Τα ξωτικα του δασους, μερος 1ο

Την τελευταια φορα που πηγα για ελαφια, περισυ το Μαρτη, ο Κυνηγος (που εχει γινει πια φιλος μου), μετα την επιτυχη καταληξη της 6ης απο τις 7 εξορμησης που καναμε παρεα, μου ειπε: 'ειμαι αρχηγος ενος συνδικατου με προσβαση σε 2500 στρεμματα δασους στην Σκωτια. Το συνδικατο εχει 6 μελη (τουφεκια), αλλα ενας απο τους παλιους αποφασισε να φυγει. Θες την θεση του?'

Ξαφνιαστηκα... Δασος στην Σκωτια? 2500 στρεμματα? 6 τουφεκια? ολα αυτα ακουγοντουσαν πολυ ομορφα για να ειναι αληθινα. Η ιστορια συνεχιστηκε:
" ο τροπος που λειτουργει το συνδικατο ειναι ο εξης: καθε μελος δηλωνει σε μενα ποτε θελει να παει. Παιρνω εγω τηλεφωνο το δασαρχειο (που ειναι και ο ιδιοκτητης του τεμαχιου) και τους λεω οτι ο ταδε θα ειναι εκει απο τις τοσο μεχρι τις τοσο του μηνος. Κανενας αλλος δεν εχει δικαιωμα να ερθει εκεινο τον καιρο, και μπορεις να τουφεκισεις οσα ελαφια θελεις, αρκει να ειναι στην εποχη τους. "

Ολο και πιο δελεαστικη γινοταν η προταση και ετοιμαζομουν για το ρεζουμε: ποσο?. Τον ρωτησα λοιπον, και οταν μου απαντησε επεσα απ'τα συννεφα! Τιμη λογικοτατη, που αντιστοιχει στον προϋπολογισμο μου για φυσσιγγια 12αρια το χρονο. 'Μεσα' του λεω λοιπον.

τους επομενους μηνες κανονισαμε τα διαδικαστικα (φωτοτυπιες αδειας οπλοφοριας, διπλωματος κυνηγου, ασφαλεια κλπ) και περασε ο καιρος με εμενα καινουριο μελος στο συνδικατο και λιγο χρονο για να παω...Σε συνομιλιες με τον φιλο μου Κυνηγο, μου ειπε οτι αλλο ενα μελος εχει καταφερει να παει απο την τελευταια φορα που μιλησαμε, και ειδε 12 ελαφια (πηρε 1, οχι γιατι δεν μπορουσε να παρει παραπανω, αλλα μονο 1 ηταν αρσενικο και μες την περιοδο).

Ο δελεασμος εντονος και προσπαθουσα με το ζορι να βρω το χρονο στο ημερολογιο μου να καταφερω να παω. Ξαφνικα, γινεται μια ακυρωση καποιων υποχρεωσεων και βρισκομαι με 3 μερες αδειες την προηγουμενη εβδομαδα. Λεω λοιπον στην Μπιριγκογκενα: Ξερεις, την εβδομαδα εκεινη του Οκτωμβρη, εφυγα για Σκωτια! 'Μονος σου?" μου λεει? Μονος μου, της απανταω, πρεπει να παω και να το κανω αυτο το πραγμα, εχω σκασει!

Οι μερες δεν περναγαν γρηγορα. Οπου και να ημουν, ο νους μου στο κυνηγι αυτο. Πηρα χαρτες, ελεγξα ολο μου τον εξοπλισμο, πηρα φορητο ψυγειο που να χωραει ενα ελαφι μεσα, και εχασα τον υπνο μου απο τον ενθουσιασμο.

Η μερα ηρθε! την προηγουμενη Τεταρτη το πρωι, το αυτοκινητο ηταν ηδη φορτωμενο και ελειπε μονο το τουφεκι απο μεσα. 7.30 ημουν στο ποδι, 8.05 η μηχανη επαιρνε μπρος! Μπροστα μου 5 ωρες οδηγηση, και αν ολα πηγαιναν καλα, θα εφτανα στον προορισμο μου με 4ωρες περισσευμα για απογευματινο κυνηγι.


Ο καιρος, οσο πηγαινα βορεια, εκλεινε, αλλα δεν με απασχολουσε, καθως ηξερα την προγνωση οτι θα ειχα καιρο με συννεφια και περιοδους ηλιοφανειας, με ελαχιστη πιθανοτητα βροχης. Η εθνικη οδος ξετυλιγοταν μπροστα μου, και το μυαλο μου ηταν σε αυτοματο πιλοτο ως προς την οδηγηση, καθως σκεφτομουν πως θα πλησιασω το κυνηγι αυτο, που δεν εχω ξανακανει, σε ενα τοπο που μονο απο το χαρτη και το διαδικτυο (μεσω GoogleEarth) καταφερα να τον γνωρισω.

Γνωριμα τοπια με προετοιμαζαν για την εισοδο στην Σκωτια και την αγρια ομορφια της:


Ο δρομος μπροστα μου φαινοταν ατελειωτος, μεχρι που εφτασα στα συνορα, τα περασα, και απο τον φαρδυ εθνικο δρομο, πηρα τους μικρους επαρχιακους που θα με εφερναν στον προορισμο μου. Ηδη το τοπιο αλλαξε εντελως: δαση, λοφοι και βουνα, με ελαχιστη κινηση στο δρομο που μου επετρεπε την χαλαρη οδηγηση και ευκαιριες για να 'χαζευω' την ομορφια του τοπιου:


Τεσσερεις ωρες αργοτερα, το GPS μου ειπε οτι φτανω στον προορισμο μου (ενα μικρο χωριο στην Νοτιο-δυτικη Σκωτια), απ'οπου επρεπε μετα να παω βαση χαρτου και να εντοπισω το τεμαχιο του δασους που ειναι του συνδικατου:


Κεντρικο του σημειο ο λοφος του Πιλοτου, τον οποιο ομως ο χαρτης δεν εδειχνε πουθενα και μονο οι ντοπιοι θα ξεραν που ειναι. Ετσι, με βαση τις πληροφοριες που μου ειχε δωσει ο φιλος μου, εστριψα εδω, πηγα δεξια εκει, προχωρησα μεχρι να περασω ενα φραχτη, και ξαφνικα, καταλαβα οτι εφτασα στον τοπο μου. Μια γρηγορη ματια στο περιβαλλον, επιβεβαιωσε μερικα απο τα σημεια στο χαρτη, και καταλαβα οτι η ωρα για το πολυποθητο οδοιπορικο στο δασος εφτασε.

Γρηγορα ετοιμαστηκα, συναρμολογησα και οπλισα το τουφεκι (πηρα το 6.5x55 μαζι μου, μιας και η πιθανοτητα για μεγαλυτερα ελαφια ηταν πραγματικοτητα) και, μετα απο μια τελευταια ματια στο χαρτη, κλειδωσα το αυτοκινητο και πηρα τον κατηφορο.



ο πρωταρχικος σκοπος της εξοδου, ηταν η αναγνωριση του τοπου, ωστε να μπορεσω την επομενη μερα να τον κυνηγησω πιο αποτελεσματικα. Το κυριως θηραμα ηταν το αρσενικο ζαρκαδι, ενα ζωο μοναχικο, που δεν σε προειδοποιει για την αφιξη του, απολυτα εναρμονισμενο με το περιβαλλον του, με οξυτατες τις αισθησεις της οσφρησης και της ακοης. Το ονομαζουν το ξωτικο του δασους, γιατι, εκει που κοιτας το τιποτα, την επομενη στιγμη ειναι μπροστα σου. Ο τροπος δε του κυνηγιου του ειναι η απολυτη ησυχια, το αργο και προσεκτικο περπατημα με τον αερα παντα στο προσωπο του κυνηγου, και η απολυτη ακινησια απαξ και εφτασες στο σημειο επισκοπησης της περιοχης που θα κυνηγησεις.

Η πορεια δυσκολη, μεσα σε ψηλα χορταρια που εκρυβαν ρυακια και λακουβες με λασπη, το εδαφος σαν σφουγγαρι να υποχωρει σε καθε βημα. Εφτασα μετα απο 25 λεπτα πορεια στην ακρη μιας φυτειας κωνοφορων, που μου επετρεπε να βλεπω μια πεδιαδα με οχτους στην απεναντι μερια που συνορευαν με αλλα δασυλλια.


Η απειρια μου σε αυτο το κυνηγι φανηκε καθ'ολη την διαρκεια των 4 ωρων που περασα στο δασος. Δεν μπορουσα να βρω το καταλληλο μερος να σταθω, καθε φορα που νομιζα οτι το βρηκα μου απαγορευε την δυνατοτητα βολης σε πανω απο 50% της περιοχης που μπορουσα να βλεπω, και, κατα συνεπεια φυσικα, ουτε που ειδα κανενα ζαρκαδι. Ειδα ομως τα μονοπατια που περνουν το βραδυ, τα σημεια της βοσκης τους καθως και πολλα περιττωματα τους, που δηλωναν εντονη παρουσια των ζωων στον τοπο.

Η ωρα περασε, και το σκοταδι ξαφνικα αρχισε να γινεται απειλητικο. Καταλαβα οτι ειμαι μακρια απο το αυτοκινητο και ετσι, βιαστικα, πηρα τον ανηφορικο δρομο της επιστροφης. Μετα απο 1.5ωρα γρηγορης πορειας (οσο γρηγορη την επετρεπε η μορφολογια του εδαφους....) καταφερα και βρηκα το δρομο. Η νυχτα ειχε πεσει για τα καλα, και ετσι, πηρα τον δρομο προς την πανσιον οπου θα εμενα για τα επομενα δυο βραδια. Παρ'ολο που δεν ειδα θηραματα, το προσωπο μου φωτιζε ενα χαμογελο, το μυαλο μου δουλευε με υπεραριθμες στροφες, και η εξαψη με εκανε να ιδρωνω παρ'ολη την ψυχρα της Σκωτζεζικης αυρας. Ηξερα οτι οση ωρα περνας στο βουνο ειναι μαθημα, και ελπιζα οτι η επομενη μερα θα μου μαθαινε ακομη κατι καινουριο για το συναρπαστικο αυτο κυνηγι. Και πραγματικα, δεν απογοητευτικα....