Ειναι μια πολυ ομορφη φαρμα ενος πολυ καλου φιλου που ειναι χοιροτροφος. Το χωραφι ειχε σπαρθει γρασιδι πριν απο ενα δυο μηνες και τα κουνελια κανανε γλεντι με τα τρυφερα βλασταρια που εβγαιναν ολο αυτον τον καιρο. Σε συνδυασμο με τον ασχημο καιρο που δεν επετρεπε το κυνηγι τους, οι αριθμοι τους εχουν φτασει τα ορια επιδημιας! Ετσι λοιπον, σημερα το απογευμα, αφου εκανα τις υποχρεωσεις μου, πηρα το .204Ruger (που ειχα καιρο να το χρησιμοποιησω) και πηγα στη φαρμα.
Φτανοντας, βρηκα το φιλο μου και ειπαμε δυο κουβεντες, και μετα πηγα στα ορια του χωραφιου, οπως φαινοταν απο το δρομο, παρκαροντας το αυτοκινητο κατα τετοιο τροπο ωστε να μπορω να βλεπω τα ορια του φραχτη, απ'οπου θα εβγαιναν τα κουνελια. Οριστε η αποψη που ειχα:
Με το που τελειωσα την συναρμολογηση του οπλου και την τοποθετηση στο καπω, να'σου και ο πρωτος 'πελατης': ενα αρσενικο κουνελι καθοταν στις 177 γιαρδες, με το σωμα του παραλληλα με την δικη μου θεση. Καθως πρεπει να αρχισω την προπονηση για το επομενο αφρικανικο κυνηγι, ειπα μεσα μου οτι μονο βολες στο κεφαλι επιτρεπονται. Ετσι λοιπον, τοποθετηθηκα πισω απο το οπλο, σημαδεψα και εστειλα το πρωτο 'χαπι' του πονοκεφαλου.
Εχω αυτο το οπλο τωρα 3 χρονια, εχω ριξει πανω απο 600 βολες αλλα καθε φορα που το τουφεκαω δεν παυω να εκπλησσομαι με την ταχυτητα του: το κεφαλι του κουνελιου εξαφανιστηκε πριν ακομα ακουσω την τουφεκια! Καθως το οπλο ειναι ησυχο (λογω του σιγαστηρα), δεν περασε πολυ ωρα πριν εμφανιστει ο δευτερος 'πελατης'. Στις 168 γιαρδες αυτη τη φορα, και, βασισμενος στο σημαδι της πρωτης τουφεκιας, του εριξα και το αποτελεσμα ηταν ταυτοσημο. 2 με 2 και ημουν μες τη χαρα!
Η ωρα περναγε χωρις περαιτερω κινηση, αλλα δεν με πειραζε. Μετα απο πολυ καιρο ευκαιρεσα να ειμαι στην εξοχη και ετσι εβλεπα τα πουλια με τα κυαλια και παρατηρουσα γυρω γυρω για να δω τι αλλο θα μου βγει. Μετα απο 20 λεπτα περιπου, διεκρινα μια σκια στο πιο απομακρο μερος του φραχτη: ενα κουνελι ηταν στα ορια μεταξυ του φραχτη και του χωραφιου, αλλα δεν ειχα βολη, καθως ειχε γυρισμενη την πλατη του προς τα εμενα. Καθησα λοιπον πισω απο το οπλο και περιμενα.
Πραγματικα, μετα απο 2-3 λεπτα, ξεθαρεψε και προχωρησε δυο τρια μετρα μες το χωραφι. Μολις σταματησε ημουν ετοιμος: η αποσταση τωρα 196 γιαρδες, μικρη διορθωση για την πτωση της σφαιρας και βολη. Η σφαιρα το βρηκε στη βαση του λαιμου και το πεταξε στον αερα, αφηνοντας το ακινητο στα ορια του φραχτη. 3 με 3!!
Περναγε η ωρα και δεν φαινοταν τιποτα και αρχισα να βαριεμαι. Ετσι, πηρα το τουφεκι και τα shooting sticks και προχωρησα με τα ποδια καμια 200αρια μετρα, πηγαινοντας σε ενα σημειο οπου μπορουσα να δω ενα αγροτικο δρομο μεταξυ του φραχτη και ενος χωραφιου με καλαμποκι (που ειναι τωρα 1.80 ψηλο) και ενα αλλο χωραφι με μια πλατυφυλλη σοδεια. Καθως γυρισα τη γωνια, 8-10 κουνελια ηταν μες το δρομο και τρωγαν το γρασιδι απο το κεντρο και τα πλαγια του δρομου. Τα κοντινα με ειδαν και εξαφανιστηκαν, αλλα η πειρα με εχει μαθει οτι δεν θα περασει πολυ ωρα πριν ξαναβγουν. Ετσι, στηθηκα στην ακρη του δρομου, συρριζα με ενα πουρναρι για να μην δινω στοχο, και περιμενα.
Το πρωτο κουνελι επεσε με μια τουφεκια στο κεφαλι, 130 μετρα μακρια. Η σφαιρα το βρηκε καταμετωπα και το κεφαλι του εξαφανιστηκε. 4 με 4. Το επομενο κουνελι ηταν η 'βολη της ημερας'! Το ειδα μακρια, στις 306 γιαρδες. Αντιλαμβανομενος οτι η βολη αυτη θα ειναι δυσκολη, περασα λιγη ωρα να ειμαι ανετος πισω απο το τουφεκι, σημαδεψα στη βαση των αυτιων του και 3-4 ποντους πιο πανω και εριξα.
Και παλι, ειδα πρωτα το κουνελι να πεφτει στο πλαι νεκρο, πριν ακουσω τον αποηχο της τουφεκιας! Ημουν πανευτυχης! Η μακρυτερη τουφεκια που εχω κανει μεχρι τωρα και η πλεον ικανοποιητικη! 5 με 5. Το εκτο κουνελι επεσε σε μια ευκολη τουφεκια στα 100 μετρα χωρις προβλημα.
Μετα το τελευταιο κουνελι, δεν κινουταν τιποτα, και ετσι μετα απο λιγη ωρα πηγα και τα μαζεψα για να τα καθαρισω και να παω σπιτι πριν με πιασει το βραδυ. Οριστε και η τελικη φωτογραφια:
Την ημερα του κυνηγιου αυτου, πηγα στην κηδεια ενος φιλου το πρωι, και στο σπιτι του μετα για να συλλυπηθω την γυναικα του... Μαζι με τη γυναικα μου, συζητουσαμε τις αναμνησεις μας απο τον φιλο αυτο, την ζωη του και τη σχεση του με τη γυναικα του (που την αγαπουσε οσο τον αγαπουσε και αυτη...). Με τις απαιτησεις της καθημερινοτητας, ειναι δυσκολο καμια φορα να σταματησουμε και να αναλογιστουμε τι ειναι τελικα αυτο που εχει σημασια καθως τα χρονια μας περνουν...
Οι επιλογες που κανουμε, οι πραξεις μας και οι 'στροφες' που παιρνουμε στην πορεια της ζωης, ολα αυτα καποια μερα φτανει που αναγκαζομαστε να τα ζυγισουμε. Μπορουσα σημερα να ασκησω το επαγγελμα μου, να βγαλω λεφτα, να κανω κατι που θα μου επιτρεψει και αλλη επαγγελματικη καταξιωση. Αλλα, στην πορεια, θα εχανα το δειλινο, θα κουραζομουν και δεν θα ειχα διαθεση να ειμαι ευθυμος με τη γυναικα μου, και θα μετραγα τα 'αργυρια' μου για να κατοχυρωσω τις επιλογες μου.
Χαρηκα λοιπον που δεν με κατεβαλε η καθημερινοτητα και καταφερα να κανω κατι που με ευχαριστει, με ηρεμει, μου επιτρεπει επαφη με τη φυση και με την ενασχοληση που με γεμιζει οσο σχεδον τιποτα αλλο...Εβαλα και 6 κουνελια στην καταψυξη!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου