Στη διαδρομη για το εστιατοριο, ειχαμε την ευκαιρια να πουμε κανα δυο κουβεντες. Εκει εμαθα οτι ο ιδιοκτητης της πανσιον ειναι επαγγελματιας κυνηγος, που νοικιαζει πανω απο 20000 εκταρια απο το δασαρχειο και τα χρησιμοποιει για την επινοικιαση σε πελατες που ειναι διπλωματουχοι ελαφοκυνηγοι και επισης ως πεδια εκπαιδευσης νεων κυνηγων. Ενας ανθρωπος απλος, που, μετα απο πολυχρονη καριερα στην αεροπορια, αποφασισε να μετακομισει απο την βορεια Αγγλια στην Σκωτια και να αρχισει αυτην την επιχειρηση. Μεσα απο αυτες τις κουβεντες μου ειπε λιγα απο τα μυστικα που χρησιμοποιουν για τον τοπο εκεινο και επισης, οντας γνωστης της περιοχης, μου εδωσε μερικες ιδεες για το που θα ηταν καλος τοπος για να κυνηγησω την επομενη μερα.
Μετα απο ενα γευστικο γευμα, επιστρεψαμε στην πανσιον, οπου εβαλα στον εαυτο μου ενα ποτηρακι Jack Daniels, και καθησα να ηρεμησω λιγακι απο την μακρια ημερα που ειχα. Ο υπνος δεν αργησε να με παρει, και το ξυπνητηρι ηταν βαλμενο για τις 5.30 το επομενο πρωι, καθως ηθελα να ειμαι στο βουνο πριν το χαραμα.
Οι σκεψεις μου καθως με επαιρνε ο υπνος στο δασος, στα ματια μου ακομα οι οχτοι και οι φυτειες που περασα ωρες να αγναντευω νωριτερα, και η καρδια μου ελαφρια απο την ελπιδα της επομενης...
Ξυπνησα μονος μου 10 λεπτα πριν το ξυπνητηρι. Με προσεκτικες κινησεις ετοιμαστηκα και 20 λεπτα αργοτερα ημουν στο δρομο για το δασος. Εφτασα μες το σκοταδι, και ετσι καταφερα να πιω ενα καφε απο το φλασκι μου και να φαω μια δυο σοκολατες για το πρωινο μου. Η αυγη αρχισε να γλυκοχαραζει στα δεξια μου, και ετσι, βγηκα απο το αυτοκινητο, οπλισα το οπλο, πηρα το δισακι μου, αξιολογησα την φορα του αερα, και αρχισα την πορεια προς τα δεξια (οπως φαινεται ο χαρτης) προς το βορειο/βορειοανατολικο συνορο του τεμαχιου.
Στο σημειο αυτο υπαρχει μια ξερολιθια που οριζει το οριο και, απο την αλλη μερια, εχει ενα κομματι δασους με ψηλα κωνοφορα. Τα ελαφια πανε και τρωνε απ'την αλλη μερια του δασους το βραδυ, και επιστρεφουν το πρωι προς τους οχτους που ειναι μεσα στο οριο του δικου μας τεμαχιου. Περπατησα για μιση ωρα περιπου, μεχρι που εφτασα στα ορια μιας μικρης φυτειας ενος φυλλοβολου κωνοφορου (larch). Προχωρησα στα ορια της, μεχρι που βρηκα ενα σημειο που μου επετρεπε να εχω τον αερα στο προσωπο μου και αποψη στα αριστερα μου ολης της πεδιαδας με το μικρο ρυακι που ηταν στη μεση της.
Καθησα πανω στα χορτα, τοποθετησα τα ραβδια ετσι ωστε να μπορω να τα χειριστω για βολες προς το μερος που περιμενα τα ζαρκαδια, και περιμενα....Τα κυαλια ηταν κολλημενα στο μετωπο μου, και κοιτουσα μες τα αχνα χρωματα της αυγης, μηπως μπορεσω και διακρινω κανενα ζαρκαδι που να βοσκει στα χορτα. Η πρωινη δροσια διαπερνουσε τα ρουχα μου, αλλα ευτυχως η θερμοκρασια ηταν γυρω στους 10 βαθμους (περιεργο γι'αυτη την εποχη), επιτρεποντας μου να ειμαι ανετος στο γιατακι μου. Ηξερα οτι το καμουφλαζ που φορουσα (καπελο, μασκα, γαντια, γιλεκο και σακκακι) με εκανε αορατο, αρκει οι κινησεις μου να ειναι αργες και μικρες.
Η ωρα περναγε και ο ηλιος αρχισε να φωτιζει το μερος, και μια ελαφρια συννεφια εσπαγε το πολυ φως, κανοντας την παρατηρηση με τα κυαλια ανετη. Ημουν κολλημενος στο σημειο αυτο για περιπου 2 ωρες, οταν αρχισα να αναρρωτιεμαι αν χρειαζεται να μετακινηθω. Κατι μεσα μου, μου ειπε να μην ειμαι ανυπομονος και να περιμενω... Τα ματια μου πια δεν εβλεπαν λεπτομερειες, καθως η ακινησια και η ανεση των ρουχων μου, με γλαρωνε, και επρεπε να 'πιανω' τον εαυτο μου και να με επαγρυπνω....
Ξαφνικα, η ματια μου επεσε σε 3 σημαδια που ημουν σιγουρος οτι δεν ηταν εκει πριν απο λιγο. Πριν ακομα βαλω τα κυαλια στα ματια, η καρδια μου φτερουγιζε στο στηθος μου, μεχρι να επιβεβαιωσουν τα κυαλια την παρατηρηση: Ζαρκαδια! Δυο θηλυκα και ενα αρσενικο, βγηκαν απο το δασος των κωνοφορων (τα σκουρα στα δεξια της φωτογραφιας, στο κατω δεξι σημειο) και βοσκαγαν αλλα σε συνεχη επαγρυπνηση.
Με αργες κινησεις, εβγαλα το Leica 1200 LRF αποστασιομετρο απο την τσεπη και πηρα μια μετρηση: 247 γιαρδες, που εκανε την αποσταση απαγορευτικη για τουφεκια, ιδιαιτερα με το συγκεκριμενο οπλο που δεν το εχω τουφεκισει τοσο οσο τα αλλα...ή μηπως γινοταν? Στο κατω κατω παιρνω κουνελια στο κεφαλι στα 280 μετρα, ενα ζαρκαδι δεν θα καταφερω... Οι διαλογοι συνεχιζαν μες το κεφαλι μου καθως συνεχιζα να τα παρακολουθω. Αποφασισα να τα περιμενω, μηπως αρχισουν να ερχονται προς τα εμενα και καταφερω να τουφεκισω το αρσενικο απο πιο λογικη αποσταση με καλυτερες πιθανοτητες επιτυχιας.
Για καθε ενδεχομενο, εβαλα το οπλο στα ραβδια, και προσπαθησα να δω τα θηραματα μεσα απο την διοπτρα. Πραγματικα, το 14x της Leupold VXIII LRT 4.5-14x40 που φοραει το τουφεκι, μου εδωσε καθαρη εικονα του ζαρκαδιου που, τωρα, ειχε ξεκοψει απο τις δυο θηλυκες (μανα και κορη πρεπει να ηταν αυτες) και εβοσκε 15-20 γιαρδες μακρια τους, αλλα ακολουθωντας μια πορεια που θα το πηγαινε παλι μες το δασος....
Εβγαλα απο την τσεπη μου την καρτα που εχει της λεπτομερειες της τροχιας της σφαιρας μου ανα διαστηματα 25 γιαρδων και ειδα οτι για 250 γιαρδες η σφαιρα θα πεσει 6.8 ιντσες... Η πιθανοτητα βολης γινοταν ολο και πιο δελεαστικη...
Αλλα 5 λεπτα περασαν και τα ζαρκαδια δεν ειχαν κουνηθει απο τον τοπο τους. Πες το απειρια, πες το ανυπομονησια, αποφασισα οτι μπορω να το καταφερω το ζαρκαδι απ'αυτην την αποσταση, και ετσι αρχισα την διαδικασια σκοπευσης. Πηρα βαθιες ανασες, μηπως και καταφερω να ριξω τους σφυγμους μου, προσπαθησα να χαλαρωσω τα τρεμαμενα, απο τον ενθουσιασμο και εξαψη, χερια μου, και να βρω το ζαρκαδι στην διοπτρα.
Στερεωσα το οπλο στον ωμο μου, και εβαλα το νηματοσταυρο στη μεση του στηθους του ζαρκαδιου, πισω απο τον αγκωνα του αριστερου του μπροστινου ποδιου και προσπαθησα να υπολογισω ποσο ειναι 6.8 ιντσες σε αυτη την αποσταση. Το μυαλο μου μου ειπε οτι πρεπει να βαλω τον νηματοσταυρο λιγο πιο πανω απο την γραμμη της ραχης του ζαρκαδιου και ετσι εκανα... Πηρα μια βαθια ανασα, περιμενα λιγο να δω το ζωο να γυρναει στο πλαι, και προσπαθησα να σταθεροποιησω τον νηματοσταυρο που 'χορευε' στα ματια μου. Ταυτοχρονα καταλαβα οτι πρεπει να βιαστω γιατι το ζαρκαδι αρχισε να κινειται αργα προς το δασος και παλι, και, πολυ πιθανο, να εξαφανιστει...
Η βολη με ξαφνιασε...Το οπλο αναπηδησε και για ενα κλασμα του χρονου εχασα την εικονα του στοχου... Οταν καταφερα να ξαναβαλω το ματι μου στη διοπτρα ειδα το αρσενικο ζαρκαδι να τρεχει αθικτο και να μπαινει μες το δασος, ενω τα δυο θηλυκα εμειναν για μια στιγμη στο ιδιο σημειο, αναρωτιουμενα τι ηταν αυτος ο θορυβος, πριν αρχισουν να τρεχουν παραλληλα με την ξερολιθια, να την διαπερνουν και να περασουν το ρυακι, με μια πορεια που τα εφερνε κατα πανω μου!
Σταματησαν 234 γιαρδες μακρια, σε ενα λοφισκο ακριβως στα αριστερα μου, οπου, αμεριμνες, αρχισαν να βοσκανε.... Τις παρατηρουσα με τα κυαλια, πηρα φωτογραφιες και της 'σημαδευα' με το αδειο μου οπλο για να δω πως θα φαινεται το ζαρκαδι (πιο ηρεμα τωρα!) μεσα απ'τη διοπτρα.
(αν παρατηρησετε ακριβως στο κεντρο της φωτογραφιας, λιγο μπροστα απο το οριο της φυτειας θα δειτε το μεγαλυτερο απο τα δυο ζαρκαδια- που πρεπει να ηταν η μανα- και λιγο πιο πισω ενα σκουρο σημαδι που ειναι το δευτερο θηλυκο, η κορη)
Οπως καταλαβατε κιολας, αστοχησα στο αρσενικο, πες λογω της τρεμουλας απο τον ενθουσιασμο, πες λογω λαθος διορθωσης στο σημαδι... Τελος παντων, ειπα μεσα μου, δεν θα φυγω 'ακαπνος'... Περιμενα μεχρις οτου να φυγουν τα ζαρκαδια απο το λοφισκο και να μπουν στο δασος πριν σηκωθω απο την θεση μου. Ο σιγαστηρας στο οπλο διαχεει τον ηχο της τουφεκιας με τετοιο τροπο που τα ζωα δεν ξερουν την κατευθυνση απ'οπου ηρθε η τουφεκια, και ετσι παρεμεινα αορατος καθ'ολη την διαρκεια αυτου του επισοδιου, που, απ'την ωρα που εμφανιστηκαν τα ζαρκαδια μεχρι που μπηκαν τα θηλυκα στη φυτεια, πρεπει να διαρκεσε λιγοτερο απο 40 λεπτα.
Εντωμεταξυ ο καιρος αρχισε να 'κλεινει' και ξαφνικα το αποστασιομετρο δεν 'εβλεπε' πανω απο 20 μετρα απο την ομιχλη. Καταλαβα οτι δεν υπαρχει λογος να ειμαι εκει αλλο πια, και αρχισα την ανηφορικη πορεια προς το δρομο και το αυτοκινητο. 20 λεπτα αργοτερα ημουν στη θεση του οδηγου, με την μηχανη αναμενη, κολατσιο που μου ειχε ετοιμασει η γυναικα μου στο χερι και ζεστο καφε. Αναπολησα τα γεγονοτα της ημερας και αποφασισα να ξεκουραστω λιγο πριν βγω ξανα στο δασος για το απογευματινο κυνηγι. Ο υπνος με πηρε γλυκα, με τα αρωματα του δασους γυρω μου, και την αναμονη του απογευματινου κυνηγιου και τις υποσχεσεις του να μου γεμιζουν τα ονειρα....
Η ωρα περασε, και η ομιχλη φαινοταν να περναει... Το υψομετρο της τοποθεσιας του αυτοκινητου μου επετρεπε να παρακολουθω την πορεια του καιρου, και κανα-δυο ωρες αργοτερα, εβλεπα τον ηλιο να ερχεται προς το μερος μου.
Αργα, χασμουρηθηκα, και σηκωσα την θεση του αυτοκινητου, ταυτοχρονα φτανοντας το θερμος για αλλο ενα αναζωογονητικο κυπελο καφε. Ειδα τα συννεφα να χανονται, και μπροστα μου να αποκαλυπτονται οι πλαγιες που αρχισα ηδη να συνδεω με την τοπογραφια του δασους που ειχα το προνομιο να κυνηγαω.
Κατεβηκα απο την θεση του οδηγου και ανοιξα την πισω πορτα, να παρω το μπουφαν, δισακι, κυαλια και τουφεκι μου, και αρχισα την πορεια προς το δασος. Παρ'ολη την ωρα που περασα στο αυτοκινητο, τα ποδια μου, μου θυμιζαν τις πρωινες πορειες και αυτες της προηγουμενης ημερας... Ειδα λιγο το χαρτη πριν ξεκινησω, και αποφασισα να παω προς τα αριστερα του τοπου οπου ειχα παρκαρει, αυτην την φορα ακολουθωντας τα ορια μιας φυτειας κωνοφορων, και πηγαινοντας προς τον λοφο του Πιλοτου (μην με ρωτησετε γιατι τον ειπαν ετσι...)
Ο φιλος μου ο Κυνηγος, που κανονισε την αγορα του ενοικιου στο τεμαχιο αυτο, μου ειπε οτι εκει καμια φορα εχει ζαρκαδια, και, μιας και ειχα δοκιμασει την τυχη μου στο βοριο δυτικο κομματι, ειπα να παω ανατολικα-νοτιοανατολικα (προς τα αριστερα του χαρτη οπως τον βλεπουμε), να δοκιμασω την τυχη μου εκει. Ειχα αλλες 4 ωρες απο τη ωρα που ξεκινησα, πριν με προλαβει το σκοταδι.
Η πορεια ηταν αργη, το εδαφος αποτομο και λασπωδες στην υφη του, που εκανε καθε βημα θορυβωδες... Ευτυχως, ο αερας ηταν στο προσωπο μου (και γιαυτο αλλωστε διαλεξα αυτην την πορεια), πραγμα που μου εδινε ελπιδες για την ανευρεση του πολυποθητου θηραματος. Σε καθε στροφη με περιμενε και ακομα ενας λοφος... η προσσεγγιση μου προσεκτικη, με τα κυαλια κολλημενα στα ματια μου, περιμενοντας να δω μια κινηση ενος αυτιου, την κοκκιναδα του σωματος του ζαρκαδιου, την ασπραδα των οπισθιων τους καθως βοσκουσαν, ή, ακομα καλυτερα, τα κερατα που θα υποδυκνειαν το αρσενικο...
Ματαια ομως... Καθε κορφουλα μου εδειχνε ακομα μερικους οχτους, καθε βημα δυσκολο με την ανασα μου να ακουγεται εκκωφαντικη στα αυτια μου, καθως προχωρουσα με μοχθο πανω στις πλαγιες...
Σε καποια στιγμη εφτασα στην κορυφη ενος λοφισκου, με τις φυτειες στα δεξια μου και το μεγαλο λοφο του Πιλοτου στα αριστερα μου. Απ'το σημειο εκεινο ειχα την δυνατοτητα να αγναντευω μια μεγαλη εκταση (200-250 μετρα) μπροστα και δεξια μου. Καθησα σε ενα υψωμα απο μουσκλια και εβαλα τα κυαλια στα ματια, προσδοκωντας την εικονα των ζαρκαδιων. Καθως μου φαινοταν το μερος της προκοπης, καθησα εκει για μιση ωρα, ισως και παραπανω, αλλλα δεν ειδα τιποτα...
Αποφασισα να κρατησω πορεια στο οριο της φυτειας, και ετσι κινηθηκα προς τα δεξια μου. Φτανοντας στην γωνια της φυτειας, σιγα-σιγα, προωθησα το σωμα μου, σχεδον κολλημενος στο δεντρο, ετσι ωστε να μπορεσω να δω εαν υπαρχει τιποτα στις εκτασεις που ηταν στα δεξια μου...
Η ανασα μου κοπηκε, οταν εντοπισα με το γυμνο ματι τις σιλλουετες δυο ζωων να προχωρουν μες τα βουρλα και τα μουσκλια. Φαινεται οτι με ειχαν ακουσει, γιατι ακομα ο αερας φυσουσε προς το προσωπο μου, και με κινησεις που δεικνυαν την διεγερση τους, κινοντουσαν προς την ασφαλεια της φυτειας. Χωρις να ειναι σιγουρα ομως για τον κινδυνο, ειχαν και την περιεργεια να δουν τι ειναι αυτο που ακουσαν...
Προσεκτικα, εβαλα με πολυ αργες κινησεις τα κυαλια στα ματια μου και η καρδια μου σταματησε οταν ειδα οτι ηταν ενα αρσενικο και ενα θηλυκο ελαφι που με κοιτουσαν! Το διλλημα μεγαλο..Πως να καταφερω να βαλω το τουφεκι στα ραβδια, να βρω το στοχο στη διοπτρα και να καταφερω την βολη? Θα με καταλαβουν? Θα προγγιξουν???
Καταλαβα οτι αυτη ηταν και η ευκαιρια μου...επρεπε να καταφερω να φτασω σε θεση για βολη! Οσο πιο αργα μου επετρεπε η διεγερση που μου προκαλεσε η ανακαλυψη τους, εφερα τα ραβδια μπροστα μου, μεσα σε ενα αιωνα καταφερα να ξεκρεμασω το τουφεκι απο τον ωμο μου και να το τοποθετησω στην υφη των ραβδιων, να ανοιξω τις Butler Creek ασπιδες των φακων και να προσπαθησω να βρω το στοχο μες απο τη διοπτρα.
το φως επαιζε παιχνιδια με τις σκιες του δασους και των οχτων και μου πηρε μια αιωνιοτητα να βρω το αρσενικο ζαρκαδι μες απ'την διοπτρα. Η καρδια μου βροντοχτυπουσε απο την εξαρση στο στηθος μου, κανοντας τον νηματοσταυρο να χορευει μπροστα στα ματια μου... Ουτε που μου περασε απο το μυαλο οτι ηταν 6 η ωρα και σκοτεινιαζε σε 40 λεπτα, ουτε που μου περασε απο το μυαλο οτι τα ποδια μου καιγαν απο την πορεια, ουτε που μου περασε απο το μυαλο οτι ημουν 3 χιλιομετρα μακρια και ΚΑΤΩ απο το αυτοκινητο.
Η ματια μου, λες και ηταν εστιασμενη σε ενα σωληνα, στη μια ακρη του οποιου ηταν η διοπτρα και στην αλλη το αρσενικο ζαρκαδι, που, με ενα περηφανο και, σχεδον, ενοχλημενο βλεμα, κοιταζε αυτο το παραξενο σχημα στην ακρη της φυτειας, 156 γιαρδες μακρια, που το κοιταζε μεσα απο μια διοπτρα.....
Πηρα μια βαθεια ανασα, την αφησα αργα, ξαναπηρα αλλη μια, την αφησα αργα...και ο νηματοσταυρος σαν να ηρεμησε, ο ατιθασος χορος του εγινε ενα αργο τρεμουλο που εστιαζοταν πισω απο τον αριστερο αγκωνα του ζαρκαδιου, ενα τριτο ψηλοτερα απο την κατω γραμμη του, οπως ειχα μαθει κατα την διαρκεια του διπλωματος μου, του κυνηγου ελαφιων. Τα ματια του, σαν καρβουνα, με κοιταζαν μες απο την διοπτρα, ενω η συντροφος του ηταν στην ακρη της φυτειας, σαν να του ελεγε 'ΕΛΑ!, ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ!!'...
Το δακτυλο μου ενοιωσε την λεπιδα της σκανδαλης... Τα ματια μου σταθερα στον στοχο, τα παντα ετοιμα! Με μια τελευταια ανασα, αρχισα να αυξανω την πιεση στην λεπιδα, ηδη στην φαντασια μου να βλεπω το ζαρκαδι να σωριαζεται στο εδαφος ταυτοχρονα με την εκπυρσοκροτηση του οπλου....
Με μια τελικη προσπαθεια εδωσα τις τελευταιες λιβρες πιεσης στην σκανδαλη, και συνεχισα να πιεζω, να πιεζω, να ΠΙΕΖΩ!! αλλα τιποτα να μην συμβαινει!!! Μες την εξαψη μου, ειχα ξεχασει οτι ειχα το οπλο στην ασφαλεια.... ΓΑΜΩΤΟ!!!!! Πηρα το ματι μου απο την διοπτρα, ισως καπως αποτομα, εντοπισα την ασφαλεια και την εσπρωξα προς τα μπρος, οπλιζοντας το οπλο....Η κινηση μου ομως, φαινεται οτι ηταν σπασμωδικη, αποτομη, που αφυπνισε τα ζαρκαδια τα οποια με χαρισματικες κινησεις εκαναν οτι κανουν τα ξωτικα του δασους με τοση χαρη... Εξαφανιστηκαν...
Δεν το πιστευα....Τετοια τυχη, ολα να πηγαινουν κατ'ευχην και η τελευταια λεπτομερεια να ειναι ο λογος της αποτυχιας μου... Με την διαθεση χαλασμενη, την καρδια μου βουλιαγμενη και το μυαλο μου να λεει 'εμαθες κατι??', πηρα το δρομο της επιστροφης, καθως καταλαβα οτι παλι θα με παρει η νυχτα στο βουνο που δεν το ξερω.
Στο δρομο ειχα την ευκαιρια να αναλογιστω τα λαθη μου, τη βιασυνη μου και την τυχη μου αληθεια, γιατι δεν ειναι καθε μερα που καταφερνει ενας κυνηγος να φτασει να εχει την δυνατοτητα της τουφεκιας σε 2 ζαρκαδια. Τα λογια του ΝοτιοΑφρικανου φιλου μου, στην καταληξη ενος κυνηγιου Gemsbok (Oryx) που καταδιωκαμε για 12 χιλιομετρα ηρθαν στο μυαλο μου 'Το κυνηγι φιλε μου Μπιριγκογκο, τελειωνει οταν φτασεις στο σημειο να βαλεις το δακτυλο στην σκανδαλη... οτι γινει μετα απ'αυτο ειναι ασχετο...'
Με τα λογια αυτα προσπαθησα να με παρηγορησω, αν και μεσα μου δεν μπορουσα να συγχωρεσω τον εαυτο μου για το λαθος που εκανα... Ο δρομος της επιστροφης στην πανσιον ηταν συντομος και η κουραση της ημερας με κατεβαλλε γρηγορα... Εφτασα στο δωματιο μου, ελουσα το οπλο με WD40, το σκουπισα, εκανα ενα μπανιο, ντυθηκα και καθησα να φαω μαζι με τους οικοδεσποτες, σιωπηλος, αναλογιζομενος τα γεγονοτα της ημερας...
Ειπα μεσα μου: 'την πρωτη μερα δεν ειδες τιποτα, την δευτερη μερα αστοχησες σε ενα και θα επερνες το δευτερο αν ειχες το μυαλο σου μαζι... τριτη και τυχερη σου...'
Σαν ταινια απο χαλασμενο μαγνητοφωνο επαιζε αυτη η φραση μες το μυαλο μου, καθως πακεταριζα ολα μου τα ρουχα, τα φορτωσα στο αυτοκινητο και ετοιμαστικα για υπνο, με το ξυπνητηρι ετοιμο, βαλμενο για τις 5.50 το επομενο πρωινο... την τελευταια μου ευκαιρια να 'δαμασω' τα ξωτικα του δασους που σημερα μου εδωσαν τοσες συγκινησεις.... Που να'ξερα τι μου επιφυλασσε η τελευταια μου μερα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου