ’αυτια μου. Ενστικτωδως, ανακυκλωσα το ουραιο και εβαλα καινουρια σφαιρα στη θαλαμη, ενω το βλεμμα μου ατενιζε δεξια και αριστερα, μηπως δω αλλα ζωα να κινουνται μετα το θορυβο της βολης. 3-4 λεπτα αργοτερα και αφου ικανοποιηθηκα οτι δεν ειναι αλλα ζωα κοντα, σηκωθηκα απο τη θεση μου και πηγα να ματωσω το ζωο και να το βαλω σε μια σκια.

Το καινουριο μου μαχαιρι ειχε ‘ματωθει’ ηδη απο χτες με τη γαζελα και το γουρουνι, αλλα σημερα ηταν ολα διαφορετικα. Ηταν η πρωτη μερα της συστηματικης ‘σοδειας’ των ζωων, και ενοιωθα ιδιαιτερη εξαψη και εγρηγορση, καθως η δουλεια μας ηταν να παρουμε οσα περισσοτερα ζωα μπορουσαμε και να τα διατηρησουμε στην καλυτερη δυνατη κατασταση. Εφτασα το ζωο μετα απο 1-2 λεπτα περπατημα, και, αφου το περιεργαστηκα και πηρα μια φωτογραφια, εκοψα το λαιμο του περα-περα και το εβαλα στη σκια ενος μικρου θαμνου, καθως δεν ειχε και κανενα δεντρο της προκοπης εκει κοντα.

Γρηγορα, επεστρεψα στη θεση μου, καθως τωρα ακουγα τουφεκιες απ’ολες τις μεριες της πεδιαδας και φανταστηκα οτι τα ζωα εχουν αρχισει να κινουνται και ειναι αυξημενες οι πιθανοτητες να περασουν και απο τη δικη μου τη μερια. Με τα κυαλια παρακολουθουσα τις κινησεις των τζιπ μεσα στις πεδιαδες και των κοπαδιων γαζελας που σκορπιζαν καθε φορα που ακουγοταν μια τουφεκια και ετρεχαν προς τις συσταδες των δεντρων.

Δεν ειχε περασει καμια ωρα απο την στιγμη που τοποθετηθηκα στο γιατακι μου, οταν, 350 μετρα μπροστα μου παρατηρησα κινηση. Εβαλα τα κυαλια στα ματια, και μου κοπηκε η ανασα απ’αυτο που ειδα: μια ομαδα gemsbok (ορυξ), καπου 30-35 ζωα, ερχοταν κατ’επανω μου. Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα ειχαν ολα ξεμυτισει απο το ρουμανι και στεκοντουσαν 150-200 μετρα μακρια μου τωρα, στο ξεφωτο μπροστα μου.

Ηδη το οπλο ηταν στον ωμο μου, και προσπαθουσα να ξεχωρισω ενα ζωο που δεν ειχε αλλο ζωο πισω του για να το τουφεκισω χωρις τον κινδυνο να τραυματισω κανενα αλλο. Τη λυση μου την εδωσε η μητριαρχης του κοπαδιου, που σταθηκε διπλα σε ενα θαμνο, μπροστα απο ολο το κοπαδι, και εστρεψε το σωμα της παραλληλα με την θεση μου. Η αποσταση ηξερα οτι ειναι 167 μετρα, και ετσι, τοποθετηθηκα πισω απο το οπλο, μετακινωντας λιγο τα ραβδια για τη βολη. Το οπλο ηταν ακινητο στον ωμο μου, και ενοιωθα τρομερα ηρεμος. Τοποθετησα την φωτεινη κουκιδα του Schmidt&Bender μπροστα απο το αυτι του ζωου, και, αργα, πιεσα την σκανδαλη...

Τα gemsbok (ορυξ) εχουν την φημη ως πολυ σκληρα ζωα, που μαχονται με οτι τα καταδιωκει, εαν ειναι τραυματισμενα, ή στριμωγμενα σε μερος που δεν μπορουν να ξεφυγουν. Ειναι ισως οι πιο ομορφες αντιλοπες της σαβαννας, ζωα σε μεγεθος οσο ενα μικρο αλογο που φτανουν στο βαρος μεχρι και τα 300 κιλα. Η ανησυχια μου ηταν να μην τραυματισω το ζωο και χαθει στην σαββαννα, καταδικασμενο σε ενα αργο και επωδυνο θανατο. Η ανακρουση του οπλου και το θεαμα μεσα απο την διοπτρα ομως με καθησυχασε. Σαν να το χτυπησε κεραυνος, η σφαιρα εστριψε το κεφαλι του προς τα δεξια και το ζωο επεσε στο χωμα και εμεινε ακινητο. Την ιδια στιγμη, το υπολοιπο κοπαδι σκορπισε και αρχισε να τρεχει προς τα αριστερα μου.

Δεν εχασα χρονο. Ανακυκλωσα το ουραιο και εβαλα καινουρια σφαιρα στη θαλαμη, ενω την ιδια στιγμη εψαχνα να δω εαν κανενα απο τα ζωα θα σταματησει, προσφεροντας μου ευκαιρια για αλλη μια βολη. Απο την συμπεριφορα των ζωων εκρινα οτι δεν ειχαν εντοπισει την πηγη του θορυβου της τουφεκιας, οποτε ημουν σε πλεονεκτικη θεση. Πραγματικα, 140 μετρα μακρια, ενα νεαρο αρσενικο ειχε μεινει συξυλο με ολη τη φασαρια και κοιταζε το πεσμενο ζωο. Αμεσως, επανατοποθετηθηκα σε μια θεση που επετρεπε σταθερη βολη, σημαδεψα στο ιδιο σημειο οπως πριν, και το τουφεκισα.

Αυτο που ειδα ομως μετα την τουφεκια, με εκανε να ανησυχησω ιδιαιτερα! Το ζωο τιναξε το κεφαλι του στον αερα, εκανε επιτοπου στροφη και αρχισε να τριποδιζει προς τα δεξια μου, με το αιμα να τρεχει απο το στομα του. ‘πετυχα τα ιγμορια...’ σκεφτηκα μεσα μου, και ηρθε στο μυαλο μου η κουβεντα που καναμε με τον Κρις την προηγουμενη μερα. Χωρις να χασω χρονο, και εχοντας την πιθανοτητα να χαθει το ζωο μπροστα μου, το ακολουθησα με το τηλεσκοπιο, περιμενοντας το να σταματησει για να καταφερω να το ξαναπυροβολησω.

Η τουφεκια πρεπει να το ειχε ζαλισει, γιατι επεφτε πανω στα δεντρα και περπαταγε σαν μεθυσμενο. Ευτυχως, 100 μετρα μετα απο την αρχικη θεση, σταματησε και, χωρις να χασω χρονο του εριξα, ξανα, στο κεφαλι. Αυτη τη φορα δεν εκανα λαθος: σωριαστηκε στο σημειο που στεκοταν και μετα απο 2-3 λακτισματα των πισω ποδιων του, εμεινε ακινητο. Ανασανα...

Ξαναγεμισα το οπλο, και εριξα αλλη μια ματια με τα κυαλια για να δω εαν τα υπολοιπα ζωα ειχαν ολα φυγει, ή ειχε παραμεινει κανενα αναμεσα στους θαμνους. Οταν σιγουρευτηκα οτι ειχε αδειασει ο τοπος, πηρα το οπλο και το μαχαιρι και πηγα να τα θαυμασω και να τα ματωσω. Εφτασα στο πρωτο ζωο μετα απο 1-2 λεπτα και δεν μπορουσα να πιστεψω το μεγεθος του. Αντιθετα με τα αλλα ειδη αντιλοπης, το θυληκο gemsbok (ορυξ) ειναι το μεγαλυτερο, και αυτο με τα μακρυτερα κερατα. Αυτο που ηταν μπροστα μου ηταν πραγματικα ενα εντυπωσιακο δειγμα...

Photobucket

Εβγαλα μερικες φωτογραφιες και, αφου του εκοψα το λαιμο, πηγα να βρω το επομενο. Αυτο, αρσενικο και νεαροτερο (προφανως...), ηταν λιγο μικροτερο.

Photobucket

(για να καταλαβετε την διαφορα του μεγεθους, δειτε πως φαινεται το οπλο στο πρωτο σε σχεση με το δευτερο ορυξ...)

Επανελαβα την ιδια διαδικασια και πηγα πισω στο γιατακι μου. Ηπια μια γουλια νερο και εστειλα μηνυμα στο κολλητηρι να του πω τα νεα! Μου απαντησε σχεδον αμεσως με τα νεα οτι πηρε και αυτος μια γαζελα και αστοχησε σε τρεις! Χαμογελασα, καθως τον φανταστικα να παιδευεται με το οπλο και να προσπαθει να δει ποια θα βαρεσει πρωτα, αλλα χαρηκα κιολας ιδιαιτερα καθως ηταν το πρωτο του ζωο στην Αφρικη και, μ’αυτα που μου ειπε καταλαβα οτι ειχε τουλαχιστον ‘κινηση’ εκει που ηταν.

Μ’ολα αυτα σαν να ξεχαστηκα και η τουφεκια απο τα αριστερα μου, οπου ηταν τοποθετημενος ο Γκαρεθ, με εκανε να αφησω το τηλεφωνο, και να κοιταζω τον τοπο μπροστα μου μπας και φανει καμια γαζελα. Πραγματι, μερικα λεπτα αργοτερα μια μοναχικη νεαρη θυληκια γαζελα περασε 250+ μετρα μακρια μου, κοντα στο σημειο που ηταν πεσμενο το πρωτο ορυξ. Την πηρα βιντεο, καθως ηταν μακρια για να της ριξω



Αφησα την καμερα κατω, και αγναντευα τον τοπο, οταν επιασε μια κινηση το ματι μου στα αριστερα μου και προς τα πισω. Ηξερα οτι αυτο που ειδα δεν ηταν γαζελα, και ημουν περιεργος να δω τι ειναι. Εστριψα το σωμα μου και η κινηση εκανε το ζωο να σταματησει για μια στιγμη και να κοιταξει προς το μερος μου: ενα silverback τσακαλι, που, αν καθομουν ακινητος θα περναγε 80 μετρα στα αριστερα μου αρχισε να τρεχει σαν δαιμονισμενο! Το παρακολουθησα με το οπλο και του εριξα αλλα αστοχησα...Να παρει! Και μας ειχε πει ο Κρις να μην τα αφηνουμε αυτα, γιατι παιρνουν τα μικρα απο τις γαζελες και επισης τα προβατα της φαρμας. Βριζοντας τον εαυτο μου για την ανυπομονησια μου, τοποθετηθηκα στην συνηθισμενη μου θεση, και περιμενα να δω αν θα φανει τιποτα.

Δεν περασε πολυ ωρα οταν ακουσα την μηχανη ενος αυτοκινητου να αγκομαχαει και να πλησιαζει προς τα εμενα. Σηκωθηκα, καθως καταλαβα οτι ειναι το φορτηγακι που συλλεγε τα ζωα, ωστε να καταφερουν να με δουν. Τους ειδα να ερχονται απο τα δεξια μου, με τα ζωα να κρεμονται απο τα τσιγκελια που ηταν τοποθετημενα δεξια και αριστερα απο την καροτσα και τους εκανα νοημα να ερθουν προς τη θεση μου. Κατεβηκα απο τους βραχους και αρχισα να περπαταω προς το πρωτο springbok, γνευοντας τους να με ακολουθησουν. Ο Κρις ηταν στη θεση του συνοδηγου και χαμογελουσε οταν με ειδε.

- Τι εγινε?

- 3 ζωα! Ενα springbok και 2 ορυξ! Αστοχησα και σε ενα τσακαλι...

- Μπραβο! Ειναι καλο εδω το μερος, ειναι περασμα, μου απαντησε

- Οι αλλοι τι εχουν κανει? Πηγατε απο το μερος τους?

- Ο Γκαρεθ εχει παρει 2 γαζελες, ο Ντεϊβιντ δεν ξερω...

- Πηρε και ο αδερφος μου μια γαζελα!

- Ναι, στον ωμο...μου απαντησε ο Κρις.

- Και αυτος νομιζε οτι την βαρεσε στο αυτι.

- Αλλο το χαρτι και αλλο τα ζωα, φαινεται τον επιασε η τρεμουλα οταν τα ειδε!

Τα λεγαμε ολα αυτα ενω το προσωπικο του επαγγελματια κυνηγου ειχε ηδη το springbok στο τσιγκελι και, μεσα σε δευτερολεπτα, το ειχαν ξεκοιλιασει. Αρχισαμε να περπαταμε προς το ορυξ, κουβεντιαζοντας για το πως προχωραει η ημερα και αν ειναι ευχαριστημενος με τον αριθμο των ζωων που συλλεγονται απο την φαρμα. Οταν φτασαμε στο σημειο οπου ηταν το ζωο, ο Κρις σχολιασε μαζι με τον Γιοχαν (τον αρχηγο της ομαδας των επαγγελματιων) για το ποσο μεγαλο ηταν. Τους πηγα στο δευτερο και αφου ξεκοιλιαστηκε και φορτωθηκε και αυτο, εφυγαν για να πανε να συνεχισουν την συλλογη των ζωων.

Ο ηλιος ηταν τωρα στο ψηλοτερο σημειο του ουρανου, και η θερμοκρασια ειχε ανεβει στους 25-28 βαθμους. Εβγαλα το σακκακι και το πουκαμισο που φορουσα απο μεσα, και εμεινα με το κοντομανικο. Ευτυχως ειχα φροντισει και ειχα παρει το ελαφροτερο απο τα κυνηγετικα μου σακκακια, και ετσι μπορουσα να το φορεσω πανω απο το μπλουζακι χωρις να ζεσταινομαι ιδιαιτερα. Απολαμβανα τη θεα, οταν δυο αρσενικες γαζελες φανηκαν απο τα αριστερα, να ερχονται σιγα-σιγα προς το μερος μου. Τοποθετηθηκα ωστε να ειναι το οπλο ανετο στον ωμο μου, πηρα μια μετρηση με το αποστασιομετρο απο ενα θαμνο που ηταν στην πορεια τους, και περιμενα να πλησιασουν. Η τακτικη μου ηταν σωστη: πηρα το πρωτο 120 μετρα απο την θεση μου, και, αφου μετα την τουφεκια, το δευτερο ετρεξε προς τα εμενα και σταματησε με την πλατη του γυρισμενη στη θεση μου κοιτωντας προς το σημειο οπου ειχε πεσει το πρωτο, το πηρα 75 μετρα μακρια απο το γιατακι μου. Γρηγορα, πηγα και τα ματωσα αφου πηρα φωτογραφιες και γυρισα στη θεση μου. ‘Καλα παει η μερα’ σκεφτηκα με χαρα μεσα μου.

Photobucket

Η ωρα περνουσε ευχαριστα, αν και δεν μου δοθησαν ευκαιριες για βολη για κανενα διωρο. Το μερος ειχε ησυχασει, μαλλον τα ζωα ειχαν καταλαβει τι γινεται και ειχαν περιορισει τις κινησεις τους, κατι που θα εκαναν ετσι και αλλιως στην θερμοτερη περιοδο της ημερας. Τα πουλια πετουσαν πανω απο τις πεδιαδες και περασα λιγη ωρα παρατηρωντας τα. Ενας μικρος φακοχοιρος περασε 200-250 μετρα μακρια και τον αφησα ανενοχλητο καθως δεν ημουν σιγουρος οτι θα τον κρατησω. Μικρες μαγκουστες και υρακες πηγαινοερχοντουσαν στα βραχια μπροστα μου, ενω στους λοφους πισω μου 6 ζεβρες κοιτουσαν τις πεδιαδες, αβεβαιες για το τι συμβαινει. Ο ηλιος ηταν δυνατος και το τοπιο φαινοταν σκληρο και αφιλοξενο μες τη ζεστη της Αφρικανικης μερας

Photobucket

Το φορτηγακι ηρθε και συλλεξε τα 2 ζωα που ειχα παρει, ανταλλαξαμε 2-3 κουβεντες, και εφυγαν να συνεχισουν την περισυλλογη των θηραματων. Η ωρα περνουσε αργα, αλλα δεν με ενοιαζε. Οσο ημουν εξω, περιτριγυρισμενος απο το αγριο τοπιο της Αφρικανικης σαβαννας, με το οπλο μου, ημουν χαρουμενος. Σκεφτομουν πως η τυχη το εφερε να εχω την ευκαιρια αυτης της εμπειριας, και ποσο τυχερος ειμαι να τα ζησω ολα αυτα με τους καλους μου φιλους και, πανω απ’ολα, με τον αδερφο μου. Απο μικρα παιδια, τριγυρνουσαμε τα χωραφια με σφεντονες πρωτα, αεροβολα μετα και καραμπινες οταν μεγαλωσαμε, παντα με την ιδια λαχταρα να βρουμε θηραματα που μεγαλωναν στο μεγεθος οσο μεγαλωναμε και εμεις...ουτε που το ειχαμε φανταστει οτι μια μερα θα κυνηγουσαμε παρεα στην Αφρικη!

Ο ηλιος ειχε αρχισει να χαμηλωνει οταν ειδα ενα αρσενικο και ενα θυληκο springbok να ερχονται προς το μερος μου, και επανελαβα την τακτικη της υπομονης μεχρι που το αρσενικο ηρθε σε αποσταση βολης. Οταν επεσε, το θυληκο δεν φανηκε ιδιαιτερα ταραγμενο αλλα δεν καθησε και ακινητο ωστε να καταφερω να το παρω και αυτο. Πηγα και τακτοποιησα το θηραμα, ευχαριστημενος που ειχα καταφερει μεχρι τωρα να παρω ολα τα ζωα στο κεφαλι και να μην χαραμισω κανενα. Ελπιζα η ρεντα μου να συνεχισει μεχρι το τελος της ημερας.

Ο Κρις ηρθε με ενα ημιφορτηγο να παρει το ζωο. Μου λεει:

- Ελα να δεις το γουρουνι που πηρε ο Γκαρεθ!!

Κοιταξα στην καροτσα του ημιφορτηγου και ειδα ενα τεραστιο φακοχοιρο με εντυπωσιακα δοντια.

Photobucket

- Μας πηρε μια ωρα να τον βρουμε, μου ειπε ο Κρις. Τον βαρεσε 2 φορες, και οι δυο σφαιρες καλα τοποθετημενες αλλα δεν μπορεσε να τον βρει. Οι δυο μας και 3 μελη του προσωπικου ψαχναμε για μια ωρα μεχρι που τον βρηκα πεσμενο πισω απο ενα θαμνο.

- Ειναι εντυπωσιακος! Ελπιζω να ειναι χαρουμενος!

- Χαρηκε που βρηκαμε αυτον αλλα εχασε αλλον ενα, που τον βαρεσε 3 φορες, περιπου το ιδιο μεγεθος με αυτον

- Φαντασου! 190gn απο .308 και να μην τα σταματαει!

- Ειναι σαν τανκς...τελος παντων, παω να δω τι εχουν κανει οι αλλοι, θα περασουμε να σε μαζεψουμε οταν σουρουπωσει για τα καλα.

- Ενταξει, ετσι κι’αλλιως εγω καλα περναω!


Και με αυτη την κουβεντα, μπηκε στο αυτοκινητο και εφυγε με προορισμο τη φαρμα, οπου περιμενε το φορτηγο-ψυγειο οπου εμπαιναν τα θηραματα αφου τα επεξεργαζοντουσαν οι εκδορεις που περιμεναν εκει. Η ολη επιχειρηση ειχε ως σκοπο οχι μονο να μειωσει τον αριθμο των υπεραριθμων γαζελων για την υγεια του κοπαδιου της φαρμας, αλλα και να προμηθεψει την εταιρια του Γιοχαν με κουφαρια που θα τα επεξεργαζοταν και θα τα εκανε εξαγωγη στην Ευρωπαϊκη αγορα. Γιαυτο ηταν σημαντικο να τα χτυπαμε στο κεφαλι, καθως το ζωο εμενε ακεραιο για την αγορα. Ο Κρις θα πληρωνοταν απο τον Γιοχαν την αξια του καθε ζωου κατα κιλο. Τα γουρουνια θα εμεναν στο προσωπικο της φαρμας ως δωρο για την βοηθεια τους στο κυνηγι. Βεβαια τα δοντια θα μας τα εδιναν εμας, ως τα μονα τροπαια που θελαμε, ετσι κι’αλλιως!

Γυρισα στο γιατακι μου, ηπια λιγο νερο και τοποθετησα μερικους βραχους ετσι ωστε να υποστηριζουν την πλατη μου, κανοντας μια πρωτογονη πολυθρονα. Χαιρομουν την αφρικανικη φυση και το απογευμα, αλλα ειχα αρχισει να βαριεμαι κιολας. Σηκωθηκα, πηρα το οπλο και κατεβηκα απο τους βραχους για να παω να ριξω μια ματια σε ενα ξεφωτο που ηταν πισω μου ολη αυτη την ωρα, περισσοτερο για να περπατησω λιγακι, παρα για να βρω αλλα θηραματα.

Οταν εκανα τη βολτα μου, γυρισα πισω και σταθηκα ορθιος να χαζευω με τα κυαλια τους λοφους. Αυτο και εκανα για λιγη ωρα οταν ακουσα ενα περιεργο θορυβο πισω μου. Περιεργος να δω τι ειναι αυτο που κανει αυτη τη φασαρια, γυρισα και ειδα στη βαση του λοφισκου οπου καθομουν, 10 μετρα μακρια απο εμενα, ενα γουρουνακι να σκαβει και να ‘μουσουδιαζει’ τους βραχους, ψαχνοντας για κατι να φαει. Σηκωσα το οπλο και το πηρα με μια κινηση. ‘θα ειναι αυτο λουκουμι στα καρβουνα!’ σκεφτηκα μεσα μου, καθως το ζωο δεν πρεπει να ηταν πανω απο 10 κιλα αφου το ξεκοιλιασα. Το πηρα και το εβαλα διπλα στα πραγματα μου, με την κρυφη ελπιδα οτι το σουρουπο θα φερει και αλλα γουρουνια απο τις τρυπες που ζουνε και θα καταφερω και εγω να παρω ενα με δοντια που να κανουν για τροπαιο. Μεχρι στιγμης ειχα βαρεσει 4 γουρουνια στην Αφρικη (τα δυο στο προηγουμενο ταξιδι μου) και μονο αυτο που ειχα παρει την προηγουμενη μερα ειχε δοντια.

Με ολες αυτες τις σκεψεις, ειχα αφαιρεθει και δεν προσεξα οτι απο τα αριστερα μου, και 40-50 μετρα μακρια ερχοταν αυτο που ειχα ευχηθει! Το ματι μου πηρε την κινηση του και γυρισα το κεφαλι για να δω ενα τεραστιο αρσενικο φακοχοιρο να περπαταει αμεριμνος διπλα απο το γιατακι μου. Δεν πρεπει να ηταν ουτε 30 μετρα μακρια οταν η κοκκινη κουκιδα στο κεντρο του νηματοσταυρου της διοπτρας μου σταματησε στη βαση του λαιμου του και το πυροβολησα!

Τοτε καταλαβα και τον πονο του αδερφου μου εχθες: το ζωο κοντοσταθηκε μια στιγμη, και, λες και θυμηθηκε οτι κατι ξεχασε, εκανε μεταβολη και τριποδισε προς την αντιθετη κατευθυνση σαν να μην συνεβη τιποτα!! 140gn, 7 χιλιοστα σφαιρα που το βρηκε με 2550 ποδια το δευτερολεπτο, πανω απο 2000 ποδολιβρες ενεργεια, και λες και του εξυσα τ’αυτι!

Δεν το πιστευα! Γρηγορα, εβαλα καινουρια σφαιρα στη θαλαμη και το παρακολουθησα με τη διοπτρα, περιμενοντας το να σταθει. 150 μετρα μακρια, μπροστα απο ενα δεντρο, σταματησε και μου παρουσιασε την καλυτερη ‘ποζα’ για βολη. Προσπαθησα να βαλω τα ραβδια, αλλα οι πετρες και οι θαμνοι μπροστα μου δεν μου επετρεπαν να το δω καθαρα οποτε η μονη λυση που ειχα ηταν να το τουφεκισω ορθιος χωρις στηριξη. Εβαλα τον νηματοσταυρο στον ωμο του και πυροβολησα, αλλα αστοχησα. Πες η εξαψη του κυνηγιου, πες η βιασυνη, δεν εκανα καλη βολη.

Ο θορυβος της σφαιρας που περασε διπλα του, το εκανε να ξαναξεκινησει και αρχισε να απομακρυνεται προς μια περιοχη με θαμνους, οπου ηξερα οτι αν την φτασει δεν προκειτε να το ξαναβρω. Οπλισα ξανα και του εριξα, αυτη τη φορα πετυχαινοντας το στο πισω μερος του αριστερου γοφου. Αλλα ουτε αυτη η βολη το σταματησε! Το οπλο ηταν τωρα αδειο, και, περπατωντας γρηγορα προς το σημειο που ειχα δει το γουρουνι για τελευταια φορα, γεμιζοντας το ενω προχωρουσα. Η ιστορια που μου ειπε ο Κρις για το γουρουνι του Γκαρεθ νωριτερα φαινοταν να επαναλαμβανεται, αλλα δεν ειχα το χρονο με το μερος μου: το σουρουπο ειχε ηδη προχωρησει και το φως χανοταν γρηγορα, επρεπε να το βρω!

Με το οπλο ετοιμο, εφτασα εκει που το πετυχε η τριτη βολη, και αρχισα να περπαταω προσεκτικα, παρατηρωντας ολα γυρω μου μηπως δω το γουρουνι να κινειται... Η τυχη ομως ηταν με το μερος μου! Με την αγαλιαση της επιβραβευσης και την ανακουφιση που το βρηκα και δεν χρειαστηκε να το αποτελειωσω, το ειδα πεσμενο στη βαση ενος θαμνου! Η χαρα μου δεν λεγοταν! Πανω στη βιασυνη μου, ειχα αφησει την καμερα και το τηλεφωνο στο γιατακι μου και δεν ειχα τροπο να το παρω φωτογραφια, αλλα δεν με ενοιαζε. Αυτο που με ενοιαζε ηταν να προλαβω τους επαγγελματιες με το φορτηγακι για να το συλλεξουν, αλλιως με εβλεπα να το κουβαλαω!

Εφτασα στο γιατακι και εστειλα μηνυμα στον αδερφο μου, που, νωριτερα μου ειχε ανακοινωσει οτι και αυτος ειχε παρει ενα ‘γουρουνακι 20 κιλα’. Του απαντησα και του ειπα οτι και εγω πηρα ενα γουρουνακι 120 κιλα! Μετα το μηνυμα πηρα τηλεφωνο τον Πιερ και του εξιστορησα τι εγινε. Ενθουσιασμενος μου ειπε οτι ειναι με το LandRover και ερχεται να το δει. Του ειπα να εχει το νου του για τους επαγγελματιες και εκλεισα το τηλεφωνο, μονο και μονο για να δω το φορτηγακι των επαγγελματιων να περναει κοντα.

Μανιασμενα τους εκανα νοημα να ερθουν προς τα εμενα και οταν εφτασαν τους ειπα τι εγινε και τους οδηγησα στο γουρουνι. Χωρις να περιμενω να το φορτωσουν, πηγα πισω στο γιατακι μου για να μαζεψω τα πραγματα μου, οσο εβλεπα. Ενα χαρακτηριστικο της Αφρικης ειναι το ποσο γρηγορα νυχτωνει, και το θυμηθηκα την ωρα εκεινη. Τα φωτα του LandRover φανηκαν μερικα λεπτα αργοτερα, και ημουν ηδη στο δρομο, ετοιμος για συλλογη.

Μπηκα μεσα στο αυτοκινητο με ενα χαμογελο απ’το ενα αυτι μεχρι το αλλο. Ο Πιερ γελουσε και αυτος, και τα παιδια που ηταν ηδη μες το αυτοκινητο ρωταγαν να ακουσουν την ιστορια. Περασαμε 10 λεπτα μεχρι να φτασουμε στη φαρμα ανταλλασσοντας εμπειριες, τα ματια ολων μας ελαμπαν και ολοι ειχαμε κατι συναρπαστικο να διηγηθουμε. Η πρωτη μερα ηταν ηδη παρελθον αλλα οι μνημες και οι εμπειριες που ειχαμε ολοι βιωσει ηταν κατι το οποιο θα το θυμομασταν και θα το ξαναζουσαμε στο μυαλο μας ξανα και ξανα...Ο Πιερ προτεινε να παμε στο μερος περισυλλογης των θηραματων για να δουμε το γουρουνι και σταματησαμε στο φορτηγο-ψυγειο 5 λεπτα αργοτερα. Οι επαγγελματιες κυνηγοι ηταν ολοι εκει, και συνεχισαμε την ανταλλαγη ιστοριων μεχρι που εφτασε το φορτηγο συλλογης των θηραματων με το γουρουνι να κρεμεται στο πλαϊ. Τοτε καταφερα και την μονη φωτογραφια που εχω απ’αυτο:

Photobucket

Το προσωπικο το κρεμασε διπλα στο γουρουνι του Γκαρεθ που ηταν λιγο μεγαλυτερο, αλλα δεν καναμε διαγωνισμο. Καθησαμε και τα περιεργαστηκαμε με τα φωτα των αυτοκινητων και συκριναμε το μεγεθος τους και το μεγεθος των δοντιων τους. Μιλησαμε στον Κρις και μας καθησυχασε οτι τα κεφαλια θα πανε για βρασιμο, ωστε να παρουμε τα δοντια, και μετα, ολοι μαζι πηγαμε στη φαρμα οπου, μετα απο ενα μπανιο, βρεθηκαμε στην βεραντα. Η φωτια εκαιγε, τα ποτα ηταν εξω, το φαγητο μοσχομυριζε στην κουζινα και ολη η ομαδα ηταν εκει. Η εξαψη ολων ηταν απτη, η διαθεση γεματη χιουμορ, πειραγματα και αστεια. Και πανω απο ολα αυτα, η φιλια, το αισθημα οτι μοιραστηκαμε κατι το μοναδικο που κανενας αλλος εκτος απο εμας, μπορει να καταλαβει, οι δεσμοι και η συντροφικοτητα που δημιουργουνται οταν τετοιες εμπειριες βιωνονται απο μια ομαδα ανθρωπων...

Ολοι μαζι, επαγγελματιες και μη, καθησαμε στο τραπεζι να φαμε το κοκκινιστο απο φακοχοιρο που ειχε ετοιμασει η Σαντυ σε μια συνταγη του Γκαρεθ. Το φαγητο ηταν πεντανοστιμο και περισσο, και η διαθεση, ενδυναμωμενη απο το αλκοολ, ακομα πιο χαρουμενη. Η κουβεντα ζωντανη και καλοπροαιρετη, τα αστεια συνεχομενα και οι προποσεις στην υγεια των νοικοκυραιων συνεχεις. Το μονο πραγμα που ξεπερνουσε τη χαρα που ολοι νοιωθαμε, ηταν η ανυπομονησια να επαναλαβουμε τη μερα αυτη. Δεν χρειαστηκε να περιμενουμε πολυ: μετα το φαγητο, ειπαμε ολοι τις καληνυχτες μας και μετα απο 5-6 ωρες βαθυ και ξεκουραστικο υπνο, ημαστε παλι στο ποδι, ετοιμοι για αλλη μια μερα εκπληξεων, συγκινησεων και μοναδικων εμπειριων....

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Αφρικη 2010: Στη σαβαννα με τον αδερφο μου...

Ξυπνησαμε αναζωογονημενοι και ξεκουραστοι, ολοι μαζι σχεδον, εκτος απο τον Ντεϊβιντ, που ειχε κιολας φυγει απο το σπιτι, εχοντας ξυπνησει 1-2 ωρες νωριτερα. Το’χε βαλει σκοπο να μην κοιμηθει ουτε λεπτο παραπανω απ’οτι χρειαζοταν, και στις 6.00 το πρωι, πριν ακομα χαραξει τον ειδα να βγαινει απο το σπιτι, καθως ακουσα την πορτα και μισοξυπνησα. ‘Κουραγιο που το’χει’ σκεφτηκα, καθως γυρισα απο την αλλη μερια και κοιμηθηκα για αλλη μιαν ωρα.

Το Αφρικανικο ξυπνητηρι (τα ατιμα τα ibis!), αρχισαν το τραγουδι κατα τις 7.10 και ετσι, 7.30 ειμασταν στην κουζινα, φτιαχνοντας καφε. 20 λεπτα αργοτερα ηρθε και ο Πιερ, και, στην ηλιολουστη βεραντα καταστρωναμε το σχεδιο της σημερινης ημερας. Ο Κρις δεν θα εφτανε στη φαρμα πριν τις 2.30-3.00 το απογευμα και οι επαγγελματιες λιγο αργοτερα, κατα τις 5.00-6.00. Αυτο μας επετρεπε σχεδον ολη τη μερα για κυνηγι.

- Χρειαζομαστε κρεας για τη φαρμα, οποτε καλο θα ηταν να πατε για κανενα Springbok. Λεω να σας παω με το αυτοκινητο στις πεδιαδες και μετα να ερθετε με τα ποδια προς το σπιτι. Πως σας φαινεται για ιδεα? Προτεινε ο Πιερ.

Για να σκεφτω...

- Καταπληκτικη ιδεα! Νομιζω οτι ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ θελουν να κανουν διποδα απο καλαμια και τετοιες δουλειες, και να πανε για φακοχοιρους κατα το περιβολι, μπορει να δουνε και τιποτα μπαμπουϊνους. Οι δυο μας θα την περασουμε ζαχαρη στις πεδιαδες! Προτεινω να με αφησεις στο δευτερο φραγμα, και το Κολλητηρι στο τριτο. Θα κινηθουμε ο ενας προς τον αλλο και θα γυρισουμε μαζι προς τη φαρμα. Αν πετυχουμε τιποτα, θα σε παρω τηλεφωνο να ερθεις να το παρεις με το αμαξι. Τι λες?
- Εγινε, καλυτερα ετσι, θα καλυψετε περισσοτερη επιφανεια και ειναι πιο πιθανο να χτυπησετε κατι. Μην χαθειτε μονο...
- Θυμαμαι την περιοχη, και εχουμε τα κινητα, δεν χανομαστε. Λεω να παρει ο αδερφος μου το δικο σου τουφεκι, καθως μπορει να βρουμε κανενα γουρουνι και το .222 μπορει να πεσει κομματι ελαφρυ!
- Κανενα προβλημα, ετσι κι’αλλιως εχω να κανω κατι δουλειες στο γραφειο και δεν προκειται να παω πουθενα.

Και με αυτη την κουβεντα, σηκωθηκαμε απο τις καρεκλες, και πηγαμε να ετοιμαστουμε. Εδωσα στον αδερφο μου ωτοασπιδες, καθως το οπλο του Πιερ δεν εχει σιγαστηρα, και συζητησαμε την πορεια που πρεπει να παρει για να μην χαθει. Του εδωσα και 20 σφαιρες για το διαμετρημα του καινουριου του τουφεκιου, και πηγαμε για τ’αμαξι, με τα δισακια και τα τουφεκια στον ωμο.

Εκεινη την ωρα ακουστηκε και μια τουφεκια απο την μερια οπου ηταν το φραγμα και καταλαβαμε οτι ο Ντεϊβιντ κατι πρεπει να ειδε. Δεν περασαν 2 λεπτα, και να’σου τον στο δρομο, με το τουφεκι στον ωμο και μια αρμαθια καλαμια στο αλλο χερι.

- Βλεπω τα πετυχες με την πρωτη! Ειναι δυσκολος στοχος το καλαμι!
- Χα! Χα! Εχεις πλακα! Ηταν η απαντηση του. Μαϊμουδες τουφεκαγα, πηρα μια. Αυτα ειναι για στηριγματα στο κυνηγι, θα δεις.
- Εμ, πρεπει να δικαιολογησεις τον καινουριο σου τιτλο, τον πειραξα. Καλα, κανε εσυ στηριγματα, εμεις παμε να εξασφαλισουμε το δειπνο!
- Τα λεμε αργοτερα...

Οι κυνηγοι ποτε δεν ευχονται ‘καλη τυχη’ ο ενας στον αλλο, ειναι γρουσουζια και ο Nτεϊβιντ το ηξερε καλα. Ο Πιερ ηρθε απο το γραφειο και οι τρεις μας μπηκαμε στο αυτοκινητο.

10 λεπτα αργοτερα, και καπου 2-3 χιλιομετρα μακρια απο τη φαρμα, ημουν εξω απο το αυτοκινητο και πηδουσα το φραχτη. Ειδα το LandRover να απομακρυνεται και ξεκινησα την πορεια μου προς την πεδιαδα, θελωντας να βγω απο το ρουμανι οπου ημουν οσο πιο γρηγορα γινεται, για να μην τρομαξω τιποτα ζωα που μπορει να ηταν ακομα εκει.

Τα ματια μου ηταν προσηλωμενα μπροστα, ουτε καν γυρισα να δω το αυτοκινητο να απομακρυνεται. Ηξερα τον τοπο απο το προηγουμενο ταξιδι, και ετσι δεν εχασα χρονο. Το σχεδιο που ειχα καταστρωσει στο μυαλο μου ηταν να απομακρυνθω 600-700 μετρα πηγαινοντας καθετα με το δρομο και μετα να στριψω δεξια και να συνεχισω παραλληλα με το δρομο, σε μια πορεια που, τελικα, θα με εφερνε κοντα εκει που πιστευα οτι θα εβρισκα τον αδερφο μου.

Περπατουσα με σκοπο, δεν ηθελα να αργησω, αλλα ημουν και προσεχτικος καθως την ειχα παθει την προηγουμενη φορα: ο παραμικρος θορυβος, ο αερας στο λαθος μερος και αδειαζει η πεδιαδα. Ευτυχως το εδαφος ηταν αμμωδες, διασπαρτο με μικρους θαμνους που εφταναν μεχρι το στηθος μου και δεντρα που δεν με ξεπερνουσαν στο μποϊ, οποτε μπορουσα και ειχα καλυψη στην πορεια μου. Οι εξορμησεις μου για ελαφια τους μηνες που ειχαν προηγηθει με ειχαν προπονησει στην αθορυβη βαδιση, και ετσι η προοδος μου ηταν σιωπηλη και υπουλη. Καθε τοσο σταματουσα και κοιτουσα με τα κυαλια, σκαναρωντας την περιοχη, προσεχοντας μηπως πιασει το ματι μου κινηση ή το λευκο της κοιλιας της γαζελας. Δεν ειχαν περασει 10 λεπτα απο τοτε που με αφησε ο Πιερ στην ακρη του δρομου, οταν εφτασα σε ενα ξεφωτο. Κρυφτηκα πισω απο ενα θαμνο και κοιταξα μπροστα μου, τα ματια μου καρφωμενα στην πεδιαδα που αρχιζε 200 μετρα μακρια μου και εξαπλωνοταν προς τα δυτικα, οπου 30-40 ορυξ περπατουσαν αμεριμνα και 8-9 γαζελες τα συνοδευαν και ηταν στο μπροστινο μερος του κοπαδιου. 2-3 γαζελες εβοσκαν στα ορια του ξεφωτου, καπου 200 μετρα μακρια απο εμενα....

Ο πειρασμος ηταν μεγαλος, αλλα η βολη μακρινη και δεν ειχα και που να στηριξω το οπλο, η βλαστηση ηταν ψηλοτερη απ’οτι επετρεπαν τα predator sniper styx που ειχα μαζι μου για να στηριξω το οπλο...Μπροστα μου η βλαστηση ηταν αραιη και δεν μου επετρεπε να προχωρησω παραπανω, χωρις να κινδυνευω να με εντοπισουν τα ζωα, πραγμα που θα σημαινε οτι ολα θα εξαφανιζοντουσαν στη στιγμη...

Εβγαλα την βιντεοκαμερα και πηρα αυτο το βιντεο



περιμενοντας τα ζωα να ερθουν πιο κοντα. Ελπιζα οτι η ενασχοληση με την καμερα θα με καθησυχασει λιγακι, αν και δεν ειχα ιδιαιτερη ανησυχια. Φαινεται η προετοιμασια και η εμπειρια των προηγουμενων κυνηγιων, της πρακτικης που εκανα πριν ερθω στην Αφρικη και των εξορμησεων στην Σκωτια, με ειχαν προετοιμασει. Ισως και να ηταν η θεληση να μην τα κανω μπαχαλο και η αποφασιστικοτητα που ενοιωθα να μην ντροπιαστω με ασχημες, βιαστικες βολες σε αυτο το ταξιδι.

Περασαν 4-5 λεπτα που μου φανηκαν αιωνιοτητα. Τα springbok ξεχωρισαν απο το κοπαδι των ορυξ και κινηθηκαν προς τη μερια μου. ‘Λες?’ ειπα μεσα μου. Αργα, πηρα το αποστασιομετρο απο την τσεπη και πηρα μια μετρηση απο ενα δεντρο που κοντα του ηταν 2 springbok. 194 γιαρδες...Το springbok σηκωσε το κεφαλι απο την βοσκη και κοιταξε προς την μερια μου. Ηξερα οτι ο αερας δεν θα με προδινε, ηταν στο προσωπο μου, αλλα η οραση αυτων των ζωων ειναι οξυτατη, και η παραμικρη κινηση θα τα εκανε να εξαφανιστουν. Ακινητος, το παρακολουθησα να κανει 1-2 βηματα και να σκυβει να βοσκησει παλι. Η αποφαση μου ειχε παρθει: με αργες κινησεις εφερα το οπλο στον ωμο, πηρα μια βαθεια ανασα, κολλησα το μαγουλο στο κοντακι και εβαλα το νηματοσταυρο στη βαση του λαιμου του ζωου, που, παλι, ειχε στρεψει το κορμι του και με κοιταζε καταπροσωπα.

Αφησα την μιση ανασα, και ελαφρα πιεσα την σκανδαλη οταν ο νηματοσταυρος ειχε σταματησει τον τρελο χορο του και τρεμοπαιζε στο σαγονι του ζωου. Με την εκπυρσοκροτηση το ζωο σωριαστηκε, ειδα την σφαιρα να το βρισκει καπου 10 ποντους χαμηλοτερα απο εκει που σημαδευα, και ταυτοχρονα, ειδα τα υπολοιπα ζωα να καλπαζουν, και να σταματουν 200 μετρα παραπερα, ξαφνιασμενα και απορημμενα, καθως ο σιγαστηρας δεν επιτρεπει να εντοπιστει η πηγη του θορυβου.

Γονατισα πισω απο το θαμνο και κοιταξα με τα κυαλια. Το springbok, αφου κλωτσησε κανα-δυο φορες, ηταν τωρα ακινητο στη βαση ενος θαμνου, με την ασπρη κοιλια του να φαινεται καθως ειχε πεσει στο πλαϊ. Περιμενα 3-4 λεπτα να καταλαγιασει ο τοπος και να φυγουν τα υπολοιπα ζωα και, χωρις να μπορω να κρατησω την αγωνια μου να δω το πρωτο θηραμα που πηρε το αγαπημενο μου τουφεκι, πηρα το δισακι μου, το οπλο και τα ραβδια και, με βημα γρηγορο πηγα προς το σημειο που ειχε πεσει. Το βρηκα εκει που το περιμενα και το τραβηξα σε μια σκια για να το φωτογραφησω και να το ξεκοιλιασω. Μετα απο μερικες φωτογραφιες και βιντεο, με τα ορυξ να με παρακολουθουν, το ειχα επεξεργαστει και το αφησα σε ενα σκιερο μερος, βαζοντας χαρτια στο δεντρο για να μπορεσω να το εντοπισω αργοτερα.



Μιας και ειχα κανει το καθηκον μου (πηρα ενα springbok, οπως μου ζητησε ο Πιερ), ξεκινησα να βρω τον αδερφο μου, ελπιζοντας οτι ειχε και αυτος μια περιπετεια, βιωσε κατι διαφορετικο. Περπατουσα για 15-20 λεπτα και ημουν καπου 700-800 μετρα απο το τριτο φραγμα οταν ακουσα την τουφεκια του. Αμεσως γονατισα και εφερα το οπλο πανω στα ραβδια, καθως ηταν πολυ πιθανο οτι τα ζωα που τουφεκαγε να ερχοντουσαν κατα το μερος μου.

Πραγματικα, μεσα απο τους θαμνους, ειδα ενα μοναχικο springbok να ελισσεται και να τρεχει με καλπασμο, κατευθειαν επανω μου. Το περιμενα να φτασει κοντα, και εριξα καθως ετρεχε, αστοχωντας και τις δυο φορες. ‘Δεν πειραζει’ ειπα μεσα μου ‘ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια φορα θα ειναι, και εχω και το αλλο στο δεντρο ετσι κι’αλλιως’. Σηκωθηκα και, με γρηγορο βηματισμο, προχωρησα προς εκει που ακουσα την τουφεκια. 2 λεπτα αργοτερα, ειδα τον αδερφο μου να ερχεται προς τα εμενα, ακολουθωντας την οχθη του φραγματος.

- Τι εγινε?
- Ειδα ενα springbok και περπατουσα σιγα σιγα να φτασω σε σημειο βολης. Δεν ειχα κανει 20 μετρα και, εκει, μπροστα μου στα 40 μετρα εμφανιστηκε ενας τεραστιος φακοχοιρος!
- Τον βαρεσες?!, τον ρωτησα, προσπαθωντας να κρυψω την αγωνια μου και τη χαρα μου
- Πρεπει να τον πετυχα...
- Τι εννοεις ‘πρεπει να τον πετυχες’? Που ειναι?!!!
- Σηκωσα το οπλο και ειπα να του ριξω στο κεφαλι. Θυμηθηκα ομως αυτα που μου ελεγες να το βαρεσω στον ωμο και σημαδεψα στην κορυφη της ωμοπλατης. Με την τουφεκια, γυρισε στο πλαι και ετρεξε προς τα βραχια.
- Το πετυχες?
- Σου ειπα, μαλλον τον εχω βαρεσει...
- Ε, τοτε παμε να τον βρουμε. Ειναι σκληρα ζωα και μπορει να εχει πεθανει 200-300 μετρα μακρια. Παμε, θα κανουμε και ιχνηλασια!

Πηγαμε πισω στο σημειο της βολης και περπατησαμε ως εκει που στεκοταν το γουρουνι, κατω απο τη σκια ενος μεγαλου δεντρου, στην ακρη του φραγματος. Δεν υπηρχε αιμα πουθενα, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι δεν το χτυπησε κιολας. Ενας ενηλικας φακοχοιρος ειναι τρομερα σκληρο ζωο, γυρω στα 100-120 κιλα, με παχυ δερμα και ολο μυς. Οπως ειπε και ο P. Capstick ‘μπορει να ακυρωσει την ισοβια συνδρομη σου στο Readers Digest πολυ ευκολα, αν δεν το σεβαστεις οσο πρεπει’ (στο βιβλιο του: Death in the Dark Continent). Τα δοντια του μπορουν να φτασουν και τα 30 εκατοστα και η διαθεση του οταν του σερβιρεις 150gn μολυβι γινεται ιδιαιτερα ιδιοτροπη...Επρεπε να εχουμε τα ματια μας 14, σε περιπτωση που κοιτωνταν καπου τραυματισμενος και τον βρισκαμε. Η κατασταση μπορουσε να εξελιχθει σε ιδιαιτερα σοβαρη σε κλασματα του δευτερολεπτου... Προσεκτικα, ακολουθησαμε την πορεια που ειχε παρει το γουρουνι και καναμε κυκλους, καλυπτοντας οσο περισσοτερο εδαφος μπορουσαμε, ψαχνοντας για ιχνη αιματος αλλα και το γουρουνι καθ’αυτο, με τα οπλα γεματα και τα ματια μας ορθανοιχτα μπροστα μας...

Ακολουθησαμε την πορεια του γουρουνιου, που, για μερικα μετρα, ηταν ξεκαθαρα γραμμενη στο αμμωδες εδαφος της σαβαννας, μεχρι που εφτασε σε ενα βραχωδες μερος...Εκει, χαθηκαν τα ιχνη του και, οσο εντατικα και να κοιτουσαμε, δεν μπορουσαμε να βρουμε αιμα πουθενα. Ψαχναμε σε δικτυωτο σχηματισμο, δεξια και αριστερα μας, ευρυνοντας τον κυκλο μας συνεχως, αλλα...ματαια. Μετα απο καμια ωρα ψαξιμο, σταθηκαμε κατω απο μια σκιερη ακακια, βγαλαμε τα δισακια μας και, πινοντας λιγο νερο, αποφασισαμε οτι δεν προκειται να το βρουμε...Κριμα...και ειχα τετοια λαχταρα να τον δω με το πρωτο του μεγαλο θηραμα...Τα’βαλα με τον εαυτο μου και τις συμβουλες που του εδινα, και θυμωνα που δεν του ειχα πει οτι ο ωμος ειναι βολη οταν δεν εχεις καλυτερη, οπως το κεφαλι, στην προκειμενη περιπτωση. Απογοητευμενοι απο τη μια μερια αλλα και γεματοι προσδοκια με ολα αυτα που μας εδωσε κιολας η σαβαννα, καθησαμε να σχεδιασουμε μια πορεια, που τελικα θα μας εφερνε εκει που ειχα χτυπησει το springbok, oπου θα παιρναμε τηλεφωνο τον Πιερ να ερθει να μας παρει. Αποφασισαμε να περπατησουμε παραλληλα ο ενας με τον αλλο, καπου 800-900 μετρα μεταξυ μας, ουτως ωστε, αν εβλεπε ο ενας ζωα που δεν μπορουσε να τα παρει, να τα ‘σπρωξει’ προς τον αλλο.

Περιμενα να παει στην αλλη μερια του φραγματος πριν αρχισω να προχωραω προς τα ανατολικα, πηγαινοντας προς τη φαρμα. Μετα απο 5 λεπτα, αρχισα να περπαταω αργα, κοιτωντας με τα κυαλια μπροστα μου, προσπαθωντας να καταλαβω την φορα του αερα, ωστε να μην προδωθουμε στα ζωα στην πεδιαδα. Ο αερας πηγαινε απο τα αριστερα μου προς τα δεξια, που δεν ηταν ιδανικο για τον αδερφο μου, καθως θα επαιρνε τη μυρουδια του προς την πεδιαδα, οπου ηταν το πιο πιθανο να ηταν τα ζωα. Προσπαθησα να τον ειδοποιησω στελνοντας του μηνυματα με το κινητο μου, αλλα η απωλεια απαντησης μου ελεγε οτι δεν τον εφταναν...Περπατησα λιγο γρηγοροτερα να δω αν υπαρχει τιποτα στην πορεια του, και υπολογισα οτι ειμαι καπου 500 μετρα πιο μπροστα απ’εκει που περπαταγε αυτος. Με τα κυαλια εντοπισα ενα μικρο κοπαδι γαζελες, που ηταν ακριβως στην πορεια του αδερφου μου, αλλα και την πορεια του ανεμου που θα τον προδιδε...Απογοητευμενος και σκασμενος που οι ‘συμβουλες’ μου (τρομαρα μου...) φανηκαν να στοιχιζουν το θηραμα στον αδερφο μου, βρηκα ενα σκιερο μερος και καθησα οκλαδον, χαζευοντας τα ζωα και περιμενοντας να εντοπισω τον αδερφο μου, ή, ακομα καλυτερα, να ακουσω την τουφεκια του.

Ειχαν περασει καπου 15 λεπτα, και το τηλεφωνο μου παρεμενε σιωπηλο. Κοιταζα να δω αν μπορω να εντοπισω τον αδερφο μου καθως περπατουσε στα ορια μιας συσταδας βραχων, οταν, ξαφνικα, μες απ’τα κυαλια, εντοπισα ενα γκριζο σχημα να κινειται αναμεσα στους θαμνους 150-200 μετρα στα δεξια μου! ‘Γουρουνι!’ σκεφτηκα μεσα μου, και ενοιωσα τον παλμο μου να επιταχυνεται. Η πορεια του ζωου θα το εφερνε καπου 50-60 μετρα μπροστα μου, και ετσι εστησα τα ραβδια, τοποθετησα το οπλο, και σιγουρευτηκα οτι ειμαι στην καλυτερη δυνατη θεση στην περιπτωση που θα μου δινοταν η ευκαιρια για βολη. Ο φακοχοιρος αγνοουσε την παρουσια μου, καθως περπατουσε ανυποψιαστος προς τα εμενα. Τον ειδα να ξεπροβαλει αναμεσα στους θαμνους, και να κοντοστεκεται πριν προχωρησει στο ανοιχτο της πεδιαδας.

Δεν χρειαστηκα αλλη ευκαιρια. Με μια κινηση εβαλα τον νηματοσταυρο του Schmidt&Bender μπροστα απο τον δεξι του ωμο και τον πυροβολησα. Η βολη τον σωριασε στο εδαφος λες και καποιος του εκοψε τα ποδια, και εμεινε χωρις να κανει την παραμικρη κινηση! Σηκωθηκα απο τη θεση μου γεματος χαρα, ταυτοχρονα σκεπτομενος ποσο θα ηθελα να ηταν ο αδερφος μου που εκανε αυτη τη βολη, ή τουλαχιστον να ηταν εκει να την εβλεπε... Περπατησα τα 130 μετρα που χωριζαν τη θεση μου απο το σημειο που επεσε το θηραμα, οταν, με μεγαλη μου χαρα, ειδα και τον αδερφο μου να ερχεται απο την αντιθετη κατευθυνση απ’οπου ειχε πεσει ο φακοχοιρος.

- Βαρεσα ενα γουρουνι!! Του ειπα με χαρα
- Το ειδα!, μου απαντησε! ‘το ειδα απο πολυ μακρια, και του εκλεινα το δρομο προς την πεδιαδα, ελπιζα οτι θα περασει απο εσενα. Ηταν μακρια για να το βαρεσω εγω!’
- Ειδες τη βολη?!
- Το ειδα που περπαταγε και ξαφνικα σωριαστηκε στο εδαφος. Ακουσα ενα μουντο ‘μπουφ’ και ειδα την σκονη στον ωμο του, μαλλον, ειδα τη σκονη στον ωμο του και μετα ακουσα τη βολη. Δουλευει καλα ο σιγαστηρας!
- Καλα, δεν το πιστευω! Δυο βολες, δυο θηραματα! Καλυτερο βαπτισμα πυρος δεν θα μπορουσα να φανταστω για την οπλαρα μου! Δωσε ενα χερακι να το συρουμε στη σκια, θα μας ψησει ο ηλιος μεχρι να το ξεκοιλιασω.

Photobucket

Παρεα, πηραμε απο ενα ποδι και το συραμε στη σκια μιας ακακιας, οπου το ξεκοιλιασα, κουβεντιαζοντας με τον αδερφο μου και αναλυοντας την εμπειρια μεχρι τωρα. Του εξηγησα οτι προσπαθουσα να επικοινωνησω μαζι του για να τον ειδοποιησω για τα ζωα στην πεδιαδα, και τον ρωτουσα τι αλλο ειδε αυτος στην πορεια του. Αποφασισαμε οτι καλυτερα να παμε σπιτι καθως ειχε περασει η ωρα και θα εφτανε ο Κρις και οι επαγγελματιες κυνηγοι. Πηρα τηλεφωνο τον Πιερ και του εξηγησα τι ειχε γινει και που ειμαστε, και 10 λεπτα αργοτερα το LandRover ακουγοταν στην πεδιαδα με το τρεϊλερ να κουδουνιζει καθως το εσερνε στα κακοτραχαλα μονοπατια. Σιγουρευτηκαμε οτι μας ειδε και, οταν σταματησε κοντα μας, αφου φορτωσαμε στο τρεϊλερ το γουρουνι, μπηκαμε στο αυτοκινητο και κινησαμε προς το σημειο οπου ειχα αφησει τη γαζελα. Στο δρομο απαντουσαμε στις ερωτησεις του Πιερ για το που πηγαμε και τι ειδαμε. Η πορεια μας ειχε ως σκοπο, εκτος του να φροντισουμε οτι θα βρουμε θηραματα για το σπιτι, να δουμε και που βρισκονται τα ζωα ωστε να ειμαστε ετοιμοι για αυριο, την πρωτη μερα του οργανωμενου κυνηγιου. Ηταν μες τη χαρα που ειχαμε τις εμπειριες αυτες και ακομα πιο χαρουμενος που καταφεραμε να παρουμε μερικα ζωα για το σπιτι.

Photobucket

Βρηκαμε τη γαζελα κατω απο το δεντρο, την βαλαμε στο τρεϊλερ και 10 λεπτα αργοτερα κρεμουσαμε τα ζωα στον χωρο μπροστα στο σπιτι που ειναι αφιερωμενος γι’αυτη τη δουλεια. Ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ ηρθαν να μας βοηθησουν και, στο πι και φι, ειχαμε βγαλει τα μαχαιρια και τα γδερναμε. Ο Πιερ πηγε να φωναξει το προσωπικο της φαρμας που ειναι εξειδικευμενο στην εκδορα και την κοπη των θηραματων. Μεχρι να φτασουν, ειχαμε γδαρει τα ζωα και οταν εμφανιστηκαν παραμερισαμε και τους αφησαμε να τα κοψουν, κατι που το εκαναν με περισση ευκολια εχοντας την εμπειρια και τεχνη τοσων ετων. Σε χρονο μηδεν τα ζωα ειχαν τεμαχιστει λες και απο ανατομο, και μονο οι σκελετοι τους παρεμεναν στα τσιγκελια. Η τεχνη του προσωπικου στην χασαπικη ηταν κατι το αξιοθαυμαστο...

Με ενα καφε στο χερι, ο αδερφος μου και εγω παρακολουθουσαμε την επεξεργασια των κουφαριων, ενω ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ αποφασισαν να πανε μια βολτα και αυτοι με τα τουφεκια τους, μηπως καταφερουν να παρουν και αυτοι τα πρωτα τους θηραματα. Ζητησα απο τον Πιερ αν μπορει να προτεινει στο προσωπικο να μου κρατησουν τα δοντια απο το γουρουνι, και το κανονισε χωρις δευτερη κουβεντα. Εξασφαλισα το πρωτο μου τροπαιο!

Ο Κρις εφτασε λιγη ωρα αργοτερα, και πηγα να τον συναντησω οταν ειδα το αυτοκινητο να ερχεται απο τον χωματοδρομο της φαρμας. Χαιρετηθηκαμε και τον βοηθησα να ξεφορτωσει τα πραγματα απο το αυτοκινητο, ενω ταυτοχρονα, ανταλλασσαμε εντυπωσεις απο την φαρμα και νεα που ειχε ο καθενας μας, καθως ειχαμε να τα πουμε δυο χρονια...

Δεν περασε μια ωρα και η φαρμα ειχε γινει κεντρο διερχομενων. Ο ξαδερφος του Κρις, Μπερτι, μαζι με το γιο του Ματινας, και τα 4 αυτοκινητα γεματα με τους επαγγελματιες κυνηγους και το προσωπικο τους εφτασαν μεσα σε μια ωρα απο την αφιξη του Κρις. Ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ ειχαν επισης επιστρεψει απο την βολτα τους και, οι τεσσερις μας, με τον Κρις να μας καθοδηγει, πηγαμε στα διαμερισματα οπου θα εμεναν οι επαγγελματιες (την αποθηκη δηλαδη, που ειχε στο εργοστασιο του ο Κρις για να αποθηκευει τον καρπο!), οπου εγιναν οι συστασεις.

Ο Κρις μας ζητησε να φερουμε τα οπλα μας για να τα δουν οι καινουριοι φιλοι μας και περασαμε αρκετη ωρα συζητωντας τα προτερηματα και μειονεκτηματα τους, καταναλωνοντας αρκετη μπυρα και πειραζοντας ο ενας τον αλλο συστηματικα. Ειναι περιεργο πως το κυνηγι φερνει κοντα ανθρωπους με τοση ευκολια. Μεσα σε μιση ωρα νοιωθαμε ολοι οτι ξεραμε ο ενας τον αλλο για χρονια.

Λιγη ωρα αργοτερα τους αφησαμε να φανε και πηγαμε και εμεις στο τραπεζι που ειχε ετοιμασει η Σαντυ. Με ενα ποτο στο χερι ευχηθηκαμε υγεια στους οικοδεσποτες και τους ευχαριστησαμε για την φιλοξενια και καθησαμε για φαγητο. Η διαθεση ολων ηταν χαρουμενη και ταυτοχρονα ανυπομονη. Η κουβεντα για οπλα και κυνηγια με τους επαγγελματιες και οι ιστοριες που μας ελεγε ο Πιερ και ο Κρις την ωρα του φαγητου, μας ειχαν ξεσηκωσει.

Πριν παμε για υπνο, ο Κρις μας καλεσε στο σαλονι, οπου καθησαμε γυρω απο το χαρτη της φαρμας για να μας δειξει τα σημεια οπου θα μας τοποθετουσε την επομενη ημερα. Το σχεδιο ηταν απλο: οι κυνηγοι θα ηταν τοποθετημενοι σε καιρια σημεια που τα ζωα ειχαν περασματα. Ο σκοπος ηταν να εχουμε τα ζωα συνεχως σε κινηση. Ετσι, ο καθε κυνηγος θα ειχε πολλαπλες ευκαιριες να παρει θηραματα απο τη θεση του, και, μολις τα ζωα εφευγαν απο το ενα σημειο το πιο πιθανο θα ηταν να παν σε σημεια οπου θα τα περιμεναν αλλοι κυνηγοι.

Τα θηραματα που θα επικεντρωνοταν η προσπαθεια μας ηταν τα springbok (γαζελες), black wildebeest (γκνου), και ορυξ. Αυτα αποτελουσαν τους πρωταρχικους στοχους και επρεπε να τα χτυπησουμε ολα στο κεφαλι, καθως θα τα αγοραζαν οι επαγγελματιες και προοριζονταν για εξαγωγη. Δεν υπηρχαν περιορισμοι οσον αφορουσε το γενος, την ηλικια, ή τον αριθμο. Εαν εμφανιζοντουσαν τσακαλια, φακοχοιροι ή μαϊμουδες, τοτε αυτα μπορουσαμε να τα τουφεκισουμε στο σωμα, αν δεν μπορουσαμε στο κεφαλι. Εαν μες το κοπαδι των ζωων που μας πλησιαζαν, υπηρχε καποιο τραυματισμενο, η πρωτη μας δουλεια θα ηταν να παρουμε αυτο το ζωο, πριν ασχοληθουμε με τα αλλα.

Θα ξεκινουσαμε στις 6 η ωρα το πρωι, και ετσι, χωρις να χασουμε αλλο χρονο, ειπαμε τις καληνυχτες μας και πηγαμε για υπνο. Η ενταση και η ανυπομονησια μας για το κυνηγι ηταν στο επακρο, αλλα, παρ’ολα αυτα, μετα απο μια γρηγορη ματια για να σιγουρευτουμε οτι ολα μας τα πραγματα ειναι ετοιμα για την αυριανη εξορμηση, ολοι κοιμηθηκαμε γρηγορα, μιας και ειχαμε τη σκεψη μας γεματη ονειρα για το τι θα επακολουθουσε. Ακομα και τα ονειρα που ειδαμε, σιγουρα δεν μας ειχαν προετοιμασει για την ημερα που θα περνουσαμε...

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Aφρικη 2010: η πρωτη μερα στη φαρμα

Το πρωτο πραγμα που συνειδητοποιει οποιος παει στην Αφρικη και μεινει στην εξοχη ειναι οτι ειναι αδυνατο να μεινεις στο κρεββατι για πολυ ωρα μετα την ανατολη του ηλιου. Οι θορυβοι που ερχονται απο εξω ειναι εκκωφαντικοι και τοσο περιεργοι που σε κανουν να σηκωθεις για να δεις τι στο καλο κραζει ετσι! Ειχα προειδοποιησει τους φιλους και τον αδερφο μου, οτι προκειται να ξυπνησουν νωρις το πρωι, αλλα αυτοι με καναν περα, νομιζοντας οτι τους εκανα πλακα!

Αλλαξαν τη γνωμη τους στις 6.30 το πρωι του Σαββατου, την πρωτη μερα μετα την αφιξη μας στη φαρμα: τα πουλια Ibis πετουσαν πανω απο το σπιτι μας κραζοντας το κακοφωνο τραγουδι τους (μια μελωδια μεταξυ γατας που ουρλιαζει και κορακα) στο δρομο τους για το τεραστιο ευκαλυπτο που ηταν στην αυλη του κυριως σπιτιου, οπου και καθησαν και συνεχισαν τη συναυλια. Οι Αιγυπτιακες χηνες ακολουθησαν, σαν να ειναι κατω απο τη διευθυνση ενος αορατου Αφρικανου μαεστρου, και μετα απο μερικη ωρα καταλαβαμε ολοι οτι ειναι πλεον ματαιο να προσπαθουμε να κοιμηθουμε. Σιωπηλα τους παρακολουθουσα που σηκωναν το κεφαλι απο τα σκεπασματα, μισοκοιμισμενα προσωπα που τα ειχε χρωματισει η απορια, πριν ξανακαταρευσουν στο μαξιλαρι...

Αργα, νωχελικα, αλλα και ανυπομονα, ενας-ενας ξεμυτισαμε απο τις κουβερτες (μην ξεχναμε, ειναι χειμωνας καιρος εκεινη την εποχη). Ντυθηκαμε και ετοιμαστηκαμε για το πρωινο. Εκεινη την ωρα, συνειδητοποιησαμε κατι το οποιο δεν πηγαινε κατα τις οδηγιες που ειχαμε παραλαβει οταν ετοιμαζομασταν για το ταξιδι...Η μερα ηταν ηλιολουστη, και, παρ’ολο που ηταν 8.00 η ωρα το πρωι ηδη η θερμοκρασια ηταν τετοια που νοιωθαμε ανετα απλως με ενα μπλουζακι, ή ενα ελαφρυ πουκαμισο.

Μαζευτηκαμε ολοι στην βεραντα του κυριως σπιτιου, οπου η θεα ειναι μοναδικη. Ενα μικρο ρυακι στο βαθος του κηπου, 3 τεραστια πλατανια διπλα στο σπιτι (ειχαν χασει βεβαια τα φυλλα τους) και ενα σωρο θαμνοι και μικρα δεντρα εκαναν ενα φυσικο συνορο μεταξυ των λοφων και της φαρμας. Στα αριστερα μας ανοιγοταν μια αλανα οπου συνηθως παρκαρουν φορτηγα και το χρησιμοποιουν οι φιλοι μου ως μινι γηπεδο γκολφ.

Photobucket

Μια ομαδα vervet monkeys περιφεροταν στα ορια των δεντρων, 60-70 μετρα απο τη φαρμα, και στην αλανα μικροι σκιουροι του εδαφους πολυασχολα πηγαινοερχοντουσαν απο τη μια ακρη στην αλλη, παιζοντας, μαλωνοντας και ψαχνοντας για κατι να φανε.



Τα παρατηρουσαμε ολα αυτα απο την βεραντα του σπιτιου, με ενα καφε στο χερι, τα οπλα ολων στο τραπεζι, ολοι ντυμενοι για σαφαρι, με τα χακι και καμουφλαζ ρουχα, μαχαιρια στις ζωνες, θηκες γεματες με πυρομαχικα και ανυπομονο βλεμμα. Η Σαντυ ειχε ετοιμασει αυγα, μπεϊκον, καφε, τοστ, τα παντα εκει στο τραπεζι της βεραντας, και συντομα ειχαμε ολοι καθησει γυρω απο τα καλουδια, οπου τα τιμησαμε δεοντως. Το επομενο γευμα θα ηταν το βραδυ και η μερα εξελισσοταν ως ιδιαιτερα ‘εντατικη’. Μετα το πρωινο, ο Πιερ πηγε να κανει κατι δουλειες, ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ πηγαν να κοιταξουν κατι δεντρα, και βρηκα την ευκαιρια που εψαχνα:

- Ελα, παρε το τουφεκι...
- Ποιο?
- Το .222, ποιο? Κανεις και εσυ κατι ερωτησεις!
- Γιατι?
- Τι ‘γιατι’ ρε? Δεν εχεις ριξει ουτε μια βολη, δεν ειναι ωρα να το μαθεις?
- Καλα, που? Εδω? στην αυλη?
- Μα καλα δεν βλεπεις τιποτα? Ειναι γεματος ο τοπος σκιουρελια, ειναι οτι πρεπει για προπονηση!
- Ελα ρε! Πλακα μου κανεις και σε πηρα στα σοβαρα!
- Παρε το οπλο και ασε τις κουβεντες, ηρθε η ωρα να παρεις το πρωτο σου Αφρικανικο θηραμα!

Χωρις να με πολυπιστευει, πηρε το οπλο, γεμισαμε ενα γεμιστηρα με 3 σφαιρες, και προχωρησαμε με προσοχη προς στα ορια της αυλης ωστε να βλεπουμε την περιοχη που ηταν οι σκιουροι, 80-90 μετρα μπροστα.

- Ποιον να βαρεσω?
- Τον Μητσο!! Εκει! Ειναι 2-3 μαζι και κατι ψαχουλευουν στο εδαφος. Δεν ειναι πανω απο 90 μετρα, βαλε το νηματοσταυρο επανω και βαρα! Θα παιρνω βιντεο εγω.
- Κααααλα! Θα μας πανε μεσα!
- Ρε βαρα που σου λεω, δεν τρεχει μια!

Με τα ματια ακομα γεματα απορια, γυρισε το προσωπο του και το κολλησε στο κοντακι του Sako Vixen, σε διαμετρημα .222Remington, που ειχε χαραγμενη την ημερομηνια 26/4/68, την ημερα που το πηρε ο πατερας του στον Κρις...Η διοπτρα ηταν μια Swarovski 8x56, με ατσαλινο σωληνα, ακομα καθαρη και ακριβης οπως την μερα που φτιαχτηκε. Εβαλα και εγω τα ματια μου στην οθονη της καμερας και εψαξα να δω που ειναι οι σκιουροι, πατωντας το ‘record’...

Ειχα αρχισει να βαριεμαι, τοσην ωρα που του πηρε να βρει το σκιουρο στην διοπτρα, να σταθεροποιησει το οπλο και στο τελος να κανει την βολη. Τοσο ειχα ξεχαστει, που η βολη με τρομαξε και εχασα την εικονα της σφαιρας να χτυπαει τον δυσμοιρο σκιουρο καταστηθα!



Του χαμογελασα, τον χτυπησα στην πλατη και γυρισε και με κοιταξε με ενα χαμογελο, που, ακομα και να μην επιανα οπλο ξανα, μου εφτανε για ολο το ταξιδι στην Αφρικη!

- Τον βαρεσα!, μου ειπε, με τη φραση να ερχεται σαν ερωτηση παρα σαν δηλωση...
- Το ξερω, ελπιζω να το εχω και στο βιντεο!
- Παω να τον δω!, μου ειπε γεματος χαρα και ανυπομονησια
- Τραβα, εγω παω πισω για καφε, δεν θελω να σου χαλασω την εμπειρια της χαρας του πρωτου τροπαιου σου!, τον πειραξα. Παρε και το οπλο μαζι, δεν ξερεις, μπορει να σου βγει και κανενας ακομα.

Τον αφησα να παει να δει το ‘τροπαιο’ του και γυρισα στο τραπεζι οπου ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ επιναν καφε, γελωντας με ολα αυτα που εβλεπαν να διαδραματιζονται μπροστα τους. ‘Τα καταφερε’ τους χαμογελασα, ‘πηρε το πρωτο του αφρικανικο θηραμα! Σειρα σας τωρα!’. Με τα λογια αυτα, γυρισε και ο Πιερ απο το γραφειο και μας ξεσηκωσε.

- Ποιος τουφεκαγε? Ρωτησε χαμογελαστος
- Το Κολλητηρι, του απαντησα, πηρε το πρωτο του αφρικανικο τροπαιο!

Γελαστα, μου απαντησε:

- Καλα εκανε, ειναι γεματος ο τοπος απ’αυτα τα ατιμα. Οσο και να τα βαραμε δεν μειωνονται! Παμε να δουμε τα ζωα και την φαρμα. Θα κανουμε μια βολτα με το LandRover και μετα θα γυρισουμε απο το σπιτι να παρουμε τα οπλα και να παμε στο ‘σκοπευτηριο’.

Ετσι και εγινε. Πηραμε το .222 για καλο και για κακο, κυαλια, και ξεκινησαμε. 10 λεπτα στη διαδρομη, καταλαβα οτι ειχα ξεχασει την καμερα μου! Ευτυχως που ημουν ο μονος, καθως ολοι οι αλλοι ειχαν τις δικες τους.

Δεν περασε πολυ ωρα μεχρι να συναντησουμε το πρωτο κοπαδι ορυξ. Γυρω στα 25-30 ζωα, μας κοιταζαν μεσα απο τους θαμνους 150-200 μετρα μακρια, ηρεμα, καθως δεν τα κυνηγουν ποτε απο το αυτοκινητο.

Photobucket

Σταματησαμε για λιγο να τα θαυμασουμε, πηραν αυτοι με τις καμερες μερικες φωτογραφιες και συνεχισαμε σε μια κυκλικη πορεια, σχεδον στα ορια της φαρμας. Συναντησαμε γαζελες (springbok), γκνου (black wildebeest), φακοχοιρους (warthogs), μερικες ακομα μαϊμουδες, διαφορα πουλια και γενικα χαρηκαμε το αγριο τοπιο της φαρμας και τον ζωικο και φυτικο της πλουτο, παρ’ολο που ηταν στα ορια της ερημου της Καλαχαρι.

Photobucket

Η ολη διαδρομη πρεπει να ηταν γυρω στα 10-15 χιλιομετρα, και μας πηρε καπου 1.5-2 ωρες να τη διασχισουμε, πραγμα που μας εδωσε να καταλαβουμε τις εκτασεις που καλυπτε η φαρμα, και δεν την ειχαμε δει και ολη...

Γυρισαμε στο σπιτι, ηπιαμε αλλο ενα καφε και τσιμπησαμε απο ενα σαντουιτς που ειχε ετοιμασει η Σαντυ και μετα μαζεψαμε τα οπλα, διποδα, πυρομαχικα, αποστασιομετρα και ολα τα σχετικα για να παμε στο ‘σκοπευτηριο’. Η διαδρομη μας πηρε στην αντιθετη κατευθυνση απ’εκει που πηγαμε το πρωι, προς το περιβολι των δεντρων που ειναι και η κυριως σοδεια της φαρμας, στις οχθες του Orange river, που επιτρεπει αρδευση της γης. Διασχισαμε το περιβολι, βλεποντας μανγκουστες, steenbok, rock hyrax, guineafowl και meercats, εχοντας συνεχεια το νου μας για μπαμπουινους και μαϊμουδες καθως τα δεντρα ηταν γεματα καρπο και τα ζωα αυτα κανουν μεγαλες καταστροφες στα δεντρα, οποτε θεωρουνται επιβλαβη και πρεπει να καταβαλλονται με καθε ευκαιρια.
Φτασαμε σε ενα σημειο με φρεσκοσπαρμενα τα δεντρα, σχεδον σαν φυτωριο, στους προποδες ενος απο τους λοφους της φαρμας. Εκει, ο Πιερ ειχε αναρτησει μια βαση για στοχους και, αφου υπολογισαμε με τα αποστασιομετρα 100 μετρα, παρκαραμε το Landrover και βγηκαμε για να τοποθετησουμε παγκους που θα μας επετρεπαν σταθερη βαση για να κανουμε ελεγχο των οπλων. H ωρα ηταν γυρω στις 2.30 τωρα και ο ηλιος μας εκαιγε, κανοντας μας να αναρωτιομαστε γιατι φεραμε ολα αυτα τα πουλοβερ, και μαλλινα για τον καιρο... Η θερμοκρασια πρεπει να ηταν 25-28 βαθμοι, και το αντηλιακο βγηκε απο τα δισακια. Ενα αλλο χαρακτηριστικο της ατμοσφαιρας στην Αφρικη, τουλαχιστον εκει που ημασταν εμεις, ειναι η απουσια υγρασιας. Ο ιδρωτας δεν φαινοταν επανω μας, καθως στεγνωνε αμεσως.

Xωρις να χασουμε ευκαιρια, μαζι με τον αδερφο μου, πηγαμε στην βαση των στοχων και αναρτησαμε μερικους που ειχε εκτυπωσει ο Πιερ, ενω οι υπολοιποι ασχολουνταν με το στησιμο των οπλων και των παγκων. Οταν γυρισαμε, ο αδερφος μου ηταν ο πρωτος στο τουφεκι.

- Ριξε εσυ να καταλαβεις που βαραει, εμεις τα ξερουμε τα δικα μας τα οπλα.
- Προσεξε να δεις πως γινεται, μου λεει, τρυπα στην τρυπα θα τις βαλω!, αστειευτηκε...
- Καλα, ριξε και τα λεμε!, του απαντησα, γνωριζοντας ποσο διαφορετικο ειναι να πυροβολει κανεις στο χαρτι με το να πυροβολει στο θηραμα.



Κατω απο την καθοδηγηση του Γκαρεθ εριξε 4-5 βολες, ενω ο Ντεϊβιντ με τη 8-25x40 Leupold Mark4 tactical διοπτρα του ειχε στηθει στο καπω του LandRover και εδινε τις διορθωσεις στην σκοπευση. Καθως ζεσταινοταν η καννη, μετα απο μερικες βολες αφησαμε το οπλο στην ακρη και πηρε σειρα ο Γκαρεθ. Ξαπλωσε στο χωμα, σε ενα καναβατσο που ειχαμε φερει γιαυτη τη δουλεια και εριξε 3 σφαιρες, σηκωθηκε, διπλωσε τα ποδια απο το διποδο και αφησε το τουφεκι στο αμαξι.

- Τι εγινε?, τον ρωτησα
- Ολες αγγιζουν και ειναι η μια πανω στην αλλη εκει που σκοπευα, δεν υπαρχει λογος να χαλαμε σφαιρες! Θα κοιταξω να δω αν εχει τιποτα αλλο που αξιζει να το βαρεσουμε.

Και με αυτη την κουβεντα, εβαλε τα κυαλια στα ματια και αρχισε να κοιταει στους λοφους. O Nτεϊβιντ ηταν ο επομενος που πηρε θεση στον παγκο και, μετα απο 4-5 βολες και κανα δυο ρυθμισεις, ειχε και αυτος μηδενισει το οπλο του. Τωρα ηταν η σειρα μου. Πριν φυγουμε απο την Αγγλια ειχα περασει 2-3 μερες στο χωραφι του φιλου μου του Ραλφ καθως ηθελα να ρυθμισω την καινουρια διοπτρα που ειχα βαλει στο οπλο (τελευταια στιγμη αποφασισα οτι το Swarovski 8x56 που ειχα στο οπλο δεν θα εφτανε για τις απαιτησεις της Αφρικης, και ετσι πηρα ενα Schmidt & Bender 2.5-10x56 Zenith με illuminated dot στο νηματοσταυρο) και να τη συνηθισω λιγακι. Εκανα ομως ενα βασικο λαθος! Αφου τη μηδενισα, οταν πηγα στο σπιτι, πηρα και εσφιξα ξανα τις βιδες της βασης της για να σιγουρευτω οτι ειναι οσο πιο καλα βαλμενες γινεται. Αυτο βεβαια ειχε ως αποτελεσμα να χασει το οπλο το μηδενισμο του...Οποτε, μου πηρε 2-3 συνεδριες, αφηνοντας την καννη να κρυωσει αναμεσα στις βολες και με τον αδερφο μου να παιζει με το .222 και τον Πιερ να δοκιμαζει το δικο του 7x57, ενω κρυωνε η δικη μου καννη.

Οταν ικανοποιηθηκα οτι το οπλο ειναι πλεον μηδενισμενο, αρχισα να παιζω μαζι του: Ο Γκαρεθ ειχε βαλει σημαδι κατι βραχια 300 μετρα μακρια και κοιταζαμε πως θα τα πετυχουμε. Αυτος με το .308 Tikka M55 και εγω με το δικο μου τουφεκι.

‘Θα βαλω μια στο κεντρο του βραχου’ μου ειπε.
‘Ριξε και θα δουμε τι θα κανω και εγω’, του απαντησα.

Με την καρτα της βαλλιστικης συμπεριφορας του βλημματος του, διορθωσε την σκοπευση στη διοπτρα και εριξε μια σφαιρα στο κεντρο ενος τετραγωνου βραχου 298 μετρα μακρια, πανω στην πλαγια του λοφου.

‘Εντυπωσιακο’ του απαντησα, ‘δες τωρα πως γινεται χωρις φανφαρες’, και σηκωσα το οπλο στον ωμο. Ειδα το σημειο κρουσης του βλημματος του, σημαδεψα λιγο πιο πανω και εδωσα καπου 5 ποντους για τον αερα, και πυροβολησα. Η βολη μου χτυπησε 4 ποντους αριστερα απο το σημειο που χτυπησε το βλημα του Γκαρεθ.

- Οριστε’ του ειπα, ‘τι να τα κανω ολα τα συμπραγκαλα, η κουκλα μου κανει τα παντα και συμφερει’ και χαμογελασαμε παρεα.

Ο Ντεϊβιντ αρχισε και αυτος να ριχνει στον ιδιο βραχο, αλλα δεν μπορουσε να δει το σημειο κρουσης των σφαιρων μας και αστοχουσε, πραγμα που μας εκανε να τον πειραζουμε, κανοντας τον να αστοχει ακομα παραπανω.

- Τι το θες το μαραφετι, παρε ενα Mauser να βρεις την υγεια σου!, τον πειραξα.

Αυτο που μου απαντησε δεν επαναλαμβανεται, και συνεχισε να ρυθμιζει την διοπτρα του, ταυτοχρονα ψαχνοντας να βρει τον βραχο. Μετα απο λιγο αρχισε και αυτος να χτυπαει το ιδιο σημειο, και ησυχασε καθως καταλαβε οτι δεν εφταιγε το οπλο αλλα εκει που σημαδευε.

Λιγο αργοτερα, μαζι με τον Γκαρεθ αρχισαν να ριχνουν σε κατι βραχους 600 μετρα μακρια, δοκιμαζοντας τις διορθωσεις στις διοπτρες τους και τις καρτες που ειχαν τυπωσει με τις βαλλιστικες λεπτομερειες των οπλων τους. Η επιδειξη της σκοπευτικης τους δεινοτητας ηταν κατι το εντυπωσιακο, και εδειχνε την σοβαροτητα και ικανοτητα που ειχαν αποκτησει τοσα χρονια ασχολουμενοι με τα πυροβολα. Ταυτοχρονα, χαρηκα γιατι ο Πιερ εβλεπε τι μπορουσαν να κανουν με τα οπλα και καθησυχαστηκε οτι δεν ειναι τιποτα ασχετοι που ηρθαν μαζι μου...Μαζι του και εγω, καθως μεσα μου ανησυχουσα για το πως θα φαινοταν οι φιλοι μου στον Πιερ και την οικογενεια του.

Ολη αυτη η φασαρια ξεσηκωσε μια ομαδα vervet monkeys στο λοφο, καπου 700-800 μετρα μακρια. Και οι πεντε μας βαλαμε τα κυαλια στα ματια και προσπαθουσαμε να τις εντοπισουμε. Ο Ντεϊβιντ καθησε πισω απο το οπλο και προσπαθησε να τις βρει στη διοπτρα, αλλα, επειδη ο παγκος ηταν χαμηλα, ανεβηκε στην σκεπη του Land Rover, για να εχει καλυτερη αποψη. Ο Γκαρεθ του φωναζε τις διορθωσεις

- 745 μετρα, αερας γυρω στα .5 mil. Εκει που βλεπεις το μικρο πρασινο θαμνακι, αριστερα απο το σκουρο στρογγυλο βραχο, περιπου στη μεση της πλαγιας.

Ο Ντεϊβιντ εβαζε τις παραμετρους στη διοπτρα, ενω ταυτοχρονα εψαχνε τη μαϊμου και, αφου την εντοπισε, εριξε την πρωτη βολη.

- Μισο μετρο κατω, και ενα μετρο δεξια, πρεπει να φυσαει εκει κατω.

Ξαναδιορθωσε την διοπτρα, και, ενω οι υπολοιποι κοιτουσαμε με τα κυαλια, εριξε μια βολη που εστειλε μια μαϊμου ενα μετρο στον αερα και την κατρακυλησε κατω στα βραχια! 748 μετρα, ενας στοχος ισα με λαγο! Ο Πιερ δεν πιστευε τα ματια του, και ειναι κριμα που δεν ειχαμε μια φωτογραφια της εκφρασης του οταν επεσε η μαϊμου! Ο Ντεϊβιντ, εξισου ξαφνιασμενος με την βολη που καταφερε, εριξε τη γροθια του στον αερα και εσκασε στα γελια! Ηταν πραγματικα εντυπωσιακη αυτη η βολη, και απ’την ωρα εκεινη του βγηκε το παρατσουκλι: ‘the monkey spanker’.



Αφου παιξαμε με τα τουφεκια, ικανοποιηθηκαμε οτι ειναι ετοιμα για το κυνηγι και διασκεδασαμε, μαζεψαμε ολα τα πραγματα, και γυρισαμε στο σπιτι. Περασαμε λιγη ωρα καθαριζοντας και τακτοποιωντας τα οπλα και, δωσαμε ιδιαιτερη προσοχη στο .222, καθως δεν πρεπει να ειχε καθαριστει απο χρονια, δινοντας καμια φορα βολες που δεν μπορουσαμε να εξηγησουμε. Αφησαμε το οπλο να μουλιαζει στα διαλυτικα και βαλαμε απο ενα ποτο, απολαμβανοντας το Αφρικανικο απογευμα, ακουγοντας τη μουσικη των πουλιων γυρω απο την φαρμα και συζητωντας τι αλλο θα μπορουσαμε να κανουμε. Αποφασισαμε με τον αδερφο μου να παμε μια συντομη βολτα σε ενα φραγμα κοντα στο σπιτι, να δουμε εαν θα σταθουμε τυχεροι με κανενα φακοχοιρο, κανενα τσακαλι ή οτιδηποτε αλλο.

Ετσι λοιπον, πηρε αυτος το οπλο του Πιερ, πηρα και εγω το δικο μου και ξεκινησαμε αργα προς τα βορειοανατολικα της φαρμας, προς το φραγμα. Περασαμε κατι λαγουμια απο σκαντζοχοιρους, μαζευοντας μερικα απο τα αγκαθια τους που ηταν στην εισοδο για ενθυμιο, και σιγα σιγα ανεβηκαμε την οχθη του φραγματος για να δουμε εαν ειναι κανενα γουρουνι εκει κοντα. Ο ηλιος τωρα επεφτε δυνατα στην επιφανεια του νερου, κανοντας το φραγμα να φαινεται σαν μια τεραστια επιφανεια χρυσου.



Μερικα πουλια περπατουσαν στις οχθες, βαζοντας τα μακρια ραμφη τους μεσα στη λασπη, ψαχνοντας για κανενα σκουληκι, αμεριμνα ως προς την παρουσια μας. Καταστρωσαμε ενα σχεδιο που περιλαμβανε τον αδερφο μου να καθεται σε ενα δεντρο στην οχθη του φραγματος, ενω εγω θα προχωρουσα ακομα πιο μακρια, προς το δρομο, για να κανω ενεδρα εκει. Δεν με ενοιαζε και ιδιαιτερα αν θα εβρισκα τιποτα, το απογευμα ηταν τοσο ομορφο που μου εφτανε να ειμαι εξω με τον αδερφο μου και τα τουφεκια μας.

Ετσι και καναμε. Τον αφησα κοντα στη συσταδα των δεντρων που θα εκανε την ενεδρα του και προχωρησα αργα και εχοντας το νου μου στον ανεμο, προς τα βορεια, σε μια περιοχη γεματη με μικρους θαμνους και χαμηλα δεντρα, προχωροντας αργα για να μην κανω θορυβο. Η απογευματινη ζεστη ηταν αρκετη και ετσι δεν μου εκανε ιδιαιτερη διαθεση να κατσω καταμεσης στην πεδιαδα, καθως ο ηλιος θα με εψηνε. Ηδη, ενοιωθα τα χερια μου να καινε και παρακαλουσα να βρεθω σε καμια σκια, να μπορεσω να βγαλω το καμουφλαζ σακκακι για να μεινω με το κοντομανικο... ‘Ειναι χειμωνας’ σου λεει ο αλλος, ‘φερτε μαλλινα’...Να δω τι θα φορεσουμε τις επομενες μερες, καθως ηδη τα μπλουζακια μας ηδη μυριζαν απο τον ιδρωτα και τα καθαρα μειωνοντουσαν με ανησυχητικους ρυθμους....

Καθησα κατω απο το δεντρο και περιμενα να ακουσω τουφεκια απο την μερια του αδερφου μου, αλλα ματαια...Μετα απο καμια ωρα, γυρισα πισω να τον βρω και να παμε στο σπιτι. Η στρατιωτικη φορμα που ειχε αγορασει απο το Μοναστηρακι, ηταν ιδανικο αντιγραφο του τοπιου! Τοσο ιδανικο που δεν μπορουσα να τον βρω πουθενα! ‘Μπα!’ ειπα μεσα μου ‘να γυρισε πισω μοναχος του??’. Δεν ηθελα και να του σφυριξω, γιατι υπηρχε η πιθανοτητα να κανει ενεδρα σε κανενα θηραμα που δεν εβλεπα εγω και να του την χαλασω. Εκανα μερικα διστακτικα βηματα προς το δεντρο, με τα κυαλια στα ματια, οταν, ξαφνικα ‘ξεκολλησε’ απο το θαμνο που ηταν κρυμμενος και η κινηση μου επετρεψε να τον εντοπισω

- Τι εγινε?
- Δεν ειδα τιποτα. Εσυ?
- Τα ιδια...δεν πειραζει, θα δουμε πραμα αυριο και τις υπολοιπες μερες να χορτασουμε για ολο το χρονο. Παμε σπιτι?
- Παμε, να δουμε τι καναν και οι αλλοι και να κανουμε και παρεα στην καημενη τη Σαντυ, ειναι ολομοναχη ολη μερα.
- Καλα λες...

Πεντε λεπτα αργοτερα, ειμασταν στο σπιτι. Πηγαμε και αλλαξαμε ρουχα, πλυθηκαμε και πηγαμε στην κουζινα οπου βαλαμε ενα ποτο και καναμε κουβεντα με τη Σαντυ και τον Πιερ. Οι αλλοι δυο ειχαν παει βολτα στους λοφους και περιμεναμε να ακουσουμε καμια τουφεκια απο εκει. Η διαθεση ηταν ελαφρια, το χιουμορ εξυπνο και η κουβεντα χαρουμενη και ενδιαφερουσα. Η ωρα περασε χωρις να το καταλαβουμε και τα χρωματα της ερημου αλλαξαν, προετοιμαζοταν η μερα να δωσει τα σκηπτρα στη νυχτα. Ο Πιερ πηγε να συμμαζεψει τους αλλους, με το αυτοκινητο, ενω εμεις βοηθουσαμε την Σαντυ με τις προετοιμασιες, παρ’ολες τις διαμαρτυριες της.
Με το ποτο στο χερι, πηγαμε στη βεραντα, οπου εκαιγε η φωτια, και περιμεναμε την αφιξη των αλλων απο τους λοφους για να δουμε αν ειχαν καλυτερη τυχη.

Ενθουσιασμενοι, κατεβηκαν απο το αυτοκινητο και αρχισαν να μας λενε τι μπορεσαν να δουν απο τις πλαγιες, και διηγωντας μας τις δυο βολες που εκαναν σε δυο φακοχοιρους, μακρια, με αποτελεσμα να αστοχησουν. Η εξαψη τους ηταν ομως απτη, και ηξερα οτι το μικροβιο της σαβαννας τους ειχε ‘μολυνει’ για τα καλα... ‘Αντε να δουμε τι θα γινει αυριο....’ ειπα μεσα μου, και ακολουθησα τους υπολοιπους στο τραπεζι οπου μας περιμενε το θεσπεσιο γευμα που ειχε ετοιμασει η Σαντυ.

Η νυχτα περασε ευχαριστα, με πειραγματα και καλη κουβεντα, και ολοι πηγαμε για υπνο με τα ματια γεματα απο τις εικονες της πρωτης μερας στη σαβαννα, τ’αυτια γεματα απο τους ηχους της Αφρικανικης νυχτας, το μυαλο ζαλισμενο απο την προσμονη των επομενων ημερων και το αλκοολ, τους μυες κουρασμενους απο τη ζεστη και τις πορειες...Ο υπνος μας πηρε σχεδον αμεσως, λες και ολοι ξεραμε οτι ειναι ο καλυτερος τροπος να επιταχυνουμε την αφιξη του ‘αυριο’....

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Αφρικη 2010: Μερος δευτερο. Φτασαμε!

Η πτηση για το Ντουμπαϊ ηταν ομαλη και χωρις κανενα προβλημα. Το αεροπλανο ανετο, 300 ταινιες να διαλεξουμε, η κουβεντα και το καλαμπουρι συνεχες. Φτασαμε μεσανυχτα (ωρα Ντουμπαϊ), περασαμε τον τελωνειακο ελεγχο και πηγαμε να βρουμε τον αδερφο μου, που ειχε φτασει απο την Αθηνα, ηδη 2-3 ωρες πριν. Ο Γκαρεθ, σαν περισκοπιο πανω απο τα κεφαλια του πληθους ειχε το καθηκον να τον εντοπισει. Τον πετυχε πολυ νωριτερα απο εμενα και τον Ντεϊβιντ και σηκωσε το χερι για να μας δει. Ειχαμε να βρεθουμε απο τα Χριστουγεννα, αλλα η καθημερινη επικοινωνια και οι κουβεντες για το την περιπετεια αυτη συρρικνωσαν το χρονο, μας φαινοταν οτι ηταν χτες που ειδωθηκαμε τελευταια φορα... Χαιρετηθηκαμε και φιληθηκαμε, ανταλλαξαμε αποψεις για το ταξιδι μεχρι τωρα και πηγαμε να ριξουμε μια ματια στα μαγαζια.

Ηταν ματαιο ομως! Και των τεσσαρων μας η σκεψη ηταν σε ενα πραγμα μονο: την Αφρικη, την περιπετεια που μας περιμενε! Ειχα πει στον Gareth και τον David, να περασουν λιγη ωρα εξηγωντας στον αδερφο μου τα σχετικα περι πυροβολων, τις ιδιαιτεροτητες της σκοπευσης σε αποσταση, τη βαλλιστικη συμπεριφορα του .222, με την ελπιδα οτι θα τους παρει αυτους στα σοβαρα, γιατι μου φαινοταν οτι εμενα με ειχε για πλακα! Oι ωρες φαινοταν να περνουν αργα, η κουραση απο το ταξιδι που ειχε αρχισει πριν απο 13 ωρες και η εναγωνια αναμονη της αφιξης μας στην Αφρικη, εκανε την αιθουσα της πυλης του αεροπλανου να φαινεται πολυ μικρη, αδυνατη να μας χωρεσει. Διψασμενοι, αϋπνοι, κουρασμενοι περιμεναμε την ανακοινωση της πτησης μας, γνωριζοντας οτι θα μας φερει αλλες 5 ωρες πιο κοντα στην πολυποθητη εναρξη της περιπετειας μας.

Μας φανηκε οτι περασε μια αιωνιοτητα μεχρι να αρχισει η επιβιβαση. Στον ελεγχο των καρτων επιβιβασης, κοιταξαμε ο ενας τον αλλο καθως ειμασταν τοσο διαφορετικοι απο το πληθος που μας περιτριγυριζε. Ντυμενοι με μποτες και χακι παντελονια και πουκαμισα, φορωντας τα καπελα που θα ειχαμε και στο κυνηγι, ειμασταν μια εικονα που δεν ταιριαζε με το πολυχρωμο πληθος ολων των φυλων του Ισραηλ που, ακομψα και αργα, σαν παραταιροι πιγκουινοι, περπατουσαν στη σηραγγα που οδηγουσε στην εισοδο του αεροπλανου. Οπου και να πηγαιναν κανεις τους δεν φαινοταν να ειχε την ανυπομονησια που ειχαμε εμεις στα ματια, που μαλλον ηταν και η μεγαλυτερη διαφορα μας απ’αυτους... Βρηκαμε τις θεσεις μας και καθησαμε, εγω διπλα στον αδερφο μου και ο Γκαρεθ διπλα στον Ντεϊβιντ, ανακουφισμενοι που, τουλαχιστον, θα μπορουσαμε τωρα να αφησουμε την τυχη μας στον πιλοτο και τον Μορφεα που ελπιζαμε οτι θα κανει το ταξιδι λιγο πιο συντομο.

- ‘Καλα που τις εκλεισες νωρις τις θεσεις’, εριξε την σποντα ο μικρος
- Τι να σε κανω ρε? Μπροστα της ζητησα της ξανθιας αλλα τι να σου πω, αλλο σημαινει μπροστα για μας, και αλλο γι’αυτην! Δεν πειραζει, κουτσα στραβα, τωρα μιας και φτασαμε ως εδω, θα παμε! Δε λες καλα που, τουλαχιστον εσυ, εισαι παραθυρο.
- Ναι, να βλεπω τη μαυριλα καλα καλα! Να’ναι καλα οι ταινιες που εχω να διαλεξω!
- Αααα! Εσυ δεν παιζεσαι! Καλα, μηπως θες να σου κραταω και το οπλο μεθαυριο, να μην κουραζεσαι?
- Οχι, γιατι μετα θα μου λες οτι επειδη το κραταγες εσυ, πηρα τοσα ζωα! Μονο μην βαλεις τα κλαματα που δεν θα περασει τιποτα μπροστα μου και θα φυγει ζωντανο!
Αρχησε τις εξυπναδες παλι, ειπα μεσα μου...
- Εσυ νομιζεις οτι ειναι κουνελια αυτα που θα παμε να βαρεσουμε και οτι θα βαρας αεροβολα...Καααααλα! μην λες μονο οτι δεν σε προειδοποιησα!
- Εγω? Χα! Carlos Hathcock και Vassili Zaitsev μαζι! Εχω κανει προπονηση πριν φυγω!
- Οταν θα μου λες δικαιολογιες γιατι σου εφυγαν τα ζωα, θα σου τα θυμιζω αυτα!, του απαντησα, μεσα μου ελπιζοντας να βγω ψευτης...

Το τεραστιο αεροπλανο επιταχυνε στον διαδρομο απογειωσης, και, με μια ταινια ολοι μπροστα στις ατομικες μας οθονες, χαλαρωσαμε στις θεσεις μας, προσποιουμενοι οτι μας ενδιεφερε η ταινια που ειχαμε διαλεξει. Δεν ξερω τι σκεφτοταν οι φιλοι και ο αδερφος μου αλλα πισω απ’τα ματια τα δικα μου, η σκεψη ηταν στις απεραντες εκτασεις της φαρμας, τα κοπαδια των ζωων, την αισθηση που σου δινει ενα τουφεκι στον ωμο, την εξαψη της διακρισης του θηραματος μεσ’απ’ την διοπτρα, το χαδι του δεικτη στο ζεστο μεταλο της σκανδαλης....Μας πηρε και τους 4 ο υπνος....

Εφτα ωρες μετα, οι αεροσυνοδοι μας ξυπνησαν με το πρωινο και λιγο αργοτερα η κλιση του αεροπλανου αλλαξε, σχεδον ταυτοχρονα με την ανακοινωση του πιλοτου οτι ειχαμε αρχισει την καθοδο προς το αεροδρομιο Ολιβερ Ταμπο, του Γιοχανεσμπουργκ. Νωθρα ανακινηθηκαμε στις θεσεις μας, χαμογελωντας καθως αλλο ενα μεγαλο κομματι της διαδρομης ειχε τελειωσει και παρεμενε το τελευταιο σκελος...Η μονη μας εννοια τωρα ηταν να δουμε τις μακριες θηκες των οπλων να εμφανιζονται στο χωρο παραλαβης αποσκευων και να περασουμε τον διαδικαστικο κυκεωνα της Νοτιο-Αφρικανικης γραφειοκρατιας που συνοδευει την εισαγωγη οπλων εντος των αφρικανικων συνορων.

Με το που κατεβηκαμε απο το αεροπλανο συνηδητοποιησαμε οτι ειχαμε φτασει σε μια διαφορετικη νοοτροπια. Ολα συνεβαιναν με την ταχυτητα κοιμισμενης χελωνας, μαλλον, χελωνας σε χειμερια ναρκη. Africa time...Μας πηρε μια αιωνιοτητα να περασουμε τον ελεγχο διαβατηριων και αλλο τοσο να παραλαβουμε τις βαλιτσες μας.
Τα οπλα εμφανιστηκαν σε ενα καροτσι που εσπρωχνε μια αφρικανικη εκδοση του Poldo απο τα κομιξ του Popeye. Λαχανιασμενος και αναστατωμενος απο την ιδια του την ανικανοτητα, εφτασε στο χωρο των αποσκευων, οπου τρεξαμε να τον συναντησουμε. Αρχισε να παραπονιεται ποσο μακρια ηταν το αεροπλανο, ποσο κουραστηκε να φερει τα οπλα και ποσο βαριες ηταν οι βαλιτσες και αλλα τετοια, ψοφια...
-Δωσ’ του 10 ραντ (γυρω στο ενα ευρω), ψιθυρισα στον Γκαρεθ. Ηταν ο μονος που ειχε προβλεψει να κανει συναλλαγμα, οι υπολοιποι περιμεναμε να περασουμε στο αεροδρομιο και να αγορασουμε εκει.

Η θεα του χαρτονομισματος εφερε χαμογελο στα χειλη του Poldo, και συνεχισε αμιλητος προς το γραφειο της ΝοτιοΑφρικανικης αστυνομιας οπου θα ελεγχοντουσαν τα οπλα και θα μας εδιναν τις αδειες κυνηγιου για τις μερες που θα ημασταν εκει.

Περασαμε τον τελωνειακο ελεγχο χωρις προβλημα και, με την καρδια στο στομα, προχωρησαμε προς το γραφειο της αστυνομιας. Η εικονα που αντικρυσαμε καθως πλησιαζαμε δεν μας ενθουσιασε... Ενα συνοθυλευμα κυνηγων, οπως φαινοντουσαν απο τα ρουχα και το γενικο στυλ τους, ηταν στην ουρα, με ενα βλεμμα κουρασμενο, μπουχτισμενο, αναστατωμενο και τσαντισμενο συναμα. Η παρουσια των γυναικων τους, που τους κοιταζαν με υφος κεραυνοβολο, με εκανε σχεδον να τους λυπηθω! Το θεαμα αυτο μας εκανε να παρουμε μια βαθεια ανασα και, με σφιγμενη την καρδια, να περασουμε το κατωφλι του γραφειου. Οι ιστοριες που ειχαμε ολοι διαβασει απο τα φορουμ του εξωτερικου οπου εμπειριες κυνηγων των οποιων τα οπλα ειτε κατασχεθηκαν ειτε κρατηθηκαν στο αεροδρομιο για να συλλεχθουν κατα την αναχωρηση τους, ξαφνικα εγιναν λιγο περισσοτερο πιθανες, ο εφιαλτης οπου τα οπλα μας δεν θα μας συνοδευαν, επαιζε μες το μυαλο μας...

Και εκει, αναμεσα σε θηκες απο οπλα και τοξα, μπαγκαζια και χαρτουρα, στο γκισε του γραφειου της αστυνομιας, ηταν μια εικονα, που αμεσως μας ξεχωρισε απο την μαζα της απελπισιας που περιμενε εναγωνιως την πολυποθητη αδεια: τρεις τυπωμενες πινακιδες, σε πρασινο χαρτονι, καθε μια να εχει το επιθετο ενος απο εμας, και να στεκεται πανω στις φρεσκοτυπωμενες αδειες κυνηγιου με τα ονοματα μας επανω!!! Γελασαμε καθως σηκωθηκε το βαρος απο το στηθος μας, και η ανακουφιση που φανηκε στα προσωπα μας, εφερε κοντα μας την συνοδο που ειχαμε κανονισει να μας συναντησει στο γραφειο. Μια στρουμπουλη χαρουμενη νοτιο Αφρικανη, αντιπροσωπος της εταιριας που ειχαμε μισθωσει να μας βγαλει τις αδειες, μας καλωσορισε, μας καθησυχασε και μας πηρε να μας παει στον υπευθυνο που θα ελεγχε τα οπλα. Αγνοωντας τα ζομπι που ηρθαν να δουν τι κουβαλαμε και γιατι ειμαστε εμεις οι μονοι χαρουμενοι στο δωματιο, ξεκλειδωσαμε τις θηκες, και τους αφησαμε να περιεργαστουν τα περιεχομενα, ενω μας κοιτουσαν με φθονο, καθως κρατουσαμε στα χερια αυτο που, για ωρες, περιμεναν (και, αν κρινουμε απο την ‘ταχυτητα’ της ΝοτιοΑφρικανικης γραφειοκρατειας, ΘΑ περιμεναν) να αποκτησουν και αυτοι.

Κλειδωσαμε τις θηκες, τις φορτωθηκαμε και βγηκαμε απο το γραφειο φανερα ανακουφισμενοι και χαρουμενοι που καναμε την επιλογη να επιστρατευσουμε τις υπηρεσιας του συλλογου των Επαγγελματιων Κυνηγων της Νοτιου Αφρικης. Η συνοδος μας, με δυο κουβεντες καθαρισε το χωρο απο τους αχθοφορους που μας ειχαν στοιχειωσει με τις κλησεις τους να παρουν τα πραγματα μας, και αρχισε να μας εξηγει τι θα συμβει απο εδω και εμπρος, καθησυχαζοντας μας και ταυτοχρονα κανοντας μας να νοιωσουμε καλοδεχουμενοι στη χωρα τους. Εξω απο το γραφειο συναντηθηκαμε με τον αδερφο μου που ειχε παει να αγορασει συναλλαγμα

- Ολα ενταξει?
- Γατα η δικη σου, καθαρισε σε 5 λεπτα. Παμε τωρα μαζι της, θα μας παει στο γκισε για την εσωτερικη πτηση. Τα εχει ολα ετοιμα, ο Θεος να την εχει καλα!
- Γουσταρω!
- Δεν θα πεις τιποτα, επρεπε να δεις τις φατσες στο γραφειο που περιμεναν να τους βγαλουν τις αδειες! Εβγαλες κανα φραγκο?
- Ολα ενταξει, αλλαξα οσα μου ειπες. Να δω τι θα τα κανουμε τοσα λεφτα...
- Βρε,ας τα εχουμε και τα παιρνουμε πισω, δεν πανε χαμενα. Ετσι πως πας εσυ, μαλλον θα πρεπει να τα ξοδεψουμε ολα σε πυρομαχικα!, τον πειραξα

Με κοιταξε με ‘υφος’ που ελεγε οτι δεν τον ξερω καλα, και χαμογελασε

- Καθε σφαιρα που θα μπαινει στο δικο μου το τουφεκι θα ειναι και μια γαζελα!
- Μια βουβουζελα μου φαινεται μαλλον παρα γαζελα! Τρομαρα σου! Καλα που ειπα στον Πιερ να παρει καμια 300 σφαιρες για το .222!

Πλεον οι 20 ωρες ταξιδιου, η κουραση και οι πονεμενοι μυες μας απο τις θεσεις του αεροπλανου, τα πρησμενα ποδια μας, μες τις κυνηγετικες μποτες απο χθες το πρωι, ειχαν ολα ξεχαστει. Με την συνοδο μας να μας δειχνει το δρομο, την ακολουθουσαμε με βημα αναλαφρο διασχιζοντας τις αιθουσες του αεροδρομιου που ηταν γεματες απο πιτσιρικαδες μαθητες, ντυμενους με τα πολυχρωμα μπλουζακια της Εθνικης ομαδας της Νοτιου Αφρικης, φυσωντας τις βουβουζελες τους δινοντας ενα χαρουμενο και γιορτινο χρωμα, εν οψη του Μουντιαλ. Οι αλλοι τρεις της παρεας μου απαγορευσαν να παρω και εγω μια, και, βλεποντας την χαρα μου που ειχαμε φτασει, σχεδον με τραβηξαν με το ζορι απο το κιοσκι που τις πουλουσε!

- Ασ’τε με ρε να παρω μια!
- Με τιποτα! Θα μας παρεις τ’αυτια και εχουμε και οι τρεις οπλα! Ουτε που να το σκεφτεσαι
- Θα την φυσαω μονο οταν κοιμαστε!
- Θα τις φας, φυγε απο εκει!
- Δωσε μου κανα φραγκο Κολλητηρι μ’, ειναι φτηνες...(ειχε ολα τα λεφτα απο νωριτερα, εγω δεν ειχα μια!)
- Μην τολμησεις! Του ειπαν με ενα στομα ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ. Παρ’ολο που δεν μιλουσαν ελληνικα, ειχαν καταλαβει...

Σαν να ειχαν διαβασει το μυαλο μου οι κεραταδες, αλλα ειναι και οι καλυτεροι φιλοι μου, αν δεν με ξεραν αυτοι, τοτε ποιος??

Μετα απο 5 λεπτα περπατημα, φτασαμε στο χωρο των εσωτερικων πτησεων. Με την καθοδηγηση της συνοδου μας, περασαμε αλλο ενα ελεγχο των οπλων, παραδωσαμε τις βαλιτσες και θηκες των οπλων, την χαιρετησαμε, ευχαριστωντας την για ολη της την βοηθεια και υποσχομενοι οτι θα ξαναχρησιμοποιησουμε τις υπηρεσιες της, και περασαμε στο χωρο αναχωρησεων των πτησεων.

Το μερος ηταν τωρα γνωριμο, αμεσως ηρθαν στο μυαλο μου οι εικονες απο δυο χρονια πριν, οταν περιμενα το αεροπλανο με τη γυναικα και το φιλικο ζευγαρι που μας εκανε τη γνωριμια με τον Κρις. Πηραμε λιγο νερο, και βρηκαμε θεσεις να περιμενουμε την ωρα αναχωρησης για το Κιμπερλι. Λες και ο χρονος ειχε σταματησει, τα λεπτα εμοιαζαν με ωρες και η ανακοινωση οτι εχουμε μια ωρα καθυστερηση εκανε την αγωνια μας να φτασουμε επιτελους στο Κιμπερλι ακομα χειροτερη. Οσο πλησιαζαμε στον προορισμο μας, τοσο φαινοταν να μακραινει ο χρονος... Ειχαμε σταματησει να μιλαμε, ολοι αποροφημενοι ειτε στη σκεψη μας ειτε στο βιβλιο μας, προσπαθωντας να κρυψουμε την λαχταρα μας να φτασουμε επιτελους.

Ειχε αρχισει ηδη να σουρουπωνει οταν οι υπαλληλοι της εταιρειας εφτασαν στο γκισε και ανακοινωσαν την εναρξη επιβιβασης στο αεροπλανο. Πρωτοι πρωτοι στην ουρα, δειξαμε διαβατηρια και εισητηρια, και προχωρησαμε προς το λεωφορειο που θα μας πηγαινε στο αεροπλανο.
- Κεφαλη αριστερα!, ειπε ο Ντεϊβιντ, και μολις προφτασαμε να δουμε τον υπαλληλο να περναει με το τρολεϊ φορτωμενο με τις θηκες των οπλων μας...

Η διαδρομη μεχρι το αεροπλανο συντομη, και μετα απο 20 λεπτα ειμασταν στον αερα. Τα χαμογελα ειχαν επιστρεψει στα προσωπα μας, και το καλαμπουρι συνεχισε, με τις φωνες μας μολις να ακουγονται πανω απο το θορυβο των μηχανων του αεροπλανου και τις διαλεκτους των αφρικανων που ηταν οι συνεπιβατες μας.

Το αεροδρομιο του Κιμπερλι ηταν μια μικρη αιθουσα, οπου αφιξεις και αναχωρησεις σχεδον δεν ξεχωριζαν. Αυτο θυμομουν εγω, οταν εφτασα πριν δυο χρονια. Το Μουντιαλ ομως ειχε φτασει στην Νοτιο Αφρικη και το Κιμπερλι δεν εμεινε ανεπαφο απο την επιρροη του. Οντας η εδρα της ομαδας της Ουρουγουαης (το Κιμπερλι, οχι το αεροδρομιο του!), ειχε ανακαινιστει και επεκταθει. Μετα την προσγειωση, περπατησαμε απο το αεροπλανο προς την αιθουσα αφιξεων. Ο Πιερ μας περιμενε στην εισοδο, και, μετα απο τις συστασεις (ημουν ο μονος που τον ηξερε!), πηγαμε να παρουμε τις βαλιτσες και να περασουμε ακομα ενα ελεγχο των οπλων.

Η θεα του ασπρου Landrover Defender στο παρκινγκ εξω απο το αεροδρομιο ηταν ενα απο τα πιο ομορφα πραγματα που εχω δει ποτε μου! Μας πηρε λιγη ωρα να μηχανεψουμε ενα τροπο ωστε να χωρεσουν τα πραγματα μας, οι θηκες απο τα οπλα και οι 5 μας, αλλα τελικα τα καταφεραμε, κουτσα-στραβα, ουτε και μας ενοιαζε αν θα ηταν ανετο το ταξιδι της 1.5 ωρας μεχρι τη φαρμα. Σταματησαμε για λιγο σε ενα σουπερ μαρκετ για να ανεφοδιαστουμε: Jack Daniels, Famous Grouse, μερικα μπουκαλια κρασι, Coca Cola και το υποχρεωτικο Jaegermeister μπηκαν στο καλαθι. Ο δρομος για τη φαρμα ηταν τωρα μπροστα μας, η κινηση ανυπαρκτη, και ετσι ειχαμε την ευκαιρια να συζητησουμε με τον Πιερ και να μαθουμε τα νεα της φαρμας καθως και να μας ενημερωσει για τα σχεδια του κυνηγιου. Ο Κρις ελειπε σε ενα τουρνουα γκολφ και θα γυρνουσε την Κυριακη, οποτε το Σαββατο θα το περνουσαμε με βολτες στη φαρμα να εξοικοιωθουν οι τρεις που δεν την ηξεραν με το τοπιο, ελεγχο του μηδενισμου των οπλων και γενικη χαλαρωση, ωστε να ειμαστε ξεκουραστοι και ετοιμοι την Κυριακη για κυνηγι.

Μια ωρα αργοτερα, φτασαμε στη φαρμα και, ανυπομονα, βγηκαμε απο το αυτοκινητο. Ημουν ανησυχος, ηθελα να δω το ιστορικο αυτο σπιτι και να καταλαβω πως το ειχε επηρρεασει η φωτια που το κατασπαραξε τον Οκτωμβρη του 2008, που ηταν και ο λογος της ακυρωσης του κυνηγιου περισυ. Τα σκυλια ηρθαν να μας υποδεχτουν, 2 μεγαλοσωμα Rhodhesian Ridgeback, που μονο το μεγεθος τους σε εκανε να σκεφτεις να περασεις το κατωφλι. Ευτυχως ομως ειναι σαν κουταβια στην νοοτροπια και συντομα κουνουσαν τις ουρες τους και μας τριγυριζαν χαρουμενα, συνοδευοντας μας προς το σπιτι.

Η γνωριμη μυρωδια των μπισκοτων που φτιαχνει με δικη της συνταγη η Σαντυ, η γυναικα του Κρις και μητερα του Πιερ, ειναι το πρωτο πραγμα που θυμαμαι. Η Σαντυ, χαμογελαστη και χαρουμενη μας υποδεχτηκε με ανοιχτες αγκαλες, τη συστησα στον Αδερφο μου και τους δυο φιλους μου, και μετα απο 5 λεπτα κουβεντας περι του ταξιδιου μας εδειξε που θα περνουσαμε τις επομενες 8 ημερες. Ειχαν ετοιμασει ενα σπιτι μονο για μας. Ανεξαρτητοι απο το κυριως σπιτι, 50-60 μετρα μακρια ειχαμε ολο το χωρο να απλωσουμε τα πραγματα μας, και να παρουμε απο ενα κρεβατι ο καθενας. Γρηγορα, καναμε ολοι τις επιλογες μας και αφησαμε τις βαλιτσες μας, παιρνοντας μονο τα οπλα για να τα αφησουμε στο κυριως σπιτι και να τα δειξουμε στον Πιερ.

Το φαγητο θα ηταν ετοιμο σε μιση ωρα, και ετσι βαλαμε ολοι απο ενα ποτο και ευχηθηκαμε την καλη αρχη στην περιπετεια μας και στο κυνηγι και καλη αρχη στην επισκεψη μας. Ο Πιερ μας ελεγε ολες τις ετοιμασιες που ειχε κανει για την αφιξη μας: ειχε τοποθετησει στοχους σε μια περιοχη της φαρμας για να ελεγξουμε τα τουφεκια, ειχε αγορασει αρκετα πυρομαχικα για να αρχισει μια μικρη επανασταση (στη φαρμα ειχαν επισης 2 οπλα 7x57, οπως το δικο μου, το οποιο, αλλωστε, το ειχα φτιαξει εμπνευσμενος απο την προηγουμενη επισκεψη μου, και μετα απο τηλεφωνικες επικοινωνιες μαζι μου ειχε επισης αγορασει 300 σφαιρες για το .222 ωστε να κανει λιγη σκοποβολη ο αδερφος μου, να το συνηθισει) και ειχε μελετησει το τοπιο ωστε να επιλεξει τις καλυτερες θεσεις για μας.

Μετα το φαγητο (ενα θεσπεσιο γευμα απο φιλετο γαζελας στο φουρνο), πηραμε ολοι τα ποτα μας και πηγαμε σε ενα μεγαλο δωματιο οπου ειχαμε αφησει τα οπλα. Ξεκλειδωσαμε τις θηκες, ενω ο Πιερ πηγε στον οπλοβαστο της φαρμας για να φερει τα οπλα που θα επελεγε ενα απ’αυτα ο αδερφος μου. Καθησαμε περιεργαζομενοι τα οπλα, τις διοπτρες, αναλυοντας την συμπεριφορα τους και την χρησιμοτητα τους στο πεδιο της Αφρικης. Εδειξα στον Πιερ το ονομα της φαρμας που ηταν χαραγμενο στην καννη του οπλου μου, πραγμα που εφερε ενα χαμογελο στα χειλη του και, ελπιζω, του εδωσε να καταλαβει ποσο με εχει επηρεασει ο τροπος ζωης και κυνηγιου που εζησα πριν 2 χρονια για 4 συντομες ημερες εκει.

Το φαγητο και τα ποτα, συν το γεγονος οτι το ταξιδι ειχε πια τελειωσει και ειμαστε στον προορισμο μας, μας εκανε ολους να νοιωσουμε την κουραση των τελευταιων 30 ωρων. Αν και ηταν νωρις, 10.00-11.00 το βραδυ, ειπαμε τις καληνυχτες μας και πηγαμε για υπνο, γεματοι προσδοκιες, γεματοι χαρα και μεθυσμενοι απο την αφρικανικη νυχτα, τους ηχους και τις μυρωδιες της...