Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Οι πρωτες δοκιμες με το 'τελευταιο μου τουφεκι'!!

Δεν εβλεπα την ωρα να βγω στο χωραφι απο την στιγμη που επιασα το οπλο στα χερια μου. Οι γραμμες του, το βαρος του, η ευκολια που ειχε οταν το εβαζα στον ωμο, ολα του τα χαρακτηριστικα ειχαν μια ελξη που δεν με αφηνε να ησυχασω.

Η πρωτη μερα περασε με ρυθμισεις της διοπτρας, επωμισεις και φωτογραφιες. Ο καιρος δεν βοηθουσε ετσι κι'αλλιως αλλα ηξερα οτι την επομενη θα ανοιγε, δινοντας μου την ευκαιρια να δοκιμασω το οπλο.

Πραγματικα, η επομενη μερα ηταν ηλιολουστη, ησυχη και ζεστη, οπως περιμενει κανεις το καλοκαιρι. Εκανα κατι δουλειες που ειχα, εβγαλα τα σκυλια βολτα και, οταν επεσε λιγο ο ηλιος, φορτωσα στοχους και συμπραγκαλα στο αμαξι και εφυγα για το χωραφι. Φτανοντας εκει, ειδα τον φιλο μου τον αγροτη, συζητησαμε για μερικα λεπτα και του εδειξα το τουφεκι και μετα εφυγε αφηνοντας με να στησω το ιδιωτικο μου σκοπευτηριο.

Βρηκαι εναν οχτο που θα σταματουσε τις σφαιρες, μετρησα 100 μετρα, εστησα το στοχο και εβαλα το τουφεκι στους αμμοσακκους. Ημουν ετοιμος!!

Photobucket Ο στοχος ειναι το ασπρο τετραγωνο που φαινεται στο βαθος Photobucket Εβαλα μια σφαιρα στη θαλαμη, εκλεισα το ουραιο, και βολευτηκα πισω απο το κοντακι. Η αισθηση του οπλου ηταν ευχαριστη, το κρατημα του ανετο και ευκολα το ματι μου ευρισκε το στοχο μεσ'απο την διοπτρα. Μαλακα, πιεσα την σκανδαλη και εστειλα την πρωτη σφαιρα στον προορισμο της.

Η ανακρουση του οπλου μου εκανε ιδιαιτερη αισθηση. Ολοι μου λεγαν οτι το .308 'κλωτσαει βιαια', 'θα στειλει την καννη προς τα επανω' και διαφορα τετοια. Και, εδω που τα λεμε, αυτο περιμενα και εγω, μιας και η σφαιρα των 11 γραμμαριων ειναι βαρια. Αλλα, αυτο που ενοιωσα ηταν διαφορετικο απ'αυτο που περιμενα: ναι μεν το οπλο ανεκρουσε με ταχυτητα αλλα η δυναμη της ανακρουσης ηταν λιγοτερη απο αυτη που μου δινει το 6.5x55, και καταφερα να δω την σφαιρα να κρουει τον στοχο, που σημαινει οτι το οπλο δεν 'ανεβηκε' με την ανακρουση, αλλα ηρθε γλυστρωντας στον αμμοσακκο προς τα πισω.

Η πρωτη σφαιρα ηταν στο χαρτι, που μου επετρεπε να κανω ρυθμισεις στην διοπτρα για να την φερω στο 'μηδεν'. Τρεις-τεσσερις βολες αργοτερα ημουν εκει που ηθελα, και ετσι, μιας και η καννη ειναι καινουρια, το εβγαλα απο την θεση του, το εβαλα στον παγκο που ειχα φερει μαζι μου μαζι με ολα τα καθαριστικα και καθαρισα την καννη με προσοχη. Οι αποψεις περι 'στρωσιματος' της καννης ειναι διχασμενες, πολλοι επιμενουν οτι πρεπει να καθαριζεις την καννη για καθε βολη μεχρι τις 10 πρωτες βολες, αλλα εγω ακολουθουσα πιο 'χαλαρα' πρωτοκολα που επιτρεπουν 3-4 βολες πριν χρειαστει καθαρισμο.

Μιας και την καθαρισα και κρυωσε απο τις πρωτες βολες, συναρμολογησα το οπλο παλι, και το εβαλα στην θεση του στους αμμοσακκους. Ειχα αλλαξει και τον στοχο για να εχω ενα φρεσκο, και εριξα την πρωτη βολη. Η σφαιρα πηγε ενα εκατοστο πανω απο εκει που τουφεκουσα, πραγμα αναμενομενο απο καθαρη, λαδωμενη καννη. Εριξα αλλες 5 σφαιρες, και το γκρουπ που σχηματιστηκε ηταν ακρως ενθαρυντικο!

Αφησα την καννη να κρυωσει και πηγα στον στοχο να το δω απο κοντα: Photobucket Μες τη χαρα, γυρισα στο αμαξι και αποφασισα να το κανω γκρουπ 10 σφαιρων (11 αν μετρησουμε και την πρωτη που πηγε λιγο ψηλοτερα) για να δοκιμασω την καννη στο επακρο. Αφου βεβαιωθηκα οτι η κανη ειχε πλεον κρυωσει, βολευτηκα πισω απο το κοντακι και, σχετικα γρηγορα, εριξα αλλες πεντε σφαιρες. Μετα απο καθε βολη, το χαμογελο μου γινοταν ολο και πιο πλατυ!! Στο τελος της συνεδριας, πηγα παλι στο στοχο. Το γκρουπ ηταν υπεροχο!!

Photobucket Δεκα σφαιρες σε μια περιοχη που την καλυπτει ενα ευρω! Και ολα αυτα με σφαιρες του εμποριο, της σειρας, οχι τιποτα το ιδιαιτερο (GECO, 170gn, Target).

Αποφασισα οτι χαραμιζω το χρονο μου απ'εδω και εμπρος, και ετσι, γυρνωντας στο αμαξι, μαζεψα τα πραγματα και τα φορτωσα στο πορτ-μπαγκαζ, πηρα και τον στοχο και γυρισα στο σπιτι. Η επομενη δουλεια μου ειναι τωρα να κανω το κοντακι αδιαβροχο με 10 χερια βερνικι εξωτερικου χωρου. Πριν το βγαλω απο το οπλο, πηρα αλλη μια φωτογραφια το οπλο για να εχω να το βλεπω.

Photobucket Τωρα, το κοντακι στεγνωνει με το τριτο χερι βερνικι και εγω ετοιμαζομαι για τις καλοκαιρινες διακοπες. Φευγω το Σαββατο για 20 μερες, οποτε θα τα ξαναπουμε οταν γυρισω, στις αρχες του Σεπτεμβρη, με περισσοτερες περιπετειες, ισως και απο το ψαρεμα!! Καλο Καλοκαιρι!!

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Το τελευταιο μου τουφεκι...

Χρονια τωρα εβλεπα τους φιλους μου να αγωνιζονται σε σκοπευτικους διαγωνισμους, και τους ζηλευα...Οποτε μου λεγαν να παω, δεν μπορουσα γιατι δουλευα και, οταν δεν δουλευα, δεν ειχα το οπλο για να παω. Οι περισσοτεροι διαγωνιζοντουσαν με τουφεκια σε διαμετρημμα .308, το οποιο, οντας στρατιωτικο διαμμετρημα, εχει πληθωρα φτηνων πυρομαχικων και ειναι ισως το πιο ακριβες διαμμετρημα που μπορει να εχει κανεις. Ειχα σκυλιασει...

Αλλα, μιας και εχω ηδη 14 τουφεκια, δεν μπορουσα να δικαιολογησω ακομα ενα...ή μηπως μπορουσα??? Ο οπλουργος μου, μου αλλαξε την γνωμη. Εξελιξε μια ιδιαιτερη 'μορφη' του .308, και με επεισε οτι πρεπει να παρω και εγω ενα...Μου μπηκαν ψυλλοι στον κορφο μου, και, μια μερα το αποφασισα οτι χρειαζομαι ενα .308! Η πρωτη μου δουλεια ηταν να βρω ενα τουφεκι που θα μπορουσα να το μετατρεψω σε αυτο το διαμμετρημα. Εψαχνα τα μαγαζια και το διαδικτυο, μεχρι που, τον Μαρτη που μας περασε βρηκα ενα Tikka M590 αριστεροχειρο, ηδη σε .308.
Photobucket

Το τουφεκι αυτο ηταν ταλαιπωρημενο και το μονο που αξιζε απο αυτο ηταν το action (δηλ. το ουραιο, η σκανδαλη, και το κουβουκλιο που τα περικλειει). Photobucket

Η καννη ειχε ηδη αγοραστει απο την Border Barrells, μια σκωτζεζικη εταιρια διεθνους φημης. Ηταν η ειδικη εκδοση 5R, σε διαμμετρημμα .307. Αυτο επιτρεπει αυξημενη ακριβεια αλλα και ταχυτητα που σημαινει οτι το οπλο μπορει να εχει κοντη καννη και, παρ'ολα αυτα να διατηρει ακριβεια στις βολες μεχρι τα 1200 μετρα.

Για κοντακι, ειχα εδω και χρονια ενα Richard's Microfit Apache το οποιο ηταν ηδη ετοιμο για αυτο το τουφεκι. Το ειχα παρει πολυ φτηνα, βρισκοντας το στις ακυρωμενες παραγγελιες, και το ειχα παρει τοτε με το σκεπτικο οτι μπορει καποια μερα να το χρειαστω! Αυτη η μερα ειχε φτασει!

Το πηγα μαζι με το τουφεκι στον οπλουργο μου, ο οποιος εγκατεστησε αλουμινιενες κολωνες και μπλοκ ανακρουσης στο καινουριο κοντακι, και τα εκανε bedding ουτως ωστε να ειναι το ολο συνολο πολυ ευσταθες και ανεπηρεαστο απο τις καιρικες συνθηκες.

Photobucket
Ειχα επισης αγορασει μια τρομερη διοπτρα για το οπλο αυτο, μια Zeiss Victory FL, 4-16x50T*, και βασεις Tikka Optilock ειδικες για το τουφεκι.

Προχθες ολες οι διαδικασιες ειχαν τελειωσει και το οπλο ηταν ετοιμο για παραδοση! Πηγα και το πηρα, εφαρμοσα την διοπτρα και τωρα ειμαι ετοιμος για δοκιμες! Photobucket Μιας και το οπλο ειναι κυνηγετικο αλλα και σκοπευτικο, ειναι ετοιμο να δεχθει σιγαστηρα, και φοραει τον ιδιο με αυτον που φοραει το οπλο που εχω για την Αφρικη, το 7mm Mauser.

Photobucket
Τωρα ειμαι ετοιμος για δοκιμες! Περιμενω να πεσει λιγο ο ηλιος και φευγω για το χωραφι! Εεεεε ρε γλεντια!!!

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Φασσες 2012: Το πανηγυρι αρχιζει!

Τεταρτη μεσημερι. Οτι εχω γυρισει απο το γυμναστηριο, και πηγαινα το σκυλο για ενα τσεκ-απ στον κτηνιατρο. Η μερα ζεστη, ηλιολουστη, οπως ηταν και τις προηγουμενες 3-4 μερες, ειχε βαλει ολους τους αγροτες στην ενταση, μιας και η κακοκαιρια των προηγουμενων 2 μηνων ειχαν αναβαλει πολλες εργασιες που τους περιμεναν. Δεξια και αριστερα μου στη διαδρομη για την πολη που ηταν ο κτηνιατρος, χωραφια ειτε φρεσκοκουρεμενο γρασιδι, ειτε ωριμο κριθαρι που περιμενε τον θερο.

Χαζευα το θεαμα, η εξοχη παντα με μαγευει και δεν κουραζομαι να κοιταω τα ομορφα τοπια με τα διαφορα χρωματα του καλοκαιριου. Οταν, εφτασα κοντα σε ενα χωραφι που εχω περασει πολλες ομορφες στιγμες κυνηγωντας φασσες (την τελευταια φορα με τον πατερα μου, σχεδον ενα χρονο πριν)...και ειδα την κομπινα να το θεριζει!!!

Δεν εχασα χρονο, πηρα το τηλεφωνο απο την τσεπη και βρηκα τον αριθμο που ηθελα.

'Ρομπερτο!!!!'
'Μπιριγκογκο! Τι κανεις φιλε μου? εχουμε καιρο να τα πουμε!'
'Τωρα περναγα μπροστα απο το χωραφι σου και ειδα οτι το θεριζεται! Ειμαι μες τη χαρα!'
Γελασε στο τηλεφωνο!
'Καταλαβα! πανε τα περιστερια! Πηγαινε οποτε θες, θα τελειωσουμε σημερα το απογευμα με το θερο και μετα θα παρουμε το αχυρο. Και εκει να ειμαστε μην κανεις πισω, ελα και στησε!'
'Αμα εχει κοσμο το χωραφι δεν εχει κυνηγι. Θα περασω αυριο το πρωι, και αν εχετε τελειωσει καλως, αλλιως την Παρασκευη.'
'Οποτε θες, πηγαινε και κατσε οση ωρα θες!'
'Καλως! θα σε παρω να σου πω!'
'Τα λεμε!'
και εκλεισε το τηλεφωνο. Ειδα με την φαντασια μου το γελαστο του προσωπο, ενας ανθρωπος προσχαρος και γενναιοδωρος, καλος φιλος εδω και χρονια.

Τελειωσα με τις δουλειες μου, ο σκυλος πηρε το 'ΟΚ' απο την ομορφη κτηνιατρο που τον περιποιειται απο τοτε που ηταν κουταβι, και μες τη χαρα γυρισα στο σπιτι. Πρωτη μου δουλεια να παω στο γκαραζ, να δω τι προμηθειες εχω. 5 κουτια φυσσιγια Rio νο.6, 30γρμ ειναι ολα και ολα που ειχα για το 12αρι...
'Χμ...'σκεφτηκα, 'πρεπει να κανω προμηθειες...Δεν πειραζει, αμα μου κατσει να ριξω 5 κουτια καλη μερα θα ειναι, ευκαιρια να τα χαλασω κιολας...' Ουτε θυμομουν ποσα χρονια τα ειχα, περισυ δεν πηγε καλα η χρονια και δεν ειχα αγορασει φυσσιγγια και εριξα και καμποσα με το 20αρακι μου οποτε το ειχα παραμελησει το 12αρι.
Κατεβασα τους στρατιωτικους σακους γεματους με ομοιωματα, διχτυα, και στυλους, βρηκα και το σκαμνι που εχω για αυτο το κυνηγι και τα εβαλα ολα σε μια γωνια. Ημουν ετοιμος!

Την επομενη μερα ειχα να κανω κατι δουλειες το πρωι, οποτε με πηρε μεσημερι μεχρι να ευκαιρεσω να ετοιμαστω. Η μερα ηλιολουστη και παλι, με λιγα συννεφα να σπανε την ανταυγεια, με ενα γλυκο αερακι που χρειαζεται για να κινει τα περιστερια, ο,τι πρεπει!!

Μες τη χαρα, πηρα το οπλο απο τον οπλοβαστο (το ημιαυτοματο Beretta AL391 Ulrika, με 3 αστρα τσοκ), φορτωσα τα συμπραγκαλα στο αμαξι και 5 λεπτα αργοτερα ημουν στο χωραφι. Η θεα που ειδα μου ανοιξε την καρδια
Photobucket Γεματος ο τοπος μπαλες αχυρο και αναμεσα τους ξεσηκωθηκαν καμια 100στη φασσες! (φαινονται στην φωτογραφια σαν μικρα σημαδια στον ουρανο στο βαθος). Εκανα μια βολτα στο χωραφι να τις σηκωσω ολες και να δω που πετανε για να στησω την φυλαχτρα μου αναλογα. Δυο λεπτα αργοτερα ειχα καταλαβει τον τροπο που κινοντουσαν και πηγα κοντα στο φραχτη.

Αδειασα τα πραγματα απο το αμαξι, και το αφησα καμια 500αρια μετρα μακρια. Γυρισα στον τοπο και, γρηγορα-γρηγορα εστησα την φυλαχτρα και απλωσα τα ομοιωματα. Γεμισα το οπλο και καθησα στο σκαμνι, το προσωπο μου να σκιαζεται απο το καπελο που φορουσα, τα ρουχα μου καμουφλαζ να μην φαινομαι, ολα ετοιμα.

Δεν περασαν 3 λεπτα και 8 φασσες φανηκαν στο βαθος να ερχονται γραμμη προς εμενα. Τις περιμενα να πλησιασουν και, οταν ηταν σε αποσταση βολης, σηκωθηκα και αδειασα την καραμπινα....χωρις να αγγιξω ουτε ενα φτερακι! Γρηγορα ξαναγεμισα και επανελαβα την ιδια διαδικασια στο δευτερο γκρουπ που ερχοταν απο μακρια. Τιποτα! Μηδεν! 6 φυσσιγγια και δεν ειχα παρει τιποτα!

Δεν απογοητευτηκα. Καθε φορα, την πρωτη μερα το ιδιο συμβαινει: ολο το χειμωνα βαραω με το τουφεκι και παρνει λιγο εξασκηση μεχρι να συνηθισω τον τροπο σκοπευσης με το λειοκανο. Καθε τετοια εποχη παντρευεται ο 'μπαμπακος' και τον τιμω αναλογως!!! Ουρα, σωμα, μυτη, Μπαμ! αλλα μην σταματας την κινηση, ελεγα μεσα μου, με τα ματια μου καρφωμενα στον ουρανο, περιμενοντας το επομενο πουλι. Photobucket Δεν περασε πολυ ωρα οταν μια μοναχικη φασσα ηρθε απο τα αριστερα και εδωσε ολα τα σημεια οτι ερχεται να προσγειωθει. Την περιμενα μεχρι να ερθει κοντα, και της εριξα, βλεποντας την να 'σακουλιαζεται' στον αερα και να πεφτει κατρακυλωντας στο χωμα. Περιμενα ενα δυο λεπτα ακομα και, οταν δεν ειδα αλλα πουλια να ερχονται, βγηκα απο το γιατακι, τακτοποιησα τα ομοιωματα καπως και εβαλα το πουλι στο ειδικο στηριγμα που το εκανε να φαινεται πως αιωρειται πανω απο τα ομοιωματα, ετσι ωστε να φερει και αλλα πουλια.

Γυρισα στη φυλαχτρα και περιμενα. Δεν περασε πολυ ωρα οταν περασαν αλλα δυο πουλια και καταφερα το ενα. Ειχα αρχισει να συνηθιζω το οπλο και παλι, και η σκοπευση μου βελτιωνοταν με καθε τουφεκια. Σε αλλη μια ωρα ειχα ριξει 30-40 φυσσιγγια, αστοχωντας αλλα παιρνοντας και μερικα πουλια που και που, πολλα στην τριτη τουφεκια. Τα εβαζα στο συνολο των ομοιωματων, για να φαινονται πολλα και να φερνουν τις φασσες απο μακρια.


Photobucket

Ο αερας ειχε αλλαξει και ετσι αναδιεταξα το σχεδιο των ομοιωματων, προσπαθωντας να το κανω ιδανικο για την προσελκυση των πουλιων. Η διαταξη μου φαινοταν να δουλευει, μιας και η ροη των πουλιων ηταν συνεχης και μου επετρεπε τουφεκιες που ηταν ιδιαιτερα διασκεδαστικες, αλλες δυσκολες, αλλες ευκολες. Δεν με ενοιαζε...Ημουν στην αγαπημενη μου εξοχη, την πρωτη μερα στις φασσες, τα πουλια ηταν πολυπληθη και ερχοντουσαν με συχνοτητα που μου επετρεπε καλα διαλλειματα αλλα φορες-φορες αναβαν και την καννη απο τις τουφεκιες.


Photobucket
Μιαμιση ωρα αργοτερα ειχα βαρεσει 3 κουτια φυσσιγγια και μου μεναν αλλα δυο...'Φτανει...' ειπα μεσα μου, 'μεχρι να μαζεψω και να καθαρισω, θα παει η ωρα για φαΐ...'. Αδειασα το οπλο, το εβαλα στην θηκη του,μαζεψα μερικους καλυκες που μου ειχαν ξεφυγει απο νωριτερα και βγηκα απο την φυλαχτρα να μαζεψω τα ομοιωματα και τα πουλια. Ειχα στο νου μου ποσα ειχα βαρεσει, αλλα καμια φορα ξεχνιεμαι, και ετσι εψαξα το χωραφι λεπτομερως για να μην ξεχασω κανενα. Η υποψια μου επιβεβαιωθηκε! Πρωτη μερα στις φασσες και πηρα Αριστα: 20!!!


Photobucket Εμασα τα ομοιωματα, τακτοποιησα την φυλαχτρα και τα διχτυα και αρχισα να τις ξεπουπουλιζω. Μιση ωρα αργοτερα ημουν ετοιμος, πηρα το αμαξι, φορτωσα τα πραγματα και, με το χαμογελο στα χειλη, ξεκινησα για το σπιτι...Τωρα, πραγματικα, εφτασε το καλοκαιρι!

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

N. Ζηλανδια 'Σαν καρυδες που πεφτουν στην αμμο..Pt2'

Iκανοποιημενοι οτι τα οπλα εριχναν εκει που τα θελαμε, και αφου ριξαμε και μια ματια πισω απο την πλαγια που ηταν το πεδιο βολης για κανενα γουρουνι, μαζεψαμε τα πραγματα και πηγαμε στο αυτοκινητο.
'Ειναι δυο ωρες μακρια ο κυνηγοτοπος για τα wallabies, στα βοριοανατολικα απο εδω που ειμαστε τωρα. Εχω παρει αδεια απο τον αγροτη και μας περιμενει πως και πως...', μου εξηγησε η Μαριαν

'Μες τη χαρα ειμαι! Για μενα ολα αυτα ειναι καινουρια, μην ξεχνας, και, ο,τι και να κανουμε ειναι ευχαριστηση μου να παιρνω μερος. Ακομα και παρατηρητης να ειμαι, την ιδια χαρα θα εχω' της απαντησα. 'Δεν μου ειπες, πως σου φαινεται το οπλο??' αναφερομενος στο 6.5x55.

'Με εβαλες σε σκεψεις....' μου απαντησε, 'ιδιαιτερα με το σιγαστηρα και την ευθυβολια του. Να δουμε τι κανει και στα θηραματα και θα αποφασισω τοτε...'

Παρ'ολο το νεαρο της ηλικιας της, η Μαριαν ειναι ιδιαιτερη κοπελα. Πρωταθλητρια του τριαθλου, αξιωματικος στο στρατο και διδακτορικη φοιτητρια στην Γυμναστικη Ακαδημια, ηξερα οτι το μυαλο της δουλευει και δεν ειναι οσο παρορμητικη οσο αρχικα φαινεται. Δεν την ρωτησα παραπανω, την αφησα να σκεφτει μονη της τι θα κανει.

Ειμασταν ηδη στο αυτοκινητο, με τον Σεμ να οδηγαει, και περνουσαμε τα διαφορα μικρα χωρια και κωμοπολεις που ηταν στον μονο Εθνικο δρομο που εχει το Νοτιο Νησι της Ν. Ζηλανδιας. Περιεργα ονοματα, που, η προσπαθεια μου να τα προφερω εφερνε γελιο στα παιδια μες το αυτοκινητο και διασκεδαζαμε με ιστοριες κυνηγετικες, περιπετειες που ειχαμε περασει και εμπειριες στα βουνα και τα κυνηγια. Ηταν χαρα μου να ειμαι με τα παιδια αυτα, και, παρ'ολο που ημουν 20 χρονια μεγαλυτερος τους, ξεχαστηκα, ενοιωσα και εγω οτι ημουν τοσο νεος οσο και αυτοι...Ποσο λαθος ημουν!

Δυομιση ωρες μετα την αναχωρηση μας απο το πεδιο βολης, σταματησαμε μπροστα σε μια πυλη, διπλα σε δυο λοφους, με την πυλη να κλεινει ενα φραχτη που οδηγουσε σε μια χαραδρα μπροστα μας. Ο Σεμ εκλεισε την μηχανη.

'Φτασαμε', ειπε η Μαριαν, 'θα περασουμε την πυλη και θα κυνηγησουμε τους λοφους που ειναι δεξια και αριστερα. Δεν μπορεις να το δεις απο εδω, αλλα αυτη η χαραδρα ειναι γεματη gorse (ενας θαμνος με κιτρινα λουλουδια, γεματος αγκαθια, που τον εφεραν οι Σκωτσεζοι αποικοι οταν εφτασαν στην Ν. Ζηλανδια και που εχει κατακλεισει τον τοπο!), και συνηθως εδω ειναι που κρυβονται τα wallabies το πρωι. Βγαινουν απο το γιατακι τους το βραδυ και βοσκουν γρασιδι. Καθε ενα wallabie καταναλωνει οσο γρασιδι οσο ενα προβατο, και οι αγροτες τα μισουν. Οτι δουμε το τουφεκαμε'.

Οντας βραδυ, το ηξερα οτι θα κυνηγουσαμε με φακο. Περιμενα κατι αναλογο με το κυνηγι του κουνελιου που κανουμε στην Αγγλια, αλλα ρωτησα για να βεβαιωθω.

'Δηλαδη θα προχωραμε στο λοφο και θα κανουμε το φως δεξια αριστερα μεχρι να δουμε το ματι τους να γυαλιζει??', ρωτησα.

'Οχι', μου απαντησε ο Σεμ, 'θα προχωραμε στο μονοπατι στο σκοταδι. Τα wallabies εχουν οξειες αισθησεις και, αν δουν το φως θα κρυφτουν και δεν θα κανουμε τιποτα. Οπως προχωραμε αυτα θα κινουνται στις πλαγιες, και θα τα ακουσουμε'.

'Γιατι, φωναζουν μεταξυ τους? εχουν καποιο καλεσμα??' ρωτησα παραξενεμενος αλλα και ενθουσιασμενος για τον καινουριο τροπο κυνηγιου που θα εκανα.

'Οχι. Θα ακουσουμε τα βηματα τους οπως προσπαθουν να απομακρυνθουν. Θα δεις, ειναι σαν να πεφτουν καρυδες στην αμμο...' μου απαντησε η Μαριαν. 'Οταν θα ακουσουμε τον ηχο, τοτε βαζουμε το φως να τα δουμε. Αυτα, μολις ριξεις το φως επανω τους, σταματουν για κανα-δυο στιγμες και τοτε πρεπει να τα τουφεκισεις'.

'ΟΚ!!' της απαντησα, 'ο μονος τροπος για να το καταλαβω ειναι να το κανουμε!! Παμε!'

Βγηκαμε απο το αυτοκινητο, και πηραμε τα πραγματα. 'Παρε εσυ το 6.5x55, θα παρω εγω το δικο μου το .22-250 και ο Σεμ το Mini-14', μου ειπε η Μαριαν. Ενθουσιαστηκα ακομα παραπανω!!

'Ενταξει', της απαντησα, 'αλλα, θα ριχνουμε εναλλαξ. Μια βολη ο καθενας και μετα ειναι η σειρα του επομενου, δεν θα ειμαι εγω ο 'ιδιαιτερος'...!!'

'Παμε και βλεπουμε', μου χαμογελασε η Μαριαν. 'Εμεις ημασταν εδω την προηγουμενη εβδομαδα και πηραμε πεντε, και θα ξαναρθουμε ξανα και ξανα. Εσυ, δεν ξερω αν θα εχουμε την ευκαιρια να ξαναρθεις...'.

Πηρα το οπλο και καμια 30αρια σφαιρες, η Μαριαν ειχε το δικο της και το φακο, ενω ο Σεμ εβαλε στην πλατη ενα τεραστιο αδειο σακο και πηρε στο χερι το δικο του τουφεκι. 'Ειναι για να βαλουμε μεσα τα κομματια που θα κουβαλησουμε πισω. Παιρνουμε τα ποδια και τις πλατες, το υπολοιπο το αφηνουμε στο λοφο.'

Ξεκινησαμε μεσα στο σκοταδι....

Το wallabie ειναι ενα μαρσιποφορο σαν μικρο καγκουρω. Ενω τα καγκουρω γινονται μεχρι 200 κιλα, το wallabie δεν ξεπερναει τα 20. Εχει μεγαλα αυτια, σαν λαγος, και παρομοια μουσουδα. Ειναι γκριζο στο χρωμα, σαν κουνελι και η γουνα του ειναι πολυ μαλακη, σαν χνουδι. Τα μεγαλα του πισω ποδια ειναι ο κυριως 'μηχανισμος' προωθησης του, ενω τα μπροστινα του ποδια ειναι σαν 'χερια' σχεδον, που τα χρησιμοποιει για να βοσκαει.

Δεν ειχαμε κανει 150 μετρα μες τη χαραδρα, οταν απο τα αριστερα μας ακουστηκε ενας περιεργος ηχος...Ντουπ, ντουπ, ντουπ, ντουπ...σαν καρυδες που πεφτουν στην αμμο!!!
 Ψιθυρισα στην Μαριαν: 'Αυτα ειναι??'
'Ναι! αλλα ειναι πολυ πυκνα εδω, δεν εχει νοημα να βαλουμε το φως, δεν θα τα δουμε καθολου. Παμε λιγο παραπανω, που ανοιγει ο τοπος, θα ειναι στα λιβαδια τωρα και θα εχουμε καλυτερες πιθανοτητες επιτυχιας εκει, θα δεις!', μου απαντησε με χαρα. Ειχα καταλαβει οτι η εξαψη του κυνηγιου μας ειχε επηρρεασει ολους.

Γεμισα το γεμιστηρα του οπλου με 4 σφαιρες και περασα μια στην θαλαμη, βαζοντας ταυτοχρονα την ασφαλεια. Η νυχτα ηταν σκοτεινη, χωρις φεγγαρι, αλλα ενα αχνο φως απο τ'αστερια φωτιζε το μονοπατι και περιεγραφε τους λοφους και το τοπιο μπροστα μας. Αρχισαμε να ανηφοριζουμε, και τοτε καταλαβα οτι ημουν πραγματικα 20 χρονια μεγαλυτερος απο την παρεα μου...! Αγκομαχωντας, καταφερα να μεινω κοντα τους, μεχρι που φτασαμε σε ενα υψιπεδο, που ανοιγε ενα λιβαδι με γρασιδι, κοντοκομμενο απο την συνεχη βοσκη των προβατων. Η θερμοκρασια ευχαριστη, το εδαφος στεγνο, περπατουσαμε ευκολα πανω στο γρασιδι, λες και ημασταν σε γηπεδο.

Η Μαριαν εβαλε το φακο και εκανε ενα γρηγορο περασμα, μπας και δουμε τιποτα. Καταφερα και ειδα λιγο περισσοτερο το τοπιο, απ'οτι μου επετρεπαν τα ματια μου στο σκοταδι. Θαμνοι gorse διασπαρτοι εδω και εκει μες το γρασιδι, μερικα προβατα μερινο σκορπια στην πλαγια και η καμπυλη του λοφου να πεφτει χαμηλα καπου 300 μετρα στα δεξια μας. Κινηθηκαμε στο υψιπεδο, προς μια συσταδα θαμνων, οταν ακουστηκε παλι ο χαρακτηριστικος ηχος των βηματων των wallabies. Η Μαριαν μου εκανε νοημα να ετοιμαστω και εβαλε το φακο. Και εκει, μπροστα μας, καπου 100 μετρα μακρια, φανηκε το περιεργο σχημα ενος wallabie που προσπαθουσε να απομακρυνθει απο εμας. Εβαλα το οπλο στον ωμο και το βρηκα μες απο την διοπτρα.

Μια στιγμη αργοτερα, σταματησε και γυρισε να μας κοιταξει. Ισως γιατι το οπλο ηταν καινουριο στα χερια μου, ισως γιατι η εξαψη και ο ενθουσιασμος με εκαναν να πιασω το οπλο λιγο πιο δυνατα απ'οτι επρεπε, δεν ξερω τι εφταιγε, αλλα στην τουφεκια, το ζωο εφυγε χωρις να του εχω πηραξει τριχα....Γαμωτο!

'Αστοχησα...' ειπα στην Μαριαν και τον Σεμ. 'Πρεπει να ηταν μακρυτερα απ'οτι υπολογισα, ή εκανα βλακεια στην τουφεκια', ειπα απολογητικα...

'Δεν πειραζει, δεν πρεπει να εχει παει μακρια, ετσι κι'αλλιως εχει πολλα εδω, θα δουμε και αλλα', μου απαντησε, και προχωρησαμε λιγο παρακατω. Δεν περασαν 3 λεπτα, ο χαρακτηριστικος ηχος ξανακουστηκε.

Η Μαριαν εβαλε το φακο, και βρηκε το wallabie που τωρα στεκοταν μπροστα σε ενα θαμνο, μισογυρισμενο μακρια απο εμας, προσπαθωντας να εντοπισει τι ειναι πισω απο το φως. 140gn  σφαιρα ειναι πισω απο το φως, και αυτη τη φορα δεν εκανα λαθος. Η βολη μου το βρηκε καταστηθα, αφηνοντας το στον τοπο! Γυρισα χαμογελωντας προς τα παιδια, που και αυτα τωρα χαμογελουσαν μαζι μου!

'Το πρωτο σου! Παμε να το δουμε!'

Προχωρησαμε ως εκει που ειχε πεσει και ειδα απο κοντα το πρωτο μου wallabie. Ηταν ενα μεσου μεγεθους αρσενικο.

'Κατσε να σε παρουμε καμια φωτογραφια, δεν θα σε πιστευουν οτι τα κυνηγησες!', με πειραξε η Μαριαν
'Μην το γελας!' της απαντησα, 'δεν θα ξερουν τι ειναι αυτο το wallabie, και, ουτως ή αλλως θελω και μερικες για να εχω για το κυνηγετικο μου ημερολογιο, να θυμαμαι τι ειδη ζωων εχω κυνηγησει!'

Photobucket

Αφου τελειωσαμε με τις φωτογραφιες, ο Σεμ εβγαλε την τσαντα απο τον ωμο του και με ενα μαχαιρι της κακης συμφορας, αρχισε να εξαρθρωνει τα πισω ποδια και να παιρνει τις πλατες απο το ζωο, βαζοντας τα στην τσαντα. Αφου τελειωσαμε, βαλαμε το υπολοιπο κουφαρι μεσα σε ενα θαμνο και συνεχισαμε την πορεια.

Ο αγροτης ειχε αρκετα προβατα μες την πλαγια, τα οποια τα συγκρατουσε με ενα ηλεκτροφορο φραχτη. Προχωρησαμε παραλληλα με τον φραχτη, κοιταζοντας προς τα αριστερα μας, οπου ανοιγοταν μια μεγαλη πλαγια με γρασιδι. Ο Σεμ εντοπισε ενα wallabie καπου 200 μετρα μακρια και καταφερε μια εντυπωσιακη τουφεκια στο κεφαλι, σε ενα μεγαλοσωμο αρσενικο wallabie.

Photobucket

Επαναλαβαμε την ιδια διαδικασια με το κρεας και συνεχισαμε την πορεια μας παραλληλα με τον φραχτη. Εγω και η Μαριαν ειμασταν λιγο πιο μπροστα, σκαναρωντας την πλαγια με το φακο, οταν ακουσαμε μια στριγγλια πισω μας και ενα γδουπο. Γυρισαμε ξαφνιασμενοι, μονο για να δουμε τον Σεμ να κυλιεται στο γρασιδι, κρατωντας το χερι του. Καθως προχωρουσε, του ηρθε να δοκιμασει αν ο φραχτης ειναι πραγματικα ηλεκτροφορος και τον ακουμπησε με το χερι του, μονο και μονο για να παραλαβει ενα ηλεκτροσοκ που τον εστειλε στο χωμα. Πεθαναμε στα γελια με τις γκριματσες του, και, αφου τον βοηθησαμε να σηκωθει, συνεχισαμε τωρα, με πορεια προς το αυτοκινητο, εχοντας διαγραψει ενα ευρυ κυκλο στα λιβαδια. Η Μαριαν εβαζε το φακο εδω και εκει, αλλα η τεχνικη της ηταν ανοργανωτη και βιαστικη. 'Δωσε μου λιγο το φακο', της ειπα. Με αργες, μεθοδικες κινησεις, εψαξα το μερος που ειχε ηδη φωτισει. 'Κρατα λιγο το φακο σε παρακαλω, σ'εκεινο το θαμνο που φωτιζω τωρα...' της ειπα.

Εβαλα το οπλο στον ωμο, βρηκα το ματι του ζωου που μας κοιταζε πισω απο ενα θαμνακι και εριξα. 'Το ειδες?', την ρωτησα.
'Οχι, που ηταν?', μου απαντησε προβληματισμενη
'Μες το θαμνο που μολις ειχες περασει 2 φορες με το φακο...' της απαντησα, 'παμε να το παρουμε!'

Πηγαμε στο θαμνο και πραγματικα, εκει κοιτωνταν ακομα ενα wallabie. Ειχε ενα περιεργο προσωπο, σαν τον Bugs Bunny, ετσι που ειχε πεσει ανασκελα, και το πηρα μια φωτογραφια.

Photobucket

Εβγαλα το σουγια μου απο την τσεπη και το εκοψα σε 2 λεπτα. Ο Σεμ και η Μαριαν με κοιταγαν λες και ειχα λεπια για δερμα...

'Τι παθατε?' τους ρωτησα
'Καλα, πως το εκοψες τοσο γρηγορα?' μου ειπε ο Σεμ
'Το εργαλειο ειναι, οχι η τεχνη...! Μου φαινεται οτι πρεπει να μου δωσετε τα μαχαιρια σας για να τα περιποιηθω, δεν νομιζω οτι κοβουν πανω απο βουτυρο!' τους πειραξα.
 Βαλαμε τα κοψιδια στην τσαντα, που τωρα φαινοταν γεματη και βαρια. Παρ'ολα αυτα, ο Σεμ την κουβαλαγε λες και ηταν πουπουλο...Καταραμενα νειατα...!!

Καθησαμε και φαγαμε απο μια σοκολατα που ειχαμε και ηπιαμε λιγο νερο. Η Μαριαν μου εξηγησε οτι μονο στην περιοχη αυτη υπαρχουν wallabies, σε ολη τη Ν. Ζηλανδια. Τα ειχαν φερει απο την Αυστραλια, για τροφη και για να ριξουν λιγο την βλαστηση, αλλα πολλαπλασιαστηκαν με απιστευτους ρυθμους και γρηγορα χαρακτηριστηκαν ως επιβλαβη. Παρ'ολο που τα κυνηγουν ολοι, αυτα εχουν καταφερει και εχουν επιβιωσει, διατηρωντας τους αριθμους τους σταθερους. Αφου ξεκουραστηκαμε λιγο, ειπαμε να παμε προς το αυτοκινητο, μιας και ηταν ηδη 1.30 το βραδυ και ειχαμε και 2.5 ωρες οδηγηση μεχρι να παμε σπιτι. Στην επιστροφη καταφερα να παρω αλλο ενα στην πλαγια με τα gorse.

Ηθελα να εχω μια αποψη του ζωου στη πιο φυσικη του σταση, και για να καταλαβω το μεγεθος του, εβαλα και το τουφεκι απο πανω, και πηρα αλλη μια φωτογραφια.

Photobucket

Ηταν το μικροτερο απ'ολα που ειχαμε παρει, 4 ολα και ολα, αλλα μου εδινε ενα ενθυμιο απο την βραδια και το περιεργο θηραμα που προσθεσα τωρα στην λιστα των θηραματων που ειχα την τυχη να κυνηγησω. Kαι μαλιστα στην περιοχη με το αστειοτερο ονομα, αν εισαι Ελληνας: Waimate...

Φτασαμε στο αυτοκινητο, ξεφορτωσαμε τα πραγματα και πηραμε το μακρυ δρομο της επιστροφης. Εφτασα στο ξενοδοχειο μου στις 4.30 το πρωι, ψοφιος απο την κουραση, αλλα γεματος αναμνησεις και εμπειριες που δεν τις εχουν πολλοι. Καμια φορα ειναι καλυτερο να εισαι τυχερος παρα πλουσιος, μου ειχε πει ενας φιλος, και την ωρα εκεινη καταλαβα τι ηθελε να πει....


ΥΓ: Μερικες μερες μετα, στο σπιτι του φιλου μου, πατερα της Μαριαν, ειχαμε την ευκαιρια να φαμε τα κοψιδια απο το wallabie. Νοστιμο κρεας, σκουρο σαν ελαφι αλλα με μια ιδιαιτερη γευση σχεδον σαν κατσικι και ελαφι μαζι.

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Ν. Ζηλανδια: 'Σαν καρυδες που πεφτουν στην αμμο'

Μερος Πρωτο

Ημουν στην Ν. Ζηλανδια ηδη 10 μερες και ειχα γευτει τις μαγικες της κυνηγετικες συγκινησεις με το κυνηγι των κουνελιων και το ψαρεμα της πεστροφας, αλλα ηξερα οτι εχει ακομα παρα πολλα να προσφερει. Περασα μερικες μερες με τη γυναικα μου και τους φιλους μας, βλεποντας διαφορα αξιοθεατα, κανοντας επισκεψεις στα περιφημα οινοποιεια της περιοχης, γευομενοι τα υπεροχα κρασια τους και θαυμαζοντας το τοπιο που, οπου και να γυρναγες το κεφαλι σου, σε περιμενε.

Photobucket

Παρ'ολα αυτα, το μυαλο μου ηταν στα βουνα, στα θηραματα που ακομα με περιμεναν να κυνηγησω, τις εμπειριες που με περιμεναν να ζησω.Οι προσδοκιες μου δεν αργησαν να πραγματοποιηθουν: η γυναικα μου και ο φιλος μας που μας προσκαλεσε στην Ν. Ζηλανδια, ειχαν να παρουσιασουν εργασιες σε ενα συνεδριο στην Μελβουρνη, και ετσι θα ελειπαν για μια εβδομαδα, αφηνοντας με μονο στο Οταγκο. Ταυτοχρονα, η κορη του φιλου μου, η Μαριαν, που ηταν μανιακη κυνηγος και ηξερε ολα τα 'κολπα' και ολους τους κυνηγους (μιας και η δουλεια της ειναι σε μαγαζι με κυνηγετικα ειδη), ειχε επικοινωνησει μαζι μου για να μαθει ποιο ηταν το προγραμμα μου, ουτως ωστε να κανονισει 'εξοδους'.

Παραλληλα με αυτη την ιστορια ειναι και η ιστορια του οπλου της Μαριαν...Ειχε ενα καταραμμενο Mossberg σε διαμετρημμα .270Win, το οποιο πρεπει να ειναι το χειροτερο τουφεκι (να μη πω και διαμετρημμα) που εχει κατασκευαστει ποτε! Ειχε μια σκανδαλη που επρεπε να την τραβας σαν το γαϊδουρι για να πυροβολησει, ενα ουραιο που πρεπει να το εφτιαξε τυφλος και ενα κοντακι που μονο του Κουασιμοδου θα πρεπει να ταιριαζε και η ανακρουση του (ιδιαιτερα μετα την επεμβαση του 'Πελοπηδα'*, που εκοψε την καννη στους 65 ποντους!) ηταν ικανη να σου ξεκολησει τα σφραγισματα...Παρ'ολα αυτα, η Μαριαν δεν ελεγε να το αποχωριστει...Την ειχα φαει να το αλλαξει, και ειχα αρχισει να κερδιζω το σεβασμο της με αυτα που της ελεγα, ειχα σχεδον πετυχει...Επρεπε μονο να βρω ενα εναλλακτικο οπλο για να της προτεινω!

Οταν λοιπον εφυγαν η γυναικα μου και ο φιλος μου, ειχα την ελευθερια να κανω οτι θελω. Ειχα ρωτησει την Μαριαν για αλλα κυνηγετικα μαγαζια και μου ειχε πει οτι ηταν ενα κοντα εκει που εμενα και ετσι, ενα απογευμα που δεν ειχα τι να κανω, πηγα να το βρω. Πραγματικα, ηταν παραδεισος! Οτι ειδος ενδυσης, υποδησης, αξεσουαρ για το κυνηγι και το ψαρεμα ηθελε κανεις, το ειχαν. Και, πιο σημαντικο απ'ολα, ειχαν και ενα μεγαλο χωρο, γεματο με οπλα καθε ειδους, καινουρια και μεταχειρισμενα. Πηγα λοιπον να χαζεψω...

Και εκει, μεσα σε ολα τα αλλα τουφεκια ειδα και ενα κρυφο κοσμημα...! Ενα Tikka 595, με συνθετικο κοντακι, ανοξειδωτη καννη, ηδη εφαρμοσμενο σιγαστηρα και το διαμετρημμα το μαγικο 6.5x55...Το πηρα απο τον οπλοβαστο και το περιεργαστικα. Η σκανδαλη οπως επρεπε, ενος σταδιου και γυρω στα 1.5 κιλα, η διοπτρα μπορουσε να βελτιωθει αλλα ηταν λειτουργικη, το μελλοντικο οπλο της Μαριαν!!! Μες τη χαρα, της εστειλα ενα μηνυμα οτι της βρηκα το ιδανικο οπλο και σε πολυ καλη τιμη! Μου απαντησε οτι θελει να το δει και οτι εχει και αυτη νεα που με ενδιαφερουν, για την επομενη ημερα. Κανονισαμε να βρεθουμε αργοτερα το βραδακι.

Δυο-τρεις ωρες αργοτερα συναντηθηκαμε στο ξενοδοχειο μου και πηγαμε παρεα στο μαγαζι με τα κυνηγετικα. Στο δρομο μου εξηγησε τι θα κανουμε τις επομενες μερικες μερες.
'Μιλησα με τον Σελντον (επαγγελματια κυνηγο) και μας προσκαλεσε σε κυνηγι για κατσικες και γουρουνια. Αλλα, κανονισα και με ενα αλλο μου φιλο τον Σεμ, να παμε για wallabies αυριο το βραδυ, τι λες?'
'Μουσικη στ'αυτια μου ειναι ολα αυτα!!! Ουτε κατσικες, ουτε γουρουνια ουτε wallabies εχω κυνηγησει, ολα αυτα καινουρια και συναρπαστικα μου φαινονται!'
'Ωραια! Παμε να δουμε το τουφεκι και θα κανονισουμε τι θα κανουμε αυριο!'

Πηγαμε στο μαγαζι, οπου την ηξεραν ηδη, και μιλησε με τον υπευθυνο πριν παμε να της δειξω το τουφεκι. Το πηρε στα χερια της, το επωμισε, δουλεψε το ουραιο και την σκανδαλη, και ειδα τα ματια της να γυαλιζουν...

'Αμα καταφερεις να πουλησεις το Mossberg, δεν θα σου στοιχισει τιποτα αυτο το οπλο! Και, πιστεψε με, με τις 140gn σφαιρες που ριχνει, οτι κανει το .270 θα το κανει και αυτο, αλλα με λιγοτερη ανακρουση, περισσοτερη ακριβεια και ειναι οπλο που θα το εχεις μια ζωη...' της ειπα.

Το αφησε στον οπλοβαστο, την εβλεπα που σκεφτοταν ολα αυτα που της ειπα και υπολογιζε τι να κανει. Οντας φοιτητρια, δεν ειχε τα λεφτα ετοιμα και ηξερα οτι δεν επρεπε να την πιεσω, στο κατω-κατω, επρεπε να ειναι σιγουρη για την αποφαση της, μιας και θα 'υπεφερε' τις συνεπειες για χρονια μετα... Με αφησε στο ξενοδοχειο, και αφου δωσαμε ραντεβου για την επομενη το μεσημερι, την καληνυχτησα.

Την επομενη μερα, περασα το πρωινο με μερικες βολτες και λιγη γυμναστικη, ετοιμασα το δισακι μου με κυαλια, μαχαιρι, ενα fleece για το κρυο και λιγο νερο, εβαλα τις μποτες μου και κατεβηκα στο πεζοδρομιο να περιμενω την Μαριαν και τον Σεμ. Ο Σεμ ειναι στρατιωτης και εχει την φυσικη κατασταση κατσικας οπως ειδα αργοτερα. Εφτασαν την ωρα που μου ειχαν πει και, αφου εγιναν οι απαραιτητες συστασεις μπηκα στο αυτοκινητο και ξεκινησαμε για τον προορισμο μας.

'Θα παμε πρωτα στο πεδιο βολης του στρατου, εχουμε παρει τα κλειδια. Θα ριξουμε λιγο με τα οπλα να τα συνηθισουμε και μετα θα παμε για κυνηγι. Ετσι και αλλιως αν δεν σκοτεινιασει δεν μπορουμε να κυνηγησουμε τα wallabies...'

Παραξενευτηκα...Ποια 'οπλα'?? Η Μαριαν ειχε δυο, ενα .22.250 και το .270, και απ'οτι ειχα καταλαβει δεν ειχαν και πολλες σφαιρες οταν μιλουσαμε χτες. Αλλα, μιας και δεν ειχα και τιποτ'αλλο να κανω, χαλαρωσα στην πισω θεση και απολαμβανα το ταξιδι μες την Νεοζηλανδικη εξοχη.

Φτασαμε στο πεδιο βολης μετα απο 20 λεπτα, και η Μαριαν ανοιξε το πορτ-μπαγκαζ του αυτοκινητου της. Και εκει με περιμενε μια ευχαριστη εκπληξη: Το 6.5x55 που βλεπαμε χτες, μαζι με το .22-250, το .270 και ενα κακασχημο Ruger Mini-14 ηταν ξαπλωμενα στο πατωμα....

'Το αγορασες???', τη ρωτησα
'Οχι ακομα. Πηγα στο μαγαζι αφου το ειδαμε, μετα που σε αφησα στο ξενοδοχειο, τους ειπα οτι ενδιαφερομαι και μου το εδωσαν για κανα-δυο μερες να το δοκιμασω'....
Επεσα απο τα συννεφα! Ποιος το εχει ξανακουσει αυτο??? Η εμπειρια μου οπλοκατοχης στην Αγγλια δεν με ειχε προετοιμασει για τετοια 'ανεση' στην οπλοχρησια και οπλοκατοχη, δεν πιστευα τα αυτια μου!
'Αυτο το Mini-14 τι το θες?' της ειπα
'Το πηρα να το δοκιμασω εγω', ειπε ο Σεμ πισω απο τον ωμο μου, 'παντα ηθελα να εχω ενα και, μιας και αφησαν την Μαριαν να παρει το Tikka, μ'αφησαν και εμενα να δοκιμασω το Mini-14'...

Τελειωσε, μετακομιζω! ειπα μεσα μου...Μας βγαινει ο πατος να παρουμε ενα τουφεκι στην Αγγλια και εδω τους τα δινουν για δοκιμες!! Δεν ειμαστε με τα καλα μας!

Φορτωθηκαμε τα διαφορα και περπατησαμε τα 300 μετρα μεχρι το πεδιο βολης. Ηταν ενας απλουστατος χωρος, με ενα υποτυπωδες υποστεγο μπροστα σε ενα 'διαδρομο', γυρω στα 100 μετρα φαρδυ και καπου 300 μετρα μακρυ. Αφησαμε τα οπλα στον τοιχο του υποστεγου και η Μαριαν με τον Σεμ πηγαν να στησουν τους στοχους στα 100 μετρα.
  
Photobucket

(το Mini-14-διαμμετρηματος .223-, το Howa σε .22-250, το Tikka 595 σε 6.5x55, και το καταραμενο Mossberg σε .270...)

Η πρωτη μας δουλεια ηταν να δουμε που βαρουσε το 6.5x55, με τις σφαιρες που ειχε αγορασει η Μαριαν. Η προθεση μας ηταν να κυνηγησουμε με αυτο το οπλο εκεινο το βραδυ, οποτε θελαμε να ξερουμε που ειναι μηδενισμενο. Πηρε καμια 10αρια βολες για να ανακαλυψουμε οτι το οπλο ηταν πολυ ακριβες (2 ποντους για 5 βολες στα 100 μετρα) και οτι ο σιγαστηρας και η γενικη συμπεριφορα του ηταν καταπληκτικα χαρακτηριστικα του. Ημουν ενθουσιασμενος και η Μαριαν, ενω ποιο συγκρατημενη, φαινοταν εξισου εντυπωσιασμενη με το οπλο. Σειρα ειχε το Mini-14, που ειχε την πλακα του, οντας ημιαυτοματο, παρ'ολο που δεν ηταν οσο ακριβες οσο το .22-250 ή το 6.5x55. Το .270, ριξαμε 2 βολες και το παρατησαμε.

Photobucket

(Ο Σεμ, επισης αριστεροχειρας, ριχνει στα 100 μετρα, εκει που φαινεται το ασπρο τετραγωνο. Στο βαθος, η πλαγια με το χωμα που φαινεται ειναι 300 μετρα).

Αφου σιγουρευτηκαμε για το μηδενισμο στα 100 μετρα, καναμε λιγη πλακα με τουφεκιες στα 300 μετρα, οπου ειχαμε βαλει μια σιδερενια πλακα μεγεθους οσο ενα φυλλο χαρτι Α4 και το τουφεκουσαμε ορθιοι, χωρις στηριξη. Τα δυο οπλα που περιμενα να μην εχουν κανενα προβλημα, επαληθευσαν την υποψια μου: 4 στις 5 βολες χτυπησαν τον στοχο, καθολου ασχημα για βολες με οπλα που δεν τα ηξερα και μαλιστα ολα δεξιοχειρα...!

Ημασταν ετοιμοι για την εξορμηση! Το μονο που παρεμενε τωρα, ηταν οι 2 ωρες οδηγηση που θα μας εφερναν στη φαρμα με τα wallabies!! (συνεχιζεται....)

* Οποιος θελει να μαθει ποιος ειναι ο 'Πελοπηδας' δειτε http://cavemangr.wordpress.com

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Οπλοβαστος...

Η μερα βροχερη, μουντη, κρυα...Μονος στο σπιτι, μιας και 'το αφεντικο'εχει παει διακοπες με τις φιλες της, τα κουταβια κοιμουνται μπροστα στη φωτια (αρχες Ιουνιου, και εχω τη φωτια αναμενη!)...Γυρναω το σπιτι να βρω κατι να κανω. Καθαρισα τα δυο μου οπλα που ειχα χρησιμοποιησει προχτες (το ενα για σκοποβολη, το αλλο για κουνελια) και τα εβαλα κοντα στο τζακι να στεγνωσουν, πριν τα βαλω στον οπλοβαστο.

Photobucket

Βρηκα μια ευκαιρια, μες τον παλιοκαιρο, και πηγα για μια ωρα για κυνηγι, στην φαρμα του Τζον. Φαινεται ο ελαφρυς χειμωνας που ειχαμε, και η αφθονια φαγητου τα εκανε να πολλαπλασιαστουν σε χρονο μηδεν και οπου και να κοιτουσες εβλεπες κουνελια παντου. Μεσα σε λιγοτερο απο μια ωρα ειχα παρει ηδη 19, και μου πηρε αλλες 3 ωρες να τα γδαρω, να τα καθαρισω και να τα τεμαχισω. Τα κουταβια μου ειναι μεσα στη χαρα που θα τρωνε κουνελι για την υπολοιπη εβδομαδα!

Ηπια το τσαϊ που ειχα στο χερι για να ζεσταθω, ελεγξα τα οπλα να σιγουρευτω οτι δεν ειχαν αλλο υγρασια, τα περασα με ενα χερι WD40 (θαυματουργο! μονο γαργαρες δεν κανω, αν ειναι να πιστευουμε οτι μας λενε μερικοι-μερικοι...!), και ανεβηκα στο δωματιο οπου εχω το φυλακιο με τον οπλοβαστο. Βλεπεται, οι κανονισμοι οπλοκατοχης εδω μας οριζουν οτι τα πυροβολα οπλα πρεπει να ειναι προσιτα μονο απο τον κατοχο αδειας και φυλαγμενα ετσι ωστε να μην μπορει να τα χρησιμοποιησει αλλος. Με αλλα λογια, δεν τα αφηνουμε πισω απο την πορτα της κουζινας, με κανα-δυο σφαιρες κοντα, μπας και φανει κανενα ζλαπ'!

Ανοιξα τη βαρια πορτα με τις 5 μπαρες, και τα τοποθετησα στις θεσεις τους. Δεν ξερω τι ηταν αυτο που με εκανε να κοιταξω στην δεξια γωνια του οπλοβαστου...Μαλλον το μικρο κομματι δερμα απο τον αορτηρα, ή ισως το ταπεινο ξυλο του κοντακιου...Μιας και ειχα χρονο (ειπαμε, το αφεντικο ειναι διακοπες!), παραμερισα τα οπλα που ηταν μπροστα του, και εβαλα το χερι μου να πιασω το τουφεκι αυτο.

Η γνωριμη αισθηση των καμπυλων, το βαρος, το αψεγαδιαστο blueing, ακομα και η μυρωδια απο το παλιο δερμα του αορτηρα, ολα ηταν οικεια....Η μισο-τυλιγμενη κομπρα στο κλειστρο, με τη γλωσσα εξω προδιδε την 'μεταλλαξη' που ειχε περασει αυτο το οπλο απο την πρωτη του μορφη...Εβγαλα τα καπακια απο την ταπεινη Simmons 3.5-10x50 και εριξα μια ματια στο χωραφι εξω απο το παραθυρο του υπνοδωματιου. Δεν ειδα το γρασιδι, ή τα δεντρα...Ειδα το χωμα σκαμμενο απο κουνελια, μυρισα το δασος γυρω μου, ενοιωσα την κρυαδα του φθινοπωρινου πρωινου, τα κοκκαλα μου θυμηθηκαν την αβολη θεση πανω στο μικρο σκαμνακι, απ'οπου εκανα το καρτερι στα κουνελια.

Το HW97 μου ηταν το πρωτο μου οπλο στην Αγγλια. Το πηρα τον Οκτωμβρη του 1998, 3 μηνες μετα απο τα γενεθλια μου, οταν μου ειχε παρει η γυναικα μου ενα ματσο περιοδικα για το κυνηγι και τα οπλα. Κι'αν εριξα βολιδες μ'αυτο το οπλο. Εφευγα νωρις απο τη δουλεια για να παω στο σπιτι, ν'ανοιξω το παραθυρο που εβλεπε στην πισω αυλη, οπου ειχα στησει ενα μικρο, ιδιωτικο μου σκοπευτηριο, με στοχους τα πακετα απο τσιγαρα (καπνιζα τοτε...) και ενα τσιγκο, να 'πιανει' τις σφαιρες.

Ενας φιλος (ο...Ριτσαρντ!!) με αφηνε να παω στο κτημα του για κουνελια. Που να το σκεφτομουν...Το πρωτο κουνελι που χτυπησα, το πηρα στα 10 μετρα και μου πηρε τρεις τουφεκιες να το αποτελειωσω...! Η καρδια μου εκανε 2 ωρες να ηρεμησει απο την εξαψη! Ξυπναγα στις 5 το πρωι, πηγαινα 2 ωρες κυνηγι, γυρναγα σπιτι, αλλαζα και πηγαινα μετα στην δουλεια....Τι χαρες ειχα περασει με αυτο το οπλο, ποσες συγκινησεις, ταπεινα θηραματα μπροστα σ'αυτα που παιρνω τωρα, τοτε μου φαινοντουσαν τα καλυτερα τροπαια...

Photobucket
Πηρα το βλεμμα μου απο το παραθυρο και κοιταξα το οπλο στα χερια μου, γεματος νοσταλγια...Νοσταλγια για τα χρονια που περασαν, τις συγκινησεις που μου χαρισε, τα μαθηματα που μου εμαθε...Ψεκασα λιγο λαδι σε ενα πανι που εχω στον οπλοβαστο και, ευλαβικα, το σκουπισα. Η γυαλαδα του το εδειχνε καινουριο, μονο οι χαρακιες στο κοντακι προδιδαν τη χρηση που εχει δει. Παραμερισα τα αλλα οπλα απο τον οπλοβαστο, το τοποθετησα με προσοχη στη θεση του και εκλεισα την βαρια πορτα του οπλοβαστου. Σαν τις μνημες που μου χαρισε, θα μεινει παντα μαζι μου.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Τεταρτη...

Ειναι ιδιαιτερη μερα η Τεταρτη. Καθε εβδομαδα, συναντιωμαστε με τους φιλους στο σκοπευτηριο. Εχουμε δυο τωρα, ενα κλειστο, και ενα ανοιχτο. Μιας και στο κλειστο μας επιτρεπεται η χρηση οπλων μεγαλυτερων διαμετρημματων του .22, προτιμαω να πηγαινω σε αυτο, οπου μπορω να ασκουμαι στην σκοποβολη και του .22LR αλλα μπορω να κανω και την πλακα μου με το .357Magnum.
Το σκοπευτηριο ειναι κολλημενο διπλα σε ενα μεγαλο κτηριο που καποτε ηταν στεγαστρο πολεμικων αεροπλανων, αλλα τωρα ειναι ενα τεραστιο γυμναστηριο, με γηπεδα badminton, γυμναστικης, ποδοσφαιρου και λοιπων αθλητικων δραστηριοτητων που χρησιμοποιουν οι κοινοτητες γυρω του. Εχουμε τα δικα μας κλειδια και μπορουμε να παμε στο σκοπευτηριο οποτε θελουμε, απο τις 10 το πρωι μεχρι τις 11.00 το βραδυ, αρκει να ειμαστε δυο. Και θα μου πεις, γιατι? Χιωτες ειστε? Οχι βεβαια, πεφτει λιγο μακρια η Χιος απο εδω! Απλως για λογους ασφαλειας, σε περιπτωση που θα γινει κανενα ατυχημα. Γελαγα και εγω με αυτο τον κανονα, μεχρι που βρηκαμε ενα φιλο σκοπευτη νεκρο απο καρδιακη προσβολη στο ανοιχτο σκοπευτηριο ενα βραδυ, οταν τον εψαχνε η γυναικα του και δεν μπορουσε να τον βρει πουθενα...Θα μου πεις, χαρουμενος πηγε, τον βρηκαν ξαπλωμενο στο στρωμα σκοποβολης, με το οπλο στο χερι. Αμα παω και εγω ετσι, μην με κλαψει κανεις!

Μεσα στο σκοπευτηριο, εχουμε μια μικρη αιθουσα αναμονης, οπου καθομαστε και τα λεμε ενω περιμενουμε να τελειωσουν αυτοι που ριχνουν πριν απο εμας. Υπαρχουν 5 θεσεις απο οπου μπορουμε να ριχνουμε και εχουμε την δυνατοτητα να ριχνουμε στα 10, 20 και 25 μετρα. 



 Photobucket 

Φυσικα, μιας και δεν ειναι πολλοι οι περιορισμοι που εχουμε ως προς τα οπλα που μπορουμε να χρησιμοποιησουμε (αρκει να μην ειναι υπερηχητικα και πανω απο συγκεκριμενες ενεργειες), ο καθε σκοπευτης φερνει οτι εχει στον οπλοβαστο του. Τα δικα μου ειναι, οπως ειπαμε δυο. Εχω ομως φιλους με 5-6 οπλα ο καθενας που τα φερνουν και μπορουμε ολοι να ριξουμε με αυτα.

  Photobucket 

Τα δυο αυτα πιστολια ειναι διαμετρηματος .22LR (το πιστολι) και .357Magnum (το περιστροφο). Ενας αλλος φιλος εφερε ενα περιεργο .22LR, που εμοιαζε σαν πολεμικο:

  Photobucket 

Ειναι καλο σχολειο παντως το σκοπευτηριο. Ουτε και θυμαμαι ποσες ωρες εχω περασει, ποσα κιλα μολυβι εχω ριξει και τι κουβεντες εχω κανει με τους φιλους. Μαθαινουμε νεα, ανταλλασουμε πληροφοριες και βοηθαμε ο ενας τον αλλο, παρ'ολο που μπορει και να ειμαστε αντιπαλοι στους διαγωνισμους που παιρνει μερος η σκοπευτικη μας λεσχη.

Ενα ειναι το σιγουρο: στο σκοπευτηριο μαθαινει κανεις τι μπορει και τι δεν μπορει (ακομα!) να κανει με το οπλο του. Ιδιαιτερα στο κλειστο, μιας και δεν υπαρχουν αλλαγες συνθηκων, ειμαστε σιγουροι για την συμπεριφορα των πυρομαχικων και των οπλων μας, αλλα, πιο σημαντικο ακομα, την δικη μας ικανοτητα...

  Photobucket 

Αυτο το γκρουπ το εκανα μια φορα...Με το .357, και ανοιχτα σκοπευτικα στα 20 μετρα...Απο τη μερα εκεινη, ακομα προσπαθω! Δεν πειραζει, αρκει που ξερω οτι το οπλο μπορει να το καταφερει, το ιδιο και τα πυρομαχικα.

Με το .22αρι ειμαι πιο σταθερος. Μιας και διαγωνιζομαι εδω και 6 χρονια στα 20 μετρα σπορτινγκ, εχω καταφερει και ειμαι στην πρωτη ομαδα.

  Photobucket 

  Μακαρι να ηταν και οι αγωνιστικοι μου στοχοι ετσι...Δεν πειραζει, δεν ημουν ποτε ανταγωνιστικος, και ο μονος λογος που συμμετεχω σε αυτους τους διαγωνισμους ειναι μιας και μου επιτρεπουν προσβαση στο σκοπευτηριο. Και, απο την αλλη, ποια καλυτερη δικαιολογια απο το να φευγω απο το σπιτι για μερικες ωρες, να περναω παρεα με τους φιλους και να ριχνω και καμια διακοσαρια σφαιρες??? Τωρα που το θυμηθηκα, και αυριο Τεταρτη ειναι!!

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Καλοκαιρι....

Ο θεος να το κανει!! Εχουμε τρελλαθει στη βροχη, τον αερα και το κρυο...Ιουνιος και Ιουλιος και η φωτια στο σπιτι δεν εχει παψει να καιει...
Γυρισα απο τη δουλεια προχθες και κοιταξα εξω απο το παραθυρο. Αγρια συννεφα, αερας και το μπουφαν απαραιτητο...Αναστεναξα, και κοιταξα τα σκυλια μου που χοροπηδουσαν στα ποδια μου αναμεσα, το βλεμμα τους αγνο, χαρουμενο, και γεματο ανυπομονησια συναμα, να βγουν εξω. Με βαρια την καρδια, ανεβηκα την σκαλα....'Αφριζ', ξ'αφριζ' θα το φαμε...' ειπα μεσα μου και ετοιμαστηκα να τα βγαλω εξω, παρα την νεροποντη....

Αλλα, λες και η διαθεση τους περασε και στον καιρο! Μεχρι να αλλαξω τα ρουχα μου, ο ηλιος ειχε βγει, ο τοπος ελαμπε και η θερμοκρασια ηταν πλεον ευχαριστη, δεν σε περονιαζε το κρυο. Βιαστηκα, εβαλα τα παπουτσια μου και τους φορεσα τα κολαρα. Βγηκαμε απο το σπιτι και, αφου πηδηξαμε ενα μικρο φραχτη, μπηκαμε στο τεραστιο χωραφι που ειναι πισω απο το σπιτι μου. Αφου βεβαιωθηκα οτι δεν εχει ζωντανα ο αγροτης μεσα, τους εβγαλα το λουρι και τα αφησα να τρεξουν.


Photobucket 

Τα παρακολουθουσα με ενδιαφερον, χαμογελωντας με την ξενοιασια τους, την ευχαριστηση που παιρναν απο το παιχνιδι και τις μυρωδιες που κυνηγουσαν. Μπαινοβγαιναν στους φραχτες, ψαχνοντας να βρουν τα κουνελια που ηταν εκει το βραδυ, ακολουθουσαν τα χναρια που μονο οι μυτες τους μπορουσαν να εξιχνιασουν. Απο κοντα και γω, να χαιρομαι τον ηλιο στο προσωπο μου, και τον αερα που 'ξεβγαζε' την κουραση της δουλειας και επαιρνε μαζι του τις εννοιες που ταλανιζαν το μυαλο μου.

Photobucket 

Και οπως περπατουσαμε συριζα στο φραχτη, διπλα σχεδον απο το κεφαλι μου, ακουσα ενα σουσουρο και μια φασσα βγηκε ξαφνικα απο το θαμνο, πετωντας ταραγμενη. Μιας και ειδα απο που βγηκε, ειπα να ριξω μια ματια, να δω τι εκανε μες τα χαμηλα. Και εκει, σε μια τρυπα στις φουντουκιες, ειδα το λογο που ηταν κουρνιασμενη...

  Photobucket 

Χαρηκα με αυτη την ανακαλυψη, αλλα ταυτοχρονα δεν ηθελα να διαταραξω το μερος και να διωξω το πουλι. Εβγαλα μια δυο φωτογραφιες και γρηγορα απομακρυνθηκα, παιρνοντας και τα σκυλια μαζι. Περπατησαμε ακομα κανενα χιλιομετρο, οταν τα σκυλια πια ειχαν κουραστει, πιο πολυ απο τον υγρο, ζεστο καιρο, παρα την πορεια, και περπαταγαν διπλα μου. Φτασαμε σε μια ποτιστρα για τα γελαδια, που ηταν μεγαλος πειρασμος και για τα δυο να αντισταθουν. Τα χαζευα και τα χαιρομουν για την εξυπναδα τους....  Photobucket 

  Τ'αφησα και ηπιαν μεχρι που χορτασαν, και ηρθαν παλι διπλα μου, ξανανοιωμενα. Περπατουσαμε τωρα για το σπιτι, και το ηξεραν. Το βημα τους αργο, περιμεναν ποτε θα τα καλεσω για το λουρι. 20 λεπτα αργοτερα, ημασταν πισω στο μικρο φραχτακι, που χωριζε τα ορια του σπιτιου μου απο το χωραφι. Ηρθαν διπλα μου χωρις παραπονο, κουνωντας την ουρα.


Photobucket 

Γυρισαμε σπιτι. Η συντομη βολτα μας ειχε τελειωσει, αλλα και οι τρεις μας ημασταν πιο ηρεμοι, πιο χαρουμενοι και ικανοποιημενοι με τα δωρα που μας εκανε ακομα και αυτο το συντομο καλοκαιρι... 

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Προετοιμασιες....

Σαν να φανηκε το καλοκαιρακι σημερα...Μετα απο μερες και βδομαδες βροχης, αερα, μονοψηφιων θερμοκρασιων, επιτελους σημερα ο καιρος ανοιξε: ηλιος, ζεστη, νηνεμια, χαρα Θεου! Κλεισμενος στο γραφειο ολη μερα, δεν εβλεπα την ωρα και τη στιγμη να τελειωσω τις δουλειες μου και να βγω εξω, να με δει λιγο το φως, να νοιωσω την ανοιξιατικη αυρα στο προσωπο μου και να κανω κατι διαφορετικο, κατι που δεν εχω κανει εδω και μηνες...

 Μου φαινεται ηταν Νοεμβρης, οταν ενας φιλος πουλουσε μια διοπτρα Zeiss. Την ειχα βαλει απο καιρο στο ματι, αλλα η κριση και ενα σωρο αλλες υποχρεωσεις δεν μου επετρεπαν την οικονομικη ανεση να την αγορασω καινουρια, και ετσι, οταν ειδα να την πουλαει αυτος, πολυ ελαφρα χρησιμοποιημενη και αρκετα φτηνοτερη, εμασα οτι ψιλα ειχα και καταφερα να την αγορασω. Ενα καταπληκτικο επιτευγμα της οπτικης μηχανικης, η Zeiss Victory Diavari FL 6.5-24x56, με φωτιζομενο νηματοσταυρο τυπου Rapid Z7 ηταν πια δικη μου και ειχα ακριβως το οπλο για να την τοποθετησω. Την εβαλα στο Sako 75 I Varmint σε .204Ruger που, απο τοτε που το ειχα, φορουσε μια υπεροχη Leupold VXIII LRT 6.5-20x40. Εκανε τη δουλεια της θαυμασια, αλλα, μου ειχαν μπει ψυλλοι στα αυτια και ηθελα να την αλλαξω για κατι διαφορετικο και μια κλαση παραπανω. Ετσι, τοποθετησα την Zeiss, πηγα σε μια κλειστη αιθουσα 100μετρων και εριξα πεντε τουφεκιες για να την φερω στο μηδεν, και εβαλα το οπλο στον οπλοβαστο, ονειρευομενος τα κυνηγια που θα εκανα με αυτη και ανυπομονωντας για την ανοιξη που θα μου επετρεπε την χρηση της.

Στους μηνες που περασαν, πηρα το οπλο δυο-τρεις φορες για κυνηγι, πιο πολυ για να ετοιμασω το σκυλι παρα για τιποτα σοβαρο και, παρ'ολο που μπορουσα να χτυπησω κουνελια μεχρι και 250 μετρα μακρια, αστοχουσα παραπανω απο οτι η περιορισμενη μου ικανοτητα θα εξηγουσε... H ελλειψη χρονου στο σκοπευτηριο και η εξασκηση, αρχισε να δειχνει στην τεχνικη μου και την ετοιμοτητα του οπλου. Στο κατω κατω, το κυνηγι ειναι 80% προετοιμασια και 20% εκτελεση, και το οφειλα στα θηραματα να τα κυνηγω με τις καλυτερες δυνατες προϋποθεσεις και οσο το δυνατον καλυτερα προετοιμασμενος μπορω να ειμαι. Αλλα δεν ευρισκα την ευκαιρια να καταφερω να παω να το μελετησω λιγο το θεμα και να δω αν ειμαι πραγματικα 'εκτος' και να ρυθμισω τη διοπτρα αναλογα.

Μεχρι σημερα...Εφυγα απο το γραφειο αρον-αρον, τηλεφωνοντας στη γυναικα μου που ταξιδευε απο το Λονδινο οπου ηταν για δουλεια, και λεγοντας της οτι τα σκυλια ειναι δικη της ευθυνη σημερα, μιας και εγω θα πηγαινα στο χωραφι. Εφτασα στο σπιτι, επαιξα για λιγο με τα κουταβια που με κοιταζαν με το βλεμμα που μονο ο σκυλος μπορει να σου δωσει, και ανεβηκα στο δωματιο για να αλλαξω και να ετοιμαστω.

Μεσα σε 10 λεπτα ειχα τα παντα διπλα στην πορτα και εκανα ενα καφε περιμενοντας τη γυναικα μου, μεσα μου σχεδιαζοντας τι θα εκανα οταν θα ημουν στο χωραφι. Η γυναικα μου εφτασε στην ωρα της, χαιρετηθηκαμε και αφου αλλαξαμε πεντε κουβεντες, φορτωσα ολα τα μαντζαλα και τζαντζαλα και ξεκινησα για το χωραφι.

Ανοιξα την πυλη, και οδηγησα τα 500 μετρα μεχρι τον τοπο που θα μπορουσα να τουφεκισω ανενοχλητος, αγνοησα τις δεκαδες κουνελια που ετρεχαν μπροστα στους τροχους, και παρκαρα το αυτοκινητο. Πρωτα εστησα το τουφεκι. Ανοιξα ενα στρωμα σκοποβολης, εβαλα το διποδο, εφαρμοσα το ουραιο και το τοποθετησα στο χωμα, για να εχω κατι να αντανακλα το αποστασιομετρο μιας και ηθελα να ξερω οτι ειμαι στις 100 γιαρδες με το στοχο.

Photobucket Εβαλα ενα στοχο που ειναι ρυθμισμενος σε εκατοστα σε ενα χαρτοκουτο και τον εστησα στις 100 γιαρδες.

 Photobucket

Η εικονα που ειχα οταν ημουν ξαπλωμενος πισω απο το οπλο ηταν αυτη:
Photobucket

Χαλαρωσα πισω απο το κοντακι, ρυθμισα το παραλλαξ στην διοπτρα, μεχρι που καθαρισε ο στοχος, εβαλα τεσσερις σφαιρες στο γεμιστηρα και αρχισα να ριχνω. Οντας η σφαιρα μονο 5 χιλιοστα, ειναι δυσκολο να δει κανεις που χτυπαει στο στοχο, αλλα δεν πτοηθηκα. Με το κεντρο του στοχου το σημειο σκοπευσης, εριξα και τις 4 σφαιρες και πηγα να δω τον στοχο. Καθως τον πλησιαζα, αρχισα να χαμογελαω! Και οι τεσσερις σφαιρες ηταν συγκεντρωμενες γυρω απο μια τρυπα οχι μεγαλυτερη απο 7 χιλιοστα, λιγο πιο δεξια απο εκει που σημαδευα, 2 ποντους για να ειμαστε ακριβεις.

Γυρισα πισω στο οπλο, εκανα μια διορθωση και εριξα αλλες δυο σφαιρες. Η πρωτη επεσε λιγο πιο κατω και αριστερα απο το προηγουμενο γκρουπ, ξανα διορθωσα την διοπτρα και εριξα την δευτερη που πηγε λιγο αριστερα απο το κεντρο. Οι σφαιρες που εριχνα ειναι ιδιογομωσεις σε καλυκες που εχουν ηδη βληθει 7 φορες (αυτη ηταν η ογδοη) και ετσι δεν πτοηθηκα, θεωρησα αυτο ως το σημειο μηδεν της διοπτρας.

Photobucket

Αλλαξα τον στοχο, και τον πηγα τωρα στα 200 μετρα. Ο νηματοσταυρος της διοπτρας αυτης ειναι σαν χριστουγεννιατικο δεντρο, με πολλαπλα σημεια σκοπευσης, και ηθελα να δω ποιο σημειο αντιστοιχει στα 200 μετρα. Μιας και δεν μπορουσα να δω τις τρυπες του στοχου με την αντηλια και την αποσταση, εριξα 4 σφαιρες πριν ξαναπαρω την ανηφορα και ελεγξω τον στοχο.

Το θεαμα που αντικρυσα με καθησυχασε: και οι τεσσερις βολες ηταν σε ενα γκρουπ λιγοτερο απο 2.5 εκατοστα, λιγο κατω (οπως αναμενοταν) και δεξια απο το σημειο σκοπευσης. Το λαθος μπορει να ηταν της διοπτρας, αλλα το πιο πιθανο ηταν να ευθυνοταν ο ελαφρος αερας που φυσαγε απο τα αριστερα προς τα δεξια, και φυσικα, δικο μου. Τουλαχιστον ομως τωρα ηξερα σε πιο σταδιο του νηματοσταυρου αντιστοιχουν τα 200 μετρα. Γυρισα στο οπλο και εριξα αλλες δυο βολες. Η πρωτη επεσε παλι κατω απο εκει που σημαδευα, αλλα η τελευταια μου πηγε ακριβως εκει που την προεβλεψα.

Photobucket
Μπορει να φαινονται λιγο παραταιρα αυτα τα γκρουπ, αλλα, αν μου ελεγε καποιος οτι το τουφεκι αυτο θα μπορουσε να χτυπησει ενα στοχο οσο ενα λεπτο, 4 φορες στα 200 μετρα, και δεν ηταν δικο μου το τουφεκι, θα τον ζηλευα! Photobucket

Ησυχος πλεον οτι το οπλο κανει αυτα που θελω, γυρισα πισω στο στρωμα και πηρα τα κυαλια μπας και βρω κανενα κουνελι να επιβεβαιωσω την ευστοχια του οπλου και σε θηραμα. Βρηκα ενα στα 189 μετρα και το 'απογειωσα' με μια τουφεκια. Ανοιξα το ουραιο, ανακαθησα, κοιταξα γυρω μου αλλη μια φορα, να αποτυπωσω την μερα και την εμπειρια και να θυμηθω οτι την τελευταια φορα που ημουν σε τουτο το χωραφι με οπλο ηταν με τον αγαπημενο μου τον Οσκαρ, τρια χρονια πριν...('Μια βολτα με τον Οσκαρ', ειναι η περιπετεια, γραμμενη στο μπλογκ απο καιρο).

 Η ωρα ειχε φτασει 8, και ετσι αρχισα να μαζευω. Εβαλα τα πραγματα στο αμαξι, μαζεψα το στοχο, εγραψα πεντε σημειωσεις για το ημερολογιο του οπλου, και ξεκινησα για το σπιτι. O ηλιος εδυε, τα παντα βαμμενα χρυσαφια και κοκκινα, και στο ραδιο, λες και ηταν προκαθορισμενο, το τραγουδι με τις καλυτερες συμβουλες...θυμιζοντας μας οτι οι μερες περνουν και οτι κανουμε που μας ευχαριστει κανει την μερα αξιωμενη...

 

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Απλα πραγματα...

Στην προσπαθεια μας να βελτιωθουμε ως κυνηγοι, πολλες φορες, αφοσιωνομαστε σε εργαλεια, τεχνικες, ματζουνια και κολπα, που θα μας κανουν καλυτερους, θα σιγουρεψουν την καθε τουφεκια, θα εγγυηθουν την επιτυχια. Ενοχος και εγω, που καθε φορα που βγαινω με το τουφεκι ειμαι λες και σχεδιαζω την αποβαση στην Νορμανδια!! Εκτος απο το οπλο και τα φυσσιγγια, πρεπει να εχω κυαλια, αποστασιομετρα, μαχαιρια, διποδες, ανεμομετρα και δεν ξερω γω τι αλλο...

Μας εχει μουρλανει ο καιρος τωρα τελευταια (εξ'ου και η διαδικτυακη σιγη...) και δεν εχω την ευκαιρια να παω για κυνηγι οσο θα ηθελα, ή οσο ειχα καταφερει τις προηγουμενες χρονιες. Αερας, βροχη, θερμοκρασιες μονοψηφιες, αν δεν ηταν η μερα τοσο μεγαλη θα νομιζε κανεις οτι ειναι Νοεμβρης οχι Μαης...

Προχθες ομως, τα συννεφα ανοιξαν, ο αερας σιγησε και μια γλυκια λιακαδα φωτιζε τα λιβαδια. Κοιταξα τον καιρο, κοιταξα και τον παγκο (εχω αρχισει ενα σταδιακο και εντονο προγραμμα ασκησης για να προετοιμαστω για το ταξιδι στην Ν.Ζηλανδια και να δυναμωσω το χειρουργημενο μου γονατο) και εβγαλα την αποφαση στιγμιαια: Γυμναστικη αυριο και μεθαυριο, σημερα παμε για κυνηγι! Ηθελα να κανω κατι διαφορετικο. Πριν δυο βδομαδες ειχα καταφερει αλλη μια εξοδο, οπου πηρα και την σκυλα μου και πηγαμε για κουνελια με το .204Ruger, πιο πολυ για να την συνηθισω στην τουφεκια και την επαναφορα/ευρεση των θηραματων παρα για 'αριθμους' στα κουνελια. Ηθελα να κανω κατι που δεν εχω κανει εδω και καιρο, και ετσι, ανεβηκα στο παταρι και πηρα το πιστο μου CZ452 Varmint σε .17ΗΜR. Το οπλο αυτο το εχω εδω και 6 χρονια, και ηταν καποτε το πιο αγαπημενο μου. Τον τελευταιο χρονο ομως με το ζορι να ειχε κανει 40 τουφεκιες (τελευταιο του θηραμα ηταν μια φασσα που χτυπησε το Κολλητηρι περισυ τον Σεπτεμβρη, περιπετεια που θα δημοσιευθει οταν δεησει και την γραψει...), και ετσι αποφασισα οτι ηρθε η ωρα του.

Βιαστικα, αλλαξα στα παλια μου ρουχα για το κυνηγι, εβαλα τις μποτες, πηρα 70 σφαιρες, το ουραιο, τους γεμιστηρες και την τσαντα μου και μπηκα στο αμαξι. Σαν να μην ηθελα να χασω χρονο, με ειχε πιασει μια προσμονη που με εκανε να ξεχασω τα 'ματζουνια'...Στη μεση της διαδρομης για τη φαρμα του Τζον, θυμηθηκα οτι δεν εχω κυαλια, αποστασιομετρο ή διποδα. Για μια στιγμη σκεφτηκα να γυρισω πισω και να τα παρω, αλλα, κατι μεσα μου με σταματησε, και συνεχισα την διαδρομη για τη φαρμα. Σκεφτηκα τις μερες που ειχα μονο το οπλο και τιποτε αλλο και με επιασε μια νοσταλγια. Ημουν πιο νεος, ειχα περισσοτερο χρονο, το κυνηγι ηταν καθημερινοτητα και οχι ιδιαιτερη περιπτωση. Ετσι λοιπον εκανα μια επιστροφη στο παρελθον...

Βγηκα απο το αμαξι, εβαλα το ουραιο στο οπλο, γεμισα τους γεμιστηρες, εβαλα την τσαντα στο χερι και πηρα τα ραβδια (που ειναι μονιμως στο αυτοκινητο παρεα). Ανταμωθηκα με τον αγροτη και ειπαμε δυο κουβεντες και, αφου χαιρετηθηκαμε ανεβηκα την ανηφορα. Σταματησα διπλα σε δυο κουτσουρα και ατενισα το χωραφι που εκτεινονταν μπροστα μου. Δυο κουνελια εβοσκαν ψηλα, κοντα στο φραχτη καπου 80-100 μετρα μακρια. Εστησα το οπλο σε ενα κουτσουρο, τα βρηκα στη διοπτρα και πηρα το ενα, ενω αστοχησα στο αλλο. Δεν με ενοιαζε, αρκει να μην το τραυματιζα. Απο την ιδια θεση πηρα αλλα 3 και αστοχησα σε αλλα 6, μεχρι που η κινηση σταματησε.

Ανεβηκα την ανηφορα και πλησιασα προσεχτικα ενα αλλο λαγουμι. 3-4 κουνελια ηταν μπροστα του και καταφερα αλλα 2, ενω αστοχησα κανα δυο φορες ακομα...Το οπλο βαρουσε ψηλοτερα απο εκει που σημαδευα και προσπαθουσα να κανω διορθωσεις εχοντας ως οδηγο μου το που βαρεσε η προηγουμενη τουφεκια, μεχρι που καταφερα να το διορθωσω.

Μιση ωρα αργοτερα, ανεβηκα ακομα παραπανω, σε ενα μικρο λοφακι που μου επετρεπε να αγναντευω τα ορια ενος δασυλλιου που ηταν γεματο λαγουμια. Περασα 2 ωρες ακομα εκει, πηρα αλλα 12 κουνελια και απολαυσα το ομορφο σουρουπο. Κατα της 8 η ωρα, αποφασισα να παω να μαζεψω και να δω τι θα παρω σπιτι. Τα περισσοτερα κουνελια που ειχα παρει ηταν μικρα, μισομεγαλωμενα και μικροτερα ακομα, και μονο ενα ηταν ενηλικο. Τα καθαρισα με το φτηνο μαχαιρι που ειχα μες την τσαντα και κρατησα οτι δεν ειχε καταστρεψει η σφαιρα για φαΐ, τα'βαλα σε μια σακουλα και ξεκινησα για το αμαξι.

Το προγραμμα της γυμναστικης που εχω εφαρμοσει εδω και 5 μηνες εδειξε την αξια του: πηδηξα φραχτες φορτωμενος το οπλο και την τσαντα με τα κουνελια, περπατησα ενα δυο χιλιομετρα μεσα στο ψηλο γρασιδι, ανεβηκα λοφους και παρ'ολα αυτα δεν εχασα ανασα. Ενοιωσα αναζωογονημενος, χαρουμενος, αναλαφρος. Το οτι δεν ειχα τα κυαλια, το διποδο και το αποστασιομετρο δεν με πειραζε πια, η αξια της εξοδου ηταν πια απτη, ζωγραφισμενη στο προσωπο μου και το αναλαφρο μου βημα στο δρομο για το αμαξι. Μπορει τα χρονια να περνουν, οι ικανοτητες και τα εργαλεια μας να πληθαινουν αλλα τιποτα δεν προκειται να αντικαταστησει την ελευθερια που σε κανει να νοιωθεις μια τετοια, απλη, εξοδος.

Εφτασα στο αμαξι, εριξα μια ματια στα χωραφια που τα χρωματιζε το ηλιοβασιλεμα, τα πουλια που πηγαιναν για κουρνια. Δεν ηξερα αν επρεπε να χαρω για την ευκαιρια που ειχα να ζησω αυτη την εμπειρια ή να λυπηθω για το τελος της μερας αυτης...

Ανοιξα την πορτα απο το αμαξι, εβαλα τα πραγματα μεσα και ξεκινησα για το σπιτι....Ενα ουΐσκι και η παρεα της γυναικας μου και των σκυλιων μου με περιμενουν, καμια φορα ειναι καλυτερο να εισαι τυχερος παρα καλος...

ΥΓ: Δεν εχει φωτογραφιες σε αυτο το κειμενο, μιας και τα τοπια τα εχω δειξει ξανα και ξανα, οπως και το οπλο και τα θηραματα.

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Ηλιολουστος Μαρτης

'Φερε και το βουτυρο απο το ψυγειο!' μου φωναξε η γυναικα μου, καθως εμπαινα στο γκαραζ, διπλα στο σπιτι οπου εχουμε τα ψυγεια και τους καταψυκτες.
Ανοιξα το ψυγειο και πηρα το πακετο βουτυρο που ηθελε η αγαπημενη μου, και ανοιξα τον καταψυκτη για να παρω την πιτσα που θα τρωγαμε εκεινο το βραδυ. Εσυρα το συρταρι του καταψυκτη και το ελαφρυ του βαρος μαζι με τα μιζερα 3 πακετα με κιμα και κρεας απο τα ελαφια που ειχα βαρεσει τους προηγουμενους 3 μηνες, εστειλαν συναγερμο στο μυαλο μου.

'Δεν ειναι δυνατον...' ειπα μεσα μου, 'ετσι που παμε θα μεινουμε απο κρεας!' Η σκεψη επισκεψης στον χασαπη με γεμισε με τρομο. Εχω να αγορασω κρεας (εκτος απο λουκανικα και μπεϊκον και καμια χοιρινη μπριζολα) πανω απο 5 χρονια, και δεν ειχα σκοπο να αλλαξω το εθιμο τωρα.

Με το βουτυρο και την πιτσα στο χερι επεστρεψα στην κουζινα.

 'Παω να κανω ενα τηλεφωνο', ειπα στη γυναικα μου, 'ειδες την κατασταση στους καταψυκτες? Δεν εχουμε τιποτα!'
Με κοιταξε απορρημενη, αλλα δεν περιμενα για απαντηση...Ειχα ηδη πατησει το κουμπι για να καλεσω τον φιλο μου που εχει την εκταση με τα ελαφια.
'Ελα Ντεϊβιντ, ο Μπιριγκογκος ειμαι, τι κανεις?'
'Κι'ελεγα ποτε θα με παρεις! Ειμαι στο δασος αυτη τη στιγμη και βλεπω 9-10 ελαφια μπροστα μου!' 'Γι'αυτο σε παιρνω! Ποτε βολευει να παμε καμια βολτα? Μπορεις αυριο?'
'Κοιτα, δεν πας μονος σου? Θα'ρθω εγω αργοτερα το πρωι, θα σε παρω τηλεφωνο μολις φτασω στην φαρμα'
'Εγινε! θα ειμαι εκει στις 6.30 αμα σε ρωτησει ο αγροτης!', του απαντησα ενθουσιασμενος και εκλεισα το τηλεφωνο.
'Παω κυνηγι αυριο το πρωι, το κανονισα', ειπα στη γυναικα μου, και εφυγα τρεχοντας πανω στις σκαλες, να δω αν εχω οτι χρειαζομαι για την εξορμηση. Εβαλα το μαχαιρι, 12 σφαιρες, το ουραιο και το σιγαστηρα στην ακρη και ελεγξα το τουφεκι στον οπλοβαστο.

Πηγα στο γκαραζ και διαλεξα τα ρουχα και το δισακι που θα επαιρνα μαζι, και εβαλα την καμερα και το νερο μεσα για να μην τα ξεχασω. Σειρα ειχε το αμαξι: εβγαλα το ενα κλουβι απο μεσα και εκανα χωρο οπου εβαλα το φορητο ψυγειο που χωραει ενα ολοκληρο ελαφι. Μεσα σε μιση ωρα ημουν ετοιμος!

'Ετοιμος!' ειπα στη γυναικα μου, 'παω για ελαφια αυριο!'

'Ειπα και γω! τι τον επιασε!...Καλα, εγω θα ειμαι στο Λονδινο απο το πρωι. Καλα θα κανεις, πραγματικα, εχουν τελειωσει οι προμηθειες!'
'Ειναι και τελευταια ευκαιρια', προσπαθησα να δικαιολογηθω,'την αλλη εβδομαδα κλεινει η περιοδος και δεν θα μπορεσω να ξαναπαω μεχρι τον Αυγουστο μετα...'

Το επομενο πρωι επινα καφε στις 6 η ωρα. Εβαλα το λουρι στην σκυλα μου, και ο σκυλος μου ενθουσιαστηκε, πιστευοντας οτι θα παμε βολτα. 'Οχι Τζακ, εσυ θα κατσεις να φιλας το σπιτι...Ειναι της Ρουμπι η σειρα, θα παμε για ελαφια!' τον καθησυχασα.

Σαν να καταλαβε, και πηγε στο κρεβατακι του, απ'οπου με κοιταζε με παραπονο...Εβαλα τα πραγματα στο αυτοκινητο, φορτωσα το σκυλι, και εφυγα για το δασος.

Η μερα μουντη, με μια πρωινη ανταρα παντου, προιδεαζε για μια ζεστη ημερα, και ελπιζα να εχει ηλιο, τουλαχιστον να ευχαριστηθουμε την βολτα στο δασος.

Μιση ωρα αργοτερα, γεμιζα το οπλο καθως εμπαινα στο δασος, με την σκυλιτσα μου στο πλαϊ. Περασαμε μια πυλη και αρχισαμε στην ανηφορα προς το δασος. Στα αριστερα μου, ενα ανοιγμα με γρασιδι, που οδηγουσε σε ενα φρεσκοσπαρμενο χωραφι. Αποφασισα να κανω μια παρακαμψη και να κοιταξω στο χωραφι, μιας και μπορει να ηταν ελαφια εκει. Ησυχα, αρχισα το περπατημα προς το χωραφι. Δεν ειχα κανει 100 μετρα, οταν απο τα αριστερα μου, εμφανιστηκε ενα αρσενικο πλατωνι. Με τα μεγαλα του κερατα και το αθλητικο του σωμα, σταθηκε στη μεση του δρομου και με κοιταξε. Παγωσα.

Αργα, εβγαλα το τουφεκι απο τον ωμο, ριχνοντας ταυτοχρονα μια ματια στο σκυλι, που ειχε τωρα καθησει διπλα στο ποδι μου, και κοιτουσε το ελαφι. Εβαλα το οπλο στα ραβδια και τον παρατηρησα μεσα απο τη διοπτρα. Ηταν πραγματικα υπεροχο δειγμα της ρατσας του.

Αργα, κατεβασα το οπλο απο τα ραβδια και το ξανακρεμασα στον ωμο. Αφου μας περιεργαστηκε για αλλα δυο δευτερολεπτα, περασε κατω απο ενα συρματινο φραχτη λες και ηταν αλεπου και χαθηκε στα δεξια μας, μες το δασος. Περιμενα αλλα 2-3 λεπτα στο ιδιο σημειο, μιας και τα πλατωνια ειναι σπανια μονα τους, αλλα μιας και δεν φανηκαν αλλα ελαφια, γυρισα πισω και συνεχισα την πορεια μες το δασος.

'Τουλαχιστον εχει ελαφια το μερος', σκεφτηκα μεσα μου, χαρουμενος που μεσα σε πεντε λεπτα απο την εναρξη της εξορμησης ειχα ηδη δει ενα ελαφι. Περπατησαμε αρκετα, ψαχνοντας καθε γωνια του δασους, με την προσδοκια να κορυφωνεται καθε φορα που εμπαινα σε καινουριο τομεα.

Η μερα ηταν ιδανικη: ηλιος, ζεστη, αερας μηδεν, το δασος σαν ονειρο, ακομα με τα καφετια και γκριζα του χειμωνα αλλα παρ'ολα αυτα χαρουμενο με τα τραγουδια των πουλιων, τα χρωματα των φασιανων που ακομα περιφερονταν μεσα του, τις φασσες και τις κισσες που φωναζαν απο τα δεντρα.

Σ'ενα σταυροδρομι αποφασισα να κανω μια πορεια που δεν ειχα κανει πριν. Πηρα το φαρδυ δασικο δρομο και προχωρησα προσεκτικα, σταματωντας καθε λιγο για να ανιχνευσω τα δεντρα, μηπως και πετυχω τα ελαφια πουθενα. Η σκυλιτσα μου ηταν υποδειγμα μεχρι τωρα, περπατουσε ησυχα διπλα μου και καθε που σταματαγα καθοταν κατω.

Αγναντευα το δασος με τα κυαλια, οταν, γεμισαν οι φακοι τους με το κεφαλι ενος αρσενικου πλατωνιου. Καπου 80-90 μετρα μπροστα μου, το ιδιο αρσενικο που ειχα δει νωριτερα καθοταν αναμεσα στα κωνοφορα και μυρηκαζε, κοιτωντας μπροστα του, χωρις να εχει παρει ειδηση οτι το παρατηρουσαμε. Η μυτη της σκυλιτσας μου επαιζε στον αερα, και τα ματια της ηταν καρφωμενα μπροστα. Εβγαλα την καμερα που ειχα στο δισακι και πηρα μερικες φωτογραφιες απο το μερος που καθοταν. Η καμερα δεν ειναι τιποτα το ιδιαιτερο, την ειχα μαζι μου για να παρω φωτογραφιες απο το ελαφι που θα επαιρνα, τρομαρα να μου'ρθει!

Πηρα μια φωτογραφια

Photobucket
το βλεπετε? Μιας και δεν ημουν σιγουρος οτι φαινεται, πηρα αλλη μια, αφου πρωτα ρυθμισα το πρωτογονο zoom της καμερας


Photobucket
Θα δειτε το ζωο στην μεση της φωτογραφιας, ιδιαιτερα αν παρατηρησεται τα κερατα του που κλινουν προς τα αριστερα.

 Το παρατηρησαμε για μερικα λεπτα, μεχρι που αποφασισε να ξαπλωσει. Ελπιζα οτι θα απομακρυνθει απο μονο του πριν ξεκινησω, αλλα τωρα που ξαπλωσε δεν μου εδωσε αλλη επιλογη απο το να ξεκινησω παλι το δρομο που πηγαινα. Εντοπισε την κινηση και σταθηκε ορθιο, και, αφου μας περιεργαστηκε για μερικα δευτερολεπτα, εφυγε με το χαρακτηριστικο χοροπηδηχτο του καλπασμο μεσα στο δασος.

Συνεχισα την πορεια μου, παραδεχομενος πια οτι δεν προκειται να βρω θυληκα ελαφια. Μιας και ειχα το σκυλι μαζι ομως, ηθελα να παρατεινω το κυνηγι ωστε να της δωσω μια ευκαιρια να καταλαβει περι τινος προκειται. Μπορει αμα εβρισκα και κανενα λαγο να τον τουφεκαγα για να την βαλω στον ντορο και να της δειξω τι γινεται μετα την τουφεκια, και ετσι εψαχνα το δασος για οποιαδηποτε σημαδια κινησης.

Η ζεστη της ημερας ειχε ξυπνησει ολα τα πλασματα του δασους τωρα, και τα σκιουρελια εκαναν τη ζωη δυσκολη καθως ξεπεταγονταν μπροστα μου καθε φορα και επρεπε να συμμαζευω το σκυλι πριν τα κυνηγησει. Περπατησαμε για αλλη μια ωρα, οταν, μεσα σε ενα πυκνο παρατηρησα κινηση παλι.

Εβαλα τα κυαλια, και ο φιλος μου το αρσενικο πλατωνι, ηταν παλι εκει...'Μπα....δοκιμαζει την τυχη του σημερα ο κυριος...'ειπα μεσα μου, 'ειπαμε, καλος-καλος, αλλα μην με κολαζεις παλι πρωι πρωι!'. Βλεπετε, τα ελαφια αυτα δεν εχουν καλη γευση και το κρεας τους μυριζει απο την τεστοστερονη του οιστρου που περνανε καθε χειμωνα. Εκτος αυτου, ομορφα και υγιη αρσενικα ελαφια τα αφηνουμε ωστε οι απογονοι τους να κληρονομησουν τα δυνατα χαρακτηριστικα τους. Αμα ηθελα τροπαια, μια χαρα ηταν αυτος αλλα για τον καταψυκτη δεν εκανε!

 Εβγαλα την καμερα παλι, και πηρα αλλη μια φωτογραφια.
 Photobucket τον βλεπετε? Οχι?? Μα να'τος!

Photobucket
Η ωρα ειχε περασει και ετσι, αφου τον ειδα να εξαφανιζεται παλι στην αντιθετη μερια του δασους, πηρα των οματιων μου και ξεκινησα για το αυτοκινητο. Δεν κυνηγουσα πλεον, μονο αν εβρισκα κανενα λαγο θα εριχνα.

Χαιρομουν την ημερα, το σκυλι, την τυχη μου και το δωρο που μου εκανε το δασος, δειχνοντας μου αυτο το πανεμορφο ζωο τρεις φορες. Ελπιζω μονο να με ανταμειψει για την εγκρατεια μου την αλλη φορα που θα παω με μια παχουλη και τρυφερη ελαφινα!

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Το δασος του Βασιλια- Επιλογος

Εφτασα στο ξενοδοχειο μετα απο 20 λεπτα, χαρουμενος με την εξελιξη του πρωινου και ανακουφισμενος που θα μπορουσα να περασω μια δυο ωρες ξεκουραστα. Ειχα ετσι τον καιρο να σκεφτω τις εμπειριες που περασα και να ξαναζησω τις τουφεκιες. Ημουν ευχαριστημενος, μιας και ολα πηγαν κατ'ευχην..

.Οι χθεσινες εμπειριες ηταν μονο μια αναμνηση τωρα, και μπορεσα να ανασανω ελευθερα, χωρις την πιεση της απογοητευσης στο στηθος. Εβγαλα τα ματωμενα ρουχα, επλυνα τα μαχαιρια και σκουπισα το οπλο με λιγο WD40 που ειχα θυμηθει να παρω μαζι μου και ελεγξα τα πυρομαχικα μου.

Ικανοποιημενος οτι ολα ηταν οπως τα ηθελα, ξαπλωσα και εκλεισα τα ματια, για να βρεθω αμεσως παλι στο δασος, να περπατω τα βηματα του πρωινου, να βλεπω το ελαφι μεσα απο την διοπτρα και να ξαναζω τις βολες που εκανα....

Ειχα γλαρωσει, οταν το ξυπνητηρι μου υπενθυμισε οτι ηταν ωρα να ξαναπαω να βρω τον Ντεζ, για το απογευματινο κυνηγι. Μιση ωρα αργοτερα, ημουν μπροστα στο σπιτι του, φρεσκος και ανυπομονος για την απογευματινη περιπετεια.

Μπηκαμε στο αυτοκινητο του και ξεκινησαμε τον γνωριμο πια δρομο προς το δασος. Περασαμε τις πυλες που δηλωναν την αρχη του κτηματος οπου ειχαμε δικαιωμα να κυνηγησουμε και προχωρησαμε προς το μερος οπου το πρωι ειχα παρει το muntjac.

Δεν ειχαμε κανει 500 μετρα στον δασικο δρομο, οταν, στα δεξια μας, ειδαμε ενα κοπαδι αρσενικα πλατωνια.
 'Δεν βγαινεις να κοπανισεις ενα?', μου ειπε ο Ντεζ
'Ετσι, απο το δρομο???', του απαντησα απορρημενος.
'Πρεπει να τα ελαττωσω αυτα τα ατιμα, και μιας και τα βρηκαμε εδω, ευκαιρια ειναι. Τωρα που ειδα οτι μπορεις να τουφεκισεις, και σε εμπιστευομαι, ειναι ευκαιρια να μειωσουμε τους αριθμους. Αμα σου δωθει ευκαιρια και για δευτερο, παρ'το και αυτο!'

Δεν χρειαστηκε να μου το πει δευτερη φορα. Προσεκτικα, ανοιξα την πορτα του αυτοκινητου και πηρα απο την πισω θεση το τουφεκι μου. Εβαλα ησυχα το γεμιστηρα και γεμισα την θαλαμη.

Κρυμμενος απο τον ογκο του αυτοκινητου, δεν ειχα ανησυχησει τα ελαφια ιδιαιτερα, αν και ειχαν σταματησει καπου 200 μετρα μακρια μας, και κοιτουσαν προς την κατευθυνση μας. Με το οπλο στο δεξι μου χερι, σκυφτος και με αργα βηματα διεσχισα το δρομο. Ειχα δει ενα βολικο δεντρο καπου 60 μετρα μακρια που, αν το εφτανα χωρις να τρομαξω το κοπαδι, θα μου επετρεπε να διαλεξω ενα ελαφι.

Σιγα σιγα, και με το κεφαλι χαμηλα, εφτασα διπλα στην λευκα. Οταν ημουν πισω απο τον κορμο της, σηκωθηκα και, διστακτικα, με το οπλο στον ωμο τωρα, κοιταξα προς εκει που ειχα δει τελευταια φορα τα πλατωνια. Πραγματικα, ηταν ακομα εκει. Σε εγρηγορση μιας και μας ειχαν εντοπισει, αλλα ακομα στο σημειο που τα ειχα δει τελευταια φορα. Εβαλα το ματι στη διοπτρα και προσπαθησα να ξεχωρισω ενα πλατωνι που μου εδινε την καλυτερη βολη.

Ενα νεαρο πλατωνι στο πισω μερος του κοπαδιου, μου εδωσε την λυση. Το ειδα μεσα απο την διοπτρα, να κοιταει περιεργο προς την μερια μου, το σωμα του παραλλο με το δρομο πισω μου και σε ιδανικη θεση για βολη. Η τελεια στο κεντρο του σταυρονηματος του Zeiss, σταματησε στην κορφη της αριστερης του ωμοπλατης, και ενα μικροδευτερολεπτο αργοτερα επεφτε κατακεραυνωμενο απο τα 120grains σφαιρας που το βρηκαν εκει ακριβως που σημαδευα. Γρηγορα, ξαναοπλισα, αλλα ειδα οτι τα αλλα πλατωνια τωρα καλπαζαν μεσα στο δασος και εφευγαν με ταχυτητα στην αντιθετη κατευθυνση.

Γυρισα για να δω τον Ντεζ να χαμογελαει απο την θεση του οδηγου, με τα κυαλια στα χερια. Ανοιξε την πορτα και ηρθε εκει που στεκομουν.
'Ελπιζω να μην βαρεσες κανενα σαν αλογο, δεν ερχεται το αμαξι μεχρι εκει! Σε βλεπω να κουβαλας!', μου ειπε μισο-αστεια, μισο-σοβαρα.
'Διαλεξα ενα νεαρο! δεν ειμαι οσο χαζος οσο φαινομαι! Λες να μην την ηξερα την τυχη μου αμα βαρουσα κανενα μεγαλο??'
'Παμε να το δουμε τοτε!', μου ειπε, και ξεκινησαμε μεσα στις φτερες, προς το μερος που το ειχα τουφεκισει. Ηταν καπου 120 μετρα μακρια, και η βολη το ειχε βρει ακριβως εκει που σημαδευα, σκοτωνοντας το ακαριαια. Ενα ομορφο νεαρο αρσενικο πλατωνι, με περιεργους χρωματισμους, μαυρους, γκριζους και λευκους.
'Ωραιο ζωο...' ειπα, 'δεν εχω ξαναδει τετοια χρωματα...'

Photobucket 'Ειναι αυτα της περιοχης ενα περιεργο μιγμα μελανων και κλασσικων πλατωνιων. Πιασε το πισω ποδι να τον παμε μεχρι το δρομο και να φερω το αυτοκινητο. Θα παμε σε ενα αλλο μερος να τον επεξεργαστουμε.'

Συραμε το ζωο τα 100 μετρα μεχρι το δρομο, και ο Ντεζ εφερε το αμαξι. Αφου τον βαλαμε στην καροτσα, αρχισε να οδηγαει βαθυτερα μες το δασος. 'Να παμε καπου απομακρα, δεν χρειαζεται να βρει κανενας οδοιπορος με το σκυλο του τα εντοσθια μες τη μεση του δρομου!', μου ειπε, καθως εστριβε σε ενα πλατυ δασικο δρομο, στρωμενο με γρασιδι, λες και ηταν καποιου η αυλη....
'Ζαρκαδια!' του ειπα, καθως εντοπισα στην αλλη ακρη του δρομου δυο ελαφια να βοσκουν.

Photobucket (και συγχαρητηρια στον Caveman Κωστα και .308Win Παναγιωτη, στο ε-artemis, που πρωτοι αυτοι αετοματηδες εντοπισαν τα δυο ζαρκαδια στο βαθος!)

'Ναι! Μανα με το μικρο της ειναι. Κατσε, ας μην τα ενοχλησουμε, να περιμενουμε μεχρι να φυγουν.' Και ετσι, εσβησε τη μηχανη και βαλαμε τα κυαλια στα ματια να τα παρακολουθησουμε. Εβγαλα την μηχανη απο την τσεπη μου και πηρα μια δυο φωτογραφιες. Τα ζαρκαδια παρεμειναν στα ορια του δασους για λιγη ωρα αλλα σιγα σιγα χαθηκαν σαν φαντασματα στις σκιες. Ο Ντεζ εβαλε μπρος και εκανε αλλα 100 μετρα πριν σταματησει στη δεξια μερια του δρομου. Κατεβηκαμε απο το αμαξι και βρηκαμε ενα βολικο κλαδι, οπου κρεμασαμε το πλατωνι, το ματωσαμε και το ξεκοιλιασαμε.

Σ'αυτες τις ασκησεις, ο Ντεζ μου εδειξε μερικα κολπα που ηταν ιδιαιτερα χρησιμα και θα μου μεινουν ως πρακτικες λυσεις στην μεταχειριση του κουφαριου για ολη μου τη ζωη. Μου εδειξε πως, επαγγελματικα και με συνεση μπορει κανεις να επεξεργαστει το θηραμα μετα την τουφεκια και να το ετοιμασει με τον καλυτερο δυνατο τροπο για το ψυγειο, χωρις κινδυνο επιμολυνσης απο τα εντερα και τα περιεχομενα του στομαχου. Αφου θαψαμε τα εντοσθια και φορτωσαμε το κουφαρι πισω στην καροτσα, ξεκινησαμε, αργα το σουρουπο πια, τον δρομο της επιστροφης.

Αλλη μια μερα ειχε τελειωσει, ευτυχως με επιτυχια και μαθηματα που θα μεινουν για παντα. Με αφησε διπλα στο αυτοκινητο μου, και αφου κανονισαμε τι θα κανουμε το επομενο πρωινο, τον καληνυχτησα και εφυγα για το ξενοδοχειο.

Το επομενο πρωι, παλι στις 7.00 η ωρα ημουν στην συνηθισμενη μου πια θεση. Ολα μου τα πραγματα πακεταρισμενα, μιας και ειχα αφησει το δωματιο μου στο ξενοδοχειο, και ετοιμος για την τελευταια μας εξορμηση.

Αυτη τη φορα πηγαμε σε ενα διαφορετικο κομματι του δασους, με διαφορετικη βλαστηση και κατανομη, αλλα, παρ'ολα αυτα, ευκολο να το περπατησεις και να ψαξεις για ελαφια. Αφησαμε το αυτοκινητο και ξεκινησαμε την βολτα μας. Οπου και να κοιτουσες, εβλεπες μονοπατια που ειχαν ανοιξει τα ελαφια ολα τα χρονια που τριγυριζαν στο δασος.

Photobucket Δεξια και αριστερα βλασταρια απο δεντρα και βοτανα ειχαν μασουληθει, το χωμα ειχε σκαφτει απο κερατα των πλατωνιων που ψαχνουν για ριζες. Το προηγουμενο βραδυ ειχε γεματο το φεγγαρι, και ετσι δεν ειχαμε πολλες ελπιδες για ελαφια σημερα. Η νυχτα τους προσφερει καταφυγιο και δεν ειναι σπανιο να βοσκαν ολη τη νυχτα και να μενουν στα πυκνα ολη την ημερα.

Ο Ντεζ μου εδειχνε τα σημαδια που δεν εβλεπα πρωτος εγω, τα πατηματα στο μαλακο εδαφος και τα περασματα μεσα απο τα δεντρα. Κουβεντιαζαμε για το μελλον του δασους και την σημασια του ως κυνηγοτοπου, και την εκπαιδευση που μπορει να προσφερει σε εμπειρους και απειρους κυνηγους. Περπατουσαμε σε ενα δρομο, οταν, με τα κυαλια εντοπισα ενα πλατωνι να κοιμαται αναμεσα στα πυκνα. Σταματησα και ενευσα στον Ντεζ, που ηταν 3 μετρα πισω μου.

'Πλατωνι...εκει, κατω απο το δεντρακι, κοιμαται.'

Ο Ντεζ εβαλε τα κυαλια, και μισο λεπτο αργοτερα μου ψιθυρισε 'Ειναι αλλα τρια, εχουν καθησει, αλλα τωρα μας κοιτανε'

Εβαλα τα κυαλια στα ματια και ειδα, μαζι με αυτο που ηταν ξαπλωμενο, αλλα 3 πλατωνια να στεκονται γυρω του, και να μας κοιτανε. Ενα δευτερολεπτο αργοτερα, ειχαν ολα εξαφανιστει μεσα στα πυκνα.
'Δεν ειχαμε τουφεκια εκει...Ηταν μεγαλη η πιθανοτητα εξοστρακισμου απο κανενα κλαδι, και αντε να τα βρεις εκει μεσα μετα...'
'Πραγματι', μου απαντησε.

Προχωρησαμε αλλα 100 μετρα, οταν, καπου 400 μετρα μπροστα μας, μες τη μεση του δρομου, εμφανιστηκαν δυο ζαρκαδια. Ενα θυληκο και ενα μικροτερο, αρσενικο. Το θυληκο φαινοταν αγανατκισμενο με το αρσενικο, κυνηγωντας το και διωχνοντας το απο κοντα του. Photobucket (τα ζαρκαδια ηταν στο βαθος, εκει που ασπριζει λιγο ο δρομος...)

'Ειναι το μικρο της προηγουμενης περιοδου, και η μανα τον εχει βαρεθει, σαν να του λεει 'τραβα τωρα μοναχος σου, ωρα ειναι να τα βγαλεις περα χωρις εμενα...', μου ψιθυρισε ο Ντεζ με τα κυαλια στα ματια, διπλα μου.
'Θα κανω μια προσπαθεια δεν ξερεις...' του απαντησα και ξεκινησα με βημα ταχυ, αλλα και προσεκτικα, διπλα στα δεντρα που ηταν στην ακρη του δρομου. Αλλα, οσο γρηγορα και να περπατησα δεν τα προλαβα.

Χαθηκαν μεσα στα πυκνα. Ψαξαμε λιγο ακομα δεξια και αριστερα για αλλα ελαφια, αλλα η τυχη μας ειχε τελειωσει. Θα ηταν και πλεονεξια, 4 ελαφια σε 3 κυνηγια δεν συμβαινει ευκολα, και ετσι, οταν φτασαμε παλι στο αυτοκινητο, δεν ενοιωσα απογοητευση για το οτι δεν ειχαμε παρει ελαφι σημερα, μονο για το τελος αυτης της περιπετειας.

Γυρισαμε πισω στο σπιτι του Ντεζ, οπου ξεφορτωσα τα πραγματα μου απο το δικο του αμαξι και τα εβαλα στο δικο μου. Ειπαμε μερικες κουβεντες σχετικα με το διπλωμα που πρεπει να ετοιμασει και την αναφορα στους εξεταστες, χαιρετηθηκαμε και μπηκα στο αμαξι για να αρχισω το ταξιδι των 3 ωρων που θα με εφερνε πισω στο σπιτι.

Στο δρομο το μυαλο μου στριφογυρνουσε γυρω απο ολες τις στιγμες του κυνηγιου, τα δεντρα, τους δρομους, τα λιβαδια που κοιτουσαμε με τα κυαλια να εντοπισουμε τα ελαφια, και το μονο πραγμα για το οποιο ημουν πια σιγουρος ηταν οτι θα γυρνουσα πισω μια μερα να τα ξαναζησω ολα αυτα... Photobucket

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Το δασος του Βασιλια...Μερα Δευτερη το πρωι...

6.20 το επομενο πρωι, επινα καφε στο δωματιο. Ελεγξα ολα τα συμπραγκαλα, τα φορτωθηκα, και με το φλασκι μου γεματο αχνιστο καφε για το δρομο, εκλεισα το φως και πηγα στο αυτοκινητο. Εξυσα τον λιγο παγο απο το τζαμι, εβαλα τα πραγματα στο πισω καθισμα και ξεκινησα να διανυσω τα 20 χιλιομετρα μεχρι το σπιτι του Ντεζ. Εξω, κατασκοτεινα, μονο τα αστρα φαινοντουσαν στον ουρανο, χωρις καν ιχνος της αυγης...Χειμωνας...

 Εφτασα μετα απο μιση ωρα στο σπιτι, και παρκαρα με ησυχια, μιας και ημουν 15 λεπτα νωριτερα απο την ωρα του προκαθορισμενου ραντεβου. Εβαλα ενα κουπακι καφε, και ανοιξα το παραθυρο του αυτοκινητου, να νοιωσω το δασος γυρω μου. Μυρουδιες αναμικτες υγρασιας και πευκου, νωπου ξυλου και χωματος γεμισαν τα ρουθουνια μου. Η θερμοκρασια ευχαριστη για την ωρα του πρωινου, προδιδε οτι θα εχουμε παλι μια ηπια μερα για κυνηγι.

Το φως στο κατωφλι του σπιτιου ανοιξε μετα απο μερικα λεπτα, και φανηκε ο Ντεζ, χαμογελαστος οπως χτες. ‘Καλημερα!’, με χαιρετησε ψιθυριστα ‘Καλημερα!’, του απαντησα, βγαινοντας απο την θεση του οδηγου, ‘παλι ωραια μερα μας περιμενει εχω την εντυπωση. Ουτε αερας ουτε βροχη.’ ‘Μακαρι, το δελτιο καιρου δεν εδωσε προβλεψη για κακοκαιρια. Θες να παμε τωρα στο δασος και να κανουμε καφε εκει?’ ‘Φυγαμε!’, του ειπα, καθως κιολας επαιρνα τα πραγματα μου απο το πισω καθισμα και προχωρουσα προς το αυτοκινητο του. Προσεξα να εχω οτι χρειαζομαι, μιας και μες τη νυχτα ειναι ευκολο να ξεχασει κανεις κατι, εφοσον δεν το βλεπει...! Καθισα στο αμαξι και ο Ντεζ ξεκινησε για το δασος.

‘Θα παμε σε διαφορετικο μερος σημερα, και θα δουμε αν καταφερουμε να βρουμε τα πλατωνια. Εχει πολλα στο δασος και μου εκανε εντυπωση που δεν ειδες κανενα εχθες, εκτος απο εκεινο το μοναχικο.’
‘Να σου πω, δεν παραπονιεμαι...Χθες ειδα περισσοτερα ελαφια σε μια μερα απ’οσα ειδα ολη την περιοδο περισυ! Τι το εκανες το χθεσινο?’
‘Πηγα και το εβαλα στο ψυγειο εχθες. 68 κιλα ζυγισε, οχι απο τα μεγαλυτερα που εχουμε παρει αλλα τυπικο της περιοχης για θυληκο κοκκινο ελαφι. Μονο κανε μου μια χαρη σημερα, και αμα δεις αλλο, μην το τουφεκισεις!’, με πειραξε.
‘Ασε με, εχω σκασει απο χθες...Ακομα δεν μπορω να καταλαβω πως την επαθα και δεν το αναγνωρισα...Τελος παντων, τουλαχιστον δεν μας παιδεψε να το βρουμε...’

Και με τετοιες κουβεντες, φτασαμε στο δασος. Αφου περασαμε μερικες πυλες, εστριψε σε ενα πλατυ δασικο δρομο, εφερε το αμαξι στην ακρη του δρομου και σταματησε. Γυρω μας το σκοταδι πυκνο. ‘Απο εδω θα ξεκινησουμε σημερα. Ας πιουμε λιγο καφε μεχρι να χαραξει, και ισως και να δουμε ελαφια μπροστα μας στο δρομο να περνανε. Αλλα 15-20 λεπτα και ξεκιναμε.’, μου ειπε.

 Η ωρα περασε με κουβεντα γυρω απο τη διαχειρηση του δασους, τα νουμερα ελαφιων που παιρνουν καθε χρονο και τυχον προβληματα με λαθροθηρες και ασθενειες. Μου ειπε οτι η κατανομη του εδαφους ηταν τετοια που δεν ευνοει την λαθροθηρια, μιας και οι εισοδοι στο δασος ειναι συνεχως ελεγχομενοι και υπαρχουν παντα δασονομοι που περιφερονται, ειτε γιατι κανουν ξυλεια, ειτε γιατι κυνηγουν τα ελαφια, οποτε δεν εχουν ευκαιρια να κανουν κακο οι λαθροθηρες. Η απωλεια ασβων στην περιοχη σημαινε οτι δεν υπαρχει φορεας φυματιωσης (η κυριως ασθενεια που απειλει μεγαλους πληθυσμους ελαφιων και βοοειδων), οποτε οι συνθηκες ειναι ιδανικες για τα ελαφια. Ισως, ιδιαιτερα ιδανικες...Καθε χρονο πρεπει να παρουν πανω απο 6000 ελαφια απο το δασος για να κρατησουν μια ισορροπια. Με αλλα λογια: Παραδεισος!, για καποιον σαν εμενα που χρησιμοποιει το δασος για αναψυχη και μονο.

Η ωρα ειχε περασει, και μπορουσαμε να διακρινουμε σχηματα στο αχνο φως της αυγης, στο δρομο μπροστα μας. Ειδαμε ενα θυληκο πλατωνι με το μικρο της να βοσκει 150 μετρα μπροστα απο το αυτοκινητο, ενω, μερικα λεπτα αργοτερα, ενα αρσενικο muntjac διεσχισε το δρομο απο τα δεξια προς τα αριστερα, κινουμενο απο τη μια μερια του δασους στην αλλη. Ανοιξα προσεκτικα την πορτα του αυτοκινητου και εβγαλα την καμερα απο την τσεπη μου, και προσπαθησα να τα φωτογραφησω

Photobucket
Η αποσταση και η ελλειψη φωτος δεν επετρεψαν να τα παρω, αλλα τουλαχιστον αποθανατισα την ωρα του πρωινου. Αφου εβαλα την καμερα παλι στην τσεπη, ο Ντεζ μου ψιθυρισε οτι μπορουσαμε να ξεκινησουμε το κυνηγι τωρα. Θα περπατουσαμε πανω στο δρομο της φωτογραφιας, μεχρι που θα φταναμε σε ενα μεγαλο ξεφωτο στο τελος του, καπου 800 μετρα μακρια. Προσεκτικα, εκλεισα την πορτα του αυτοκινητου, και ελεγξα το οπλο που ηταν τωρα στα χερια μου, να σιγουρευτω οτι εχει σφαιρα. Ψαχουλεψα τις τσεπες μου, οπου ενοιωσα το μαχαιρι, σιγουρεψα το δισακι μου στη μεση μου, και, με τα ραβδια στο δεξι χερι, αρχισα την αργη πορεια προς το ξεφωτο. Δεξια και αριστερα μου, πυκνα φυτευμενα πευκα, δεν επετρεπαν να δω αναμεσα τους, παρα μονο τα μονοπατια που ειχαν αφησει τα συχνα περασματα απο τα ελαφια. 200 μετρα απο το αυτοκινητο, και στα αριστερα μου, ανοιγοταν αλλος ενας πλατυς δασικος δρομος, στρωμενος με γρασιδι. Φτανοντας στην ακρη του, σταματησα, για να κοιταξω το μηκος του με τα κυαλια. Και εκει, καπου 250 μετρα μακρια, εντοπισα 4 νεαρα πλατωνια να βοσκανε στη μεση του δρομου, αμεριμνα ως προς την παρουσια μας.

Εκανα δυο βηματα πισω, ωστε να ερθω εκει που στεκοταν ο Ντεζ. ‘Τεσσερα πλατωνια’, του ψιθυρισα, ‘μες τη μεση του δρομου. Ειναι μακρια απο εδω, πρεπει να τα πλησιασω αν ειναι να τα τουφεκισω. Βλεπω ενα μοναχικο πευκακι στην ακρη του δρομου, αν φτασω ως εκει χωρις να τα τρομαξω, θα εχω τουφεκια.’
‘Πηγαινε!’ μου απαντησε ο Ντεζ, ‘θα κατσω εγω εδω και θα παρακολουθησω την εξελιξη του κυνηγιου, για να μην τα τρομαξουμε.’

Δεν χρειαστηκε να πει αλλη κουβεντα. Εκανα ενα τελευταιο ελεγχο στα ελαφια με τα κυαλια, και διαπιστωσα οτι δεν ειχαν κινηθει απο την θεση τους. Με το μυαλο μου χαραξα την πορεια που επρεπε να παρω, κινουμενος στην αριστερη μερια του δρομου, βαζοντας το πευκακι αναμεσα σε εμενα και τα ελαφια. Ξεκινησα αλαφροπατητος, σιγα σιγα, βαζοντας το ποδι μου παντα πανω στο γρασιδι, και μισοσκυμμενος, για να μην δινω στοχο με την σιλουετα μου. Ο αερας ηταν στο προσωπο μου, πραγμα που ευνοουσε την προσσεγγιση μου. Η καρδια μου αρχισε να βροντοχτυπαει με την προσδοκια της βολης...Κοντοσταθηκα ενα λεπτο και πηρα μερικες ανασες, ελεγχοντας τα ελαφια με τα κυαλια για αλλη μια φορα, προσπαθωντας να τιθασευσω την διεγερση μου. Αυτο που μου ελειπε τωρα ηταν να κανω κακη βολη λογω εξαψης και να καταστρεψω την ημερα. Ειχα φτασει καπου 140 μετρα απο τα ελαφια, και 20 μετρα μπροστα μου ηταν το πευκακι. Με πολυ προσοχη, μιας και τωρα τα ζωα μπορουσαν να με εντοπισουν με τα ματια, μου πηρε 3 λεπτα να διασχισω τα 20 αυτα μετρα.

Φτανοντας στο πευκακι, αφησα τα ραβδια προσεκτικα πανω στον κορμο του, και, με πολυ αργες κινησεις, εβγαλα το τουφεκι απο τον ωμο μου, και το περασα αναμεσα στα κλαδια του δεντρου, αφηνοντας το να σταθει σε ενα βολικο κλαδι, που μου επετρεπε να το εχω στον ωμο μου για σιγουρη βολη. Ανοιξα τα καπακια απο την διοπτρα και κοιταξα τα ελαφια. Τρια απ’αυτα εβοσκαν το ενα διπλα στο αλλο, στα αριστερα του δρομου, ενω μια ομορφη νεαρη ελαφινα ηταν λιγο πιο περα απο αυτο το γκρουπ. Αυτοματα επελεξα αυτη για την τουφεκια, μιας και το σωμα της ηταν γυρισμενο στο πλαι, και δεν ειχε αλλο ελαφι πισω της για να τραυματιστει, μιας και η σφαιρα σιγουρα θα το διαπερνουσε σε αυτη την αποσταση. Πηρα μια βαθεια ανασα, απλωσα το δεξι μου χερι κατω απο την παπια του οπλου, ωστε να ειναι αναμεσα στο οπλο και το κλαδι, και προσεκτικα, εβαλα το νηματοσταυρο της διοπτρας πισω απο τον αριστερο ωμο του ζωου. Αφου ικανοποιηθηκα οτι δεν θα κινηθει, καθως εβοσκε στο γρασιδι, το πυροβολησα.

Με την εκπυρσοκροτηση του οπλου, τα τρια ελαφια στα αριστερα εξαφανιστηκαν, ενω αυτο που πυροβολησα, σηκωσε το κεφαλι και αρχισε να τρεκλιζει επιτοπου. Αυτοματα, εβγαλα την σφαιρα και επαναοπλισα, σημαδευοντας πανω του, σε περιπτωση που δεν θα επεφτε και θα αρχιζε να απομακρυνεται. Μου φανηκε ενας αιωνας μεχρι να το δω να κανει δυο βηματα προς τα πισω και να σωριαζεται στις ξεραμενες φτερες στην ακρη του δρομου. Καταλαβα οτι ειχε πια εκπνευσει, οποτε, εβαλα το οπλο στον ωμο και γυρισα να κοιταξω πισω μου τον Ντεζ. Παρακολουθουσε το ολο επεισοδιο με τα κυαλια, και του ενευσα να ερθει εκει που ημουν εγω.

‘Πηρε την ωρα της...!’ του ειπα μολις εφτασε το δεντρακι οπου ημουν.
‘Δεν ειχα ανησυχησει. Ειδα την τουφεκια και τον ‘μπαλο’ που εκανε μετα, καταλαβα οτι την εχεις χτυπησει καιρια.’
‘Ολη την ωρα που στεκοταν, ημουν ετοιμος να της ριξω παλι. Τελευταιο που θα ηθελα ηταν να φαμε την ωρα μας να ψαχνουμε να τη βρουμε! Πρεπει να ειναι τελειωμενη τωρα παντως. Ομορφο ελαφι, πολυ ωραια χρωματα, ενω τα αλλα που εφυγαν ηταν ολα μελανα.’
‘Παμε να την δουμε’

Photobucket

(τη φωτογραφια αυτη την πηρα απο το σημειο που στεκοταν το ελαφι. Βλεπετε το δεντρακι απ’οπου εκανα την τουφεκια, στα δεξια της φωτογραφιας, λιγο πισω απο αυτο που εχει πεσει στην μεση του δρομου). Μεσα σε ενα λεπτο, ημασταν εκει που στεκοταν το ελαφι, και δεν δυσκολευτηκαμε να το βρουμε, πεσμενο πανω στις φτερες, εκει που το ειδα να καταληγει μετα την τουφεκια.

Photobucket Ενα ομορφο θυληκο πλατωνι, εναμιση ή δυο ετων, που θα ηταν λουκουμι στο τραπεζι...Κριμα που δεν μπορουσα να τα κρατησω. Αδειασα το οπλο και το αφησα μαζι με το δισακι μου στο χωμα, και αρχισα την ετοιμασια για το ξεκοιλιασμα του ελαφιου. Πηρα το μαχαιρι και το εκοψα πισω απο τα δυο πισω ποδια, περνωντας το ενα ποδι μεσα στην εγκοπη του αλλου. Σηκωσα το ελαφι και το κρεμασα απο τα δυο πισω ποδια σε ενα κλαδι απο ενα πευκο και, αφου το στεργιωσα, εβαλα το μαχαιρι στη βαση του λαιμου του και εκοψα την αορτη, και μετα τις δυο καρωτιδες.

Το αφησαμε να στεγνωσει για 2-3 λεπτα, και μετα αρχισα να το ξεκοιλιαζω υπο την εποπτευση του Ντεζ, και ακολουθωντας τις χρησιμες συμβουλες του, ως προς την φορα του μαχαριου, και την τοποθετηση του εντερου. Μεσα σε 5 λεπτα, τα εντοσθια ηταν στο πατωμα, μαζι με το κεφαλι της ελαφινας. Συνεχισαμε με την αναγνωριση των λεμφαδενων και την εξεταση των οργανων, και, μιας και σιγουρευτηκαμε οτι το ελαφι ηταν υγιες, πηρα τα εντοσθια και τα εθαψα σε ενα ρηχο λακκο, μες το πυκνο, ωστε να μην γινουν προβλημα για τυχον διαβατες και οδοιπορους που ηρθαν να χαρουν το δασος.

‘Ασ’το εδω να κρεμεται και να κρυωσει, θα συνεχισουμε την πορεια, πηγαινοντας αριστερα στο τερμα αυτου του δρομου, και μετα παλι αριστερα, ωστε να φτασουμε στο αμαξι. Ερχομαστε τοτε και το παιρνουμε με την ησυχια μας.’
‘Ο’τι πεις!’ του απαντησα. ‘Μιας και δεν τα εκανα μανταρα με αυτο το κυνηγι ειμαι ανακουφισμενος, για να σου πω το λιγοτερο!’.

Πραγματικα, μονο η πικρη γευση που σου αφηνει η αδρεναλινη στο στομα, ηταν το μονο αρνητικο του πρωινου μεχρι τωρα. Το οπλο εκανε αυτο ακριβως που επρεπε, το ελαφι δεν πηγε μακρια και η επεξεργασια του πηγε κατ’ευχην. Οτι και να συνεβαινε απο εδω και μπρος, θα ηταν δωρο. Ξεκινησαμε σιγα σιγα, αλλα και χωρις ιδιαιτερη προσοχη, μιας και ο θορυβος που καναμε τοσην ωρα θα ειχε αδειασει τον τοπο απο θηραματα. Νωριτερα, ενα θυληκο muntjac ειχε περασει το δρομο, πανω απο εκει που ειμασταν, και κοντα εκει που στεκομουν για να τουφεκισω το πλατωνι, αλλα, άλλα ελαφια δεν ειχαμε δει. Φτασαμε στο τελος του δρομου και καναμε αριστερα. Το τοπιο αλλαζε και παλι. Διπλα μας οι πυκνοφυτεμενες φυτειες απο πευκα, αλλα μπροστα μας ανοιγοταν ο τοπος, με μικρα νεοφυτα δεντρα στα δεξια και μπροστα μας, σε μια αλανα που ενωνοταν 4 δρομοι.

Photobucket Λιγο πιο μπροστα απο εκει που στεκομασταν, μια συσταδα πανυψηλων σκοτζεζικων πευκων, χωριζε τα πυκνοφυτεμενα απο ενα μικρο δασακι με λευκες, που περιτρυγυριζε ενα εγκαταλελειμενο σπιτι.

Πηρα την καμερα και τραβηξα μερικες φωτογραφιες, και την εβαλα στην τσεπη μου. Δεν προλαβα να κανω 5 βηματα, οταν, μεσα απο τα σκωτζεζικα πευκα, αναμεσα στα ξεροχορτα που ηταν στη βαση τους, ειδα μια μικρη, γρηγορη κινηση απο ενα καφετι ζωο. Η διαδρομη του θα το εφερνε γρηγορα στο δρομο, και δεν ειχα αλλη επιλογη απο το να γονατισω γρηγορα, αφηνοντας τα ραβδια στο χωμα και φερνοντας ταυτοχρονα το οπλο στον ωμο. Δεν ειχα προλαβει να κανω ολες αυτες τις κινησεις, οταν ενα θυληκο muntjac ξεπροβαλε στο οριο του δασους και κοντοσταθηκε για μια στιγμη. Το κεντρο του σταυρονηματος ηταν κιολας στον ωμο του και η εκπυρσοκροτηση του οπλου ηρθε αυτοματα σχεδον.

Ειδα το ελαφι να σωριαζεται εκει που στεκοταν, 60-70 μετρα μακρια απο εμας. Ανακυκλωσα το ουραιο και εβαλα τον καλυκα στην τσεπη μου, καθως σηκωνομουν απο τη θεση μου. Ο Ντεζ, στη συνηθισμενη θεση του 3 μετρα πισω μου, χαμογελουσε.

‘Δεν ηθελα να του δωσω ευκαιρια να ξεφυγει με τα ραβδια, και μολις πηρα χαμπαρι οτι ειναι muntjac και θυληκο, του εριξα...’, ειπα σχεδον κανοντας απολογια...

‘Δεν προλαβε να κανει κιχ! Την εκανες πολυ γρηγορα την τουφεκια, νομιζα οτι δεν θα προλαβεις να του ριξεις. Εδω που τα λεμε, οταν σε ειδα να γονατιζεις, δεν ηξερα τι εκανες, δεν το ειχα δει το ελαφι!’
‘Ερχοταν γρηγορα απο τα αριστερα, δεν ειχα χρονο να εξηγησω’, του απαντησα. ‘Παμε να το δουμε, δεν υπαρχει αμφιβολια οτι ειναι νεκρο, δεν χρειαζεται να περιμενουμε!’

‘Εσυ εισαι ο εξεταστης, οτι πεις γινεται!’ τον πειραξα. Η πρωινη κουβεντα και τα γεγονοτα νωριτερα, μου ειχαν δωσει το θαρρος να απευθυνομαι στον Ντεζ σαν να ηταν παλιος φιλος, και, αν τον πειραξε, δεν μου το εδειξε. Πλησιασαμε το ελαφι που κοιτωνταν στο δρομο ακριβως εκει που το ειχε παρει η σφαιρα. Το ειχε διαπερασει και απο τους δυο ωμους και το ειχε κατακεραυνωσει.

 Photobucket
Οντας το μεγεθος ενος σπανιελ, το επιασα απο τα δυο ποδια και το πηγαμε στα πευκακια στα δεξια για να το επεξεργαστουμε. Δυο λεπτα αργοτερα, το ειχαμε κοψει στη μεση (μιας και το μπροστινο μερος ειχε πια αχρηστευτει) και ειχαμε κρεμασει το ‘καλο’ μισο σε ενα δεντρακι. Η ωρα ηταν 9.00, και μεσα σε μιαμιση ωρα απο την ωρα που ξεκινησαμε, ειχα ηδη δυο ελαφια ετοιμα. Καταλαβα οτι το πρωινο κυνηγι ειχε τελειωσει.

Ο Ντεζ μου το επιβεβαιωσε: ‘Παμε να παρουμε το αυτοκινητο. Μιας και εχεις δυο ελαφια κιολας, ειναι ευκαιρια να παμε στο ψυγειο να τα αφησουμε και να δεις και πως ειναι το μερος εκει.’

Ηξερα οτι θα ηταν πλεονασμος να επιμεινω, και, μιας και χρειαζομουν 3 κυνηγια για να παρω το διπλωμα, ηξερα οτι ειχα επισης εκπληρωσει τις αναγκες της αξιολογησης. Ο Ντεζ με ρωτουσε συνεχεια ερωτησεις σε σχεση με την υγεια και την κατεργασια των ελαφιων, τις απαντησεις των οποιων ηξερα οτι θα χρησιμοποιουσε για την αναφορα που θα εγραφε για την ικανοτητα μου ως κυνηγου. Παρ’ολη την διψα μου για ακομα περισσοτερες περιπετειες στο δασος, καταλαβα οτι πρεπει να δειξω ‘χαρακτηρα’, και ετσι ξεκινησαμε για το αμαξι. Πηραμε τα δυο ελαφια και πηγαμε στα κεντρικα γραφεια του δασαρχειου της περιοχης. Εκει, σε μια ακρη, ηταν ενα εξειδικευμενο κτηριο.

Παρκαραμε το αυτοκινητο διπλα σε μια μεγαλη πορτα, με μια ραγα να εκτεινεται καθετα απο επανω της, και ο Ντεζ μου ενευσε να τον ακολουθησω. ‘Ελα να σου δωσω ρουχα’, μου εξηγησε, ‘και να υπογραψεις το βιβλιο. Ο καθενας που μπαινει σε αυτο το χωρο πρεπει να εχει καθαρα ρουχα και παπουτσια και να υπογραφει το αρχειο.’

Ετσι και καναμε και, 5 λεπτα αργοτερα φορουσα ασπρη μπλουζα και καπελο και ασπρες γαλοτσες, που ηταν μονο για το χωρο εκεινο. Προχωρησαμε μεσα απο ενα διαδρομο και βρεθηκαμε στην μεσα πλευρα της μεγαλης πορτας, εξω απο την οποια ειχε παρκαρει το αμαξι ο Ντεζ. Ανοιξε την πορτα, και πηγαμε στο αμαξι απ’οπου πηραμε την λεκανη που ειχαμε βαλει τα ζωα. Τα φεραμε στο χωρο επεξεργασιας, οπου με προζυγισμενα τσιγκελια τα κρεμασαμε στις ειδικες κρεμαστρες.

‘Καθε ζωο που ερχεται στο ψυγειο παιρνει την ταμπελα του, μολις το βαλεις στο τσιγκελι. Τυπωνεται αυτοματα και πρεπει να την επισυναψεις στο κουφαρι για να το αναγνωριζει το συστημα και ο εμπορος που θα το αγορασει’. Και με αυτες τις κουβεντες, ανοιξε την πορτα του κυριως ψυγειου. Μεσα εκει καπου 100 κουφαρια κρεμοταν σε απολυτη ταξη και με υγιεινες συνθηκες.

Photobucket
Πλατωνια, ζαρκαδια, muntjak και 3-4 κοκκινα ελαφια, περιμεναν την περισυλλογη τους απο τον εμπορα στο τελος της εβδομαδας. Εντυπωσιακη οργανωση, με απολυτο σεβασμο στο θηραμα και την καταληξη του στο τραπεζι. Τα παντα ειχαν τη θεση τους, ειδικα μαχαιρια, καδοι απορριματων ο καθενας ερμητικα κλεισμενος και με ταμπελες να σου λενε τι πρεπει να ριξεις στον καθενα, η θερμοκρασια παντα σταθερη στους 4 βαθμους...

Αφου τακτοποιησαμε τα κουφαρια, κολλησαμε τα ταμπελακια τους και υπογραψαμε στο βιβλιο, αφησαμε τις γαλοτσες και τις ποδιες και γυρισαμε στο αυτοκινητο, οπου πλυναμε τα εργαλεια μας και τη λεκανη που ειχαμε κουβαλησει τα ελαφια.

‘Παμε να ξεκουραστουμε 2-3 ωρες και τα ξαναλεμε το απογευμα, για το απογευματινο κυνηγι. Ετσι κι’αλλιως τωρα εχουμε επιτυχει τους σκοπους του ταξιδιου σου, μπορουμε να χαλαρωσουμε.’, ειπε ο Ντεζ, βαζοντας μπροστα το αμαξι.


‘Εγινε, να παω να ξαπλωσω λιγακι, γιατι η χθεσινη περιπετεια δεν μ’αφησε να κοιμηθω καλα, και θελω να ειμαι φρεσκος για το απογευμα.’, του ειπα. Και ετσι, 10 λεπτα αργοτερα, εμπαινα στο αυτοκινητο μου και ξεκινουσα για το ξενοδοχειο, ανακουφισμενος για την εξελιξη του πρωινου και χαρουμενος για την τυχη που ειχα. Ηξερα οτι το ταξιδι αυτο θα ειναι κατι που θα το θυμαμαι για καιρο, και αυτα που συνεβησαν στα επομενα δυο κυνηγια, πραγματικα μου το επιβεβαιωσαν....