Ο ηχος απο το ξυπνητηρι σαν να αρχισε 2 λεπτα αφου με πηρε ο υπνος. Τα βλεφαρα μου βαρια, και ο πειρασμος για 'αλλα 10 λεπτα...' ηταν μεγαλος αλλα η αγωνια μου να μην χασω ουτε λεπτο απο την τελευταια μου μερα με εκανε να σηκωθω απο το κρεββατι, και να ντυθω γρηγορα ενω το νερο εβραζε για τον καφε. 10 λεπτα αργοτερα ειχα συμμαζευτει, σιγουρευτηκα οτι αδειασα το δωματιο (μιας και δεν θα ξαναγυρνουσα), εριξα στον ωμο το δισακι και το τουφεκι και, ησυχα, πηγα προς το αυτοκινητο.
Εικοσι λεπτα αργοτερα παρκαρα στο σημειο που ειχα διαλεξει και τις προηγουμενες δυο ημερες. Ημουν σε διλλημμα... 'να κανω πορεια που εκανα και τις προηγουμενες μερες, ή να δοκιμασω καινουριο τοπο?...' Μιας και ειχα μονο 3-4 ωρες πριν ξεκινησω για το ταξιδι της επιστροφης, αποφασισα να κινησω προς το κεντρο του τεμαχιου, εκει που ειχα παει κατα την πρωτη μου εξορμηση. Ο τοπος φαινοταν καλος και ηθελα να πιστευω οτι η τυχη ηταν με το μερος μου.
Μες το σκοταδι σχεδον, πηρα ολα τα πραγματα, κλειδωσα το αμαξι και, με το φακο στο μετωπο, αρχισα την κατηφορικη πορεια που θα με εφερνε στα ορια της πρωτης φυτειας, τα οποια θα ακολουθουσα μεχρις οτου να φτασω στην γωνια της, απ'οπου μπορουσα να εποπτευω 3-4 οχτους με βολες το πολυ στα 200 μετρα. Προσπαθουσα να ειμαι οσο το δυνατον πιο αθορυβος στην πορεια μου, και ετσι πηγαινα πολυ αργα, μιας και το φως δεν μου επετρεπε επισκοπηση με τα κυαλια, ωστε να σιγουρευτω οτι δεν θα τρομαξω τυχον ζαρκαδια που μπορει να εβοσκαν στην πορεια μου.
Η αυγη γλυκοχαραζε στα δεξια μου και, 15-20 λεπτα αργοτερα ειχα σβησει το φακο και, εκμεταλλευομενος τον αερα που ηταν στο προσωπο μου και με φορα προς το αυτοκινητο (Β-ΒΑ), και το λιγο φως, εβαλα τα κυαλια στα ματια και επισκοπησα την περιοχη που μπορουσα να δω. Δεν ειδα κινηση, και ετσι ξεκινησα αργα και παλι, προς το σημειο που ειχα επιλεξει.
Ειχα δει τις προηγουμενες ημερες πολλα περασματα απο τα ζαρκαδια εκει, και πολλα περιττωματα, οποτε ημουν αισιοδοξος. Λιγη ωρα αργοτερα ειχα βρει ενα σημειο στα ορια του δασους που μπορουσα να καθησω και να κοιταω 180 μοιρες μπροστα μου, με τον αερα ακομα στο προσωπο μου. Ο ηλιος ειχε βγει για τα καλα, και μερικα συννεφα εριχναν σκιες, κανοντας την εποπτευση με τα κυαλια ευκολη.
Θυμηθηκα οτι δεν ειχα βαλει το τηλεφωνο στο 'σιωπηλο' και εβαλα το χερι στην τσεπη να το βρω και να το σιωπησω. Αλλα δεν ηταν εκει! Εψαξα ολες μου τις τσεπες, μεχρι που θυμηθηκα οτι το ειχα βαλει στην κονσολα του αυτοκινητου απο συνηθεια... Δεν με πειραζε, αλλα δεν ειχα τροπο να παιρνω φωτογραφιες (τη φωτογραφια παραπανω την ειχα παρει την πρωτη μερα).
Τελος παντων, η ωρα περνουσε και ο ηλιος φωτιζε το τοπιο δινοντας του μια πολυ ομορφη εικονα. Χαζευα τα πουλια και αγναντευα τους οχτους που και που, παρατηρωντας την φορα του αερα ολη την ωρα και παιρνοντας μετρησεις με το αποστασιομετρο για να ξερω τις αποστασεις, εαν τυχον εβλεπα ζαρκαδια.
Οταν, ξαφνικα, μεσα στα ορια του δασους το ματι μου επιασε μια αχνη κινηση. Σαν να ειδα ενα αχνο λευκο σημειο να κινειται, πραγμα που μου επιστησε την προσοχη. Πραγματικα, βαζοντας τα κυαλια στο σημειο εκεινο, ειδα τρια ζαρκαδια παλι...Ενα νεαρο αρσενικο, μια ενηλικη θηλυκια και ενα ακομα, νεαρο ζαρκαδι και αυτο, που δεν μπορουσα με σιγουρια να καταλαβω το γενος του. Το αρσενικο ζαρκαδι ηταν αυτο που ειχα εστιασει ολη μου την προσοχη, καθως ηταν και ο πρωταρχικος μου στοχος....Η εξαψη της ανακαλυψης αυτης δεν αργησε να με επηρεασει, και παλι αργα και με μικρες κινησεις, εβαλα το οπλο στα ραβδια, βγαζοντας την ασφαλεια ταυτοχρονα (το δις εξ'αμαρτειν....)...
Τα ζαρκαδια ηταν ακομα μεσα στο δασος και δεν ειχα καθαρη οψη για βολη, οποτε επελεξα να περιμενω. Απ'τις κινησεις τους, καταλαβα οτι ερχονται προς τα ορια του δασους στον απεναντι οχτο και, συντομα, θα εβγαιναν στα ορια οπου θα μου εδιναν την καλυτερη ευκαιρια για βολη.
Πραγματι, ετσι και εγινε: μετα απο 3-4 λεπτα, ξεπροβαλλε η ενηλικη θηλυκια, ακολουθωμενη σχεδον αμεσως απο τα αλλα δυο. Αμεσως, με μια μικρη κινηση, εστριψα το σωμα μου και το τουφεκι συναμα, ωστε να ειμαι στην καλυτερη δυνατη θεση για βολη. Η εμπειρια της χθεσινης εξορμησης σαν να με ειχε προετοιμασει, και η αδρεναλινη, παρ'ολο που εκανε την καρδια μου να χτυπαει μες στα αυτια μου, δεν επηρεασε τα χερια μου οσο χθες.
Ο νηματοσταυρος κατεβηκε και χαλαρωσε στον δεξι ωμο του ζαρκαδιου. Ηξερα οτι η αποσταση δεν ηταν πανω απο 150 γιαρδες, οποτε δεν χρειαζοταν διορθωση στην σκοπευση. Πηρα μια βαθια ανασα...αφησα την μιση... εστιασα τα ματια μου και μετα απο μια ανεπαισθητη κινηση του δεικτη του αριστερου μου χεριου, ακουσα τον ηχο της σφαιρας να διαπερνα το ζαρκαδι και να τσακιζει τον αριστερο του ωμο, με ενα ηχο σαν να συνθριβω τσοφλι αυγου διπλα στο αυτι μου.
Η επαναφορα της διοπτρας μετα την ανακρουση μου εδειξε δυο ασπρα ημικυκλια να χανονται μες το δασος, καθως τα αλλα δυο ζαρκαδια, μετα τον ηχο του πυροβολισμου, εφυγαν στην ιδια κατευθυνση που ηρθαν:
(απ'το διαδικτυο)
Εβαλα καινουρια σφαιρα στην θαλαμη, κοιταξα με τα κυαλια, και 1 λεπτο αργοτερα κατηφοριζα τον οχτο που ημουν, περνουσα ενα μικρο ρυακι και εφτασα στο σημειο που υπολογισα οτι ηταν το ζαρκαδι οταν το πυροβολησα. 4-5 λεπτα αργοτερα, ψαχνοντας μεσα στα βουρλα, το εντοπισα, πεσμενο εκει που το βρηκε η σφαιρα και ξεψυχισμενο. Ηταν ενα νεαρο αρσενικο, με κερατα 3-4 ποντων, που εδειχνε οτι ηταν μαλλον περισινο.
Εβγαλα το μαχαιρι και του τρυπησα την αορτη, και το εβαλα με φορα προς τα κατω, ωστε να αδειασει το αιμα απο μεσα του. Η σφαιρα το ειχε βρει εκει ακριβως που σημαδευα και ειχε βγει απο την αλλη μερια, στην μεση της ωμοπλατης του, αφηνοντας ενα χασμα 5 εκατοστων σε διαμετρο, επιβεβαιωνοντας την σωστη αποδοση της σφαιρας.
Τα επομενα δεκα λεπτα περασαν με την προετοιμασια του κουφαριου: ξεκοιλιασμα, κοψιμο ποδιων και κεφαλης, επισκοπηση των οργανων για αρρωστιες και παρασιτα. Αφου ικανοποιηθηκα οτι ολα ηταν ενταξει, καθησα διπλα του, καθαρισα το μαχαιρι, εβγαλα τα γαντια και ταχτοποιησα ολα τα εργαλεια, και, με τον ηλιο να με ζεσταινει, ηπια ενα ποτηρι καφε και απολαυσα το πρωινο. Με περιμενε το δυσκολο εργο της αποκομιδης του ζωου απο τον τοπο στο αυτοκινητο, αλλα δεν με ενοχλουσε και πολυ...
Το εβαλα σε μια ειδικη σακουλα που μου επετρεπε να το βαλω στους ωμους, πηρα το δισακι στον ενα ωμο, το οπλο στον αλλο και τα ραβδια στο χερι, και αρχισα την δυσκολη πορεια προς το αυτοκινητο. Παρ'ολη την πρωινη ψυχρα, ο ιδρωτας εσταζε απο πανω μου λες και ηταν καταμεσημερο Αυγουστο στην οικοδομη...Τα ποδια μου εκαιγαν απο την προσπαθεια και σταματησα 3-4 φορες στο δρομο για το αμαξι. 40-50 λεπτα αργοτερα, εκανα τα τελευταια ανηφορικα βηματα προς το δρομο και την καλοδεχουμενη εικονα του αυτοκινητου μου να με περιμενει.
Εβαλα το ζαρκαδι στο ψυγειο, αδειασα το οπλο, ταχτοποιησα τα πραγματα, αλλαξα παντελονι και παπουτσια και, μετα απο ενα ελαφρο γευμα και πολυ νερο, μπηκα στο αμαξι και, μετα απο 10 λεπτα συνομιλια με το Κολλητηρι να του πω τα ευχαριστα, αρχισα το ταξιδι της επιστροφης. Η μερα γιορταζε μαζι μου: τα συννεφα ειχαν εξαφανιστει, και μπροστα μου ανοιγοντουσαν ηλιολουστα τοπια που εκαναν την οδηγηση με 40 υποχρεωτικη, ωστε να προλαβαινει το ματι να γλενταει το τοπιο. Σταματησα εδω και εκει και πηρα φωτογραφιες (τωρα ειχα το τηλεφωνο, ειχα και τη φωτογραφικη μηχανη, τρομαρα μου!!), για να εχω κατι να θυμαμαι τη μερα αυτη
Συντομα, αφηνα την Σκωτια πισω μου και εμπαινα στον πολυασχολο αυτοκινητοδρομο που θα με εφερνε μετα απο 3 ωρες στο σπιτι. Ενας αλλος κοσμος απ'αυτον που ζουσα για 3 μερες τωρα με υποδεχτηκε, με μποτιλιαρισματα, κινηση και πολυασχολια. Αλλα δεν με ενοιαζε... ακομα ημουν βρεγμενος απο την πρωινη δροσια, στη μυτη μου τα αρωματα των κωνοφωρων και στη σκεψη μου ευγνωμοσυνη για την τυχη μου, τις επιλογες μου, χαρα για τις ευκαιριες που μου δινει η ζωη και αισιοδοξια μαζι με ανυπομονησια για το μελλον. Ολα, τη μερα εκεινη, ηταν σωστα....
Με το που εφτασα στο σπιτι, πηρα τηλεφωνο ενα φιλο που εχει ενα ψυγειο-δωματιο, και κανονισα να αφησω το ζαρκαδι εκει. Το κρεμασα αγδαρτο για 7-8 μερες για να σιτεψει και πηρα τη μοναδικη φωτογραφια απ'αυτο:
Το εγδαρα το Σαββατο που μας περασε, το εκοψα την Κυριακη και σημερα φαγαμε με ολη την οικογενεια κοκκινιστο απ'αυτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου