Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Aφρικη 2010: Δευτερη μερα με τους επαγγελματιες

To πρωι εφτασε γρηγορα. Πριν καλα καλα κλεισουμε τα ματια μας, τα ξυπνητηρια επαιζαν τον μονοτονο ηχο τους που μας δηλωνε οτι η ωρα ηταν εξι παρα τεταρτο. Αν ηταν για δουλεια, θα τα κλειναμε και θα γυριζαμε απο την αλλη μερια, εδω ομως ηταν αλλιως! Μετα τον πρωτο ηχο ειχα ξεπεταχτει απο το κρεββατι και ειδα οτι και οι αλλοι εκαναν το ιδιο. Καλημεριστηκαμε και ντυθηκαμε, πηραμε τα πραγματα μας και πηγαμε στο κυριως σπιτι της φαρμας, που ηταν στο ποδι, με την καφετιερα να βραζει, τα μπισκοτα εξω και ολους ντυμενους και ετοιμους για το κυνηγι. Απο τη μερια του χωρου που κοιμοντουσαν οι επαγγελματιες, ειχε φως και βλεπαμε τις σκιες τους καθως και αυτοι ετοιμαζοντουσαν για το κυνηγι. Ο Κρις, χαμογελαστος και φρεσκος, μας καλημερισε και μας ειπε τι προκειται να κανουμε σημερα:

- Οπως χθες, θα σας παρω ολους με το LandRover αλλα θα αλλαξουμε τις θεσεις σας λιγο, να δειτε διαφορετικα μερη της φαρμας. Οι ιδιοι κανονες ισχυουν, απλως μη βαρεσετε αλλα γουρουνια εκτος και αν εχουν εντυπωσιακα δοντια. Εχουμε αρκετα για το προσωπικο και θα πανε χαμενα, οι επαγγελματιες δεν τα θελουν.

Με τις εντολες χαραγμενες στο μυαλο μας, αφου τελειωσαμε τον καφε, μπηκαμε ολοι στο αυτοκινητο και αρχισαμε την διαδρομη στον κακοτραχαλο δρομο προς τη σαββαννα. Ο πρωτος που βγηκε απο το αυτοκινητο ηταν ο αδερφος μου. Ο Κρις τον εβαλε σε ενα σημειο στη βαση των λοφων, οπου μπορει να μην ειχε ιδιαιτερη κινηση, ηταν ομως στρατηγικο στην περιπτωση που τα ζωα προσπαθουσαν να ξεφυγουν απο τις πεδιαδες χρησιμοποιωντας αυτο το περασμα. Δευτερος κατεβηκε ο Τιμ, ενας χαμογελαστος και ευχαριστος τυπος, επαγγελματιας κυνηγος και πρωταθλητης στο skeet, που διαγωνιζοταν με την Εθνικη ομαδα της Νοτιου Αφρικης. Τον πειραξαμε με τον Γκαρεθ και τον Ντεϊβιντ, μας πειραξε και αυτος και χαμογελαστος πηγε στο σημειο οπου ημουν χθες εγω.

Ο Ντεϊβιντ ηταν ο επομενος, και πηρε τη θεση που ειχε ο Γκαρεθ χθες, ενω ο Γκαρεθ τοποθετηθηκε εκει που ηταν ο αδερφος μου. Τελευταιος ειχα μεινει εγω και απορουσα που θα με βαλει ο Κρις.

- Θα παμε στα ορια της φαρμας. Το σημειο που θα σε βαλω ειναι στα συνορα με την φαρμα του αδερφου μου, στη βαση των λοφων. Ηταν ο Ντεϊβιντ εκει χθες, και δεν ειδε πολλα ζωα, αλλα δεν ξερεις, σημερα ειναι αλλη μερα. Το νου σου στους λοφους, πρεπει να ειναι εκει πολλα ζωα κρυμμενα απο τη φασαρια χθες.

Αν ηταν ο δρομος κακοτραχαλος πριν, τωρα ηταν πραγματικη προκληση για την ανεξαρτητη αναρτηση του Defender και του διπλου διαφορικου. Αργα, φτασαμε σε ενα ξεφωτο, με τους λοφους στα αριστερα, το φραχτη που ξεχωριζε τις δυο φαρμες μπροστα μας, και μερικα ρουμανια στα δεξια.

- Πηγαινε πανω εκει, στους βραχους, και βρες ενα μερος να κρυφτεις. Δεν μπορεις να προβλεψεις απο που θα σου ερθουν τα ζωα, οποτε κοιτα να βρεις σημειο που να εχεις 360 μοιρες αποψη. Καλη τυχη!
- Και τιποτα να μην δω Κρις, μονο η ομορφια του μερους εδω ειναι καταπληκτικη! Θα σου στειλω μηνυμα αμα παρω τιποτα, μην ερχεσαι ολο το δρομο χωρις λογο.

Ημουν καπου 9 χιλιομετρα απο τη φαρμα, στο πιο απομακρο βορειοδυτικο της συνορο, και μες τη χαρα, μιας και δεν ειχα δει αυτο το κομματι ξανα. Πηρα τα πραγματα μου, εβαλα το σακιδιο στον ωμο και ξεκινησα. Ανεβηκα τους βραχους με περισση προσοχη (μια πτωση και ειτε ενας τραυματισμος ειτε μια βλαβη στη διοπτρα και τερμα το κυνηγι!) και καθησα στην κορφη να ατενισω το μερος. Βρηκα κατι βραχους που πιστευα οτι θα μου δωσουν την καλυτερη καλυψη, και βολευτηκα οσο μπορουσα αναμεσα τους. Δεν ημουν ικανοποιημενος ομως και εκανα ετσι, εκανα αλλιως, μπας και βελτιωσω την θεση μου...Μεχρι που το ματι μου επιασε ενα μαυρο σχημα να κινειται στη βαση των λοφισκων που ημουν και να ερχεται προς το μερος μου! ‘Γουρουνι!’ σκεφτηκα μεσα μου, και, πραγματικα, μεσα απο τους θαμνους, στο αχνο φως του πρωινου, ειδα το χαρακτηριστικο σχημα ενος ενηλικου φακοχοιρου, με την χαρακτηριστικη του χαιτη, να περπαταει αμεριμνος με πορεια προς το φραχτη. Δεν μπορουσα ομως να δω αν εχει δοντια της προκοπης, αν και το μεγεθος του ηταν εντυπωσιακο...

Με το οπλο στον ωμο, στηριγμενο στο διποδο που ειχα αποφασισει να του φορεσω σημερα, παρακολουθουσα την κινηση του, προσπαθωντας να διακρινω αν εχει δοντια. Σταματησε 50 μετρα μακρια μου, λες και ειτε με ακουσε ή με πηρε μυρωδια, και τοτε αποφασισα, με κρυα καρδια και δισταγμο να του ριξω. Εβαλα το νηματοσταυρο εκει που ο λαιμος συνανταει το κεφαλι και, βιαστικα, του εριξα.

Φυσικα, αστοχησα... Η ολη ψυχικη μου διαθεση ηταν διστακτικη, και ενοιωθα οτι θα απογοητευα τον φιλο μου Κρις αν επαιρνα ενα γουρουνι χωρις δοντια και ετσι, φαινεται, οτι περασαν ολα αυτα τα αισθηματα και στην τεχνικη μου...Με τη βολη το γουρουνι αρχισε να τρεχει στο ξεφωτο με πορεια κατι βραχους και ετσι αποφασισα να το διασκεδασω. Πηρα το οπλο στον ωμο, σηκωθηκα ορθιος και το τουφεκαγα, χωρις διαθεση να το χτυπησω, καθ’ολη τη διαδρομη του. Με καθε τουφεκια το γουρουνι εβρισκε αλλη μια ταχυτητα μεχρι που εξαφανιστηκε στους βραχους στα αριστερα μου.
‘Εκανα την πλακα μου τουλαχιστον, και δεν θα μεινω ακαπνος’ ειπα μεσα μου, και, γεμιζοντας παλι το οπλο, αποφασισα να μετακινηθω σε ενα σημειο 100 μετρα περιπου μπροστα μου που θα μου επετρεπε να εποπτευω μια μεγαλη περιοχη στα αριστερα μου και το ξεφωτο μπροστα και δεξια μου, ενω ταυτοχρονα, οι βραχοι πισω μου θα επετρεπαν να χανεται η σιλουεττα μου, ωστε να μην γινομαι αντιληπτος απο τα θηραματα.

Απολαμβανα το πρωινο, μασουλωντας τα νοστιμα μπισκοτα της Σαντυ, πινοντας λιγο νερο και θαυμαζοντας τα χρωματα και την αγριαδα του τοπιου μπροστα μου. Ενα μοναχικο springbok εμφανιστηκε απο το πουθενα, ανυποπτο για την παρουσια μου, τοσο που μου επετρεψε να παρω μια μετρηση με το αποστασιομετρο πριν αποφασισω αν θα το τουφεκισω ή οχι. 157 γιαρδες εγραψε η οθονη, και ετσι, με το οπλο σταθερο στον διποδα, βολευτηκα πισω απο το κοντακι, βρηκα το κεφαλι του στη διοπτρα, εβαλα την κοκκινη κουκιδα πισω απο το ματι του και, αργα, ηρεμα, πιεσα την σκανδαλη...και αστοχησα!

Αρχισα να ανησυχω. Διαφορα σεναρια επαιζαν στο μυαλο μου, οτι χτυπησα τη διοπτρα μες το αυτοκινητο, οτι η προσθηκη του διποδα στο οπλο του αλλαξε την ισορροπια και αλλα σχετικα. Ισως να μην εφταιγε το σημαδι μου που εχασα τον φακοχοιρο...Μονο ενας τροπος υπαρχει να λυσω την απορια μου: βρηκα ενα βραχο με ενα ασπρο σημαδι 140 μετρα μακρια, εβαλα την κουκιδα στο σημαδι και εριξα, βλεποντας την σφαιρα να χτυπαει εκει ακριβως που σημαδευα... ‘μαλλον φταιει η αυτοπεποιθηση’ ειπα στον εαυτο μου, ‘λιγη περισσοτερη σεμνοτητα δεν βλαπτει...’ σκεφτηκα, και, γεμιζοντας το οπλο, ξανακαθησα στο βραχο περιμενοντας την επομενη ευκαιρια, ελπιζοντας οτι θα υπαρξει αλλη ευκαιρια, μιας και σπαταλησα τις δυο που μου παρουσιαστηκαν. Η Αρτεμις ειναι σκληρη αφεντρα και καμια φορα μπορει να σου χαμογελαει αλλα μπορει και να σε καταραστει!

Ο Ντεϊβιντ που ηταν στο σημειο αυτο χθες μου ειχε πει οτι δεν περασαν πολλα ζωα, και, μετα την επιτυχια της χθεσινης μερας, επρεπε να παραθεχθω οτι ‘δεν ειναι καθε μερα Πασχα’ και ετσι δεν ειχα ιδιαιτερες απαιτησεις. Γνωριζα οτι επαιζα ενα ρολο στην ομαδα των κυνηγων και, παρατηρωντας το τοπιο, καταλαβαινα την στρατηγικη του θεση: οντας το οριο της φαρμας, τα ζωα ηταν πιθανο να ακολουθησουν το φραχτη για να φυγουν προς τους λοφους οπου δεν μπορουσαμε να τα κυνηγησουμε καθως ηταν απροσιτοι. Ετσι λοιπον, χαλαρωσα, κοιταζα με τα κυαλια διαφορα σημεια του οριζοντα, και χαζευα ενα μικρο κοκκινο σκιουρακο που μου εκανε παρεα 5 μετρα απο το βραχο οπου ημουν κρυμμενος. Εστειλα μερικα μηνυματα στον αδερφο μου εξηγωντας που ειμαι και ακουσα και τα δικα του νεα. Και αυτος ειχε μια ησυχη μερα, χωρις να βλεπει πολλα ζωα.

Πισω μου, μακρια, στην πλαγια των λοφων εντοπισα ενα μοναχικο gemsbok, με ενα κερατο σπασμενο, να περπαταει απομακρυνομενο απο τη θεση μου. Το συγκεκριμενο το ειχε τουφεκισει ο Γιοχαν (ο επαγγελματιας κυνηγος) την προηγουμενη ημερα αλλα δεν ειχε καταφερει να το κρατησει, και ηταν προτεραιοτητα να το παρουμε σημερα. Αλλα δεν ηταν η ωρα του τωρα και ετσι το παρακολουθησα να χανεται μεσα στις πλαγιες.

Η ωρα περναγε ευχαριστα, αν και δεν ειχε δραση. Ειχα απορροφηθει απο την μαγεια και την αγριαδα του τοπιου και σκεφτομουν διαφορα σεναρια, στην περιπτωση που αποφασιζα να μετακινηθω σε διαφορετικο σημειο. Πρεπει να ειχαν περασει κανα δυο ωρες απο την στιγμη που με αφησε ο Κρις, και μετα τις τουφεκιες στο γουρουνι και τη γαζελα, το μονο που εκανα ηταν να παιζω με το τουφεκι, δοκιμαζοντας θεσεις στους βραχους και παρατηρωντας δεντρα και λοφους μεσα απο τη διοπτρα. Ουτε που καταλαβα που εμφανιστηκε το μικρο κοπαδι απο γαζελες που τωρα εβοσκαν στα αριστερα μου, καπου 140 μετρα μακρια. Εβαλα τα κυαλια και ειδα οτι ηταν μια μικρη ομαδα, με ενα μεγαλο αρσενικο και 9 θυληκα, που πρεπει να ηταν το χαρεμι του. Αργα, ηρεμα, γυρισα το σωμα μου ωστε να ειμαι ευθυγραμισμενος με το οπλο, και σκοπευσα το κεφαλι του αρσενικου. Η τουφεκια το γκρεμισε στο χωμα, και σκορπισε τις υπολοιπες γαζελες στο ξεφωτο, χωρις ομως να τις τρομαζει ιδιαιτερα. Μια θυληκια, 4-5 μετρα στα δεξια του αρσενικου, το κοιτουσε σωριασμενο στο χωμα και 2 δευτερολεπτα αργοτερα, ειχε την ιδια τυχη με αυτο. Οι υπολοιπες γαζελες αποφασισαν οτι το μερος ηταν ιδιαιτερα βλαβερο για την υγεια και, με το χαρακτηριστικο τους καλπασμο, εφυγαν προς την ιδια κατευθυνση απ’οπου ειχαν ερθει. Εκτος απο μια: αυτη αποφασισε να φυγει προς την αντιθετη μερια, ακολουθωντας τον υποτυπωδη χωματοδρομο που ειχαν χαραξει τα λαστιχα του LandRover. Η πορεια της την εφερε 40-50 μετρα μπροστα μου, αλλα, καθως τριποδιζε, δεν μου επετρεπε να την σημαδεψω με σιγουρια. Παρ’ολα αυτα, την ακολουθουσα μεσα απο την διοπτρα καθως απομακρυνοταν προς τα δεξια μου.

Ηρθε στο μυαλο μου μια κουβεντα που ειχαμε με τον Κρις, οταν, μπροστα στο τζακι, τον ρωτουσα για την καλυτερη τεχνικη για να πετυχαινουμε τα springbok... ‘Καμια φορα, δεν σταματουν καθολου. Πρεπει να τα παρακολουθησεις στην διοπτρα, να περασεις το νηματοσταυρο μπροστα απο το ματι τους και μολις περασει, ριξτους! Αν εχεις την ευκαιρια, δοκιμασε το, πιανει. Θελει λιγο εξασκηση αλλα θα δεις...’

Σκεφτηκα μεσα μου ‘να η ευκαιρια!’ και, ετσι, περασα το κεφαλι της γαζελας και της εριξα λιγο πριν την καλυψη ενα δεντρο. Με την τουφεκια η γαζελα επεσε στο χωμα και παρεμεινε ακινητη! ‘Οριστε...απ’το πουθενα, και εχω τρεις στο χωμα!’. Αφησα τα πραγματα μου, πηρα το μαχαιρι και το οπλο και κατηφορισα να παω να τις περιεργαστω και να τις βαλω σε καμια σκια, καθως δεν ηξερα ποση ωρα θα περασει πριν ερθει ο Κρις να τις μαζεψει. Εβαλα τις πρωτες δυο διπλα διπλα και τις πηρα μια φωτογραφια:

Photobucket

και μετα πηγα και βρηκα την τριτη. Αποδειχθηκε οτι η τεχνικη μου χρειαζοταν εξασκηση: η σφαιρα μου την ειχε βρει πισω απο την δεξια ωμοπλατη και δεν την ειχε χτυπησει καλα...Αφου της εκοψα το λαιμο, την εβαλα και αυτη σε μια σκια και μετα κινησα για το γιατακι μου....

Και εκει καταλαβα ποσο ευκολο ειναι να πανε τα πραγματα κατα διαολου οταν εισαι μονος στην σαβαννα: που ηταν το γιατακι μου? Καθε κορφουλα εμοιαζε με αυτην που καθομουν πριν, καθε βραχος φαινοταν γνωριμος...Ελα ομως που δεν ειχε το δισακι μου, τα κυαλια, το νερο καθε φορα που τον εφτανα! Πηγα απ’εδω, πηγα απ’εκει, ξαναπερπατησα τα βηματα μου, μεχρι που, μια ωρα αργοτερα, καταφερα να δω τα ραβδια να ειναι ακουμπησμενα σε ενα βραχο, 50-60 μετρα απο εκει που ημουν... Με ανακουφιση, πηδηξα απο βραχο σε βραχο και εφτασα στο σημειο μου και ηπια σχεδον ενα μπουκαλι νερο! Ο ηλιος ηταν στο αποκορυφωμα του, τα χερια μου λες και τα ειχα βουτηξει σε καυτο νερο με εκαιγαν και ενοιωθα τρομερη διψα. Ειχα ξεχασει και το τηλεφωνο μου οταν εφυγα για τις γαζελες και καταλαβα πως, αν ειχα σκονταψει σε κανενα βραχο και ειχα τραυματιστει, ενας θεος ηξερε ποτε θα με βρισκαν...Ολες οι ιστοριες που ειχα διαβασει για περιπετειες στην Αφρικη παιζαν σεναρια μες το μυαλο μου και με εβριζα για την βλακεια μου... Λες και δεν ηξερα, την πατησα σαν κανενα κοριτσακι!

Απ’τη μια ενοχλημενος, απ’την αλλη ανακουφισμενος καθησα στο γιατακι μου και αρχισα παλι να παρακολουθω το τοπιο. Ξαφνικα, απο τα δεξια μου ειδα μια κινηση και ακουσα θορυβο. Εβαλα τα κυαλια και ειδα 2 ενηλικα gemsbok (ορυξ) να ερχονται καλπαζοντας προς το μερος μου, πανω στο δρομο. Καθησα πισω απο το οπλο και ετοιμαστηκα σε περιπτωση που θα σταματουσαν, αλλα αυτα δεν ειχαν καμια διαθεση: Με αφρους στο στομα, και την ανασα τους να φαινεται στην ατμοσφαιρα, εξακολουθησαν να καλπαζουν μεχρι που χαθηκαν πισω απο τους βραχους στον οριζοντα. Απορρησα, τι μπορει να τα ειχε τρομαξει τοσο, μου θυμισαν βιντεο απο ελαφια που τα κυνηγουν σκυλια. Το μονο που μπορουσα να υποθεσω ηταν οτι ηταν σε ενα κοπαδι που το τουφεκισαν και το σοκ τα εστειλε να τρεχουν ετσι.
Το τηλεφωνο μου κουδουνισε και ειδα οτι ηταν ο Κρις.

- Που εισαι? με ρωτησε
- Εκει που με αφησες, λιγο παραπερα, καπου 200 μετρα απο το φραχτη. Γιατι?
- Σε ψαχνω! μου απαντησε, και αμεσως σηκωθηκα απο τη θεση μου για να τον βοηθησω να με εντοπισει.

Ειδα το LandRover 100 μετρα μακρια, να ερχεται αργα και σηκωσα το χερι μου για να με δει ο Κρις.

- Με βλεπεις τωρα?
- Ναι! μου απαντησε και εκλεισε το τηλεφωνο.
Κατεβηκα απο το βραχο και σταθηκα στο δρομο.
- Τι εγινε?
- Πηρα 3 γαζελες και αστοχησα σε αλλη μια. Επαιξα και με ενα γουρουνι αλλα δεν το τουφεκισα.
- Πως και ετσι? Εσυ δεν τα χαριζεις!
- Εσενα σκεφτηκα και τις οδηγιες που μας εδωσες, οποτε το αφησα.
- Παμε να μου δειξεις που ειναι τα ζωα, θα τα παρω εγω.
- Ακολουθα με, του ειπα και βαδισα προς το σημειο που ηταν οι δυο γαζελες.

Σταματησε το αυτοκινητο διπλα τους, και πιαστηκαμε και οι δυο μας να τις ξεκοιλιασουμε. Ολη την ωρα που καναμε αυτη τη δουλεια, μου ελεγε οτι τα ζωα μας εχουν παρει χαμπαρι και εχουν κρυφτει στους λοφους, κανενας δεν εχει παρει πολλα και σιγουρα τα νουμερα ειναι πολυ λιγοτερα απο χθες. Του ειπα την εμπειρια μου με τα δυο καλπαζοντα gemsbok και απορρησε μαζι μου τι να τα εκανε να συμπεριφερθουν ετσι. Συνηθως τα ζωα της σαβαννας, μολις ξεφυγουν τον κινδυνο, χαλαρωνουν και συνεχιζουν να βοσκουν, λες και δεν συνεβη τιποτα...

Φορτωσαμε τα τρια ζωα στην οροφη του τζιπ, και αρχισαμε να κουβεντιαζουμε για το πως παει το κυνηγι, αν ειναι ευχαριστημενος απο το γκρουπ των κυνηγων που του εφερα, καθως και για οπλα. Του εδειξα παλι το οπλο μου με λεπτομερεια και ειδα το ματι του να γυαλιζει, ιδιαιτερα οταν του εξηγησα και το πως δουλευει η διοπτρα.

- Θες να ριξεις, να δεις τι αισθημα εχει?
- Για φερε...
- Σ’εκεινο το βραχο εκει, εριχνα νωριτερα να δω αν ειμαι μηδενισμενος. Βλεπεις το ασπρο σημαδι?
- Ναι.
- Ριξε εκει να δεις και πως στοχευει.

Εβαλε το κοντακι στον ωμο και εριξε μια σφαιρα, που χτυπησε ακριβως το σημαδι της προηγουμενης.

- Μμμμμ...μου φαινεται οτι ηρθε η ωρα να αλλαξω την καννη στο δικο μου οπλο και να δω που εχω βαλει το σιγαστηρα. Αν και, αυτος που εχεις εσυ ειναι πολυ πιο αποτελεσματικος απο το μαραφετι που ειχα στο δικο μου...

Καταλαβα οτι, βλεποντας το δικο μου και τα οπλα του Γκαρεθ και του Ντεϊβιντ, του ειχε αναζωπυρωθει η διαθεση να ασχοληθει λιγο με το δικο του τουφεκι, που, παρ’ολο που ειχε σκοτωσει περισσοτερα θηραματα απο την βουβωνικη πανωλη, δεν το ειχε καθαρισει εδω και 6-7 μηνες και η διοπτρα ειχε ενα βαθουλωμα επανω, αρκετο να κραταει νερακι απο την βροχη!

Ειπαμε κανα δυο κουβεντες ακομα και μετα ο Κρις εφυγε να παει να δει τι γινεται στην υπολοιπη φαρμα. Ανεβηκα παλι στο βραχο και χαλαρωσα με την πλατη μου ακουμπησμενη στις πετρες, απολαμβανοντας τον ηλιο. Οταν, απο εκει που δεν θα το περιμενα ποτε, ειδα να ξεπροβαλει ενα κοπαδι gemsbok, και οχι μονο αυτο, να το οδηγει το ‘μονοκερο’ που ειχα δει νωριτερα στους λοφους! Η πορεια του θα το εφερνε καπου 70-80 μετρα στα δεξια μου, και ημουν αποφασισμενος αυτη τη φορα οτι δεν προκειται να κανω λαθος.

Με αργες και προσεκτικες κινησεις τοποθετηθηκα ετσι ωστε να εχω το οπλο ετοιμο. Περιμενα τα ζωα, που περπατουσαν αργα και αμεριμνα, βοσκωντας εδω και εκει το αραιο γρασιδι, να ξεπροβαλουν αναμεσα απο μερικους θαμνους. Ο μονοκερος ξεπροβαλε πρωτος και εσκυψε να φαει ενα γρασιδακι, οταν η σφαιρα μου τον βρηκε πανω απο το δεξι ματι και τον κατακεραυνωσε! Τα υπολοιπα ζωα ενωθηκαν σε μια μαζα και το εβαλαν για ενα ανοιγμα στους βραχους 40 μετρα δεξια και πισω μου, οπου και εξαφανισθηκαν χωρις να σταματησουν ουτε μια στιγμη. Με το οπλο στο χερι, πηγα να δω το ζωο. Ειχε ενα τραυμα χαμηλα στον λαιμο, απο την τουφεκια που ‘εφαγε’ χθες, η οποια δεν το ειχε τραυματισει ιδιαιτερα, και, αν δεν περναγε απο εμενα, θα εγιανε χωρις προβλημα. Παρ’ολη την ‘αναπηρια’ του (μαλλον ενα τραυμα που συνεβη οταν ηταν νεαροτερο, που εσπασε τη βαση του δεξιου του κερατου, το οποιο ειχε μεγαλωσει σαν γιαταγανι και κρεμοταν πισω απο το αυτι του), ηταν ενα εντυπωσιακο αρσενικο. Χαρηκα, καθως αυτο το ζωο θα ηταν χαμενο για τη φαρμα και δεν συνεβαλε στην υγεια του κοπαδιου. Πηρα μερικες φωτογραφιες, του εκοψα το λαιμο, και γυρισα στο σημειο μου (που, αυτη τη φορα, το ειχα μαρκαρει με τα ραβδια και το σακκακι μου, ωστε να φαινεται απο μακρια, δεν την ξαναπαθαινα!).

Photobucket

Ο ηλιος ειχε παρει την πορεια του προς την δυση και η ζεστη ηταν πιο υποφερτη τωρα. Τα χρωματα αρχισαν να μαλακωνουν, και τα πουλια αρχισαν παλι να λαλουν, ενα αερακι εφερνε ανακουφιση απο τον ηλιο και η μερα, παρ’ολο που οδουσε προς το τελος της, γινοταν ολο και πιο ευχαριστη. Χαιρομουν το οπλο μου, την διοπτρα μου και τα κυαλια μου, το ομορφο μαχαιρι μου και, πανω απ’ολα, την αισθηση της ελευθεριας που μου εδιναν οι απεραντες εκτασεις και το ασυνηθιστο της εμπειριας.

Απ’το ιδιο μερος που βγηκαν τα gemsbok, μια-μιαμιση ωρα αργοτερα, ξεπροβαλε ενα κοπαδακι θυληκες γαζελες και καταφερα και πηρα αλλη μια πριν καταλαβουν που ημουν και τι προθεσεις ειχα. Την επεξεργαστηκα και την εβαλα σε μια σκια.

Photobucket

Δεν περασαν 20 λεπτα, οταν ειδα το φορτηγακι με το Γιοχαν στο Τιμονι, τον Κρις συνοδηγο και το προσωπικο στην καροτσα, να ερχεται προς το μερος μου.



Κατεβηκα απο το βραχο και τους εκανα νοημα να ερθουν προς τα εκει που ειχε πεσει το gemsbok.

- Διορθωσα το λαθος σου! πειραξα τον Γιοχαν. Γελαστα μου απαντησε
- Αν δεν τραυματισεις αντιλοπη, δεν εχεις τουφεκισει αντιλοπη!
- Πες το ψεμματα! Ειναι μεγαλος ο ατιμος ομως!
- ‘Τον πετυχες καλα...Αμα δεις τα ματια ετσι’ δειχνοντας τα ματια του gemsbok που τωρα εμοιαζε σαν τον Αντιποδα απο το Ice Age, ‘ξερεις οτι το κεφαλι ειναι κομματια’, μου ειπε, καθως οι εργατες που ειχε φερει μαζι του, εκοβαν το κεφαλι και το αφηναν στη βαση ενος θαμνου, πριν τον ξεκοιλιασουν και τον φορτωσουν στην καροτσα.

Ο Κρις χαμογελαστος, κοιτουσε την ολη διαδικασια.

- Εχεις τιποτ’αλλο?
- Εχω μια γαζελα, λιγο παρακατω.
- Καλα τα πηγες και σημερα! Ο Ντεϊβιντ χθες εδω περα εχτιζε τοιχακια γιατι βαριοταν!
- ‘Ειπαμε Κρις, δεν βοηθαει να εισαι μονο καλος, πρεπει να εισαι και τυχερος’, τον πειραξα. ‘Καναν οι αλλοι τιποτα?’
- Ο αδερφος σου πηρε μια γαζελα, ο Γκαρεθ τιποτα και ο Ντεϊβιντ πηρε και αυτος κανα δυο μου φαινεται. Θα σ’αφησω για κανα-δυο ωρες ακομα και θα ερθω να σε μαζεψω το σουρουπο.

Και με τα λογια αυτα, ανεβηκαν στο ημιφορτηγο και εφυγαν. Ανεβηκα στο βραχο μου, μετακινησα μερικους αλλους βραχους και εκανα το μερος βολικο, κατεβασα το καπελο μπροστα στα ματια μου, και, με το οπλο στην αγκαλια μου, εκλεισα τα ματια μου και εζησα ξανα την μερα που σιγα σιγα εφευγε. Ηξερα οτι θα την αναπολω για ολες τις μερες που θα περασουν μεχρι να εχω την ευκαιρια να την ξαναζησω και ηθελα καθε δευτερολεπτο να αποτυπωθει στην μνημη μου για παντα....

H ωρα περναγε ευχαριστα, η θερμοκρασια ειχε πεσει λιγο και ηταν πλεον υποφερτο να καθομαι στο βραχο χωρις να εχω καθολου σκια. Ειχα χαλαρωσει, παιζοντας με το οπλο, κοιταζωντας διαφορους στοχους μεσα απο τη διοπτρα και κανοντας υποθετικες βολες. Η διοπτρα με ειχε κερδισει: τρομερη οπτικη καθαροτητα, ευκολη στην σκοπευση, και η κοκκινη τελεια που αναβε με το διακοπτη απο την αριστερη μερια (που ρυθμιζε και την φωτεινοτητα της), ηταν σαν μια ακτιδα laser που, οπου επεφτε, εφερνε και την καταβολη του θηραματος. Τα ζωα πρεπει να ειχαν αποτραβηχτει στα ρουμανια και τους λοφους, γιατι ολη η πεδιαδα ηταν σιωπηλη, απο πουθενα δεν ακουγοταν τουφεκιες. Ο ηλιος τωρα ηταν χαμηλα στα αριστερα μου και φανταστηκα οτι δεν θα περασει πολυ ωρα πριν ερθει να με βρει ο Κρις, οποτε μαζεψα τα πραγματα μου και τα εβαλα στο δισακι, ελεγχοντας οτι εχω τα παντα. Ετσι και ξεχασεις κατι στους λοφους δεν προκειται να το βρεις ποτε ξανα...

Μιση ωρα αργοτερα το Land Rover φανηκε στο βαθος να αγκομαχαει στον κακοτραχαλο δρομο. Πηρα το δισακι και το οπλο στον ωμο και, προσεκτικα, κατεβηκα απο τους βραχους και αρχισα να περπαταω στο δρομο. Ο Κρις σταματησε το αυτοκινητο διπλα μου, και, αφου ελεγξα οτι δεν εχω σφαιρα στη θαλαμη, εκλεισα το ουραιο και μπηκα στην μπροστινη θεση.

- Ησυχασε ο τοπος, πρεπει να μας πηραν χαμπαρι...
- Το πιανουν το νοημα νωρις...γιαυτο ηθελα να εχω αλλους δυο κυνηγους να τους εβαζα σε κατι αλλα περασματα. Να φανταστεις, τα black wildebeest δεν τα ειδε κανεις σημερα. Εχω βαλει τον Πιερ στους λοφους με ολο το προσωπικο της φαρμας να διωχνει ζωα και μου ειπε οτι δεν κουνιουνται απο τις θεσεις τους οσο και να τα πλησιασουν.
- Τουλαχιστον πηραμε αρκετα να αξιζει τον κοπο σου?
- Πρεπει...θα παμε αργοτερα να δουμε το φορτηγο και να αξιολογησουμε την κατασταση. Παμε να βρουμε τον Γκαρεθ, περασα ερχομενος να σε παρω και δεν ειχε και αυτος τιποτα.

Και ετσι, συνεχισαμε μες την πεδιαδα, μεχρι που ειδαμε τον Γκαρεθ στη βαση ενος λοφου να περπαταει προς το αυτοκινητο. Μπηκε στην πισω θεση και ανταλλαξαμε χαιρετισμους και εμπειριες. Δεν ειχε παρει ζωα σημερα, αλλα ειχε δει ενα σωρο και ειχε περασει τη μερα του περπατωντας γυρω απο το σημειο που τον ειχε αφησει ο Κρις. Καθως το τζιπ προχωρουσε προς την θεση του Ντεϊβιντ τωρα, οπου ο Κρις μας ειπε οτι ειχε 2 μικρα gemsbok, μπροστα απο το τζιπ εμφανιστηκε ενα μεγαλο κοπαδι γαζελες, να
ερχονται προς εμας!

- Ριξ’τους!, μου ειπε ο Κρις

Δεν προλαβε να σταματησει το αυτοκινητο και το κοπαδι ειχε διασκορπιστει και ετρεχε προς την αντιθετη μερια που ειμασταν εμεις, και ετσι δεν χρειαστηκε ουτε να βγω απο το αυτοκινητο.

- Γουρουνι! Φωναξε ο Γκαρεθ, και κοιταξαμε στα αριστερα μας, οπου ενας μικρος θυληκος φακοχοιρος, γυρω στα 40 κιλα, ετρεχε προς το λοφο.
- Δεν εχει δοντια, ασ’το. Απαντησα εγω αλλα ο Κρις με προλαβε
- Παρ’το! Αλλα βαρα το στο κεφαλι. Ερχεται σημερα ενας μαγειρας να παρει γουρουνια, τετοιου μεγεθους!

Δεν χρειαστηκε να μου το πει δευτερη φορα! Ανακυκλωσα το ουραιο και εβαλα μια σφαιρα στη θαλαμη. Δεν ειχα χρονο να βγαλω τα καλυματα απο τη διοπτρα και ετσι, μεσα απο την θολη οψη που ειχα απο τα πλαστικα καλυμματα, ακολουθησα το γουρουνι που τωρα ανεβαινε προς την κορφη του λοφου, και μολις κοντοσταθηκε το πυροβολησα. Η σφαιρα μου το βρηκε στη βαση του λαιμου του και το αφησε ξερο.

- Laser! Γυρισα και ειπα στον Κρις, που γελαγε με τον τροπο που ειχα καταφερει να στριψω στο καθισμα του αυτοκινητου, για να μπορεσω να κανω την βολη

- Δεν εχασες το χρονο σου! Ουτε 1 δευτερολεπτο δεν προλαβε να σταθει!
- Νομιζα οτι θα καβαλησει την κορφη και θα το χαναμε.
- Παμε να το παρουμε.

Και εστριψε το αυτοκινητο για να διασχισουμε τα 150 μετρα ως τη βαση του λοφου, για να ανεβουμε και να το παρουμε. Ο Γκαρεθ ανεβηκε τους βραχους μαζι μου, και, οι δυο μας, πηραμε απο ενα ποδι και αρχισαμε να το κατεβαζουμε προς την πεδιαδα.

- Κατσε να παρω το οπλο, να με παρετε μια φωτογραφια, ειπα. Δεν εχω καμια φωτογραφια της προκοπης με κανενα γουρουνι, και θα μου μεινει ο καϋμος!
- Τραβα, αντε! Θα χασουμε το φως.
- Εφτασα, περιμενε!

Και ετρεξα προς το αυτοκινητο οπου ο Κρις μας περιμενε, πηρα την καμερα και το μαχαιρι μου και πηγα στους βραχους, με τον Κρις παρεα. Πηραμε 2-3 φωτογραφιες, με τον Γκαρεθ και τον Κρις να με πειραζουν συνεχως για τις ποζες και αφου τελειωσε το καλαμπουρι, φεραμε το γουρουνι κοντα στο αμαξι οπου το ξεκοιλιασαμε.

Photobucket

Εκεινη την ωρα περασε και ο ξαδερφος του Κρις, ο Μπερτι, με τον γυιο του, με το ημιφορτηγακι τους, και τους καναμε νοημα να ερθουν ωστε να φορτωσουμε το γουρουνι στην καροτσα. Αφου ανταλλαξαμε μερικες κουβεντες για το δικο τους κυνηγι, φορτωσαμε το γουρουνι στην καροτσα και πηγαμε να βρουμε τον Ντεϊβιντ. Ο Μπερτι μας ακολουθουσε, και λιγο αργοτερα ειχαμε φτασει στο γιατακι του Ντεϊβιντ οπου φορτωσαμε τα δυο gemsbok (που ηταν σαν μεγαλες γαζελες, νεαρα ζωα που ετυχαν στο δρομο του) και μια γαζελα, πηγαμε να συλλεξουμε τον αδερφο μου και τον Τιμ. Ολοι μαζι μες το αυτοκινητο, με την αφρικανικη νυχτα να εχει πεσει, ανταλλασαμε ιστοριες και εμπειριες απο το κυνηγι της ημερας. Ο αδερφος μου ενθουσιασμενος με τις 6 ζεβρες και τα δυο gemsbok που περασαν 10 μετρα απο το γιατακι του, και με τη μια γαζελα που ειχε καταφερει νωρις το πρωι.

Πηγαμε στο μερος οπου οι επαγγελματιες ειχαν το ψυγειο, ξεφορτωσαμε τα ζωα και επεξεργαζομασταν τα κεφαλια που ηταν κομμενα και παρατημενα σε μια γωνια.

- Οριστε παληκαρια! Εδω να δειτε τροπαια!, ειπα, και πηρα στα χερια μου ενα κεφαλι απο gemsbok με εντυπωσιακα κερατα.
- Αμα ειμασταν αμερικανοι ποσα και ποσα θα πληρωναμε να τα εχουμε αυτα στον τοιχο! Ειπε ο Ντεϊβιντ.
- Ελατε να παρουμε καμια φωτογραφια, θα ειναι τα μονα τροπαια που θα δειτε!

Τους πειραξα και εγω, και πηραμε μερικες φωτογραφιες του κυνηγετικου αποσπασματος με τα κεφαλια στα χερια.

Photobucket

Αφου καναμε την πλακα μας, περπατησαμε μεχρι το σπιτι, οπου αφησαμε τα πραγματα και πηγαμε να ετοιμαστουμε για το φαγητο. Οταν πλυθηκαμε και αλλαξαμε, πηγαμε παλι στην βεραντα οπου ολο το κυνηγετικο αποσπασμα καθοταν γυρω απο τη φωτια και κουβεντιαζαμε, με τα ποτα στο χερι, ψημενοι ολοι απο τον ηλιο και τη ζεστη της αφρικανικης πεδιαδας, κουρασμενοι αλλα και χαρουμενοι με τις σημερινες εμπειριες.

Ολοι μαζι πηγαμε στην τραπεζαρια οπου, στο τεραστιο τραπεζι, καθησαμε και απολαυσαμε αλλο ενα γευμα απο κρεας γαζελας με λαχανικα στο φουρνο. 17 ατομα γυρω απο το τραπεζι, η κουβεντα συνεχης, το πειραγμα ατελειωτο και το κρασι φανταστικο. Ειναι σκληρη η ζωη στην πεδιαδα!

Οταν φαγαμε, ο Κρις μας εδωσε τις λεπτομερειες για το αυριανο προγραμμα. Θα ξεκινουσαμε λιγο νωριτερα, 5.30 το πρωι, γιατι θα πηγαιναμε σε μια αλλη φαρμα, 20-25 χιλιομετρα μακρια, για να κυνηγησουμε παλι γαζελες. Η φαρμα ηταν ιδιοκτησια ενος διασημου κτηνιατρου αλογων της Ν. Αφρικης και ταυτοχρονα ειδημονα του πολεμου των Μποερ και των οπλων που χρησιμοποιηθηκαν και απο τους δυο στρατους (Αγγλικο και τους αγροτες της Ν. Αφρικης).

Καθως η ωρα ηταν περασμενη και επρεπε να καταφερουμε λιγη ξεκουραση πριν μας βρει το πρωι, πηγαμε ολοι στα κρεββατια μας και, σχεδον πριν ακουμπησει το κεφαλι μας το μαξιλαρι, ειμασταν ολοι στις αγκαλιες του Μορφεα με ονειρα για περισσοτερες περιπετειες να μας γεμιζουν τον υπνο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου