Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Στη Ζουγκλα....Μερος 6ον

Η βόλτα κράτησε περισσότερο από μία ώρα (μαζί με τις απαραίτητες στάσεις…). Είχα την ευκαιρία να θαυμάσω τον πλούτο της πανίδας που ξεπερνούσε κάθε προσδοκία. Δε θα έλεγα το ίδιο και για τη χλωρίδα, αλλά δεν είχαμε έρθει εδώ για να μαζέψουμε χόρτα. Όταν φτάσαμε πίσω στο σπίτι είχαμε μια αδρή ιδέα για την έκταση της φάρμας και τη διαμόρφωση του εδάφους και αρκετές φωτογραφίες να μας προσλάβουν στο National Geographic. Η πρώτη περιήγηση στη φάρμα ήταν, το λιγότερο, εντυπωσιακή.

Το μόνο που θα μπορούσε να την κάνει καλύτερη ήταν να παρατηρούσαμε τα ζώα από άλλου είδους φακούς, αλλά ήμουν απλά ανυπόμονος. Είχε σχεδόν έρθει η ώρα! Το πρόγραμμα έλεγε επίσκεψη στο αυτοσχέδιο σκοπευτήριο για έλεγχο του εξοπλισμού. Όταν έρθει η ώρα θα είμαστε πανέτοιμοι!
Κάναμε μια υποχρεωτική στάση στο σπίτι για να αλλάξουμε τα ρούχα μας με αυτά που θα χρησιμοποιούσαμε στο κυνήγι, γιατί θα ξαπλώναμε κάτω στο σκοπευτήριο και να φορτώσουμε το Land Rover με τα δέοντα.  Με την ευκαιρία τσιμπήσαμε και κάτι και πήραμε μαζί μας νερό, μια και ο ήλιος έκαιγε.

Θα πηγαίναμε να ελέγξουμε τα όπλα και να σετάρουμε τις διόπτρες. Ευκαιρία και για μένα να ρίξω με το 222 να το συνηθίσω. Η προπόνησή μου είχε να κάνει μόνο με δυνατά αεροβόλα ελατηρίου. Ό,τι κοντινότερο στα ραβδωτά μπορώ να χρησιμοποιώ στην Ελλάδα, σχεδόν χωρίς πρόβλημα. Απ’ότι άκουσα, το μικρό αυτοσχέδιο σκοπευτήριο απείχε 10 λεπτά δρόμο από το σπίτι στην άκρη της φάρμας κοντά στη φυτεία με τα καρύδια. Ένα επίπεδο χωράφι με 100 μέτρα ευθεία στο τέλος της οποίας θα έμπαιναν οι στόχοι μπροστά από το λόφο. Εμείς θα ξαπλώναμε στην αρχή δίπλα στο δρόμο πάνω στα ειδικά στρώματα που φορτώθηκαν στο Land Rover μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Το πίσω μέρος γέμισε από τις μακριές θήκες και δεν υπήρχε χώρος να καθίσουμε στις πτυσσόμενες θέσεις στο χώρο αποσκευών. Εγώ το φακίρη δεν τον ξανάκανα! Το μάτι μου πήρε ένα μικρό εντουράκι στην άκρη του γκαράζ. Ίσως ήταν ευκαιρία να κάνω βόλτα στη σαβάνα με μηχανή. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα! Γύρισα στον Πιέρ.

-    Το Land Rover γέμισε. Να πάρω το Suzuki να σας ακολουθήσω μέχρι το σκοπευτήριο;
-    Φυσικά! Ξέρεις από μηχανές; Από μένα κανένα πρόβλημα. Μόνο να προσέχεις μην πέσεις και χτυπήσεις.
-    Η κόρη μου ορκίζεται ότι αν δεν είχα παντρευτεί θα είχα τουλάχιστον νικήσει το Παρίσι-Ντακάρ! Οδηγάω μηχανή χρόνια στην Αθήνα χωρίς κανένα πρόβλημα.
-    Πόσο χρονών είναι η κόρη σου είπαμε;
-    Τεσσάρων.
-    Καλά, πριν δηλώσεις συμμετοχή στο Παρίσι-Ντακαρ έλα χωρίς να πέσεις μέχρι το σκοπευτήριο. Τα κλειδιά είναι πάνω. Πήγαινε μπροστά να ανοίγεις και τις πόρτες να μην ανεβοκατεβαίνουμε από το αμάξι.
-    Οκ!
Έφυγα γελώντας προς το γκαράζ. Εντουράδα στη σαβάνα! Τί σου είναι η ζωή! Φόρεσα τα γυαλιά του ηλίου και καβάλησα τη σέλλα.

Το μικρό δίτροχο χόρευε ανάμεσα στα πόδια μου καθώς οι ρόδες γλιστρούσαν πάνω στην λεπτή στρώση ψιλής σαν πούδρας άμμου που κάλυπτε το χωματόδρομο. Αισθανόμουν σα να οδηγούσα πάνω σε κουραμπιέ! Μουρμούριζα μέσα από τα δόντια μου φράσεις ακατάλληλες για ανηλίκους και ίδρωνα από την ένταση και την προσπάθεια γαντζωμένος από το τιμόνι. Πήγαινα με χαμηλή ταχύτητα προσπαθώντας να μην πέσω και ρεζιλευτώ ή ακόμα χειρότερα τραυματιστώ και περάσω τις υπόλοιπες μέρες καθισμένος σε μια καρέκλα να γυμνάζω τους μασητήρες μου ακούγοντας κυνηγετικές ιστορίες από τους άλλους. Το Land Rover κοντανάσαινε πίσω μου και αισθανόμουν τα μάτια όλων καρφωμένα στην πλάτη μου. Έλπιζα κάποιος από τους επιβάτες να ήξερε πολλά ανέκδοτα, γιατί σα να άκουγα πολλά γέλια εκεί πίσω...

Σταμάτησα με ανακούφιση να ανοίξω την πανύψηλη πόρτα από συρματόπλεγμα. Τα χέρια μου έτρεμαν και η πλάτη μου πονούσε από το σφίξιμο. Το κέρδος μου διπλό. Είχα την ευκαιρία να ξεπιαστώ και το αυτοκίνητο θα ήταν τώρα μπροστά μου και θα μπορούσα να κινηθώ με το δικό μου αργό ρυθμό. Τους χαμογέλασα μόλις περάσανε και έκλεισα πίσω τους την πόρτα. Ξανακαβάλησα το εντουράκι και ξεκίνησα με προσοχή και την ψυχή στην κωλότσεπη. Η εντουράδα μου έλειπε στη σαβάνα! Όταν έφτασα στο χώρο του σκοπευτηρίου οι άλλοι είχαν ήδη κατέβει και κουβέντιαζαν. Έβαλα το σταντ και κατέβηκα ξεφυσώντας προσπαθώντας να κρύψω στο πίσω μέρος του μυαλού μου το ταξίδι της επιστροφής που με περίμενε σε λίγο.

 photo africa030.jpg

Ο ήλιος έκαιγε. Ο ξηρός αέρας που σάρωνε το πρόσωπό μου πάνω στη μηχανή έκανε το δέρμα μου να τεντώνει. Έβαλα το χέρι στην τσέπη. Είχα μαζί μου αυτό ακριβώς που χρειαζόμουνα. Το σούπερ-ντούπερ αντηλιακό που μου πήρε η γυναίκα μου! Τριάντα βαθμοί προστασίας και ενυδάτωσης ήταν ό,τι χρειαζόμουνα στη σαβάνα. Πόσο δίκιο είχε! Έβγαλα τα γυαλιά και άπλωσα το πηχτό υγρό στο χέρια και το πρόσωπό μου. Το δέρμα μου το ρούφηξε με ανακούφιση. Με πλημμύρισε ένα άρωμα καρύδας που ανέσυρε αυτόματα μνήμες από παραλία και θάλασσα. Τί σου είναι ο εγκέφαλος! Έχωσα το μπουκαλάκι στην τσέπη μου ευτυχής για το νέο μου σύμμαχο στις αντίξοες συνθήκες της σαβάνας. Πήγα αναπτερωμένος κοντά στους άλλους που είχαν αρχίσει το ξεφόρτωμα.

-      Τί μυρίζει έτσι;
 Ρώτησε ο Πιέρ.
-    Έβαλα αντηλιακό. Ωραία μυρωδιά, ε! Σα να είσαι στην παραλία! Θέλει κανένας; Είναι βάλσαμο με τόση ξηρασία και ζέστη.
  Έβγαλα το μπουκαλάκι από την τσέπη όλο καμάρι. Ο Πιέρ πλησίασε.
-    Βάλσαμο μπορεί να είναι, αλλά εδώ δεν έχει ψάρια, έχει ζώα. Σε παίρνουν  χαμπάρι από χιλιόμετρα! Δεν πιστεύω να σκοπεύεις να το βάλεις στο cull!
-    Ό...όχι βέβαια....
    τραύλισα και έβαλα το μπουκαλάκι στην τσέπη. Πάει ο σύμμαχός μου.
-    Για τώρα λέω που κάνουμε εξάσκηση....
-    Για τώρα καλό είναι. Μόνο που θα λιγδώσουμε τα όπλα. Άσε καλύτερα.
Ασυναίσθητα έτριψα τις παλάμες μου στο παντελόνι. Ένιωθα σα μαθητούδι μετά από αταξία που έβλεπε το χάρακα στα χέρια του δασκάλου. Φόρεσα τα γυαλιά που γλιστράγανε στη λαδωμένη μύτη και πήγα να πάρω το όπλο μου από το Land Rover. Είχε έρθει η ώρα να δω τί μπορώ να κάνω.

Οι δύο άγγλοι ήταν ήδη ξαπλωμένοι στα στρώματα. Τα όπλα τους ξερνούσαν μολύβι με εκνευριστική ακρίβεια στο κέντρο του στόχου που βρισκόταν εκατό μέτρα μακριά κάνοντας μία τρύπα. Είχαν αντέξει το ταξίδι αλώβητα με το “zero” να παραμένει ακλόνητο. Η Leupold του Ντέιβιντ και η Smith & Bender του Γκάρεθ δικαιολόγησαν τη φήμη τους και την τιμή τους. Το μόνο που τους στεναχωρούσε ήταν πως είχαν λάθος πληροφορίες για το υψόμετρο και οι κατάλογοι με τους βαλλιστικούς υπολογισμούς που είχαν καταρτίσει στην Αγγλία ήταν για κάτι πόδια υψόμετρο λιγότερο. Η απόκλιση μπορεί και να ξεπερνούσε τη μία ίντσα στις χίλιες γυάρδες. Τράτζικ!
Συνέχεια είχε ο αδελφός μου. Το πακέτο όπλο-διόπτρα κόσμημα απέδιδε τα αναμενόμενα. Η φωτιζόμενη κουκίδα λες και καθοδηγούσε το μολύβι όπως το laser τους πυραύλους. Μετά τις πρώτες τρεις βολές κάθε πυροβολισμός ήταν χαράμισμα σφαίρας. Σηκώθηκε χαμογελώντας.
Ξάπλωσα με τη σειρά μου σε ένα από τα στρώματα. Όπλισα το 222 και το έφερα στον ώμο. Στα εκατό μέτρα με περίμενε ένα τυπωμένο κεφάλι springbok σε φυσικό μέγεθος. Θα προτιμούσα κάτι πιο μικρό, αλλά και εδώ μία τρύπα θα έκανα. Σημάδεψα λίγο πίσω από το μάτι. Έριξα τρεις βολές. Με το Χ8 της ταλαιπωρημένης Swarovski δεν έβλεπα τις τρύπες στο χαρτί. Ο Ντέιβιντ παρακολουθούσε με τη δική του και έδινε το αποτέλεσμα. Ένα σπασμένο κέρατο και δυό ψόφιες μύγες! Όπως το περίμενα. Είχα κάνει μία τρύπα. Στο νερό! Θα έφταιγε το λιγδωμένο μου δάχτυλο που μύριζε καρύδα, ή ο αέρας, ή η διόπτρα. Ίσως έπρεπε να βγάλω τα γυαλιά... Δεν εξηγείται αλλιώς! Μήπως να μίλαγα με τον αδελφό μου για εκείνο το φτυαράκι...

Ο Γκαρεθ μου ζήτησε να δοκιμάσει και αυτός να βρούμε τί φταίει. Του έδωσα τη θέση μου. Το 222 έβηξε ακόμα τρεις φορές. Το τυπωμένο κεφάλι τώρα ήταν τυφλό. Τρείς φορές. Στραβοκατάπια. Λες να έχουν και πιο μεγάλα φτυάρια; Πήγαμε να δούμε το στόχο από κοντά και να τον αντικαταστήσουμε. Η διόπτρα του Ντέιβιντ βλέπει πολύ καλά. Οι βολές του Γκάρεθ μόλις που δεν ακουμπούσαν και αποφασίστηκε ότι θα μπορούσε να σφίξει η συγκέντρωση αν καθαρίζαμε την κάνη. Εγώ πρότεινα να τη γυαλίσουμε!
Ξάπλωσα πάλι στο στρώμα να ρίξω μερικές να συνηθίσω, ενώ ο αδελφός μου με τους άγγλους χτύπαγαν βράχια ψηλά στο βουνό. Αυτή τη φορά το πέτυχα το κεφάλι. Έριξα βέβαια περισσότερες βολές....



- Μαϊμού!
Αναφώνησε ο Πιέρ και τέντωσε το χέρι του προς το λόφο αριστερά. Πρέπει να έχει τα μάτια αετού, ή ενός έμπειρου αφρικάνου κυνηγού.
- Εκεί πέρα πάνω στα βράχια. Οι άτιμες δεν πλησιάζουν. Ξέρουν τι τις περιμένει.

Οι υπόλοιποι προσπαθούσαμε να την εντοπίσουμε με τα κιάλια. Οι δύο άγγλοι ήρθαν κοντά σα να προσπαθούσαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Κοίταζαν μέσα από τα κιάλια και μουρμούριζαν χαμηλόφωνα. Σχεδόν ταυτόχρονα έδειξαν προς το ανέμελο δίποδο και έγνεψαν συμφωνώντας. Ο Γκάρεθ σήκωσε το rangefinder.

- 750 μέτρα αναφώνησε.
- Να τη χτυπήσω;
Ρώτησε ο Ντέιβιντ με ύφος μικρού παιδιού που ζητάει γλειφιτζούρι.
Ο Πιέρ τον κοίταξε με δυσπιστία.
- Φυσικά. Αν μπορείς.

Ο Ντέιβιντ δεν περίμενε να του το πει δεύτερη φορά. Άρπαξε το όπλο του και σκαρφάλωσε στην οροφή του Land Rover. Ξάπλωσε και άνοιξε τον δίποδα. Ζήτησε επιβεβαίωση απόστασης από τον φίλο του και κοίταξε σκεφτικός τον αέρα. Πάλεψε λίγο με τις ρυθμίσεις της διόπτρας και έβαλε το μάγουλό του στο κοντάκι. Οι υπόλοιποι γυρίσαμε τα κιάλια προς τη μαϊμού. Την έβλεπα να κάθεται πάνω στο βράχο και να παρατηρεί τριγύρω. Κράτησα την ανάσα μου ασυναίσθητα λες και ήμουν εγώ που θα τραβούσα την σκανδάλη. Ο πυροβολισμός έσκισε τη σιωπή πάνω που πήγαινα να σκάσω.
Η σφαίρα έπεσε μισό μέτρο χαμηλότερα πάνω στο βράχο. Η μαϊμού κοίταξε κάτω σαστισμένη προσπαθώντας να καταλάβει τί ήταν αυτό. Η σκέψη της δεν ήταν το τελευταίο πράγμα που πέρασε από το μυαλό της. Το όπλο του Ντέιβιντ φρόντισε γι’αυτό. Ο δεύτερος πυροβολισμός με ξάφνιασε. Πρόλαβα όμως να δω το μικρό δίποδο και κατρακυλά άψυχο.

-  Τη χτύπησες!
Φώναξε ο Πιέρ σαστισμένος.
-  Τη χτύπησες!
Ξαναείπε για να το πιστέψει. Μπορεί να ήταν έμπειρος κυνηγός, αλλά τέτοια βολή δεν πρέπει να είχε ξαναδεί, πόσο μάλλον να τολμήσει.

Ήταν η σειρά του Ντέιβιντ να σαστίσει. Σήκωσε το κεφάλι από τη διόπτρα και ψέλλισε διστακτικά σαν να τον μαλώσανε.
-    Μα είπες να τη χτυπήσω. Έτσι δεν είπες;
-    Ναι, βέβαια το είπα! Μα είναι 750 μέτρα! 750 Μέτρα! Τί βολή! Τί βολή!

Στραβοκατάπια. Μου είχε πει ο αδελφός μου ότι οι φίλοι του είναι καλοί σκοπευτές, αλλά αυτό ξέφευγε. Τα όπλα τους ήταν προέκταση του εαυτού τους. Σα να ρίχνανε τηλεκατευθυνόμενες σφαίρες! Η προπόνησή μου με αεροβόλα στην Ελλάδα φαινόταν σαν αστείο. Κοίταξα το ταλαιπωρημένο 222. Ευτυχώς που δεν έχεις στόμα γιατί προβλέπω να ζήσεις πράγματα ανομολόγητα!

Μετά από λίγο μαζέψαμε και φύγαμε για το σπίτι. Εγώ μπροστά με το δίτροχο να χορεύει το χορό του Ζαλόγγου και οι άλλοι στο Land Rover. Μετά την πόρτα τους ακολουθούσα. Περίμενα λίγο να ξεμακρύνει το αυτοκίνητο να γλυτώσω από τη σκόνη. Έκανα την υπόλοιπη διαδρομή χαλαρά, σχεδόν σαν να περπατάω. Είχα την ευκαιρία να χαζέψω το τοπίο με τις μακριές σκιές και τον ουρανό που άρχισε να βάφεται καθώς ο ήλιος άρχιζε να βουτάει προς τη δύση. Άφησα το Suzuki στο γκαράζ και δεν το ξαναακούμπησα.
-     Πάμε μια βόλτα μέχρι την πρώτη λίμνη μέχρι να βραδυάσει;

 Ήταν η πρώτη φορά από τότε που φτάσαμε που η φωνή του αδελφού μου ακούστηκε σα μουσική στα ταλαιπωρημένα από τους πυροβολισμούς αυτιά μου.

-     Προλαβαίνουμε; Σε λίγο θα νυχτώσει.
-    Έχουμε πάνω από μία ώρα φως. Η λίμνη είναι δίπλα.
-    Φύγαμε! Όχι τίποτ’άλλο, μήπως χτυπήσεις και εσύ τίποτα γιατί δε μπορώ να σε έχω να λες ότι δεν είχες την  ευκαιρία…
-    Καλάααα…. Πάω να φέρω το 7Χ57 του Κρις να πάρεις μαζί σου μην πέσεις πάνω σε κανένα φακόχοιρο. Το 222 δεν κάνει για φακόχοιρους.
-    Δεν κάνει άμα δεν ξέρεις σημάδι. Τέλος πάντων, φέρε ό,τι θέλεις. Μόνο βιάσου, ο ήλιος δεν περιμένει!
 
Με τα όπλα στον ώμο ξεμακρύναμε από το σπίτι για την τεχνητή λιμνούλα. Ο ήλιος συνέχισε να ξεραίνει το ταλαιπωρημένο μας δέρμα ακόμα και τώρα που κάλπαζε προς τη δύση. Δεν είπα τίποτα για τα μάλλινα, ούτε για το μπουκαλάκι που έπιανε χώρο στην αριστερή μου τσέπη. Η ώρα ήταν πολύ μαγική για σχόλια. Σούρουπο στη σαββάνα μπροστά στη λίμνη, ακούγεται σα τίτλος νουβέλας! Περπατούσαμε μιλώντας σπάνια και χαμηλόφωνα μην προδώσουμε την παρουσία μας στα ζώα. Συναντήσαμε μεγάλες τρύπες που είχαν σκάψει οι σκαντζόχοιροι, όπως μαρτυρούσαν τα αγκάθια που βρήκαμε και μαζέψαμε γύρω τους.

Φτάσαμε στη λίμνη που χρύσιζε από τις πλάγιες ακτίνες. Εγώ κάθισα δίπλα σε ένα πεσμένο κορμό, ενώ ο αδελφός μου κινήθηκε προς την άλλη άκρη. Παρατηρούσα τα πουλιά που ψαχούλευαν για σκουλήκια και απολάμβανα την εναλλαγή των χρωμάτων. Δεν έλπιζα σε κάποια συνάντηση, απλά χαλάρωνα ρουφώντας τη στιγμή. Μια μικρή μαϊμού ήρθε να πιεί νερό, αλλά δε σήκωσα το όπλο. Δεν άξιζε να χαλάσω τη στιγμή και να βιάσω τη σιωπή. Εξ άλλου πόσες φορές θα έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω μια μαϊμού να πίνει νερό από μια χρυσή λίμνη; Ούτε καν έφερα τη διόπτρα στο μάτι.

 photo Alphaphirhoiotakappa3AE0031_zpsd5c476fe.jpg

Έμεινα εκεί μέχρι που άκουσα ένα θόρυβο προς τη μεριά που είχε απομακρυνθεί ο αδελφός μου. Το ζώο ήταν μεγάλο. Ίσως να άξιζε τον κόπο να πυροβολήσω. Έφερα το όπλο σε βολική θέση και σήκωσα προσεκτικά το κεφάλι μου πάνω από τον κορμό. Είχα δίκιο. Ήταν μεγάλο το ζώο. Σηκώθηκα όρθιος.
-    Αν δε σηκωνόσουνα δε θα σε έπλεπα!
-    Ελληνική παραλλαγή ερήμου! Δεν υπάρχει καλύτερη. Μόνο στο Μοναστηράκι, αν ξέρεις που να ψάξεις. Είδες τίποτα;
-    Μπα! Χάζευα τα χρώματα.
-    Εγώ είδα μια μαϊμού. Ήρθε να πιεί νερό.
-    Γιατί δεν της έριξες; Ήταν μακριά;
-    Μακριά δεν ήταν, αλλά δεν της έριξα. Απλά τη χάζεψα. Πάμε πίσω;
-    Πάμε. Με έφαγε ο ήλιος.
-    Πάμε, να δούμε και για σκόρους.
-    Για τί;
-    Για σκόρους. Μη μας φάνε τα μάλλινα, γιατί δε βλέπω να τα κουνάμε από εκεί.
-    Δεν αφήνεις την πλάκα; Πάμε μη μας πάρει η νύχτα. Ώρα για ποτάκι.

Η ιδέα του ποτού μου άρεσε. Περπατήσαμε κουβεντιάζοντας μέχρι το σπίτι και πήγαμε να αντικαταστήσουμε τα ρούχα μας με τη λάιτ παραλλαγή σπιτιού. Έκανα ένα μπάνιο να διώξω τη σκόνη και να δώσω την ευκαιρία στο δέρμα μου να ρουφήξει νερό. Αναζογωνημένος με καθαρά ρούχα ήμουν έτοιμος για το βραδυνό πρόγραμμα.Πήγα να καθίσω στην βεράντα με τους άλλους που πίναν ήδη το ποτό τους. Η νύχτα ήταν γλυκιά και δροσερή. Δεν υπήρχε λόγος να μπούμε στο σπίτι. Καθαρίσαμε την κάνη του 222 πριν το απολαυστικό δείπνο. Πήγαμε στο κρεβάτι σχετικά νωρίς. Το 222 θα χρειαζόταν μερικές βολές για να στρώσει η κάνη μετά το καθάρισμα. Θα χρησιμοποιούσα το 7Χ57 του Κρις για λίγο. Ήταν δοκιμασμένο και μάχιμο. Θέλαμε να σηκωθούμε πρωί-πρωί να βγούμε βόλτα στη σαβάνα. Ο ύπνος με πήρε μετά από πολλή ώρα. Το μυαλό μου είχε πολλά να τακτοποιήσει, γιατί αύριο ήταν μια καινούρια μέρα στη σαββάνα!

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Στη Ζουγκλα...μερος 5ον

ΣΑΒΒΑΤΟ 3Η ΜΕΡΑ
Σήκωσα το κεφάλι μου από το μαξιλάρι σαστισμένος. Τί με ξύπνησε; Κοίταξα γύρω μου να καταλάβω που βρίσκομαι. Το φως έμπαινε από τα σφαλισμένα παράθυρα. Έπιασα το ρολόι. Οκτώ η ώρα. Ένιωθα πιασμένος. Ήμουνα στην ίδια θέση που έπεσα για ύπνο. Μάλλον δεν κουνήθηκα όλο το βράδυ. Μια κοφτή στριγκή κραυγή ακούστηκε από έξω. Κάτι σαν κοράκι με κοκκύτη. Ανακάθισα στο κρεβάτι. Οι άγγλοι δεν ήταν στο δωμάτιο. Μπορούσα να δω τα άδεια κρεβάτια τους πάνω από το τραπέζι του μπιλιάρδου. Ο αδελφός μου σάλευε μέσα στα σκεπάσματα. Άνοιξε τα μάτια του. Η κραυγή ακούστηκε ξανά. Σα να ερχόταν από ψηλά.
- Τί είναι αυτό; Ο αδελφός μου χαμογέλασε αγουροξυπνημένα.
- Το Ίμπις. Το ξυπνητήρι της Αφρικής. Καλωσήρθες! Τί ώρα είναι;
- Οκτώ. Ο Γκάρεθ και ο Ντέιβιντ έχουν σηκωθεί. Σήκω να πάμε στο σπίτι. Χάνουμε χρόνο. Η σαβάνα μας περιμένει.
- Πάμε. Η Σάντη θα έχει ετοιμάσει πρωινό. Φτιάχνει κάτι μπισκότα! Ντύσου.
 Δε χρειάστηκε να το ξαναπεί. Πεταχτήκαμε από τα κρεβάτια και ντυθήκαμε με ‘λάιτ’ παραλλαγή να πάμε στην κουζίνα. Η σκέψη του ζεστού καφέ και των εδεσμάτων για μια στιγμή έδιωξε την σαβάνα από το μυαλό μου.

 photo Alphaphirhoiotakappa3AE0150_zpsd672a47b.jpg
Η Σάντη μας καλημέρισε στην κουζίνα. Οι υπόλοιποι ήταν έξω. Το τραπέζι είχε στρωθεί στην μεγάλη βεράντα που συνέχιζε στον κήπο με το χορτάρι. Αυγά, τοστ, τυριά, αλλαντικά, γλυκά, όπλα, όλα πάνω στο μεγάλο τραπέζι. Το πιο πλήρες πρωινό για τη σαβάνα. Τα φαγώσιμα φρέσκα, φτιαγμένα ως επί το πλείστον επί τόπου από την οικοδέσποινα. Τα όπλα θα ήταν εντελώς παράταιρα οπουδήποτε αλλού. Εδώ κατείχαν την πρώτη θέση και γύρω τους ο Πιέρ και οι δύο άγγλοι μασουλούσανε και κουβέντιαζαν. Χαιρετίσαμε, βάλαμε καφέ, πήραμε από ένα μπισκότο στο χέρι και πήγαμε κοντά τους. Για άλλη μια φορά μιλήσαμε για όπλα και τα χαζέψαμε στο φως του ήλιου αυτή τη φορά. Εντυπωσιάστηκα ξανά από τα κοσμήματα που φέραμε στις θήκες και έριξα δεύτερη ματιά στο 222. Ίσως να το είχα αδικήσει χθες στο σκοτάδι. Συνέχιζε να μοιάζει με παιχνίδι. Σα να το προσάρμοσαν στη διόπτρα ένα πράμα. Ήταν γεμάτο γρατζουνιές και χτυπήματα. Τουλάχιστον δεν έχω να φοβάμαι μην το χτυπήσω πουθενά. Το πήρα παραπέρα, το έβαλα στον ώμο. Ελαφρύ, βολικό. Κοίταξα μέσα από τη διόπτρα. Πεντακάθαρη. Το σταυρόνημα ο ορισμός του όρου. Τίποτα δεν γινόταν απλούστερο σε αυτό το όπλο. Η δύναμη της απλότητας; Το έλπιζα. Ο αδελφός μου με πλησίασε χωρίς να το καταλάβω.
- Πώς σου φαίνεται;
- Τί να σου πω; Μάλλον δεν κάνει για ελέφαντες. Για γαζέλες, θα το τσεκάρω.
- Μια χαρά είναι. Ταχύτατο!
- Δε θα κάνει αγώνα δρόμου με τις γαζέλες.
- Η σφαίρα πάει με 3000 πόδια. Έχει το ίδιο zero από τα 50 έως τα 150μ. Θα το μηδενίσουμε στα 100 και στην ουσία θα σημαδεύεις κέντρο από τα 50 έως τα 200μ...
Έπρεπε να τον κόψω πριν αρχίσει πάλι τα κινέζικα.
- Καλά, καλά. Μόλις το μάθω δεν έχετε τύχη. Δυο-τρεις σφαίρες να ρίξω μόνο και θα δεις.
- Γιατί δε ρίχνεις μία; Το όπλο είναι ρυθμισμένο.
- Πού να ρίξω, εδώ; Όταν πάμε κάπου θα ρίξω.
- Εδώ είναι Αφρική. Κάτσε να φέρω μια σφαίρα. Θα πάμε λίγο πιο μπροστά. Να φέρω και τη κάμερα.
Έφυγε και μίλησε με τον Πιέρ. Μπήκε στο σπίτι και ήρθε με την κάμερα στο χέρι.
- Πάμε.
- Πού;
- Μπροστά, μετά τα δέντρα συνήθως έχει κίνηση.
- Πάμε, να δούμε.
Πήρα τη σφαίρα και τον ακολούθησα. Μετά τα δέντρα δεν είχε δρόμο. Προφανώς δεν πηγαίναμε να κάνουμε τους τροχονόμους. Σταματήσαμε στο φράχτη πίσω από ένα μεγάλο δέντρο. Μπροστά μας ήταν καμιά κατοστή μέτρα επίπεδο έδαφος χωρίς βλάστηση. Ο αδελφός μου μου έκανε σήμα και ετοίμασε την κάμερα. Έριξα μια ματιά και πέρασα τη σφαίρα στη θαλάμη σπρώχνοντας με προσοχή τον ουραίο. Ο στόχος ήταν αμέριμνος στα 70 περίπου μέτρα. Έπρεπε να μείνει αμέριμνος. Επώμισα το όπλο και ακούμπησα τον δεξιό μου ώμο στον κορμό. Πήρα βαθειά ανάσα και την άφησα ήρεμα. Πριν ξεμείνω από αέρα κράτησα την ανάσα μου και επικεντρώθηκα στον λεπτό σταυρό που χόρευε μπροστά από τη γούνα. Η διόπτρα δε με απασχόλησε καθόλου, πράγμα που λέει πολλά για την ποιότητα της Swarovski. Σταθεροποιήθηκα όσο μπορούσα. Ήρθε η ώρα να δοκιμάσω την σκανδάλη. Ο δείκτης μου άρχισε να αυξάνει την πίεση σταδιακά, δειλά. Σα να πήρα ένα ανεπαίσθητο πρώτο στάδιο. Μπορεί και να ήταν το μαλακό μαξιλαράκι στην τελική μου φάλαγγα. Αύξησα την πίεση με το μάτι μου να κρατά το όπλο ευθυγραμμισμένο. Ο δυνατός κρότος με τρόμαξε. Δεν περίμενα τόσο θόρυβο από τόσο μικρό όπλο. Είχε τρομάξει και τον αδελφό μου.

- Με τρόμαξες. Έκανες μια ώρα να ρίξεις. Δεν ξέρω αν το πήρα στο βίντεο...
- Δεν πειράζει, το είδα εγώ. Follow through! Το όπλο έχει ελεγχόμενη ανάκρουση.
- Τί σου έλεγα για το όπλο; Όσο το χρησιμοποιείς, τόσο θα σου αρέσει. Άντε, πήγαινε να το φέρεις. Εγώ πάω να συνεχίσω τον καφέ μου.

Το πρώτο μου θήραμα στην Αφρικάνικη ήπειρο δεν ανήκε στο “Big Five”. Η αναφορά του δε θα προκαλούσε θαυμασμό στις συζητήσεις μεταξύ κυνηγών. Μπορεί και να προκαλούσε το γέλιο. Δεν παύει όμως να είναι το πρώτο. Και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με τίποτα. Ήταν ένα ταπεινό τρωκτικό που περνούσε μεγάλο μέρος της ζωής του χωμένο μέσα στο χώμα της σαβάνας. Για μένα όμως το μικρό μέγεθος δεν μειώνει τη σημασία του θηράματος. Είναι το ίδιο ζωντανό και το ίδιο σημαντικό με κάθε πλάσμα που με τιμά με το να ποζάρει άθελά του μέσα στη διόπτρα μου πίσω από τον τρεμάμενο νηματόσταυρο. Σαν τέτοιο θα πάρει τη θέση που του αρμόζει χαραγμένο στην ταλαιπωρημένη μου μνήμη.
Δεν άργησα να φτάσω κοντά του. Η βολή το είχε βρει στο λαιμό κάνοντας ένα τεράστιο αναλογικά τραύμα. Τουλάχιστον πήγε ακαριαία. Αν δεν χαρακτηριζόταν βλαβερό λόγω των ανασκαφών που έκανε δε θα του έριχνα. Το σήκωσα από την ουρά και πήγα πίσω στη βεράντα. Κανένας δε φάνηκε να έχει ενοχληθεί από την τουφεκιά τόσο κοντά στο σπίτι. Ο αδελφός μου τα είχε προλάβει στους άλλους. Με υποδεχτήκανε με χειροκρότημα. Πρώτος μίλησε ο Γκάρεθ.
- Μπράβο Γιώργο! Ωραία βολή! Πως σου φαίνεται το όπλο;
- Ωραίο. Ελαφρύ με καλή σκανδάλη και ελεγχόμενη ανάκρουση. Πρέπει να ρίξω μερικές να το συνηθίσω όμως.
- Πιστεύω πως θα έχεις την ευκαιρία. Έλα να τελειώνεις με το πρωινό να οργανωθούμε.
Ακούμπησα τον νεκρό σκίουρο στο χώμα μπροστά από τη βεράντα και πήγα να αφήσω το όπλο. Το ξάπλωσα πάνω στο τραπέζι με τον ουραίο ανοιχτό. Πήρα το φλιτζάνι με τον καφέ και το έφερα στο στόμα μου με το βλέμμα στο 222. Το καυτό υγρό κατέβηκε τον οισοφάγο ως επισφράγιση μιας μυστικής συμφωνίας με τον νέο μου σύμμαχο στη δημιουργία εμπειριών στη Μαύρη Ήπειρο.

Μετά το χορταστικό πρωινό ο Πιέρ πρότεινε να μας κάνει μια βόλτα στην φάρμα να δούμε τη διαμόρφωση του εδάφους και να χαζέψουμε τα ζώα. Η ιδέα του μας φάνηκε εξαιρετική και πήγαμε να πάρουμε τις φωτογραφικές μηχανές να αποθανατίσουμε την εμπειρία. Πήρα την σούπερ φωτογραφική μου και πήγα να επιβιβαστώ στο Land Rover. Άνοιξα την πίσω πόρτα και βολεύτηκα στο σκληρό πάτωμα. Ένοιωσα να με κοιτάνε. Σήκωσα το βλέμα και είδα όλους τους υπόλοιπους να με κοιτάν από τα καθίσματα. Μου μίλησε ο Πιέρ.

- Δεν έρχεσαι καλύτερα μπροστά; Θα περάσουμε μέσα από τη φάρμα και έχει λακούβες.
Είχα ξεχάσει ότι το αυτοκίνητο είχε καθίσματα. Ήμουν ικανοποιημένος και μόνο που θα μπορούσα να τεντώσω τα πόδια μου. Βγήκα διστακτικά και κάθισα πίσω αριστερά έτοιμος για τη πρώτη μου άνετη μετακίνηση στην Αφρικανική ήπειρο! Το Land Rover χοροπηδούσε αδιάκοπα καθώς ο Πιέρ έκανε συνεχώς ζικ-ζακ να αποφύγει τους λοφίσκους των τερμιτών και τις τρύπες που είχαν σκάψει διάφορα ζώα. Η προσδοκία μου για άνετη μετακίνηση είχε πάει περίπατο μαζί με κάθε διάθεσή μου για γκρίνια. Το ανοιχτό παράθυρο ήταν η καθαρότερη οθόνη τηλεόρασης! Κάθε λογής ζώο που χάζευα σαν παιδί στα ντοκυμαντέρ βρισκόταν μπροστά μου με σάρκα και οστά, κυριολεκτικά! Η καλύτερη προσομοίωση είναι βόλτα σε ενυδρίο…. Περίμενα τη φωνή του σερ Ρίτσαρντ Ατέμπορω να ολοκληρωθεί η παραίσθηση….  photo Alphaphirhoiotakappa3AE0023_zpsd1a99126.jpg - Δεν κάνουμε μια στάση για κατούρημα;
 Ομολογώ ότι η φωνή που με έσυρε στην πραγματικότητα δεν έμοιαζε με αυτή που είχα συνηθίσει από την τηλεόραση. Γύρισα και κοίταξα τον αδελφό μου που είχε κατεβάσει τα κυάλια.
- Τι κοιτάς; Με έπιασε ο καφές.
Τι να του πω; Να κοιτάξει τον προστάτη του; Να ανοίξει σχολή ρομαντικής περιήγησης; Απλά ξεφύσηξα. Κατέβηκα μαζί με τους άλλους μόλις το αμάξι σταμάτησε. Γύρισα στον αδελφό μου μου είχε βάλει πορεία για ένα δεντράκι.
- Να προσέχεις για κανένα πύθωνα που έχει όρεξη για γλωσσόφιλα…
- Είναι χειμώνας και δεν κυκλοφορούν ερπετά. Μου φώναξε χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει. Τα είχε σκεφτεί όλα!

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Στην Ζουγκλα....Μερος 4.5...!



Πήρε τη θήκη με το όπλο και ξεκινήσαμε για το σπίτι.

Τους βρήκαμε όλους μαζεμένους όρθιους στη στενάχωρη κουζίνα να ακουμπάνε όπου βρήκαν βολικό με χαλαρή διάθεση και ένα ποτήρι στο χέρι. Ο αέρας μοσχομύριζε από τα φαγητά. Ο Γκάρεθ είχε το ελεύθερο χέρι του ακουμπισμένο χαλαρά στο κεφάλι του Λούγγερ και τον χάιδευε αφηρημένα. Ο Πιέρ έκανε το ίδιο στην Όσλο. Φτιάξαμε και εμείς τα ποτά μας και μπήκαμε στην παρέα. Δυό έλληνες, δυό άγγλοι, δυο νοτιοαφρικάνοι (και δυο γομάρια σκύλοι) κουβεντιάσαμε σα να γνωριζόμασταν χρόνια. Η ζεστή ατμόσφαιρα του σπιτιού και η φιλόξενοι οικοδεσπότες δεν άφησαν τον πάγο να μπει ανάμεσά μας.

Βγήκαμε έξω στη μεγάλη βεράντα όπου οι άγγλοι είχαν ήδη βγάλει τα όπλα από τις θήκες και τα είχαν ακουμπήσει στο μεγάλο τραπέζι. Ο αδελφός μου άνοιξε τη δική του θήκη ενώ ο Πιέρ πήγε στον οπλοβαστό του σπιτιού να φέρει το 222 για να το δω. Αυτό που στα κινέζικα του αδελφού μου έχει επίπεδη τροχιά, αλλά δεν κάνει για μεγάλα ζώα. Ακούμπησε το όπλο του δίπλα στα άλλα μέσα σε φιλοφρονήσεις και πειράγματα. Ήταν βλέπετε ειδική παραγγελία για την Αφρική με σούπερ διόπτρα με φωτάκι και όλα τα συναφή. Ήρθε και ο Πιέρ με μιά διόπτρα πάνω στην οποία κρεμόταν ένα όπλο(?). Σχεδόν όσο το αεροβόλο που έχω στο σπίτι για την κόρη μου. Μάλλον λίγο μικρότερο. Μου το έδωσε γελώντας.

-          Ορίστε.
-          Ευχαριστώ.

Το πήρα στα χέρια. Πανάλαφρο. Η διόπτρα 8Χ56 Swarowski. Ψιλοχοντροταλαιπωρημένη με ένα βαθούλωμα. Ήταν τουλάχιστον καθαρή με απλό νηματόσταυρο. Εντυπωσιάστηκα; Δε θα το έλεγα. Το ακούμπησα στο τραπέζι. Ήταν φανερό ότι τό όπλο ήταν πολυχρησιμοποιημένο πράγμα που λέει κάτι για την αποτελεσματικότητά του. Γύρισα στους άλλους. Ο Πιέρ κρατούσε το όπλο του αδελφού μου όλο θαυμασμό. Η ανάγνωση του ονόματος της φάρμας στην κάνη τον έκανε να γελάσει. Τί αντίθεση ανάμεσα σε αυτό το καλογυαλισμένο άσπιλο πανάκριβο όπλο-κόσμημα και στο εργαλείου που έφερε για μένα! Έπιασα τα υπόλοιπα όπλα, τα επώμισα κοίταξα από τις διόπτρες. Ένα ήταν σίγουρο: Ήμασταν έτοιμοι!
Οι συζητήσεις στροβιλίζονταν γύρω από ένα θέμα: το κυνήγι! Ο λόγος που μαζευτήκαμε όλοι εδώ. Να ρίξουμε με τα όπλα στη σαββάνα. Το μέσο για την απελευθέρωση. Να αιστανθούμε λίγο σαν τον πρωτόγονο κυνηγό σε σύγχρονη έκδοση. Η επιδίωξη για ανάμειξη με την αβίαστη, αμόλυντη φύση όπως είναι χαραγμένη στο DNA του δίποδου περιπλανητή στην μακροχρόνια πορεία του στην επιβίωση. Να απελευθερώσουμε και να χαρούμε τα άγρια ένστικτά μας που πνίγουμε στους καναπέδες του πολιτισμού. Να πετάξουμε από μέσα μας τη μόλυνση του ‘σύγχρονου τρόπου ζωής’ και να γυρισουμε πίσω στα βασικά. Να εξαγνιστούμε βασιζόμενοι μόνο στα ένστικτά μας. Να βιώσουμε ωμή και συμπυκνωμένη απελευθέρωση να πάθει έμφραγμα η καθημερινότητα που μας πνίγει. Την έχει ανάγκη η ψυχή του ανθρώπου μια ‘Αφρική’.

Βοηθήσαμε όλοι να στρωθεί το τραπέζι. Η οικοδέσποινα έφερε τα φαγητά και η συζήτηση συνοδεύτηκε από εξαιρετικά εδέσματα και ντόπιο κρασί. Τον επίλογο στο λουκούλιο αυτό γεύμα έγραψε το σπιτικό παγωτό που απέκτησε το όνομα springbok ice-cream, μια και τα μόνα γαλακτοφόρα θηλαστικά στη φάρμα χοροπηδούσαν στη σαβάνα. Η νύχτα είχε προχωρήσει παραπάνω από όσο μπορούσαμε να αντέξουμε. Είχε ήδη μπει η τρίτη μέρα της περιπέτειάς μας. Ο Μορφέας μας καλούσε από ώρα. Το γεμάτο στομάχι έκανε τα μάτια μας ακόμη πιο βαριά. Σηκωθήκαμε και βοηθήσαμε να μαζευτεί το τραπέζι. Ευχαριστήσαμε τους οικοδεσπότες και ιδίως τη Σάντη για το εξαίσιο γεύμα και αποσυρθήκαμε. Έκανα ένα γρήγορο μπάνιο πριν ακουμπήσω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και αφεθώ στη γλυκιά λήθη του ύπνου. Το ξημέρωμα θα έφερνε την πρώτη μέρα στη σαβάνα.

ΥΓ: πρεπει να κανω μια υποσημειωση εδω...Οταν εβαλα το κειμενο του αδερφου μου στο προηγουμενο ποστ, δεν υπολογισα οτι υπηρχαν καποια κενα στο κειμενο που θα ακολουθησει και αφησα το τελος της δευτερης μερας εκτος. Εκανα μια αλλαγη τωρα και στα δυο κειμενα, οποτε συντομα θα εχουμε και την συνεχεια...!

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Στη Ζουγκλα...Μερος 4ον



Το ταξίδι τελικά ήταν λίγο παραπάνω από μία ώρα. Το κεφάλι μου ακουμπούσε βαρύ στο προσκέφαλο και τα μάτια μου ήταν κλειστά. Ίσως και να κοιμήθηκα λίγο. Το τράνταγμα της προσγείωσης με επανέφερε στην πραγματικότητα. Τα πόδια μου τα αισθανόμουν όπως τότε που τα βούτηξα στην Βόρεια Θάλασσα. Ή μάλλον δεν τα αισθανόμουνα. Προσπάθησα να τα κουνήσω και το μόνο που κατάφερα ήταν να γεμίσουν βελόνες. Γύρισα στον αδελφό μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη δεν κοιμόταν.
-          Ξεράθηκες!
  Μου είπε.
-     Μάλλον κοιμήθηκα λίγο. Ευτυχώς γιατί δε θα άντεχα μέχρι τη φάρμα. Τα πόδια μου ξεράθηκαν.
-          Ακόμα δεν ξύπνησες, άρχισες.
-   Δεν άρχισα, απλά θα κάνω κανένα δίωρο να περπατήσω σαν άνθρωπος. Ελπίζω η μετακίνηση μέχρι τη φάρμα να είναι πιό άνετη.
-          Μην ανησυχείς. Θα έρθει ο Πιέρ με το Land Rover. Χωράμε άνετα.
-          Μακάρι, γιατί αισθάνομαι σαν μαθητευόμενος φακίρης.
Το αεροπλάνο σταμάτησε και η πόρτα άνοιξε. Μόλις σηκώθηκε ο αδελφός μου σήκωσα την τσάντα και την ακούμπησα στη θέση του. Κούνησα τα πόδια μου να ξαναθυμηθώ πού είναι οι αρθρώσεις και ξεδιπλώθηκα σαν το έντομο που μόλις βγήκε από το κουκούλι. Φορτώθηκα την τσάντα με ένα βογκητό για μια ακόμη φορά. Απομακρύνθηκα από τη θέση κουτσαίνοντας και δεν έριξα ούτε μια ματιά πίσω.

Το αεροδρόμιο στο Κίμπερλι ήταν όσο μικρό και απέριττο χρειάζεται. Σε ένα λεπτό βρισκόμασταν στο χώρο που παραλαβής αποσκευών, όπου δεν υπήρχε ιμάντας. Οι βαλίτσες ερχόταν σε καρότσια που έσπρωχναν βαριεστημένα οι αχθοφόροι. ( Ναι, ήτανε μαύροι, αλλά δεν το λέω για να μην με περάσετε για ρατσιστή!). Δεν αργήσαμε να πάρουμε τις βαλίτσες, όμως οι θήκες δε φαινόντουσαν πουθενά! Είχαμε φτάσει ένα βήμα από την καταστροφή, αλλά στην πραγματικότητα απείχαμε απλώς λίγα μέτρα από το γραφείο ελέγχου όπλων. Πριν αρχίσω να μοιράζω ηρεμιστικά, το είδα με την άκρη του ματιού μου. Κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί, όπου περίμεναν και οι θήκες στοιβαγμένες. Τη διαδικασία παραλαβής των όπλων ούτε τυπική δεν μπορούσες να την πεις. Ήταν φανερό πως σε αυτό το αεροδρόμιο κάτι τέτοιο ήταν πιό βαρετό από τη ρουτίνα. Καθένας από τους συνταξιδευτές μου πήρε τη θήκη του σαν βραβείο για το πιό ευτυχισμένο χαμόγελο σε ανθρώπινο πρόσωπο και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο κυλώντας τις αποσκευές μας. Τρεις χάχες και ο βοηθός του δόκτωρα Φρανκενστάιν!

Στο μικρό χώρο αναμονής έξω μας περίμενε ο γιός του ιδιοκτήτη της φάρμας Πιέρ. Πώς είναι ο ξένοιαστος, ψηλός, ξανθός, ηλιοκαμένος χολιγουντιανός γραμμωμένος μπρατσαράς που επιβιώνει στη σαββάνα μόνο με τα κατάλευκα δόντια του; Αυτός που είναι το όνειρο κάθε κοπέλας και ο εφιάλτης της μαμάς της; Καμμία σχέση. Θα τον έλεγα δημόσιο υπάλληλο από τους συνεπείς. Ο ορισμός του μέτριου παρουσιαστικού. Ψιλούτσικος, καστανός, ψιλοπλαδαρός με γυαλιά. Είχε όμως το πιό ειλικρινές και ζεστό χαμόγελο που κυκλοφορεί. Μέχρι να τους φτάσω είχε χαιρετίσει εγκάρδια τον αδελφό μου και γνωρίσει τους άγγλους. Συστηθήκαμε και σφίξαμε τα χέρια. Τον παρατηρούσα καθώς περπατούσε μπροστά μου ανταλλάσοντας πειράγματα και νέα με τον αδελφό μου. Καταλάβαινες ότι ήταν αγνός άνθρωπος, ευγενικός με φωτεινό πρόσωπο. Μάλλον το όνειρο κάθε μαμάς...
Φτάσαμε στο φωτισμένο χώρο όπου μας περίμενε το Land Rover. Ένα μακρύ Defender με σχάρα στην οροφή. Για ένα πράγμα είχε δίκιο ο αδελφός μου. Χωράμε άνετα. Ο Πιέρ άνοιξε το χώρο αποσκευών και αρχίσαμε το φόρτωμα. Βάλαμε από κάτω τις βαλίτσες για να μπουν από πάνω οι θωρακισμένες θήκες. Λες και άμα τις βάζαμε από κάτω θα παθαίναν τίποτα. Αλλά είπαμε, έρωτας είναι αυτός  και με τα αισθήματα δεν παίζεις... Εγώ πήγα λίγο πιό πίσω να κάνω μερικές ασκήσεις στα πόδια μου μέχρι να τακτοποιήσουν για να μπούμε μέσα. Τους είδα λίγο προβληματισμένους και πλησίασα. Οι θήκες ήταν μακρυές και για να κλείσει η πόρτα περνούσαν πάνω από την πλάτη του πίσω καθίσματος καταργόντας δύο θέσεις! Συμφώνησαν λοιπόν να καθήσουν δύο από εμάς στην πτυσόμενη θέση πάνω από την δεξιά πίσω ρόδα. Η σκέψη να βάλουμε τις θήκες στη σχάρα ούτε που τους περνούσε από το μυαλό, ούτε από τη γειτονιά για να λέμε την αλήθεια. Ο αδελφός μου με πλησίασε σκεφτικός.
-          Η φάρμα δεν είναι μακριά και θα σταματήσουμε για λίγα ψώνια στην πόλη...
-          Καλά, αλλά γιατί μου το λες εμένα; Δεν οδηγάω εγώ.
-          Ναι, αλλά μάλλον θα καθήσεις πίσω μαζί με τον Ντέιβιντ. Ο Γκάρεθ δε χωράει και εγώ θα καθήσω μπροστά να μιλάω με τον Πιέρ...
-          Κατάλαβα. Εγώ θα ξανακάνω το φακίρη. Πάνω που άρχισα να αισθάνομαι ότι έχω πόδια. Μπας και φοβάσαι μη σας ξεφτυλίσω στη σαβάνα και αποφάσισες να με κουτσάνεις; Γιατί, να ξέρεις, ακόμα και κουτσός τουφεκάω καλύτερα από εσάς!
-          Άρχισες πάλι τις υπερβολές. Θα φτάσουμε πριν το πάρεις χαμπάρι και θα βγεις στη σαβάνα αρτιμελής. Τότε να σε δω. Από λόγια με χόρτασες.
-          Ετοιμάσου να σε χορτάσω και γαζέλες. Άντε πάμε να μπούμε να τελειώνει επιτέλους αυτό το βασανιστήριο.
Στριμώχτηκα για μιά ακόμη φορά και ξεκινήσαμε. Σε λίγο σταματήσαμε στο πάρκινγκ έξω από μια αγορά στο Κίμπερλι. Ξεδιπλώθηκα για μια ακόμη φορά και βγήκα από την πίσω πόρτα.
-          Πάμε να πάρουμε ποτά για τα βράδια που θα καθόμαστε να κουβεντιάζουμε. Εσύ θες κάτι συγκεκριμένο;
-          Να μη θέλω και εγώ μια βότκα; Τόσα τραβάω να φτάσω. Ας έχω τουλάχιστον κάτι να πιώ για να ξεχάσω. Πάρε δύο.
Περιπλανηθήκαμε μέσα στην κάβα με τον αδελφό μου και πήραμε ό,τι ποτό θέλαμε. Αυτός κρατούσε το καλάθι, μια και αυτός είχε πιστωτική κάρτα. Νόμιζα ότι είχαμε τελειώσει όμως αυτός συνέχισε να κοιτάει εξονυχιστικά τα ράφια. Σίγουρα είχαμε έρθει με κυνηγετική διάθεση, αλλά αυτό ξέφευγε πολύ. Να παρατηρεί έτσι τα μπουκάλια... Τον έχω αφήσει πολύ μόνο του στην Αγγλία. Μάλλον θα πρέπει να το κοιτάξει... Τί λεν οι ψυχίατροι; Μίλα αργά και καθησυχαστικά. Αυτό έκανα.
-        Ψάχνεις κάτι; Δεν τα πήραμε όλα;
-      Την προηγούμενη φορά από εδώ το πήραμε. Είμαι σίγουρος. Πρέπει να βρω. Χωρίς αυτό δεν γίνεται... Α! Καλά το θυμόμουνα! Περίμενε.
Περίμενα. Πήγε σε ένα ράφι και πήρε δύο μπουκάλια. Τα έδειξε στον Πιέρ και βάλανε τα γέλια. Ήρθε κοντά μου.
-          Πάμε να πληρώσουμε!
-          Τί είναι αυτό που πήρες;
-          Jägermeister!
-          Jägermeister; Αυτό το καφέ ζουμί; Νομίζω έχω δοκιμάσει μιά φορά σε ένα πάρτι στη Βουδαπέστη και ήταν σαν να έπινα βρωμόνερα από πλυντήριο αλβανικού στρατώνα! Είσαι σίγουρος πως αυτό έψαχνες τόση ώρα;
-          Θα δεις. Χωρίς αυτό το κυνήγι στην Αφρική είναι λειψό.
Μετά την τελευταία του δήλωση ήμουν πλέον σίγουρος ότι ήθελε κοίταγμα. Θα έπρεπε όμως να το αναβάλω μέχρι να γυρίσουμε πίσω. Για την ώρα έπρεπε να πληρώσει και να πάμε στο Land Rover. Το βασανιστικό μου ταξίδι μέχρι τη φάρμα έπρεπε κάποτε να τελειώσει.

Η διαδρομή μέχρι τη φάρμα ήταν καμμιά ώρα. Κάποια στιγμή στρίψαμε αριστερά. Το Land Rover έτρεχε με εκατώ χιλιόμετρα πάνω στο φαρδύ καλοπατημένο λευκό χωματόδρομο που φέγγιζε στο φως του φεγγαριού. Ήμουνα πιασμένος στην άβολη θέση με τα πόδια μου στριμωγμένα από τα ψώνια στο Κίμπερλι όταν τα φώτα του Land Rover φώτησαν μια επιγραφή. Ο αδελφός μου κοίταξε πίσω όλο χαρά:
-    Φτάσαμε! Δεν το πιστεύω! Επιτέλους!
-    Το καλό που σου θέλω! Λίγο ακόμα εδώ πίσω και θα αρχίσω να ανοίγω τις θήκες...
Ήταν αλήθεια. Το αυτοκίνητο σταμάτησε δίπλα σε ένα συρμάτινο φράχτη στο ύψος του ώμου. Από εκεί που ήμουνα δεν μπορούσα να δω περισσότερα. Έπρεπε πρώτα να ξεδιπλωθώ. Οι υπόλοιποι κατέβηκαν και άρχισαν το ξεφόρτωμα. Περίμενα λίγο καθώς διάφορα χέρια έβγαζαν τα πράγματα από γύρω μου για να ξεφρακάρω. Δεν έβλεπα την ώρα να τεντώσω τα πόδια μου. Μόλις έγινε εφικτό, προχώρησα προς την έξοδο. Πάνω που ήμουνα έτοιμος να κατεβώ το πόδι μου έμεινε μετέωρο. Ένα καφέ τετράποδο με στριμένο τρίχωμα στη ράχη είχε πλησιάσει και γέμισε τον χώρο. Ακόμα δεν πάτησα πόδι στη σαββάνα και μου την πέσαν τα θηρία! Ήρθε ο Πιέρ.
-          Όσλο φύγε από εδώ! Μη φοβάσαι Γιώργο, δεν δαγκώνει τους φίλους.
-          Καλά, το κατάλαβα ότι είναι ήμερο, απλά δεν ήθελα να το πατήσω γι’αυτό σταμάτησα.
Όσλο! Τί περίεργο όνομα για σκυλί στη Νότια Αφρική! Πολύ ταιριαστό όμως. Μόλις το αντικρίσεις εύχεσαι να ήσουνα στο Όσλο! Τί τέρας είναι αυτό! Κατέβηκα με προσοχή δίπλα στον Πιέρ. Δεν ήθελα άλλες τέτοιες εκπλήξεις... Είδα άλλο ένα τέτοιο τετράποδο στο χορτάρι μπροστά στο αποικιακό σπίτι. Οι άλλοι άφαντοι.
-          Αυτός ποιός είναι;
-          Ο Λούγκερ! Το έτερον ήμισι της Όσλο. Μη φοβάσαι, δεν πειράζει.
   Όσο δεν πείραζε το πιστόλι στα χέρια του Γκέμπελς! Καλά πάμε ως εδώ.
- Πιέρ, περίμενε να σε βοηθήσω να πάμε μαζί στο σπίτι! 
Για καλό και για κακό, άρπαξα τη βαλίτσα μου και τον ακολούθησα κατά πόδας!         Σπρώξαμε την μεγάλη συρμάτινη πόρτα καί περάσαμε στην αυλή. Τα μεγάλα σκυλιά ήρθαν κοντά μας και με μύρισαν. Φύγαν χωρίς να χρησιμοποιήσουν άλλες αισθήσεις. Περπατήσαμε καμμιά δεκαπενταριά μέτρα στο γρασίδι μέχρι την μικρή πλαϊνή πόρτα της κουζίνας όπου στεκότανε η Σάντη, η μητέρα του Πιέρ.
Καλοστημένη, αδύνατη, με ήρεμη σιγουριά και διαπερεαστικό βλέμμα. Η κολώνα του σπιτιού. Ενός σπιτιού που απείχε μιάμιση ώρα με το αυτοκίνητο από τον πολιτισμό. Με καλοσόρισε θερμά. Σα να με ήξερε χρόνια. Αμέσως αισθάνθηκα σα στο σπίτι μου. Χάρηκα που στην βαλίτσα μου είχα φέρει δώρα για φιλόξενους ανθρώπους. Εκεί εμφανίστηκε ο αδελφός μου.
-          Πώς σου φαίνεται; Έλα να πάμε πίσω εκεί που θα κοιμόμαστε.
-          Εντυπωσιακό. Καλοί άνθρωποι φαίνονται. Και τα σκυλάκια τους δε λέω, χαριτωμένα.
-  Γνώρισες την Όσλο και τον Λούγκερ; Ωραία τα Rhodesian Ridgeback. Τους κρατούν συντροφιά.
-    Ωραία, η καρδούλα μου το ξέρει. Να τους πεις πως για παρέα ωραία είναι και τα χάμστερ. Και δεν έχουν και ζουρλό τρίχωμα στην πλάτη.
-          Είδες πως είναι το τρίχωμα; Αυτό είναι το χαρακτηριστικό τους. Έλα, πάμε από εδώ.
Χαιρέτισα προσωρινά και τον ακολούθησα τσουλώντας το βαλίτσα. Περάσαμε μέσα από την κουζίνα και διασχίσαμε την μεγάλη τραπεζαρία και μερικά ακόμα κλειστά δωμάτια μέχρι που φτάσαμε σε μια μικρή πόρτα μου οδηγούσε στην πίσω αυλή. Παρ’όλο που το σπίτι από έξω έμοιαζε εντυπωσιακό, το προχειρο ξύλινο πάτωμα που πατούσαμε και τα κλειστά δωμάτια ήταν παράταιρα.
-          Περίεργο πάτωμα έχει αυτό το σπίτι. Από έξω σου δίνει την εντύπωση πιό προσεγμένης κατασκευής.
-      Δεν το έχουν επισκευάσει ακόμα όλο. Δε σου είπα πως είχε πάρει φωτιά πέρυσι; Όλο αυτό το πίσω κομμάτι δεν είναι ακόμα έτοιμο. Γι’αυτό θα κοιμηθούμε σε άλλο κτήριο εμείς.
Κάτι θυμάμαι που μίλαγε για μια φωτιά σε κάτι φίλους του πέρυσι. Πέρυσι όμως δεν τους ήξερα, πού να καταλάβω τί μου έλεγε. Τότε αυτό το σπίτι δε σήμαινε τίποτα για μένα. Διασχίσαμε καμμιά εικοσαριά μέτρα στην πίσω αυλή και φτάσαμε σε ένα μεγάλο ορθογώνιο κτίριο. Η πόρτα άνοιγε στα δύο τρίτα του μεγαλύτερου τοίχου αποκαλύπτοντας ένα μονόχωρο δωμάτιο αφήνοντας το μικρότερο χώρο δεξιά. Το πάτωμα υπερυψωνόταν κατά ένα σκαλί δεξιά και στις δύο γωνίες υπήρχαν δύο κρεβάτια κάθετα στους μεγάλους τοίχους. Τα είχαν ήδη διαλέξει οι άγγλοι. Ανάμεσα στα κρεββάτια υπήρχε μια ξύλινη ντουλάπα όπου είχαν αρχίσει να τακτοποιούν τα πράγματά τους κουβεντιάζοντας και γελώντας. Η ευφορία ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα παρ’όλη την κούραση. Κοίταξα αριστερά. Στη μέση σχεδόν του χώρου κυριαρχούσε ένα μεγάλο τραπέζι μπιλιάρδου. Στις άλλες γωνίες άλλα δύο κρεβάτια με μια ξύλινη ντουλάπα στη μέση. Ο διακοσμητής πρέπει να είχε μεγάλη φαντασία. Τουλάχιστον ήταν λειτουργικό.
-          Διάλεξε!
-          Μπα, σε πιάσαν οι καλοσύνες; Καλά λοιπόν, εγώ θα παρω αυτό.
  Διάλεξα το δεξί κρεβάτι χωρίς λόγο. Πλησίασα με τη βαλίτσα και κάθισα στο στρώμα. Καθόλου άσχημα.
-          Τώρα που διάλεξες, πάμε να φέρουμε και τα υπόλοιπα πράγματά μας να τακτοποιηθούμε και εμείς.
-          Πάμε. Να φέρω να αδειάσω επίτέλους τη χειραποσκευή. Μου διέλυσε τον ώμο.
 
Ακολούθησα τον αδελφό μου από κοντά. Το Land Rover ήταν έξω από το φράχτη και ανάμεσα υπήρχε η τάφρος με τους κροκόδειλους, ε... το γρασίδι με τα σκυλιά. Τον αδελφό μου τον ξέρουν από παλιά.

Γυρίσαμε πίσω αλώβητοι με τα υπόλοιπα και αρχίσαμε να αδειάζουμε τις βαλίτσες. Οι άγγλοι είχαν βγάλει μερικά πράγματα και τα είχαν τοποθετήσει πάνω στο μπιλιάρδο, ο καθένας στη δική του γωνία. Είχανε πάει πίσω στο σπίτι να χαλαρώσουν πίνοντας κανένα ποτό. Οι θήκες με τα όπλα έλειπαν. Έβγαλα και εγώ τα πράγματα του αδελφού μου από την βαλίτσα μου και τα άπλωσα στο τραπέζι. Τα τσεκάρισε και τα έβαλε στη δική του μεριά της ντουλάπας. Έβαλε και αυτός κάτι πράγματα πάνω στην αντίστοιχη γωνία στο τραπέζι. Έριξα μια ματιά. Είχαν απλώσει το απόσταγμα της κυνηγετικής αγοράς φιλτραρισμένο από χρόνια εμπειρίας και γνώσης. Εγώ είχα φέρει ελληνική παραλλαγή ερήμου, μπότες αγορασμένες από το internet και την καταπληκτική τσάντα που μου έκανε δώρο η Bushnell όταν αγόρασα μία διόπτρα τότε που ήμουνα στο L.A.  Τα έβαλα διστακτικά στο τραπέζι. Η δικιά μου γωνία ήταν η πιό φτωχική. Ακολούθησα τον αδελφό μου προς την έξοδο σκεπτόμενος πώς θα προετοιμαστώ καλύτερα.

-          Τελικά δεν κάνει και τόσο κρύο.
-          Θα δεις. Ο Πιέρ μου είπε πως θα έχει κρύο το πρωί. Ίσως και να το παγώσει κάποια μέρα.
-          Το ελπίζω. Κουβάλησα τριάντα κιλά μάλλινα από την άλλη άκρη της γης. Πάμε να πιούμε κανένα ποτάκι να χαλαρώσουμε. Το ταξίδι με ψόφησε. Να προλάβουμε να κάνουμε και κανένα μπανάκι πριν κοιμηθούμε.
-          Όλα θα τα κάνουμε. Τώρα που φτάσαμε χωρίς πρόβλημα θα περάσουμε τέλεια. Υπομονή.