Οι μερες μετα το θανατο του αγοριου μου περνουσαν αργα, η μνημη του ζωντανη, σε καθε γωνια του σπιτιου κατι να μου τον θυμιζει. Η δουλεια μου, ανενδοτη, συνεχιζε να μου τρωει ολες τις ωρες και να με παιρνει μακρια απο το σπιτι για ταξιδια, σε τετοιο σημειο που, τις τελευταιες 20 μερες, δεν ειχα ουτε μια μερα ρεπο... Η διαθεση μου, σαν τον Αγγλικο καιρο, κρυα και σκοτεινη, δεν μου εδινε λογο να επιδοθω στις αγαπημενες μου ενασχολησεις...
Μεχρι αυτη την εβδομαδα. Επιτελους, βρεθηκε ενα κενο και αποφασισα να μην το αφησω να παει χαμενο. Κατι πρεπει να κανω για να προχωρησω περαν της θλιψης που με εχει καταβαλει, και να βαλω τα πραγματα στους παλιους τους ρυθμους. Συγκεντρωσα ολη μου την προσοχη στο επικειμενο κυνηγι στην Αφρικη και ετσι αποφασισα να περασω λιγο χρονο με το καινουριο μου τουφεκι που θα με συνοδεψει στο κυνηγι αυτο. Σημαδιακο, καθως για πρωτη φορα θα παρω το δικο μου οπλο στην Αφρικη και, πανω απο ολα, θα παμε παρεα με το Κολλητηρι μιας και ειναι τα 'σημαδιακα' του γενεθλια εκεινο τον καιρο.
Ετσι λοιπον, πιεσα τον εαυτο μου να σκεφτει βαλλιστικες και πυροδοτησεις και συντελεστες και πυκνοτητες διατομης, ωστε να καταφερω να ιδιογομωσω μερικες σφαιρες για να τις δοκιμασω. Χτες το βραδυ λοιπον, πηρα τα σεα και και τα μεα μου και κλειστικα στο εργαστηριο. Συμβουλευτικα τις σημειωσεις μου και αποφασισα σε 5 διαφορετικους συνδυασμους για το 7mmMauser και, μιας και θα πηγαινα, θα'παιρνα και το 6.5x55 SE, να δω πως τα παει και αυτο.
Καμια φορα, συνωμοτουν οι περιστασεις. Ενω ειχα ολα αυτα στο μυαλο μου, με πηρε τηλεφωνο και ο επιστατης της επαυλης που κυνηγαω ολα τα επιβλαβη να μου πει οτι εχουν εμφανιστει κορακια που μπορει να θεσουν σε κινδυνο τις φωλιες απο τις παπιες και τα παπακια τους, που θα εμφανιστουν την ανοιξη. Με παρακαλεσε να παω οποτε μπορεσω. Ε! λοιπον, αφου θα πηγαινα για να δοκιμασω τα αλλα τουφεκια, δεν με εκοφτε να παω και μια βολτα απο εκει.
Σημερα το πρωι ημουν ετοιμος. Φορτωσα το αυτοκινητο με τα δυο οπλα, στοχους, σημειωσεις, ανεμομετρα, αποστασιομετρο, κυαλια και το τριτο τουφεκι με το οποιο θα πηγαινα να κυνηγησω.
Εφτασα στο πεδιο βολης μετα απο 10 λεπτα και τοποθετησα τους στοχους στα 100 μετρα, και αρχισα να δοκιμαζω τις ιδιογομωσεις. Τα οπλα με διασκεδασαν με την ευκολια που ειχαν στην σκοπευση και τη βολη, καθως και με τα γκρουπ που εκαναν στους στοχους.
Αφου εριξα τους συνδυασμους που με ενδιεφεραν, μαζεψα τους στοχους και ξεκινησα για την επαυλη. Στη διαδρομη περασα τα χωραφια που, την τελευταια φορα που ημουν εκει, ειχα το αγορι μου και κυνηγουσαμε κουνελια και φασσες παρεα...Η καρδια μου βαρυνε, αλλα χαμογελασα κιολας καθως θυμηθηκα την σπιρταδα και διαθεση του να δουλεψει με μενα και για μενα....
Πεντε λεπτα αργοτερα, ημουν στην επαυλη. Μετα απο μια συντομη συνομιλια με τον επιστατη, πηρα τα εργαλεια μου και ξεκινησα στην, συνηθισμενη πια, διαδρομη. Κορακια πουθενα, αλλα ειδα δυο σκιουρακια, ενα απο τα οποια πληρωσε την περιεργεια του, εισπρατοντας 17κοκκους δυστυχιας στη βαση του λαιμου. Το .17HMR, παρ'ολες τις 4000 σφαιρες που εχει ριξει, παραμενει ακριβεστατο.
Περπατουσα ακαταστατα, απροσεχτα, καθως ακομα η διαθεση μου δεν ηταν στο κυνηγι, και ετσι εδιωξα κατι φασσες που θα επρεπε να τις εχω τουφεκισει. Το ξαφνιασμενο τους φτερουγημα με εκανε να συγκεντρωθω αλλα δεν κρατησε πολυ αυτη η συγκεντρωση: 2-3 λεπτα αργοτερα ενα κουνελι ξεπεταχτηκε απο μπροστα μου και κρυφτηκε μεσα στους θαμνους. 'Να παρει...δεν ειναι κατασταση αυτη', ειπα μεσα μου και ξεκινησα για ενα αλλο μερος της επαυλης, το παρκο, οπου συνηθως τα σκιουρακια εβγαιναν απο τα γυρω δασυλλια και εψαχναν για κανενα καστανο. Η μερα ηλιολουστη αλλα το κρυο τσουχτερο, δεν επετρεπε να κατσω σε ενα μερος για πολυ ωρα και ετσι ημουν συνεχεια στην κινηση.
Φτανοντας στη γωνια απο ενα δασυλλιο, εβαλα τα κυαλια στα ματια μου και αργα, εσυρα τη ματια μου στο χωραφι. Μια ανεπαισθητη κινηση στη βαση μιας καστανιας με εκανε να παγωσω και, αργα να καθησω στο πατωμα, ανοιγοντας ταυτοχρονα τα ραβδια και τοποθετωντας το οπλο επανω τους, χωρις να παρω τα ματια μου απο το δεντρο. Το αποστασιομετρο ελεγε 141 μετρα και το αερακι που φυσαγε απο τα δεξια, με εκανε να σκεφτω την βολη προσεκτικα. Δεν περασε πολυ ωρα, οταν ο σκιουρος βγηκε απο το δεντρο και αρχισε να χαρχαλευει την γη μπροστα του. Ο νηματοσταυρος επαιξε λιγο πανω απο το κεφαλι του και σταθεροποιηθηκε 3 ποντους επανω και 2 δεξια.
Η βολη ακουστηκε ταυτοχρονα με την κινηση του σκιουρου, που τωρα ηταν ακινητος στη βαση του δεντρου. Η σφαιρα τον βρηκε στη βαση του λαιμου, σχεδον στο σαγονι και τον κατακεραυνωσε. Αφησα την ανασα μου, σαρωσα το χωραφι με τα κυαλια να δω αν υπαρχει κανενας αλλος πουθενα, και με αργες κινησεις, σηκωθηκα και πηγα να τον βρω. Με ικανοποιησε αυτη η βολη, καθως για πρωτη φορα απο τις 3 Ιανουαριου επιανα οπλο και δεν ημουν σιγουρος αν τα θυμαμαι ακομα....
Μιας και δεν υπηρχε κινηση, πηγα σε ενα διαφορετικο μερος να το ελεγξω αλλα και εκει τιποτα. Το κρυο και ενα ελαφρο χιονακι που ειχε αρχισει να περιφερεται με τον αερα φαινεται οτι κρατουσε τα ζωντανα στις φωλιες τους. Περασα λιγη ωρα κατω απο ενα δεντρο παρατηρωντας τις κορυφες για κανενα κορακι ή φασσα ή σκιουρο, αλλα ματαια....
Ξεκινησα για το αυτοκινητο. Στο μυαλο μου οι δουλειες που ειχα να κανω οταν γυρνουσα σπιτι: να αναψω φωτια, να καθαρισω τα οπλα, να ταχτοποιησω το εργαστηριο...Ειπα να ριξω αλλη μια ματια στο παρκο, μπας και εχουν βγει τα σκιουρελια και παλι. Ο καιρος ειχε ανοιξει και μια γλυκια λιακαδα ελουζε το γρασιδι, θυμιζοντας μας οτι η ανοιξη δεν ειναι μακρια.
Με προσεκτικα βηματα, εφτασα σε μια πυλη στα ορια του δασους, απ'οπου μπορουσα να δω μια μεγαλη εκταση του παρκου. Η ματια μου πηγε αυτοματα σε 3 φασιανους που εβοσκαν μπροστα μου, αμεριμνοι. Ευτυχως, σημαινε η συμπεριφορα τους οτι δεν ειχα επαγρυπνησει το μερος. Παρατηρωντας λιγο πιο προσεκτικα ειδα 4 σκιουρους να ειναι στο γρασιδι. Επελεξα τον κοντινοτερο και 30 δευτερολεπτα αργοτερα ειχε την ιδια μοιρα με τον ξαδελφο του. Ο πυροβολισμος εκανε τους υπολοιπους να σκορπισουν, αλλα ενας απ'αυτους επελεξε να κατσει στην κορυφη απο ενα φραχτη, προσπαθωντας να εντοπισει την πηγη του θορυβου. Η βολη 97 μετρα αυτη τη φορα και το αποτελεσμα το ιδιο.
Αφου τους φωτογραφησα, τους εβαλα σε μια ακρη για την αλεπου, που, σιγουρα, θα με ευχαριστουσε για το 'δωρο'. Ο καιρος εχει τρομακτικες επιπτωσεις στα ζωα αυτη την εποχη, και το συνεχες και επιμονο κρυο, μαζι με το χιονι, εχει κανει τους 'κυνηγους' της φυσης να υποφερουν.
Πηγα στο αμαξι, ξεφορτωθηκα τα πραγματα, καθαρισα τα χερια μου και κινησα για το σπιτι. Ενα αχνο χαμογελο ειχε χαραξει τα χειλη μου, και ημουν ευγνωμων για τις ευκαιριες που εχω. Ο ηλιος ελαμπε χαμηλα στον ουρανο, η φυση γυρω μου αστραφτε απο το κρυο και το φως και καπου μεσα σ'ολα αυτα ειδα μια ελπιδα, μια υποσχεση και κατι να μου λεει οτι ολα θα παν καλα απ'εδω και εμπρος....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου