Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Αφρικη 2010: το κυνηγι αρχιζει!

6 η ωρα το πρωι και η φαρμα ηταν επι ποδος. Ολοι ειμασταν ετοιμοι, στην ουρα για καφε, και να γεμισουμε τα φλασκια μας με νερο και τα δισακια με κολατσιο, με τα οπλα ετοιμα στην βεραντα και περισσια πυρομαχικα στο δισακι, κυαλια, φωτογραφικες μηχανες, καπελα, ραβδια, διποδα, ολα ετοιμα για την πολυποθητη εξορμηση που τοσους μηνες περιμεναμε.

Ο Κρις ηγουσε την ολη αποστολη. Εδωσε οδηγιες στα Αφρικαανς στα ξαδερφια του, και ενευσε σε μενα, τον αδερφο μου, τον Γκαρεθ και τον Nτεϊβιντ να ανεβουμε στο Land Rover. H μερα δεν ειχε ξημερωσει ακομα, απλως ενας ροδινος ουρανος μας καλημεριζε απο τα ανατολικα. Το τζιπ προχωρουσε αργα στον κακοτραχαλο δρομο, και ολοι μας ειμασταν σιωπηλοι στο δρομο, γεματοι προσδοκια, ανυπομονησια και περιεργεια να δουμε που θα μας τοποθετησει ο Κρις. Λιγα χιλιομετρα βορειοδυτικα της φαρμας, το LandRover σταματησε και ο Κρις μου εκανε νοημα:

- Βλεπεις εκει, το δεντρακι στην κορφη απο τους βραχους? με ρωτησε ο Κρις, δειχνοντας μου ενα σωρο απο βραχους στα δεξια του δρομου.

- Ναι...

- Διπλα του εχει ενα μεταλλικο πασσαλο. Βρεσ’τον και κατσε εκει. Θα δεις, τα ζωα θα σου ερθουν απο τα δυτικα και τα βορεια. Θα περασω σε 2-3 ωρες ξανα. Καλη τυχη!

- Τα λεμε!

Και με αυτες τις κουβεντες, πηρα τα πραγματα μου και κινησα για το μερος που μου υποδειξε ο φιλος μου. Ηξερε την φαρμα του σπιθαμη προς σπιθαμη, και ετσι θα ηταν ανοητο να τον αγνοησω. Διεσχισα τα 200 μετρα απο το δρομο μεχρι το σημειο που θα εστεινα την ενεδρα μου, και, προσεχτικα, σκαρφαλωσα τους βραχους, και εφτασα στο δεντρακι που μου ειχε υποδειξει.

Πραγματικα, εκει, χωμενη μεσα σε μια φωλια απο τερμιτες ηταν μια σιδεροβεργα, και ετσι ηξερα οτι ημουν στο μερος που επρεπε. Κοιταξα γυρω μου, στο μισοσκοταδο, να δω πως θα βολευτω και 3 λεπτα αργοτερα ειχα κανει λιγο χωρο αναμεσα στους βραχους και εφτιαξα μια θεση. Εβαλα τα ραβδια, γεμισα το οπλο με 6 σφαιρες και το στηριξα πανω τους, δοκιμαζοντας το υψος τους και την ευελιξια τους, καθως ηθελα να μπορω να καλυπτω μεγαλο ευρος της περιοχης μπροστα μου. Με το αποστασιομετρο πηρα μετρησεις απο χαρακτηριστικους θαμνους για να εχω γρηγορη αναφορα και τοποθετησα το αποστασιομετρο, καμερα, τηλεφωνο και νερο σε θεση οπου μπορουσα να τα φτασω χωρις ιδιαιτερη προσπαθεια.

Αφου ικανοποιηθηκα οτι εχω τακτοποιηθει οσο πιο καλα γινεται, χαλαρωσα και απολαμβανα την Αφρικανικη αυγη, μια εμπειρια που πρεπει κανεις να την ζησει για να καταλαβει πληρως την μαγεια της...Στα ανατολικα, μια τεραστια πεδιαδα με μερικους λοφους στο βαθος ειχε αρχισει να βαφεται χρυσαφια με τα χρωματα της ανατολης, ενω, στα δυτικα, οι μεγαλοι λοφοι της φαρμας, ροδιζαν καθως αρχισαν να δεχονται τις πρωτες αχτιδες του ηλιου. Οντας χειμωνας, ο ηλιος ηταν χαμηλα ετσι κι’αλλιως, και συνδυαζοντας τα χρωματα του με την αγριαδα της Αφρικανικης σαββανας, εδινε μια ζεστη αποχρωση στα τοπια που εξαπλωνοντουσαν μπροστα μου. Καθως δεν ειχε τιποτα σπουδαια δεντρα εκει που ημουν εγω, οι μονοι ηχοι ερχοταν απο μερικους γρυλλους και τις περιστερες που αρχισαν να ξυπνανε καθως προχωραγε η μερα.



Σκεφτομουν που να ειναι το Κολλητηρι, και αν εχει καλο μερος. Ηθελα να ειναι η εμπειρια του μοναδικη, να συναρπαστει απο την περιπετεια, και να του μεινει η μερα αξεχαστη. Δεν ηταν στο χερι μου να τον τοποθετησω, ουτε να του φερω τα ζωα σε αποσταση βολης, αυτα ειναι ολα θεμα τυχης. Αλλα ηθελα να ξερω οτι ειναι ευχαριστημενος με το μερος και οτι τουλαχιστον θα ερθουν ετσι τα πραγματα που θα δει πολλα ζωα και ας αστοχησει και σε μερικα!

Η αυγη ροδισε για τα καλα και ενας χρυσαφης δισκος παρουσιαστηκε στα δεξια μου, πισω απο τους απομακρους λοφους που αναμεσα τους κυλουσε ο Πορτοκαλι ποταμος. Η πεδιαδα βαφτηκε με χρωμα, πορτοκαλι, μωβ, κοκκινο, καφε, με τον ηλιο σαν προβολεα να προσπαθει να παρουσιασει και τις πιο απομακρες γωνιες. Παρ’ολο που δεν ειχε σηκωθει πολυ πανω απο τον οριζοντα, η διαφορα στην θερμοκρασια ηταν κιολας αισθητη: αλλη μια ζεστη μερα προβλεποταν, ουτε ενα συννεφο στον ουρανο. Ενα ελαφρο αερακι με χτυπαγε στο προσωπο, δειχνοντας μου με την πορεια του που ηταν πιθανοτερο να εμφανιστουν ζωα.

Ειχα χαζεψει απο την ομορφια της ανατολης, επερνα φωτογραφιες και βιντεο, προσεχοντας ταυτοχρονα να μην κανω αποτομες κινησεις και ανακοινωσω την παρουσια μου σε τυχον ματια που παρακολουθουσαν το τοπιο. Το προσωπο μου ηταν καλυμενο απο την πλερεζα και τα μακρια μανικια απο το σακκακι, μαζι με το καπελο, ‘εσπαγαν’ το προφιλ μου, μπερδευοντας τα ζωα καθως δεν φαινομουν ως ανθρωπος, παρα μονο σαν αμορφo σχημα πανω σε ενα βραχο. Δυο μικροι θαμνοι στα αριστερα μου, με καλυπταν ακομα περισσοτερο. Η επιλογη του πρωτου σημειου για την ενεδρα δεν μπορουσε να ειναι καλυτερη, σκεφτηκα μεσα μου, μακαρι να εχουν και οι υπολοιποι την ιδια τυχη...

Τοσο με μαγεψε η αυγη που δεν προσεξα οτι στα αριστερα μου ειχε παρουσιαστει ενα μοναχικο αρσενικο springbok...! Σαν να εμφανιστηκε απο πουθενα, οταν το ειδα περπατουσε αργα, διστακτικα, ερχομενο προς το μερος μου, με τον ηλιο καταπροσωπο. Μαλλον η πορεια του τζιπ το ξεσηκωσε και το εφερε στην περιοχη μου, ενα ομορφο αρσενικο, που ελαμπε μες τον πρωινο ηλιο.

Αργα, εστριψα το σωμα μου και τοποθετησα τα ραβδια ωστε το οπλο να ειναι ακριβως στον ωμο μου και να μου επιτρεπει σταθερη και σιγουρη βολη. ‘Τερμα τα ψεμματα’ ειπα μεσα μου αναγνωριζοντας οτι απ’εδω και μπρος μαζευουμε ζωα, υπολογισα την αποσταση γυρω στα 150 μετρα, εβαλα το νηματοσταυρο στη βαση του κερατου της γαζελας, και εριξα την πρωτη μου βολη.

Η ανακρουση του 7x57, ιδιαιτερα οταν εχει και τον σιγαστηρα, ειναι μηδαμινη. Σχεδον ταυτοχρονα με την εκπυρσοκροτηση, ειδα το κεφαλι του ζωου να τιναζεται βιαια και το ζωο να σωριαζεται στο χωμα, ενω ο ηχος της κρουσης της σφαιρας στο κοκκαλο του κρανιου, εφτασε στ’αυτια μου. Ενστικτωδως, ανακυκλωσα το ουραιο και εβαλα καινουρια σφαιρα στη θαλαμη, ενω το βλεμμα μου ατενιζε δεξια και αριστερα, μηπως δω αλλα ζωα να κινουνται μετα το θορυβο της βολης. 3-4 λεπτα αργοτερα και αφου ικανοποιηθηκα οτι δεν ειναι αλλα ζωα κοντα, σηκωθηκα απο τη θεση μου και πηγα να ματωσω το ζωο και να το βαλω σε μια σκια.

Το καινουριο μου μαχαιρι ειχε ‘ματωθει’ ηδη απο χτες με τη γαζελα και το γουρουνι, αλλα σημερα ηταν ολα διαφορετικα. Ηταν η πρωτη μερα της συστηματικης ‘σοδειας’ των ζωων, και ενοιωθα ιδιαιτερη εξαψη και εγρηγορση, καθως η δουλεια μας ηταν να παρουμε οσα περισσοτερα ζωα μπορουσαμε και να τα διατηρησουμε στην καλυτερη δυνατη κατασταση. Εφτασα το ζωο μετα απο 1-2 λεπτα περπατημα, και, αφου το περιεργαστηκα και πηρα μια φωτογραφια, εκοψα το λαιμο του περα-περα και το εβαλα στη σκια ενος μικρου θαμνου, καθως δεν ειχε και κανενα δεντρο της προκοπης εκει κοντα.

Γρηγορα, επεστρεψα στη θεση μου, καθως τωρα ακουγα τουφεκιες απ’ολες τις μεριες της πεδιαδας και φανταστηκα οτι τα ζωα εχουν αρχισει να κινουνται και ειναι αυξημενες οι πιθανοτητες να περασουν και απο τη δικη μου τη μερια. Με τα κυαλια παρακολουθουσα τις κινησεις των τζιπ μεσα στις πεδιαδες και των κοπαδιων γαζελας που σκορπιζαν καθε φορα που ακουγοταν μια τουφεκια και ετρεχαν προς τις συσταδες των δεντρων.

Δεν ειχε περασει καμια ωρα απο την στιγμη που τοποθετηθηκα στο γιατακι μου, οταν, 350 μετρα μπροστα μου παρατηρησα κινηση. Εβαλα τα κυαλια στα ματια, και μου κοπηκε η ανασα απ’αυτο που ειδα: μια ομαδα gemsbok (ορυξ), καπου 30-35 ζωα, ερχοταν κατ’επανω μου. Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα ειχαν ολα ξεμυτισει απο το ρουμανι και στεκοντουσαν 150-200 μετρα μακρια μου τωρα, στο ξεφωτο μπροστα μου.

Ηδη το οπλο ηταν στον ωμο μου, και προσπαθουσα να ξεχωρισω ενα ζωο που δεν ειχε αλλο ζωο πισω του για να το τουφεκισω χωρις τον κινδυνο να τραυματισω κανενα αλλο. Τη λυση μου την εδωσε η μητριαρχης του κοπαδιου, που σταθηκε διπλα σε ενα θαμνο, μπροστα απο ολο το κοπαδι, και εστρεψε το σωμα της παραλληλα με την θεση μου. Η αποσταση ηξερα οτι ειναι 167 μετρα, και ετσι, τοποθετηθηκα πισω απο το οπλο, μετακινωντας λιγο τα ραβδια για τη βολη. Το οπλο ηταν ακινητο στον ωμο μου, και ενοιωθα τρομερα ηρεμος. Τοποθετησα την φωτεινη κουκιδα του Schmidt&Bender μπροστα απο το αυτι του ζωου, και, αργα, πιεσα την σκανδαλη...

Τα gemsbok (ορυξ) εχουν την φημη ως πολυ σκληρα ζωα, που μαχονται με οτι τα καταδιωκει, εαν ειναι τραυματισμενα, ή στριμωγμενα σε μερος που δεν μπορουν να ξεφυγουν. Ειναι ισως οι πιο ομορφες αντιλοπες της σαβαννας, ζωα σε μεγεθος οσο ενα μικρο αλογο που φτανουν στο βαρος μεχρι και τα 300 κιλα. Η ανησυχια μου ηταν να μην τραυματισω το ζωο και χαθει στην σαββαννα, καταδικασμενο σε ενα αργο και επωδυνο θανατο. Η ανακρουση του οπλου και το θεαμα μεσα απο την διοπτρα ομως με καθησυχασε. Σαν να το χτυπησε κεραυνος, η σφαιρα εστριψε το κεφαλι του προς τα δεξια και το ζωο επεσε στο χωμα και εμεινε ακινητο. Την ιδια στιγμη, το υπολοιπο κοπαδι σκορπισε και αρχισε να τρεχει προς τα αριστερα μου.

Δεν εχασα χρονο. Ανακυκλωσα το ουραιο και εβαλα καινουρια σφαιρα στη θαλαμη, ενω την ιδια στιγμη εψαχνα να δω εαν κανενα απο τα ζωα θα σταματησει, προσφεροντας μου ευκαιρια για αλλη μια βολη. Απο την συμπεριφορα των ζωων εκρινα οτι δεν ειχαν εντοπισει την πηγη του θορυβου της τουφεκιας, οποτε ημουν σε πλεονεκτικη θεση. Πραγματικα, 140 μετρα μακρια, ενα νεαρο αρσενικο ειχε μεινει συξυλο με ολη τη φασαρια και κοιταζε το πεσμενο ζωο. Αμεσως, επανατοποθετηθηκα σε μια θεση που επετρεπε σταθερη βολη, σημαδεψα στο ιδιο σημειο οπως πριν, και το τουφεκισα.

Αυτο που ειδα ομως μετα την τουφεκια, με εκανε να ανησυχησω ιδιαιτερα! Το ζωο τιναξε το κεφαλι του στον αερα, εκανε επιτοπου στροφη και αρχισε να τριποδιζει προς τα δεξια μου, με το αιμα να τρεχει απο το στομα του. ‘πετυχα τα ιγμορια...’ σκεφτηκα μεσα μου, και ηρθε στο μυαλο μου η κουβεντα που καναμε με τον Κρις την προηγουμενη μερα. Χωρις να χασω χρονο, και εχοντας την πιθανοτητα να χαθει το ζωο μπροστα μου, το ακολουθησα με το τηλεσκοπιο, περιμενοντας το να σταματησει για να καταφερω να το ξαναπυροβολησω.

Η τουφεκια πρεπει να το ειχε ζαλισει, γιατι επεφτε πανω στα δεντρα και περπαταγε σαν μεθυσμενο. Ευτυχως, 100 μετρα μετα απο την αρχικη θεση, σταματησε και, χωρις να χασω χρονο του εριξα, ξανα, στο κεφαλι. Αυτη τη φορα δεν εκανα λαθος: σωριαστηκε στο σημειο που στεκοταν και μετα απο 2-3 λακτισματα των πισω ποδιων του, εμεινε ακινητο. Ανασανα...

Ξαναγεμισα το οπλο, και εριξα αλλη μια ματια με τα κυαλια για να δω εαν τα υπολοιπα ζωα ειχαν ολα φυγει, ή ειχε παραμεινει κανενα αναμεσα στους θαμνους. Οταν σιγουρευτηκα οτι ειχε αδειασει ο τοπος, πηρα το οπλο και το μαχαιρι και πηγα να τα θαυμασω και να τα ματωσω. Εφτασα στο πρωτο ζωο μετα απο 1-2 λεπτα και δεν μπορουσα να πιστεψω το μεγεθος του. Αντιθετα με τα αλλα ειδη αντιλοπης, το θυληκο gemsbok (ορυξ) ειναι το μεγαλυτερο, και αυτο με τα μακρυτερα κερατα. Αυτο που ηταν μπροστα μου ηταν πραγματικα ενα εντυπωσιακο δειγμα...

Photobucket

Εβγαλα μερικες φωτογραφιες και, αφου του εκοψα το λαιμο, πηγα να βρω το επομενο. Αυτο, αρσενικο και νεαροτερο (προφανως...), ηταν λιγο μικροτερο.

Photobucket

(για να καταλαβετε την διαφορα του μεγεθους, δειτε πως φαινεται το οπλο στο πρωτο σε σχεση με το δευτερο ορυξ...)

Επανελαβα την ιδια διαδικασια και πηγα πισω στο γιατακι μου. Ηπια μια γουλια νερο και εστειλα μηνυμα στο κολλητηρι να του πω τα νεα! Μου απαντησε σχεδον αμεσως με τα νεα οτι πηρε και αυτος μια γαζελα και αστοχησε σε τρεις! Χαμογελασα, καθως τον φανταστικα να παιδευεται με το οπλο και να προσπαθει να δει ποια θα βαρεσει πρωτα, αλλα χαρηκα κιολας ιδιαιτερα καθως ηταν το πρωτο του ζωο στην Αφρικη και, μ’αυτα που μου ειπε καταλαβα οτι ειχε τουλαχιστον ‘κινηση’ εκει που ηταν.

Μ’ολα αυτα σαν να ξεχαστηκα και η τουφεκια απο τα αριστερα μου, οπου ηταν τοποθετημενος ο Γκαρεθ, με εκανε να αφησω το τηλεφωνο, και να κοιταζω τον τοπο μπροστα μου μπας και φανει καμια γαζελα. Πραγματι, μερικα λεπτα αργοτερα μια μοναχικη νεαρη θυληκια γαζελα περασε 250+ μετρα μακρια μου, κοντα στο σημειο που ηταν πεσμενο το πρωτο ορυξ. Την πηρα βιντεο, καθως ηταν μακρια για να της ριξω



Αφησα την καμερα κατω, και αγναντευα τον τοπο, οταν επιασε μια κινηση το ματι μου στα αριστερα μου και προς τα πισω. Ηξερα οτι αυτο που ειδα δεν ηταν γαζελα, και ημουν περιεργος να δω τι ειναι. Εστριψα το σωμα μου και η κινηση εκανε το ζωο να σταματησει για μια στιγμη και να κοιταξει προς το μερος μου: ενα silverback τσακαλι, που, αν καθομουν ακινητος θα περναγε 80 μετρα στα αριστερα μου αρχισε να τρεχει σαν δαιμονισμενο! Το παρακολουθησα με το οπλο και του εριξα αλλα αστοχησα...Να παρει! Και μας ειχε πει ο Κρις να μην τα αφηνουμε αυτα, γιατι παιρνουν τα μικρα απο τις γαζελες και επισης τα προβατα της φαρμας. Βριζοντας τον εαυτο μου για την ανυπομονησια μου, τοποθετηθηκα στην συνηθισμενη μου θεση, και περιμενα να δω αν θα φανει τιποτα.

Δεν περασε πολυ ωρα οταν ακουσα την μηχανη ενος αυτοκινητου να αγκομαχαει και να πλησιαζει προς τα εμενα. Σηκωθηκα, καθως καταλαβα οτι ειναι το φορτηγακι που συλλεγε τα ζωα, ωστε να καταφερουν να με δουν. Τους ειδα να ερχονται απο τα δεξια μου, με τα ζωα να κρεμονται απο τα τσιγκελια που ηταν τοποθετημενα δεξια και αριστερα απο την καροτσα και τους εκανα νοημα να ερθουν προς τη θεση μου. Κατεβηκα απο τους βραχους και αρχισα να περπαταω προς το πρωτο springbok, γνευοντας τους να με ακολουθησουν. Ο Κρις ηταν στη θεση του συνοδηγου και χαμογελουσε οταν με ειδε.

- Τι εγινε?

- 3 ζωα! Ενα springbok και 2 ορυξ! Αστοχησα και σε ενα τσακαλι...

- Μπραβο! Ειναι καλο εδω το μερος, ειναι περασμα, μου απαντησε

- Οι αλλοι τι εχουν κανει? Πηγατε απο το μερος τους?

- Ο Γκαρεθ εχει παρει 2 γαζελες, ο Ντεϊβιντ δεν ξερω...

- Πηρε και ο αδερφος μου μια γαζελα!

- Ναι, στον ωμο...μου απαντησε ο Κρις.

- Και αυτος νομιζε οτι την βαρεσε στο αυτι.

- Αλλο το χαρτι και αλλο τα ζωα, φαινεται τον επιασε η τρεμουλα οταν τα ειδε!

Τα λεγαμε ολα αυτα ενω το προσωπικο του επαγγελματια κυνηγου ειχε ηδη το springbok στο τσιγκελι και, μεσα σε δευτερολεπτα, το ειχαν ξεκοιλιασει. Αρχισαμε να περπαταμε προς το ορυξ, κουβεντιαζοντας για το πως προχωραει η ημερα και αν ειναι ευχαριστημενος με τον αριθμο των ζωων που συλλεγονται απο την φαρμα. Οταν φτασαμε στο σημειο οπου ηταν το ζωο, ο Κρις σχολιασε μαζι με τον Γιοχαν (τον αρχηγο της ομαδας των επαγγελματιων) για το ποσο μεγαλο ηταν. Τους πηγα στο δευτερο και αφου ξεκοιλιαστηκε και φορτωθηκε και αυτο, εφυγαν για να πανε να συνεχισουν την συλλογη των ζωων.

Ο ηλιος ηταν τωρα στο ψηλοτερο σημειο του ουρανου, και η θερμοκρασια ειχε ανεβει στους 25-28 βαθμους. Εβγαλα το σακκακι και το πουκαμισο που φορουσα απο μεσα, και εμεινα με το κοντομανικο. Ευτυχως ειχα φροντισει και ειχα παρει το ελαφροτερο απο τα κυνηγετικα μου σακκακια, και ετσι μπορουσα να το φορεσω πανω απο το μπλουζακι χωρις να ζεσταινομαι ιδιαιτερα. Απολαμβανα τη θεα, οταν δυο αρσενικες γαζελες φανηκαν απο τα αριστερα, να ερχονται σιγα-σιγα προς το μερος μου. Τοποθετηθηκα ωστε να ειναι το οπλο ανετο στον ωμο μου, πηρα μια μετρηση με το αποστασιομετρο απο ενα θαμνο που ηταν στην πορεια τους, και περιμενα να πλησιασουν. Η τακτικη μου ηταν σωστη: πηρα το πρωτο 120 μετρα απο την θεση μου, και, αφου μετα την τουφεκια, το δευτερο ετρεξε προς τα εμενα και σταματησε με την πλατη του γυρισμενη στη θεση μου κοιτωντας προς το σημειο οπου ειχε πεσει το πρωτο, το πηρα 75 μετρα μακρια απο το γιατακι μου. Γρηγορα, πηγα και τα ματωσα αφου πηρα φωτογραφιες και γυρισα στη θεση μου. ‘Καλα παει η μερα’ σκεφτηκα με χαρα μεσα μου.

Photobucket

Η ωρα περνουσε ευχαριστα, αν και δεν μου δοθησαν ευκαιριες για βολη για κανενα διωρο. Το μερος ειχε ησυχασει, μαλλον τα ζωα ειχαν καταλαβει τι γινεται και ειχαν περιορισει τις κινησεις τους, κατι που θα εκαναν ετσι και αλλιως στην θερμοτερη περιοδο της ημερας. Τα πουλια πετουσαν πανω απο τις πεδιαδες και περασα λιγη ωρα παρατηρωντας τα. Ενας μικρος φακοχοιρος περασε 200-250 μετρα μακρια και τον αφησα ανενοχλητο καθως δεν ημουν σιγουρος οτι θα τον κρατησω. Μικρες μαγκουστες και υρακες πηγαινοερχοντουσαν στα βραχια μπροστα μου, ενω στους λοφους πισω μου 6 ζεβρες κοιτουσαν τις πεδιαδες, αβεβαιες για το τι συμβαινει. Ο ηλιος ηταν δυνατος και το τοπιο φαινοταν σκληρο και αφιλοξενο μες τη ζεστη της Αφρικανικης μερας

Photobucket

Το φορτηγακι ηρθε και συλλεξε τα 2 ζωα που ειχα παρει, ανταλλαξαμε 2-3 κουβεντες, και εφυγαν να συνεχισουν την περισυλλογη των θηραματων. Η ωρα περνουσε αργα, αλλα δεν με ενοιαζε. Οσο ημουν εξω, περιτριγυρισμενος απο το αγριο τοπιο της Αφρικανικης σαβαννας, με το οπλο μου, ημουν χαρουμενος. Σκεφτομουν πως η τυχη το εφερε να εχω την ευκαιρια αυτης της εμπειριας, και ποσο τυχερος ειμαι να τα ζησω ολα αυτα με τους καλους μου φιλους και, πανω απ’ολα, με τον αδερφο μου. Απο μικρα παιδια, τριγυρνουσαμε τα χωραφια με σφεντονες πρωτα, αεροβολα μετα και καραμπινες οταν μεγαλωσαμε, παντα με την ιδια λαχταρα να βρουμε θηραματα που μεγαλωναν στο μεγεθος οσο μεγαλωναμε και εμεις...ουτε που το ειχαμε φανταστει οτι μια μερα θα κυνηγουσαμε παρεα στην Αφρικη!

Ο ηλιος ειχε αρχισει να χαμηλωνει οταν ειδα ενα αρσενικο και ενα θυληκο springbok να ερχονται προς το μερος μου, και επανελαβα την τακτικη της υπομονης μεχρι που το αρσενικο ηρθε σε αποσταση βολης. Οταν επεσε, το θυληκο δεν φανηκε ιδιαιτερα ταραγμενο αλλα δεν καθησε και ακινητο ωστε να καταφερω να το παρω και αυτο. Πηγα και τακτοποιησα το θηραμα, ευχαριστημενος που ειχα καταφερει μεχρι τωρα να παρω ολα τα ζωα στο κεφαλι και να μην χαραμισω κανενα. Ελπιζα η ρεντα μου να συνεχισει μεχρι το τελος της ημερας.

Ο Κρις ηρθε με ενα ημιφορτηγο να παρει το ζωο. Μου λεει:

- Ελα να δεις το γουρουνι που πηρε ο Γκαρεθ!!

Κοιταξα στην καροτσα του ημιφορτηγου και ειδα ενα τεραστιο φακοχοιρο με εντυπωσιακα δοντια.

Photobucket

- Μας πηρε μια ωρα να τον βρουμε, μου ειπε ο Κρις. Τον βαρεσε 2 φορες, και οι δυο σφαιρες καλα τοποθετημενες αλλα δεν μπορεσε να τον βρει. Οι δυο μας και 3 μελη του προσωπικου ψαχναμε για μια ωρα μεχρι που τον βρηκα πεσμενο πισω απο ενα θαμνο.

- Ειναι εντυπωσιακος! Ελπιζω να ειναι χαρουμενος!

- Χαρηκε που βρηκαμε αυτον αλλα εχασε αλλον ενα, που τον βαρεσε 3 φορες, περιπου το ιδιο μεγεθος με αυτον

- Φαντασου! 190gn απο .308 και να μην τα σταματαει!

- Ειναι σαν τανκς...τελος παντων, παω να δω τι εχουν κανει οι αλλοι, θα περασουμε να σε μαζεψουμε οταν σουρουπωσει για τα καλα.

- Ενταξει, ετσι κι’αλλιως εγω καλα περναω!


Και με αυτη την κουβεντα, μπηκε στο αυτοκινητο και εφυγε με προορισμο τη φαρμα, οπου περιμενε το φορτηγο-ψυγειο οπου εμπαιναν τα θηραματα αφου τα επεξεργαζοντουσαν οι εκδορεις που περιμεναν εκει. Η ολη επιχειρηση ειχε ως σκοπο οχι μονο να μειωσει τον αριθμο των υπεραριθμων γαζελων για την υγεια του κοπαδιου της φαρμας, αλλα και να προμηθεψει την εταιρια του Γιοχαν με κουφαρια που θα τα επεξεργαζοταν και θα τα εκανε εξαγωγη στην Ευρωπαϊκη αγορα. Γιαυτο ηταν σημαντικο να τα χτυπαμε στο κεφαλι, καθως το ζωο εμενε ακεραιο για την αγορα. Ο Κρις θα πληρωνοταν απο τον Γιοχαν την αξια του καθε ζωου κατα κιλο. Τα γουρουνια θα εμεναν στο προσωπικο της φαρμας ως δωρο για την βοηθεια τους στο κυνηγι. Βεβαια τα δοντια θα μας τα εδιναν εμας, ως τα μονα τροπαια που θελαμε, ετσι κι’αλλιως!

Γυρισα στο γιατακι μου, ηπια λιγο νερο και τοποθετησα μερικους βραχους ετσι ωστε να υποστηριζουν την πλατη μου, κανοντας μια πρωτογονη πολυθρονα. Χαιρομουν την αφρικανικη φυση και το απογευμα, αλλα ειχα αρχισει να βαριεμαι κιολας. Σηκωθηκα, πηρα το οπλο και κατεβηκα απο τους βραχους για να παω να ριξω μια ματια σε ενα ξεφωτο που ηταν πισω μου ολη αυτη την ωρα, περισσοτερο για να περπατησω λιγακι, παρα για να βρω αλλα θηραματα.

Οταν εκανα τη βολτα μου, γυρισα πισω και σταθηκα ορθιος να χαζευω με τα κυαλια τους λοφους. Αυτο και εκανα για λιγη ωρα οταν ακουσα ενα περιεργο θορυβο πισω μου. Περιεργος να δω τι ειναι αυτο που κανει αυτη τη φασαρια, γυρισα και ειδα στη βαση του λοφισκου οπου καθομουν, 10 μετρα μακρια απο εμενα, ενα γουρουνακι να σκαβει και να ‘μουσουδιαζει’ τους βραχους, ψαχνοντας για κατι να φαει. Σηκωσα το οπλο και το πηρα με μια κινηση. ‘θα ειναι αυτο λουκουμι στα καρβουνα!’ σκεφτηκα μεσα μου, καθως το ζωο δεν πρεπει να ηταν πανω απο 10 κιλα αφου το ξεκοιλιασα. Το πηρα και το εβαλα διπλα στα πραγματα μου, με την κρυφη ελπιδα οτι το σουρουπο θα φερει και αλλα γουρουνια απο τις τρυπες που ζουνε και θα καταφερω και εγω να παρω ενα με δοντια που να κανουν για τροπαιο. Μεχρι στιγμης ειχα βαρεσει 4 γουρουνια στην Αφρικη (τα δυο στο προηγουμενο ταξιδι μου) και μονο αυτο που ειχα παρει την προηγουμενη μερα ειχε δοντια.

Με ολες αυτες τις σκεψεις, ειχα αφαιρεθει και δεν προσεξα οτι απο τα αριστερα μου, και 40-50 μετρα μακρια ερχοταν αυτο που ειχα ευχηθει! Το ματι μου πηρε την κινηση του και γυρισα το κεφαλι για να δω ενα τεραστιο αρσενικο φακοχοιρο να περπαταει αμεριμνος διπλα απο το γιατακι μου. Δεν πρεπει να ηταν ουτε 30 μετρα μακρια οταν η κοκκινη κουκιδα στο κεντρο του νηματοσταυρου της διοπτρας μου σταματησε στη βαση του λαιμου του και το πυροβολησα!

Τοτε καταλαβα και τον πονο του αδερφου μου εχθες: το ζωο κοντοσταθηκε μια στιγμη, και, λες και θυμηθηκε οτι κατι ξεχασε, εκανε μεταβολη και τριποδισε προς την αντιθετη κατευθυνση σαν να μην συνεβη τιποτα!! 140gn, 7 χιλιοστα σφαιρα που το βρηκε με 2550 ποδια το δευτερολεπτο, πανω απο 2000 ποδολιβρες ενεργεια, και λες και του εξυσα τ’αυτι!

Δεν το πιστευα! Γρηγορα, εβαλα καινουρια σφαιρα στη θαλαμη και το παρακολουθησα με τη διοπτρα, περιμενοντας το να σταθει. 150 μετρα μακρια, μπροστα απο ενα δεντρο, σταματησε και μου παρουσιασε την καλυτερη ‘ποζα’ για βολη. Προσπαθησα να βαλω τα ραβδια, αλλα οι πετρες και οι θαμνοι μπροστα μου δεν μου επετρεπαν να το δω καθαρα οποτε η μονη λυση που ειχα ηταν να το τουφεκισω ορθιος χωρις στηριξη. Εβαλα τον νηματοσταυρο στον ωμο του και πυροβολησα, αλλα αστοχησα. Πες η εξαψη του κυνηγιου, πες η βιασυνη, δεν εκανα καλη βολη.

Ο θορυβος της σφαιρας που περασε διπλα του, το εκανε να ξαναξεκινησει και αρχισε να απομακρυνεται προς μια περιοχη με θαμνους, οπου ηξερα οτι αν την φτασει δεν προκειτε να το ξαναβρω. Οπλισα ξανα και του εριξα, αυτη τη φορα πετυχαινοντας το στο πισω μερος του αριστερου γοφου. Αλλα ουτε αυτη η βολη το σταματησε! Το οπλο ηταν τωρα αδειο, και, περπατωντας γρηγορα προς το σημειο που ειχα δει το γουρουνι για τελευταια φορα, γεμιζοντας το ενω προχωρουσα. Η ιστορια που μου ειπε ο Κρις για το γουρουνι του Γκαρεθ νωριτερα φαινοταν να επαναλαμβανεται, αλλα δεν ειχα το χρονο με το μερος μου: το σουρουπο ειχε ηδη προχωρησει και το φως χανοταν γρηγορα, επρεπε να το βρω!

Με το οπλο ετοιμο, εφτασα εκει που το πετυχε η τριτη βολη, και αρχισα να περπαταω προσεκτικα, παρατηρωντας ολα γυρω μου μηπως δω το γουρουνι να κινειται... Η τυχη ομως ηταν με το μερος μου! Με την αγαλιαση της επιβραβευσης και την ανακουφιση που το βρηκα και δεν χρειαστηκε να το αποτελειωσω, το ειδα πεσμενο στη βαση ενος θαμνου! Η χαρα μου δεν λεγοταν! Πανω στη βιασυνη μου, ειχα αφησει την καμερα και το τηλεφωνο στο γιατακι μου και δεν ειχα τροπο να το παρω φωτογραφια, αλλα δεν με ενοιαζε. Αυτο που με ενοιαζε ηταν να προλαβω τους επαγγελματιες με το φορτηγακι για να το συλλεξουν, αλλιως με εβλεπα να το κουβαλαω!

Εφτασα στο γιατακι και εστειλα μηνυμα στον αδερφο μου, που, νωριτερα μου ειχε ανακοινωσει οτι και αυτος ειχε παρει ενα ‘γουρουνακι 20 κιλα’. Του απαντησα και του ειπα οτι και εγω πηρα ενα γουρουνακι 120 κιλα! Μετα το μηνυμα πηρα τηλεφωνο τον Πιερ και του εξιστορησα τι εγινε. Ενθουσιασμενος μου ειπε οτι ειναι με το LandRover και ερχεται να το δει. Του ειπα να εχει το νου του για τους επαγγελματιες και εκλεισα το τηλεφωνο, μονο και μονο για να δω το φορτηγακι των επαγγελματιων να περναει κοντα.

Μανιασμενα τους εκανα νοημα να ερθουν προς τα εμενα και οταν εφτασαν τους ειπα τι εγινε και τους οδηγησα στο γουρουνι. Χωρις να περιμενω να το φορτωσουν, πηγα πισω στο γιατακι μου για να μαζεψω τα πραγματα μου, οσο εβλεπα. Ενα χαρακτηριστικο της Αφρικης ειναι το ποσο γρηγορα νυχτωνει, και το θυμηθηκα την ωρα εκεινη. Τα φωτα του LandRover φανηκαν μερικα λεπτα αργοτερα, και ημουν ηδη στο δρομο, ετοιμος για συλλογη.

Μπηκα μεσα στο αυτοκινητο με ενα χαμογελο απ’το ενα αυτι μεχρι το αλλο. Ο Πιερ γελουσε και αυτος, και τα παιδια που ηταν ηδη μες το αυτοκινητο ρωταγαν να ακουσουν την ιστορια. Περασαμε 10 λεπτα μεχρι να φτασουμε στη φαρμα ανταλλασσοντας εμπειριες, τα ματια ολων μας ελαμπαν και ολοι ειχαμε κατι συναρπαστικο να διηγηθουμε. Η πρωτη μερα ηταν ηδη παρελθον αλλα οι μνημες και οι εμπειριες που ειχαμε ολοι βιωσει ηταν κατι το οποιο θα το θυμομασταν και θα το ξαναζουσαμε στο μυαλο μας ξανα και ξανα...Ο Πιερ προτεινε να παμε στο μερος περισυλλογης των θηραματων για να δουμε το γουρουνι και σταματησαμε στο φορτηγο-ψυγειο 5 λεπτα αργοτερα. Οι επαγγελματιες κυνηγοι ηταν ολοι εκει, και συνεχισαμε την ανταλλαγη ιστοριων μεχρι που εφτασε το φορτηγο συλλογης των θηραματων με το γουρουνι να κρεμεται στο πλαϊ. Τοτε καταφερα και την μονη φωτογραφια που εχω απ’αυτο:

Photobucket

Το προσωπικο το κρεμασε διπλα στο γουρουνι του Γκαρεθ που ηταν λιγο μεγαλυτερο, αλλα δεν καναμε διαγωνισμο. Καθησαμε και τα περιεργαστηκαμε με τα φωτα των αυτοκινητων και συκριναμε το μεγεθος τους και το μεγεθος των δοντιων τους. Μιλησαμε στον Κρις και μας καθησυχασε οτι τα κεφαλια θα πανε για βρασιμο, ωστε να παρουμε τα δοντια, και μετα, ολοι μαζι πηγαμε στη φαρμα οπου, μετα απο ενα μπανιο, βρεθηκαμε στην βεραντα. Η φωτια εκαιγε, τα ποτα ηταν εξω, το φαγητο μοσχομυριζε στην κουζινα και ολη η ομαδα ηταν εκει. Η εξαψη ολων ηταν απτη, η διαθεση γεματη χιουμορ, πειραγματα και αστεια. Και πανω απο ολα αυτα, η φιλια, το αισθημα οτι μοιραστηκαμε κατι το μοναδικο που κανενας αλλος εκτος απο εμας, μπορει να καταλαβει, οι δεσμοι και η συντροφικοτητα που δημιουργουνται οταν τετοιες εμπειριες βιωνονται απο μια ομαδα ανθρωπων...

Ολοι μαζι, επαγγελματιες και μη, καθησαμε στο τραπεζι να φαμε το κοκκινιστο απο φακοχοιρο που ειχε ετοιμασει η Σαντυ σε μια συνταγη του Γκαρεθ. Το φαγητο ηταν πεντανοστιμο και περισσο, και η διαθεση, ενδυναμωμενη απο το αλκοολ, ακομα πιο χαρουμενη. Η κουβεντα ζωντανη και καλοπροαιρετη, τα αστεια συνεχομενα και οι προποσεις στην υγεια των νοικοκυραιων συνεχεις. Το μονο πραγμα που ξεπερνουσε τη χαρα που ολοι νοιωθαμε, ηταν η ανυπομονησια να επαναλαβουμε τη μερα αυτη. Δεν χρειαστηκε να περιμενουμε πολυ: μετα το φαγητο, ειπαμε ολοι τις καληνυχτες μας και μετα απο 5-6 ωρες βαθυ και ξεκουραστικο υπνο, ημαστε παλι στο ποδι, ετοιμοι για αλλη μια μερα εκπληξεων, συγκινησεων και μοναδικων εμπειριων....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου