Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Αφρικη 2010: Μερος δευτερο. Φτασαμε!

Η πτηση για το Ντουμπαϊ ηταν ομαλη και χωρις κανενα προβλημα. Το αεροπλανο ανετο, 300 ταινιες να διαλεξουμε, η κουβεντα και το καλαμπουρι συνεχες. Φτασαμε μεσανυχτα (ωρα Ντουμπαϊ), περασαμε τον τελωνειακο ελεγχο και πηγαμε να βρουμε τον αδερφο μου, που ειχε φτασει απο την Αθηνα, ηδη 2-3 ωρες πριν. Ο Γκαρεθ, σαν περισκοπιο πανω απο τα κεφαλια του πληθους ειχε το καθηκον να τον εντοπισει. Τον πετυχε πολυ νωριτερα απο εμενα και τον Ντεϊβιντ και σηκωσε το χερι για να μας δει. Ειχαμε να βρεθουμε απο τα Χριστουγεννα, αλλα η καθημερινη επικοινωνια και οι κουβεντες για το την περιπετεια αυτη συρρικνωσαν το χρονο, μας φαινοταν οτι ηταν χτες που ειδωθηκαμε τελευταια φορα... Χαιρετηθηκαμε και φιληθηκαμε, ανταλλαξαμε αποψεις για το ταξιδι μεχρι τωρα και πηγαμε να ριξουμε μια ματια στα μαγαζια.

Ηταν ματαιο ομως! Και των τεσσαρων μας η σκεψη ηταν σε ενα πραγμα μονο: την Αφρικη, την περιπετεια που μας περιμενε! Ειχα πει στον Gareth και τον David, να περασουν λιγη ωρα εξηγωντας στον αδερφο μου τα σχετικα περι πυροβολων, τις ιδιαιτεροτητες της σκοπευσης σε αποσταση, τη βαλλιστικη συμπεριφορα του .222, με την ελπιδα οτι θα τους παρει αυτους στα σοβαρα, γιατι μου φαινοταν οτι εμενα με ειχε για πλακα! Oι ωρες φαινοταν να περνουν αργα, η κουραση απο το ταξιδι που ειχε αρχισει πριν απο 13 ωρες και η εναγωνια αναμονη της αφιξης μας στην Αφρικη, εκανε την αιθουσα της πυλης του αεροπλανου να φαινεται πολυ μικρη, αδυνατη να μας χωρεσει. Διψασμενοι, αϋπνοι, κουρασμενοι περιμεναμε την ανακοινωση της πτησης μας, γνωριζοντας οτι θα μας φερει αλλες 5 ωρες πιο κοντα στην πολυποθητη εναρξη της περιπετειας μας.

Μας φανηκε οτι περασε μια αιωνιοτητα μεχρι να αρχισει η επιβιβαση. Στον ελεγχο των καρτων επιβιβασης, κοιταξαμε ο ενας τον αλλο καθως ειμασταν τοσο διαφορετικοι απο το πληθος που μας περιτριγυριζε. Ντυμενοι με μποτες και χακι παντελονια και πουκαμισα, φορωντας τα καπελα που θα ειχαμε και στο κυνηγι, ειμασταν μια εικονα που δεν ταιριαζε με το πολυχρωμο πληθος ολων των φυλων του Ισραηλ που, ακομψα και αργα, σαν παραταιροι πιγκουινοι, περπατουσαν στη σηραγγα που οδηγουσε στην εισοδο του αεροπλανου. Οπου και να πηγαιναν κανεις τους δεν φαινοταν να ειχε την ανυπομονησια που ειχαμε εμεις στα ματια, που μαλλον ηταν και η μεγαλυτερη διαφορα μας απ’αυτους... Βρηκαμε τις θεσεις μας και καθησαμε, εγω διπλα στον αδερφο μου και ο Γκαρεθ διπλα στον Ντεϊβιντ, ανακουφισμενοι που, τουλαχιστον, θα μπορουσαμε τωρα να αφησουμε την τυχη μας στον πιλοτο και τον Μορφεα που ελπιζαμε οτι θα κανει το ταξιδι λιγο πιο συντομο.

- ‘Καλα που τις εκλεισες νωρις τις θεσεις’, εριξε την σποντα ο μικρος
- Τι να σε κανω ρε? Μπροστα της ζητησα της ξανθιας αλλα τι να σου πω, αλλο σημαινει μπροστα για μας, και αλλο γι’αυτην! Δεν πειραζει, κουτσα στραβα, τωρα μιας και φτασαμε ως εδω, θα παμε! Δε λες καλα που, τουλαχιστον εσυ, εισαι παραθυρο.
- Ναι, να βλεπω τη μαυριλα καλα καλα! Να’ναι καλα οι ταινιες που εχω να διαλεξω!
- Αααα! Εσυ δεν παιζεσαι! Καλα, μηπως θες να σου κραταω και το οπλο μεθαυριο, να μην κουραζεσαι?
- Οχι, γιατι μετα θα μου λες οτι επειδη το κραταγες εσυ, πηρα τοσα ζωα! Μονο μην βαλεις τα κλαματα που δεν θα περασει τιποτα μπροστα μου και θα φυγει ζωντανο!
Αρχησε τις εξυπναδες παλι, ειπα μεσα μου...
- Εσυ νομιζεις οτι ειναι κουνελια αυτα που θα παμε να βαρεσουμε και οτι θα βαρας αεροβολα...Καααααλα! μην λες μονο οτι δεν σε προειδοποιησα!
- Εγω? Χα! Carlos Hathcock και Vassili Zaitsev μαζι! Εχω κανει προπονηση πριν φυγω!
- Οταν θα μου λες δικαιολογιες γιατι σου εφυγαν τα ζωα, θα σου τα θυμιζω αυτα!, του απαντησα, μεσα μου ελπιζοντας να βγω ψευτης...

Το τεραστιο αεροπλανο επιταχυνε στον διαδρομο απογειωσης, και, με μια ταινια ολοι μπροστα στις ατομικες μας οθονες, χαλαρωσαμε στις θεσεις μας, προσποιουμενοι οτι μας ενδιεφερε η ταινια που ειχαμε διαλεξει. Δεν ξερω τι σκεφτοταν οι φιλοι και ο αδερφος μου αλλα πισω απ’τα ματια τα δικα μου, η σκεψη ηταν στις απεραντες εκτασεις της φαρμας, τα κοπαδια των ζωων, την αισθηση που σου δινει ενα τουφεκι στον ωμο, την εξαψη της διακρισης του θηραματος μεσ’απ’ την διοπτρα, το χαδι του δεικτη στο ζεστο μεταλο της σκανδαλης....Μας πηρε και τους 4 ο υπνος....

Εφτα ωρες μετα, οι αεροσυνοδοι μας ξυπνησαν με το πρωινο και λιγο αργοτερα η κλιση του αεροπλανου αλλαξε, σχεδον ταυτοχρονα με την ανακοινωση του πιλοτου οτι ειχαμε αρχισει την καθοδο προς το αεροδρομιο Ολιβερ Ταμπο, του Γιοχανεσμπουργκ. Νωθρα ανακινηθηκαμε στις θεσεις μας, χαμογελωντας καθως αλλο ενα μεγαλο κομματι της διαδρομης ειχε τελειωσει και παρεμενε το τελευταιο σκελος...Η μονη μας εννοια τωρα ηταν να δουμε τις μακριες θηκες των οπλων να εμφανιζονται στο χωρο παραλαβης αποσκευων και να περασουμε τον διαδικαστικο κυκεωνα της Νοτιο-Αφρικανικης γραφειοκρατιας που συνοδευει την εισαγωγη οπλων εντος των αφρικανικων συνορων.

Με το που κατεβηκαμε απο το αεροπλανο συνηδητοποιησαμε οτι ειχαμε φτασει σε μια διαφορετικη νοοτροπια. Ολα συνεβαιναν με την ταχυτητα κοιμισμενης χελωνας, μαλλον, χελωνας σε χειμερια ναρκη. Africa time...Μας πηρε μια αιωνιοτητα να περασουμε τον ελεγχο διαβατηριων και αλλο τοσο να παραλαβουμε τις βαλιτσες μας.
Τα οπλα εμφανιστηκαν σε ενα καροτσι που εσπρωχνε μια αφρικανικη εκδοση του Poldo απο τα κομιξ του Popeye. Λαχανιασμενος και αναστατωμενος απο την ιδια του την ανικανοτητα, εφτασε στο χωρο των αποσκευων, οπου τρεξαμε να τον συναντησουμε. Αρχισε να παραπονιεται ποσο μακρια ηταν το αεροπλανο, ποσο κουραστηκε να φερει τα οπλα και ποσο βαριες ηταν οι βαλιτσες και αλλα τετοια, ψοφια...
-Δωσ’ του 10 ραντ (γυρω στο ενα ευρω), ψιθυρισα στον Γκαρεθ. Ηταν ο μονος που ειχε προβλεψει να κανει συναλλαγμα, οι υπολοιποι περιμεναμε να περασουμε στο αεροδρομιο και να αγορασουμε εκει.

Η θεα του χαρτονομισματος εφερε χαμογελο στα χειλη του Poldo, και συνεχισε αμιλητος προς το γραφειο της ΝοτιοΑφρικανικης αστυνομιας οπου θα ελεγχοντουσαν τα οπλα και θα μας εδιναν τις αδειες κυνηγιου για τις μερες που θα ημασταν εκει.

Περασαμε τον τελωνειακο ελεγχο χωρις προβλημα και, με την καρδια στο στομα, προχωρησαμε προς το γραφειο της αστυνομιας. Η εικονα που αντικρυσαμε καθως πλησιαζαμε δεν μας ενθουσιασε... Ενα συνοθυλευμα κυνηγων, οπως φαινοντουσαν απο τα ρουχα και το γενικο στυλ τους, ηταν στην ουρα, με ενα βλεμμα κουρασμενο, μπουχτισμενο, αναστατωμενο και τσαντισμενο συναμα. Η παρουσια των γυναικων τους, που τους κοιταζαν με υφος κεραυνοβολο, με εκανε σχεδον να τους λυπηθω! Το θεαμα αυτο μας εκανε να παρουμε μια βαθεια ανασα και, με σφιγμενη την καρδια, να περασουμε το κατωφλι του γραφειου. Οι ιστοριες που ειχαμε ολοι διαβασει απο τα φορουμ του εξωτερικου οπου εμπειριες κυνηγων των οποιων τα οπλα ειτε κατασχεθηκαν ειτε κρατηθηκαν στο αεροδρομιο για να συλλεχθουν κατα την αναχωρηση τους, ξαφνικα εγιναν λιγο περισσοτερο πιθανες, ο εφιαλτης οπου τα οπλα μας δεν θα μας συνοδευαν, επαιζε μες το μυαλο μας...

Και εκει, αναμεσα σε θηκες απο οπλα και τοξα, μπαγκαζια και χαρτουρα, στο γκισε του γραφειου της αστυνομιας, ηταν μια εικονα, που αμεσως μας ξεχωρισε απο την μαζα της απελπισιας που περιμενε εναγωνιως την πολυποθητη αδεια: τρεις τυπωμενες πινακιδες, σε πρασινο χαρτονι, καθε μια να εχει το επιθετο ενος απο εμας, και να στεκεται πανω στις φρεσκοτυπωμενες αδειες κυνηγιου με τα ονοματα μας επανω!!! Γελασαμε καθως σηκωθηκε το βαρος απο το στηθος μας, και η ανακουφιση που φανηκε στα προσωπα μας, εφερε κοντα μας την συνοδο που ειχαμε κανονισει να μας συναντησει στο γραφειο. Μια στρουμπουλη χαρουμενη νοτιο Αφρικανη, αντιπροσωπος της εταιριας που ειχαμε μισθωσει να μας βγαλει τις αδειες, μας καλωσορισε, μας καθησυχασε και μας πηρε να μας παει στον υπευθυνο που θα ελεγχε τα οπλα. Αγνοωντας τα ζομπι που ηρθαν να δουν τι κουβαλαμε και γιατι ειμαστε εμεις οι μονοι χαρουμενοι στο δωματιο, ξεκλειδωσαμε τις θηκες, και τους αφησαμε να περιεργαστουν τα περιεχομενα, ενω μας κοιτουσαν με φθονο, καθως κρατουσαμε στα χερια αυτο που, για ωρες, περιμεναν (και, αν κρινουμε απο την ‘ταχυτητα’ της ΝοτιοΑφρικανικης γραφειοκρατειας, ΘΑ περιμεναν) να αποκτησουν και αυτοι.

Κλειδωσαμε τις θηκες, τις φορτωθηκαμε και βγηκαμε απο το γραφειο φανερα ανακουφισμενοι και χαρουμενοι που καναμε την επιλογη να επιστρατευσουμε τις υπηρεσιας του συλλογου των Επαγγελματιων Κυνηγων της Νοτιου Αφρικης. Η συνοδος μας, με δυο κουβεντες καθαρισε το χωρο απο τους αχθοφορους που μας ειχαν στοιχειωσει με τις κλησεις τους να παρουν τα πραγματα μας, και αρχισε να μας εξηγει τι θα συμβει απο εδω και εμπρος, καθησυχαζοντας μας και ταυτοχρονα κανοντας μας να νοιωσουμε καλοδεχουμενοι στη χωρα τους. Εξω απο το γραφειο συναντηθηκαμε με τον αδερφο μου που ειχε παει να αγορασει συναλλαγμα

- Ολα ενταξει?
- Γατα η δικη σου, καθαρισε σε 5 λεπτα. Παμε τωρα μαζι της, θα μας παει στο γκισε για την εσωτερικη πτηση. Τα εχει ολα ετοιμα, ο Θεος να την εχει καλα!
- Γουσταρω!
- Δεν θα πεις τιποτα, επρεπε να δεις τις φατσες στο γραφειο που περιμεναν να τους βγαλουν τις αδειες! Εβγαλες κανα φραγκο?
- Ολα ενταξει, αλλαξα οσα μου ειπες. Να δω τι θα τα κανουμε τοσα λεφτα...
- Βρε,ας τα εχουμε και τα παιρνουμε πισω, δεν πανε χαμενα. Ετσι πως πας εσυ, μαλλον θα πρεπει να τα ξοδεψουμε ολα σε πυρομαχικα!, τον πειραξα

Με κοιταξε με ‘υφος’ που ελεγε οτι δεν τον ξερω καλα, και χαμογελασε

- Καθε σφαιρα που θα μπαινει στο δικο μου το τουφεκι θα ειναι και μια γαζελα!
- Μια βουβουζελα μου φαινεται μαλλον παρα γαζελα! Τρομαρα σου! Καλα που ειπα στον Πιερ να παρει καμια 300 σφαιρες για το .222!

Πλεον οι 20 ωρες ταξιδιου, η κουραση και οι πονεμενοι μυες μας απο τις θεσεις του αεροπλανου, τα πρησμενα ποδια μας, μες τις κυνηγετικες μποτες απο χθες το πρωι, ειχαν ολα ξεχαστει. Με την συνοδο μας να μας δειχνει το δρομο, την ακολουθουσαμε με βημα αναλαφρο διασχιζοντας τις αιθουσες του αεροδρομιου που ηταν γεματες απο πιτσιρικαδες μαθητες, ντυμενους με τα πολυχρωμα μπλουζακια της Εθνικης ομαδας της Νοτιου Αφρικης, φυσωντας τις βουβουζελες τους δινοντας ενα χαρουμενο και γιορτινο χρωμα, εν οψη του Μουντιαλ. Οι αλλοι τρεις της παρεας μου απαγορευσαν να παρω και εγω μια, και, βλεποντας την χαρα μου που ειχαμε φτασει, σχεδον με τραβηξαν με το ζορι απο το κιοσκι που τις πουλουσε!

- Ασ’τε με ρε να παρω μια!
- Με τιποτα! Θα μας παρεις τ’αυτια και εχουμε και οι τρεις οπλα! Ουτε που να το σκεφτεσαι
- Θα την φυσαω μονο οταν κοιμαστε!
- Θα τις φας, φυγε απο εκει!
- Δωσε μου κανα φραγκο Κολλητηρι μ’, ειναι φτηνες...(ειχε ολα τα λεφτα απο νωριτερα, εγω δεν ειχα μια!)
- Μην τολμησεις! Του ειπαν με ενα στομα ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ. Παρ’ολο που δεν μιλουσαν ελληνικα, ειχαν καταλαβει...

Σαν να ειχαν διαβασει το μυαλο μου οι κεραταδες, αλλα ειναι και οι καλυτεροι φιλοι μου, αν δεν με ξεραν αυτοι, τοτε ποιος??

Μετα απο 5 λεπτα περπατημα, φτασαμε στο χωρο των εσωτερικων πτησεων. Με την καθοδηγηση της συνοδου μας, περασαμε αλλο ενα ελεγχο των οπλων, παραδωσαμε τις βαλιτσες και θηκες των οπλων, την χαιρετησαμε, ευχαριστωντας την για ολη της την βοηθεια και υποσχομενοι οτι θα ξαναχρησιμοποιησουμε τις υπηρεσιες της, και περασαμε στο χωρο αναχωρησεων των πτησεων.

Το μερος ηταν τωρα γνωριμο, αμεσως ηρθαν στο μυαλο μου οι εικονες απο δυο χρονια πριν, οταν περιμενα το αεροπλανο με τη γυναικα και το φιλικο ζευγαρι που μας εκανε τη γνωριμια με τον Κρις. Πηραμε λιγο νερο, και βρηκαμε θεσεις να περιμενουμε την ωρα αναχωρησης για το Κιμπερλι. Λες και ο χρονος ειχε σταματησει, τα λεπτα εμοιαζαν με ωρες και η ανακοινωση οτι εχουμε μια ωρα καθυστερηση εκανε την αγωνια μας να φτασουμε επιτελους στο Κιμπερλι ακομα χειροτερη. Οσο πλησιαζαμε στον προορισμο μας, τοσο φαινοταν να μακραινει ο χρονος... Ειχαμε σταματησει να μιλαμε, ολοι αποροφημενοι ειτε στη σκεψη μας ειτε στο βιβλιο μας, προσπαθωντας να κρυψουμε την λαχταρα μας να φτασουμε επιτελους.

Ειχε αρχισει ηδη να σουρουπωνει οταν οι υπαλληλοι της εταιρειας εφτασαν στο γκισε και ανακοινωσαν την εναρξη επιβιβασης στο αεροπλανο. Πρωτοι πρωτοι στην ουρα, δειξαμε διαβατηρια και εισητηρια, και προχωρησαμε προς το λεωφορειο που θα μας πηγαινε στο αεροπλανο.
- Κεφαλη αριστερα!, ειπε ο Ντεϊβιντ, και μολις προφτασαμε να δουμε τον υπαλληλο να περναει με το τρολεϊ φορτωμενο με τις θηκες των οπλων μας...

Η διαδρομη μεχρι το αεροπλανο συντομη, και μετα απο 20 λεπτα ειμασταν στον αερα. Τα χαμογελα ειχαν επιστρεψει στα προσωπα μας, και το καλαμπουρι συνεχισε, με τις φωνες μας μολις να ακουγονται πανω απο το θορυβο των μηχανων του αεροπλανου και τις διαλεκτους των αφρικανων που ηταν οι συνεπιβατες μας.

Το αεροδρομιο του Κιμπερλι ηταν μια μικρη αιθουσα, οπου αφιξεις και αναχωρησεις σχεδον δεν ξεχωριζαν. Αυτο θυμομουν εγω, οταν εφτασα πριν δυο χρονια. Το Μουντιαλ ομως ειχε φτασει στην Νοτιο Αφρικη και το Κιμπερλι δεν εμεινε ανεπαφο απο την επιρροη του. Οντας η εδρα της ομαδας της Ουρουγουαης (το Κιμπερλι, οχι το αεροδρομιο του!), ειχε ανακαινιστει και επεκταθει. Μετα την προσγειωση, περπατησαμε απο το αεροπλανο προς την αιθουσα αφιξεων. Ο Πιερ μας περιμενε στην εισοδο, και, μετα απο τις συστασεις (ημουν ο μονος που τον ηξερε!), πηγαμε να παρουμε τις βαλιτσες και να περασουμε ακομα ενα ελεγχο των οπλων.

Η θεα του ασπρου Landrover Defender στο παρκινγκ εξω απο το αεροδρομιο ηταν ενα απο τα πιο ομορφα πραγματα που εχω δει ποτε μου! Μας πηρε λιγη ωρα να μηχανεψουμε ενα τροπο ωστε να χωρεσουν τα πραγματα μας, οι θηκες απο τα οπλα και οι 5 μας, αλλα τελικα τα καταφεραμε, κουτσα-στραβα, ουτε και μας ενοιαζε αν θα ηταν ανετο το ταξιδι της 1.5 ωρας μεχρι τη φαρμα. Σταματησαμε για λιγο σε ενα σουπερ μαρκετ για να ανεφοδιαστουμε: Jack Daniels, Famous Grouse, μερικα μπουκαλια κρασι, Coca Cola και το υποχρεωτικο Jaegermeister μπηκαν στο καλαθι. Ο δρομος για τη φαρμα ηταν τωρα μπροστα μας, η κινηση ανυπαρκτη, και ετσι ειχαμε την ευκαιρια να συζητησουμε με τον Πιερ και να μαθουμε τα νεα της φαρμας καθως και να μας ενημερωσει για τα σχεδια του κυνηγιου. Ο Κρις ελειπε σε ενα τουρνουα γκολφ και θα γυρνουσε την Κυριακη, οποτε το Σαββατο θα το περνουσαμε με βολτες στη φαρμα να εξοικοιωθουν οι τρεις που δεν την ηξεραν με το τοπιο, ελεγχο του μηδενισμου των οπλων και γενικη χαλαρωση, ωστε να ειμαστε ξεκουραστοι και ετοιμοι την Κυριακη για κυνηγι.

Μια ωρα αργοτερα, φτασαμε στη φαρμα και, ανυπομονα, βγηκαμε απο το αυτοκινητο. Ημουν ανησυχος, ηθελα να δω το ιστορικο αυτο σπιτι και να καταλαβω πως το ειχε επηρρεασει η φωτια που το κατασπαραξε τον Οκτωμβρη του 2008, που ηταν και ο λογος της ακυρωσης του κυνηγιου περισυ. Τα σκυλια ηρθαν να μας υποδεχτουν, 2 μεγαλοσωμα Rhodhesian Ridgeback, που μονο το μεγεθος τους σε εκανε να σκεφτεις να περασεις το κατωφλι. Ευτυχως ομως ειναι σαν κουταβια στην νοοτροπια και συντομα κουνουσαν τις ουρες τους και μας τριγυριζαν χαρουμενα, συνοδευοντας μας προς το σπιτι.

Η γνωριμη μυρωδια των μπισκοτων που φτιαχνει με δικη της συνταγη η Σαντυ, η γυναικα του Κρις και μητερα του Πιερ, ειναι το πρωτο πραγμα που θυμαμαι. Η Σαντυ, χαμογελαστη και χαρουμενη μας υποδεχτηκε με ανοιχτες αγκαλες, τη συστησα στον Αδερφο μου και τους δυο φιλους μου, και μετα απο 5 λεπτα κουβεντας περι του ταξιδιου μας εδειξε που θα περνουσαμε τις επομενες 8 ημερες. Ειχαν ετοιμασει ενα σπιτι μονο για μας. Ανεξαρτητοι απο το κυριως σπιτι, 50-60 μετρα μακρια ειχαμε ολο το χωρο να απλωσουμε τα πραγματα μας, και να παρουμε απο ενα κρεβατι ο καθενας. Γρηγορα, καναμε ολοι τις επιλογες μας και αφησαμε τις βαλιτσες μας, παιρνοντας μονο τα οπλα για να τα αφησουμε στο κυριως σπιτι και να τα δειξουμε στον Πιερ.

Το φαγητο θα ηταν ετοιμο σε μιση ωρα, και ετσι βαλαμε ολοι απο ενα ποτο και ευχηθηκαμε την καλη αρχη στην περιπετεια μας και στο κυνηγι και καλη αρχη στην επισκεψη μας. Ο Πιερ μας ελεγε ολες τις ετοιμασιες που ειχε κανει για την αφιξη μας: ειχε τοποθετησει στοχους σε μια περιοχη της φαρμας για να ελεγξουμε τα τουφεκια, ειχε αγορασει αρκετα πυρομαχικα για να αρχισει μια μικρη επανασταση (στη φαρμα ειχαν επισης 2 οπλα 7x57, οπως το δικο μου, το οποιο, αλλωστε, το ειχα φτιαξει εμπνευσμενος απο την προηγουμενη επισκεψη μου, και μετα απο τηλεφωνικες επικοινωνιες μαζι μου ειχε επισης αγορασει 300 σφαιρες για το .222 ωστε να κανει λιγη σκοποβολη ο αδερφος μου, να το συνηθισει) και ειχε μελετησει το τοπιο ωστε να επιλεξει τις καλυτερες θεσεις για μας.

Μετα το φαγητο (ενα θεσπεσιο γευμα απο φιλετο γαζελας στο φουρνο), πηραμε ολοι τα ποτα μας και πηγαμε σε ενα μεγαλο δωματιο οπου ειχαμε αφησει τα οπλα. Ξεκλειδωσαμε τις θηκες, ενω ο Πιερ πηγε στον οπλοβαστο της φαρμας για να φερει τα οπλα που θα επελεγε ενα απ’αυτα ο αδερφος μου. Καθησαμε περιεργαζομενοι τα οπλα, τις διοπτρες, αναλυοντας την συμπεριφορα τους και την χρησιμοτητα τους στο πεδιο της Αφρικης. Εδειξα στον Πιερ το ονομα της φαρμας που ηταν χαραγμενο στην καννη του οπλου μου, πραγμα που εφερε ενα χαμογελο στα χειλη του και, ελπιζω, του εδωσε να καταλαβει ποσο με εχει επηρεασει ο τροπος ζωης και κυνηγιου που εζησα πριν 2 χρονια για 4 συντομες ημερες εκει.

Το φαγητο και τα ποτα, συν το γεγονος οτι το ταξιδι ειχε πια τελειωσει και ειμαστε στον προορισμο μας, μας εκανε ολους να νοιωσουμε την κουραση των τελευταιων 30 ωρων. Αν και ηταν νωρις, 10.00-11.00 το βραδυ, ειπαμε τις καληνυχτες μας και πηγαμε για υπνο, γεματοι προσδοκιες, γεματοι χαρα και μεθυσμενοι απο την αφρικανικη νυχτα, τους ηχους και τις μυρωδιες της...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου