Το Αφρικανικο ξυπνητηρι (τα ατιμα τα ibis!), αρχισαν το τραγουδι κατα τις 7.10 και ετσι, 7.30 ειμασταν στην κουζινα, φτιαχνοντας καφε. 20 λεπτα αργοτερα ηρθε και ο Πιερ, και, στην ηλιολουστη βεραντα καταστρωναμε το σχεδιο της σημερινης ημερας. Ο Κρις δεν θα εφτανε στη φαρμα πριν τις 2.30-3.00 το απογευμα και οι επαγγελματιες λιγο αργοτερα, κατα τις 5.00-6.00. Αυτο μας επετρεπε σχεδον ολη τη μερα για κυνηγι.
- Χρειαζομαστε κρεας για τη φαρμα, οποτε καλο θα ηταν να πατε για κανενα Springbok. Λεω να σας παω με το αυτοκινητο στις πεδιαδες και μετα να ερθετε με τα ποδια προς το σπιτι. Πως σας φαινεται για ιδεα? Προτεινε ο Πιερ.
Για να σκεφτω...
- Καταπληκτικη ιδεα! Νομιζω οτι ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ θελουν να κανουν διποδα απο καλαμια και τετοιες δουλειες, και να πανε για φακοχοιρους κατα το περιβολι, μπορει να δουνε και τιποτα μπαμπουϊνους. Οι δυο μας θα την περασουμε ζαχαρη στις πεδιαδες! Προτεινω να με αφησεις στο δευτερο φραγμα, και το Κολλητηρι στο τριτο. Θα κινηθουμε ο ενας προς τον αλλο και θα γυρισουμε μαζι προς τη φαρμα. Αν πετυχουμε τιποτα, θα σε παρω τηλεφωνο να ερθεις να το παρεις με το αμαξι. Τι λες?
- Εγινε, καλυτερα ετσι, θα καλυψετε περισσοτερη επιφανεια και ειναι πιο πιθανο να χτυπησετε κατι. Μην χαθειτε μονο...
- Θυμαμαι την περιοχη, και εχουμε τα κινητα, δεν χανομαστε. Λεω να παρει ο αδερφος μου το δικο σου τουφεκι, καθως μπορει να βρουμε κανενα γουρουνι και το .222 μπορει να πεσει κομματι ελαφρυ!
- Κανενα προβλημα, ετσι κι’αλλιως εχω να κανω κατι δουλειες στο γραφειο και δεν προκειται να παω πουθενα.
Και με αυτη την κουβεντα, σηκωθηκαμε απο τις καρεκλες, και πηγαμε να ετοιμαστουμε. Εδωσα στον αδερφο μου ωτοασπιδες, καθως το οπλο του Πιερ δεν εχει σιγαστηρα, και συζητησαμε την πορεια που πρεπει να παρει για να μην χαθει. Του εδωσα και 20 σφαιρες για το διαμετρημα του καινουριου του τουφεκιου, και πηγαμε για τ’αμαξι, με τα δισακια και τα τουφεκια στον ωμο.
Εκεινη την ωρα ακουστηκε και μια τουφεκια απο την μερια οπου ηταν το φραγμα και καταλαβαμε οτι ο Ντεϊβιντ κατι πρεπει να ειδε. Δεν περασαν 2 λεπτα, και να’σου τον στο δρομο, με το τουφεκι στον ωμο και μια αρμαθια καλαμια στο αλλο χερι.
- Βλεπω τα πετυχες με την πρωτη! Ειναι δυσκολος στοχος το καλαμι!
- Χα! Χα! Εχεις πλακα! Ηταν η απαντηση του. Μαϊμουδες τουφεκαγα, πηρα μια. Αυτα ειναι για στηριγματα στο κυνηγι, θα δεις.
- Εμ, πρεπει να δικαιολογησεις τον καινουριο σου τιτλο, τον πειραξα. Καλα, κανε εσυ στηριγματα, εμεις παμε να εξασφαλισουμε το δειπνο!
- Τα λεμε αργοτερα...
Οι κυνηγοι ποτε δεν ευχονται ‘καλη τυχη’ ο ενας στον αλλο, ειναι γρουσουζια και ο Nτεϊβιντ το ηξερε καλα. Ο Πιερ ηρθε απο το γραφειο και οι τρεις μας μπηκαμε στο αυτοκινητο.
10 λεπτα αργοτερα, και καπου 2-3 χιλιομετρα μακρια απο τη φαρμα, ημουν εξω απο το αυτοκινητο και πηδουσα το φραχτη. Ειδα το LandRover να απομακρυνεται και ξεκινησα την πορεια μου προς την πεδιαδα, θελωντας να βγω απο το ρουμανι οπου ημουν οσο πιο γρηγορα γινεται, για να μην τρομαξω τιποτα ζωα που μπορει να ηταν ακομα εκει.
Τα ματια μου ηταν προσηλωμενα μπροστα, ουτε καν γυρισα να δω το αυτοκινητο να απομακρυνεται. Ηξερα τον τοπο απο το προηγουμενο ταξιδι, και ετσι δεν εχασα χρονο. Το σχεδιο που ειχα καταστρωσει στο μυαλο μου ηταν να απομακρυνθω 600-700 μετρα πηγαινοντας καθετα με το δρομο και μετα να στριψω δεξια και να συνεχισω παραλληλα με το δρομο, σε μια πορεια που, τελικα, θα με εφερνε κοντα εκει που πιστευα οτι θα εβρισκα τον αδερφο μου.
Περπατουσα με σκοπο, δεν ηθελα να αργησω, αλλα ημουν και προσεχτικος καθως την ειχα παθει την προηγουμενη φορα: ο παραμικρος θορυβος, ο αερας στο λαθος μερος και αδειαζει η πεδιαδα. Ευτυχως το εδαφος ηταν αμμωδες, διασπαρτο με μικρους θαμνους που εφταναν μεχρι το στηθος μου και δεντρα που δεν με ξεπερνουσαν στο μποϊ, οποτε μπορουσα και ειχα καλυψη στην πορεια μου. Οι εξορμησεις μου για ελαφια τους μηνες που ειχαν προηγηθει με ειχαν προπονησει στην αθορυβη βαδιση, και ετσι η προοδος μου ηταν σιωπηλη και υπουλη. Καθε τοσο σταματουσα και κοιτουσα με τα κυαλια, σκαναρωντας την περιοχη, προσεχοντας μηπως πιασει το ματι μου κινηση ή το λευκο της κοιλιας της γαζελας. Δεν ειχαν περασει 10 λεπτα απο τοτε που με αφησε ο Πιερ στην ακρη του δρομου, οταν εφτασα σε ενα ξεφωτο. Κρυφτηκα πισω απο ενα θαμνο και κοιταξα μπροστα μου, τα ματια μου καρφωμενα στην πεδιαδα που αρχιζε 200 μετρα μακρια μου και εξαπλωνοταν προς τα δυτικα, οπου 30-40 ορυξ περπατουσαν αμεριμνα και 8-9 γαζελες τα συνοδευαν και ηταν στο μπροστινο μερος του κοπαδιου. 2-3 γαζελες εβοσκαν στα ορια του ξεφωτου, καπου 200 μετρα μακρια απο εμενα....
Ο πειρασμος ηταν μεγαλος, αλλα η βολη μακρινη και δεν ειχα και που να στηριξω το οπλο, η βλαστηση ηταν ψηλοτερη απ’οτι επετρεπαν τα predator sniper styx που ειχα μαζι μου για να στηριξω το οπλο...Μπροστα μου η βλαστηση ηταν αραιη και δεν μου επετρεπε να προχωρησω παραπανω, χωρις να κινδυνευω να με εντοπισουν τα ζωα, πραγμα που θα σημαινε οτι ολα θα εξαφανιζοντουσαν στη στιγμη...
Εβγαλα την βιντεοκαμερα και πηρα αυτο το βιντεο
περιμενοντας τα ζωα να ερθουν πιο κοντα. Ελπιζα οτι η ενασχοληση με την καμερα θα με καθησυχασει λιγακι, αν και δεν ειχα ιδιαιτερη ανησυχια. Φαινεται η προετοιμασια και η εμπειρια των προηγουμενων κυνηγιων, της πρακτικης που εκανα πριν ερθω στην Αφρικη και των εξορμησεων στην Σκωτια, με ειχαν προετοιμασει. Ισως και να ηταν η θεληση να μην τα κανω μπαχαλο και η αποφασιστικοτητα που ενοιωθα να μην ντροπιαστω με ασχημες, βιαστικες βολες σε αυτο το ταξιδι.
Περασαν 4-5 λεπτα που μου φανηκαν αιωνιοτητα. Τα springbok ξεχωρισαν απο το κοπαδι των ορυξ και κινηθηκαν προς τη μερια μου. ‘Λες?’ ειπα μεσα μου. Αργα, πηρα το αποστασιομετρο απο την τσεπη και πηρα μια μετρηση απο ενα δεντρο που κοντα του ηταν 2 springbok. 194 γιαρδες...Το springbok σηκωσε το κεφαλι απο την βοσκη και κοιταξε προς την μερια μου. Ηξερα οτι ο αερας δεν θα με προδινε, ηταν στο προσωπο μου, αλλα η οραση αυτων των ζωων ειναι οξυτατη, και η παραμικρη κινηση θα τα εκανε να εξαφανιστουν. Ακινητος, το παρακολουθησα να κανει 1-2 βηματα και να σκυβει να βοσκησει παλι. Η αποφαση μου ειχε παρθει: με αργες κινησεις εφερα το οπλο στον ωμο, πηρα μια βαθεια ανασα, κολλησα το μαγουλο στο κοντακι και εβαλα το νηματοσταυρο στη βαση του λαιμου του ζωου, που, παλι, ειχε στρεψει το κορμι του και με κοιταζε καταπροσωπα.
Αφησα την μιση ανασα, και ελαφρα πιεσα την σκανδαλη οταν ο νηματοσταυρος ειχε σταματησει τον τρελο χορο του και τρεμοπαιζε στο σαγονι του ζωου. Με την εκπυρσοκροτηση το ζωο σωριαστηκε, ειδα την σφαιρα να το βρισκει καπου 10 ποντους χαμηλοτερα απο εκει που σημαδευα, και ταυτοχρονα, ειδα τα υπολοιπα ζωα να καλπαζουν, και να σταματουν 200 μετρα παραπερα, ξαφνιασμενα και απορημμενα, καθως ο σιγαστηρας δεν επιτρεπει να εντοπιστει η πηγη του θορυβου.
Γονατισα πισω απο το θαμνο και κοιταξα με τα κυαλια. Το springbok, αφου κλωτσησε κανα-δυο φορες, ηταν τωρα ακινητο στη βαση ενος θαμνου, με την ασπρη κοιλια του να φαινεται καθως ειχε πεσει στο πλαϊ. Περιμενα 3-4 λεπτα να καταλαγιασει ο τοπος και να φυγουν τα υπολοιπα ζωα και, χωρις να μπορω να κρατησω την αγωνια μου να δω το πρωτο θηραμα που πηρε το αγαπημενο μου τουφεκι, πηρα το δισακι μου, το οπλο και τα ραβδια και, με βημα γρηγορο πηγα προς το σημειο που ειχε πεσει. Το βρηκα εκει που το περιμενα και το τραβηξα σε μια σκια για να το φωτογραφησω και να το ξεκοιλιασω. Μετα απο μερικες φωτογραφιες και βιντεο, με τα ορυξ να με παρακολουθουν, το ειχα επεξεργαστει και το αφησα σε ενα σκιερο μερος, βαζοντας χαρτια στο δεντρο για να μπορεσω να το εντοπισω αργοτερα.
Μιας και ειχα κανει το καθηκον μου (πηρα ενα springbok, οπως μου ζητησε ο Πιερ), ξεκινησα να βρω τον αδερφο μου, ελπιζοντας οτι ειχε και αυτος μια περιπετεια, βιωσε κατι διαφορετικο. Περπατουσα για 15-20 λεπτα και ημουν καπου 700-800 μετρα απο το τριτο φραγμα οταν ακουσα την τουφεκια του. Αμεσως γονατισα και εφερα το οπλο πανω στα ραβδια, καθως ηταν πολυ πιθανο οτι τα ζωα που τουφεκαγε να ερχοντουσαν κατα το μερος μου.
Πραγματικα, μεσα απο τους θαμνους, ειδα ενα μοναχικο springbok να ελισσεται και να τρεχει με καλπασμο, κατευθειαν επανω μου. Το περιμενα να φτασει κοντα, και εριξα καθως ετρεχε, αστοχωντας και τις δυο φορες. ‘Δεν πειραζει’ ειπα μεσα μου ‘ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια φορα θα ειναι, και εχω και το αλλο στο δεντρο ετσι κι’αλλιως’. Σηκωθηκα και, με γρηγορο βηματισμο, προχωρησα προς εκει που ακουσα την τουφεκια. 2 λεπτα αργοτερα, ειδα τον αδερφο μου να ερχεται προς τα εμενα, ακολουθωντας την οχθη του φραγματος.
- Τι εγινε?
- Ειδα ενα springbok και περπατουσα σιγα σιγα να φτασω σε σημειο βολης. Δεν ειχα κανει 20 μετρα και, εκει, μπροστα μου στα 40 μετρα εμφανιστηκε ενας τεραστιος φακοχοιρος!
- Τον βαρεσες?!, τον ρωτησα, προσπαθωντας να κρυψω την αγωνια μου και τη χαρα μου
- Πρεπει να τον πετυχα...
- Τι εννοεις ‘πρεπει να τον πετυχες’? Που ειναι?!!!
- Σηκωσα το οπλο και ειπα να του ριξω στο κεφαλι. Θυμηθηκα ομως αυτα που μου ελεγες να το βαρεσω στον ωμο και σημαδεψα στην κορυφη της ωμοπλατης. Με την τουφεκια, γυρισε στο πλαι και ετρεξε προς τα βραχια.
- Το πετυχες?
- Σου ειπα, μαλλον τον εχω βαρεσει...
- Ε, τοτε παμε να τον βρουμε. Ειναι σκληρα ζωα και μπορει να εχει πεθανει 200-300 μετρα μακρια. Παμε, θα κανουμε και ιχνηλασια!
Πηγαμε πισω στο σημειο της βολης και περπατησαμε ως εκει που στεκοταν το γουρουνι, κατω απο τη σκια ενος μεγαλου δεντρου, στην ακρη του φραγματος. Δεν υπηρχε αιμα πουθενα, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι δεν το χτυπησε κιολας. Ενας ενηλικας φακοχοιρος ειναι τρομερα σκληρο ζωο, γυρω στα 100-120 κιλα, με παχυ δερμα και ολο μυς. Οπως ειπε και ο P. Capstick ‘μπορει να ακυρωσει την ισοβια συνδρομη σου στο Readers Digest πολυ ευκολα, αν δεν το σεβαστεις οσο πρεπει’ (στο βιβλιο του: Death in the Dark Continent)
. Τα δοντια του μπορουν να φτασουν και τα 30 εκατοστα και η διαθεση του οταν του σερβιρεις 150gn μολυβι γινεται ιδιαιτερα ιδιοτροπη...Επρεπε να εχουμε τα ματια μας 14, σε περιπτωση που κοιτωνταν καπου τραυματισμενος και τον βρισκαμε. Η κατασταση μπορουσε να εξελιχθει σε ιδιαιτερα σοβαρη σε κλασματα του δευτερολεπτου... Προσεκτικα, ακολουθησαμε την πορεια που ειχε παρει το γουρουνι και καναμε κυκλους, καλυπτοντας οσο περισσοτερο εδαφος μπορουσαμε, ψαχνοντας για ιχνη αιματος αλλα και το γουρουνι καθ’αυτο, με τα οπλα γεματα και τα ματια μας ορθανοιχτα μπροστα μας... Ακολουθησαμε την πορεια του γουρουνιου, που, για μερικα μετρα, ηταν ξεκαθαρα γραμμενη στο αμμωδες εδαφος της σαβαννας, μεχρι που εφτασε σε ενα βραχωδες μερος...Εκει, χαθηκαν τα ιχνη του και, οσο εντατικα και να κοιτουσαμε, δεν μπορουσαμε να βρουμε αιμα πουθενα. Ψαχναμε σε δικτυωτο σχηματισμο, δεξια και αριστερα μας, ευρυνοντας τον κυκλο μας συνεχως, αλλα...ματαια. Μετα απο καμια ωρα ψαξιμο, σταθηκαμε κατω απο μια σκιερη ακακια, βγαλαμε τα δισακια μας και, πινοντας λιγο νερο, αποφασισαμε οτι δεν προκειται να το βρουμε...Κριμα...και ειχα τετοια λαχταρα να τον δω με το πρωτο του μεγαλο θηραμα...Τα’βαλα με τον εαυτο μου και τις συμβουλες που του εδινα, και θυμωνα που δεν του ειχα πει οτι ο ωμος ειναι βολη οταν δεν εχεις καλυτερη, οπως το κεφαλι, στην προκειμενη περιπτωση. Απογοητευμενοι απο τη μια μερια αλλα και γεματοι προσδοκια με ολα αυτα που μας εδωσε κιολας η σαβαννα, καθησαμε να σχεδιασουμε μια πορεια, που τελικα θα μας εφερνε εκει που ειχα χτυπησει το springbok, oπου θα παιρναμε τηλεφωνο τον Πιερ να ερθει να μας παρει. Αποφασισαμε να περπατησουμε παραλληλα ο ενας με τον αλλο, καπου 800-900 μετρα μεταξυ μας, ουτως ωστε, αν εβλεπε ο ενας ζωα που δεν μπορουσε να τα παρει, να τα ‘σπρωξει’ προς τον αλλο.
Περιμενα να παει στην αλλη μερια του φραγματος πριν αρχισω να προχωραω προς τα ανατολικα, πηγαινοντας προς τη φαρμα. Μετα απο 5 λεπτα, αρχισα να περπαταω αργα, κοιτωντας με τα κυαλια μπροστα μου, προσπαθωντας να καταλαβω την φορα του αερα, ωστε να μην προδωθουμε στα ζωα στην πεδιαδα. Ο αερας πηγαινε απο τα αριστερα μου προς τα δεξια, που δεν ηταν ιδανικο για τον αδερφο μου, καθως θα επαιρνε τη μυρουδια του προς την πεδιαδα, οπου ηταν το πιο πιθανο να ηταν τα ζωα. Προσπαθησα να τον ειδοποιησω στελνοντας του μηνυματα με το κινητο μου, αλλα η απωλεια απαντησης μου ελεγε οτι δεν τον εφταναν...Περπατησα λιγο γρηγοροτερα να δω αν υπαρχει τιποτα στην πορεια του, και υπολογισα οτι ειμαι καπου 500 μετρα πιο μπροστα απ’εκει που περπαταγε αυτος. Με τα κυαλια εντοπισα ενα μικρο κοπαδι γαζελες, που ηταν ακριβως στην πορεια του αδερφου μου, αλλα και την πορεια του ανεμου που θα τον προδιδε...Απογοητευμενος και σκασμενος που οι ‘συμβουλες’ μου (τρομαρα μου...) φανηκαν να στοιχιζουν το θηραμα στον αδερφο μου, βρηκα ενα σκιερο μερος και καθησα οκλαδον, χαζευοντας τα ζωα και περιμενοντας να εντοπισω τον αδερφο μου, ή, ακομα καλυτερα, να ακουσω την τουφεκια του.
Ειχαν περασει καπου 15 λεπτα, και το τηλεφωνο μου παρεμενε σιωπηλο. Κοιταζα να δω αν μπορω να εντοπισω τον αδερφο μου καθως περπατουσε στα ορια μιας συσταδας βραχων, οταν, ξαφνικα, μες απ’τα κυαλια, εντοπισα ενα γκριζο σχημα να κινειται αναμεσα στους θαμνους 150-200 μετρα στα δεξια μου! ‘Γουρουνι!’ σκεφτηκα μεσα μου, και ενοιωσα τον παλμο μου να επιταχυνεται. Η πορεια του ζωου θα το εφερνε καπου 50-60 μετρα μπροστα μου, και ετσι εστησα τα ραβδια, τοποθετησα το οπλο, και σιγουρευτηκα οτι ειμαι στην καλυτερη δυνατη θεση στην περιπτωση που θα μου δινοταν η ευκαιρια για βολη. Ο φακοχοιρος αγνοουσε την παρουσια μου, καθως περπατουσε ανυποψιαστος προς τα εμενα. Τον ειδα να ξεπροβαλει αναμεσα στους θαμνους, και να κοντοστεκεται πριν προχωρησει στο ανοιχτο της πεδιαδας.
Δεν χρειαστηκα αλλη ευκαιρια. Με μια κινηση εβαλα τον νηματοσταυρο του Schmidt&Bender μπροστα απο τον δεξι του ωμο και τον πυροβολησα. Η βολη τον σωριασε στο εδαφος λες και καποιος του εκοψε τα ποδια, και εμεινε χωρις να κανει την παραμικρη κινηση! Σηκωθηκα απο τη θεση μου γεματος χαρα, ταυτοχρονα σκεπτομενος ποσο θα ηθελα να ηταν ο αδερφος μου που εκανε αυτη τη βολη, ή τουλαχιστον να ηταν εκει να την εβλεπε... Περπατησα τα 130 μετρα που χωριζαν τη θεση μου απο το σημειο που επεσε το θηραμα, οταν, με μεγαλη μου χαρα, ειδα και τον αδερφο μου να ερχεται απο την αντιθετη κατευθυνση απ’οπου ειχε πεσει ο φακοχοιρος.
- Βαρεσα ενα γουρουνι!! Του ειπα με χαρα
- Το ειδα!, μου απαντησε! ‘το ειδα απο πολυ μακρια, και του εκλεινα το δρομο προς την πεδιαδα, ελπιζα οτι θα περασει απο εσενα. Ηταν μακρια για να το βαρεσω εγω!’
- Ειδες τη βολη?!
- Το ειδα που περπαταγε και ξαφνικα σωριαστηκε στο εδαφος. Ακουσα ενα μουντο ‘μπουφ’ και ειδα την σκονη στον ωμο του, μαλλον, ειδα τη σκονη στον ωμο του και μετα ακουσα τη βολη. Δουλευει καλα ο σιγαστηρας!
- Καλα, δεν το πιστευω! Δυο βολες, δυο θηραματα! Καλυτερο βαπτισμα πυρος δεν θα μπορουσα να φανταστω για την οπλαρα μου! Δωσε ενα χερακι να το συρουμε στη σκια, θα μας ψησει ο ηλιος μεχρι να το ξεκοιλιασω.
Παρεα, πηραμε απο ενα ποδι και το συραμε στη σκια μιας ακακιας, οπου το ξεκοιλιασα, κουβεντιαζοντας με τον αδερφο μου και αναλυοντας την εμπειρια μεχρι τωρα. Του εξηγησα οτι προσπαθουσα να επικοινωνησω μαζι του για να τον ειδοποιησω για τα ζωα στην πεδιαδα, και τον ρωτουσα τι αλλο ειδε αυτος στην πορεια του. Αποφασισαμε οτι καλυτερα να παμε σπιτι καθως ειχε περασει η ωρα και θα εφτανε ο Κρις και οι επαγγελματιες κυνηγοι. Πηρα τηλεφωνο τον Πιερ και του εξηγησα τι ειχε γινει και που ειμαστε, και 10 λεπτα αργοτερα το LandRover ακουγοταν στην πεδιαδα με το τρεϊλερ να κουδουνιζει καθως το εσερνε στα κακοτραχαλα μονοπατια. Σιγουρευτηκαμε οτι μας ειδε και, οταν σταματησε κοντα μας, αφου φορτωσαμε στο τρεϊλερ το γουρουνι, μπηκαμε στο αυτοκινητο και κινησαμε προς το σημειο οπου ειχα αφησει τη γαζελα. Στο δρομο απαντουσαμε στις ερωτησεις του Πιερ για το που πηγαμε και τι ειδαμε. Η πορεια μας ειχε ως σκοπο, εκτος του να φροντισουμε οτι θα βρουμε θηραματα για το σπιτι, να δουμε και που βρισκονται τα ζωα ωστε να ειμαστε ετοιμοι για αυριο, την πρωτη μερα του οργανωμενου κυνηγιου. Ηταν μες τη χαρα που ειχαμε τις εμπειριες αυτες και ακομα πιο χαρουμενος που καταφεραμε να παρουμε μερικα ζωα για το σπιτι.
Βρηκαμε τη γαζελα κατω απο το δεντρο, την βαλαμε στο τρεϊλερ και 10 λεπτα αργοτερα κρεμουσαμε τα ζωα στον χωρο μπροστα στο σπιτι που ειναι αφιερωμενος γι’αυτη τη δουλεια. Ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ ηρθαν να μας βοηθησουν και, στο πι και φι, ειχαμε βγαλει τα μαχαιρια και τα γδερναμε. Ο Πιερ πηγε να φωναξει το προσωπικο της φαρμας που ειναι εξειδικευμενο στην εκδορα και την κοπη των θηραματων. Μεχρι να φτασουν, ειχαμε γδαρει τα ζωα και οταν εμφανιστηκαν παραμερισαμε και τους αφησαμε να τα κοψουν, κατι που το εκαναν με περισση ευκολια εχοντας την εμπειρια και τεχνη τοσων ετων. Σε χρονο μηδεν τα ζωα ειχαν τεμαχιστει λες και απο ανατομο, και μονο οι σκελετοι τους παρεμεναν στα τσιγκελια. Η τεχνη του προσωπικου στην χασαπικη ηταν κατι το αξιοθαυμαστο...
Με ενα καφε στο χερι, ο αδερφος μου και εγω παρακολουθουσαμε την επεξεργασια των κουφαριων, ενω ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ αποφασισαν να πανε μια βολτα και αυτοι με τα τουφεκια τους, μηπως καταφερουν να παρουν και αυτοι τα πρωτα τους θηραματα. Ζητησα απο τον Πιερ αν μπορει να προτεινει στο προσωπικο να μου κρατησουν τα δοντια απο το γουρουνι, και το κανονισε χωρις δευτερη κουβεντα. Εξασφαλισα το πρωτο μου τροπαιο!
Ο Κρις εφτασε λιγη ωρα αργοτερα, και πηγα να τον συναντησω οταν ειδα το αυτοκινητο να ερχεται απο τον χωματοδρομο της φαρμας. Χαιρετηθηκαμε και τον βοηθησα να ξεφορτωσει τα πραγματα απο το αυτοκινητο, ενω ταυτοχρονα, ανταλλασσαμε εντυπωσεις απο την φαρμα και νεα που ειχε ο καθενας μας, καθως ειχαμε να τα πουμε δυο χρονια...
Δεν περασε μια ωρα και η φαρμα ειχε γινει κεντρο διερχομενων. Ο ξαδερφος του Κρις, Μπερτι, μαζι με το γιο του Ματινας, και τα 4 αυτοκινητα γεματα με τους επαγγελματιες κυνηγους και το προσωπικο τους εφτασαν μεσα σε μια ωρα απο την αφιξη του Κρις. Ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ ειχαν επισης επιστρεψει απο την βολτα τους και, οι τεσσερις μας, με τον Κρις να μας καθοδηγει, πηγαμε στα διαμερισματα οπου θα εμεναν οι επαγγελματιες (την αποθηκη δηλαδη, που ειχε στο εργοστασιο του ο Κρις για να αποθηκευει τον καρπο!), οπου εγιναν οι συστασεις.
Ο Κρις μας ζητησε να φερουμε τα οπλα μας για να τα δουν οι καινουριοι φιλοι μας και περασαμε αρκετη ωρα συζητωντας τα προτερηματα και μειονεκτηματα τους, καταναλωνοντας αρκετη μπυρα και πειραζοντας ο ενας τον αλλο συστηματικα. Ειναι περιεργο πως το κυνηγι φερνει κοντα ανθρωπους με τοση ευκολια. Μεσα σε μιση ωρα νοιωθαμε ολοι οτι ξεραμε ο ενας τον αλλο για χρονια.
Λιγη ωρα αργοτερα τους αφησαμε να φανε και πηγαμε και εμεις στο τραπεζι που ειχε ετοιμασει η Σαντυ. Με ενα ποτο στο χερι ευχηθηκαμε υγεια στους οικοδεσποτες και τους ευχαριστησαμε για την φιλοξενια και καθησαμε για φαγητο. Η διαθεση ολων ηταν χαρουμενη και ταυτοχρονα ανυπομονη. Η κουβεντα για οπλα και κυνηγια με τους επαγγελματιες και οι ιστοριες που μας ελεγε ο Πιερ και ο Κρις την ωρα του φαγητου, μας ειχαν ξεσηκωσει.
Πριν παμε για υπνο, ο Κρις μας καλεσε στο σαλονι, οπου καθησαμε γυρω απο το χαρτη της φαρμας για να μας δειξει τα σημεια οπου θα μας τοποθετουσε την επομενη ημερα. Το σχεδιο ηταν απλο: οι κυνηγοι θα ηταν τοποθετημενοι σε καιρια σημεια που τα ζωα ειχαν περασματα. Ο σκοπος ηταν να εχουμε τα ζωα συνεχως σε κινηση. Ετσι, ο καθε κυνηγος θα ειχε πολλαπλες ευκαιριες να παρει θηραματα απο τη θεση του, και, μολις τα ζωα εφευγαν απο το ενα σημειο το πιο πιθανο θα ηταν να παν σε σημεια οπου θα τα περιμεναν αλλοι κυνηγοι.
Τα θηραματα που θα επικεντρωνοταν η προσπαθεια μας ηταν τα springbok (γαζελες), black wildebeest (γκνου), και ορυξ. Αυτα αποτελουσαν τους πρωταρχικους στοχους και επρεπε να τα χτυπησουμε ολα στο κεφαλι, καθως θα τα αγοραζαν οι επαγγελματιες και προοριζονταν για εξαγωγη. Δεν υπηρχαν περιορισμοι οσον αφορουσε το γενος, την ηλικια, ή τον αριθμο. Εαν εμφανιζοντουσαν τσακαλια, φακοχοιροι ή μαϊμουδες, τοτε αυτα μπορουσαμε να τα τουφεκισουμε στο σωμα, αν δεν μπορουσαμε στο κεφαλι. Εαν μες το κοπαδι των ζωων που μας πλησιαζαν, υπηρχε καποιο τραυματισμενο, η πρωτη μας δουλεια θα ηταν να παρουμε αυτο το ζωο, πριν ασχοληθουμε με τα αλλα.
Θα ξεκινουσαμε στις 6 η ωρα το πρωι, και ετσι, χωρις να χασουμε αλλο χρονο, ειπαμε τις καληνυχτες μας και πηγαμε για υπνο. Η ενταση και η ανυπομονησια μας για το κυνηγι ηταν στο επακρο, αλλα, παρ’ολα αυτα, μετα απο μια γρηγορη ματια για να σιγουρευτουμε οτι ολα μας τα πραγματα ειναι ετοιμα για την αυριανη εξορμηση, ολοι κοιμηθηκαμε γρηγορα, μιας και ειχαμε τη σκεψη μας γεματη ονειρα για το τι θα επακολουθουσε. Ακομα και τα ονειρα που ειδαμε, σιγουρα δεν μας ειχαν προετοιμασει για την ημερα που θα περνουσαμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου