Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Ν. Ζηλανδια: 'Σαν καρυδες που πεφτουν στην αμμο'

Μερος Πρωτο

Ημουν στην Ν. Ζηλανδια ηδη 10 μερες και ειχα γευτει τις μαγικες της κυνηγετικες συγκινησεις με το κυνηγι των κουνελιων και το ψαρεμα της πεστροφας, αλλα ηξερα οτι εχει ακομα παρα πολλα να προσφερει. Περασα μερικες μερες με τη γυναικα μου και τους φιλους μας, βλεποντας διαφορα αξιοθεατα, κανοντας επισκεψεις στα περιφημα οινοποιεια της περιοχης, γευομενοι τα υπεροχα κρασια τους και θαυμαζοντας το τοπιο που, οπου και να γυρναγες το κεφαλι σου, σε περιμενε.

Photobucket

Παρ'ολα αυτα, το μυαλο μου ηταν στα βουνα, στα θηραματα που ακομα με περιμεναν να κυνηγησω, τις εμπειριες που με περιμεναν να ζησω.Οι προσδοκιες μου δεν αργησαν να πραγματοποιηθουν: η γυναικα μου και ο φιλος μας που μας προσκαλεσε στην Ν. Ζηλανδια, ειχαν να παρουσιασουν εργασιες σε ενα συνεδριο στην Μελβουρνη, και ετσι θα ελειπαν για μια εβδομαδα, αφηνοντας με μονο στο Οταγκο. Ταυτοχρονα, η κορη του φιλου μου, η Μαριαν, που ηταν μανιακη κυνηγος και ηξερε ολα τα 'κολπα' και ολους τους κυνηγους (μιας και η δουλεια της ειναι σε μαγαζι με κυνηγετικα ειδη), ειχε επικοινωνησει μαζι μου για να μαθει ποιο ηταν το προγραμμα μου, ουτως ωστε να κανονισει 'εξοδους'.

Παραλληλα με αυτη την ιστορια ειναι και η ιστορια του οπλου της Μαριαν...Ειχε ενα καταραμμενο Mossberg σε διαμετρημμα .270Win, το οποιο πρεπει να ειναι το χειροτερο τουφεκι (να μη πω και διαμετρημμα) που εχει κατασκευαστει ποτε! Ειχε μια σκανδαλη που επρεπε να την τραβας σαν το γαϊδουρι για να πυροβολησει, ενα ουραιο που πρεπει να το εφτιαξε τυφλος και ενα κοντακι που μονο του Κουασιμοδου θα πρεπει να ταιριαζε και η ανακρουση του (ιδιαιτερα μετα την επεμβαση του 'Πελοπηδα'*, που εκοψε την καννη στους 65 ποντους!) ηταν ικανη να σου ξεκολησει τα σφραγισματα...Παρ'ολα αυτα, η Μαριαν δεν ελεγε να το αποχωριστει...Την ειχα φαει να το αλλαξει, και ειχα αρχισει να κερδιζω το σεβασμο της με αυτα που της ελεγα, ειχα σχεδον πετυχει...Επρεπε μονο να βρω ενα εναλλακτικο οπλο για να της προτεινω!

Οταν λοιπον εφυγαν η γυναικα μου και ο φιλος μου, ειχα την ελευθερια να κανω οτι θελω. Ειχα ρωτησει την Μαριαν για αλλα κυνηγετικα μαγαζια και μου ειχε πει οτι ηταν ενα κοντα εκει που εμενα και ετσι, ενα απογευμα που δεν ειχα τι να κανω, πηγα να το βρω. Πραγματικα, ηταν παραδεισος! Οτι ειδος ενδυσης, υποδησης, αξεσουαρ για το κυνηγι και το ψαρεμα ηθελε κανεις, το ειχαν. Και, πιο σημαντικο απ'ολα, ειχαν και ενα μεγαλο χωρο, γεματο με οπλα καθε ειδους, καινουρια και μεταχειρισμενα. Πηγα λοιπον να χαζεψω...

Και εκει, μεσα σε ολα τα αλλα τουφεκια ειδα και ενα κρυφο κοσμημα...! Ενα Tikka 595, με συνθετικο κοντακι, ανοξειδωτη καννη, ηδη εφαρμοσμενο σιγαστηρα και το διαμετρημμα το μαγικο 6.5x55...Το πηρα απο τον οπλοβαστο και το περιεργαστικα. Η σκανδαλη οπως επρεπε, ενος σταδιου και γυρω στα 1.5 κιλα, η διοπτρα μπορουσε να βελτιωθει αλλα ηταν λειτουργικη, το μελλοντικο οπλο της Μαριαν!!! Μες τη χαρα, της εστειλα ενα μηνυμα οτι της βρηκα το ιδανικο οπλο και σε πολυ καλη τιμη! Μου απαντησε οτι θελει να το δει και οτι εχει και αυτη νεα που με ενδιαφερουν, για την επομενη ημερα. Κανονισαμε να βρεθουμε αργοτερα το βραδακι.

Δυο-τρεις ωρες αργοτερα συναντηθηκαμε στο ξενοδοχειο μου και πηγαμε παρεα στο μαγαζι με τα κυνηγετικα. Στο δρομο μου εξηγησε τι θα κανουμε τις επομενες μερικες μερες.
'Μιλησα με τον Σελντον (επαγγελματια κυνηγο) και μας προσκαλεσε σε κυνηγι για κατσικες και γουρουνια. Αλλα, κανονισα και με ενα αλλο μου φιλο τον Σεμ, να παμε για wallabies αυριο το βραδυ, τι λες?'
'Μουσικη στ'αυτια μου ειναι ολα αυτα!!! Ουτε κατσικες, ουτε γουρουνια ουτε wallabies εχω κυνηγησει, ολα αυτα καινουρια και συναρπαστικα μου φαινονται!'
'Ωραια! Παμε να δουμε το τουφεκι και θα κανονισουμε τι θα κανουμε αυριο!'

Πηγαμε στο μαγαζι, οπου την ηξεραν ηδη, και μιλησε με τον υπευθυνο πριν παμε να της δειξω το τουφεκι. Το πηρε στα χερια της, το επωμισε, δουλεψε το ουραιο και την σκανδαλη, και ειδα τα ματια της να γυαλιζουν...

'Αμα καταφερεις να πουλησεις το Mossberg, δεν θα σου στοιχισει τιποτα αυτο το οπλο! Και, πιστεψε με, με τις 140gn σφαιρες που ριχνει, οτι κανει το .270 θα το κανει και αυτο, αλλα με λιγοτερη ανακρουση, περισσοτερη ακριβεια και ειναι οπλο που θα το εχεις μια ζωη...' της ειπα.

Το αφησε στον οπλοβαστο, την εβλεπα που σκεφτοταν ολα αυτα που της ειπα και υπολογιζε τι να κανει. Οντας φοιτητρια, δεν ειχε τα λεφτα ετοιμα και ηξερα οτι δεν επρεπε να την πιεσω, στο κατω-κατω, επρεπε να ειναι σιγουρη για την αποφαση της, μιας και θα 'υπεφερε' τις συνεπειες για χρονια μετα... Με αφησε στο ξενοδοχειο, και αφου δωσαμε ραντεβου για την επομενη το μεσημερι, την καληνυχτησα.

Την επομενη μερα, περασα το πρωινο με μερικες βολτες και λιγη γυμναστικη, ετοιμασα το δισακι μου με κυαλια, μαχαιρι, ενα fleece για το κρυο και λιγο νερο, εβαλα τις μποτες μου και κατεβηκα στο πεζοδρομιο να περιμενω την Μαριαν και τον Σεμ. Ο Σεμ ειναι στρατιωτης και εχει την φυσικη κατασταση κατσικας οπως ειδα αργοτερα. Εφτασαν την ωρα που μου ειχαν πει και, αφου εγιναν οι απαραιτητες συστασεις μπηκα στο αυτοκινητο και ξεκινησαμε για τον προορισμο μας.

'Θα παμε πρωτα στο πεδιο βολης του στρατου, εχουμε παρει τα κλειδια. Θα ριξουμε λιγο με τα οπλα να τα συνηθισουμε και μετα θα παμε για κυνηγι. Ετσι και αλλιως αν δεν σκοτεινιασει δεν μπορουμε να κυνηγησουμε τα wallabies...'

Παραξενευτηκα...Ποια 'οπλα'?? Η Μαριαν ειχε δυο, ενα .22.250 και το .270, και απ'οτι ειχα καταλαβει δεν ειχαν και πολλες σφαιρες οταν μιλουσαμε χτες. Αλλα, μιας και δεν ειχα και τιποτ'αλλο να κανω, χαλαρωσα στην πισω θεση και απολαμβανα το ταξιδι μες την Νεοζηλανδικη εξοχη.

Φτασαμε στο πεδιο βολης μετα απο 20 λεπτα, και η Μαριαν ανοιξε το πορτ-μπαγκαζ του αυτοκινητου της. Και εκει με περιμενε μια ευχαριστη εκπληξη: Το 6.5x55 που βλεπαμε χτες, μαζι με το .22-250, το .270 και ενα κακασχημο Ruger Mini-14 ηταν ξαπλωμενα στο πατωμα....

'Το αγορασες???', τη ρωτησα
'Οχι ακομα. Πηγα στο μαγαζι αφου το ειδαμε, μετα που σε αφησα στο ξενοδοχειο, τους ειπα οτι ενδιαφερομαι και μου το εδωσαν για κανα-δυο μερες να το δοκιμασω'....
Επεσα απο τα συννεφα! Ποιος το εχει ξανακουσει αυτο??? Η εμπειρια μου οπλοκατοχης στην Αγγλια δεν με ειχε προετοιμασει για τετοια 'ανεση' στην οπλοχρησια και οπλοκατοχη, δεν πιστευα τα αυτια μου!
'Αυτο το Mini-14 τι το θες?' της ειπα
'Το πηρα να το δοκιμασω εγω', ειπε ο Σεμ πισω απο τον ωμο μου, 'παντα ηθελα να εχω ενα και, μιας και αφησαν την Μαριαν να παρει το Tikka, μ'αφησαν και εμενα να δοκιμασω το Mini-14'...

Τελειωσε, μετακομιζω! ειπα μεσα μου...Μας βγαινει ο πατος να παρουμε ενα τουφεκι στην Αγγλια και εδω τους τα δινουν για δοκιμες!! Δεν ειμαστε με τα καλα μας!

Φορτωθηκαμε τα διαφορα και περπατησαμε τα 300 μετρα μεχρι το πεδιο βολης. Ηταν ενας απλουστατος χωρος, με ενα υποτυπωδες υποστεγο μπροστα σε ενα 'διαδρομο', γυρω στα 100 μετρα φαρδυ και καπου 300 μετρα μακρυ. Αφησαμε τα οπλα στον τοιχο του υποστεγου και η Μαριαν με τον Σεμ πηγαν να στησουν τους στοχους στα 100 μετρα.
  
Photobucket

(το Mini-14-διαμμετρηματος .223-, το Howa σε .22-250, το Tikka 595 σε 6.5x55, και το καταραμενο Mossberg σε .270...)

Η πρωτη μας δουλεια ηταν να δουμε που βαρουσε το 6.5x55, με τις σφαιρες που ειχε αγορασει η Μαριαν. Η προθεση μας ηταν να κυνηγησουμε με αυτο το οπλο εκεινο το βραδυ, οποτε θελαμε να ξερουμε που ειναι μηδενισμενο. Πηρε καμια 10αρια βολες για να ανακαλυψουμε οτι το οπλο ηταν πολυ ακριβες (2 ποντους για 5 βολες στα 100 μετρα) και οτι ο σιγαστηρας και η γενικη συμπεριφορα του ηταν καταπληκτικα χαρακτηριστικα του. Ημουν ενθουσιασμενος και η Μαριαν, ενω ποιο συγκρατημενη, φαινοταν εξισου εντυπωσιασμενη με το οπλο. Σειρα ειχε το Mini-14, που ειχε την πλακα του, οντας ημιαυτοματο, παρ'ολο που δεν ηταν οσο ακριβες οσο το .22-250 ή το 6.5x55. Το .270, ριξαμε 2 βολες και το παρατησαμε.

Photobucket

(Ο Σεμ, επισης αριστεροχειρας, ριχνει στα 100 μετρα, εκει που φαινεται το ασπρο τετραγωνο. Στο βαθος, η πλαγια με το χωμα που φαινεται ειναι 300 μετρα).

Αφου σιγουρευτηκαμε για το μηδενισμο στα 100 μετρα, καναμε λιγη πλακα με τουφεκιες στα 300 μετρα, οπου ειχαμε βαλει μια σιδερενια πλακα μεγεθους οσο ενα φυλλο χαρτι Α4 και το τουφεκουσαμε ορθιοι, χωρις στηριξη. Τα δυο οπλα που περιμενα να μην εχουν κανενα προβλημα, επαληθευσαν την υποψια μου: 4 στις 5 βολες χτυπησαν τον στοχο, καθολου ασχημα για βολες με οπλα που δεν τα ηξερα και μαλιστα ολα δεξιοχειρα...!

Ημασταν ετοιμοι για την εξορμηση! Το μονο που παρεμενε τωρα, ηταν οι 2 ωρες οδηγηση που θα μας εφερναν στη φαρμα με τα wallabies!! (συνεχιζεται....)

* Οποιος θελει να μαθει ποιος ειναι ο 'Πελοπηδας' δειτε http://cavemangr.wordpress.com

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Οπλοβαστος...

Η μερα βροχερη, μουντη, κρυα...Μονος στο σπιτι, μιας και 'το αφεντικο'εχει παει διακοπες με τις φιλες της, τα κουταβια κοιμουνται μπροστα στη φωτια (αρχες Ιουνιου, και εχω τη φωτια αναμενη!)...Γυρναω το σπιτι να βρω κατι να κανω. Καθαρισα τα δυο μου οπλα που ειχα χρησιμοποιησει προχτες (το ενα για σκοποβολη, το αλλο για κουνελια) και τα εβαλα κοντα στο τζακι να στεγνωσουν, πριν τα βαλω στον οπλοβαστο.

Photobucket

Βρηκα μια ευκαιρια, μες τον παλιοκαιρο, και πηγα για μια ωρα για κυνηγι, στην φαρμα του Τζον. Φαινεται ο ελαφρυς χειμωνας που ειχαμε, και η αφθονια φαγητου τα εκανε να πολλαπλασιαστουν σε χρονο μηδεν και οπου και να κοιτουσες εβλεπες κουνελια παντου. Μεσα σε λιγοτερο απο μια ωρα ειχα παρει ηδη 19, και μου πηρε αλλες 3 ωρες να τα γδαρω, να τα καθαρισω και να τα τεμαχισω. Τα κουταβια μου ειναι μεσα στη χαρα που θα τρωνε κουνελι για την υπολοιπη εβδομαδα!

Ηπια το τσαϊ που ειχα στο χερι για να ζεσταθω, ελεγξα τα οπλα να σιγουρευτω οτι δεν ειχαν αλλο υγρασια, τα περασα με ενα χερι WD40 (θαυματουργο! μονο γαργαρες δεν κανω, αν ειναι να πιστευουμε οτι μας λενε μερικοι-μερικοι...!), και ανεβηκα στο δωματιο οπου εχω το φυλακιο με τον οπλοβαστο. Βλεπεται, οι κανονισμοι οπλοκατοχης εδω μας οριζουν οτι τα πυροβολα οπλα πρεπει να ειναι προσιτα μονο απο τον κατοχο αδειας και φυλαγμενα ετσι ωστε να μην μπορει να τα χρησιμοποιησει αλλος. Με αλλα λογια, δεν τα αφηνουμε πισω απο την πορτα της κουζινας, με κανα-δυο σφαιρες κοντα, μπας και φανει κανενα ζλαπ'!

Ανοιξα τη βαρια πορτα με τις 5 μπαρες, και τα τοποθετησα στις θεσεις τους. Δεν ξερω τι ηταν αυτο που με εκανε να κοιταξω στην δεξια γωνια του οπλοβαστου...Μαλλον το μικρο κομματι δερμα απο τον αορτηρα, ή ισως το ταπεινο ξυλο του κοντακιου...Μιας και ειχα χρονο (ειπαμε, το αφεντικο ειναι διακοπες!), παραμερισα τα οπλα που ηταν μπροστα του, και εβαλα το χερι μου να πιασω το τουφεκι αυτο.

Η γνωριμη αισθηση των καμπυλων, το βαρος, το αψεγαδιαστο blueing, ακομα και η μυρωδια απο το παλιο δερμα του αορτηρα, ολα ηταν οικεια....Η μισο-τυλιγμενη κομπρα στο κλειστρο, με τη γλωσσα εξω προδιδε την 'μεταλλαξη' που ειχε περασει αυτο το οπλο απο την πρωτη του μορφη...Εβγαλα τα καπακια απο την ταπεινη Simmons 3.5-10x50 και εριξα μια ματια στο χωραφι εξω απο το παραθυρο του υπνοδωματιου. Δεν ειδα το γρασιδι, ή τα δεντρα...Ειδα το χωμα σκαμμενο απο κουνελια, μυρισα το δασος γυρω μου, ενοιωσα την κρυαδα του φθινοπωρινου πρωινου, τα κοκκαλα μου θυμηθηκαν την αβολη θεση πανω στο μικρο σκαμνακι, απ'οπου εκανα το καρτερι στα κουνελια.

Το HW97 μου ηταν το πρωτο μου οπλο στην Αγγλια. Το πηρα τον Οκτωμβρη του 1998, 3 μηνες μετα απο τα γενεθλια μου, οταν μου ειχε παρει η γυναικα μου ενα ματσο περιοδικα για το κυνηγι και τα οπλα. Κι'αν εριξα βολιδες μ'αυτο το οπλο. Εφευγα νωρις απο τη δουλεια για να παω στο σπιτι, ν'ανοιξω το παραθυρο που εβλεπε στην πισω αυλη, οπου ειχα στησει ενα μικρο, ιδιωτικο μου σκοπευτηριο, με στοχους τα πακετα απο τσιγαρα (καπνιζα τοτε...) και ενα τσιγκο, να 'πιανει' τις σφαιρες.

Ενας φιλος (ο...Ριτσαρντ!!) με αφηνε να παω στο κτημα του για κουνελια. Που να το σκεφτομουν...Το πρωτο κουνελι που χτυπησα, το πηρα στα 10 μετρα και μου πηρε τρεις τουφεκιες να το αποτελειωσω...! Η καρδια μου εκανε 2 ωρες να ηρεμησει απο την εξαψη! Ξυπναγα στις 5 το πρωι, πηγαινα 2 ωρες κυνηγι, γυρναγα σπιτι, αλλαζα και πηγαινα μετα στην δουλεια....Τι χαρες ειχα περασει με αυτο το οπλο, ποσες συγκινησεις, ταπεινα θηραματα μπροστα σ'αυτα που παιρνω τωρα, τοτε μου φαινοντουσαν τα καλυτερα τροπαια...

Photobucket
Πηρα το βλεμμα μου απο το παραθυρο και κοιταξα το οπλο στα χερια μου, γεματος νοσταλγια...Νοσταλγια για τα χρονια που περασαν, τις συγκινησεις που μου χαρισε, τα μαθηματα που μου εμαθε...Ψεκασα λιγο λαδι σε ενα πανι που εχω στον οπλοβαστο και, ευλαβικα, το σκουπισα. Η γυαλαδα του το εδειχνε καινουριο, μονο οι χαρακιες στο κοντακι προδιδαν τη χρηση που εχει δει. Παραμερισα τα αλλα οπλα απο τον οπλοβαστο, το τοποθετησα με προσοχη στη θεση του και εκλεισα την βαρια πορτα του οπλοβαστου. Σαν τις μνημες που μου χαρισε, θα μεινει παντα μαζι μου.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Τεταρτη...

Ειναι ιδιαιτερη μερα η Τεταρτη. Καθε εβδομαδα, συναντιωμαστε με τους φιλους στο σκοπευτηριο. Εχουμε δυο τωρα, ενα κλειστο, και ενα ανοιχτο. Μιας και στο κλειστο μας επιτρεπεται η χρηση οπλων μεγαλυτερων διαμετρημματων του .22, προτιμαω να πηγαινω σε αυτο, οπου μπορω να ασκουμαι στην σκοποβολη και του .22LR αλλα μπορω να κανω και την πλακα μου με το .357Magnum.
Το σκοπευτηριο ειναι κολλημενο διπλα σε ενα μεγαλο κτηριο που καποτε ηταν στεγαστρο πολεμικων αεροπλανων, αλλα τωρα ειναι ενα τεραστιο γυμναστηριο, με γηπεδα badminton, γυμναστικης, ποδοσφαιρου και λοιπων αθλητικων δραστηριοτητων που χρησιμοποιουν οι κοινοτητες γυρω του. Εχουμε τα δικα μας κλειδια και μπορουμε να παμε στο σκοπευτηριο οποτε θελουμε, απο τις 10 το πρωι μεχρι τις 11.00 το βραδυ, αρκει να ειμαστε δυο. Και θα μου πεις, γιατι? Χιωτες ειστε? Οχι βεβαια, πεφτει λιγο μακρια η Χιος απο εδω! Απλως για λογους ασφαλειας, σε περιπτωση που θα γινει κανενα ατυχημα. Γελαγα και εγω με αυτο τον κανονα, μεχρι που βρηκαμε ενα φιλο σκοπευτη νεκρο απο καρδιακη προσβολη στο ανοιχτο σκοπευτηριο ενα βραδυ, οταν τον εψαχνε η γυναικα του και δεν μπορουσε να τον βρει πουθενα...Θα μου πεις, χαρουμενος πηγε, τον βρηκαν ξαπλωμενο στο στρωμα σκοποβολης, με το οπλο στο χερι. Αμα παω και εγω ετσι, μην με κλαψει κανεις!

Μεσα στο σκοπευτηριο, εχουμε μια μικρη αιθουσα αναμονης, οπου καθομαστε και τα λεμε ενω περιμενουμε να τελειωσουν αυτοι που ριχνουν πριν απο εμας. Υπαρχουν 5 θεσεις απο οπου μπορουμε να ριχνουμε και εχουμε την δυνατοτητα να ριχνουμε στα 10, 20 και 25 μετρα. 



 Photobucket 

Φυσικα, μιας και δεν ειναι πολλοι οι περιορισμοι που εχουμε ως προς τα οπλα που μπορουμε να χρησιμοποιησουμε (αρκει να μην ειναι υπερηχητικα και πανω απο συγκεκριμενες ενεργειες), ο καθε σκοπευτης φερνει οτι εχει στον οπλοβαστο του. Τα δικα μου ειναι, οπως ειπαμε δυο. Εχω ομως φιλους με 5-6 οπλα ο καθενας που τα φερνουν και μπορουμε ολοι να ριξουμε με αυτα.

  Photobucket 

Τα δυο αυτα πιστολια ειναι διαμετρηματος .22LR (το πιστολι) και .357Magnum (το περιστροφο). Ενας αλλος φιλος εφερε ενα περιεργο .22LR, που εμοιαζε σαν πολεμικο:

  Photobucket 

Ειναι καλο σχολειο παντως το σκοπευτηριο. Ουτε και θυμαμαι ποσες ωρες εχω περασει, ποσα κιλα μολυβι εχω ριξει και τι κουβεντες εχω κανει με τους φιλους. Μαθαινουμε νεα, ανταλλασουμε πληροφοριες και βοηθαμε ο ενας τον αλλο, παρ'ολο που μπορει και να ειμαστε αντιπαλοι στους διαγωνισμους που παιρνει μερος η σκοπευτικη μας λεσχη.

Ενα ειναι το σιγουρο: στο σκοπευτηριο μαθαινει κανεις τι μπορει και τι δεν μπορει (ακομα!) να κανει με το οπλο του. Ιδιαιτερα στο κλειστο, μιας και δεν υπαρχουν αλλαγες συνθηκων, ειμαστε σιγουροι για την συμπεριφορα των πυρομαχικων και των οπλων μας, αλλα, πιο σημαντικο ακομα, την δικη μας ικανοτητα...

  Photobucket 

Αυτο το γκρουπ το εκανα μια φορα...Με το .357, και ανοιχτα σκοπευτικα στα 20 μετρα...Απο τη μερα εκεινη, ακομα προσπαθω! Δεν πειραζει, αρκει που ξερω οτι το οπλο μπορει να το καταφερει, το ιδιο και τα πυρομαχικα.

Με το .22αρι ειμαι πιο σταθερος. Μιας και διαγωνιζομαι εδω και 6 χρονια στα 20 μετρα σπορτινγκ, εχω καταφερει και ειμαι στην πρωτη ομαδα.

  Photobucket 

  Μακαρι να ηταν και οι αγωνιστικοι μου στοχοι ετσι...Δεν πειραζει, δεν ημουν ποτε ανταγωνιστικος, και ο μονος λογος που συμμετεχω σε αυτους τους διαγωνισμους ειναι μιας και μου επιτρεπουν προσβαση στο σκοπευτηριο. Και, απο την αλλη, ποια καλυτερη δικαιολογια απο το να φευγω απο το σπιτι για μερικες ωρες, να περναω παρεα με τους φιλους και να ριχνω και καμια διακοσαρια σφαιρες??? Τωρα που το θυμηθηκα, και αυριο Τεταρτη ειναι!!

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Καλοκαιρι....

Ο θεος να το κανει!! Εχουμε τρελλαθει στη βροχη, τον αερα και το κρυο...Ιουνιος και Ιουλιος και η φωτια στο σπιτι δεν εχει παψει να καιει...
Γυρισα απο τη δουλεια προχθες και κοιταξα εξω απο το παραθυρο. Αγρια συννεφα, αερας και το μπουφαν απαραιτητο...Αναστεναξα, και κοιταξα τα σκυλια μου που χοροπηδουσαν στα ποδια μου αναμεσα, το βλεμμα τους αγνο, χαρουμενο, και γεματο ανυπομονησια συναμα, να βγουν εξω. Με βαρια την καρδια, ανεβηκα την σκαλα....'Αφριζ', ξ'αφριζ' θα το φαμε...' ειπα μεσα μου και ετοιμαστηκα να τα βγαλω εξω, παρα την νεροποντη....

Αλλα, λες και η διαθεση τους περασε και στον καιρο! Μεχρι να αλλαξω τα ρουχα μου, ο ηλιος ειχε βγει, ο τοπος ελαμπε και η θερμοκρασια ηταν πλεον ευχαριστη, δεν σε περονιαζε το κρυο. Βιαστηκα, εβαλα τα παπουτσια μου και τους φορεσα τα κολαρα. Βγηκαμε απο το σπιτι και, αφου πηδηξαμε ενα μικρο φραχτη, μπηκαμε στο τεραστιο χωραφι που ειναι πισω απο το σπιτι μου. Αφου βεβαιωθηκα οτι δεν εχει ζωντανα ο αγροτης μεσα, τους εβγαλα το λουρι και τα αφησα να τρεξουν.


Photobucket 

Τα παρακολουθουσα με ενδιαφερον, χαμογελωντας με την ξενοιασια τους, την ευχαριστηση που παιρναν απο το παιχνιδι και τις μυρωδιες που κυνηγουσαν. Μπαινοβγαιναν στους φραχτες, ψαχνοντας να βρουν τα κουνελια που ηταν εκει το βραδυ, ακολουθουσαν τα χναρια που μονο οι μυτες τους μπορουσαν να εξιχνιασουν. Απο κοντα και γω, να χαιρομαι τον ηλιο στο προσωπο μου, και τον αερα που 'ξεβγαζε' την κουραση της δουλειας και επαιρνε μαζι του τις εννοιες που ταλανιζαν το μυαλο μου.

Photobucket 

Και οπως περπατουσαμε συριζα στο φραχτη, διπλα σχεδον απο το κεφαλι μου, ακουσα ενα σουσουρο και μια φασσα βγηκε ξαφνικα απο το θαμνο, πετωντας ταραγμενη. Μιας και ειδα απο που βγηκε, ειπα να ριξω μια ματια, να δω τι εκανε μες τα χαμηλα. Και εκει, σε μια τρυπα στις φουντουκιες, ειδα το λογο που ηταν κουρνιασμενη...

  Photobucket 

Χαρηκα με αυτη την ανακαλυψη, αλλα ταυτοχρονα δεν ηθελα να διαταραξω το μερος και να διωξω το πουλι. Εβγαλα μια δυο φωτογραφιες και γρηγορα απομακρυνθηκα, παιρνοντας και τα σκυλια μαζι. Περπατησαμε ακομα κανενα χιλιομετρο, οταν τα σκυλια πια ειχαν κουραστει, πιο πολυ απο τον υγρο, ζεστο καιρο, παρα την πορεια, και περπαταγαν διπλα μου. Φτασαμε σε μια ποτιστρα για τα γελαδια, που ηταν μεγαλος πειρασμος και για τα δυο να αντισταθουν. Τα χαζευα και τα χαιρομουν για την εξυπναδα τους....  Photobucket 

  Τ'αφησα και ηπιαν μεχρι που χορτασαν, και ηρθαν παλι διπλα μου, ξανανοιωμενα. Περπατουσαμε τωρα για το σπιτι, και το ηξεραν. Το βημα τους αργο, περιμεναν ποτε θα τα καλεσω για το λουρι. 20 λεπτα αργοτερα, ημασταν πισω στο μικρο φραχτακι, που χωριζε τα ορια του σπιτιου μου απο το χωραφι. Ηρθαν διπλα μου χωρις παραπονο, κουνωντας την ουρα.


Photobucket 

Γυρισαμε σπιτι. Η συντομη βολτα μας ειχε τελειωσει, αλλα και οι τρεις μας ημασταν πιο ηρεμοι, πιο χαρουμενοι και ικανοποιημενοι με τα δωρα που μας εκανε ακομα και αυτο το συντομο καλοκαιρι...