Οπως ειχαμε συζητησει, το ταξιδι αυτο ειχε κανονιστει απο τον Σεπτεμβριο του 2007. Οι ημερομηνιες ειχαν κλειστει απο τον Νοεμβριο του 2007, και προσπαθησα παρα πολυ να μην σκεφτομαι τις μερες που πρεπει να περασουν μεχρι την αναχωρηση μου για το ταξιδι. Στο κατω κατω, ουτε ηξερα που θα παω, ουτε ημουν σιγουρος για τους ανθρωπους που θα συναντουσα, και ετσι, για να αποφυγω την απογοητευση, δεν ειχα απαιτησεις απο αυτο το ταξιδι.
Η μερα εφτασε, που θα φευγαμε για το Γιοχανεσμπουργκ. Την προηγουμενη, ελεγξα τη λιστα μου και σιγουρευτηκα οτι πηρα
α) μποτες και ρουχα αναλογα των καιρικων συνθηκων που μας περιμεναν (μην ξεχναμε, ειναι χειμωνας στο νοτιο ημισφαιριο αυτη την εποχη)
β) κυαλια, αποστασιομετρο και μαχαιρια για το κυνηγι
γ) βιβλια περι σωστου κυνηγιου των ειδων των ζωων που θα κυνηγουσαμε.
Αναχωρησαμε απο την Αγγλια ενα ηλιολουστο πρωινο, και φτασαμε στο Γιοχανεσμπουργκ 25 ωρες αργοτερα, ξεθεωμενοι και αποπροσανατολισμενοι... Ειχαμε μια νυχτα αναμονη, πριν παρουμε την επομενη πτηση για τον τελικο προορισμο μας, οπου θα μας συναντουσε ο οικοδεσποτης μας. Ετσι, πηγαμε στο ξενοδοχειο, οπου ανασυγκροτηθηκαμε με ζεστα μπανια, υπνο και ενα υπεροχο δειπνο στο εστιατοριο του ξενοδοχειου. Και η γυναικα μου και εγω αρχισαμε να νοιωθουμε πιο χαλαροι και να απολαμβανουμε την καινουρια εμπειρια.
Το επομενο πρωι, πηγαμε στο αεροδρομιο οπου συναντησαμε το ζευγαρι (Αντρε και Μπριτζετ) που, κατα ενα τροπο, ευθυνονταν για αυτο το ταξιδι, μιας και ηταν αυτοι που μας προσκαλεσαν να τους συνοδεψουμε στο κυνηγι. Πηραμε το μικρο αεροπλανο και μετα απο 45 λεπτα πτησης πανω απο μια χωρα επιπεδη, ξερη και περιεργη στο ματι, φτασαμε στον προορισμο μας. Το αεροδρομιο αφιξης τοσο μικρο που ο οικοδεσποτης μας (Κρις) μας περιμενε στα σκαλια σχεδον του αεροπλανου.
Μετα τις αναγκαιες συστασεις, πηραμε τα πραγματα μας και τα φορτωσαμε στο LandRover Defender 110 του Κρις, και ξεκινησαμε για τον προορισμο μας, 80 χιλιομετρα περιπου νοτια. Σταματησαμε για 'ανεφοδιασμο' σε οινοπνευματωδη και τα σχετικα, και μετα πηραμε το δρομο για την φαρμα. Οριστε και η πρωτη φωτογραφια του ταξιδιου.
Δεξια και αριστερα μας ατελειωτες πεδιαδες χωρις ιδιαιτερη βλαστηση, με κοπαδια γαζελες που και που, και ελαχιστη κινηση στο δρομο. Κατα τη διαρκεια της διαδρομης μπορεσαμε και ειχαμε συζητηση με τον Κρις για να γνωριστουμε καλυτερα και οι πρωτες εντυπωσεις ηταν ενθουσιωδεις: Ενας ζεστος και ανοιχτος ανθρωπος, ετοιμος να βοηθησει στα παντα, γενναιοδωρος και με τρομερη αισθηση χιουμορ μας ειπε μερικα πραγματα για την περιοχη, τη φαρμα και το κυνηγι της προηγουμενης εβδομαδας (με τις φωτογραφιες που δημοσιευσα στο φορουμ πριν απο λιγο καιρο). Μετα απο μια ωρα περιπου,στριψαμε σε ενα χωματοδρομο και μετα απο αλλα 10 χιλιομετρα φτασαμε στη φαρμα. Η φαρμα ηταν στην οικογενεια του Κρις απο τον παπου του, και μετρουσε επιφανεια 4500 εκταριων (45000 στρεμματα).
Ενα παραδοσιακο αποικιακο σπιτι με τεραστια βεραντα, και παρα πολλα δωματια ολα στο ιδιο επιπεδο ηταν το πρωτο πραγμα που αντικρυσαμε καθως το αυτοκινητο αργα προχωρουσε στον κακοτραχαλο δρομο περνωντας ενα μικρο ρυακι. Σταματησαμε το αμαξι και ολοι βγηκαμε ανακουφισμενοι για το τελος του μακρυνου ταξιδιου, για να συναντησουμε την γυναικα του Κρις, την Σαντυ, που και αυτη ενθερμα μας καλοδεχτηκε και μας εδειξε το δωματιο μας. Ο Κρις προσφερθηκε να μας κανει ξεναγηση στο εργοστασιο ξηρων καρπων απο δεντρα που μεγαλωνει τελειως οργανικα στη φαρμα, και μετα το τελος της ξεναγησης, πηγαμε ολοι στην βεραντα της φαρμας για ενα ποτο. Η ωρα ηταν ηδη περασμενη και το μονο πραγμα που απεμενε ηταν να παρουμε δειπνο, να κανουμε 'ψιλη κουβεντα' και να οργανωσουμε την πρωτη μερα του κυνηγιου.
Μετα το γευμα ('παλιο' απο τα κοπαδια προβατων του Κρις), οι αντρες αποσυρθηκαμε στο γραφειο του για να μας δειξει τα οπλα με τα οποια θα κυνηγουσαμε. Ο Αντρε (ενας μεσηλικας καρδιοχειρουργος) ειχε το τουφεκι του (ενα Brno 550 δισκανδαλο, σε διαμετρημα 7x57 Mauser) στη φαρμα τα τελευταια 20 χρονια και ηταν ενθουσιασμενος να το ξαναπιασει στα χερια του. Για μενα (εφοσον δεν μπορεσα να παρω λογω γραφειοκρατιας κανενα απο τα δικα μου οπλα μαζι) ειχε ο Κρις μια τρομερη εκπληξη, χωρις να το ξερει: Μου παρουσιασε το δικο του Sako L579 σε .243Win, το οποιο, εαν και θα ηταν ιδανικο, δεν μπορουσα να δεχτω, καθως ηταν το δικο του. Η επομενη μου επιλογη ηταν το τουφεκι του γιου του (που δουλευει στο εξωτερικο) το οποιο ηταν και η εκπληξη: Ενα Winchester Model 70 κατασκευασμενο πριν το 1964, σε διαμετρημα 7x57 Mauser (.275Rigby)!! Ο συνδυασμος της διεγερσης λογω των ημερων που επονται, των 3 διπλων Jack Daniels και της παρουσιασης αυτου του οπλου, εκαναν την ψυχη μου να πλημμυρισει απο ενθουσιασμο. Το τελευταιο οπλο ηταν ενα Sako L461 σε .222Remington το οποιο το προσφερε στη γυναικα μου για τις μερες που θα ηταν εκει. Και το τελευταιο οπλο που παρουσιασε, ηταν ενα πλαγιοκαννο λειοκαννο Greener με καννη 36 ιντσων, το οποιο ομως ερχοταν στον ωμο σαν φυσικη προεκταση του χεριου... Οριστε τα τουφεκια, ενω 'ξεκουραζονται' στην βεραντα της φαρμας:
Μετα απο ολη αυτη την ευχαριστη αναστατωση, και μερικα αστεια, πηγαμε ολοι για υπνο, εχοντας συμφωνησει να ξυπνησουμε νωρις το πρωι και μετα το πρωινο, να παμε για εξοικειωση με τα οπλα πριν κανουμε το πρωτο κυνηγι.
Οπως ηταν αναμενομενο, ημουν στο ποδι απο τα χαραματα. Ντυμενος, πλυμμενος και εξοπλισμενος, πηγα στην βεραντα για καφε. Το πρωτο πρωινο στην πεδιαδα ηταν μια ευχαριστη εκπληξη. Ο καιρος δροσερος (18-20 βαθμους) με ελαχιστο αερα και καθαρους ουρανους. Τα δεντρα γυρω απο την φαρμα ηταν γεματα πουλια που δεν ειχα ξαναδει, και γεματα με περιεργους ηχους οι οποιοι τελικα οφειλονταν σε μια ομαδα πιθηκων που περνουσαν απο κλαδι σε κλαδι.
Καθαρισαμε τα οπλα και πηγαμε καπου 200 μετρα απο το σπιτι, οπου υπηρχε ενα ασφαλες σημειο για να ελεγξουμε τα οπλα. Το δικο μου τουφεκι ειχε ενα τηλεσκοπιο Weaver αγορασμενο το 1968 με το μονο κακο το σταυρονημα του: ηταν τυπου γερμανικου στυλου. Μια φωτογραφια παρομοιου σταυρονηματος ειναι αυτη:
Εχοντας μεγεθυνση σταθερη στο x4, ηταν δυσκολο να εστιαστει στο ιδιο σημειο στο κουτι που ειχαμε για στοχο στα 100 μετρα, αλλα μετα απο 10-15 βολες καταφερα και μπορεσα να το κανω μηδενισμο ουτως ωστε να χτυπα 2.5 ποντους πανω απο το σημειο σκοπευσης στα 100 μετρα (που σημαινει οτι μπορουσα να βαλω το σημειο σκοπευσης στο ιδιο μερος στο ζωο απο 50 εως 220 μετρα με την ιδια πιθανοτητα να το χτυπησω). Το φυσσιγγι ηταν μια αλλη ευχαριστη εκπληξη: Παρ'ολο που εριχνε μια σφαιρα 140gn (Remington Core-Lokt) με ταχυτητες γυρω στα 2700fps, η ανακρουση του ηταν μαλακη, και επετρεπε να βλεπεις το στοχο καθ'ολη τη διαρκεια της βολης. Οριστε και η φωτογραφια του τουφεκιου και του σημειου απ'οπου καναμε σημαδι:
Η εκπληξη ηταν η γυναικα μου, που καταφερε να κανει το μικροτερο γκρουπ της ημερας με το .222, κατω απο την ευγενη και ηρεμη υποδειξη του Κρις.
Αφου λοιπον ειμασταν ολοι ικανοποιημενοι οτι τα τουφεκια μας ειναι 'κουρδισμενα' σωστα, ηπιαμε ακομα ενα καφε, και μετα, η γυναικα μου, ο Κρις, εγω και ο Αντρε, μπηκαμε στο LandRover και διασχισαμε τα 2 χιλιομετρα απο το σπιτι μεχρι το περιβολι του Κρις. Εκει εχει καπου 800 στρεμματα με δεντρα που παραγουν τη σοδεια του. Οντας χειμωνας, τα δεντρα ηταν γυμνα και μπορουσαμε να δουμε ολο το περιβολι. Οδηγησαμε στα ορια του, βλεποντας φωλιες απο αφρικανικους σκαντζοχοιρους, μανγκουστες, υρακες και meerkats να τρεχουν αναμεσα στα δεντρα, καθως και 4 warthogs (αφρικανικα αγριογουρουνα) να τρεχουν στις οχθες του ποταμου που ηταν ενα φυσιολογικο οριο στο νοτιο μερος του περιβολιου. Ο Κρις, σταματησε το αυτοκινητο μετα απο 1 χιλιομετρο και βγηκε απο το αυτοκινητο μαζι με το .243 (που ηταν και το μονο οπλο που ειχαμε μαζι). Εβαλε σημαδι ενα σημειο 1200 μετρα μακρια και αρχισε να ριχνει σφαιρες... Μετα απο λιγο, ειδαμε το λογο! Μια ομαδα μπαμπουινων αρχισε να τρεχει πανικοβλητη σε αντιθετη κατευθυνση με το περιβολι! Οι μπαμπουινοι επιδραμουν της σοδειας και θελει ο Κρις να τους κρατα μακρια. Καθως ειναι παρα πολυ δυσκολο να τους τουφεκισει κανεις (μια και σε παιρνουν χαμπαρι απο χιλιομετρα), η μονη λυση ηταν να τους τρομαζει μακρια απο το περιβολι.
Μετα απο λιγο, μπηκαμε παλι στο αυτοκινητο και κινησαμε για το σπιτι παλι. Στη διαδρομη, ειχαμε το περιβολι στα αριστερα μας, και την πεδιαδα στα δεξια. Η γυναικα μου ξαφνικα αναφωνησε 'warthogs!!', βλεποντας 2 γουρουνια να τρεχουν ανεμελα και να βοσκανε αναμεσα στα δεντρα. Ο Κρις, σταματησε το αυτοκινητο και εσβησε τη μηχανη για να τα παρατηρησουμε. Τον ρωτουσα εαν ειναι επιβλαβη, εαν τρωγονται κλπ, οταν ξαφνικα μου λεει 'θες να τα βαρεσεις??'. Του απαντησα, οτι το θεμα δεν ειναι εαν θελω εγω, το θεμα ειναι εαν θελει αυτος να τα ξεφορτωθει. Χωρις να μου απαντησει, πηρε δυο σφαιρες απο το κουτι, και μου τις εδωσε μαζι με το .243. Σιγα σιγα, βγηκα απο το αυτοκινητο και, χρησιμοποιωντας το ως εμποδιο για να μην με δουν τα γουρουνια, πηρα θεση ακουμπωντας το οπλο πανω στη ρεζερβα στο πισω μερος του αυτοκινητου. Ολοι μεσα στο αυτοκινητο ειχαν κυαλια και τους ενοιωθα με τα ματια καρφωμενα στα γουρουνια. Περιμενα μεχρι να μου δωσει ενα απο αυτα χρονο για τουφεκια, και μετα απο μερικα δευτερολεπτα, το μεγαλυτερο απο τα δυο σταματησε να φαει κατι απο το χωμα. Γρηγορα, εβαλα το σταυρονημα στον ωμο του και πατησα την σκανδαλη. Η εκπυρσοκροτηση του οπλου με ξαφνιασε, οχι ομως οσο η θεα του γουρουνιου που ηταν τωρα ακινητο στο χωμα! Το δευτερο γουρουνι, δεν πολυκαταλαβε τι εγινε και, ενω αρχισε να κινειται μακρια απο το πρωτο, γυρισε για να δει τι γινεται. Ολη αυτη την ωρα το παρακολουθουσα απο το τηλεσκοπιο, και μολις σταματησε, επανελαβα την ιδια διαδικασια οπως και με το πρωτο! Μεσα σε 2 λεπτα ειχα βαρεσει τα πρωτα μου δυο γουρουνια στην Αφρικη!! Δεν το πιστευα! Αρχισα να γελαω μαζι με τους φιλους που τωρα βγηκαν απο το αυτοκινητο και με συγχαρηκαν για τα πρωτα μου αφρικανικα θηραματα, γελωντας και πειραζοντας με!
Πηγαμε στο σημειο που πεσαν (καπου 120 μετρα απο το αυτοκινητο) και τα βρηκαμε και τα δυο 3-4 μετρα το ενα απο το αλλο. Πηραμε μερικες φωτογραφιες και μετα τα ξεκοιλιασα και τα κουβαλησα στη βαση ενος δεντρου για να τα συλλεξουμε αργοτερα με το τρεϊλερ.
Αποδειχτηκε οτι ηταν δυο μικρα θηλυκα, περιπου 8 μηνων, στην καταλληλη ηλικια και μεγεθος για φαγωμα. Εαν μεγαλωσουν παραπανω, το κρεας τους μυριζει και ειναι ιδιαιτερα σκληρο, και δεν προτιμουνται για φαγωμα. Οντας πολυπληθη και λογω της ζημιας που κανουν στο εδαφος, θεωρουνται επιβλαβη και ειναι επιθυμητο απο τους αγροτες οτι τουφεκωνται ανηλεως...
Ηδη, το ταξιδι μου στην Αφρικη εκπληρωσε τον σκοπο του! Ενοιωθα ενθουσιασμενος, και χαρουμενος, οχι τοσο για την επιτυχια, οι βολες δεν ηταν δυσκολες (αν και καθε βολη ειναι δυσκολη με καποιου αλλου το τουφεκι!), οσο για το γεγονος οτι
α) δεν ντροπιασα τον εαυτο μου μπροστα στους καινουριους φιλους μου, αλλα περισσοτερο
β) οτι η γυναικα μου ηταν για πρωτη φορα παρουσα στο κυνηγι και ηταν οσο ενθουσιασμενη οσο εγω (αν και ειπε οτι δεν θα ηθελε να τουφεκισει αυτη).
Επιστρεψαμε στο σπιτι, και σχεδιασαμε το δευτερο μερος της μερας: Ο Κρις θα επαιρνε τα δυο ζευγαρια και θα μας πηγαινε σε ορισμενα σημεια οπου ξερει οτι ειναι καλα καρτερια για γαζελες. Θα μας αφηνε εκει για 2-3 ωρες και μετα θα ερχοταν με τη γυναικα του και το ψυγειο γεματο ποτα να παμε σε ενα σημειο κοντα στα καρτερια οπου θα μπορουσαμε να δουμε το ηλιοβασιλεμα και να χαιρετησουμε την μερα με ενα ποτο στο χερι... Ξερω, ειναι δυσκολα, αλλα καποιος πρεπει να τα περασει!
Ετσι, πηρα το Winchester και 10 σφαιρες, η γυναικα μου πηρε το βιβλιο της και τα κυαλια, μπηκαμε ολοι στο αυτοκινητο, και 2 χιλιομετρα μετα, μας αφησε ο Κρις κατω απο μια μικρη ακακια σε ενα σημειο οπου μπορουσαμε να δουμε ενα μεγαλο μερος της πεδιαδας μπροστα μας. Εστησα το τουφεκι στα Stoney Point Polecat tripod ραβδια, και εβαλα τα ματια στα κυαλια, ψαχνοντας την πεδιαδα. Ξαφνικα, ενα κοπαδι καπου 150 γαζελες περασε καπου 400 μετρα μακρια, βιαστικα, πηγαινοντας προς το σημειο που ηταν το αλλο φιλικο ζευγαρι, περιπου ενα χιλιομετρο στα δεξια της θεσης μας. Με τη θεα αυτων των ζωων η καρδια μου αρχισε να βροντοχτυπα στο στηθος μου απο την αναστατωση... Περασε αρκετη ωρα και δεν εβλεπα τιποτα, οταν ξαφνικα, απο την ακρη μιας συσταδας δεντρων καπου 180 μετρα μακρια απο εμενα ειδα μια γαζελα διστακτικα να προχωραει προς την ανοιχτη πεδιαδα. Εκανα σημα στη γυναικα μου να σταματησει το διαβασμα, καθως και ο παραμικρος θορυβος ηταν ικανος να τρομαξει το ζωο, και προσπαθησα να 'βολευτω' πισω απο το τουφεκι, για βολη εαν σταματουσε.
Την παρακολουθησα απο το τηλεσκοπιο καθως περπατουσε, προσπαθωντας να μετακινηθω οσο το δυνατον λιγοτερο γινοταν, με την καρδια μου να χτυπα στο στηθος μου με δυναμη που εκανε τα αυτια μου να βουιζουν και τα χερια μου να τρεμουν απο την εγρηγορση....Η γαζελα σταματησε για μια στιγμη, και εκανα το λαθος του πρωταρη: εριξα χωρις να σταματησω μια στιγμη να ελεγξω την πιεση στην σκανδαλη, με αποτελεσμα να στειλω τη σφαιρα πανω απο τον ωμο της και να αστοχησω! Με τον ηχο της βολης, 15-20 γαζελες αρχισαν να τρεχουν απο το σημειο που βγηκε αυτη που παρακολουθουσα και να πηδανε και με τα 4 ποδια, 2 μετρα στον αερα, παρουσιαζοντας ενα θεαμα που μονο στα ντοκυμαντερ ειχα ξαναδει! Η γαζελα εκανε καπου 200 μετρα με αυτο τον τροπο και σταματησε, με το κεφαλι της προς τη θεση μου, αλλα ανικανη να με εντοπισει. Αυτη τη φορα δεν εκανα λαθος: η σφαιρα μου τη βρηκε λιγο κατω απο το λαιμο και επεσε πριν ο ηχος της τουφεκιας φτασει τα αυτια μου! Η πρωτη μου γαζελα 3 ωρες μετα τα 2 πρωτα μου γουρουνια, την πρωτη μερα του κυνηγιου στην Αφρικη!!! Μια δευτερη γαζελα μου παρουσιασε ευκαιρια για βολη, αλλα βιαστηκα παλι και καταλαβα και το μειονεκτημα του σταυρονηματος που χρησιμοποιουσα (καθως καλυπτε πανω απο το μισο ζωο σε αποστασεις πανω των 150 μετρων, κανοντας την κριση του υψους της βολης πρακτικα αδυνατο), καθως αστοχησα και παλι.
Αφησα το περιβαλλον να καταλαγιασει λιγο, και αφου ειδα οτι δεν ειχε αλλα ζωα κοντα να με παρουν χαμπαρι, πηγα και πηρα τη γαζελα, 209 γιαρδες απο το σημειο οπου ημουν. Φωτογραφια που πηρε η γυναικα μου:
Μετα απο 45 λεπτα, ο Κρις εφτασε με το LandRover και βλεποντας τη γαζελα, το προσωπο του το φωτισε ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια! Μου ειπε να την ξεκοιλιασω, και μολις τελειωσα, κρατησε την παραδοση της Αφρικης που επιβαλλει να βαφτει το προσωπο του κυνηγου με το αιμα της πρωτης του γαζελας! Η γυναικα μου ειχε πεθανει στο γελιο (οπως και εγω και ο Κρις) καθως εβαλε τα δαχτυλα του στο αιμα του ζωου και μου εβαλε τρεις κηλιδες στο μετωπο και στα δυο μαγουλα!
Μπηκαμε στο αυτοκινητο και πηγαμε στο σημειο που ηταν το αλλο ζευγαρι, οπου τους ειδαμε να εχουν και αυτοι μια γαζελα και μετα ολοι μαζι (3 ζευγαρια) πηγαμε στη βαση του λοφου για κοκτεϊλ στο ηλιοβασιλεμα... Μετα τα ποτα, πηραμε τα ζωα στο τρεϊλερ και πηγαμε στο σπιτι οπου τα κρεμασαμε στα τσιγκελια και ετοιμαστηκαμε για βραδυνο.
Εκεινο το βραδυ, φαγαμε ενα θεσπεσιο γευμα και επιδορπιο το σπιτικο παγωτο της Σαντυ, συνοδευομενο απο το παραδοσιακο για τους κυνηγους Jaegermeister που ηταν η αδυναμια του Κρις (εχει γευση σαν σιροπι απο το βηχα!!). Πριν παμε για υπνο, συζητησαμε τι θα κανουμε την επομενη ημερα. Νομιζα οτι η μερα που περασε ηταν αξεπεραστη, αλλα, οι πιο αισιοδοξες προσδοκιες μου δεν θα μπορουσαν να με ετοιμασουν για την επομενη μερα στις σαβανες της Νοτιας Αφρικης....
Μερος δευτερο: Η πορεια...
το καθε βραδυ των ημερων του κυνηγιου, κανονιζαμε τι θα κανουμε την επομενη. Ετσι, μετα το τελος του γευματος της πρωτης μερας, ο Κρις μας ειπε τα σχεδια για το επομενο πρωι. Θα ξυπνουσαμε στις 6.30, και ο Κρις και εγω θα πηγαιναμε με τη γυναικα του σε ενα απομακρο σημειο της φαρμας οπου θα μας αφηνε και θα γυριζε αυτη πισω στο σπιτι, ενω ο Αντρε θα ξεκινουσε απο το σπιτι προς τα βορεια, σε συγκλινουσα πορεια με εμας. Θα συναντιωμασταν στο φραγμα οπου χτυπησα τη γαζελα και μετα, και οι τρεις θα πηγαιναμε πανω στους λοφους και, διασχιζοντας τους θα φταναμε σε ενα σημειο οπου ο Κρις εχει βαλει ψησταριες. Εκει θα μας συναντουσαν οι γυναικες με φαγητα για ψησιμο ωστε να εχουμε μεσημεριανο, γυρω στις 2.00 το μεσημερι.
Ετσι λοιπον, την επομενη, πρωι πρωι, ηπιαμε ενα γρηγορο καφε κατα τις 6.45 και στις 7.10 ημασταν στην πεδιαδα. Η Σαντυ μας αφησε στους προποδες μιας συσταδας λοφων, και μας αποχαιρετησε. Ο Κρις, με ενα βηματισμο ελαφρυ και φαινομενικα ανεμελο, ξεκινησε μπροστα απο εμενα, παιρνοντας μια βορεια κατευθυνση επιδιωκοντας να παμε γυρω απο τους λοφους και να βγουμε σε ενα σημειο οπου θα μπορουσαμε να δουμε ολη την πεδιαδα, ετσι ωστε να σχεδιασουμε την προσσεγγιση προς τα θηραματα που θα επιλεγαμε. Οπως ειπα, ο βηματισμος του Κρις ηταν φαινομενικα ανεμελος, γιατι διαπιστωσα οτι σχεδον ετρεχα για να τον προλαβω! Το εδαφος κακοτραχαλο, γεματο πετρες και θαμνακια (σαν μικρα θυμαρια) επεβαλε προσοχη για να μην τσακιστουμε. Μετα απο 300-400 μετρα, ο Κρις σταματησε ξαφνικα και κοιταξε το εδαφος: ενα ιχνος παπουτσιου που δεν του ηταν γνωστο φαινοταν στο χωμα... Νομισαμε οτι ηταν λαθροκυνηγοι, αλλα διαπιστωσαμε οτι ηταν η δικη μου μποτα, απο ιχνη που ειχα αφησει το προηγουμενο βραδυ, οταν πηγα για γαζελες! Μου εκανε εντυπωση ομως, η γνωση του τοπιου που ειχε ο Κρις και η προσοχη του στην καθε λεπτομερεια, παρατηρηση που θα μου γινοταν πολυ περισσοτερο αισθητη καθως η μερα προχωρησε.
Καθως στριψαμε προς τα νοτιοδυτικα, πηγαινοντας προς την πεδιαδα, 2 αγριογουρουνα πεταχτηκαν μπροστα μας (καπου 100 μετρα) και εφυγαν με ταχυτητα και τις ουρες τους στον αερα σαν κεραιες, φτιαχνοντας μας το κεφι! Καθως περνουσαμε απο τη βαση ενος λοφισκου, ο Κρις γυρισε και μου ψιθυρισε: '400 μετρα αριστερα μας, μεσα στους βραχους μας παρακολουθει ενα southern cape mountain reedbuck (τυπος γαζελας του βουνου), βαλε τα κυαλια σου αργα και δες το'. Εβαλα και εγω τα κυαλια και μετα απο 2 λεπτα καταφερα να το εντοπισω: ενα λαιμο και κεφαλι μονο, ενος ζωου που εμοιαζε απο μακρια σαν βραχος και αυτο!! Καταλαβαινετε λοιπον την επαφη που ειχε αυτος ο ανθρωπος με το περιβαλλον και την γνωση των ζωων της περιοχης. Μου εξηγησε οτι αυτο το αρσενικο θα εχει 4-6 θηλυκα μαζι του και πιθανο θα ειναι να τα βρουμε παρακατω.
Συνεχισαμε την πορεια και, περνωντας ενα μικρο διαδρομο μεταξυ του λαιμου δυο λοφισκων, ειδα ενα περιεργο βραχο στα δεξια μου καπου δυο μετρα απο εκει που περπατουσα: κοιταω καλυτερα, και ειναι ενας λαγος που μπορει και να ηταν 5 κιλα! Καθοταν ακινητος με το ματι του επανω μας. Τον παρατηρησαμε για μισο λεπτο και μετα προχωρησαμε προς τα ορια της πεδιαδας. Οριστε 3-4 φωτογραφιες απο το θεαμα που μας αντιμετωπισε:
Απο τα αριστερα προς τα δεξια
(πισω απο τους λοφους στο βαθος-αποσταση καπου 4 χιλιομετρα- θα συναντουσαμε τις γυναικες για φαγητο)
Ο Κρις πηρε την καμερα απο τα χερια μου και πηρε αυτη τη φωτογραφια
Με τα κυαλια μπορουσαμε να δουμε 3 κοπαδια γαζελες στα πεδινα (100-300 στο καθε κοπαδι), ενα κοπαδι ορυξ (gemsbok) στις πλαγιες των λοφων (καπου 40), ενα κοπαδι γκνου (wildebeest- καπου 20 στα πεδινα), τρεις ζεβρες και ενα hartebeest. O σκοπος της ημερας ηταν να παρουμε ενα ορυξ και, αν τυχαινε, μια η δυο γαζελες και κανενα southern cape mountain reedbuck. Ο Κρις, σημαδεψε την θεση των ζωων, αλλα καθως ειχε περασει λιγο η ωρα, προτεινε να παμε προς τα νοτιοανατολικα, κοντα στο φραγμα οπου θα βρισκαμε τον Αντρε. Πηραμε λοιπον το δρομο για τα 2 χιλιομετρα προς την περιοχη αυτη. Στο δρομο, σε αποσταση καπου 700-800 μετρων ξαναειδαμε το κοπαδι των γκνου στη μεση της πεδιαδας, χωρις τροπο να τα πλησιασουμε απαρατηρητοι. Αυτα τα ζωα ειναι πολυ 'σκληρα' στην πεδιαδα, καταστρεφοντας μεγαλες εκτασεις γρασιδιου, και ο Κρις ηθελε οπωσδηποτε να μειωσει τον αριθμο τους. Ετσι, μου ειπε οτι η στρατηγικη που θα χρησιμοποιησουμε ειναι αυτη του 'χορτασμενου λιονταριου' εξηγωντας μου οτι καμια φορα τα ζωα δεν τρομαζουν στη θεα του 'σαρκοβορου' εαν δεν διαισθανθουν οτι ειναι σε διαθεση κυνηγετικη. Ετσι λοιπον, με ανεμελο και σχετικα θορυβωδες βημα, αρχισαμε την προσεγγιση. Αμεσως τα κεφαλια των ζωων γυρισαν κατα πανω μας και νοιωθαμε 80 ματια να κοιτουν την καθε μας κινηση. Ξαφνικα, ενα απο τα ζωα αρχισε ενα πηδημα στον αερα, που εδωσε το συνθημα σε ολα τα ζωα να αρχισουν τον καλπασμο σε διευθυνση αντιθετη της δικης μας... Τι να κανουμε, δοκιμασαμε και αποτυχαμε!
Μετα απο 10 λεπτα ειμασταν στο φραγμα αλλα ο Αντρε πουθενα... Καθησαμε καταμεσης στην πεδιαδα και βγαλαμε τα δισακια μας για κολατσιο, λεγοντας κυνηγετικες ιστοριες και συζητωντας την αξια της εμπειριας του κυνηγιου παρα την αξια του εντυπωσιακου τροπαιου. Ειδαμε απο μακρια τον Αντρε να ερχεται προς εμας, και μετα απο μια συντομη ανταλλαγη εμπειριων του πρωινου, ξεκινησαμε πορεια με φορα νοτια-νοτιοδυτικη, προς τους λοφους οπου ο Κρις ειχε εντοπισει το κοπαδι των gemsbok απο το οποιο θα προσπαθουσαμε να παρουμε ενα. Καθως ηταν στις πλαγιες των λοφων, επρεπε να τα πλησιασουμε απο την πανω μερια, με προσοχη να μην φανει η σιλουετα μας στην κορυφη του λοφου. Ετσι, με προσοχη, αρχισαμε την αναβαση, σταματωντας καθε λιγο να δουμε με τα κυαλια την θεση των ζωων. Ο Κρις εντοπισε ενα μικρο κοπαδι γαζελες 400 μετρα μακρια, στους προποδες του λοφου, και μου ειπε να τον ακολουθησω σκυφτος και με προσοχη στο θορυβο, μηπως μπορεσουμε να ερθουμε σε θεση βολης. Αργα, γονατιστα σε σημεια της πορειας, μεσα σε πετρες και βραχους, αρχισαμε την προσεγγιση... Καπου 300 μετρα μακρια απο τα ζωα, καθως προσπαθησα να παω κοντα στον Κρις για να καταλαβω τι κανουμε εαν ερθουμε σε αποσταση βολης, το δεξι μου ποδι εσπρωξε μια πετρα, ισα με τη γροθια μου 3 ποντους, χτυπωντας την πανω σε μια αλλη... Την επομενη στιγμη, ολες οι γαζελες ειχαν γινει καπνος! Χωρις να μας δουν, η να μας μυριστουν (καθως ο ανεμος ηταν στο προσωπο μας), και μονο ο μικρος, ανεπαισθητος αυτος θορυβος ηταν αρκετος να τις τρομαξει... Η οξυτητα των αισθησεων αυτων των ζωων ειναι κατι το καταπληκτικο.
Αφου τελειωσε ανεπιτυχως αυτη η προσεγγιση (λογω της ατσουμπαλιας μου!), πηραμε την πλαγια και προχωρησαμε προς τον δευτερο λοφο, οπου ηταν το κοπαδι των gemsbok, που τωρα ειχε μετατοπιστει προς τους προποδες του λοφου, μερικα μελη του αναμιγμενα με μερικες γαζελες που επισης ηταν εκει, τα υπολοιπα στον στην επομενη πλαγια, ψηλοτερα στον λοφο. Η προσεγγιση μας ηταν παλι κοπιαστικη: γονατιστοι και σκυφτοι πανω στις πετρες, με εννοια να μην κανουμε κανενα θορυβο, αργα προχωρησαμε προς ενα φυσικο 'γουπατο' οπου μπορεσαμε να σηκωθουμε ορθιοι και να κανουμε ψιθυριστη κουβεντα. Ο Κρις ειχε εντοπισει ενα ζωο (ορυξ) που θα το τουφεκουσαμε και με προσκαλεσε να κανω την τουφεκια. Οι δυο μας, ερποντας θα πηγαιναμε πανω σε μια πλατια μεγαλη πετρα, απ'οπου το ζωο ηταν καπου 250 μετρα μακρια. Και πραγματικα, με την καρδια μου να 'ξυπναει' απο την αδρεναλινη, ακολουθησα τον Κρις πανω στην πετρα. Εβαλε το καπελο του σε μια μικροτερη πετρα μπροστα μου οπου θα την χρησιμοποιουσα για στηριγμα και προωθησα το οπλο μπροστα μου, για να στηριχθει εκει, παιρνοντας θεση πισω του για την τουφεκια....
Θα μπορουσα να σας πω ενα σωρο για την στιγμη εκεινη, αλλα το τι αισθανθηκα ποτε δεν θα μπορεσω να το περιγραψω: Ενα μεγαλοπρεπες ζωο, με ισια μαυρα κερατα, ασπρομαυρο προσωπο και επιβλητικο σωμα ηταν στη οφθαλμίδα μου 250 μετρα μακρια. Θα μπορουσα επισης να σας πω και πολλες ιστοριες περι βαλλιστικης και οπτικης και ενα σωρο αλλα, αλλα το θεμα ειναι το ιδιο: αστοχησα...Η βολη μου περασε πανω απο τον ωμο του ζωου και στα δεξια μου, ανακατευοντας ολη την πεδιαδα, και στελνοντας ενα κοπαδι γαζελες σε καλπασμο μακρια απο την θεση μας... Ο Κρις γελωντας, με πειραξε, εμφανως ευχαριστημενος για την επιτυχη καταληξη της προσεγγισης, με χτυπησε στην πλατη καμια δυο φορες και μου ειπε 'δεν πειραζει, θα τα ξαναβρουμε'. Δεν μπορουσα να το πιστεψω: το ζωο αυτο το ακολουθουσαμε για 7 χιλιομετρα, το επελεξε ο Κρις απο την πρωτη φορα που τα εντοπισαμε στην πλαγια του λοφου στις 8.30 το πρωι, και... αστοχησα! Αλλα εκει φανηκε ο κυνηγος: μου ειπε οτι το κυνηγι τελειωνει οταν φτανεις να βαλεις το δακτυλο στην σκανδαλη. Το τι θα γινει απο κει και μετα ειναι μικροτερης σημασιας απο το τι εχει γινει μεχρι να φτασει η ωρα να βρεθεις σε θεση για βολη. Δεν μπορεσα παρα να θαυμασω αυτη τη λογικη και να επανεξετασω την δικη μου νοοτροπια περι κυνηγιου...
Μετα απο αυτη την γκαφα, ηταν η σειρα του Αντρε. Πηρε αυτος πρωτη θεση πισω απο τον Κρις, με εμενα πιο πισω, να κανουν μια προσεγγιση στο αλλο μισο του κοπαδιου, που τωρα ειχε περασει προς την αντιθετη μερια του λοφου, κινουμενο νοτιο-νοτιοανατολικα, πηγαινοντας προς την κατευθυνση του περιβολιου με τα δεντρα. Τα βρηκαμε ξαπλωμενα κατω απο μια συσταδα δεντρων, στους προποδες του λοφου, καπου 400 μετρα πιο χαμηλα και μπρος απο εμας. Ο Κρις τα εδειξε στον Αντρε, συζητησαν πιο ειναι το αρσενικο και ο Αντρε εφυγε μονος του να κανει την τελικη προσεγγιση για την βολη. Ο Κρις και εγω προχωρησαμε βορειο-βορειοδυτικα, πηγαινοντας να δουμε τους προποδες στην αντιθετη πλευρα του λοφου, σε περιπτωση που μπορουσαμε να δουμε γαζελες. Ομως, ειχαν φυγει απο εκει, και, γυρνωντας προς την αρχικη μας θεση, ειδαμε τα gemsbok να φευγουν βιαστηκα απο το σημειο που ηταν ξαπλωμενα, δειχνοντας μας οτι πηραν χαμπαρι τον Αντρε, που ερχοταν και αυτος ανηφορικα προς την θεση οπου ημουν εγω και ο Κρις.
Η ωρα πλησιαζε μεσημερι και ειμασταν καπου 2 χιλιομετρα μακρια απο τις ψησταριες. Ετσι, αποφασισαμε να κανουμε πορεια προς το σημειο εκεινο, με τον Κρις να πηγαινει πισω στο 'γουπατο' που ανεφερα πριν, οπου ειχε αφησει το δισακι του και τα shooting sticks καθως καναμε την τελικη προσεγγιση στο ζωο που αστοχησα. Δεν προλαβαμε να κανουμε 50 μετρα, και απο τα αριστερα μας ξαφνικα ξεπετιουνται δυο southern cape mountain reedbuck (reedbuck απο δω και μπρος!!) και αρχιζουν να τρεχουν ανηφορικα προς την κορυφη του λοφου μπροστα και δεξια μας. Ο Κρις λεει και στους δυο μας 'περιμενετε να φτασουν την κορυφη!'. Πραγματικα, μολις φτανουν στην κορυφη, 120-130 μετρα μακρια μας, και τα δυο σταματουν. Σηκωνω το τουφεκι, σημαδευω το μεγαλυτερο απο τα δυο και ριχνω, εχοντας βαλει την κορυφη του στυλου στη μεση του στηθους του. Μετα τη βολη, το ζωο εμεινε ακινητο, δειχνοντας καμια αντιδραση κανοντας με να πιστεψω οτι αστοχησα και παλι. Ο Κρις, που παρακολουθουσε μεσα απο τη δικη του οφθαλμίδα μου λεει οτι το χτυπησα, αλλα για να σιγουρευτω, ξανασημαδευω το λαιμο του αυτη τη φορα και ριχνω. Τωρα το ζωο σωριαστηκε, αλλα, παραδοξως, σωριαστηκε και το ταιρι του! Ακριβως την ωρα που τουφεκισα εγω, τουφεκισε και ο Κρις το αλλο!! Χαρουμενοι και οι δυο, επιτελους με μια επιτυχια, αρχισαμε προς το σημειο οπου επεσαν τα ζωα. Ο Κρις αφησε εμενα και τον Αντρε να τα ξεκοιλιασουμε και πηγε να παρει τα πραγματα. Οριστε και η φωτογραφια (αυτο που βαρεσα εγω ειναι στα δεξια της φωτογραφιας):
Οπως αποδειχτηκε, η πρωτη μου βολη το βρηκε εκει ακριβως οπου σημαδευα, και η δευτερη το πετυχε στη βαση του λαιμου. Αλλο ενα μαθημα: βολη στα 120 μετρα, με 140gn σφαιρα, που του εβγαλε το μισο πνευμονι και κατεστρεψε την καρδια του (οπως αποδειχτηκε καθως τα ξεκοιλιαζαμε), και δεν αντεδρασε στην τουφεκια...Πρεπει κανεις να θαυμασει το ποσο σκληρα ειναι αυτα τα ζωα. Εχω βαρεσει ελαφια ετσι, και τα βλεπεις να τρεχουν πανικοβλητα πριν σωριαστουν νεκρα.
Ο Κρις επεστρεψε καθως πλεναμε τα χερια μας, και τοτε ειδαμε το προβλημα που μας αντιμετωπιζε: για να τα παρουμε αυτα τα ζωα (25-30 κιλα το καθενα) επρεπε να τα κουβαλησουμε καπου 500-600 μετρα κατηφορα μεσα σε ενα αποτομο χειμαρο γεματο κροκαλες! Ετσι, χωρις πολλα πολλα, πηραμε ενα μπροστινο μερος εγω και ο Αντρε και τα δυο πισινα μερη ο Κρις και αρχισαμε την δυσκολη καταβαση. Μετα απο 100 μετρα ομως ηταν εμφανες οτι δεν δουλευε αυτη η λυση, και ετσι αναγκαστικαμε να τα συρουμε μες τις πετρες τα υπολοιπα 400-500 μετρα μεχρι σε ενα σκιερο δεντρο που τα αφησαμε για συλλογη αργοτερα με το αμαξι.
Μετα απο αυτο, προχωρησαμε γρηγορα προς το σημειο οπου θα ειχαμε μεσημεριανο. Οι γυναικες δεν ειχαν ερθει ακομα, οποτε βγαλαμε και αδειασαμε τα οπλα, και καθησαμε σε ενα ξεραμενο ρυακι με σκιερα δεντρα να τις περιμενουμε. Μετα απο 30 λεπτα εφτασαν, ανοιξαν οι μπυρες, αναψε η φωτια και μια αρμαθια λουκανικα μπηκε στην ψησταρια μολις γιναν τα καρβουνα και ενω εμεις τρωγαμε σαλατες και τα σχετικα. Γελασαμε, αναπολησαμε την ημερα που περασε, φαγαμε και αφου μαζευτηκαν τα πραγματα, ο Κρις και ο Αντρε θελησαν να γυρισουν σπιτι, αλλα εγω αποφασισα να παρω το τουφεκι και να παω προς το περιβολι, με την ελπιδα οτι θα μπορεσω να βρω ενα καπρο ωστε να μπορεσω να παρω τα δοντια του.
Ετσι, περπατησα καπου ενα χιλιομετρο μεχρι το περιβολι, και προσπαθησα να προσανατολιστω ωστε να τοποθετηθω σε θεση οπου ηταν πιθανο να δω τα γουρουνια. Η μερα, ηλιολουστη με τον ηλιο να βαδιζει προς τη δυση, με ενα σωρο πουλια να ειναι στο εδαφος προσπαθωντας να παρουν καρπους που επεσαν απο τα δεντρα, εδινε μια ηρεμια που σπανια την βρισκει κανεις. Στα δεξια μου ηταν ενα κοπαδι προβατα που εβοσκαν στο γρασιδι αναμεσα στα δεντρα, το ποταμι μπροστα μου με την οχθη του γεματη θαμνους, απο οπου περιμενα τα γουρουνια να εμφανιστουν.
Ξαφνικα, βλεπω κινηση στα αριστερα μου, καπου 300 μετρα μπροστα (304 για την ακριβεια, τωρα ειχα χρονο και χρησιμοποιησα το αποστασιομετρο-Leica 1200 LRF). Μια σκροφα με 3 γουρουνακια παρομοιου μεγεθους οπως αυτα που πηρα την πρωτη μερα ηταν στα ορια του περιβολιου, αλλα σε μερος οπου αργα η γρηγορα θα με επαιρνε μυρουδια, καθως ο ανεμος πηγαινε προς εκει. Ετσι, εμεινα ακινητος, παρακολουθωντας τα μεσα απο τα κυαλια μεχρι που τα ειδα να αρχιζουν να βοσκουν, αν και με επιφυλαξη. Καθως ειχα χρονο, και δεν ειχα την ιδια εγρηγορση οπως με την πρωτη μου γαζελα, πηρα το τουφεκι και προσπαθησα να μαντεψω την πτωση της σφαιρας σε αυτη την αποσταση. Σημαδεψα ψηλα στον ωμο της σκροφας, πηρα μια ανασα, ξανασανα και πατησα την σκανδαλη.
Ο ηχος της τουφεκιας εκανε τα γουρουνια ανησυχα, και τα εστειλε να τρεχουν δεξια και αριστερα. Η σκροφα εμεινε ακινητη και εδειξε συμπεριφορα που, σε ελαφι τουλαχιστον, σημαινε βολη στην καρδια. Παρεμεινα ακινητος, για να δω εαν μπορεσω να ριξω ξανα και για να μην τρομαξω τα γουρουνια, σε περιπτωση που σταματουσαν για να μπορεσω να ριξω και σε αυτα. Μετα απο λιγο ομως ολα τα γουρουνια εξαφανιστηκαν στα λαγουμια τους (μενουν σε τρυπες στο εδαφος, σαν τα κουνελια). Ετσι, πηγα προς το μερος της τουφεκιας, οπου ειδα λιγο αιμα αλλα γουρουνι πουθενα... Δυστυχως καταφερε με την τελευταια της ανασα να χωθει μεσα στην τρυπα, και να την χασω...
Η ωρα ειχε περασει και το σουρουπο ηδη ειχε αρχισει να βαφει τον ουρανο πορτοκαλι. Καθως ημουν 2 χιλιομετρα απο το σπιτι, κρεμασα το οπλο στον ωμο και αρχισα την πορεια. Δυσβατο εδαφος, και αγνωστο σε μενα, με εκανε να βιαζομαι προς την κατευθυνση του σπιτιου, το οποιο μετα απο 20 λεπτα γρηγορης πορειας αρχισε να φαινεται στον οριζοντα. Καθησυχασμενος οτι δεν θα χαθω στην ερημια, πηρα την τελευταια φωτογραφια της ημερας...
Στο σπιτι η ψησταρια ηταν αναμενη, το φιλετο της γαζελας ετοιμο για τη σχαρα και τα ποτα ηδη στο τραπεζι. Πιο γλυκο θεαμα δεν ειχα ξαναδει! Οταν αναλυσαμε με τον Κρις και τον Αντρε την ημερα, καταλαβαμε, με τη βοηθεια χαρτων της περιοχης που ειχε ο Κρις οτι καναμε 15 χιλιομετρα πορεια, περπατωντας απο τις 7.10 το πρωι μεχρι τις 1.40 το μεσημερι, και εγω εκανα αλλα 3 χιλιομετρα. Το διαγραμμα της πορειας φαινεται με την κιτρινη γραμμη. Οι μπλε κουκιδες ειναι σημεια οπου εκανα καρτερι, τα ασπρα σημεια πανω στο χαρτη ειναι τα φραγματα, οι ροζ κουκιδες ειναι τα σημεια οπου πηρα ζωα καθ'ολο το ταξιδι. Τα ορια της φαρμας ειναι η μαυρη γραμμη. Τα reedbuck παρθηκαν στο σημειο αριστερα, στην κορυφη του λοφου. Το σημειο αρχης (κοκκινο) και τελους (μπλε) της κιτρινης γραμμης ειναι το σημειο οπου βρισκεται το σπιτι της φαρμας.
Το γευμα ηταν πολυ ευχαριστο, με αστεια και ιστοριες και παλι, φερνοντας αυτη την ιδανικη μερα στο τελος της. Κουρασμενος, αλλα και ευχαριστημενος και ευγνωμων που ειχα αυτη την εμπειρια, πηγα για υπνο αφου ηπιαμε το υποχρεωτικο πλεον Jaegermeister, και σχεδιασαμε το κυνηγι της επομενης ημερας. Δεν πιστευα οτι οι εμπειριες που ειχα μεχρι σημερα θα μπορουσαν να ξεπεραστουν... ποσο λαθος ειχα κανει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου