Η μερα ωραια, χωρις αερα, ηλιοφανεια και 25 βαθμους, υποσχοταν κινηση στα χωραφια απο τους στοχους. Φορτωσα σεα και μεα στο αυτοκινητο και ξεκινησα για το μακρυ ταξιδι στην φαρμα.
Μετα απο εφτα λεπτα, ειχα φτασει. Αλλα τι να δω: Η πορτα κλειδωμενη! Αμαν, ειπα απο μεσα μου, για να με κανουν να ιδρωσω... Τι να κανω λοιπον, παρκαρω το αυτοκινητο σε ενα χωραφι, φορτωνομαι τφεκ’, τσαντα, διποδο, shooting sticks, κυαλια, Range finder (αποστασιομετρο), πυρομαχικα, και την shooting bag, και παιρνω τον ανηφορο. Τι να σου πω ομως, αυτο το περπατημα... ιδρωσα να πηγαινω και να προσπαθω να δω με τα κυαλια... Οριστε και μια φωτογραφια οπου φαινονται τα ραβδια και η shooting bag (ζυγιζει γυρω στα 8 κιλα):
Τελος παντων, εφτασα σε ενα σημειο που μπορουσα να αγναντεψω μια ραχουλα απο ενα χωραφι με γρασιδι. Βαζοντας τα κυαλια στα ματια, μετα απο ενα δυο λεπτα, αναφωνησα ωσαν Κωστας Γκουζγκουνης στα ‘Καμακια του Σαρωνικου’: ‘Να’τα τα πουλακια μου!’. Στην ακρη του χωραφιου, κατω απο ενα θαμνο, ειδα τρια κουνελακια να καθονται εξω απο το λαγουμι. Αφηνω τα πραγματα κατω, βγαζω το τφεκ’ απο την θηκη και αρχιζω την συναρμολογηση.
Και εκεινη την ωρα μεταμορφωθηκα: απο Γκουζγκουνης εγινα Βουγιουκλακη! Ολη την ωρα που τα εκανα αυτα τραγουδαγα ‘αχ κουνελακι, κουνελακι, σφαιρα που θα την φας!’... Πρεπει να κοψω τον ελληνικο κινηματογραφο, με βλεπω να ριχνω αλα’ Μεταξοπουλος σε λιγο.
Μεσα σε ενα λεπτο ημουν ετοιμος. Στερεωσα το οπλο σε κατι καγκελα, και κοιταξα μεσα απο το range finder για να κανονισω την αποσταση: 132 μετρα. Το οπλο (204 Ruger) ριχνει σφαιρα 39gn με ταχυτητα 3890fps. Το οποιον σημαινει οτι με μηδενισμο στα 100γιαρδες, η σφαιρα στα 132 εχει πεσει....0.3 ιντσες (δηλ. 0.8 εκατοστα). Με αλλα λογια, βαζεις το σταυρο εκει που θες και ριχνεις. Περιμενα ομως λιγο, γιατι ηταν δυο κουνελια που παιζαν το ενα κοντα με το αλλο και ειπα μηπως και μπορεσω και τα παρω και τα δυο. Η υπομονη μου ανταμοιφθηκε: καθησαν το ενα διπλα στο αλλο, και εστειλα το μυνημα! Οταν η σφαιρα ταξιδευει με τετοιες ταχυτητες, βλεπεις το χτυπημα πρωτου ακουσεις το θορυβο. Με την πιεση της σκανδαλης, τα δυο κουνελια εκτιναχθηκαν το ενα αριστερα και το αλλο δεξια, και εμειναν ακινητα σε αποσταση 0.5 μετρων το ενα απο το αλλο! ‘Καλα θα παει η μερα’ σκεφτηκα!
Παρ’ολη την φασαρια, ενα τριτο κουνελι ηταν κανα δυο μετρα πιο περα και ετρωγε γρασιδακι (που με παρακαλαει ο αγροτης να το προστατεψω... πρεπει να δειτε τη ζημια που μπορει να κανουν τα κουνελια για να το πιστεψετε). Με μιας οπλιζω την δευτερη σφαιρα και το στελνω και αυτο να κανει παρεα με τα αδερφακια του!
Μετα απο ολη αυτη την αναστατωση, ξαναφορτωθηκα ολα τα συμπραγκαλα, και αρχισα παλι κατα το κυριως μερος σκοποβολης που ειχα επιλεξει. Δεν εκανα 50 βηματα, και κοιταω μεσα απο τα κυαλια, βλεπω αλλα δυο κουνελια σε ενα αλλο λαγουμι στην μεση του χωραφιου. Αντε παλι τα ιδια: ξεφορτωνομαι τα πραγματα, βαζω το οπλο στα ραβδια (οχι το διποδο ακομα), και κοιταω μεσα απο την διοπτρα (Leupold VXIII,LR, 6.5-20x40, Varmint Hunter reticle) ψαχνοντας τα. Βρισκω το πρωτο, ζυγιαζω στο κεφαλι του και... παει και αυτο στον κουνελοπαραδισο. 4 κουνελια με 3 βολες! Το αλλο εμαθε το μαθημα και πηγε υπο του εδαφους!
Ετσι λοιπον, ξαναφορτωθηκα τα πραγματα (α! που να'σταν να βλεπατε ταλαιπωρια
...) και ξανα-αρχισα για τον προορισμο μου. Φτανοντας εκει κοιταξα με τα κυαλια να δω τι γινεται... δεν ειδα πολυ κινηση, και ετσι αποφασισα να αφησω τα ραβδια και το shooting bag, εβαλα το διποδο, καβαλησα μια πυλη, και καθησα στο γρασιδι, βλεποντας δεξια μου και αριστερα μου για κουνελια. Ιδου η αποψη που ειχα:
Μετα απο 5 λεπτα, βλεπω στα δεξια μου, καπου 184 μετρα μακρια, δυο κουνελακια να τρωνε. Μετακινηθηκα λιγακι για να βλεπω καλυτερα, και πηρα θεση για βολη. Βρηκα το κουνελι στην διοπτρα, ανασανα, και εριξα περιμενοντας να δω το κουνελι στον αερα. Αλλα, αστοχησα. Μαλλον, δεν αστοχησα, η σφαιρα εξωστρακισθηκε σε κατι γρασιδια που ηταν μπροστα απο την κανη μου και δεν τα πηρα χαμπαρι. Ε, να ζησει και κανενα... Η ωρα περασε ευχαριστα, μεχρι που πηρε το ματι μου κινηση στα αριστερα. Σε ενα λοφακι, πανω απο ενα υποσταθμο ηλεκτρισμου της φαρμας, ενα κουνελι καθοταν και μασουλαγε. Ιδου η αποψη που ειχα, το οπλο σε αυτη τη φωτογραφια ειναι στον ωμο μου:
Μετακινηθηκα απο την προηγουμενη θεση, για να εχω καλυτερη βολη και τωρα ημουν μπρουμυτα. Η αποσταση 145 μετρα, και η βολη πλεον βαρετη: με την εκπυρσοκροτηση, το κουνελι πηγε 50 ποντους στον αερα και επεσε σαν σακουλι στο χωμα. Νουμερο 5 με 5 βολες!
Αλλα δυο κουνελια στο ιδιο σημειο βρηκαν την ιδια τυχη τα επομενα 15 λεπτα (αστοχησα και δυο φορες, οποτε τωρα 7 κουνελια με 9 βολες). Αρχισα ομως να πιανομαι (ειπαμε, δεν ειμαστε και παιδαρελια...) και ετσι μετακινηθηκα στο προηγουμενο σημειο. Στα δεξια, δεν κινουταν τιποτα, ετσι τα ματια ηταν αριστερα και πισω μου (στην προηγουμενη φωτογραφια). Και, οντως, μετα απο 4-5 λεπτα, ενα κουνελι καθησε στα 204 μετρα και ανυποπτο μασουλαγε γρασιδι. Στα 204 μετρα η σφαιρα που εριχνα τωρα (32gn), εφευγε απο την κανη με 4100fps, και η πτωση της σε αυτη την αποσταση ειναι 1.5ιντσα (καπου 4 ποντους). Δεδομενου οτι η βολη ηταν επικλινης προς τα πανω σε μια γωνια 10 μοιρων περιπου, σημαδεψα στην βαση των αυτιων του κουνελιου και με το πατημα της σκανδαλης επεσε στο πλαι και εμεινε ακινητο. Στην φωτογραφια, εαν προσεξετε στα αριστερα του θαμνου με τα κιτρινα λουλουδια θα δειτε το ασπρο της κοιλιας του:
την ευχαριστηθηκα αυτη την βολη ομως! 8 κουνελια με 10 βολες!
Κινηση στα δεξια: αποσταση 178 μετρα, αυτη την φορα προσεξα για γρασιδια, σημαδεψα προσεκτικα βαζοντας το σταυρο στον ωμο του κουνελιου, και αυτη την φορα το πετυχα. 9 με 11! Το επομενο ηταν ενα κουνελι ισα με ποντικι, παλι στα 200 μετρα, στη βαση του θαμνου με τα κιτρινα λουλουδια στη φωτογραφια! 10 με 12! Αστοχησα στην επομενη γιατι βιαστηκα και το σκορ εγινε 10 με 13... Περασε η ωρα, και πηγα να δω τι μπορω να παρω σπιτι. Απο ολα που ειχα βαρεσει, μονο ενα ηταν σε κατασταση που μπορουσα να το γδαρω και να το φαω (συνηθως οι σφαιρες που ριχνω ειναι τριπλης δρασης: σκοτωνουν, γδερνουν και ξαντεριαζουν... οποτε δεν μενει και τιποτα...). Το εφερα πισω στα πραγματα και το καθαρισα και ξεκινησα για το αυτοκινητο. Με φαγαν και οι σκνιπες (α! Ρε τι τραβαω...) και ετσι πηρα τον δρομο της επιστροφης. Καθως πηγαινα ομως, ειδα κανα δυο ακομα, κοντα (95 μετρα) οποτε δεν μπορεσα να αντισταθω: τελικο σκορ 12 με 15!
Πηγαινοντας για το αυτοκινητο, με το ηλιοβασιλεμα μπροστα μου, 3 κουνελια στην τσαντα, και την ησυχια του σουρουπου, δεν μπορεσα παρα να παρατηρησω την γαληνη που ενοιωθα, τη σπιρταδα στο βημα μου, ημουν παλι 18 χρονω, και δεν ειχα ουτε μια εννοια στο μυαλο μου...Και τοτε, για μια ακομα φορα καταλαβα γιατι αγαπαω τοσο το κυνηγι και την ασχολια με τα οπλα μου...
Πολλοι μπορει να διαβασετε τα παραπανω, και να σκεφθειτε οτι, καλα, ας ειχα και εγω τετοιο τουφεκι και τα λεμε... Μπορει... Αλλα να θυμηθουμε ,οτι το καταπληκτικο της παραπανω ιστοριας δεν ειναι το τουφεκι, οι βολες, η οι γκαφες που εκανα. Ειναι το γεγονος οτι ενα περιβαλλον ελεγχομενο και σωστα επεξεργασμενο, προσφερει συγκινησεις και ομορφιες, που οσα λεφτα και να’χεις δεν μπορεις να αγορασεις. Και ολα αυτα γινονται μεσα απο την συνειδηση του αγροτη, την συνεργασια του κυνηγου και, φυσικα, τις γεωγραφικες και κλιματικες συνθηκες του καθε τοπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου