- Ειναι πολλα τα ζωα και πρεπει φετος να γινει εκκαθαριση, δεν μπορει η πεδιαδα να τα συντηρηση ολα. Θα’ρθεις να μας βοηθησεις?
Επεσα απο την καρεκλα μου! Το email του Πιερ σαν να μην ηταν πραγματικο, με εκανε να το ξαναδιαβασω! Ειχα λιγες ελπιδες για το ταξιδι αυτο, και καπου ειχα παραιτηθει, πιστευα οτι, παρ’ολη την καλη θεληση, δεν θα πραγματοποιηθει.
Γρηγορα, χτυπησα το κουμπι ‘απαντηση’ στον υπολογιστη, και, οσην ωρα του απαντουσα, το μυαλο μου υπολογιζε ολες τις λεπτομερειες του ταξιδιου. Ποιες ημερομηνιες, για ποσες μερες, ποσοι κυνηγοι θα πρεπει να ειμαστε, θα καταφερω να εξελιξω τις ιδιογομωσεις, θα εχει ερθει το κοντακι απο την Αμερικη για το καινουριο οπλο...Ανοιξα το ημερολογιο μου και, λες και τα ματια μου ειχαν ζουμ, επεσαν πανω στις 2 εβδομαδες που ειχα ελευθερες στο τελος του Μαϊου! ‘λες?’ ειπα μεσα μου.
‘Αγαπητε Πιερ, τα νεα που μου στελνεις ειναι μαννα εξ’ουρανου! Και φυσικα θα ερθω, δεν το χανω με τιποτα το ταξιδι! Συμφωνα με το ημερολογιο μου, η πανσεληνος ειναι στις 27 Μαϊου, μπορω να ερθω απο τις 20 μεχρι τις 30 του μηνος. Ταιριαζουν οι ημερομηνιες με το ημερολογιο της Φαρμας?’
Με το χερι τρεμαμενο απο την χαρα και την ανυπομονησια, πιεσα το κουμπι της ‘αποστολης’ και περιμενα σε αναμμενα καρβουνα. Μιση ωρα αργοτερα, ηρθε η απαντηση: ‘Το κυνηγι θα γινει οποτε σε βολευει, εμεις εδω δεν εχουμε πιεση χρονου και θα κανονισω να ειναι και οι επαγγελματιες εδω εκεινο τον καιρο’.
Το σχεδιο ηταν απλο: η φαρμα του φιλου μου Κρις (ο Πιερ ειναι ο γιος του) συντηρει καπου 2500 αντιλοπες σε μια εκταση 65000 στρεμματων. Η πλειοψηφια ειναι γαζελες (springbok) μαζι με αρκετα ορυξ και 24 black wildebeest (ενα ειδος γκνου) και καθε χρονο πρεπει να αφαιρεθουν 300-400 ζωα για να διατηρηθει η ισορροπια. Υπαρχουν και 6 ζεβρες, μερικα southern cape mountain reedbuck, steenbok, duiker και, το πιο σημαντικο, παρα πολλοι φακοχοιροι!! Ενω η προσοχη μας θα στρεφοταν στον ελεγχο των αντιλοπων, οτι αλλο (εκτος απο τις ζεβρες, τα southern cape mountain reedbuck και τα steenbok) ηταν επισης στη λιστα. Τις αντιλοπες πρεπει να τις χτυπησουμε στο κεφαλι, καθως θα επεξεργαζοντουσαν απο τους επαγγελματιες για την ευρωπαϊκη αγορα, ενω ολα τα αλλα θα μπορουσαμε να τα χτυπησουμε στον ωμο, καθως ηταν για δικη μας καταναλωση.
Το αγημα των κυνηγων θα αποτελουταν απο 10 ατομα. Τεσσερις απ’αυτους θα ειμασταν εμεις! Αμεσως μετα τα μηνυματα ημουν στο τηλεφωνο:
-Ελα! Μου εγραψε ο Πιερ! Η εξορμηση θα συμβει φετος! Μαη, 20 με 30. Κανονισε τις ημερομηνιες σου! Τι? Εχουν αυτοι οπλα να σου δωσουν, μη φοβασαι. Μη σε νοιαζει, μια χαρα ειναι! Οταν θα ερθεις τα Χριστουγεννα, θα ριξεις με τα δικα μου, να παρεις μια ιδεα!! Θα σου πω οταν ξερω λεπτομερειες απο τις πτησεις. 400 ζωα πρεπει να παρουμε! Κανονισε!!! Τα λεμε...θα σε ξαναπαρω αργοτερα...Γεια, γεια!
Το Κολλητηρι θα ερχοταν παρεα για πρωτη φορα σε τετοιο κυνηγι με πυροβολα και τοσα ζωα. Η συμμετοχη του ηταν το δωρο μου για τα 40στα του γενεθλια, και η απολυτη δικαιολογια να ξαναζησουμε στιγμες κυνηγιου που ειχαμε να περασουμε απο τοτε που ειμασταν παιδια...
Πηρα τηλεφωνο τους δυο αλλους φιλους μου, εδω στην Αγγλια, και τους μεταδωσα τα καλα νεα. Αμεσως αρχισαμε να μιλαμε για οπλα, σφαιρες, τυπους βλημματων και τα σχετικα. Η επομενη σκεψη μας ηταν στο διαδικαστικο: πως θα παρουμε τα οπλα στην Αφρικη...Αρχισα εκεινη την ωρα κιολας να γραφω το μηνυμα στον Πιερ....
Ολα αυτα εγιναν τον Οκτωμβριο του 2009...Οι μερες περνουσαν αργα...Οι γιορτες των Χριστουγεννων ηρθαν και εφυγαν, η δουλεια ανενδοτη να με τρεχει απ’το ενα ακρο της χωρας στο αλλο, και παρ’ολη την φασαρια, το μονο πραγμα που σκεφτομουν ηταν το ταξιδι στην Αφρικη. Καθως ο Κρις ηταν δικη μου επαφη, ανελαβα τον ρολο του διοργανωτη, και αρχισα τα διαδικαστικα με τον ταξιδιωτικο πρακτορα για τα εισητηρια και τις αδειες που χρειαζοταν για την μεταφορα των οπλων, καθως και με την ΝοτιοΑφρικανικη αστυνομια για τις κυνηγετικες αδειες που χρειαζομασταν οταν θα φταναμε εκει. Με πολυ λιγες ‘εκπληξεις’ ολα πηγαν κατ’ευχη, και τον Απριλιο ολα ηταν ετοιμα! Οι αδειες ειχαν βγει, τα εισητηρια ηταν κλεισμενα και πληρωμενα, τα οπλα ρυθμισμενα και οι ιδιογομωσεις ειχαν τελειοποιηθει. Οι μερες που περασαμε μες το κρυο και την βροχη να δοκιμαζουμε βολες σε στοχους τωρα πια ηταν παρελθον, αυτο που ολοι ειχαμε στο νου μας ηταν να τις δοκιμασουμε στη σαβαννα...
8 μερες πριν το ταξιδι ειχα μια υποχρεωση στην Ελλαδα. ‘Ωραια’ σκεφτηκα μεσα μου, ‘θα παρω και μερικα πραγματα να δωσω στο Κολλητηρι να τα φερει αυτος, μιας και δεν κουβαλαει τουφεκι και σφαιρες...’ Δεν ειχα και πολλα να κουβαλησω για το ταξιδι, και ετσι εβαλα ενα ματσο ρουχα και συμπραγκαλα στην τσαντα να τα αφησω να τα φερει εκεινος. Ο Πιερ, σε καθε συνεννοηση μας μου υπενθυμιζε: ‘Ειναι χειμωνας εδω, να φερετε τιποτα ζεστο, το πρωι εχει παγο...’. Τι να κανω και εγω, δοξα τω θεω, ενα σωρο χειμωνιατικα εχω, διαλεξα μερικα και τα πηγα στην Αθηνα.
Εμενα με τον αδερφο μου και την οικογενεια του, και, καθε ωρα που ειμαστε μαζι συζητουσαμε για το ταξιδι. Σχεδιαζαμε πορειες, εξεταζαμε πιθανοτητες και διαφορετικα σεναρια, του εδειχνα που πρεπει να βαραει τα ζωα για να τα καταφερνει με τη μια, και, γενικα, ολη μας η συζητηση για την Αφρικη ηταν και τα πραγματα που θα παιρναμε μαζι. ‘Μην ξεχασεις το λαδι! Να τους παμε κατι, στο σπιτι τους θα μεινουμε, μην μας παρουν και για γυφτους (αμερικανους!)!’.
Τελειωσα την υποχρεωση που ειχα την Κυριακη το μεσημερι και ο αδερφος μου ηρθε να με παρει να παμε στο σπιτι, να περασει λιγο η ωρα πριν πρεπει να παω στο αεροδρομιο. ‘Δεν ειναι καλα τα νεα’ μου λεει...Παγωσα! ‘Τι εννοεις???’ ‘Εχει βουϊξει το ραδιο απο το πρωι, εχουν κλεισει τα αεροδρομια στην Αγγλια λογω του ηφαιστειου...’. Αμαν! Αυτο μας χρειαζοταν τωρα! Την Πεμπτη πετουσαμε για ΝτουμπαΪ, καθ’οδον για Γιοχανεσμπουργκ, δεν υπηρχε περιθωριο για καθυστερησεις...Στο μυαλο μου ζωντανες οι στιγμες της ακυρωσης των πτησεων για μια βδομαδα πριν απο 10 μερες, με την απαγορευση στο Βρεταννικο εναεριο χωρο. Καθομουν σε αναμενα καρβουνα. Με το που φτασαμε σπιτι πηρα τηλεφωνο την εταιρια: ‘Η πτηση σας εχει ακυρωθει...εαν θελετε να σας κλεισουμε στην ιδια πτηση για αυριο.’ Τι να κανω, αυτο και εκανα, και πηγα στο σαλονι, βηματιζοντας πανω κατω σαν το λιονταρι στο κλουβι...8 μηνες προετοιμασια, τοσες συνεννοησεις, τοσα πραγματα κανονισμενα, και θα μας τα κατεστρεφε ολα το ηφαιστειο!
Ευτυχως, η τυχη ηταν με το μερος μου. Ο ανεμος αλλαξε, η τεφρα απομακρυνθηκε, και την επομενη ημερα ημουν στην Αγγλια. Ειχα δυο μερες δουλεια ακομα μεχρι την Πεμπτη, 20 του Μαη, που ηταν η μερα αναχωρησης για την Αφρικη. Περιττο να σας πω οτι η σκεψη μου μονο στην δουλεια δεν ηταν...Το μονο που μπορουσε να μου παρει το μυαλο απο την Αφρικη, ηταν το καινουριο μου κουταβι, που το καλοδεχτηκε η γυναικα μου (μιας και ημουν απεκλεισμενος λογω τεφρας!) την προηγουμενη Κυριακη.
Τα πραγματα ηταν ολα παρατεταγμενα στο διπλο κρεββατι του δευτερου υπνοδωματιου. Ειχα περασει 6 ωρες στο γκαραζ φτιαχνοντας τις 140 σφαιρες που θα επαιρνα μαζι, ειχα βγαλει ρουχα, καπελα, μαχαιρια, τα παντα με κοιταζαν απλωμενα...Το προβλημα τωρα ηταν πως τα πακεταρουν ολα αυτα για να ειναι 30 κιλα...το οπλο στην ειδικη θηκη και τα πυρομαχικα στην δικη τους ηταν 22 κιλα! Καλα που ειχα δωσει μερικα πραγματα στον αδερφο μου να φερει, θα κυνηγουσα με τις σαγιοναρες και το κοντο παντελονι!
Τα πακεταρα, τα ζυγισα, εβγαλα μερικα πραγματα, αλλαξα την βαλιτσα, τα ξαναζυγισα και μετα απο 3 τετοιες προσπαθειες, καταφερα να ειμαι στο οριο. Καθως κουβαλουσαμε οπλα θα μας περνουσαν απο το μικροσκοπιο και τα εξοδα ηταν ηδη πολλα για να μας παιρνει να πληρωσουμε 35 λιρες το κιλο για τα εξτρα...
Πεμπτη πρωι και ειχα ξυπνησει απο τις 7.00...Η ανυπομονησια μου δεν με αφηνε να μεινω στο κρεββατι παραπανω, και σηκωθηκα, ελεγξα ολα μου τα πραγματα για πολλοστη φορα, να σιγουρευτω οτι δεν ξεχασα τιποτα, και κατεβηκα στην κουζινα να κανω καφε. Τα κουταβια μου πηδουσαν με χαρα γυρω στα ποδια μου ενω ετοιμαζα πρωινο και περιμενα να ερθουν οι φιλοι μου για να φυγουμε για το αεροδρομιο. Ο Γκαρεθ, 1.98, μαραθωνοδρομος και φανατικος κυνηγος που εχει ξεχασει για τα οπλα περισσοτερα απο οτι ξερω εγω, και ο Ντεϊβιντ, πρωην αθλητης της αρσης βαρων, ημιεπαγγελματιας κυνηγος ζαρκαδιων με βαθεις γνωσεις βλητικης και οπλουργιας, θα ερχοντουσαν να με παρουν απο το σπιτι μου καθως ηταν στο δρομο τους για το αεροδρομιο. Η γυναικα μου εφυγε για τη δουλεια αφου μου ευχηθηκε να περασω οσο καλυτερα γινεται, και, για να περασει η ωρα βγηκα στον κηπο να παιξω με τα σκυλια. Κατα τις 8.30, οι φιλοι μου ειχαν παρκαρει στην αυλη μου. Ακουσα το αυτοκινητο και πηγα να τους βρω, μα με ξαφνιασαν ερχομενοι κατα πανω μου κρατωντας ενα περιεργο πακετο στο χερι. Γελωντας μου το εδωσαν και με παροτρυναν να το ανοιξω...
- Τι ειναι αυτο? Τι κανατε παλι?
- Ανοιξτο!
Ξεδιπλωσα το πανι που ηταν τυλιγμενο και απο μεσα εβγαλα ενα καλοφτιαγμενο θηκαρι, με ενα μαχαιρι. Ηξεραν τη μανια μου με τα μαχαιρια, και χαμογελασα με την επιλογη του δωρου τους. Τραβηξα το μαχαιρι απο το θηκαρι, και το στομα μου μονο που δεν χτυπησε το πατωμα! Alan Wood, εγραφε πανω η λαμα, και το χαρακτηριστικο σημαδι του ελαφιου (που ειναι η ‘σταμπα’ του συγκεκριμενου, διασημου, μαχαιροποιου) ηταν απο κατω απο το ονομα...Δεν το πιστευα! Ενας θρυλος στο χωρο του μαχαιριου, τα καλλιτεχνηματα του οποιου στολιζουν τοσες ιδιωτικες συλλογες και που ποτε δεν πιστευα οτι θα επεφτε στα χερια μου!
- Μα, καλα, ειστε με τα καλα σας? Γιατι? Τι εκανα να το αξιζω τετοιο δωρο?? Που το βρηκατε?
- Ειναι προσωπικος μας φιλος, μου απαντησαν. Σκιστηκες για τις αδειες, τα εισητηρια, ολες τις προετοιμασιες, σου αξιζει!
- Ολα αυτα τα εκανα γιατι ειστε φιλοι μου, και, αν εισασταν εσεις στη θεση μου το ιδιο θα κανατε...
- Να το παρεις στην Αφρικη! Του ειπαμε του Alan να το φτιαξει για αριστεροχειρο και ειδικα για κυνηγι. Κοιτα το θηκαρι! Ειναι για να το φορας στα δεξια στη ζωνη ωστε να τραβιεται το μαχαιρι με το αριστερο...
- Δεν γινεται να το παρω χωρις να παρετε λεφτα!
Και επιασα απο τον παγκο δυο διφραγκα και τους τα εδωσα.
- Πρεπει να τηρουμε τις παραδοσεις, ειναι κακη τυχη να παρεις δωρο μαχαιρι, παντα πρεπει να το ‘αγοραζεις’...!
Και με την κουβεντα αυτη, εφυγα για να παρω τη βαλιτσα μου, να βαλω το μαχαιρι μεσα. Εφτιαξα καφεδες και, μιση ωρα αργοτερα, φορτωναμε τα πραγματα μου στο αυτοκινητο. Η πτηση δεν θα εφευγε για αλλες 5 ωρες, αλλα, λογω των οπλων, θελαμε να ειμαστε εκει πρωτοι για να μην εχουμε τιποτα παρατραγουδα. Ευτυχως, ολα πηγαν ρολοϊ! Καταφερα να κλεισω και θεση για τον αδερφο μου διπλα μου για την πτηση απο το Ντουμπαϊ στο Γιοχανεσμπουργκ (παρ’ολο που η ‘ξανθια’ στο γκισε δεν καταλαβε τι σημαινει ‘οσο πιο μπροστα γινεται σας παρακαλω αν εχετε την καλωσυνη...’). 11 η ωρα ειμασταν στα Duty Free με το χαμογελο στα χειλη, και οι τρεις μας καταχαρουμενοι που το πολυποθητο ταξιδι ειχε επιτελους αρχισει. Δεν μας ενοιαζαν οι 20 ωρες που θα περνουσαμε σε αεροπλανα και αεροδρομια, η αϋπνια ή η ταλαιπωρια. Τα ματια μας εβλεπαν μονο πεδιαδες και αντιλοπες και περιπετειες που μας περιμεναν τις επομενες 8 μερες....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου