Αποφασιστηκε λοιπον οτι θα φυγω εγω το πρωι απο το σπιτι με τα ποδια, με σκοπο να περπατησω παραλληλα με το δρομο και με πορεια που θα κατεληγε στο φραγμα οπου πηρα την πρωτη γαζελα, ενω ο Κρις θα πηγαινε με το αυτοκινητο τον Αντρε στο σημειο που θα κυνηγουσε ολη μερα. Θα γυρνουσαμε στο σπιτι για μεσημεριανο και να οργανωσουμε την τελευταια, απογευματινη εξορμηση.
Πριν πεσουμε για υπνο το κουβεντιασαμε το θεμα με τη γυναικα μου, και δηλωσε επιθυμια να με συντροφεψει για την τελευταια μερα. Ετσι λοιπον, στις 6 ωρα το πρωι, ξυπνησαμε, ηπιαμε ενα καφε σιγα σιγα για να μην ενοχλησουμε το υπολοιπο σπιτικο, και στις 6.40 ημασταν στο δρομο. Η μερα χωρις αερα, ο ουρανος χωρις συννεφα και η αυγη μας καλως ορισε με χρωματα στον ουρανο και τον ηχο των ζωων και πουλιων της σαβανας που ξυπνουσαν μαζι της. Προχωρησαμε βορεια/βορειοανατολικα του σπιτιου και φτασαμε στα ορια του πρωτου φραγματος μεσα σε 10 λεπτα. Προσεκτικα, προχωρησαμε προς το τειχος του φραγματος για να δουμε εαν ηταν ζωα που επιναν νερο η βοσκουσαν στα ορια του, αλλα το μονο πραγμα που ειδαμε ηταν 3 Αιγυπτιακες χηνες στην αλλη του ακρη.
Ετσι, συνεχισαμε σε μια πορεια που μας εφερνε στα ορια του φραγματος και παραλληλα με το δρομο, που ηταν καπου 400 μετρα στα δεξια μας. Το τοπιο ηταν κατασπαρτο με μικρα δεντρα και θαμνους που εφταναν μεχρι το στηθος μου, αναγκαζοντας μας να προχωραμε σιγα σιγα, μιας και δεν μπορουσαμε να δουμε σε μεγαλες αποστασεις και ηταν πολυ πιθανο να ηταν ζωα μεσα στους θαμνους...Φτασαμε σε ενα σημειο οπου βρηκαμε την κοιτη ενος χειμαρου (στεγνου εκεινη την εποχη) και προχωρησαμε ακολουθωντας την πορεια του προς τα βορεια. Ξαφνικα, και σε ενα ξεφωτο καπου 300 μετρα μακρια, επιασε το ματι μου ενα λαμπερο λευκο κομματι που με εκανε να σταματησω ακαριαια: τα κυαλια επιβεβαιωσαν οτι ηταν 4-5 γαζελες που εβοσκαν αμεριμνα. Ευτυχως ο αερας ηταν στο προσωπο μας, και ετσι μπορεσαμε να τοποθετηθουμε πισω απο μια μικρη ακακια και να βαλω το οπλο στα shooting sticks που ειχα ευτυχως θυμηθει να παρω μαζι μου. Παρακολουθουσαμε τα ζωα απο τα κυαλια, ελπιζοντας οτι σιγα σιγα θα προχωρησουν προς το μερος οπου ειμασταν εμεις, ωστε να εχω βολη. Παρ'ολα αυτα ομως, τα ζωα δεν ελεγαν να κινηθουν, και προσπαθησαμε αργα και προσεκτικα να τα πλησιασουμε.
Οι προσπαθειες μας ηταν ματαιες: με την πρωτη κινηση που μας εβγαλε απο τη σκια του δεντρου, τα ζωα μας εντοπισαν και εφυγαν με τριποδισμο προς την αντιθετη μερια. Τουλαχιστον δεν ειχαν τρομαξει...Προχωρησαμε παλι στην κοιτη του χειμαρου, φτανοντας μετα απο μια ωρα περιπου στο σημειο οπου πηρα την πρωτη μου γαζελα. Καθως πηγαμε να βγουμε απο τον χειμαρο, η γυναικα μου μου ψυθιρισε να μεινω ακινητος και να κοιταξω στα αριστερα μου: Μια γαζελα ειχε αρχισει να φαινεται στην ακρη ενος μικρου δασυλιου καπου 200 μετρα μακρια, αλλα ημουν τοποθετημενος με το σωμα μου στην αντιθετη κατευθυνση και το οπλο να δειχνει επισης σε αλλο μερος. Προσπαθησα με πολυ αργες κινησεις να επανατοποθετηθω, αλλα, το μαντεψατε, μας πηρε χαμπαρι και εξαφανιστηκε απο την μερια που ηρθε...
Μετα απο αυτο το επισοδιο, καθησαμε καταμεσης στην πεδιαδα και περιμεναμε για λιγο, αλλα η πρωινη αυρα αλλαξε φορα και επαιρνε την μυρωδια μας προς τα ζωα, και ετσι δεν ειδαμε τιποτα. Ετσι, πηραμε των οματιων μας και ξεκινησαμε για το σπιτι, για πρωινο, καφε και κουβεντα. Στο δρομο της επιστροφης πηραμε κανα-δυο φωτογραφιες του τοπιου, και χαζεψαμε μια ομαδα πιθηκων να παιζουν στο φραγμα.
Μετα απο 10 λεπτα ημασταν στο σπιτι, καθισμενοι στην βεραντα με ενα καφε στο χερι και την παρεα των φιλων να εξιστορουμε την βολτα που καναμε. Οριστε και η θεα που ειχαμε:
Καθισαμε και το υπολοιπο πρωινο μεχρι και το μεσημεριανο φαγητο, περνωντας την ωρα με κουβεντα και καφε. Ο Αντρε γυρισε και αυτος με αδεια τα χερια, και ετσι, κατα την ωρα του φαγητου, φτιαξαμε το σχεδιο του απογευματινου κυνηγιου: Και εγω και ο Αντρε θα πηγαιναμε με τον Κρις με το αυτοκινητο, σε ενα σημειο της φαρμας οπου εγω θα πηγαινα αριστερα και ο Αντρε δεξια, προς το σημειο οπου κυνηγουσε τα ορυξ.
Η δικη μου πορεια θα ξεκινουσε απο το τελευταιο σημειο της πρωινης εξορμησης. Θα προχωρουσα βορεια, προς το τριτο φραγμα της φαρμας, οπου θα πηγαινα μετα ανατολικα, πηδωντας δυο φραχτες και το δρομο, για να καταληξω σε ενα λοφο οπου θα συναντιωμασταν ολοι στις 5.30 για ποτα και το ηλιοβασιλεμα.
Ξεκινησα λοιπον απο το σημειο που ημουν και προχωρησα μεχρι που βρηκα τον χειμαρο. Περασα την κοιτη του και καθισα κατω απο μια μεγαλη ακακια για να κοιταξω την πεδιαδα μπροστα μου. Δυο λεπτα μετα, εντοπισα καπου 300 μετρα μακρια μια μοναχικη γαζελα να βοσκει, στα ορια της κοιτης του χειμαρου, διπλα σε κατι θαμνους. Ετσι, καθισα στην σκια του δεντρου, κανονισα τα shooting sticks οσο πιο βολικα γινοταν, και περιμενα, καθως φαινοταν οτι θα προχωρησει προς το σημειο οπου ημουν εγω. Η παρουσια κορακων γυρω μου με εκανε να πιστευω οτι δεν ειχα 'αναταραξει' το περιβαλλον, και ετσι περιμενα να δω τι θα γινει. Μετα απο 10 λεπτα, η γαζελα δεν ειχε κανει ρουπι... Προσπαθησα με το αποστασιομετρο να παρω ενδειξη, αλλα το σημειο οπου ηταν δεν επετρεπε καθαρη εικονα και ετσι μονο μπορουσα (απο ενδειξεις σε δεντρα γυρω της) να υπολογισω την αποσταση. Βλεποντας οτι δεν ειχα τροπο να πλησιασω και πιστευοντας οτι εχω την καλυτερη πλατφορμα για σταθερη βολη, προσπαθησα να υπολογισω απο το τηλεσκοπιο την πτωση της σφαιρας, και εριξα, αστοχωντας (οπως και ηταν αναμενομενο!). Με τον ηχο της τουφεκιας, 40-50 γαζελες εμφανιστηκαν απο τα δεξια αυτης που σημαδευα και αρχισαν να τρεχουν προς τα αριστερα μου, περνωντας καπου 200-300 μετρα απο το σημειο που ημουν κρυμμενος. Δυστυχως ομως δεν σταματησε καμια, και ετσι, μετα απο λιγο, πηρα τα συμπραγκαλα μου και συνεχισα προς το τριτο φραγμα.
Η πορεια με εφερε στο φραγμα γρηγοροτερα απο οτι υπολογιζα, καθως δεν ειδα ζωα πουθενα. Καθως ηταν η τελευταια ημερα ομως, δεν ηθελα να αφησω την ευκαιρια να παει χαμενη, και ετσι προχωρησα ακομα βορειοτερα, αντι να παω ανατολικα προς τον λοφο της συναντησης. Στο βαθος, εντοπισα ενα κοπαδι γαζελες καπου 360 μετρα μακρια. Πλησιασα οσο μπορουσα, χρησιμοποιωντας τα δεντρα και τη σκια που εριχνε το σουρουπο πια, αλλα δεν μπορουσα να βρω σημειο για βολη. Οντας η τελευταια μου ευκαιρια, ειπα λοιπον να ριξω: οι γαζελες, μετα την τουφεκια, αρχισαν να τρεχουν προς τα εμενα, ανυποψιαστες ως προς την παρουσια μου και τον κινδυνο!! Ξαφνικα, εκει που δεν υπηρχε τιποτα, εβλεπα 30 γαζελες να ερχονται προς τα εμενα, και μια απο αυτες να σταματαει 100 μετρα μακρια μου και στα δεξια!! Αυτη την φορα, δεν αστοχησα! Η βολη μου την βρηκε πισω απο τον ωμο, και την εριξε σαν σακι:
(το αιμα στην κοιλια της ειναι απο τα χερια μου, καθως παλευα να την τοποθετησω για την φωτογραφια)
Βιαστικα, την ξεκοιλιασα και την τραβηξα κατω απο ενα δεντρο, βαζοντας μερικα κομματια χαρτι πανω στο δεντρο για να το γνωρισω αργοτερα οταν θα ερχομασταν για να την παρουμε. Η ωρα ειχε ηδη περασει, και ετσι αρχισα με γρηγορη πορεια να πηγαινω προς τον λοφο που ηταν καπου 1.5 χιλιομετρα μακρια. Μετα απο 20 λεπτα τροχαδην και βιαστικου βηματισμου, εφτασα για να βρω τους φιλους και την γυναικα μου να πινουν ποτα, και να λενε αστεια. Μου εβαλαν και εμενα ενα JackDaniels, και καθισα σε ενα βραχο να παρω μια ανασα. Εκει εμαθα οτι και ο Αντρε ειχε πετυχει στο κυνηγι του, που μου εδωσε μεγαλη χαρα! Μια τελευταια μερα, αξεχαστη!
Μετα το ηλιοβασιλεμα, πηραμε το ψυγειο και τα πραγματα μας και πηγαμε με το LandRover στο σημειο οπου ο Κρις ειχε αφησει το trailer διπλα στο ορυξ του Αντρε. Το φορτωσαμε στο τρεϊλερ και φυγαμε για το σπιτι
Στο δρομο για το σπιτι, αποφασισαμε οτι οι γυναικες θα βαλουν το φαγητο στο φουρνο (τα μπουτια απο τα γουρουνια της πρωτης μερας), και ενω αυτα θα ψηνονται, ολοι θα παιρναμε το αυτοκινητο και τη λαμπα και θα πηγαιναμε στην Σαβανα για να παρουμε τη γαζελα μου και να προσπαθησουμε για κανενα τσακαλι. Ο τροπος που το κανουν αυτο οι ΝοτιοΑφρικανοι, με εκανε να γελασω με την καρδια μου!! Εγω και ο Αντρε (εγω στο τουφεκι και ο Αντρε στη λαμπα) ειμασταν στη σκαρα του LandRover, ξαπλωμενοι σε κατι στρωματα απο κρεβατι που δεθηκαν πανω στην σκαρα, ενω ο Κρις με τις γυναικες μας ηταν μεσα στο αυτοκινητο. Καθε φορα που η λαμπα 'επιανε' κατι, χτυπουσα το ποδι μου στην οροφη του αυτοκινητου και ο Κρις σταματουσε.
Η νυχτα στην σαβανα ηταν μια αποκαλυψη: γεματος ο τοπος ζωα, springhares, λαγους, μικρα τρωκτικα, γαζελες παντου! Καθως δεν τα τρομαζε η λαμπα μπορουσαμε να τα παρατηρησουμε με την ησυχια μας και να δουμε μια καινουρια μερια της ζωης στην πεδιαδα. Μετα απο αρκετη ωρα, φτασαμε στο σημειο οπου ειχα αφησει την γαζελα αλλα μας πηρε αρκετη ωρα για να την εντοπισουμε. Μολις την βρηκαμε, βγηκαμε ολοι απο το αυτοκινητο, και παρατηρουσαμε τον ξαστερο ουρανο. Η θεα που ειδαμε θα μεινει μαζι μου για την υπολοιπη ζωη μου. Οντας αμολυντος απο φωτα πολης, επετρεπε μια οψη της νυχτας που δεν την βλεπει κανεις ευκολα. Η νυχτα δεν ειχε φεγγαρι και τα αστρα φαινοντουσαν απειρα, ο γαλαξιας ηταν ορατος και νομιζες οτι μπορεις να τα κοψεις με τα χερια...Μου θυμησε τις νυχτες που περναγα με τον αδερφο μου, 20-25 χρονια πριν, οταν καθομασταν στην ταρατσα του εξοχικου και λεγαμε ιστοριες...
Φορτωσαμε την γαζελα και φυγαμε βιαστικα, καθως θυμηθηκαμε το φαγητο στο φουρνο! Επελεξα να μεινω στην οροφη του αυτοκινητου, ενω ο Αντρε πηγε μεσα μαζι με ολους τους αλλους. Η τελευταια μου εμπειρια απο την αφρικανικη σαβανα ηταν ο ανεμος στο προσωπο μου στην σκεπη ενος LandRover και η χαρα που ενοιωθα για την τυχη μου να εχω τετοιες εμπειριες, αναμικτη με την λυπη μου για το τελος αυτου του ταξιδιου...
Στο σπιτι, ξεφορτωσαμε την γαζελα και την βαλαμε στο τσιγγελι, ενω οι γυναικες ετοιμαζαν οτι ηταν για το τελευταιο μας γευμα. Καθαρισα το οπλο και πηρα τα δυο μου μαχαιρια και πηγα να βρω τους δυο μου φιλους, που, ενω τους ηξερα για 5 μερες, ειχα την εντυπωση οτι μεγαλωσαμε μαζι. Εδωσα απο ενα στον καθενα και, οπως ειναι το εθιμο, δεν τα δεχτηκαν αν δεν με πληρωναν και ετσι δεχτηκα και εγω τις δυο δραχμες που μου δωσαν. Προσφερθηκα να πληρωσω για τα ζωα αλλα ο Κρις μου ειπε οτι δεν υπαρχει καμια περιπτωση να παρει χρηματα, και ετσι το δωρο των μαχαιριων μου, των ιμαντων απο τα κυαλια και της θηκης για τις σφαιρες ηταν το μονο δωρο που μπορεσα να τους δωσω για την φιλοξενια και την εμπειρια που μου εδωσαν.
Το warthog (γουρουνι) ειναι ενα απο τα πιο παραδοξα ζωα: κακασχημο αλλα και πεντανοστιμο! Το τελευταιο γευμα μας ηταν γεματο αστεια, ποτο, κεφι και υποσχεσεις οτι θα επαναληφθει η επισκεψη στο αμεσο μελλον.
Την επομενη μερα, μαζεψαμε τα πραγματα μας, και καναμε το ταξιδι πισω στο αεροδρομιο για να ξεκινησει το διημερο ταξιδι της επιστροφης. Ειπαμε αντιο στον Αντρε και την Μπριτζετ στο Γιοχανεσμπουργκ και γυρισαμε στην Αγγλια μια μερα μετα...
Θα ηταν ψεμα να πω οτι δεν με αλλαξε αυτη η εμπειρια. Η φιλοξενια, το κεφι, η αποδοχη του ποιος εισαι (και οχι 'τι εισαι'), ο τροπος ζωης που γνωρισα σημαδεψε το μυαλο μου και, απο την μερα εκεινη, δεν εχει περασει ωρα που να μην αναπολησω την Αφρικη και τις μερες που περασα εκει. Οπως ειδαμε κιολας, αρχισα τα σχεδια για τον επομενο χρονο, οπου πιστευω οτι θα μπορεσω να παρω το ενα (αν οχι και τα δυο) τουφεκια μου, και ηδη εκανα κινησεις να βρω πως ειναι δυνατον να εκπαιδευτει κανεις ως 'επαγγελματιας κυνηγος' στην Νοτια Αφρικη... Μακαρι να ειχα την γλαφυροτητα του λογου να σας δωσω να καταλαβεται την αισθηση της ελευθεριας, της επαφης με τη φυση, της αυτοσυντηρησης, που κανει καποιον να αισθανεται η σαβανα και οι απεραντες εκτασεις της... .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου