Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Aφρικη 2010: η πρωτη μερα στη φαρμα

Το πρωτο πραγμα που συνειδητοποιει οποιος παει στην Αφρικη και μεινει στην εξοχη ειναι οτι ειναι αδυνατο να μεινεις στο κρεββατι για πολυ ωρα μετα την ανατολη του ηλιου. Οι θορυβοι που ερχονται απο εξω ειναι εκκωφαντικοι και τοσο περιεργοι που σε κανουν να σηκωθεις για να δεις τι στο καλο κραζει ετσι! Ειχα προειδοποιησει τους φιλους και τον αδερφο μου, οτι προκειται να ξυπνησουν νωρις το πρωι, αλλα αυτοι με καναν περα, νομιζοντας οτι τους εκανα πλακα!

Αλλαξαν τη γνωμη τους στις 6.30 το πρωι του Σαββατου, την πρωτη μερα μετα την αφιξη μας στη φαρμα: τα πουλια Ibis πετουσαν πανω απο το σπιτι μας κραζοντας το κακοφωνο τραγουδι τους (μια μελωδια μεταξυ γατας που ουρλιαζει και κορακα) στο δρομο τους για το τεραστιο ευκαλυπτο που ηταν στην αυλη του κυριως σπιτιου, οπου και καθησαν και συνεχισαν τη συναυλια. Οι Αιγυπτιακες χηνες ακολουθησαν, σαν να ειναι κατω απο τη διευθυνση ενος αορατου Αφρικανου μαεστρου, και μετα απο μερικη ωρα καταλαβαμε ολοι οτι ειναι πλεον ματαιο να προσπαθουμε να κοιμηθουμε. Σιωπηλα τους παρακολουθουσα που σηκωναν το κεφαλι απο τα σκεπασματα, μισοκοιμισμενα προσωπα που τα ειχε χρωματισει η απορια, πριν ξανακαταρευσουν στο μαξιλαρι...

Αργα, νωχελικα, αλλα και ανυπομονα, ενας-ενας ξεμυτισαμε απο τις κουβερτες (μην ξεχναμε, ειναι χειμωνας καιρος εκεινη την εποχη). Ντυθηκαμε και ετοιμαστηκαμε για το πρωινο. Εκεινη την ωρα, συνειδητοποιησαμε κατι το οποιο δεν πηγαινε κατα τις οδηγιες που ειχαμε παραλαβει οταν ετοιμαζομασταν για το ταξιδι...Η μερα ηταν ηλιολουστη, και, παρ’ολο που ηταν 8.00 η ωρα το πρωι ηδη η θερμοκρασια ηταν τετοια που νοιωθαμε ανετα απλως με ενα μπλουζακι, ή ενα ελαφρυ πουκαμισο.

Μαζευτηκαμε ολοι στην βεραντα του κυριως σπιτιου, οπου η θεα ειναι μοναδικη. Ενα μικρο ρυακι στο βαθος του κηπου, 3 τεραστια πλατανια διπλα στο σπιτι (ειχαν χασει βεβαια τα φυλλα τους) και ενα σωρο θαμνοι και μικρα δεντρα εκαναν ενα φυσικο συνορο μεταξυ των λοφων και της φαρμας. Στα αριστερα μας ανοιγοταν μια αλανα οπου συνηθως παρκαρουν φορτηγα και το χρησιμοποιουν οι φιλοι μου ως μινι γηπεδο γκολφ.

Photobucket

Μια ομαδα vervet monkeys περιφεροταν στα ορια των δεντρων, 60-70 μετρα απο τη φαρμα, και στην αλανα μικροι σκιουροι του εδαφους πολυασχολα πηγαινοερχοντουσαν απο τη μια ακρη στην αλλη, παιζοντας, μαλωνοντας και ψαχνοντας για κατι να φανε.



Τα παρατηρουσαμε ολα αυτα απο την βεραντα του σπιτιου, με ενα καφε στο χερι, τα οπλα ολων στο τραπεζι, ολοι ντυμενοι για σαφαρι, με τα χακι και καμουφλαζ ρουχα, μαχαιρια στις ζωνες, θηκες γεματες με πυρομαχικα και ανυπομονο βλεμμα. Η Σαντυ ειχε ετοιμασει αυγα, μπεϊκον, καφε, τοστ, τα παντα εκει στο τραπεζι της βεραντας, και συντομα ειχαμε ολοι καθησει γυρω απο τα καλουδια, οπου τα τιμησαμε δεοντως. Το επομενο γευμα θα ηταν το βραδυ και η μερα εξελισσοταν ως ιδιαιτερα ‘εντατικη’. Μετα το πρωινο, ο Πιερ πηγε να κανει κατι δουλειες, ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ πηγαν να κοιταξουν κατι δεντρα, και βρηκα την ευκαιρια που εψαχνα:

- Ελα, παρε το τουφεκι...
- Ποιο?
- Το .222, ποιο? Κανεις και εσυ κατι ερωτησεις!
- Γιατι?
- Τι ‘γιατι’ ρε? Δεν εχεις ριξει ουτε μια βολη, δεν ειναι ωρα να το μαθεις?
- Καλα, που? Εδω? στην αυλη?
- Μα καλα δεν βλεπεις τιποτα? Ειναι γεματος ο τοπος σκιουρελια, ειναι οτι πρεπει για προπονηση!
- Ελα ρε! Πλακα μου κανεις και σε πηρα στα σοβαρα!
- Παρε το οπλο και ασε τις κουβεντες, ηρθε η ωρα να παρεις το πρωτο σου Αφρικανικο θηραμα!

Χωρις να με πολυπιστευει, πηρε το οπλο, γεμισαμε ενα γεμιστηρα με 3 σφαιρες, και προχωρησαμε με προσοχη προς στα ορια της αυλης ωστε να βλεπουμε την περιοχη που ηταν οι σκιουροι, 80-90 μετρα μπροστα.

- Ποιον να βαρεσω?
- Τον Μητσο!! Εκει! Ειναι 2-3 μαζι και κατι ψαχουλευουν στο εδαφος. Δεν ειναι πανω απο 90 μετρα, βαλε το νηματοσταυρο επανω και βαρα! Θα παιρνω βιντεο εγω.
- Κααααλα! Θα μας πανε μεσα!
- Ρε βαρα που σου λεω, δεν τρεχει μια!

Με τα ματια ακομα γεματα απορια, γυρισε το προσωπο του και το κολλησε στο κοντακι του Sako Vixen, σε διαμετρημα .222Remington, που ειχε χαραγμενη την ημερομηνια 26/4/68, την ημερα που το πηρε ο πατερας του στον Κρις...Η διοπτρα ηταν μια Swarovski 8x56, με ατσαλινο σωληνα, ακομα καθαρη και ακριβης οπως την μερα που φτιαχτηκε. Εβαλα και εγω τα ματια μου στην οθονη της καμερας και εψαξα να δω που ειναι οι σκιουροι, πατωντας το ‘record’...

Ειχα αρχισει να βαριεμαι, τοσην ωρα που του πηρε να βρει το σκιουρο στην διοπτρα, να σταθεροποιησει το οπλο και στο τελος να κανει την βολη. Τοσο ειχα ξεχαστει, που η βολη με τρομαξε και εχασα την εικονα της σφαιρας να χτυπαει τον δυσμοιρο σκιουρο καταστηθα!



Του χαμογελασα, τον χτυπησα στην πλατη και γυρισε και με κοιταξε με ενα χαμογελο, που, ακομα και να μην επιανα οπλο ξανα, μου εφτανε για ολο το ταξιδι στην Αφρικη!

- Τον βαρεσα!, μου ειπε, με τη φραση να ερχεται σαν ερωτηση παρα σαν δηλωση...
- Το ξερω, ελπιζω να το εχω και στο βιντεο!
- Παω να τον δω!, μου ειπε γεματος χαρα και ανυπομονησια
- Τραβα, εγω παω πισω για καφε, δεν θελω να σου χαλασω την εμπειρια της χαρας του πρωτου τροπαιου σου!, τον πειραξα. Παρε και το οπλο μαζι, δεν ξερεις, μπορει να σου βγει και κανενας ακομα.

Τον αφησα να παει να δει το ‘τροπαιο’ του και γυρισα στο τραπεζι οπου ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ επιναν καφε, γελωντας με ολα αυτα που εβλεπαν να διαδραματιζονται μπροστα τους. ‘Τα καταφερε’ τους χαμογελασα, ‘πηρε το πρωτο του αφρικανικο θηραμα! Σειρα σας τωρα!’. Με τα λογια αυτα, γυρισε και ο Πιερ απο το γραφειο και μας ξεσηκωσε.

- Ποιος τουφεκαγε? Ρωτησε χαμογελαστος
- Το Κολλητηρι, του απαντησα, πηρε το πρωτο του αφρικανικο τροπαιο!

Γελαστα, μου απαντησε:

- Καλα εκανε, ειναι γεματος ο τοπος απ’αυτα τα ατιμα. Οσο και να τα βαραμε δεν μειωνονται! Παμε να δουμε τα ζωα και την φαρμα. Θα κανουμε μια βολτα με το LandRover και μετα θα γυρισουμε απο το σπιτι να παρουμε τα οπλα και να παμε στο ‘σκοπευτηριο’.

Ετσι και εγινε. Πηραμε το .222 για καλο και για κακο, κυαλια, και ξεκινησαμε. 10 λεπτα στη διαδρομη, καταλαβα οτι ειχα ξεχασει την καμερα μου! Ευτυχως που ημουν ο μονος, καθως ολοι οι αλλοι ειχαν τις δικες τους.

Δεν περασε πολυ ωρα μεχρι να συναντησουμε το πρωτο κοπαδι ορυξ. Γυρω στα 25-30 ζωα, μας κοιταζαν μεσα απο τους θαμνους 150-200 μετρα μακρια, ηρεμα, καθως δεν τα κυνηγουν ποτε απο το αυτοκινητο.

Photobucket

Σταματησαμε για λιγο να τα θαυμασουμε, πηραν αυτοι με τις καμερες μερικες φωτογραφιες και συνεχισαμε σε μια κυκλικη πορεια, σχεδον στα ορια της φαρμας. Συναντησαμε γαζελες (springbok), γκνου (black wildebeest), φακοχοιρους (warthogs), μερικες ακομα μαϊμουδες, διαφορα πουλια και γενικα χαρηκαμε το αγριο τοπιο της φαρμας και τον ζωικο και φυτικο της πλουτο, παρ’ολο που ηταν στα ορια της ερημου της Καλαχαρι.

Photobucket

Η ολη διαδρομη πρεπει να ηταν γυρω στα 10-15 χιλιομετρα, και μας πηρε καπου 1.5-2 ωρες να τη διασχισουμε, πραγμα που μας εδωσε να καταλαβουμε τις εκτασεις που καλυπτε η φαρμα, και δεν την ειχαμε δει και ολη...

Γυρισαμε στο σπιτι, ηπιαμε αλλο ενα καφε και τσιμπησαμε απο ενα σαντουιτς που ειχε ετοιμασει η Σαντυ και μετα μαζεψαμε τα οπλα, διποδα, πυρομαχικα, αποστασιομετρα και ολα τα σχετικα για να παμε στο ‘σκοπευτηριο’. Η διαδρομη μας πηρε στην αντιθετη κατευθυνση απ’εκει που πηγαμε το πρωι, προς το περιβολι των δεντρων που ειναι και η κυριως σοδεια της φαρμας, στις οχθες του Orange river, που επιτρεπει αρδευση της γης. Διασχισαμε το περιβολι, βλεποντας μανγκουστες, steenbok, rock hyrax, guineafowl και meercats, εχοντας συνεχεια το νου μας για μπαμπουινους και μαϊμουδες καθως τα δεντρα ηταν γεματα καρπο και τα ζωα αυτα κανουν μεγαλες καταστροφες στα δεντρα, οποτε θεωρουνται επιβλαβη και πρεπει να καταβαλλονται με καθε ευκαιρια.
Φτασαμε σε ενα σημειο με φρεσκοσπαρμενα τα δεντρα, σχεδον σαν φυτωριο, στους προποδες ενος απο τους λοφους της φαρμας. Εκει, ο Πιερ ειχε αναρτησει μια βαση για στοχους και, αφου υπολογισαμε με τα αποστασιομετρα 100 μετρα, παρκαραμε το Landrover και βγηκαμε για να τοποθετησουμε παγκους που θα μας επετρεπαν σταθερη βαση για να κανουμε ελεγχο των οπλων. H ωρα ηταν γυρω στις 2.30 τωρα και ο ηλιος μας εκαιγε, κανοντας μας να αναρωτιομαστε γιατι φεραμε ολα αυτα τα πουλοβερ, και μαλλινα για τον καιρο... Η θερμοκρασια πρεπει να ηταν 25-28 βαθμοι, και το αντηλιακο βγηκε απο τα δισακια. Ενα αλλο χαρακτηριστικο της ατμοσφαιρας στην Αφρικη, τουλαχιστον εκει που ημασταν εμεις, ειναι η απουσια υγρασιας. Ο ιδρωτας δεν φαινοταν επανω μας, καθως στεγνωνε αμεσως.

Xωρις να χασουμε ευκαιρια, μαζι με τον αδερφο μου, πηγαμε στην βαση των στοχων και αναρτησαμε μερικους που ειχε εκτυπωσει ο Πιερ, ενω οι υπολοιποι ασχολουνταν με το στησιμο των οπλων και των παγκων. Οταν γυρισαμε, ο αδερφος μου ηταν ο πρωτος στο τουφεκι.

- Ριξε εσυ να καταλαβεις που βαραει, εμεις τα ξερουμε τα δικα μας τα οπλα.
- Προσεξε να δεις πως γινεται, μου λεει, τρυπα στην τρυπα θα τις βαλω!, αστειευτηκε...
- Καλα, ριξε και τα λεμε!, του απαντησα, γνωριζοντας ποσο διαφορετικο ειναι να πυροβολει κανεις στο χαρτι με το να πυροβολει στο θηραμα.



Κατω απο την καθοδηγηση του Γκαρεθ εριξε 4-5 βολες, ενω ο Ντεϊβιντ με τη 8-25x40 Leupold Mark4 tactical διοπτρα του ειχε στηθει στο καπω του LandRover και εδινε τις διορθωσεις στην σκοπευση. Καθως ζεσταινοταν η καννη, μετα απο μερικες βολες αφησαμε το οπλο στην ακρη και πηρε σειρα ο Γκαρεθ. Ξαπλωσε στο χωμα, σε ενα καναβατσο που ειχαμε φερει γιαυτη τη δουλεια και εριξε 3 σφαιρες, σηκωθηκε, διπλωσε τα ποδια απο το διποδο και αφησε το τουφεκι στο αμαξι.

- Τι εγινε?, τον ρωτησα
- Ολες αγγιζουν και ειναι η μια πανω στην αλλη εκει που σκοπευα, δεν υπαρχει λογος να χαλαμε σφαιρες! Θα κοιταξω να δω αν εχει τιποτα αλλο που αξιζει να το βαρεσουμε.

Και με αυτη την κουβεντα, εβαλε τα κυαλια στα ματια και αρχισε να κοιταει στους λοφους. O Nτεϊβιντ ηταν ο επομενος που πηρε θεση στον παγκο και, μετα απο 4-5 βολες και κανα δυο ρυθμισεις, ειχε και αυτος μηδενισει το οπλο του. Τωρα ηταν η σειρα μου. Πριν φυγουμε απο την Αγγλια ειχα περασει 2-3 μερες στο χωραφι του φιλου μου του Ραλφ καθως ηθελα να ρυθμισω την καινουρια διοπτρα που ειχα βαλει στο οπλο (τελευταια στιγμη αποφασισα οτι το Swarovski 8x56 που ειχα στο οπλο δεν θα εφτανε για τις απαιτησεις της Αφρικης, και ετσι πηρα ενα Schmidt & Bender 2.5-10x56 Zenith με illuminated dot στο νηματοσταυρο) και να τη συνηθισω λιγακι. Εκανα ομως ενα βασικο λαθος! Αφου τη μηδενισα, οταν πηγα στο σπιτι, πηρα και εσφιξα ξανα τις βιδες της βασης της για να σιγουρευτω οτι ειναι οσο πιο καλα βαλμενες γινεται. Αυτο βεβαια ειχε ως αποτελεσμα να χασει το οπλο το μηδενισμο του...Οποτε, μου πηρε 2-3 συνεδριες, αφηνοντας την καννη να κρυωσει αναμεσα στις βολες και με τον αδερφο μου να παιζει με το .222 και τον Πιερ να δοκιμαζει το δικο του 7x57, ενω κρυωνε η δικη μου καννη.

Οταν ικανοποιηθηκα οτι το οπλο ειναι πλεον μηδενισμενο, αρχισα να παιζω μαζι του: Ο Γκαρεθ ειχε βαλει σημαδι κατι βραχια 300 μετρα μακρια και κοιταζαμε πως θα τα πετυχουμε. Αυτος με το .308 Tikka M55 και εγω με το δικο μου τουφεκι.

‘Θα βαλω μια στο κεντρο του βραχου’ μου ειπε.
‘Ριξε και θα δουμε τι θα κανω και εγω’, του απαντησα.

Με την καρτα της βαλλιστικης συμπεριφορας του βλημματος του, διορθωσε την σκοπευση στη διοπτρα και εριξε μια σφαιρα στο κεντρο ενος τετραγωνου βραχου 298 μετρα μακρια, πανω στην πλαγια του λοφου.

‘Εντυπωσιακο’ του απαντησα, ‘δες τωρα πως γινεται χωρις φανφαρες’, και σηκωσα το οπλο στον ωμο. Ειδα το σημειο κρουσης του βλημματος του, σημαδεψα λιγο πιο πανω και εδωσα καπου 5 ποντους για τον αερα, και πυροβολησα. Η βολη μου χτυπησε 4 ποντους αριστερα απο το σημειο που χτυπησε το βλημα του Γκαρεθ.

- Οριστε’ του ειπα, ‘τι να τα κανω ολα τα συμπραγκαλα, η κουκλα μου κανει τα παντα και συμφερει’ και χαμογελασαμε παρεα.

Ο Ντεϊβιντ αρχισε και αυτος να ριχνει στον ιδιο βραχο, αλλα δεν μπορουσε να δει το σημειο κρουσης των σφαιρων μας και αστοχουσε, πραγμα που μας εκανε να τον πειραζουμε, κανοντας τον να αστοχει ακομα παραπανω.

- Τι το θες το μαραφετι, παρε ενα Mauser να βρεις την υγεια σου!, τον πειραξα.

Αυτο που μου απαντησε δεν επαναλαμβανεται, και συνεχισε να ρυθμιζει την διοπτρα του, ταυτοχρονα ψαχνοντας να βρει τον βραχο. Μετα απο λιγο αρχισε και αυτος να χτυπαει το ιδιο σημειο, και ησυχασε καθως καταλαβε οτι δεν εφταιγε το οπλο αλλα εκει που σημαδευε.

Λιγο αργοτερα, μαζι με τον Γκαρεθ αρχισαν να ριχνουν σε κατι βραχους 600 μετρα μακρια, δοκιμαζοντας τις διορθωσεις στις διοπτρες τους και τις καρτες που ειχαν τυπωσει με τις βαλλιστικες λεπτομερειες των οπλων τους. Η επιδειξη της σκοπευτικης τους δεινοτητας ηταν κατι το εντυπωσιακο, και εδειχνε την σοβαροτητα και ικανοτητα που ειχαν αποκτησει τοσα χρονια ασχολουμενοι με τα πυροβολα. Ταυτοχρονα, χαρηκα γιατι ο Πιερ εβλεπε τι μπορουσαν να κανουν με τα οπλα και καθησυχαστηκε οτι δεν ειναι τιποτα ασχετοι που ηρθαν μαζι μου...Μαζι του και εγω, καθως μεσα μου ανησυχουσα για το πως θα φαινοταν οι φιλοι μου στον Πιερ και την οικογενεια του.

Ολη αυτη η φασαρια ξεσηκωσε μια ομαδα vervet monkeys στο λοφο, καπου 700-800 μετρα μακρια. Και οι πεντε μας βαλαμε τα κυαλια στα ματια και προσπαθουσαμε να τις εντοπισουμε. Ο Ντεϊβιντ καθησε πισω απο το οπλο και προσπαθησε να τις βρει στη διοπτρα, αλλα, επειδη ο παγκος ηταν χαμηλα, ανεβηκε στην σκεπη του Land Rover, για να εχει καλυτερη αποψη. Ο Γκαρεθ του φωναζε τις διορθωσεις

- 745 μετρα, αερας γυρω στα .5 mil. Εκει που βλεπεις το μικρο πρασινο θαμνακι, αριστερα απο το σκουρο στρογγυλο βραχο, περιπου στη μεση της πλαγιας.

Ο Ντεϊβιντ εβαζε τις παραμετρους στη διοπτρα, ενω ταυτοχρονα εψαχνε τη μαϊμου και, αφου την εντοπισε, εριξε την πρωτη βολη.

- Μισο μετρο κατω, και ενα μετρο δεξια, πρεπει να φυσαει εκει κατω.

Ξαναδιορθωσε την διοπτρα, και, ενω οι υπολοιποι κοιτουσαμε με τα κυαλια, εριξε μια βολη που εστειλε μια μαϊμου ενα μετρο στον αερα και την κατρακυλησε κατω στα βραχια! 748 μετρα, ενας στοχος ισα με λαγο! Ο Πιερ δεν πιστευε τα ματια του, και ειναι κριμα που δεν ειχαμε μια φωτογραφια της εκφρασης του οταν επεσε η μαϊμου! Ο Ντεϊβιντ, εξισου ξαφνιασμενος με την βολη που καταφερε, εριξε τη γροθια του στον αερα και εσκασε στα γελια! Ηταν πραγματικα εντυπωσιακη αυτη η βολη, και απ’την ωρα εκεινη του βγηκε το παρατσουκλι: ‘the monkey spanker’.



Αφου παιξαμε με τα τουφεκια, ικανοποιηθηκαμε οτι ειναι ετοιμα για το κυνηγι και διασκεδασαμε, μαζεψαμε ολα τα πραγματα, και γυρισαμε στο σπιτι. Περασαμε λιγη ωρα καθαριζοντας και τακτοποιωντας τα οπλα και, δωσαμε ιδιαιτερη προσοχη στο .222, καθως δεν πρεπει να ειχε καθαριστει απο χρονια, δινοντας καμια φορα βολες που δεν μπορουσαμε να εξηγησουμε. Αφησαμε το οπλο να μουλιαζει στα διαλυτικα και βαλαμε απο ενα ποτο, απολαμβανοντας το Αφρικανικο απογευμα, ακουγοντας τη μουσικη των πουλιων γυρω απο την φαρμα και συζητωντας τι αλλο θα μπορουσαμε να κανουμε. Αποφασισαμε με τον αδερφο μου να παμε μια συντομη βολτα σε ενα φραγμα κοντα στο σπιτι, να δουμε εαν θα σταθουμε τυχεροι με κανενα φακοχοιρο, κανενα τσακαλι ή οτιδηποτε αλλο.

Ετσι λοιπον, πηρε αυτος το οπλο του Πιερ, πηρα και εγω το δικο μου και ξεκινησαμε αργα προς τα βορειοανατολικα της φαρμας, προς το φραγμα. Περασαμε κατι λαγουμια απο σκαντζοχοιρους, μαζευοντας μερικα απο τα αγκαθια τους που ηταν στην εισοδο για ενθυμιο, και σιγα σιγα ανεβηκαμε την οχθη του φραγματος για να δουμε εαν ειναι κανενα γουρουνι εκει κοντα. Ο ηλιος τωρα επεφτε δυνατα στην επιφανεια του νερου, κανοντας το φραγμα να φαινεται σαν μια τεραστια επιφανεια χρυσου.



Μερικα πουλια περπατουσαν στις οχθες, βαζοντας τα μακρια ραμφη τους μεσα στη λασπη, ψαχνοντας για κανενα σκουληκι, αμεριμνα ως προς την παρουσια μας. Καταστρωσαμε ενα σχεδιο που περιλαμβανε τον αδερφο μου να καθεται σε ενα δεντρο στην οχθη του φραγματος, ενω εγω θα προχωρουσα ακομα πιο μακρια, προς το δρομο, για να κανω ενεδρα εκει. Δεν με ενοιαζε και ιδιαιτερα αν θα εβρισκα τιποτα, το απογευμα ηταν τοσο ομορφο που μου εφτανε να ειμαι εξω με τον αδερφο μου και τα τουφεκια μας.

Ετσι και καναμε. Τον αφησα κοντα στη συσταδα των δεντρων που θα εκανε την ενεδρα του και προχωρησα αργα και εχοντας το νου μου στον ανεμο, προς τα βορεια, σε μια περιοχη γεματη με μικρους θαμνους και χαμηλα δεντρα, προχωροντας αργα για να μην κανω θορυβο. Η απογευματινη ζεστη ηταν αρκετη και ετσι δεν μου εκανε ιδιαιτερη διαθεση να κατσω καταμεσης στην πεδιαδα, καθως ο ηλιος θα με εψηνε. Ηδη, ενοιωθα τα χερια μου να καινε και παρακαλουσα να βρεθω σε καμια σκια, να μπορεσω να βγαλω το καμουφλαζ σακκακι για να μεινω με το κοντομανικο... ‘Ειναι χειμωνας’ σου λεει ο αλλος, ‘φερτε μαλλινα’...Να δω τι θα φορεσουμε τις επομενες μερες, καθως ηδη τα μπλουζακια μας ηδη μυριζαν απο τον ιδρωτα και τα καθαρα μειωνοντουσαν με ανησυχητικους ρυθμους....

Καθησα κατω απο το δεντρο και περιμενα να ακουσω τουφεκια απο την μερια του αδερφου μου, αλλα ματαια...Μετα απο καμια ωρα, γυρισα πισω να τον βρω και να παμε στο σπιτι. Η στρατιωτικη φορμα που ειχε αγορασει απο το Μοναστηρακι, ηταν ιδανικο αντιγραφο του τοπιου! Τοσο ιδανικο που δεν μπορουσα να τον βρω πουθενα! ‘Μπα!’ ειπα μεσα μου ‘να γυρισε πισω μοναχος του??’. Δεν ηθελα και να του σφυριξω, γιατι υπηρχε η πιθανοτητα να κανει ενεδρα σε κανενα θηραμα που δεν εβλεπα εγω και να του την χαλασω. Εκανα μερικα διστακτικα βηματα προς το δεντρο, με τα κυαλια στα ματια, οταν, ξαφνικα ‘ξεκολλησε’ απο το θαμνο που ηταν κρυμμενος και η κινηση μου επετρεψε να τον εντοπισω

- Τι εγινε?
- Δεν ειδα τιποτα. Εσυ?
- Τα ιδια...δεν πειραζει, θα δουμε πραμα αυριο και τις υπολοιπες μερες να χορτασουμε για ολο το χρονο. Παμε σπιτι?
- Παμε, να δουμε τι καναν και οι αλλοι και να κανουμε και παρεα στην καημενη τη Σαντυ, ειναι ολομοναχη ολη μερα.
- Καλα λες...

Πεντε λεπτα αργοτερα, ειμασταν στο σπιτι. Πηγαμε και αλλαξαμε ρουχα, πλυθηκαμε και πηγαμε στην κουζινα οπου βαλαμε ενα ποτο και καναμε κουβεντα με τη Σαντυ και τον Πιερ. Οι αλλοι δυο ειχαν παει βολτα στους λοφους και περιμεναμε να ακουσουμε καμια τουφεκια απο εκει. Η διαθεση ηταν ελαφρια, το χιουμορ εξυπνο και η κουβεντα χαρουμενη και ενδιαφερουσα. Η ωρα περασε χωρις να το καταλαβουμε και τα χρωματα της ερημου αλλαξαν, προετοιμαζοταν η μερα να δωσει τα σκηπτρα στη νυχτα. Ο Πιερ πηγε να συμμαζεψει τους αλλους, με το αυτοκινητο, ενω εμεις βοηθουσαμε την Σαντυ με τις προετοιμασιες, παρ’ολες τις διαμαρτυριες της.
Με το ποτο στο χερι, πηγαμε στη βεραντα, οπου εκαιγε η φωτια, και περιμεναμε την αφιξη των αλλων απο τους λοφους για να δουμε αν ειχαν καλυτερη τυχη.

Ενθουσιασμενοι, κατεβηκαν απο το αυτοκινητο και αρχισαν να μας λενε τι μπορεσαν να δουν απο τις πλαγιες, και διηγωντας μας τις δυο βολες που εκαναν σε δυο φακοχοιρους, μακρια, με αποτελεσμα να αστοχησουν. Η εξαψη τους ηταν ομως απτη, και ηξερα οτι το μικροβιο της σαβαννας τους ειχε ‘μολυνει’ για τα καλα... ‘Αντε να δουμε τι θα γινει αυριο....’ ειπα μεσα μου, και ακολουθησα τους υπολοιπους στο τραπεζι οπου μας περιμενε το θεσπεσιο γευμα που ειχε ετοιμασει η Σαντυ.

Η νυχτα περασε ευχαριστα, με πειραγματα και καλη κουβεντα, και ολοι πηγαμε για υπνο με τα ματια γεματα απο τις εικονες της πρωτης μερας στη σαβαννα, τ’αυτια γεματα απο τους ηχους της Αφρικανικης νυχτας, το μυαλο ζαλισμενο απο την προσμονη των επομενων ημερων και το αλκοολ, τους μυες κουρασμενους απο τη ζεστη και τις πορειες...Ο υπνος μας πηρε σχεδον αμεσως, λες και ολοι ξεραμε οτι ειναι ο καλυτερος τροπος να επιταχυνουμε την αφιξη του ‘αυριο’....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου